Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Gwidon Jaworski (spr.)

Sędziowie

SSA Piotr Pośpiech

SSA Grzegorz Wątroba

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 469/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 2 lipca 2019 r., sygn. akt II K 161/18.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut I - obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia - tj. art. 7 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów wskazujących na wadliwą ocenę dowodów tj. obrazę art. 7 k.p.k. polegającą na pominięciu istotnych okoliczności przekonujących, iż oskarżony nie przewidywał skutków, jakie spowodują zadawane przez niego ciosy, gdyż były one atypowe, co potwierdziła opinia biegłego, oskarżony nie zadawał ciosów pięścią ze specyficznie ułożonymi palcami, a przebieg zdarzenia był dynamiczny i stanowił odparcie ataku poprzez zadawanie pokrzywdzonemu uderzeń na oślep, uznać należało, iż argumentacja podniesiona w apelacji, bazująca wyłącznie na uznanych za niewiarygodne wyjaśnieniach oskarżonego Z. D., stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu. Argumenty wskazane na poparcie tez obrony wywiedziono bowiem tylko ze stanowiska procesowego oskarżonego z pominięciem wszystkich pozostałych dowodów, a te oskarżonego w sposób jednoznaczny obciążają. Apelujący zupełnie utracił z pola widzenia wszystkie wymienione przez sąd I instancji okoliczności oraz dowody, których kompleksowa i prawidłowa ocena słusznie pozwoliła na przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się ciężkiego pobicia Z. M., skutkującego ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu tj. innym ciężkim kalectwem w postaci ślepoty jednoocznej, a ten fakt w swych wyjaśnieniach oskarżony próbował ewidentnie umniejszać. Podkreślić należy, iż sposób działania przedstawiany przez samego oskarżonego w sposób zmienny i znacznie mniej brutalny niż wynika to z zeznań pokrzywdzonego oraz opinii sądowo-lekarskich, częściowo przypadkowy, a wręcz sprowokowany przez pokrzywdzonego Z. M., sąd I instancji stanowczo wykluczył, posiłkując się zeznaniami pokrzywdzonego, świadków A. Z., A. M. oraz opiniami biegłego D. K., których to dowodów skarżący skutecznie zakwestionować nie zdołał. Należy zatem w pełni podzielić argumentację sądu a quo wskazującą, iż sposób działania oskarżonego potwierdzony został nie tylko konsekwentnymi i wzajemnie się uzupełniającymi zeznaniami świadków, ale również dowodami w postaci opinii sądowo-lekarskich (k-254-254, 33-34) szczegółowo opisującymi mechanizm powstania stwierdzonych obrażeń. Przypomnieć w tym miejscu należy, iż biegły D. K. przeanalizował szczegółowo obydwa przestawiane mu scenariusze przebiegu zdarzenia, uznając, iż przedstawiony przez oskarżonego Z. D. jest bardzo mało prawdopodobny. Konkluzje sądu potwierdzają również inne uznane za wiarygodne dowody tj. zeznania A. Z., której oskarżony przyznał, iż pobił pokrzywdzonego, świadek po zdarzeniu widziała jego zakrwawione ręce i nie widziała na jego twarzy widocznych obrażeń. Trudno, odwołując się do zasad doświadczenia życiowego, nie podzielić stanowiska sądu a quo, iż gdyby oskarżony doznał w dniu zdarzenia złamania nosa, obrażenia takie byłyby widoczne. Gdy chodzi o eksponowany przez obrońcę oskarżonego element koniecznego do spowodowania wywołanych u pokrzywdzonego obrażeń specyficznego ułożenia palców w trakcie zadawania ciosów, wskazać należy, iż skoro do spowodowania tychże obrażeń doszło, oskarżony musiał ułożyć palce dłoni w opisany przez biegłego sposób, gdyż w przeciwnym wypadku obrażenia te nie wystąpiłyby. W tym miejscu przywołać należy również tę część wyjaśnień samego oskarżonego Z. D., którą sąd a quo uznał za wiarygodną, a w której przyznawał się do zadawania ciosów pokrzywdzonemu, opisując to jednak w odmienny sposób niż ustalił finalnie sąd. Tak więc uzasadnienie wyroku, wbrew twierdzeniom obrońcy, przekonuje, iż sąd meriti miał na uwadze treść wyjaśnień oskarżonego, dokonał szczegółowej ich analizy, uznając finalnie, iż wyjaśnienia oskarżonego w części mającej ograniczyć jego odpowiedzialność karną nie zasługują na walor wiarygodności (str. 2-3 uzasadnienia). Przywołane wyżej okoliczności przekonują zatem, iż poczynione przez sąd I instancji ustalenia są prawidłowe, a dokonanie ich nie nastąpiło z przekroczeniem granic zasady swobodnej