Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 19 listopada 2019 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Protokolant: Anna Ciechanowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 30.10.2019r. oraz 12.11.2019r. sprawy z oskarżenia prywatnego W. K. (1) przeciwko D. Ż. , synowi A. i S., urodzonemu (...), PESEL (...),

oskarżonemu o to, że:

w dniu 10 lipca 2018 roku w miejscowości P. uderzył W. K. (1) dwukrotnie w okolice lewego łuku brwiowego powodując tym samym naruszenie rozstroju zdrowia W. K. (1) na czas nieprzekraczający 7 dni,

tj. o przestępstwo z art. 157§2 k.k.

I.  Oskarżonego D. Ż. uznaje za winnego czynu zarzucanego mu oskarżeniem, z tym ustaleniem, że uderzenia wywołały u pokrzywdzonego W. K. (1) obrażenia ciała w postaci rany tłuczonej długości około 1,5 cm wymagającej zaopatrzenia chirurgicznego, zlokalizowanej w bocznej części oczodołu prawego z podbiegnięciem krwawym w powiece dolnej prawej, które to obrażenia, obok naruszenia rozstroju zdrowia, spowodowały u niego naruszenie czynności narządu ciała (aparatu ochronnego narządu wzroku) na czas trwający nie dłużej niż 7 dni, czyn ten kwalifikuje z art. 157§2 k.k. i za to na mocy art. 157§2 k.k. w zw. z art. 33§1 i 3 k.k. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych po 30 (trzydzieści) złotych każda.

II.  Na mocy art. 46§2 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego W. K. (1) nawiązkę w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych.

III.  Na podstawie art. 626§1 k.p.k. oraz art. 628 pkt 1 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela prywatnego W. K. (1) kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu poniesionych przez oskarżyciela prywatnego zryczałtowanych kosztów procesu.

Na oryginale właściwy podpis

Sygn. akt X K 83/19

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 lipca 2018 r. przed godziną 15:00 W. K. (1) udał się na zakupy swoim samochodem marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) do marketu spożywczego (...) w miejscowości P.. Kiedy przyjechał na parking pod sklepem początkowo nie mógł znaleźć wolnego miejsca parkingowego. Po przejechaniu kilku okrążeń na terenie parkingu W. K. (1) dostrzegł wolne miejsce parkingowe, jednakże z uwagi na położenie wcześniej zaparkowanych pojazdów, zmuszony był zająć niniejsze miejsce niezgodnie z oznaczeniami poziomymi. W konsekwencji koła lewego boku jego samochodu wystawały poza wyznaczoną linię, a tym samym zajmowały w niewielkiej części kolejne miejsce parkingowe. Mężczyzna zaparkował samochód przodem do linii krawężnika i pasa zieleni, a tyłem do wyjazdu. W. K. (1) wysiadał z samochodu i pozostawił go w ten sposób, że odległość pomiędzy nim a innymi pojazdami stającymi po jego bokach była wystarczająca, aby kierowcy mogli swobodnie do nich wsiąść i wyjechać z miejsc parkingowych bez utrudnień. Następnie wszedł do marketu (...), gdzie zrobił zakupy.

Dowody: dokumentacja fotograficzna (k.7-11 i k.18-25 akt sprawy PR Ds. (...).2018), zeznania W. K. (1) w sprawie PR Ds. (...).2018 (k.15-16 i k.4-5, 14-14v, 35-35v akt sprawy PR Ds. (...).2018), częściowo wyjaśnienia D. Ż. (k.103-106), zeznania W. K. (1) (k.106-108).

