Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2020 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Janusz Supiński

Protokolant: Katarzyna Kucharska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11.02.2020 r.

sprawy z powództwa (...) w W.

przeciwko (...) SA w W.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powoda (...) w W. kwotę 6.181,60 (sześć tysięcy sto osiemdziesiąt jeden 60/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31.12.2018r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.481,23 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

III.  Wyrokowi w pkt I. nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3.000 (trzy tysiące) złotych.

Sygn. akt I C 754/19

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w W. domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 6.181,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31.12.2018 r. do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu podał, że w dniu 10.11.2018 r. doszło do zdarzenia ubezpieczeniowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki M., nr rej. (...), należący do poszkodowanego M. J. (1), sprawca wypadku miał zaś zawartą polisę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych ze stroną pozwaną. Pozwany w trakcie postępowania likwidacyjnego zakwalifikował przedmiotową szkodę jako częściową oraz przyznał i wypłacił na rzecz poszkodowanego odszkodowanie w kwocie 6.038,85 zł. Zdaniem powoda zaproponowana przez pozwanego kwota odszkodowania jest rażąco zaniżona, bowiem niezależny rzeczoznawca koszt naprawy pojazdu w celu przywrócenia go do stanu sprzed zdarzenia określił na kwotę 12.220,45 zł, a zatem na kwotę znacznie odbiegającą od ustalonej przez pozwanego ubezpieczyciela. Wskazał, że kwota dotychczas wypłacona poszkodowanemu nie odzwierciedla w pełni rzeczywistych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed feralnego zdarzenia z dnia 10.11.2018 r., w wyniku zaś umowy przelewu powodowa spółka nabyła od poszkodowanego całość praw do odszkodowania z tytułu przedmiotowej szkody w pojeździe.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna w W. (dalej (...) S.A.) przyznał udzielenie pokrycia ubezpieczeniowego sprawcy szkody w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych i uznał powództwo co do kwoty 3.000 zł. Wskazał jednak, że w pozostałym zakresie powództwo winno podlegać oddaleniu, albowiem wypłacona dotychczas kwota odszkodowania zapewnia możliwość przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody, poszkodowany zaś nie udokumentował poniesienia kosztów naprawy, a w szczególności tego, że koszty te przewyższyły zapłaconą mu kwotę. Pozwany wyjaśnił, że w procesie likwidacji szkody nie jest zobowiązany do pokrycia kosztów najwyższych, a jedynie realnych kosztów naprawy, obowiązkiem zaś poszkodowanego jest podjęcie najbardziej ekonomicznych rozwiązań mieszczących się w definicji normalnych następstw szkody. Zdaniem pozwanego, nie ponosi on odpowiedzialności za dobrowolne decyzje poszkodowanego, mogące skutkować bezzasadnym zwiększeniem rozmiarów szkody, dopiero wykazanie zaś stosownymi fakturami poniesionych kosztów naprawy mogłoby skutkować uwzględnieniem żądania powoda.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 10.11.2018 r. doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w którym uszkodzeniu uległ samochód marki M., nr rej. (...) należący do M. J. (1), objęty ochroną ubezpieczeniową w ramach obowiązkowego ubezpieczenia w pozwanym towarzystwie.

(okoliczności bezsporne)

Sprawca kolizji posiadał umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartą z pozwanym (...) S.A. w W.. Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu towarzystwu ubezpieczeń. W toku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel, uznając swoją odpowiedzialność co do zasady decyzją z dnia 30.11.2018 r. zakwalifikował szkodę w pojeździe poszkodowanego jako częściową oraz przyznał i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 6.038,85 zł.

(dowód: decyzja pozwanego z dnia 30.11.2018 r. – k. 9-9v,

ustalenie wysokości szkody – k. 10-12)

Pojazd marki M., nr rej. (...) został samodzielnie częściowo naprawiony przez poszkodowanego M. J. (1) poza warsztatem oferowanym przez pozwanego ubezpieczyciela, przy użyciu zakupionych przez niego części.