oceny dowodów. Podkreślenia wymaga również, iż ocena dowodów zawarta w sporządzonym przez sąd I instancji pisemnym uzasadnieniu wyroku jest staranna i wieloaspektowa, uwzględnia zależności pomiędzy poszczególnymi dowodami i nie pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Apelujący, formułując zarzuty, zdaje się nie dostrzegać koherentności przywołanych dowodów i forsuje tezy, które, znajdując oparcie wyłącznie w części wyjaśnień oskarżonego, zostały przez sąd I instancji całkowicie zdezawuowane. Przypomnieć należy skarżącemu, iż możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego innego od ustalonego przez sąd I instancji poglądu, nie może automatycznie prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak: Sąd Najwyższy I KR 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58). W takim przypadku obrońca oskarżonego winien w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody wykazać, jakie błędy natury faktycznej lub logicznej, czy też jaka sprzeczność z zasadami doświadczenia życiowego powodują, iż ustalenia sądu I instancji są okolicznościach rozpoznawanej sprawy błędne. Zadaniu temu obrońca nie sprostał, formułując zarzuty, stanowiące wyłącznie gołosłowną polemikę z opartymi na prawidłowo ocenionych dowodach ustaleniami sądu. Wbrew depozycjom apelacji sąd a quo nie zbagatelizował również żadnych dowodów, w sposób szczegółowy i wyczerpujący odniósł się bowiem nie tylko do wyjaśnień oskarżonego, uznając je za częściowo niewiarygodne, ale również wszystkich pozostałych przeprowadzonych w toku rozprawy głównej dowodów. W tej zaś sytuacji nie może być również mowy o naruszeniu przepisu art. 410 k.p.k. (choć zarzutu takiego wprost nie postawiono), który nakazuje uwzględnienie jako podstawy wyroku całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku przekonuje bowiem wprost, że z wymienionego obowiązku sąd orzekający wywiązał się należycie, a zarzuty obrońcy są chybione. Przypomnieć należy, iż obraza art. 410 k.p.k. ma miejsce wyłącznie wtedy, gdy wyrok oparty został na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też gdy doszło do pominięcia przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności, tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego. Nie stanowi naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych, a do takich właśnie stwierdzeń ogranicza się polemika zawarta we wskazanych powyżej częściach apelacji obrońcy oskarżonego (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2006 r., sygn. akt IV KK 454/05) . Skoro więc podstawę wyroku sądu I instancji stanowił całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej, a sąd ten, oceniając dowody z uwzględnieniem kryteriów wskazanych w art. 7 k.p.k., wyprowadził wnioski niesatysfakcjonujące oskarżonego i jego obrońcę, nie można mówić o naruszeniu art. 410 k.p.k. Twierdzenia obrońcy wskazujące, iż oskarżony nie mógł przewidzieć tak dalece idących skutków zadanych przez siebie ciosów, bo zadawał je na oślep, nie mierząc w okolice oczodołów i nie układając palców dłoni w opisany przez biegłego sposób, pozostają bez znaczenia. Oskarżony jest dojrzałym człowiekiem i zadając pokrzywdzonemu ciosy w sposób ustalony przez sąd (odmienna wersja została wykluczona) przewidywał, iż może spowodować poważne obrażenia ciała i z takim konsekwencjami się godził. Oczy są organami delikatnymi i zdawanie silnych ciosów w ich okolice wiąże się zawsze z ryzykiem trwałego ich uszkodzenia, o czym każdy wie każdy dorosły człowiek. Tak więc nie sposób w tym zakresie podzielić argumentacji obrońcy. Jak już wspomniano, równie nietrafne są wszystkie te uwagi, które przekonują, iż to oskarżony w dniu zdarzenia odniósł obrażenia. Okoliczność ta wykluczona została bowiem przez świadka A. Z. oraz opinie biegłej laryngolog H. R. (k-277, 284). Już z samej wypowiedzi oskarżonego Z. D. skierowanej do w/w świadka po zdarzeniu wynika, iż to właśnie oskarżony pobił Z. M., a nie odwrotnie, z czym korespondował wygląd oskarżonego, u którego A. Z. nie dostrzegła żadnych obrażeń. Dostrzec również należy, iż A. Z. nie miała najmniejszych powodów aby zeznawać w tej materii na niekorzyść oskarżonego, podobnie zresztą jak w kwestii tego, iż oskarżony w dniu zdarzenia był nietrzeźwy. Z tych samych powodów w pełni trafnie sąd meriti uznał zeznania świadka M. P. za niewiarygodne.