W czasie, gdy W. K. (1) robił zakupy, na parking pod sklepem (...) w miejscowości P. swoim samochodem marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wraz z dziećmi i żoną przyjechał D. Ż.. Z uwagi na brak miejsc postojowych, D. Ż. zatrzymał się na chwilę pod wejściem do marketu, aby wypuścić z samochodu swoją żonę, która sama udała się na zakupy. Następnie okrążył kilka razy parking, zauważył, że zwolniło się miejsce parkingowe obok samochodu marki A. (...), należącego do W. K. (1). D. Ż. zaparkował swój samochód tyłem do linii krawężnika i pasa zieleni, a przodem do wyjazdu. Ponieważ miejsce parkingowe, na którym postawił swój samochód, było częściowo zajęte przez pojazd znajdujący się obok (...) Q5, co uniemożliwiało opuszczenie jego samochodu, D. Ż. postanowił zostać z dziećmi w środku i poczekać na żonę, aż skończy zakupy w sklepie.

Dowody: dokumentacja fotograficzna (k.7-11 i k.18-25 akt sprawy PR Ds. (...).2018), zeznania W. K. (1) w sprawie PR Ds. (...).2018 (k.15-16 i k.4-5, 14-14v, 35-35v akt sprawy PR Ds. (...).2018), częściowo wyjaśnienia D. Ż. (k.103-106), zeznania W. K. (1) (k.106-108).

Około godziny 15:00 W. K. (1) wyszedł ze sklepu i wrócił na parking. Wówczas zauważył, że po lewej stronie jego samochodu stoi zaparkowany samochód marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w ten sposób, że uniemożliwia wejście do jego samochodu. W pojeździe tym znajdował się kierowca – D. Ż., który miał otwarte okno od strony kierowcy. W. K. (1), wciskając się pomiędzy oba samochody, podszedł do niego i poprosił, aby odjechał na chwilę tak, aby mógł wejść do swojego samochodu i wyjechać z parkingu. D. Ż. odpowiedział, że tego nie zrobi, ponieważ to W. K. (1) nieprawidłowo zaparkował samochód, a nie on. Wówczas W. K. (1) wytłumaczył mężczyźnie, dlaczego był zmuszony w taki sposób zaparkować swój samochód. W reakcji na to D. Ż. zamknął okno w swoim pojeździe i zignorował tłumaczenia drugiego kierowcy. W. K. (1), chcąc ponownie przekonać mężczyznę do ułatwienia mu wyjazdu, zaczął pukać w okno jego samochodu, aby jeszcze raz je otworzył. Na skutek tego D. Ż. otworzył okno w samochodzie, a W. K. (1) nachylił się do niego i, wsadzając częściowo głowę do środka pojazdu, zaczął kłócić się z nim o to, aby umożliwił mu wejście do jego samochodu. W tym momencie D. Ż. dwukrotnie uderzył dłonią W. K. (1) w okolice prawego łuku brwiowego, rozcinając go i doprowadzając do krwawienia.

Dowody: dokumentacja medyczna dotycząca W. K. (1) (k.7, 11-12v i k.6, 17, 20-21, 23-24, 36, 51-53 akt sprawy PR Ds. (...).2018), dokumentacja fotograficzna (k.7-11, 100-101 i k.18-25 akt sprawy PR Ds. (...).2018), zeznania W. K. (1) w sprawie PR Ds. (...).2018 (k.15-16 i k.4-5, 14-14v, 35-35v akt sprawy PR Ds. (...).2018), opinia sądowo-lekarska z 26 lipca 2018 r. w sprawie PR Ds. (...).2018 (k.18-19 i k.32-33 akt sprawy PR Ds. (...).2018), częściowo wyjaśnienia D. Ż. (k.103-106), zeznania W. K. (1) (k.106-108).

W. K. (1) zdenerwował się i oświadczył D. Ż., że poinformuje o tym zdarzeniu policję. W tym czasie wykonał również kilka fotografii z miejsca zdarzenia. Po czym zadzwonił pod numer alarmowy 112. Wówczas D. Ż. odjechał z miejsca parkingowego pod wejście do marketu, skąd wyszła jego żona z zakupami. Po tym, jak kobieta wsiadła do samochodu, odjechali razem z miejsca zdarzenia.

