Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 246/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

S. H.

w dniu 9 grudnia 2018r. we W. w mieszkaniu przy ul. (...) około godz. 5.45 uderzył pięścią śpiącego P. P. w okolicę żuchwy, działając w zamiarze naruszenia czynności narządów ciała lub rozstroju zdrowia innego niż określone w art. 156§1 k.k. powodując dwumiejscowe złamanie żuchwy, równocześnie nieumyślnie powodując u pokrzywdzonego powstanie krwiaka podpajęczynówkowego mózgu z obecnością krwi w komorach mózgu i obrzękiem mózgu, na skutek którego to krwiaka nieumyślnie spowodował śmierć P. P., przy czym w trakcie zdarzenia oskarżony z powodu afektu fizjologicznego miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania postępowaniem, tj. popełnienia przestępstwa z art. 155 k.k. w zw. z art. 157§1 k.k. w zw. z art. 31§2 k.k. i art. 11§2 k.k.

1.2.1

S. H.

Czyn nr II części wstępnej wyroku, tj. przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

1.3.1

S. H.

Czyn nr III części wstępnej wyroku, tj. przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

S. H., O. H. oraz P. P., którzy wynajmowali wspólnie pokój we W. przy ul. (...), poznali O. S. i umówili się, że będą wspólnie mieszkać.

W celu zapoznania w dniu 8 grudnia 2018 roku S. H., jego żona O. H. oraz P. P. spotkali się z O. S., w wynajmowanym przez niego mieszkaniu przy ul. (...) we W.. Tam spożywali alkohol. Spotkanie przebiegało spokojnie.

Wyjaśnienia S. H.

k. 94 – 95 t.I, k. 101 – 107 t. I, k. 112 – 113 t. I k. 459 – 462 t. III, k. 887 – 888 t. IV k. 984 t. VI

zeznania O. H.

k. 72 - 73 t. I k. 554 – 556 t. III k. 985 – 987 t. VI

Zeznania O. S.

k. 76 –77 t. I k. 417 – 418 t. III

Zeznania N. P.

k. 178 t. I k. 999 – 101 t. VI

Analiza kryminalistyczna

k. 702 – 721 t. IV

Protokoły badania zawarcia alkoholu we krwi

k. 20, k. 118 t. I

Opinia genetyczna z załącznikami i materiałem porównawczym

k. 669 – 771 t. IV, k. 55, 71,1 60, 61 t. I

Około godziny 22:00 S. H. poszedł do mieszkania a jego żona O. H. oraz P. P. i O. S.. zostali i dalej spożywali alkohol razem w mieszkaniu przy ul. (...).

zeznania O. H.

k. 72 - 73 t. I k. 554 – 556 t. III k. 985 – 987 t. VI

Zeznania O. S.

k. 76 –77 t. I k. 417 – 418 t. III

P. P. po spożyciu alkoholu położył się spać do odrębnego pokoju – po lewej stronie patrząc od wejścia.

zeznania O. H.

k. 72 - 73 t. I k. 554 – 556 t. III k. 985 – 987 t. VI

Zeznania O. S.

k. 76 –77 t. I k. 417 – 418 t. III

O. H. i O. S. zostali sami w pokoju i nadal spożywali wspólnie alkohol. Następnie między nimi doszło do stosunku seksualnego

zeznania O. H.

k. 72 - 73 t. I k. 554 – 556 t. III k. 985 – 987 t. VI

Zeznania O. S.

k. 76 –77 t. I k. 417 – 418 t. III

Po kilku godzinach od powrotu do mieszkania, S. H. zorientował się, że jego żona O. H. nie wróciła na noc do domu.

S. H. próbował skontaktować się z żoną, ale ta nie odbierała telefonu. Podejmował również bezskuteczne próby kontaktu z P. P..

Zdenerwowany zachowaniem żony i brakiem z nią kontaktu, S. H. spakował swoje rzeczy z zamiarem wyjazdu do siostry do W..

Podejrzewając zdradę O. H., przed wyjazdem, S. H. postanowił wrócić do mieszkania przy ul. (...).

Wyjaśnienia S. H.

k. 94 – 95 t.I, k. 101 – 107 t. I, k. 112 – 113 t. I k. 459 – 462 t. III, k. 887 – 888 t. IV k. 984 t. VI

Tłumaczenie treści sms-ów

k. 807 – 819 t. V

Drzwi mieszkania przy ul. (...), były otwarte.

Po wejściu do mieszkania S. H. zauważył, że w pokoju po lewej stronie od wejścia, na kanapie śpi P. P..

W pokoju nie było jednak jego żony, więc szukając jej, poszedł do pokoju, który zamieszkiwał O. S..

Wyjaśnienia S. H.

k. 94 – 95 t.I, k. 101 – 107 t. I, k. 112 – 113 t. I k. 459 – 462 t. III, k. 887 – 888 t. IV k. 984 t. VI

S. H. usłyszał odgłosy skrzypiącego łóżka.

Próbował otworzyć drzwi, ale okazało się, że są one zamknięte.

Wyważył drzwi i zobaczył, że jego małżonka O. H. jest półnaga i odbywa stosunek seksualny z O. S..

Wyjaśnienia S. H.

k. 94 – 95 t.I, k. 101 – 107 t. I, k. 112 – 113 t. I k. 459 – 462 t. III, k. 887 – 888 t. IV k. 984 t. VI

zeznania O. H.

k. 72 - 73 t. I k. 554 – 556 t. III k. 985 – 987 t. VI

Zeznania O. S.

k. 76 – 77 t. I k. 417 – 418 t. IIII

Pod wpływem wzburzenia spowodowanego ujawnieniem zdrady, S. H. uderzył O. S., czym spowodował u niego stłuczenie okolicy czołowo - skroniowej prawej

Obrażenia te są inne niż w art. 156 kk i naruszają czynność narządów ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni, to jest są takie jak w art. 157 § 2 kk.

Sposób działania sprawcy nie naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia jak również nie naraził go na ciężki uszczerbek na zdrowiu w myśl art. 160 § 1 kk.

Obrażenia te powstały z następstwie działania z niewielką siłą, najprawdopodobniej w mechanizmie biernym, narzędzi(a) tępych, względnie tępokrawędzistych.

opinie sądowo - lekarskie dot. O. S.

k. 64 - 65 k. 91, k. 151 t. I

opinia sądowo - lekarska dot. O. S.

k. 823 - 825 t. V k. 990 – 991 t. VI

opinia sądowo - lekarska dot. S. H.

k. 826 - 827 t. V k. 990 – 991 t. VI

zeznania O. H.

k. 72 - 73 t. I k. 554 – 556 t. III k. 985 – 987 t. VI

Zeznania O. S.

k. 76 – 77 t. I k. 417 – 418 t. IIII

Wyjaśnienia S. H.

k. 94 – 95 t.I, k. 101 – 107 t. I, k. 112 – 113 t. I k. 459 – 462 t. III, k. 887 – 888 t. IV k. 984 t. VI

Następnie pod wpływem wzburzenia i w ograniczeniu zdolności pokierowania swoim czynem, S. H. uderzył O. H., czym spowodował u niej

- stłuczenie okolicy lewego kąta żuchwy,

- złamanie zębów dwójka górna lewa i prawa oraz trójka górna prawa,

- rany śluzówki wargi górnej.

Obrażenia te są inne niż w art. 156 kk i naruszają czynność narządów ciała na okres dłuższy niż 7 dni, to jest są takie jak w art. 157 § 1 kk.