(dowód: zeznania świadka M. J. – k. 66-66v)

W dniu 6.12.2018 r. poszkodowany M. J. (1) zawarł umowę cesji wierzytelności z (...) z siedzibą w W.. Na podstawie umowy bezpośrednio poszkodowany przelał na rzecz w/w wierzytelność o naprawienie szkody, jaką posiadał wobec pozwanego z tytułu szkody wyrządzonej w samochodzie M. o nr rej. (...) na skutek kolizji z dnia 10.11.2018 r.

(dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 6.12.2018 r. – k. 14-16)

Powód, nie zgadzając się z wysokością wypłaconego poszkodowanemu odszkodowania, uznając wypłacone odszkodowanie za zaniżone, zlecił niezależnemu rzeczoznawcy techniki motoryzacyjnej sporządzenie kalkulacji naprawy pojazdu. Zgodnie ze sporządzoną kalkulacją koszt naprawy pojazdu w celu przywrócenia go do stanu sprzed zdarzenia wynosi 12.220,45 zł brutto.

(dowód: kosztorys rzeczoznawcy wykonany na zlecenie powoda- k. 17-18)

Powód powołując się na powyższą wycenę wezwał ubezpieczyciela do pełnej kompensacji doznanej szkody. Pozwany po ponownej analizie akt szkody odmówił dalej idącego odszkodowania.

(dowód: reklamacja wraz z przedsądowym wezwaniem do zapłaty – k. 13-13v,

pismo pozwanego z dnia 13.03.2019 r. – k. 21-22)

Wartość technologicznej naprawy pojazdu poszkodowanego wynosi 12.909,88 zł (przy uwzględnieniu 110 zł za roboczogodzinę dla prac blacharsko-lakierniczych oraz 120 zł za roboczogodzinę dla prac blacharsko-mechanicznych) i przewyższa wartość wskazaną w kalkulacji powoda, w związku z czym koszt naprawy uszkodzeń samochodu marki M. (...), nr rej. (...) w związku ze zdarzeniem z dnia 10.11.2018 r. wynosi 12.220,45 zł. Do naprawy samochodu poszkodowanego niezbędne jest użycie części oryginalnych O. Użycie do naprawy części zamiennych jakości (...), P itp. nie przywróciłoby pojazdu do stanu jak przed szkodą. Części jakości (...), P itp. nie gwarantują takich samych właściwości użytkowych jak części oryginalne.

(dowód: opinia biegłego sądowego M. P. – k. 70-89)

Sąd zważył, co następuje:

Bezspornym w sprawie jest ustalony wyżej stan faktyczny w zakresie okoliczności zdarzenia z dnia 10.11.2018 r. oraz poniesionych w jego wyniku szkód w pojeździe, należącym do poszkodowanego. Bezspornym był także fakt obowiązującej w dniu zdarzenia ochrony ubezpieczeniowej w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych oraz przebieg postępowania likwidacyjnego, przeprowadzonego przez pozwanego po dokonanym przez poszkodowanego zgłoszeniu. W szczególności w tym kontekście bezsporną pozostała kwota 6.038,85 zł, wypłacona poszkodowanym tytułem odszkodowania. Bezspornym była wreszcie legitymacja powoda do wystąpienia z przedmiotowym powództwem, a wynikająca z w/w umowy cesji wierzytelności, a także sporządzenie prywatnej opinii przez rzeczoznawcę na zlecenie powoda. Powyższe wynika tak z niekwestionowanych przez strony dokumentów, jak i twierdzeń samych stron.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie okazała się być wysokość należnego powodowi odszkodowania. Twierdzenia bowiem stron w tym zakresie wzajemnie się wykluczały. O ile bowiem pozwany nie kwestionował zasady swej odpowiedzialności z tytułu zaistniałej dnia 10.11.2018 r. szkody w pojeździe, czego dowodem była zresztą zapłata na rzecz poszkodowanego kwoty 6.038,85 zł z tego tytułu oraz fakt uznania powództwa w zakresie kwoty 3.000,00 zł, o tyle nie zgodził się z wysokością odszkodowania, dochodzonego przez powoda ponad wypłaconą kwotę.