Dowody: dokumentacja fotograficzna (k.7-11 i k.18-25 akt sprawy PR Ds. (...).2018), zeznania W. K. (1) w sprawie PR Ds. (...).2018 (k.15-16 i k.4-5, 14-14v, 35-35v akt sprawy PR Ds. (...).2018), częściowo wyjaśnienia D. Ż. (k.103-106), zeznania W. K. (1) (k.106-108).

Po chwili, około godziny 15:20, na parking pod marketem (...) w miejscowości P. przyjechał patrol policji – K. S. (1) i B. F.. Na miejscu zastali zgłaszającego – W. K. (1). Mężczyzna przedstawił funkcjonariuszom przebieg zdarzenia i podał dane pojazdu, przez którego kierowcę został zaatakowany. W czasie trwania niniejszej interwencji policji, D. Ż. wrócił na miejsce zdarzenia i poszedł do stojącego na parkingu z funkcjonariuszami policji W. K. (1). D. Ż. przedstawił policjantom swoją wersję wydarzeń, według której W. K. (2) miał sam uderzyć się o drzwi jego samochodu podczas wymiany zdań między mężczyznami. Po zakończeniu czynności funkcjonariuszy z W. K. (1), na miejsce zdarzenia przyjechał drugi patrol policji z Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Powiatowej Policji w P. w osobie – M. K. i S. K..

Dowody: zeznania W. K. (1) w sprawie PR Ds. (...).2018 (k.15-16 i k.4-5, 14-14v, 35-35v akt sprawy PR Ds. (...).2018), zeznania S. K. w sprawie PR Ds. (...).2018 (k.21 i k.29v akt sprawy PR Ds. (...).2018), zeznania K. S. (2) w sprawie PR Ds. (...).2018 (k.23 i k.39v akt sprawy PR Ds. (...).2018), częściowo wyjaśnienia D. Ż. (k.103-106), zeznania W. K. (1) (k.106-108), zeznania S. K. (k.109-110), zeznania K. S. (2) (k.111), notatka urzędowa z 12 lipca 2018 r. (k.1, 12 akt sprawy PR Ds. (...).2018).

Tego samego dnia tj. 10 lipca 2018 r. W. K. (1) pojechał do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego C. w G., gdzie został przyjęty po godzinie 16:00. Następnie został przebadany i opatrzony. Po uzyskaniu stosownych zaleceń i skierowań, został wypisany ze szpitalnego oddziału ratunkowego przed godziną 21.00.

Dowody: dokumentacja medyczna dotycząca W. K. (1) (k.7, 11-12v i k.6, 17, 20-21, 23-24, 36, 51-53 akt sprawy PR Ds. (...).2018), dokumentacja fotograficzna (k.7-11, 100-101 i k.18-25 akt sprawy PR Ds. (...).2018), zeznania W. K. (1) w sprawie PR Ds. (...).2018 (k.15-16 i k.4-5, 14-14v, 35-35v akt sprawy PR Ds. (...).2018), opinia sądowo-lekarska z 26 lipca 2018 r. w sprawie PR Ds. (...).2018 (k.18-19 i k.32-33 akt sprawy PR Ds. (...).2018), zeznania W. K. (1) (k.106-108).

W wyniku tego zdarzenia W. K. (1) doznał obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej o długości około 1,5 cm, wymagającej zaopatrzenia chirurgicznego, zlokalizowanej w bocznej części oczodołu prawego z podbiegnięciem krwawym w powiece dolnej prawej, które to obrażenia spowodowały u mężczyzny naruszenie czynności ciała tj. aparatu ochronnego narządu wzroku i rozstrój zdrowia na czas nie dłuższy niż 7 dni.