Sposób działania sprawcy nie naraził pokrzywdzonej na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, jak również nie naraził jej na ciężki uszczerbek na zdrowiu w myśl art. 160 § 1 kk

opinia sądowo - lekarska dot. O. H. wraz z opinią wstępną i ustną

k. 62 - 63 k. 91, k. 151 t.I k. 990 – 991 t. VI

opinia sądowo - lekarska dot. O. H.

k. 820 - 822 t. V

badanie O. H.

k. 154 - 155 t. I

zeznania O. H.

k. 72 - 73 t. I k. 554 – 556 t. III

Wyjaśnienia S. H.

k. 94 – 95 t.I, k. 101 – 107 t. I, k. 112 – 113 t. I k. 459 – 462 t. III, k. 887 – 888 t. IV k. 984 t. VI

S. H. wrócił do pokoju gdzie spał P. P. i zadał mu cios w żuchwę a następnie wyszedł z mieszkania.

O. H. wybiegła za nim. Próbowała przekonać go, by został z nią. S. H. oświadczył jej, że odchodzi.

Zeznania O. S.

k. 76 – 77 t. I, k. 417 – 418 t. III

zeznania O. H.

k. 72 - 73 t. I k. 554 – 556 t. III k. 985 – 987 t. VI

Zeznania K. S.

k. 88 – 89 t. I k. 1053 t. VI

Zeznania P. M.

k. 628 – 629 t. III k. 1055 t. VI

Protokół oględzin miejsca zdarzenia wraz z płytą

k. 11 – 13 t. I, k. 444 448 t. III k. 183 t. I k.183 t. II

Analiza kryminalistyczna

k. 669-701 t. V

S. H. wyjechał do siostry w W., gdzie miał rozpocząć nową pracę.

Wyjaśnienia S. H.

k. 94 – 95 t.I, k. 101 – 107 t. I, k. 112 – 113 t. I k. 459 – 462 t. III, k. 887 – 888 t. IV k. 984 t. VI

zeznania O. Y.

k. 188 - 190 t. I k. 1001 – 1002 t. VI

Wydruk zdjęć i sms (...). Y.

k. 171 – 178 t. II

Oględziny (...). Y.

k. 196 – 222 t. I- II

O. H. wróciła do mieszkania i poszła do łazienki.

Po wyjściu z łazienki O. H. zobaczyła, że P. P. z otwartymi oczami leży na podłodze a z ust leci mu krew.

O. S. zawiadomił Pogotowie (...).

zeznania O. H.

k. 72 - 73 t. I k. 554 – 556 t. III

Zeznania O. S.

k. 76 – 77 t. I k. 417 – 418 t. IIII

Informacja z pogotowia Ratunkowego wraz z nagraniem i tłumaczeniem

k. 396 – 400 t. II k. 420 – 423 t.III

Na miejsce przyjechał zespół pogotowia ratunkowego, który stwierdził zgon P. P.

Na miejsce przyjechała Policja. W wyniku rozpytania ustalono, że S. H. po powrocie do mieszkania, uderzył O. S., O. H., a następnie P. P..

karta medycznych czynności ratunkowych

k. 16 t. I

protokół zgonu

k. 15 t. I

Zeznania M. N.

k. 535 – 537 t. III k. 1002 t. VI

Zeznania B. I.

k. 539 – 541 t. III

Zeznania B. J.

k. 543 – 549 t. III k. 1003 t. VI

Zeznania J. W.

K. 547 – 628 t. III k. 1092 t. VI

Zeznania K. S.

k. 88 – 89 t. I k. 1053 t. VI

Zeznania P. M.

k. 628 – 629 t. III k. 1055 t. VI

P. P. miał 1,81 procent alkoholu etylowego we krwi oraz 3,32 procent alkoholu etylowego w moczu

Sprawozdanie z badania zawartości alkoholu P. P.

k. 292 t. II

Wynik badania toksykologicznego

k. 651 t. III

U P. P. stwierdzono dwumiejscowe złamanie żuchwy z masywnymi podbięgnięciami krwawymi, krwiak podpajęczynkówkowy mózgu z obecnością krwi w komorach mózgu i obrzękiem mózgu; złamanie żebra III lewego, poza tym zmiany poreanimacyjne.

Przyczyną nagłej i gwałtownej śmierci P. P. były obrażenia śródczaszkowe - krwiak podpajęczynówkowy z krwawieniem do komór mózgu i pourazowych obrzękiem mózgu

protokół oględzin zwłok

k. 99 t. I

sprawozdanie z sądowo - lekarskich oględzin i sekcji zwłok ludzkich wraz z opinią ustną

k. 264 - 291 t. II k. 989 – 990 t. VI

płyta CD z oględzin i otwarcia zwłok

k. 450 t. III

Opinia (...)

k.828 – 855 t. V

Badanie histopatologiczne

k. 293 t. II

T. criminis S. H. miał z powodu afektu fizjologicznego ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia zarzucanych czynów i pokierowania swoim postępowaniem w myśl art. 31 par. 2 kk

Opinia sądowo – psychiatryczna dot. Oskarżonego wraz z opinią ustną

k. 856 – 887 t. V k. 988 – 989 t. VI

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

S. H.

w dniu 9 grudnia 2018 r. we W., w mieszkaniu przy ul. (...), około godziny 5.45 po wdarciu się do pokoju, w którym spał pokrzywdzony, działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia P. P., tj. przewidując jego śmierć i godząc się na taki skutek zadawał mu uderzenia w okolice żuchwy doprowadzając do powstania obrażeń w postaci dwumiejscowego złamania żuchwy z masywnymi podbiegnięciami krwawymi, krwiaka podpajęczynówkowego mózgu z obecnością krwi w komorach mózgu i obrzękiem mózgu oraz złamania żebra III lewego, na skutek których, mimo reanimacji podjętej przez zespół (...) na skutek, których mimo reanimacji podjętej przez zespół Pogotowia (...), około godziny 7.00 , nastąpił zgon P. P., przy czym tempore criminis S. H. miał z powodu afektu fizjologicznego ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia zarzucanych czynów i pokierowania swoim postępowaniem w myśl art. 31 § 2 kk;

to jest o przestępstwo z art. 148 § 1 k.k. zw. z art. 31 § 2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

zamiar ewentualny zabójstwa P. P.

Dowody powołane w 1.1.

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Lp.1.1.1 – 1.1.3

Wyjaśnienia S. H.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne, w tym również w tym zakresie, w którym oskarzony stwierdził, że częściowo nie pamięta okoliczności czynu opisanego w punkcie I części dyspozytywnej wyroku.

Nie przyznając się do zabójstwa P. P. podał, że nie miał ku temu żadnych powodów. On był w innym pokoju i nie znajdował się z jego zoną. Znają się od dziecka i ufał mu w całości. (k. 94 – 95 t. I)

Składając wyjaśnienia (k. 101 – 108 t. I), potwierdził okoliczności pobytu w mieszkaniu, tj. spotkania towarzystkiego. Potwierdził, że mieszkanie opuścił, została tam jego zona P. P. oraz O. S.. W tym dniu pierwszy raz zostawił żonę w męskim towarzystwie, zrobił tak, bo żona została z P., z którym znał się od dziecka, wychowywał się, w P. zamieszkiwali wspólnie w trójkę w jednym pokoju.

Obudził się ok. 3:30, żony nie było, on się martwił gdzie jest żona, zaczął do niej dzwonić i do P., ale nie odbierali. Spakował walizkę bo nie chciał z nią być, z tego względu, że ona nie wróciła na noc.

Potwierdził, że wszedł do mieszkania, drzwi były otwarte. Po lewej stronie od wejścia był pokój, w którym spał P.. W pokoju nie było jego żony, poszedł pod drugi pokój, w którym zamieszkiwał O.. Drzwi były zamknięte, Słyszał, że ktoś tam jest, słyszał odgłosy ruchów wykonywanych na sofie, słyszał rytmiczne skrzypienie sofy. Zniszczył drzwi, bo skoro nie było w tamtym pokoju jego żony, to była w tym zamkniętym. Zobaczył półnagą żonę.

Potem pojechał do siostry do W. gdzie opowiedział o całej sytuacji. W W. zatrzymali go policjanci, zapytali wprost, dlaczego zabił P., on był bardzo zdziwiony.

Oskarżony nie ukrywał (k. 112 -113 t. I k. 185) że domyślał się, pakując rzeczy, że żona go zdradza, chciał się upewnić i dlatego przyjechał. P. P. nie zawiódł go. Pojechał do siostry ponieważ nie chciał być w mieszkaniu z żoną, która go zdradziła.

Analizując przy tym wyjaśnienia oskarżonego, przez pryzmat pozostałych dowodów, a to zeznań świadków oraz wniosków opinii psychiatrycznej, Sąd uznał że prawdziwe pozostają jego wyjaśnienia w części, w której twierdził on, że nie pamiętał uderzenia P. P..

