Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Michalska

Protokolant: sekr. sądowy Anna Bańcerowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 października 2019 r. w Warszawie

sprawy A. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o prawo do rekompensaty

na skutek odwołania A. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

z dnia 7 grudnia 2018 r. znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje A. M. od 1 lipca 2018 r. prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Sygn. akt VII U 192/19

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 18 stycznia 2019 r. A. M. odwołała się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 07 grudnia 2018 r. znak: (...)odmawiającej uznania pracy w warunkach szczególnych. Odwołująca wniosła o zmianę wydanej decyzji i orzeczenie, że pracę w okresie od 01 stycznia 1996 r. do 30 kwietnia 2006 r. wykonywała w szczególnych warunkach.

W uzasadnieniu odwołująca wskazywała, iż organ rentowy odmówił jej uznania pracy w szczególnych warunkach w terminie od 01 stycznia 1996 r. do 30 kwietnia 2006 r. argumentując, że zajmowała wówczas dwa stanowiska równocześnie. Odwołująca podnosiła, że w zakwestionowanym przez ZUS okresie zatrudnienia wykonywała prace narażające na działanie promieniowania jonizującego na jednym stanowisku pracy awansując od starszego specjalisty do starszego specjalisty badawczo- technicznego zgodnie z Zakładowym Układem Zbiorowym Pracy. Pełniona przez nią funkcja kierownicza była wykonywana w ramach tego samego stanowiska pracy czyli odpowiednio starszego specjalisty i starszego specjalisty badawczo - technicznego. Pełnione funkcje kierownicze były związane ze specyfiką pracy z radiofarmaceutykami wymagającą specjalnej kontroli i zwolnienia do obrotu zgodnie z ustawą Prawo Farmaceutyczną. Powierzone obowiązki wykonywała codziennie w pełnym wymiarze czasy pracy w warunkach narażenia na promieniowanie jonizujące, zgodnie z wykazem A Dział XIV poz. 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dn. 07.02.1983 r. (odwołanie od decyzji z dnia 7 grudnia 2018 r. k. 3 a.s.).

Odwołująca w piśmie z dnia 4 kwietnia 2019 r. wskazywała, że pełnienie funkcji kierowniczej we wskazanym okresie nie ograniczyło zakresu jej obowiązków na stanowiskach: starszy specjalista oraz starszy specjalista badawczo – techniczny. Wręcz przeciwnie. Wykonując obowiązki kierownika pracowni oraz Osoby Wykwalifikowanej tym bardziej uczestniczyła we wszystkich pracach laboratorium mając stały kontakt z materiałami niebezpiecznymi. Odwołująca podkreśliła, że codziennie, w pełnym wymiarze czasu pracy, przebywała na terenie kontrolowanym w bezpośrednim narażeniu na działanie promieniowania jonizującego, pod szczegółowym nadzorem monitoringu dozymetrycznego (pismo odwołującej z dnia 4 kwietnia 2019 r. k. 10 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 13 lutego 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania od decyzji z dnia 07 grudnia 2018r., znak: (...)na podstawie art. 477 ^{( 14 )}§ 1 k.p.c. Organ rentowy w uzasadnieniu wskazał, że odwołująca nie udowodniła piętnastoletniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Organ rentowy przyjął okres pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 11 lat i 29 dni, wskazując, iż do pracy w szczególnych warunkach nie uwzględnił okresu pracy wnioskodawczyni od 01 stycznia 1996 r. do 30 kwietnia 2006 r. ( (...) Centrum (...) w Ś.), ponieważ we wskazanym okresie Ubezpieczona wykonywała pracę na dwóch stanowiskach równocześnie (przy czym jedno ze stanowisk było stanowiskiem kierowniczym). Tym samym praca na każdym ze stanowisk nie mogła być wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (odpowiedź na odwołanie k. 6-6v. a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. M. ur. (...), była zatrudniona w (...) Sp. z o.o. wydzielonej od 1 stycznia 2015 r. z Ośrodka (...) w Ś. od dnia 13 grudnia 1982 r. do dnia 30 września 2007 r. stale i w pełnym wymiarze czasu stanowiskach:

13.12.1982 r. - 31.07.1987 r. - chemik,

01.08.1987 r. - 31.09.1994 r. - specjalista,

01.10.1994 r. - 31.12.1995 r. - starszy specjalista,

01.01.1996 r. - starszy specjalista, kierownik Pracowni (...) Radiochemicznych,

01.02.1997 r. - 30.04.2001 r. - starszy specjalista BT, kierownik Pracowni (...) Radiochemicznych,

01.05.2001 r. - 31.12.2001 r. - starszy specjalista BT, kierownik Zakładu (...),

01.01.2002 r. - 31.07.2004 r. - starszy specjalista BT, kierownik Zakładu (...), 01.08.2004 r. - 30.04.2006 r. - starszy specjalista BT, Osoba Wykwalifikowana,

01.05.2006 r. - 30.09.2007 r. - główny specjalista, Osoba Wykwalifikowana. Od 1 września 2006 r. do 8 listopada 2007 r. odwołująca pełniła funkcję Prezesa Spółki w ramach umowy zlecenia.

Odwołująca wykonywała prace narażające na działanie promieniowania jonizującego oraz prace narażające na działanie pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300.000MHz w strefie zagrożenia: stanowiska pracy, na których wykonywane są stale prace narażające na działanie promieniowania jonizującego określone w załączniku do zarządzenia Nr 9 Ministra (...) z dn. 08.02.1988r. w sprawie wykazu prac wykonywanych w jednostkach badawczo-rozwojowych Państwowej Agencji Atomistyki w warunkach szkodliwych dla zdrowia oraz wysokości i zasad przyznawania dodatków za te prace, wymienione w Dziale XIV Wykaz A poz. 4 pkt. 1.wykazu stanowiącego Załącznik Nr 1 do Zarządzenia Nr. 2 Prezesa Państwowej Agencji Atomistyki z dnia 20 lutego 1989 r. w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie atomistyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach (świadectwo pracy k. 9-11 a.r., świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 30 września 2007 r. a.r., korekta świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 22 sierpnia 2018 r. nieoznaczana karta a.r., pismo z dnia 8 października 2018 r. Ośrodka (...) – nieoznaczona karta a.r.).

Budynek w którym wykonywała pracę odwołująca jest objęty zagrożeniem działania jonizującego z uwagi na sąsiedztwo z reaktorem jądrowym M., a wcześniej z reaktorem jądrowym E.. Odwołująca przez cały okres zatrudnienia wykonywała pracę w budynku, który objęty jest kontrolą dozymetryczną. Jako specjalista odwołująca zajmowała się analizą produktów radio farmaceutycznych zawierających w swoim składzie różne izotopy tj. techned 99M, jod 131, fosfor 32, siarka 35, chrom 51 i inne, zaś jako kierownik dodatkowo nadzorowała pracę innych pracowników, którzy również zajmowali się analizą produktów radio farmaceutycznych. Powierzenie funkcji kierowniczych łączyło się zmianą uposażenia zasadniczego oraz przyznaniem dodatku funkcyjnego, natomiast pozostałe warunki umowy o pracę nie ulegały zmianie. Obowiązki zarówno specjalisty jak i kierownika były wykonywane w tym samym pomieszczeniu. Odwołująca była przez cały okres zatrudnienia poddawana indywidualnej kontroli na liczniku całego ciała.

Odwołująca była przez pracodawcę kierowana na badania profilaktyczne okresowe, w których zaznaczano, iż na stanowisku pracy występują czynniki szkodliwe lub warunki uciążliwe w postaci promieniowania jonizującego, kontakt z truciznami metanol i acetonitryl.