Dowody: dokumentacja medyczna dotycząca W. K. (1) (k.7, 11-12v i k.6, 17, 20-21, 23-24, 36, 51-53 akt sprawy PR Ds. (...).2018), dokumentacja fotograficzna (k.7-11, 100-101 i k.18-25 akt sprawy PR Ds. (...).2018), zeznania W. K. (1) w sprawie PR Ds. (...).2018 (k.15-16 i k.4-5, 14-14v, 35-35v akt sprawy PR Ds. (...).2018), opinia sądowo-lekarska z 26 lipca 2018 r. w sprawie PR Ds. (...).2018 (k.18-19 i k.32-33 akt sprawy PR Ds. (...).2018), zeznania K. S. (2) w sprawie PR Ds. (...).2018 (k.23 i k.39v akt sprawy PR Ds. (...).2018), zeznania W. K. (1) (k.106-108), zeznania K. S. (2) (k.111).

D. Ż. ma wykształcenie średnie. Jest żonaty. Posiada dwójkę małoletnich dzieci, pozostających na jego utrzymaniu. Obecnie pracuje w Niemczech jako hydraulik, z czego osiąga dochód w wysokości około 6000 zł miesięcznie. Nie posiada majątku o znacznej wartości. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. D. Ż. nie był uprzednio karany.

Dowody: dane o karalności (k.97), dane osobopoznawcze (k.103).

D. Ż. słuchany przed Sądem na rozprawie głównej w charakterze oskarżonego oświadczył, że nie przyznaje się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, przedstawiając krótko swoją wersję wydarzeń z dnia 10 lipca 2018 r., wskazując że to on został zaatakowany przez W. K. (1), który chciał siłą wymusić na nim opuszczenie miejsca parkingowego, a następnie upozorować swoje pobicie.

Jednocześnie z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego odsyłając do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

Wyjaśnienia D. Ż. (k.103-106).

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, zarówno fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, jak i fakt jego zawinienia, nie budzą w ocenie Sądu wątpliwości. Do powyższego przekonania Sąd doszedł w szczególności w oparciu o analizę zeznań świadków, w ich wiarygodnej części, w tym w szczególności zeznań pokrzywdzonego W. K. (1), słuchanego w charakterze świadka w toku niniejszego postępowania oraz w sprawie PR Ds. (...).2018, a także o opinię sądowo-lekarską, dokumentację medyczną i fotograficzną oraz o pozostały materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie i w sprawie PR Ds. (...).2018.

Ustalając stan faktyczny w sprawie, Sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach W. K. (1), który zeznawał zarówno w postępowaniu przygotowawczym w sprawie PR Ds. (...).2018, jak i na rozprawie głównej przed Sądem w niniejszej sprawie. Sąd przy ocenie zeznań tego świadka miał na względzie, że występuje on również w niniejszym postępowaniu w charakterze pokrzywdzonego i oskarżyciela prywatnego. Jednakże Sąd doszedł do przekonania, że jego zeznania były szczere, konsekwentne i logiczne, a przede wszystkim znajdowały odzwierciedlenie w pozostałym wiarygodnym materiale dowodowym niniejszej sprawy, w tym w szczególności w dokumentacji medycznej i opinii sądowo-lekarskiej z dnia 26 lipca 2018 r., przeprowadzonej w postepowaniu przygotowawczym w sprawie PR Ds. (...).2018. W. K. (1) szczegółowo przedstawił przebieg zdarzenia z dnia 10 lipca 2018 r., który miał miejsce na parkingu pod marketem (...) w miejscowości P. oraz opisał obrażenia, jakich na jego skutek doznał. Ponadto jego depozycje odnośnie przebiegu interwencji, która odbyła się tego samego dnia na skutek jego zgłoszenia, dodatkowo pokrywały się również z treścią zeznań świadków, będących funkcjonariuszami policji, którzy brali udział w rzeczonej interwencji, jak również z wyjaśnieniami samego oskarżonego w ich wiarygodnej części. Znamiennym wydaje się, że świadek zeznając w dniu 12 lipca 2018 r. (zatem dwa dni po przedmiotowym zdarzeniu) w sprawie PR Ds. (...).2018 złożył praktycznie tożsamej treści depozycje co w czasie przesłuchania przed Sądem w dniu 29 października 2019 r. (zatem ponad rok po przedmiotowym zdarzeniu), które zostały uzupełnione przez niego jedynie o szczegóły na skutek zadanych mu pytań przez Sąd, jego pełnomocnika oraz oskarżonego i jego obrońcy. Ponadto szczegóły te nie miały wpływu na treść całokształtu jego zeznań, bowiem stanowiły jedną logiczną całość. Mając na uwadze powyższe Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby odmówić waloru wiarygodności zeznaniom złożonym przez W. K. (1) i tym samym uznał je za miarodajne źródło dowodowe, stanowiące postawę ustaleń faktycznych niniejszej sprawy.