Lp.1.1.1 – 1.1.3

Zeznania O. H., k. 72 – 73 t. I, k. 554 – 556 t. III

Sąd uwzględnił zeznania świadka.

Zeznania świadka były spójne, jasne i rzeczowe.

Świadek potwierdziła okoliczności znajdujące odzwierciedlenie w materiale dowodowym.

Potwierdziła, że:

- razem z P. P. i S. H. przyszli do O. S., gdzie spożywali alkohol

- po wyjściu oskarżonego P. P. poszedł spać, a ona spożywała dalej alkohol z O. S.,

- odbyła stosunek seksualny z O. S.,

-drzwi wyważył S. H., który wszedł do otwartego mieszkania

- uderzył ją w twarz,

- wybiegła z pokoju za oskarżonym,

- weszła do pokoju, w którym leżał P. i zobaczyła go leżącego na plecach na ziemi z otworzonymi oczami.

W dalszych zeznaniach podkreśliła, że poza ich 4 w mieszkaniu nie było nikogo.

Ww. elementy stanu faktycznego potwierdzone zostały przez świadka O. S. oraz oskarżonego.

Zaprzeczyła, ażeby pokłóciła się z S., on stwierdził, że jest nietrzeźwy i zmęczony i dlatego udał się do domu.

Potwierdziła, że P. P. był ich najlepszym kolegą, traktowali go jak rodzinę i mieli do siebie zaufanie, łączyły ich tylko stosunki przyjacielskie. Nie było zazdrości w tej relacji.

Okoliczności wskazywane przez świadka nie budziły wątpliwości, a drobne nieścisłości, wynikały z dynamiki zdarzenia i jego emocjonalnego charakteru.

Lp.1.1.1 – 1.1.3

Zeznania O. S.

Oceniając zeznania świadka, Sąd uznał je za spójne i konsewkentne.

Na pierwszym przesłuchaniu świadek podał, że:

- S. H. wyważył zamknięte drzwi za którymi O. S. odbywał stosunek seksualny z O. H.,

- S. H. uderzył go w okolice głowy, a on osłaniał twarz rękoma,

- następnie poszedł do O., słyszał dźwięki przypominające uderzenia, ale nie widział kto kogo bije, natomiast słyszał, jak O. krzyczy, żeby przestał, co zrozumiał, żeby przestał bić.

- usłyszał głos otwieranych i zamykanych drzwi

- po ok 7-10 minutach O. wyszła z pokoju,

- po ok. 5 minutach usłyszał, jak O. krzyczy, że P. jest źle i żeby zadzwonić po karetkę, co zrobił o 6:18,

- drzwi do pokoju w którym był P. były otwarte on leżał na łóżku na plecach i tam nie wchodził, pobiegł za O. do momentu przyjazdu pogotowia. Lekarze pogotowia znieśli go z łóżka na podłogę.

- nie słyszał uderzeń jak S. wyszedł z pokoju słyszał jak S. pytał P. po co i był dźwięk sprężyn z materaca, bo jest stary i te sprężyny słychać. Dźwięku uderzeń nie słyszał z pokoju obok, ani podobnego dźwięku.

Lp.1.1.1 – 1.1.3

Zeznania K. S.

Zeznania świadka spójne, rzeczowe i miarodajne.

Świadek zrelacjonował otrzymaną przez zawiadamiających tj. O. H. i O. S. wersję, w świetle której:

- 8 grudnia 2018 roku do mieszkania O. S. przybyła O. H. z mężem S. H. oraz P. P. tam spożywali alkohol, a następnie S. H. poszedł do mieszkania. Pozostali spożywali alkohol, potem P. P. położył się w drugim pokoju. S. H. wrócił, wyważył drzwi mieszkania, zaatakował O., potem O. i po chwili udał się do pokoju gdzie leżał P. P.. Potwierdził przy tym relację O. S., gdyż zeznał, że O. nie widział co się wydarzyło w tym pomieszczeniu, ponieważ leżał skulony na ziemi, słyszał jedynie krzyki bitego mężczyzny oraz głuche dźwięki przypominające uderzenia pięścią, następnie mężczyzna wybiegł z tego mieszkania a O. wraz z O. weszli do tego pokoju gdzie zastali mężczyznę (P.) bez oznak życia.

Zeznania, w których świadek wskazuje na okoliczności, których dowiedział się bezpośrednio po zdarzeniu potwierdzają okoliczności faktyczne.

Lp.1.1.1 – 1.1.3

Zeznania P. M.

Zeznania świadka spójne, rzeczowe i miarodajne.

Potwierdził, że otrzymał zgłoszenie z K. S.. O. S. przekazał im, że S. H. zaatakował w akcie zazdrości swą żonę, pobił denata i uciekł z mieszkania.

Zeznania, w których świadek wskazuje na okoliczności, których dowiedział się bezpośrednio po zdarzeniu potwierdzają okoliczności faktyczne.

Lp. 1.1.1

Zeznania N. P.

Świadek nie posiadała wiedzy nt. zdarzenia.

Potwierdziła jednakże istniejący, a wskazywany przez oskarżonego i świadków, kształt relacji pokrzywdzonego z oskarżonym. Nie było podstaw do kwestionowania powyższego.

Potwierdziła, że we W. P. mieszkał z H.,

- oskarżony i pokrzywdzeni byli nierozłączni,

- nie mieli konfliktów, nigdy się nie pobili, zawsze polegali na sobie.

Lp.1.1.1 – 1.1.3

Zeznania O. Y.

Zeznania świadka są szczere i konsekwentne.

Świadek potwierdziła przyjazd oskarżonego do W..

Zrelacjonowała szczerze, że oskarżony jej powiedział, że po wejściu do mieszkania zobaczył śpiącego na kanapie przyjaciela. Potem dał w nos żonie, spakował swoje rzeczy. Potem żona dzwoniła, że nad ranem w niedzielę próbowali razem z właścicielem dobudzić kolegę P., w pokoju, ale on nie wstawał i dwa razy dzwonili po pogotowie.

Z kolei na rozprawie głównej dodała, że po przyjeździe S. do W. jej syn znalazł oskarżonemu pracę, uzgodnili, że następnego dnia oskarżony pójdzie do pracy.

Wersja ta jest spójna z wersją oskarżonego i logiczna.

Lp.1.1.1 – 1.1.3

Wydruk zdjęć i sms (...). Y.

Dowód nie budzi wątpliwości

Lp.1.1.1

Zeznania M. N.

Świadek nie miał bezpośredniej wiedzy nt. zdarzenia.

Świadek potwierdził jednak, że:

- pokrzywdzony znajdował się na podłodze i podejmowano czynności reanimacyjne,

- lekarz stwierdził zgon

Sąd uwzględnił zeznania jako spójne i miarodajne.

Lp.1.1.1

Zeznania B. I.

Sąd uwzględnił zeznania jako spójne i miarodajne.

Świadek podała, że pokrzywdzony nie miał widocznych obrażeń ciała. Nie widziała krwi u mężczyzny. On miał jednak nadmierną ruchliwość żuchwy i tchawicy, co może świadczyć między innymi o skręceniu karku. Według relacji świadka, O. S. bezpośrednio po zdarzeniu powiedział, że był na miejscu jeszcze inny mężczyzna mąż kobiety, który wchodził do tego pokoju, a potem uciekł.

Wersja ta odpowiada pozostałym dowodom w sprawie.

Lp.1.1.1

Zeznania B. J.

Świadek potwierdził, że zastali na łóżku mężczyznę, jakby spał, miał krew na ustach. Nie stwierdzili żadnych widocznych obrażeń ciała, podczaj intubacji stwierdzili ruchomość szczęki, co mogłoby świadczyć o złamaniu szczęki, krtań też nie zachowywała się normalnie. Słuchać było trzaski jakby była pęknięta. Mężczyzna był siny i nie oddychał. Świadek ustalił na miejscu, że w wyniku sprzeczki jeden wrócił mężczyzna i poszedł do pokoju gdzie spał pokrzywdzony, a potem po jakimś czasie ten co został zobaczył, że ten jest zakrwawiony.

Sąd uwzględnił zeznania jako spójne i miarodajne.

Lp.1.1.1

Zeznania B. J.

Potwierdził przeprowadzona akcję reanimacyjną oraz stwierdzony zgon pokrzywdzonego.