Zgodnie z art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. W myśl natomiast dyspozycji art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody winno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo pociągałoby za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Przechodząc do zdiagnozowanej wyżej kwestii spornej, dotyczącej wysokości należnego odszkodowania z tytułu szkody w spornym pojeździe Sąd dostrzegł przede wszystkim treść opinii biegłego sądowego M. P., która to opinia nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a zatem zyskała, jak się zdaje, pełną aprobatę tychże stron. Przede wszystkim jednak stanowisko biegłego cechuje się wysokim poziomem profesjonalizmu i wiedzy oraz logiką. Szerzej zresztą będzie to dostrzeżone poniżej. Jednocześnie Sąd dostrzegł, że żadna ze stron nie podniosła jakiegokolwiek zarzutu związanego z tym, że w pojeździe poszkodowanego doszło do szkody częściowej.

Sąd, w oparciu o wnioski wywiedzione przez biegłego sądowego dostrzegł, że koszt technologicznej naprawy uszkodzeń pojazdu marki M. (...), nr rej. (...) koniecznych do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody z dnia 10.11.2018 r. wedle stawek obowiązujących na rynku lokalnym został ustalony na kwotę 12.909,88 zł. Biegły sądowy wskazał przy tym, że oszacowana przez biegłego wartość technologicznej naprawy pojazdu przewyższa wartość wskazaną w kalkulacji powoda, w związku z czym uznał on, że koszt naprawy uszkodzeń w/w pojazdu w związku ze zdarzeniem z dnia 10.11.2018 r. wynosi w rozpatrywanym przypadku 12.220,45 zł. M. P. zaakcentował przy tym, że zasadnicza różnica pomiędzy w/w końcowymi wartościami wynika przede wszystkim z zastosowania odmiennych stawek za roboczogodzinę (w kosztorysie powoda przyjęto obowiązujące na rynku lokalnym poszkodowanego stawki dla prac blacharsko-mechanicznych oraz prac lakierniczych w wysokości 100 zł za roboczogodzinę). Jednocześnie biegły sądowy zaakcentował, że pojazd poszkodowanego nie może być naprawiony przy użyciu części alternatywnych, albowiem naprawa z zastosowaniem takich części nie przywraca pojazdu do stanu sprzed szkody. Z konkluzji biegłego sądowego, które Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela, wynika nadto, że do naprawy samochodu poszkodowanego niezbędne jest użycie części oryginalnych O, użycie zaś do naprawy części zamiennych jakości (...), P itp. nie przywróciłoby pojazdu do stanu jak przed szkodą. Biegły sądowy wskazał w opinii, że wszystkie uszkodzone w rozpatrywanym pojeździe części były przed kolizją oryginalne, co wyklucza zastosowanie części zamiennych jakości (...), P itp., albowiem użycie części tej klasy nie przywróciłoby pojazdu do stanu jak przed szkodą. Części jakości (...), P itp. nie gwarantują takich samych właściwości użytkowych jak części oryginalne. Niewątpliwie zatem doszło do zaniżenia odszkodowania przez pozwanego z tytułu szkody w pojeździe marki M. (...), nr rej. (...) z dnia 10.11.2018 r.