Sąd dał wiarę również zeznaniom świadków K. S. (2) i S. K. – funkcjonariuszy policji, którzy brali udział w interwencji na miejscu przedmiotowego zdarzenia w dniu 10 lipca 2018 r. Sąd na podstawie ich depozycji złożonych zarówno w niniejszej sprawie, jak i w sprawie PR Ds. (...).2018, ustalił jak przebiegały wydarzenia związane z ich interwencją w tym dniu, albowiem korespondowały z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym zebranym w niniejszym postepowaniu. Sąd uznał, że zeznania niniejszych świadków zasługiwały na uznanie, bowiem świadkowie są osobami obcymi dla stron i nie mieli interesu, by zeznawać na korzyść oskarżonego lub pokrzywdzonego. Jednocześnie Sąd zważył, że świadkowie ci mogli nie znać dokładnie całokształtu zdarzenia, albowiem kiedy przyjechali na miejsce K. S. (3) początkowo widziała tylko pokrzywdzonego i obrażenia jakich doznał, przedstawioną przez niego wersję wydarzeń, dopiero później poznała odmienną wersję oskarżonego, kiedy ten wrócił na parking pod marketem. Natomiast S. K. po przyjeździe na miejsce interwencji zastał już tylko D. Ż. i dokonywał czynności związanych z jego sprawdzeniem w systemach policyjnych, przy czym poznał tylko jego wersję wydarzeń. Zatem niniejsi świadkowie nie mieli wiedzy co do kluczowych okoliczności niniejszej sprawy.

Podobnie Sąd uznał za polegające na prawdzie zeznania funkcjonariusza policji, który również brał udział w przedmiotowej interwencji, w osobie B. F.. Jednakże z uwagi na specyfikę zawodu i wielość tego rodzaju spraw związanych z pełnioną przez niego funkcją publiczną świadek nie pamiętał żadnych szczegółów interwencji z dnia 10 lipca 2018 r. Po okazaniu mu przez Sąd na rozprawie fotografii z wizerunkiem pokrzywdzonego, powiedział, że kojarzy tylko tyle, że mężczyzna ze zdjęcia zgłaszał pobicie przez innego mężczyznę. Zatem zeznania tego świadka nie miały znaczenia dla poczynienia ustaleń w niniejszej sprawie.

Kluczowymi dowodami w niniejszej sprawie, które obok zeznań świadków, w tym pokrzywdzonego, w głównej mierze przyczyniły się do otworzenia stanu faktycznego niniejszej sprawy, były opinia sądowo-lekarska z dnia 26 lipca 2018 r. przeprowadzona w sprawie PR Ds. (...).2018, dokumentacja medyczna dotycząca W. K. (1) oraz dokumentacja fotograficzna przedstawiająca jego obrażenia oraz położenie samochodów stron i ich stan (w tym plamy od krwi na szybie samochodu oskarżonego) niniejszego postępowania na parkingu w miejscowości P. w dniu 10 lipca 2018 r. po inkryminowanym zdarzeniu.

Ponadto należało stwierdzić, że opinia sądowo-lekarską dotyczącą obrażeń poniesionych przez pokrzywdzonego W. K. (1) wydana została przez biegłego w zakresie jego specjalizacji, a zatem przez osobę dysponującą wiedzą specjalną. Zaprezentowane zaś w niej wnioski korespondują z całokształtem materiału dowodowego w zakresie, w jakim został on uznany za wiarygodny, w szczególności z zeznaniami pokrzywdzonego oraz dokumentacją medyczną i fotograficzną. Z tych względów Sąd uznał rzeczoną opinię za miarodajny dowód na przytoczoną okoliczność i dokonał ustaleń w powyższym zakresie również na jej podstawie. Opinia ta potwierdziła, że obrażenia poniesione przez W. K. (1) w dniu 10 lipca 2018 r. mogły powstać w opisywany przez niego sposób.