Sąd uwzględnił zeznania jako spójne i miarodajne

opinia sądowo - lekarska dot. O. H. i ustną

Opinia sądowo - lekarska nie budzi wątpliwości.

Z opinii wynika, że na podstawie udostępnionych materiałów należy przyjąć, że zmianami urazowym, które mogły powstać w czasookresie odpowiadającym przedmiotowemu zdarzeniu, u O. H. pozostają:

obrzęki i podbiegnięcie krwawe w zakresie twarzoczaszki

złamanie koron zębów 2 (drugich) górnych

Obrażenia te powstały w następstwie działania z umiarkowanie dużą siłą narzędzi(a) tępych względnie tępokrawędzistych i mogły powstać w okolicznościach wynikających z udostępnionych materiałów - uderzenie(a) nieuzbrojoną ręka w twarzoczaszkę.

Podbiegnięcie krwawe w zakresie przedramienia prawego pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z mającym u O. H. wkłuciem w dole łokciowym. Stopień organizacji pozostałych zmian urazowych stwierdzonych u badanej pozwala wykluczyć, aby stanowiły one następstwo mającego mieć miejsce w dniu 08/09.12.2018r. zdarzenia.

Obrażenia stwierdzone u badanej i pozostające w związku przyczynowo-skutkowym z przedmiotowym zdarzeniem są inne niż określone w art. 156 k.k. i naruszyły u niej czynność narządu ciała - narządu żucia, na okres powyżej dni siedmiu, tj. są takie jak określone w art. 157 par. 1 k.k.

Ujawnione wnioski z opinii korelują z zeznaniami świadków powołanych w ustaleniu stanu faktycznego oraz wyjaśnieniami oskarżonego.

badanie O. H.

dowód nie budzi wątpliwości. Potwierdza okoliczności faktyczne.

1.1.3

opinie sądowo - lekarskie dot. O. S. wraz z opinią ustną

Dowód miarodajny, logiczny. Opinia jasna i klarowna.

Z opinii jasno wynika fakt doznania obrażeń ciała, gdyż na podstawie badania u O. S., stwierdzono następujące obrażenia ciała:

- stłuczenie okolicy czołowo - skroniowej prawej

Obrażenia te są inne niż w art. 156 kk i naruszają czynność narządów ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni, to jest są takie jak w art. 157 § 2 kk.

Stwierdzone obrażenia mogły powstać w czasie i okolicznościach podawanych przez pokrzywdzonego.

Mogły one powstać od urazów czynnych lub biernych, w wyniku działania narzędzia lub narzędzi tępych tępokrawędzistych lub w wyniku uderzenia o takie narzędzia.

Sposób działania sprawcy nie naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia jak również nie naraził go na ciężki uszczerbek na zdrowiu w myśl art. 160 § 1 kk.

Ujawnione wnioski z opinii korelują z zeznaniami świadków powołanych w ustaleniu stanu faktycznego oraz wyjaśnieniami oskarżonego.

opinia sądowo - lekarska dot. S. H. wraz z opinią ustną

Opinia sądowo - lekarska nie budzi wątpliwości.

Na podstawie udostępnionych materiałów należy przyjąć, że zmianami urazowymi, które mogły powstać w czasookresie odpowiadającym przedmiotowemu zdarzeniu, u S. H. pozostają:

skąpe otarcia naskórka podbiegnięte krwawo w zakresie przedramienia prawego /P dwa drobne otarcia w zakresie czerwieni wargowej

Obrażenia te powstały w następstwie działania z niewielką siłą, najprawdopodobniej mechanizmie biernym, narzędzi(a) tępych względnie tępokrawędzistych.

Obrażenia stwierdzone u badanego są inne niż określone w art. 156 k.k. i nie naruszyły u niego czynności narządu ciała na okres powyżej dni siedmiu, tj. są takie jak określone w art. 157 § 2 k.k.

Obrażenia stwierdzone u badanego są inne niż określone w art. 156 k.k. i nie naruszyły u niego czynność narządu ciała, na okres powyżej dni siedmiu określone w art. 157 par. 1 k.k.

Opinia potwierdza okoliczności podawane przez O. S. w zakresie obrony.

Ujawnione wnioski z opinii korelują z zeznaniami świadków powołanych w ustaleniu stanu faktycznego oraz wyjaśnieniami oskarżonego.

Lp.1.1.1

Opinia ZMS

Opinia jasna klarowna i nie budząca wątpliwości.

Wobec niesprzeczności Sąd uwzględnił wnioski opinii.

Przyczyną zgonu denata P. P. były obrażenia śródczaszkowe – krwiak podpajęczynówkowy z krwawieniem do komór mózgu i pourazowych obrzękiem mózgu. Powstały one na skutek co najmniej jednego silnego urazu godzącego w okolice prawego kąta żuchwy, powodującego dodatkowo jej dwumiejscowe złamanie. Siła urazu przeniosła się na podstawę czaszki, powodując pękanie drobnych naczyń opony miękkiej, krwawienie do przestrzeni podpajęczynówkowej i komór mózgu, z następowym rozwojem obrzęku mózgu i zespołu ciasnoty śródczaszkowej, co doprowadziło do wystąpienia ostrej niewydolności krążeniowo-oddechowej i zgonu. Obrażenia głowy pozostawały w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowy z jego zgonem - stanowiły jego przyczynę.

Obrażenia te powstały od działania narzędzia tępego, względnie tępokrawędzistego. Brak
zewnętrznych śladów na ciele nie daje możliwości bliższego ustalenia charakteru działającego
narzędzia, w tym identyfikacji indywidualnej. Izolowane złamania żuchwy powstają zazwyczaj
w mechanizmie czynnym - na skutek uderzenia z dużą siłą w okolice żuchwy. Bierny
mechanizm powstania obrażeń (uderzenie tą okolicą ciała o narzędzie np. podłoże) zdarza się
w przypadku złożonych urazów wielomiejscowych takich jak np. upadek z wysokości, wypadek
komunikacyjny i wówczas towarzyszą mu poważne obrażenia innych okolic ciała. Brak cech
uraz wielomiejscowego i brak danych odnośnie możliwości doznania takiego urazu przez
denata przemawiają za czynnym mechanizmem urazu. Pozostałe niewielkie obrażenia na ciele
denata powstały od działania narzędzi tępych, tępokrawędzistych w mechanizmie czynnym lub
biernym i nie miały wpływu na zgon denata.

Lp.1.1.1

Sprawozdanie z badania zawartości alkoholu P. P.

Dowód nie budzi wątpliwości. Dowód potwierdził fakt, że P. P. miał 1,81 procent alkoholu etylowego we krwi oraz 3,32 procent alkoholu etylowego w moczu w czasie śmierci.

Wynik badania toksykologicznego

Dowód nie budzi wątpliwości. Z dowodu wynika, że ani w krwi ani w moczu, u P. P. nie ujawniono narkotyków ani leków.

Badanie histopatologiczne

Dowód nie budzi wątpliwości.

Z dowodu wynika, że u P. P. stwierdzono w obrębie:

- naczynia podstawy mózgu: drobne wylewy krwawe okołonaczyniowe bez cech malformacji naczyniowych oraz bez cech uszkodzenia ściany naczyń;

- mózgu: rozległy, masywny krwotok podpajęczynówkowy w zakresie półkuli mózgu oraz móżdżku; krwotok I dokomorowy; obrzęk umiarkowanego stopnia;

- mięśnia sercowego: brak zmian patologicznych;

- pluc: obrzęk i przekrwienie;

- trzustki: całkowita autoliza;

- wątroby: przekrwienie;

- nerek brak zmian patologicznych.

Lp.1.1.1

Płyta CD z oględzin i otwarcia zwłok

Dowód nie budzi wątpliwości.

Lp.1.1.1

protokół zgonu

Dowód nie budzi wątpliwości

Lp.1.1.1

Karta medycznych czynności ratunkowych

Dowód nie budzi wątpliwości

Lp.1.1.1

Protokół oględzin zwłok

Dowód nie budzi wątpliwości.

Wobec niesprzeczności, Sąd uwzględnił dowód w całości.