Wniosek

Z przyczyn wyżej wskazanych wnioski apelacji uznano za niezasadne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

Zarzuty 2.1 i 2.2 oraz częściowo zarzuty oznaczone 1-3 i 1.4 - obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia - tj. art. 201 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

xx niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutów obrazy art. 201 k.p.k. związanych z treścią opinii biegłych H. R. oraz D. K. (zarzuty 2.1 oraz 2.2) a także oceną ich dowodowych walorów (zarzuty 1.2, 1.3 i 1.4 apelacji) wskazać należy, iż również te zarzuty są w całości chybione, stanowiąc jednocześnie powielenie części zarzutów związanych z obrazą art. 7 k.p.k. o czym była mowa wyżej. Zarówno biegła laryngolog H. R., jak i biegły D. K. sporządzając opinie i odpowiadając na pytania zadane im przez sąd oraz strony przeanalizowali wszystkie znajdujące się w aktach sprawy dowody, zapoznali się z wynikającymi z nich dwoma wykluczającymi się wersjami zdarzenia i wskazali, które okoliczności doprowadziły do wniosków zawartych w obydwu opiniach. Trudno zatem podzielić stanowisko apelującego, iż opinie te są niejasne czy też niepełne. Przypomnieć w tym miejscu należy, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego opinię można uznać za "niepełną", jeżeli nie udziela odpowiedzi na wszystkie postawione biegłemu pytania, na które zgodnie z zakresem wiadomości specjalistycznych i udostępnionych mu materiałów dowodowych może oraz powinien udzielić odpowiedzi lub jeżeli nie uwzględnia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia konkretnej kwestii okoliczności, albo też nie zawiera uzasadnienia wyrażonych w niej ocen i poglądów. Natomiast opinia "niejasna" to taka, której sformułowanie nie pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich, lub też zawierająca wewnętrzne sprzeczności, posługująca się nielogicznymi argumentami (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2009 r. (sygnatura akt III K.K. 122/09, Lex nr 532391). Opisywane przesłanki w niniejszej sprawie nie mają miejsca, gdyż wszystkie podnoszone przez obrońcę oskarżonego zastrzeżenia i uwagi były przedmiotem opinii uzupełniających z dnia 26 marca 2019 oraz 4 kwietnia 2079 r. i zostały wyjaśnione. W tej zaś sytuacji stwierdzić należy, iż zarówno opinie laryngologiczne H. R., jak i opinie sądowo-lekarskie D. K., wbrew zarzutom obrońcy, były jasne, pełne i pozbawione sprzeczności, a jedynie wnioski w nich zawarte nie odpowiadały oczekiwaniom obrońcy oskarżonego czy samego oskarżonego. Taka ocena nie dawała jednak podstaw do skutecznego kwestionowania opinii, gdyż poza gołosłowną argumentacją, sprowadzającą się do oczekiwania na powołanie innych biegłych, nie była poparta rzeczową argumentacją wskazującą w dalszym ciągu na niepełność, niejasność czy wewnętrzną sprzeczność którejkolwiek ze sporządzonych dotychczas opinii. Przypomnieć należy, iż w kwestii uznania opinii za jasną i pełną w rozumieniu art. 201 k.p.k. decydujące znaczenie ma ocena sądu, a nie stron, chyba, że zastrzeżenia strony są uzasadnione, a ocena sądu dowolna, co w omawianej sprawie z przyczyn wyżej wskazanych nie miało miejsca. Jeżeli dla sądu dowód z opinii biegłych jest zrozumiały i przekonujący, a nie posiada on tych przymiotów dla strony, to fakt ten nie może stwarzać podstawy do ponownego powoływania biegłych lub zasięgania opinii nowych biegłych (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2010 r., sygn. akt WA 13/10, opubl. OSNwSK 2010/1/1251).

Wniosek

Z przyczyn wyżej wskazanych wnioski apelacji uznano za niezasadne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.3.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść - zarzut oznaczony jako II.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oczywiście bezzasadny okazał się także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Wszystkie bowiem fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy zostały ustalone prawidłowo. Sąd I instancji dał temu wyraz w części sprawozdawczej i w części motywacyjnej uzasadnienia wyroku, wskazując jakie fakty i na podstawie jakich dowodów uznał za udowodnione. Ustalone przez sąd fakty znajdują odzwierciedlenie w ujawnionych na rozprawie dowodach, które oceniono prawidłowo. W apelacji zaś, poza arbitralnym stwierdzeniem błędu, nie zakwestionowano skutecznie prawidłowości ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd. W tym zakresie, apelacja stanowi więc jedynie polemikę z prawidłowo ustalonymi faktami, które np. w zakresie kwestionowanych przez obrońcę oskarżonego oczywistych faktów nadużywania przez oskarżonego alkoholu oraz cechującej go pod jego wpływem agresji, wynikają choćby z treści prawomocnych wyroków, jakie dotychczas wobec oskarżonego zapadały, a których obrońca oskarżonego zdaje się nie dostrzegać.