Ponadto Sąd uznał również za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty, znajdujące się w aktach niniejszej sprawy oraz sprawy PR Ds. (...).2018, ujawnione w trybie art. 393 § 1 i 2 k.p.k., w szczególności w postaci danych osobopoznawczych i danych o karalności, których autentyczność, wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, a które zostały sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji.

Za wiarygodny dowód uznał Sąd również notatkę urzędową funkcjonariuszy policji z przeprowadzonych czynności w sprawie PR Ds. (...).2018, z tym zastrzeżeniem, że potwierdza ona jedynie obiektywny fakt zaistnienia takiego zdarzenia, na którego okoliczność została sporządzona, zaś w pozostałym zakresie nie stanowiła podstawy poczynionych ustaleń faktycznych, bowiem prowadziłoby to do naruszenia zakazu zastępowania dowodów, z których wymagane jest sporządzenie protokołu treścią notatek urzędowych. Okoliczności w niej zawarte zostały ponadto potwierdzone treścią zeznań m.in. pokrzywdzonego, funkcjonariuszy policji, jak również częściowo wyjaśnieniami oskarżonego D. Ż..

W świetle zaprezentowanej oceny materiału dowodowego, Sąd uznał nieprzyznanie się przez oskarżonego w toku niniejszego postępowania za niewiarygodne, stało ono bowiem w rażącej sprzeczności z uznanymi za wiarygodne dowodami zebranymi w sprawie, w szczególności zaś z zeznaniami pokrzywdzonego, z dokumentacją medyczną i fotograficzną oraz z opinią sądowo-lekarską. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego D. Ż. w zdecydowanej mierze nie polegają na prawdzie. Zawierają wewnętrzne sprzeczności, są chaotyczne i nielogiczne, a nadto stoją w sprzeczności z większością wiarygodnego materiału niniejszej sprawy i co do zasady stanowią wyłącznie nieudolną próbę swojej obrony. Sąd uznał za rażąco niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim twierdził on, że pokrzywdzony od samego początku agresją próbował wymusić na nim, aby ten opuścił miejsce parkingowe, poprzez uderzenie pięścią w maskę jego samochodu i wyzywanie go w wulgarny sposób, po czym następnie pokrzywdzony miał wejść pomiędzy jego a swój samochód, otworzyć drzwi od samochodu oskarżonego i dusić go, kiedy ten chciał już odjechać. Depozycje D. Ż. w tym zakresie są skrajnie niekonsekwentne i chaotyczne, a nadto nie znajdują żadnego odzwierciedlenia w całokształcie wiarygodnego materiału dowodowego niniejszej sprawy. Podobnie Sąd ocenił zeznania oskarżonego w zakresie, w jakim mówił on, że W. K. (1) sam uderzył się w drzwi jego samochodu, kiedy oskarżony bronił się przed nim i zamykał drzwi. Biorąc pod uwagę odległość pomiędzy zaparkowanymi samochodami i fakt, że pokrzywdzony znajdował się między nimi oraz dynamiczność sytuacji, przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego i logiki, wersja oskarżonego w tym zakresie wydaje się mało prawdopodobna. Bowiem jeżeli, jak zeznał sam oskarżony, W. K. (1) stał z przodu jego samochodu na wysokości drzwi od kierowcy, to nieprawdopodobne wydaje się, aby sam pokrzywdzony mógł otworzyć drzwi i szarpać się z oskarżonym w taki sposób, żeby ani D. Ż. nie doznał żadnych obrażeń, jak również, że samochód pokrzywdzonego (który był zaparkowany kilkanaście centymetrów od jego samochodu) nie został uszkodzony. Znamiennym w tej kwestii pozostaje również fakt, że D. Ż. w czasie interwencji nie zgłosił funkcjonariuszom policji żadnego pobicia przez pokrzywdzonego, zaś wspomniał jedynie, że pokrzywdzony sam uszkodził sobie łuk brwiowy, chcąc upozorować swoje pobicie przez oskarżonego. Dodatkowo Sąd zważył, że odnośnie okoliczności powstania obrażeń u W. K. (1) i przebiegu przedmiotowego zdarzenia, oskarżonym składał wykluczające się wzajemnie zeznania, które nie sposób ułożyć w spójną całość. Tak na przykład oskarżony nie potrafił powiedzieć, czy w inkryminowanym czasie miał złożone lusterka w samochodzie, czy też nie. Oskarżony początkowo zeznał, że po wymianie zdań z pokrzywdzonym powiedział mu, że odjedzie z miejsca parkingowego i ponieważ miał złożone lusterka, aby odjechać wcisnął początkowo przycisk, żeby je rozłożyć, po czym pokrzywdzony miał uderzyć w jego lusterko tak, że się złożyło, więc oskarżony miał ponownie wcisnąć przycisk, który je rozłożył i w tym czasie pokrzywdzony otworzył jego drzwi. Po czym dalej w swoich depozycjach oskarżony podał, że kiedy zamyka samochód to jego lusterka są rozłożone i wtedy musiał je rozłożyć, ponieważ pokrzywdzony uderzył w jedno z nich. Sąd uznał za polegające na prawdzie wyjaśnienia oskarżonego D. Ż. jedynie w zakresie, w jakim mówiły one, w jaki sposób zostały zaparkowane samochody stron niniejszego postepowania w dniu 10 lipca 2018 r. na parkingu pod marketem w miejscowości P. oraz że początkowo odjechał z miejsca zdarzenia, ale po czasie wrócił jednak na przedmiotowy parking i uczestniczył w interwencji policji. Bowiem w tym zakresie jego depozycje korespondowały z pozostałym wiarygodnym materiałem niniejszej sprawy w jego wiarygodnej części.