U P. P. stwierdzono dwumiejscowe złamanie żuchwy z masywnymi podbięgnięciami krwawymi, krwiak podpajęczynkówkowy mózgu z obecnością krwi w komorach mózgu i obrzękiem mózgu; złamanie żebra III lewego, poza tym zmiany poreanimacyjne.

Przyczyną śmierci mogły być obrażenia śródczaszkowe.

Przyczyną nagłej i gwałtownej śmierci P. P. były obrażenia śródczaszkowe - krwiak podpajęczynówkowy z krwawieniem do komór mózgu i pourazowych obrzękiem mózgu

Lp.1.1.1

Sprawozdanie z sądowo – lekarskich oględzin i sekcji zwłok ludzkich wraz z opinią ustną

Sąd uznał dowód za jasny i klarowny.

Wnioski opinii Sąd uznał za nie budzące wątpliwości.

Uznając wnioski jako własne, z dowodu wynika, że przyczyną nagłej i gwałtownej śmierci P. P. były obrażenia śródczaszkowe - krwiak podpajęczynówkowy z krwawieniem do komór mózgu i pourazowych obrzękiem mózgu

Lp.1.1.1 – 1.1.3

Analiza kryminalistyczna

Dowód nie budzi wątpliwości.

Analiza kryminalistyczna pozwoliła na dokonanie ustalenia, że:

- zgodnie z relacją świadków i oskarżonego, mogło dojść do spotkania w mieszkaniu przy ul. (...) we W. (k. 704 opinii),

- zgodnie z relacją świadków i oskarżonego, S. H. ok. 22:00 udał się do miejsca zamieszkania przy ul. (...) we W.;

- w międzyczasie wykonywane były połączenia do S. H. przez P. P. i O. H.;

- ok. godz.5:45 jego telefon lpoguje się do przekaźnika, który obejmuje miejsce znalezienia P. P.,

- po wyjściu z mieszkania telefon oskarżonego loguje początkowo w kierunku dworca, ale o godz. 7:00 wraca w okolice ul. (...).

Sąd uwzględnił te fakty jako własne, lecz uznanie, iż wskutek tego działania oskarżony wiedział o śmierci P. P. byłoby zbyt daleko idące. Nawet uznając fakt obecności na miejscu zdarzenia i unaocznienia właściwych służb, trudno – w świetle logiki – przypuszczać, iż oskarżony w tej chwili powziął wiedzę co do skutków swojego zachowania (tj. śmierci P. P.).

Lp.1.1.1 – 1.1.3

Oględziny (...). Y.

Dowód nie budzi wątpliwości.

Lp.1.1.1 – 1.1.3

Tłumaczenie treści sms-ów

Dowód nie budzi wątpliwości.

Z dowodu tego wynika, że:

S. H. podejmował próby kontaktu z żoną ok. 4 rano, które były bezskuteczne, co potwierdza wersję oskarżonego.

Lp.1.1.1 – 1.1.3

Informacja z pogotowia Ratunkowego wraz z nagraniem i tłumaczeniem

Dowód nie budzi wątpliwości. Potwierdza fakt zawiadomienia służb z uwagi na zdarzenie.

Lp.1.1.1 – 1.1.3

Protokoły badania zawarcia alkoholu we krwi

Dowód nie budzi wątpliwości.

Lp.1.1.1 – 1.1.3

Protokół oględzin miejsca zdarzenia wraz z płytą

Dowód nie budzi wątpliwości

Lp.1.1.1 – 1.1.3

Opinia genetyczna z załącznikami i materiałem porównawczym

Dowód nie budzi wątpliwości.

Potwierdza okoliczności wskazywane przez świadków.

Lp.1.1.1 – 1.1.3

Opinia sądowo psychiatryczna dot. oskarżonego wraz z opinią ustną

Dowód nie budzi wątpliwości. Opinia biegłych wraz z opinią ustną jest spójna jasna i konsekwentna. Sąd podzielając argumentację biegłych, przyjął wnioski jako własne.

Na podstawie analizy akt sprawy i w oparciu o przeprowadzone badanie stanu psychicznego biegli stwierdzili, iż podejrzany S. H. nie jest chory psychicznie obecnie i nie był chory psychicznie w krytycznym czasie oraz nie jest też upośledzony umysłowo.

Przeprowadzone badanie pozwoliło także wykluczyć u opiniowanego istnienie zaburzeń wynikających z organicznego uszkodzenia jego ośrodkowego układu nerwowego, w tym zaburzeń charakterologicznych (tzw organicznych zaburzenia osobowości) oraz zmian otępiennych.

Innymi słowy ani zaburzenia chorobowe, ani deficyty intelektualne, czy też uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego nie stały u podstaw opisanych w zarzutach zachowań.

Zdaniem biegłych w okresie objętym zarzutami miały bardzo emocjonalny charakter i związany z tym burzliwy przebieg. Na wyzwolenie tak znacznej agresji wpłynęły przede wszystkim czynniki zewnętrzne (pozostające poza osobą opiniowanego) wynikające z naocznego, bezpośredniego zdemaskowania zdrady dokonanej przez jego żonę.

Poziom znacznego emocjonalnego napięcia towarzyszył mu jeszcze przed naocznym przekonaniem się o zdradzie żony. Powrócił do wynajmowanego przez siebie mieszkania sam. Żona pozostała w towarzystwie dwóch innych mężczyzn. Jak podawał w trakcie postępowania było to takie jego pierwsze doświadczenie (pozostawienie żony samej, w dodatku na noc, w towarzystwie innych mężczyzn). Już sama ta świadomość wyzwoliła u niego szereg negatywnych uczuć (żal, smutek, rozpacz, gniew, poczucie bezsilności, bezradności oraz odrzucenia) niewątpliwie prowadzących do szybkiego (około godz. 4.00) wybudzenia się i natychmiastowej potrzeby ponownego udania się do mieszkania, w którym pozostała jego żona.

Te wszystkie okoliczności spowodowały znaczną jego dekompensację emocjonalną prowadząc w konsekwencji do nagłego, nieplanowanego, burzliwego działania podporządkowanego wskazanemu wyżej szeregowi negatywnych uczuć. Narastające napięcie emocjonalne uległo takiej kumulacji, iż w czasie krytycznym oskarżony nie był w stanie uruchomić mechanizmów obronnych, działał w stanie zawężenia świadomości, znacznie ograniczonej zdolność do krytycznej oceny siebie i sytuacji (dotyczy to wszystkich zarzucanych mu czynów).

Odnośnie czynu z pkt I biegli mogli wypowiedzieć się wyłącznie hipotetycznie gdyż sam podejrzany w ogóle nie opisuje takiego zdarzenia, a w materiałach akt sprawy nie ma takich, które stanowiłyby inne źródła pozwalające im na ocenę psychopatologiczną jego zachowania w tym czasie.

Zakładając zatem, iż faktycznie dopuścił się on popełnienia czynu z pkt I (zabójstwa) to w oparciu o analizuję całego dostępnego biegłym materiału dotyczącego jego stanu psychicznego w okresie objętym wszystkimi trzema zarzutami, stwierdzili oni, iż zachowanie opiniowanego wobec tego pokrzywdzonego musiało mieć charakter wyjątkowo impulsywny, niemal automatyczny, z obniżoną zdolnością do samokontroli i przewidywania skutków swojego postępowania i spełniało przesłanki działania w afekcie fizjologicznym, który w stopniu znacznym ograniczał jego zdolność do rozumienia tej sytuacji i pokierowania swoim postępowaniem.

Fakt, iż w przypadku tego czynu (z pkt I) osobą ofiary nie był przyłapany na zdradzie mężczyzna nie zredukował jego opisanego wyżej stanu emocjonalnego. Wręcz przeciwnie, przekonanie, że ujawnionej zdradzie nie zapobiegł - a być może miał w niej swój aktywny udział - jego najlepszy przyjaciel był bowiem czynnikiem, który mógł jedynie nasilić (wynik głębokiego zawodu na osobie przyjaciela) natężenie tych doświadczanych negatywnych uczuć.

W konsekwencji biegli uznali, że tempore criminis S. H. miał z powodu afektu fizjologicznego ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia zarzucanych czynów i pokierowania swoim postępowaniem w myśl art. 31 par. 2 kk.