Wskazać należy w tym miejscu, iż specyfika oceny dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanych w nich stanowisk oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich ocen. Opinia sporządzona w niniejszej sprawie jest – w ocenie Sądu – wnikliwa i wyczerpująca, logiczna i spójna, a wnioski w niej zawarte prawidłowo uzasadnione. Biegły w sposób wyczerpujący i przekonywujący wskazał dlaczego wydał opinię powyższej treści, zatem Sąd nie widział jakichkolwiek podstaw do podważenia wyprowadzonych przez biegłego wniosków. Sąd wobec powyższego uznał wspomnianą opinię biegłego za fachową, rzetelną i obiektywną, mogącą stanowić opokę dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Powyższe czyni roszczenia powoda usprawiedliwionymi tak co do zasady, jak i co do wysokości. Na marginesie jedynie, w kontekście zarzutów pozwanego ubezpieczyciela co do obowiązku udokumentowania poniesionych rzeczywistych kosztów naprawy i obowiązku naprawienia tegoż pojazdu, dostrzec należy, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego (wyrok z dnia 27.06.1988 r. sygn. akt I CR 151/88) roszczenie o świadczenia należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej (OC) z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana, wysokość świadczeń obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia. Naprawa pojazdu przed uzyskaniem świadczeń z ubezpieczenia i jej faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na powyższy sposób ustalenia ich wysokości. Wobec powyższego należy stwierdzić, iż szkodą poniesioną przez poszkodowanego jest sam fakt pogorszenia stanu należącego do niego pojazdu, a wysokość szkody uzależniona jest jedynie od ekonomicznie uzasadnionych kosztów jego naprawy bez względu na to, czy naprawa ta w ogóle nastąpiła lub ma nastąpić. W przypadku wystąpienia szkody częściowej zakład ubezpieczeń jest zobowiązany do pokrycia kosztów dokonanej naprawy, niezależnie od tego czy naprawa została dokonana (wyrok SN z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00, LEX nr 55515) oraz czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza tą rzecz naprawić (wyrok SN z dnia 7 sierpnia 2003 r., IV CKN 387/01, LEX nr 141410). Jednocześnie podkreślić należy, że z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, iż poszkodowany ma prawo dokonania wyboru warsztatu, któremu zleci naprawę samochodu, o ile koszty naprawy wyliczone przez ten warsztat będą konieczne i ekonomicznie uzasadnione, a stosowane stawki robocizny będą mieścić się granicach stawek stosowanych na lokalnym rynku. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 13.06.2003 r., sygn. akt III CZP 32/03 podkreślił, iż poszkodowanemu przysługuje wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego, któremu powierzy on dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu. Warsztaty te mogą posługiwać się różnymi cenami w zakresie tych samych lub podobnych prac naprawczych. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że nawet gdyby poszkodowany miał obowiązek naprawić uszkodzony pojazd, to niewątpliwie nie był obowiązany naprawiać pojazdu w warsztacie naprawczym współpracującym z pozwanym w ramach sieci naprawczej pozwanego. Naprawienie pojazdu samodzielnie nie tylko bowiem nie skutkowało bezzasadnym zwiększeniem rozmiarów szkody, ale przy tym także stanowiło najbardziej ekonomiczne rozwiązanie, mieszczące się w definicji normalnych następstw szkody. To wszystko, w ocenie Sądu, czyni wspomniane zarzuty pozwanego całkowicie bezzasadnymi.

Biorąc pod uwagę ustalony przez biegłego sądowego koszt naprawy pojazdu poszkodowanego na kwotę 12.220,45 zł oraz dotychczas wypłacone odszkodowanie w kwocie 6.038,85 zł, roszczenie powoda pozostało zasadne co do 6.181,60 zł (12.220,45 zł – 6.038,85 zł). W związku z powyższym Sąd orzekł po myśli powołanych przepisów jak w pkt I sentencji. O odsetkach Sąd orzekł po myśli art. 481 k.c. w zw. z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, uwzględniając przy tym żądanie pozwu, decyzję pozwanego o wypłacie odszkodowania z dnia 30.11.2018 r., a wreszcie brak sprzeciwu pozwanego w zakresie biegu terminu początkowego tychże odsetek.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd oparł o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, tj. o treść art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych i celowych kosztów procesu poniesionych przez powoda należało zaliczyć opłatę sądową od pozwu w kwocie 310 zł, koszty zastępstwa procesowego profesjonalnego pełnomocnika 1.800 zł, poniesioną opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, a także kwotę 1.354,23 zł tytułem wydatków związanych ze sporządzoną w sprawie opinią biegłego sądowego. Mając powyższe na względzie orzeczono jak w pkt II sentencji.

Uwzględniając, że pozwany uznał powództwo w zakresie kwoty 3.000 zł, na mocy art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. orzeczono jak w pkt III sentencji.