Przechodząc z kolei do omówienia kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu czynu Sąd zważył, że przeprowadzona ocena dowodów i ustalony na jej podstawie stan faktyczny dawał podstawę do przypisania oskarżonemu D. Ż. czynu z art. 157 § 2 k.k.. Sąd zważył w tym przedmiocie, iż czynu określonego w art. 157 § 2 k.k. dopuszcza się ten, kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni. W okolicznościach przedmiotowej sprawy oskarżony D. Ż. w dniu 10 lipca 2018 r. w miejscowości P. dokonał uszkodzenia ciała W. K. (1) poprzez dwukrotne uderzenie w okolice lewego łuku brwiowego w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej długości około 1,5 cm wymagającej zaopatrzenia chirurgicznego zlokalizowanej w bocznej części oczodołu prawego z podbiegnięciem krwawym w powiece dolnej prawej, które spowodowały u niego naruszenie czynności narządów ciała (aparatu ochronnego narządu wzroku) i rozstrój zdrowia na czas nie dłuższy niż 7 dni (dlatego też w tym zakresie sąd uzupełnił opis czynu zarzucanego mu oskarżeniem). W konsekwencji jego zachowanie należało uznać za realizację znamion występku z art. 157 § 2 k.k. Sąd zważył przy tym, iż chociaż oskarżony nie przyznał się do popełnienia niniejszego czynu, to jednak stwierdzić należy, że zeznania samego pokrzywdzonego, a także dokumentacja zdjęciowa i medyczna oraz treść opinii sądowo-lekarskiej, w sposób bezsprzeczny potwierdziły jego sprawstwo i zawinienie.

Rozważając kwestię wymiaru kary dla oskarżonego D. Ż. Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Natomiast przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę m. in. sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz inne przesłanki, o których mowa w art. 115 § 2 k.k.