Biegli wskazali na rozprawie głównej przy tym (k. 988 t. VI), że bez względu na sekwencję zdarzeń natężenie emocji u opiniowanego cały czas spełniało warunki afektu fizjologicznego. Uderzenie pięścią jednego pokrzywdzonego, czysto hipotetycznie nie spowodowało rozładowania emocji a przy hipotetycznym założeniu, że wcześniej był naocznym świadkiem zdrady, mogło to na tyle nasilić emocje, że rozładował je na P. P..

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1 – 1.3.1

Płyta z zapisem nagrania k. 248 t. II

Dowód nieprzydatny.

Brak możliwości odtworzenia zawartości płyty.

1.1.1 - 1.3.1

Zeznania O. M.

Dowód nieprzydatny procesowo. Świadek nie posiadała żadnej wiedzy nt. zdarzenia

1.1.1 1.3.1

Zeznania A. K.

Dowód nieprzydatny procesowo. Świadek nie posiadała żadnej wiedzy nt. zdarzenia

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Pkt. I części dyspozytywnej

S. H.

Pkt. II części dyspozytywnej

Pkt. III części dyspozytywnej

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Wina i sprawstwo nie budzi wątpliwości.

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości to, że S. H. uderzył O. S., O. H. oraz P. P., czym spowodował u pokrzywdzonych obrażenia ciała.

W odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. II wyroku nie ulega wątpliwości, że swoim zachowaniem, S. H. wyczerpał znamiona czynu opisanego w art. z art. 157 § 1 k.k.

Spójny materiał dowodowy, a to zeznania świadków, w tym O. H., służb medycznych i policji, wyjaśnienia oskarżonego oraz opinie sądowo – lekarskie dot. pokrzywdzonej pozwoliły na niebudzące wątpliwości stwierdzenie, że oskarżony zadał O. H. w wyniku uderzenia pięściami w okolice głowy i twarzy, doprowadził do powstania obrażeń w postaci stłuczenia okolicy lewego kąta żuchwy, złamania zębów - „dwójki” górnej lewej i prawej oraz „trójki” górnej prawej, ran śluzówki wargi górnej, którym to zachowaniem naruszył czynności narządów ciała pokrzywdzonej na okres dłuższy niż 7 dni, inny niż określony w art. 156 k.k.

W odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. III wyroku nie ulega wątpliwości, że swoim zachowaniem, S. H. wyczerpał znamiona czynu opisanego w art. z art. 157 § 2 k.k.

Materiał dowodowy w postaci zeznań świadków, w tym O. S., przedstawicieli służb medycznych i policji, wyjaśnień oskarżonego, opinii sądowo – lekarskich dot. pokrzywdzonego, niezbicie pozwolił na ustalenie, że oskarżony zadał O. S. wielokrotne uderzenia pięściami w okolice głowy i twarzy doprowadzając do powstania obrażeń w postaci stłuczenia okolicy czołowo-skroniowej prawej, którym to zachowaniem naruszył czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres nie dłuższy niż 7 dni.

W odniesieniu do czynu przypisanego w pkt I wyroku, analiza materiału dowodowego i poczynione ustalenia faktyczne, nie pozwoliły na przyjęcie kwalifikacji z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art.31 § 2 k.k

W przedmiotowej sprawie, przyczyny, tło i przebieg zajścia, a także kolejność zadawanych ciosów pokrzywdzonym, kierunek i umiejscowienie ciosu skierowanego w okolice żuchwy P. P., zestawione z zachowaniem oskarżonego przed popełnieniem czynu jak i po jego popełnieniu oraz istniejącą relacją pokrzywdzonego z oskarżonym, w okolicznościach zdarzenia nie pozwalały jednakże na przyjęcie, ażeby oskarżony S. H. dopuścił się przestępstwa zabójstwa i to nawet w zamiarze ewentualnym.

Istotą zabójstwa (art. 148 k.k.) pozostaje bowiem umyślne spowodowanie śmierci. Dokonanie przestępstwa zabójstwa następuje w chwili zaistnienia skutku w postaci śmierci człowieka, przy czym warunkiem odpowiedzialności pozostaje ustalenie związku przyczynowego między zachowaniem sprawcy (działaniem lub zaniechaniem), a śmiercią człowieka. Zabójstwo jest przy tym przestępstwem umyślnym, które popełnić można w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym.

Istotą umyślności jest zamiar popełnienia czynu zabronionego. Oznacza on świadomość sprawcy i jego wolę urzeczywistnienia swoim zachowaniem (działaniem lub zaniechaniem) znamion czynu zabronionego – jego strony przedmiotowej, przedmiotu i podmiotu (Wąsek [w:] Górniok i in., t. 1, s. 105; por. także Giezek, Strona, s. 92–97; Giezek, Świadomość, s. 73 i n. w: Budyn-Kulik Magdalena. Art. 9. W: Kodeks karny. Komentarz aktualizowany. System Informacji Prawnej LEX, 2019.)

Zamiar ewentualny polega na tym, że sprawca ani chce, ani nie chce popełnienia czynu zabronionego, ale przewidując możliwość jego popełnienia, godzi się na to (Budyn-Kulik Magdalena. Art. 9. W: Kodeks karny. Komentarz aktualizowany. System Informacji Prawnej LEX, 2019). Aby stwierdzić, iż sprawca żywił takie przekonanie, nie wystarczy odwołać się do samej tylko obiektywnej konieczności skutku, należy dokonać także oceny samego sprawcy – jego możliwości intelektualnych, zdolności kojarzenia i przewidywania skutków ludzkiego zachowania (wyrok SA we Wrocławiu z 25.05.1995 r., II AKr 145/95, OSA 1995/6, poz. 31).

Co przy tym istotne, zamiar, choć istnieje tylko w świadomości sprawcy, jest faktem psychologicznym, podlega więc identycznemu dowodzeniu, jak okoliczności ze sfery przedmiotowej, z zastosowaniem odpowiednich zasad dowodzenia bądź wnioskowania. Jeśli sprawca nie wyraził swego zamiaru słowami, wnioskuje się o nim z okoliczności zajścia (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 grudnia 2006 r. II KK 92/06, OSNwSK 2006/1/2576, LEX nr 324669).

Istota zamiaru w sposób istotny wpływa przy tym na dokonanie prawidłowej subsumpcji prawnej zachowania oskarżonego.

Zdaniem Sądu, materiał dowodowy nie dostarczył podstaw do przyjęcia, że oskarżony działał w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia P. P., tj. przewidując jego śmierć i godząc się na taki skutek zadawał mu uderzenia w okolice żuchwy doprowadzając do powstania obrażeń w postaci dwumiejscowego złamania żuchwy z masywnymi podbiegnięciami krwawymi, krwiaka podpajęczynówkowego mózgu z obecnością krwi w komorach mózgu i obrzękiem mózgu na skutek których, mimo reanimacji podjętej przez zespół Pogotowia (...), około godziny 7.00, nastąpił zgon P. P..

Na podstawie okoliczności przedmiotowo – podmiotowych, nie sposób bowiem uniknąć konstatacji, że oskarżony chciał i godził się, na wystąpienie skutku z art. 157 par. 1 k.k., tj. oskarżony poprzez uderzenie P. P. w okolice żuchwy miał zamiar spowodowania uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego lub rozstroju zdrowia, innego niż w art. 156 par. 1 k.k.

Zamiar spowodowania uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego lub rozstroju zdrowia, innego niż w art. 156 par. 1 k.k., powstał u oskarżonego na skutek ujawnienia zdrady żony O. H..