Wniosek

Z przyczyn wyżej wskazanych wnioski apelacji uznano za niezasadne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.4.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary oraz środka kompensacyjnego - zarzut oznaczony jako III.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do wymiaru orzeczonej wobec oskarżonego Z. D. kary pozbawienia wolności, a co za tym idzie, również do ostatniego z zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, Sąd Apelacyjny uznał, iż również ten zarzut uznać należy za chybiony. Sąd I instancji w sposób prawidłowy i zyskujący pełną akceptację Sądu Apelacyjnego wskazał, z jakich przyczyn uznał, iż kara 3 lat pozbawienia wolności, a więc kara w dolnej granicy zagrożenia ustawowego, jest sankcją adekwatną. Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd I instancji wziął pod uwagę wszystkie niezbędne dla prawidłowego wyrokowania okoliczności, nadając im właściwą rangę. Powyższe przekonuje, iż ukształtowana w ten sposób kara, realizując dyrektywy, o których mowa w art. 53 § 1 k.k., mieści się w granicach tzw. sądowego wymiaru kary. Działanie oskarżonego miało brutalny charakter, skierowane było wobec osoby znacznie słabszej i dużo starszej. Ponadto oskarżony był już uprzednio kilkakrotnie karany, zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się w warunkach recydywy, będąc pod wpływem alkoholu. Wszystkie te okoliczności przekonują, iż jest on osobą zdemoralizowaną, a cele kary, jak trafnie skonkludował sąd a quo, mogą być osiągnięte wyłącznie w drodze wymierzenia surowej kary pozbawienia wolności. Oceny tej nie zmienia w żadnym zakresie fakt, iż oskarżony deklarował, że nie było jego zamiarem wywołanie tak poważnych obrażeń, bowiem zgodnie z ustaleniami sądu oskarżony powstanie tych obrażeń przewidywał i się z ich wystąpieniem godził. Jednocześnie zważywszy na jednoznaczny charakter obciążających oskarżonego dowodów zmienne wyjaśnienia trudno potraktować jako okoliczność łagodzącą, podobnie jak wyrażaną skruchę, w sytuacji popełnienia brutalnego, wywołującego bardzo poważne konsekwencje przestępstwa. Tak więc, wszystkie wskazane okoliczności sprzeciwiały się zastosowaniu dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary, pomimo, iż oskarżony przypisanego mu przestępstwa dopuścił się w stanie ograniczonej poczytalności w rozumieniu art. 31 § 2 k.k. Przypomnieć należy także skarżącemu, iż zarzut rażącej niewspółmierności kary, stanowiący względną przyczynę odwoławczą, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., aby można było uznać go za skuteczny, musi wykazywać, iż na podstawie konkretnie wskazanych okoliczności, które winny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, wymierzoną względem osoby oskarżonego karę należy uznać za „rażąco” niewspółmierną, tzn. taką, która jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować (tak: Sąd Najwyższy III KR 189/94, Prok. i Pr. 1115/5/18). Innymi słowy, sama subiektywna surowość orzeczonej względem oskarżonego kary, jeśli jest ona uzasadniona dyrektywami, o których mowa w treści art. 53 k.k., nie może stanowić skutecznego zarzutu apelacyjnego, jeśli kwestionująca jej wymiar strona nie wykaże, iż kara ta zarówno z punktu widzenia sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, powinna być uznana za wyjątkowo niesprawiedliwą, zbyt drastyczną czy też rażąco łagodną. Sytuacja taka w rozpoznawanej sprawie nie ma miejsca, z przyczyn wskazanych wyżej. Gdy chodzi o wysokość orzeczonego wobec oskarżonego zadośćuczynienia wskazać należy, iż również argumenty dotyczące rażącej jego surowości nie są trafne. Odwoływanie się do trudnej sytuacji materialnej oskarżonego nie może zostać uwzględnione, gdyż do orzekanego na podstawie art. 46 § 1 k.k. środka kompensacyjnego w postaci zadośćuczynienia, nie stosuje się normy z art. 440 k.c., a zatem nie jest możliwe miarkowanie jego wysokości sytuacją materialną sprawcy. Określone w art. 440 k.c. warunki miarkowania wysokości roszczeń dotyczą wyłącznie obowiązku naprawienia szkody majątkowej, a nie zadośćuczynienia (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 lutego 2019 r. II AKa 31/19).

Wniosek

Z przyczyn wyżej wskazanych wnioski apelacji uznano za niezasadne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 2 lipca 2019 r. utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn wskazanych w części 3 uzasadnienia wyrok utrzymano w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego adw. M. K. kwotę 738 zł tytułem zwrotu kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

3.

Zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Grzegorz Wątroba SSA Gwidon Jaworski SSA Piotr Pośpiech

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego adw. M. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana