Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 25 czerwca 2019 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku X Wydział Karny w składzie

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Natalia Pawełek

po rozpoznaniu w dniu 25.06.2019 r. sprawy P. P. (1) (P.) , syna C. i G., urodzonego (...), PESEL (...)

oskarżonego o to, że :

w dniu 14 lipca 2018 roku w G. w sklepie (...) mieszczącym się w C.H. (...) G., ul. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci artykułów kosmetycznych o łącznej wartości 1524,13 złotych, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o., przy czym czynu zarzucanego dopuścił się w okresie 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, będąc skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku sygn.. akt X K 103/16 na karę pozbawienia wolności w wysokości 3 lat i 3 miesięcy, którą odbywał w okresie od 9 lutego 2014 roku do 8 maja 2017 roku,

tj. o przestępstwo z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

1.  oskarżonego P. P. (1) uznaje za winnego zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 278§1 k.k. wymierza mu karę roku pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 46§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego P. P. (1) obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz (...) Sp. z o.o. kwoty 1524,13 zł (tysiąc pięćset dwadzieścia cztery 13/100 złotych);

3.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz (...) Sp. z o.o. kwotę 840 zł (osiemset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika z wyboru;

4.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 717,60 zł (siedemset siedemnaście 60/100 złotych) i opłatą w wysokości 180 (stu osiemdziesięciu) złotych.

Sygn. akt X K 125/19

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 sierpnia 2018 r. przed godziną 11:00 P. P. (1) przybył do Centrum Handlowego (...) w G. przy ul. (...). Około godziny 11:00 wszedł do drogerii H., trzymając w ręku plastikową reklamówkę i gazetę. Przez ramię miał przewieszoną torbę. Następnie schował w reklamówce i w gazecie, które miał przy sobie, artykuły kosmetyczne o łącznej wartości 872,25 zł, po czym wyszedł ze sklepu, nie płacąc za nie. Tego samego dnia tj. 14 sierpnia 2018 r. około godziny 13:00 wrócił do przedmiotowej drogerii H. w Centrum Handlowym (...). Przez ramię miał przewieszoną tę samą torbę, a w ręku trzymał gazetę. Po wejściu do sklepu zabrał z regałów artykułu kosmetyczne o łącznej wartości 651,88 zł. Część z nich schował do torby, którą miał na sobie, część schował do kieszeni na zamek swoich spodni, a jeden z artykułów trzymając w ręku udał się do wyjścia i opuścił galerię nie płacąc za nie. W konsekwencji w dniu 14 sierpnia 2018 r. P. P. (1) dokonał zaboru kosmetyków o łącznej wartości 1524,13 zł, która to stanowi sumę strat jaką poniosła firma (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

P. P. (1) dokonał sprzedaży skradzionych w dniu 14 sierpnia 2018 r. kosmetyków, a środki pieniężne, które z tego tytułu uzyskał, wydatkował na swoje potrzeby, w tym na zakup środków odurzających w postaci heroiny.

/ Dowód: notatka urzędowa z 22 sierpnia 2018 r. k.1-1v,

notatka urzędowa wraz z fotogramem z 22 sierpnia 2018 r. k. 2-3,

zeznania A. W. k.5,

wyjaśnienia P. P. (1) k.21; 28,

opinia sądowo-psychiatryczna z 19 listopada 2018 r. k.45-45v; 46-46v,

płyta CD z zapisem z monitoringu sklepu (...) w G. przy ul. (...) sienny k.55,

protokół odtworzenia utrwalonych zapisów z 19 grudnia 2018 r. k.56-64, /

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego P. P. (1) oświadczył, iż rozumie treść stawianych mu zarzutów i przyznał się do popełniania zarzucanego mu czynu oraz opisał okoliczności popełnienia przez niego tego przestępstwa.

Oskarżony P. P. (1), prawidłowo zawiadomiony o rozprawie głównej, nie stawił się przed Sądem. Jego obecność nie była obowiązkowa, wobec czego Sąd procedował bez jego udziału.

Jednocześnie z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego odstępując do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

/ vide: wyjaśnienia oskarżonego k.21; 28, /

P. P. (1) ma wyksztalcenie podstawowe. Jest żonaty, ma jedno dziecko z poprzedniego związku, pozostające na jego utrzymaniu. Pracuje jako pracownik fizyczny, uzyskuje dochód w wysokości około 3000 złotych netto miesięcznie. Nie posiada żadnego majątku o znacznej wartości. Był leczony psychiatrycznie i odwykowo. Obecnie również leczy się odwykowo. Jest uzależniony od heroiny. Był wielokrotnie karany, w tym za czyn z art. 278§1 k.k.

W toku niniejszego postępowania P. P. (1) został przebadany przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów. Biegli stwierdzili, że w inkryminowanym czasie w odniesieniu do zarzucanego mu czynu nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznawania znaczenia czynu i pokierowania swoim zachowaniem.

/ Dowody: dane osobo poznawcze k. 19-20; 27-27v,

opinia sądowo-psychiatryczna z 19 listopada 2018 r. k.45-45v; 46-46v,

dane o karalności k. 66-68,

odpisy orzeczeń k.73-76; 78-80v; 82-84; 86-88; 90-91, /

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadka A. W. oraz dokumentów zgromadzonych w toku sprawy, a także wyjaśnień oskarżonego, których wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, zarówno fakt popełnienia przez P. P. (1) przypisanego mu czynu, jak i jego wina, nie budzą wątpliwości.

Do ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie przyczyniły się zeznania A. W., będącej zastępcą kierownika drogerii H. w Centrum Handlowym (...) w G.. Świadek w oparciu o zapis monitoringu odkryła kradzieże popełnione przez oskarżonego. Depozycje tego świadka cechowały się nie tylko logicznym i spójnym wewnętrznie tokiem, ale również znalazły potwierdzenie w ujawnionych w toku postępowania zapisach z kamer monitoringu. Brak było zatem podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności. Ponadto oświadczenia A. W. w pełni korespondują z wyjaśnieniami złożonymi w toku postępowania przez P. P. (1). Również wartość szkody jaką poniosła (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. nie była kwestionowana przez P. P. (1), zaś świadek jako osoba odpowiedzialna w ramach swojej pracy z pewnością miała odpowiednią wiedzę i była w stanie wycenić poniesione szkody w związku z zachowaniem oskarżonego. Mając na uwadze powyższe Sąd doszedł do przekonania, że zeznania tego świadka stanowią miarodajny dowód w niniejszej sprawie i dokonał ustaleń w sprawie m.in. w oparciu o ich treść.

Kluczowym dowodem w sprawie były zapisy monitoringu ze sklepu (...) w Centrum Handlowym (...) w G.. Na monitoringu z przedmiotowej drogerii zarejestrowano kradzieże, jakich dokonał oskarżony. Sąd uznał je za niepodważalny dowód w sprawie i na jego podstawie dokonał ustaleń.

Podobnie Sąd nie miał zastrzeżeń co do rzetelności opinii sądowo – psychiatrycznej wydanej w sprawie przez biegłych lekarzy psychiatrów, które wykluczyły, aby wobec P. P. (1) zachodziły okoliczności z art. 31 § 1 i 2 k.k. Wnioski wysnute przez biegłe zostały bowiem szczegółowo umotywowane. Oceniając rzetelność wskazanej opinii Sąd miał na względzie, że zostały wydane przez biegłe w zakresie ich specjalizacji, a zatem przez osoby dysponujące wiedzą specjalną.

Ponadto Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie pozostałe dowody w szczególności w postaci danych osobopoznawczych, danych o karalności, odpisów orzeczeń sądów karnych, protokołu odtworzenia zapisów monitoringu znajdujących się w aktach sprawy, których autentyczność, wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, a które zostały sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji.

Podobnie za wiarygodne dowody uznał Sąd notatki urzędowe z przeprowadzonych czynności i dokonanych ustaleń, ujawnione w toku postępowania. Zaznaczyć należy, że potwierdzają jedynie obiektywny fakt zaistnienia takich okoliczności, zaś w pozostałym zakresie nie stanowiły podstawy poczynionych ustaleń faktycznych, bowiem prowadziłoby to do naruszenia zakazu zastępowania dowodów, z których wymagane jest sporządzenie protokołu (np. zeznań świadków), treścią notatek urzędowych.

Przechodząc do omówienia wyjaśnień P. P. (1), Sąd uznał, że zasługiwały one na wiarę. P. P. (1) przyznał się do zarzucanego mu czynu i wskazał na okoliczności związane z dokonaniem przez niego kradzieży. Szczególnie jego depozycje miały znaczenie przy ustalania stanu faktycznego w zakresie tego, że skradziony towar z drogerii sprzedał, a uzyskane w ten sposób środki pieniężne przeznaczył na własne potrzeby. Wyjaśnienia P. P. (1) są zwięzłe i logiczne, a w szczególności korespondują w pełni z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym zebranym w niniejszej sprawie, wobec tego nie było podstaw, by odmówić im waloru wiarygodności.

Odnośnie kwalifikacji prawnej :

Wobec zaprezentowanej powyżej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, że sprawstwo i wina oskarżonego P. P. (1) w zakresie przypisanego mu czynu nie budzi wątpliwości i uznał, że postawienie go przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej G.-Ś. w G. w stan oskarżenie było zasadne.

W tym miejscu należy wskazać, że w określeniu daty popełnienia czynu zarzucanego oskarżonemu w niniejszej sprawie w uzasadnianym orzeczeniu omyłkowo wskazano błędną datę jako 14 lipiec 2018 r., natomiast z całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach wynika wprost, że do popełnienia tego czynu przez P. P. (1) doszło w dniu 14 sierpnia 2018 r.. Omyłka ma charakter oczywisty i wynika z powielenia omyłki Prokuratora w tym zakresie.

Ponadto oskarżony ze względu na wiek jest osobą zdolną do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności opinia sądowo-psychiatryczna, nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej.