Na zachowanie oskarżonego składał się w krytycznym momencie jego stan psychiczny. Zważyć w tej części należy na wnioski opinii wskazującej na rozpoznaną u oskarżonego tempore criminis dekompensację emocjonalną o obrazie afektu fizjologicznego przyczynowo powiązaną z trudną dla opiniowanego sytuacją, jakiej był świadkiem, czyli zdrady małżonki. Jak wskazali biegli, pobudzenie emocjonalne opiniowanego zaczęło narastać przed zdarzeniem w mieszkaniu, kiedy obudził się i stwierdził brak żony oraz brak przyjaciela. Bezskuteczne próby dodzwonienia się do żony spowodowały narastającą dekompensację emocjonalną z takimi uczuciami jak żal, smutek, gniew, rozpacz. Działanie opiniowanego było podporządkowane przeżywanym emocjom i emocje te stopniowo przewyższały funkcje intelektualne. Jego myślenie było związane z przeżyciami emocjonalnymi co wytwarza mechanizm błędnego koła czyli cała praca intelektu skupia się na tych elementach rzeczywistości związanych z emocją. Zdaniem Sądu w tle wydarzeń słuszna jest hipoteza wskazująca, że mimo iż poszkodowany nie był sprawcą zdrady to przeżywane wówczas emocje związane ze zdradą żony objęły także jego osobę. Zdaniem Sądu, oczywistym, w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego pozostaje, że dekompensacja emocjonalna o obrazie afektu fizjologicznego zestawiona z stresem sytuacyjnym i wiążącym się z nim, poczuciem żalu do przyjaciela, który obecny w mieszkaniu, nie dopilnował małżonki oskarżonego i w żaden sposób nie zareagował na jej zachowanie, tj. zdradę w sytuacji, gdy oskarżony wychodząc z mieszkania pozostawił małżonkę niejako pod jego opieką, stanowiła główną przyczynę agresji fizycznej skierowanej na osobę pokrzywdzonego P. P.. Niewątpliwym pozostaje bowiem to, że sekwencja zdarzeń w nocy z dnia 8/9 grudnia 2018 roku, narastające napięcie emocjonalne, w sposób oczywisty i istotny obniżyła kontrolę nad emocjami i zachowaniem oskarżonego, które ostatecznie – po uderzeniu O. S. i żony O. H. – znalazły ujście poprzez wymierzenie ciosu w żuchwę oskarżonego. Całkowicie należy zgodzić się przy tym z biegłymi, że całość funkcjonowania poznawczego jest zawężona do przeżywanej emocji i jej podporządkowana. Dotyczy to też sfery woli i całości funkcjonowania psychicznego człowieka. Emocje powodują, że osoba je przeżywająca kieruje się taką motywacją doraźną tu i teraz i z całą pewnością nie ma możliwości antycypowania jakiś odległych skutków jest zbyt skupiona tu i teraz a te działania są skupione na ekspresji emocji. Z kolei nagłe, gwałtowne i emocjonalne przeżycie oskarżonego skutkowało zachowaniem oskarżonego spowodowania obrażeń ciała, niemniej jednak doraźna motywacja nie pozwalała mu na przewidywanie skutku z art. 148 k.k.

W konsekwencji, zdaniem Sądu, w sprawie przeciwko S. H. nie można doszukać się dowodów na to, iż oskarżony, uderzając jednokrotnie pokrzywdzonego, przewidywał i godził się na skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego.

Na ustalenie zamiaru działania (umyślności, nieumyślności) wpływ miała przy tym ilość zadawanych ciosów, rodzaj użytego narzędzia. Zgromadzony materiał dowodowy zestawiony z dynamiką zdarzenia pozwolił na ustalenie, że oskarżony zadał jeden cios w okolice żuchwy. Cios ten został zadany przy użyciu pięści. Dynamika zachodzących po sobie, zdarzeń, a także logiczne rozumowanie uwzględniające kontekst sytuacji, wskazuje, że cios ten był zdecydowanie szybki i miał na celu wyrażenie emocji oskarżonego na brak reakcji pokrzywdzonego, nie zaś spowodowanie skutku z art. 148 k.k. Tym bardziej, że oskarżony, bezpośrednio po zadaniu ciosu, nie kontynuował swojego zachowania, tylko wyszedł z mieszkania, a przecież oczywistym jest, że osoba zamierzająca zabić ofiarę, dysponująca niewątpliwą przewagą związaną z położeniem ofiary (w czasie zadania ciosu oskarżony stał, a pokrzywdzony znajdował się w pozycji leżącej), kontynuowałaby swoje działanie. A tymczasem oskarżony, mimo istnienia ku temu realnej możliwości, nie zdecydował się na kontynuowanie swojego zachowania.

Ponadto, materiał dowodowy niesprzeczny był co do tego, że po powrocie do mieszkania przy ul. (...), oskarżony, zobaczył, że w odrębnym pokoju śpi P. P.. W pokoju tym nie było żony oskarżonego, O. H.. Oskarżony, mimo obiektywnej możliwości, nie dokonał ataku na osobie pokrzywdzonego, a udał się w kierunku pokoju, w którym znajdowała się O. H. i O. S..

Zauważenia wreszcie wymaga i to, że brak było ze strony O. H. i O. S. przypuszczenia dokonania zamachu na życie pokrzywdzonego P. P., gdyż ujawnili oni obrażenia ciała u pokrzywdzonego, dopiero po pewnym czasie (tj. po opuszczeniu pokoju, w którym się znajdowali, wyjściu z mieszkania, wejściu i wyjściu do łazienki).

Wreszcie, zadany przez oskarżonego cios w okolicę żuchwy, co wynika z opinii lekarskich, wyników sekcji zwłok, badania histopatologicznego, skutkował dwumiejscowym złamaniem żuchwy. Nie można ukryć, że uraz spowodowany ciosem, świadczy o dużej jego sile, która w sposób znaczący zadziałała na głowę. Niemniej jednak jednorazowy cios w żuchwę, przy użyciu narzędzia, jakim jest ręka (pięść), skierowany w żuchwę (a nie np. czoło, skroń), w sposób obiektywny nie pozwala uznać przewidywanie ze strony oskarżonego, tak daleko idącego skutku. Co wynika jednocześnie opinii lekarskich, wyników sekcji zwłok, badania histopatologicznego, przyczyną nagłej i gwałtownej śmierci P. P. były obrażenia śródczaszkowe - krwiak podpajęczynówkowy z krwawieniem do komór mózgu i pourazowych obrzękiem mózgu. Oczywiście, krwiak podpajęczynówkowy powstał na skutek dokonanego przez oskarżonego, uderzenia. Niemniej jednak, zdaniem Sądu, w tej sytuacji zbyt daleko idące byłoby uznanie, istnienia po stronie oskarżonego, jeszcze zanim wymierzył jeden raz cios pokrzywdzonemu, zamiaru ewentualnego wywołania skutku w postaci śmierci pokrzywdzonego i godzenia się na niego.

Wreszcie, w świetle zasad doświadczenia życiowego i logiki, brak tu jest obiektywnego celu zachowania oskarżonego, do spowodowania śmierci P. P.. P. P. bowiem nie brał udziału w zdarzeniu, które wywołało u oskarżonego nagłe wzburzenie emocjonalne, nie ponosił winy, nie zdradził przyjaźni, brak tu jest zatem logicznego motywu, który można byłoby przypisać S. H. w jego zachowaniu, a które mogłoby wpłynąć na postać zamiaru.

Obiektywnie zatem w układzie sytuacyjnym, rozważając stronę podmiotowo – przedmiotową czynu, nie można było dopatrzyć się po stronie oskarżonego przewidywania możliwości popełnienia zabójstwa i godzenia się na to.

Z kolei wobec okoliczności zdarzenia, konkluzja twierdząca, iż w chwili zdarzenia oskarżony nie tylko przewidywał, ale i godził się na wystąpienie skutku z art. 148 k.k., wywodzona z danych osobo-poznawczych dot. oskarżonego, a mianowicie służby w ukraińskiej Policji i posiadanej w związku z tym umiejętności walki, byłaby zbyt daleko idąca i prowadziłaby według Sądu nie tylko do nadinterpretacji, ale również przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów.

Reasumując, kontekst sytuacji, jednostkowy charakter uderzenia, umiejscowienie tegoż ciosu (żuchwa), zdaniem Sądu, nie pozwala na uznanie, iż w świetle zasad doświadczenia życiowego, sprawca intelektem obejmował umyślność w zamiarze ewentualnym.

