Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XI Ka 712/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący Sędzia Artur Achrymowicz (spr.)

Sędziowie: Krzysztof Wojtaszek

Katarzyna Żmigrodzka

Protokolant: Małgorzata Lewandowska

przy udziale Prokuratora Grzegorza Abramowicza

po rozpoznaniu dnia 5 grudnia 2019 roku

sprawy P. S. s. R. i M. z domu K., urodzonego (...) w W.

w przedmiocie wyroku łącznego

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie z dnia 20 maja 2019 roku sygn. akt. IX K 1007/18

I Na zasadzie art. 440 K.p.k. zmienia zaskarżony wyrok w pkt. I i w pkt. III w ten sposób, że:

1) spośród kar podlegających połączeniu eliminuje kary wymierzone wyrokiem sygn. III K 4/15 wskazanym w pkt. 1 tj.:

a) łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

b) 60 (sześćdziesięciu) stawek grzywny;

2) na zasadzie art. 85 § 2 K.k. w zw. z art. 572 K.p.k. postępowanie w odniesieniu do kar wymierzonych wyrokiem z pkt. 1 umarza;

3) obniża kary łączne:

a) pozbawienia wolności – do 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy;

b) grzywny – do 200 (dwustu) stawek.

II W pozostałej części wyrok ten utrzymuje w mocy.

III Zwalnia skazanego od wydatków postępowania odwoławczego, którymi obciąża Skarb Państwa.

Katarzyna Żmigrodzka Artur Achrymowicz Krzysztof Wojtaszek

XI Ka 712/19

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy połączył kary pozbawienia wolności i kary grzywny wymierzone P. S. wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Lublin – Wschód III K 4/15 - 2 lat pozbawienia wolności oraz 60 stawek dziennych grzywny po 20 zł;

2.  Sądu Rejonowego w Wołominie V K 231/15 - 150 stawek grzywny po 10 zł;

3.  Sądu Rejonowego w Janowie Lubelskim II K 72/18 - roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny po 20 zł;

4.  Sądu Rejonowego Lublin – Wschód III K 158/18 - roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po 20 zł;

5.  Sądu Rejonowego Lublin – Zachód IX K 237/18 - 3 lat pozbawienia wolności oraz na 80 stawek dziennych po 20 zł;

6.  Sądu Rejonowego Lublin – Zachód IX K 415/18 - roku pozbawienia wolności;

orzekając kary łączne: 5 lat pozbawienia wolności i 300 stawek dziennych grzywny po 20 zł.

Obrońca skazanego, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych i rażącą niewspółmierność kar łącznych, wniósł o zmianę wyroku przez wymierzenie kar na zasadzie (całkowitej) absorpcji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Istota i cel kary łącznej nie polega na tworzeniu korzystniejszej sytuacji dla skazanego, czego zdaje się oczekiwać Skarżący. Umożliwia ona orzeczenie kary uwzględniającej całokształt działalności przestępczej skazanego. Jej wymiar powinien być adekwatny do zawartości kryminalnej czynów, za które orzeczone były kary jednostkowe oraz do wymogów prewencyjnych.

Zarzut błędu w ustaleniach, mającego polegać na niezastosowaniu (pełnej) absorpcji, jest nieporozumieniem, gdyż przesłanka odwoławcza z art. 438 pkt 3 K.p.k. dotyczy faktów, a nie ocen, a do tej kategorii należy uznanie przez Sąd Rejonowy, że skazany wymaga zastosowania takiej, a nie innej kary. Natomiast przekonanie, że postawa skazanego podczas pobytu w izolacji przemawia za zastosowaniem zasady absorpcji stanowić może podstawę zarzutu z art. 438 pkt 4 K.p.k.

Ten z kolei okazał się całkowicie chybiony.

Absorpcja jest rozwiązaniem skrajnym, wymagającym zaistnienia nadzwyczajnych okoliczności i szczególnego uzasadnienia, a zatem stosowanym wyjątkowo. Wobec skazanego względy takie nie zachodzą. Jest on bowiem sprawcą powracającym po wielokroć do przestępstwa, popełnione przez niego czyny cechują się znacznym stopniu społecznej szkodliwości, a proces jego resocjalizacji nie został zakończony. Jak wynika z opinii penitencjarnej, jego zachowanie jest przeciętne. Był co prawda wielokrotnie nagradzany, uczestniczył w programie resocjalizacyjnym, a także uzyskiwał dobre wyniki w nauce, jednakże dopuszczał się również przekroczeń dyscyplinarnych i wymierzono mu kary dyscyplinarne. Nade wszystko, mimo werbalnego krytycyzmu, deklaruje on przynależność do podkultury przestępczej, która nie jest klubem towarzyskim, lecz środowiskiem osób przywiązanych do przestępczego systemu wartości i norm postępowania, które nie są społecznie akceptowane, zaś na wolności, bez nadzoru funkcjonariuszy SW ich stosowanie prowadzić musi do konfliktu z prawem. Oznacza to, iż deklaracje skazanego pozostają jeśli nie koniunkturalnymi oświadczeniami dostosowanymi do oczekiwań wychowawców, to co najwyżej wyrazem dobrej woli, jednak właściwe wartości nie zostały przez niego jeszcze dostatecznie zinternalizowane. To z kolei stawia odpowiednio wysokie wymogi co do resocjalizacji w warunkach penitencjarnych.

Podkreślić przy tym należy, że wymogi indywidualnoprewencyjne są tylko jedną spośród przesłanek wymiaru kary łącznej, który musi też uwzględniać cele w zakresie społecznego oddziaływania. Nie powinien on zwłaszcza rodzić w opinii społecznej przekonania, że sprawca uniknął odpowiedzialności za poszczególne czyny. Prawidłowe co do zasady zachowanie skazanego w izolacji nie może zatem stanowić wyłącznej podstawy tak daleko posuniętego premiowania go, jakim byłoby zastosowanie zasady absorpcji.

W tym stanie rzeczy nie sposób uznać, że kary łączne wymierzone skazanemu były niewspółmiernie surowe, zwłaszcza rażąco.

Sąd Okręgowy dostrzegł jednak, iż po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji doszło do zmiany stanu faktycznego na skutek wykonania w całości podlegających uprzednio łączeniu kar orzeczonych wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin – Wschód III K 4/15 (k.203 v.).

W efekcie, określone w art. 86 § 1 K.k. granice kary łącznej uległy zawężeniu:

-

w stosunku do kary łącznej pozbawienia wolności - z przedziału od 3 lat do 8 lat i 6 miesięcy do przedziału od 3 lat do 6 lat i 6 miesięcy,

-

w stosunku do kary łącznej grzywny - z przedziału od 150 stawek dziennych do 440 stawek dziennych do przedziału od 150 stawek dziennych do 380 stawek dziennych.

Zmiana to okazała się na tyle znacząca, iż konieczną okazała się wobec tego korekta wyroku z urzędu, na zasadzie art. 440 K.p.k., poprzez wyeliminowanie ich spośród kar objętych karą łączną.

Kary łączne wymierzone została przez Sąd Okręgowy, podobnie jak przez Sąd I instancji na zasadzie asperacji. Uwzględniając – w myśl art. 85a K.k. – cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do skazanego, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a w szczególności przesłanki, którymi uprzednio jak najbardziej słusznie kierował się Sąd I instancji (k. 178 in fine), Sąd Okręgowy obniżył zatem skazanemu stosownie kary łączne pozbawienia wolności oraz grzywny.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.

Krzysztof Wojtaszek Artur Achrymowicz Katarzyna Żmigrodzka