Przestępstwo kradzieży określone w art. 278 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym i kierunkowym, znamiennym celem. Sprawca musi działać w celu przywłaszczenia. Nie ma znaczenia, czy towarzyszy temu zamiar osiągnięcia korzyści majątkowej lub tym bardziej zysku.

Nie pozostawia wątpliwości, że oskarżony P. P. (1) swoim zachowaniem, polegającym na tym, że w 14 sierpnia 2018 r. w G. na terenie sklepu (...) w Centrum Handlowym (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci artykułów kosmetycznych o łącznej wartości strat 1524,13 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. W świetle niniejszej sprawy nie zachodziły żadne okoliczności, które uprawniałyby oskarżonego P. P. (1) do dokonania zaboru wyżej wskazanych rzeczy, a oskarżony działał z zamiarem pozbawienia właściciela władztwa nad stanowiącym jego własność mieniem i postąpił z nim jak z własnym, chcąc w dalszej perspektywie uzyskać z tych przestępstw korzyść majątkową.

Dokonując kwalifikacji prawnej popełnionego przez oskarżonego czynu zabronionego należało uwzględnić również to, że działał on w warunkach powrotu do przestępstwa. Zgodnie z przepisem art. 64 § 1 k.k., jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. W niniejszej sprawie P. P. (1) był uprzednio skazany za podobne przestępstwo umyślne na podstawie wyroku łącznego wydanego przez Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 21 marca 2017 r.. (sygn. X 103/16) na karę pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 9 lutego 2014 r. do dnia 8 maja 2017 r.. P. P. (1) dopuścił się ponownie popełnienia przestępstwa umyślnego przeciwko mieniu (w tym przestępstwa tożsamego) i nastąpiło to przed upływem 5 lat od zakończenia odbywania kary przez oskarżonego. Uzasadnia to uwzględnienie w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu P. P. (1) przepisu art. 64§1 k.k. i surowsze traktowanie go w zakresie wymiaru kary.

Rozważając kwestię wymiaru kary dla oskarżonego P. P. (1) Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k.. W myśl tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Natomiast przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę m. in. sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz inne przesłanki, o których mowa w art. 115§2 k.k.

Sąd wziął również pod uwagę stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez P. P. (1) czynu, który był dość znaczny. Oskarżony z pełną świadomością godził w mienie, co do którego nie posiadał żadnego tytułu prawnego. Motywacja oskarżonego, która w stopniu oczywistym sprowadzała się do uzyskania w dalszej perspektywie korzyści majątkowej, a która również stanowi jeden z kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości czynu, była naganna. Sąd wziął również pod uwagę to, że czyn przypisany oskarżonemu jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 7 lat i 6 miesięcy (z uwagi na związek z art. 64§1 k.k.).

Sąd uwzględnił przy wymiarze kary również okoliczności, które przemawiały na niekorzyść oskarżonego, tj. fakt, że wykazał się lekceważącym stosunkiem do obowiązujących norm prawnych oraz działanie przez niego z niskich pobudek. Sąd wziął także pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego, w tym za tożsame przestępstwa. Jako okoliczność łagodzącą poczytał natomiast Sąd oskarżonemu fakt, że wartość skradzionego przez niego mienia nie była znaczna, a także postawę przyjętą przez oskarżonego w toku postępowania, tj. przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Mając na uwadze ogół powyższych okoliczności, Sąd doszedł do przekonania, iż najwłaściwszą karą dla oskarżonego P. P. (1) za przypisane mu przestępstwo, będzie kara roku pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Zdaniem Sądu jedynie wskazana kara jest w stanie wpłynąć pozytywnie na oskarżonego P. P. (1) i uwidocznić mu, że każde jego zachowanie, które godzi w dobro prawne będzie wiązało się z odpowiednią i dostosowaną reakcją karną.

Sąd uznał także, że w przedmiotowej sprawie celowe będzie orzeczenie w stosunku do oskarżonego P. P. (1) obowiązku naprawienia w całości szkody w oparciu o art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekając w tym przedmiocie wziął pod uwagę wartość szkody poniesionej przez pokrzywdzoną. I tak orzekł na rzecz pokrzywdzonej (...) Sp. z o.o. kwotę 1524,13 zł tytułem naprawienia szkody w całości, która uwzględnia kwotę wartości strat. Wartości wyrządzonych przez oskarżonego szkód nie były kwestionowane.

Sąd orzekł również w przedmiocie kosztów i na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego - (...) Sp. z o.o. kwotę 840 zł tytułem kosztów ustanowenia pełnomocnika z wyboru, jak również - na podstawie art. 626§1 k.p.k. i art. 627 k.p.k., art. 616§1 i 2 k.p.k. oraz na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych obciążył oskarżonego P. P. (1) kosztami sądowymi w kwocie 717,60 zł oraz wymierzył mu opłatę w wysokości 180 zł. Sąd kierował się zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów.

(...):

5.  (...),

6.  (...)

7.  (...)

G., dnia 5 sierpnia 2019 r.

(...)