Zgodnie z artykułem stanowiącym podstawę skazania D. Ż. (art. 157 § 2 k.k.) sprawca tego czynu podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Uwzględniając powyższe wskazania oraz ustawowe zagrożenie czynu, który został przypisany oskarżonemu, Sąd uznał, że karą właściwą i sprawiedliwą będzie w stosunku do niego za ten czyn kara grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 30 zł każda.

W przedmiotowej sprawie na niekorzyść oskarżonego D. Ż. przemawiał w ocenie Sądu dość wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, wyrażający się w sposobie i okolicznościach jego popełnienia, w tym, że działał on z niskich pobudek. Za okoliczność obciążającą Sąd uznał to, że w pełni świadomie złamał obowiązujący porządek prawny i tym samym okazał lekceważący stosunek do niego. Na niekorzyść oskarżonego działała również postawa przyjęta przez niego w toku niniejszego postępowania, objawiająca się w nieprzyznaniu się do popełnienia przedmiotowego występku. Okolicznością łagodzącą była z kolei uprzednia niekaralność D. Ż..

W ocenie Sądu, wymierzona D. Ż. kara jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego występku. Uwzględniają one wymienione wyżej okoliczności w tym również te, które w ocenie Sądu uznane zostały za niekorzystne. Ogół wskazanych okoliczności skutkował przyjęciem, że wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego D. Ż. był w pełni zasadny. Wymierzona oskarżonemu kara grzywny nie jest w ocenie Sądu nadmiernie uciążliwa, zaś z całą pewnością jest wystarczająca dla osiągnięcia wobec niego celu zapobiegawczego i wychowawczego, a także uwzględnia potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara ta w ocenie Sądu jest proporcjonalna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu i będzie stanowić dla oskarżonego wystarczającą dolegliwość. Należy też wskazać, że takie rozstrzygnięcie co do orzeczenia kary w istocie nie czyni występku popełnionego przez oskarżonego jako nienapiętnowanym, albowiem w przypadku nieuiszczenia grzywny będzie ona podlegała zamianie na pracę społecznie użyteczną, względnie na zastępczą karę pozbawienia wolności. Zatem oskarżony w niniejszej sprawie, o ile nie wyciągnie właściwych wniosków, co do stworzenia mu warunków w zakresie możliwości nieizolacyjnego wykonania tej kary, poniesienie ujemne następstwa - łącznie z ewentualnym zarządzeniem wykonania wobec niego zastępczej kary pozbawienia wolności w niniejszej sprawie. Ponadto ustalona ilość – 100 stawek dziennych kary grzywny i wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 30 zł, w ocenie Sądu, spełnia dyrektywy określone w przepisie art. 33 § 1 i 3 k.k., a mianowicie uwzględnia dochody oskarżonego, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Przy czym jednak ważne jest, aby kara spełniła swój cel, musi wiązać się dla oskarżonego z pewną dolegliwością.

Mając na uwadze cierpienia, jakich doznał pokrzywdzony, uznając, iż w ten sposób zrealizowane zostaną idee „sprawiedliwości naprawczej”, związanej z rekompensowaniem ofiarom przestępstw cierpień wyrządzonych im przez sprawców, Sąd uznał także, że w przedmiotowej sprawie celowe będzie orzeczenie od oskarżonego D. Ż., w oparciu o art. 46 § 2 k.k., nawiązki na rzecz pokrzywdzonego W. K. (1). Dlatego też w punkcie II niniejszego wyroku orzekł od oskarżonego D. Ż. na rzecz W. K. (1) nawiązkę w kwocie 5000 zł. Wysokość zasądzonej kwoty, w ocenie Sądu, bez wątpienia pozostaje w zasięgu możliwości zarobkowych oskarżonego.

Nadto Sąd na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. w zw. z art. 1 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) obciążył oskarżonego D. Ż. kosztami sądowi, w tym opłatą w wysokości 300 zł. Sąd uznał bowiem, iż nie ma podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku poniesienia tych kosztów. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów.

(...)