Sąd miał na względzie, że między przestępstwem z art. 148 § 1 kk a z art. 152 kk (obecnie 155 kk) tkwi w stronie podmiotowej sprawcy i polega na tym, że w wypadku przestępstwa z art. 148 § 1 kk sprawca ma zamiar bezpośredni lub ewentualny (art. 7 § 1 kk) spowodowania śmierci człowieka i tym celu podejmuje działania lub zaniechania zmierzające bezpośrednio lub pośrednio do dokonania tego zamiaru, w drugim zaś wypadku, art. 152 kk (obecnie 155 kk) śmierć człowieka jest niezamierzonym następstwem działania sprawcy w rozumieniu art. 7 § 2 kk (obecnie 9 § 2 kk), polegającym na niezachowaniu przeciętnego obowiązku ostrożności w sytuacji, w której na podstawie normalnej zdolności przewidywania i ogólnego obowiązku dbałości o życie ludzkie lub przewidywania skutków własnych działań można wymagać od człowieka, aby nie dopuścił do nastąpienia przestępnego skutku. (SN z 28 grudnia 1976 r. w sprawie III KR 311/76 OSPiKA 1973, Nr 9, poz.170).

Przyjmując powyższe stanowisko jako własne Sąd uznał, iż w momencie popełnienia czynu, oskarżony działał nieumyślnie, a to nie zachował ostrożności wymaganej w zaistniałej sytuacji, tj. nie mając zamiaru popełnienia czynu, popełnił go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu, mógł przewidzieć.

Istotą działania nieumyślnego jest naruszenie zasad ostrożności. Przepis art. 9 § 2 k.k. stanowi bowiem, że chodzi o popełnienie czynu zabronionego na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach. Chodzi tu w istocie o naruszenie pewnych reguł postępowania, których przestrzeganie zapewniać ma bezpieczeństwo dobru, do którego dana reguła się odnosi. Przez naruszenie należy natomiast rozumieć takie zachowanie, które nie odpowiada danej regule postępowania. Funkcją reguł ostrożności w przypadku czynu nieumyślnego jest ostrzeganie sprawcy przed podejmowaniem zachowań ryzykownych, które mogą zwiększyć niebezpieczeństwo dla dobra prawnego ponad przeciętną miarę.

W okoliczności sprawy, naruszenie reguł ostrożności wyrażało się w tym, że oskarżony, uderzając pokrzywdzonego, wiedział, iż pokrzywdzony nie jest przygotowany do ataku i nie spodziewa się go od oskarżonego, miał zatem świadomość, że w wyniku jego działania pokrzywdzony prawdopodobnie dozna obrażeń ciała. Oskarżony swojego zachowania dokonał w momencie, kiedy pokrzywdzony spał (nie miał zatem możności uniknięcia ciosu) miał obniżoną zdolność reakcji (spowodowaną wcześniejszym spożywaniem alkoholu), znajdował się w pozycji leżącej (a zatem dającej oskarżonemu znaczną przewagę fizyczną). Analizując zatem stronę podmiotową omawianego przestępstwa oskarżony naruszył reguły ostrożności w postępowaniu z dobrem prawnym, jakim jest życie i zdrowie drugiego człowieka, możliwość popełnienia czynu zabronionego (tu: naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1), nie przewidywał, choć winien przypuszczać, że skutek w postaci śmierci P. P., nastąpi.

Nie można pominąć bowiem tego, że obrażenia prowadzące do zgonu pokrzywdzonego P. P. powstały, co wynika zarówno z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, jak również z protokołu oględzin i sekcji zwłok, na skutek powstałego, wskutek uderzenia pięścią w żuchwę, krwiaka podpajęczynówkowego z krwawieniem do komór mózgu i pourazowych obrzękiem mózgu.

Zachowanie oskarżonego składało się na działanie oskarżonego nastawione na zamiar naruszenia czynności narządów ciała lub rozstroju zdrowia, co otwierało konieczność oceny tego działania w ramach art. 157 § 1 k.k. Ponieważ jednak okoliczności sprawy pozwalają na przyjęcie jedynie tego, że umyślnością po stronie oskarżonego objęte było spowodowanie uszczerbku na zdrowiu P. P.. (art. 157 § 1 k.k.), zachowanie oskarżonego należało zakwalifikować w zbiegu realnym, tj. z art. 155 k.k. w zw. z art. 157§1 k.k. w zw. z art. 31§2 k.k. i art. 11§2 k.k.

Mając na uwadze wnioski opinii biegłych dot. stanu zdrowia wskazujących, że w stanie sprawy, art. 31 § 2 k.p.k. odnosi się do całości zachowania oskarżonego, okoliczność tę należało uwzględnić przy dokonywaniu kwalifikacji prawnej, co do wszystkich przypisanych oskarżonemu czynów.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. H.

Pkt. I części dyspozytywnej

Pkt. I części dyspozytywnej

Wymierzając karę, Sąd wziął pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, w tym również postać i motyw zamiaru oskarżonego. Niewątpliwie okolicznością obciążającą był znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu wynikający z rodzaju i charakteru naruszonego dobra prawnego. W chwili przestępstwa oskarżony działał w warunkach ograniczonej poczytalności, co Sąd uwzględnił przy wymiarze kary. Niemniej jednak nie było podstaw do nadzwyczajnego złagodzenia kary, albowiem rozstrzygnięcie w tym zakresie musi uwzględniać także pozostałe dyrektywy wymiaru kary, zawarte w art.53kk. W ocenie Sądu kara z nadzwyczajnym złagodzeniem jej wymiaru, byłaby w kontekście okoliczności i skutków czynu karą rażąco niską i nie spełniłaby zwłaszcza celów prewencji ogólnej. Należało bowiem mieć na uwadze, że oskarżony wprawdzie nieumyślnie spowodował śmierć pokrzywdzonego, jednak skutek ten miał związek z uprzednim zastosowaniem przez oskarżonego wobec pokrzywdzonego przemocy. Oskarżony miał ograniczoną poczytalność, jednak w pewnym stopniu zdawał sobie sprawę z konsekwencji swoich działań. Chciał wyładować swoją agresję nie zważając na skutki, na to, że może zaatakowanym osobom wyrządzić poważne krzywdy, zwłaszcza spowodować poważne szkody na ich zdrowiu. Wymierzenie kary z nadzwyczajnym złagodzeniem w odczuciu społecznym nie stanowiłoby sprawiedliwej odpłaty za działania oskarżonego i nie spełniałaby funkcji odstrszającej potencjalnych sprawców tego rodzaju czynów. Nadto kara taka nie ukazywałaby w ocenie Sądu oskarżonemu w dostatecznym stopniu naganności jego postępowania. Zdaniem Sądu tak wymierzona kara jest karą obiektywnie sprawiedliwą, uwzględniająca zasady prewencji ogólnej i szczególnej, jak również skłoni oskarżonego do refleksji nad własnym postępowaniem.

Pkt. II części dyspozytywnej

Pkt. II części dyspozytywnej

Pkt. III części dyspozytywnej

Pkt. III części dyspozytywnej

Pkt. IV części dyspozytywnej

Pkt. IV części dyspozytywnej

Sąd połączył orzeczone kary pozbawienia wolności i wymierzył karę łączną 3 lata 6 miesięcy pozbawienia wolności uznając, że jest to kara odpowiednia.

Pkt. V części dyspozytywnej

Pkt. V części dyspozytywnej

Na poczet kary zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania

Pkt. VI części dyspozytywnej

Pkt. VI części dyspozytywnej

Sąd nie był w stanie ustalić pełnego zakresu krzywdy, jakiej doznały małoletnie dzieci pokrzywdzonego, tj. D. P. i O. P., na skutek czynu popełnionego przez oskarżonego. Trudności w tych ustaleniach były związane zwłaszcza z tym, iż dzieci pokrzywdzonego na stałe przebywają na terenie Ukrainy. Wobec znacznych trudności w ustaleniu pełnej wysokości zadośćuczynienia, Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych nawiązki w kwotach po 25 000 zł. Nawiązki w wymienionych kwotach mają na celu zrekompensowanie pokrzywdzonym krzywdy związanej ze śmiercią ich ojca, który stał się ofiarą przestępstwa.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. H.

Pkt. VII - IX

Pkt. VII - IX

Koniecznym było rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. X

Należało przyznać oskarżycielce koszty zastępstwa procesowego

Pkt. XI

Biorąc pod uwagę sytuacje majątkową oskarżonego należało zwolnić go od kosztów postępowania, zaliczając je na rzecz Skarbu Państwa

7.  Podpis

Mariusz Wiązek Michał Kupiec