W zakładzie pracy, w który zatrudniona była odwołująca obowiązywał Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy w którym wprost wskazano w art. 24 ust. 1, iż pracownicy (...) wykonują pracę w warunkach zagrożenia (promieniowaniem jonizującym) odpowiadających trzeciemu, najwyższemu stopniowi szkodliwości (§ 3 ust. 3., pkt. 2 zał. 11 do zarządzenia (...) z dnia 24.08.1989 r.), w związku z czym przysługuje im dodatek płacowy. Przez zagrożenie promieniowaniem jonizującym rozumie się ryzyko zagrożenia skażeniem wewnętrznym i zewnętrznym pracownika w wyniku operowania materiałem promieniotwórczym oraz zwiększony na terenie Ś. i w (...) poziom promieniowania jonizującego od źródeł promieniotwórczych związany z miejscem pracy i stanowiskiem pracy (karta pacjenta Laboratorium (...) w Ś. k. 64-65 a.s., rejestr wyników pomiarów skażeń wewnętrznych k. 66-66v. Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy k. 27-48 a.s., skierowanie z dnia 9.11.1998 r. – k. 49 a.s., skierowanie z dnia 1.11.2001 r. k. 50 a.s, skierowanie z dnia 6 grudnia 2004 r. k. 51 a.s., wniosek o przyznanie dodatku k. 52 a.s., zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia k. 53, 44-49, 59, 61 a.s., powierzenie funkcji kierownika pracowni Analizy Radiochemicznych k. 58 a.s. k. 39 i 37 a.o.,, powierzenie funkcji kierownika Zakładu (...) k. 60 a.s. wnioski o przyznanie dodatku za pracę w warunkach narażenia na promieniowanie jonizujące k. 17, 14, 3 a.o. zeznania odwołującej k. 21-21v., 80-81 a.s.).

A. M. w dniu 23 lipca 2018 r. złożyła wniosek o emeryturę. Decyzją z dnia 14 sierpnia 2018 r. znak: ENP/15/045180305 organ rentowy przyznał odwołującej emeryturę w kwocie zaliczkowej od 1 lipca 2018 r. wskazując, iż ostateczna wysokość świadczenia zostanie ustalona po zakończeniu postępowania wyjaśniającego odnośnie okresu pracy w warunkach szczególnych (wniosek o emeryturę k. 1-6 a.r., decyzja z dnia 14 sierpnia 2018 r. k. 17 a.r.)

Decyzją z dnia 7 grudnia 2018 r., znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. odmówił ubezpieczonej przyznania do emerytury rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych , ponieważ do dnia 31.12.2008 r. nie został udowodniony wymagany 15 letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy wskazał, iż udokumentowany staż pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze do 31.12.2008 r. wyniósł 11 lat i 29 dni. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uwzględnił pracy w szczególnych warunkach od 01 stycznia 1996 r. do 30 kwietnia 2006 r., gdyż w tym okresie wnioskodawczy zajmowała dwa stanowiska równocześnie. Powyższe uniemożliwia zaliczenie jednocześnie pracy na dwóch stanowiskach jako pracy w szczególnych warunkach, ponieważ żadna z nich nic mogła być wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (decyzja z dnia 7 grudnia 2018 r. nieoznaczona karta a.r.).

A. M. odwołała się od powyższej decyzji inicjując niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 18 stycznia 2019 r., k. 3 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie niekwestionowanych przez strony dowodów dokumentów zgromadzonych w aktach organu ubezpieczeniowego oraz aktach osobowych odwołującej. Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia ich wiarygodności z urzędu. Ponadto za podstawę ustaleń faktycznych zostały przyjęte wiarygodne zeznania ubezpieczonej, znajdujące oparcie w aktach osobowych odwołującej wraz z którymi tworzą spójny stan faktyczny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie A. M. decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z dnia 07.12.2018 r. znak: (...) jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie.

Regulacja dotycząca rekompensaty z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych, o którą ubiegała się A. M., została wprowadzona do ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz. U. z 2015r., poz. 965). Art. 2 pkt 5 tej ustawy zawiera definicję rekompensaty rozumianej jako odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Z kolei warunki jej przyznawania oraz sposób jej obliczenia wskazują art. 21 – 23 zamieszczone w Rozdziale III (...). Art. 23 stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę oraz, że przyznawana jest ona w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W art. 21 ust. 1 ustawy wskazano natomiast, że rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Z art. 21 ust. 2 ustawy wynika zaś, że rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, o której mowa w cytowanych przepisach, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego.

Wskazane przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej, 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat. Z kolei w art. 21 ust. 2 tej ustawy została zawarta przesłanka negatywna, którą stanowi nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Może ona budzić wątpliwości, gdyż literalna wykładnia tego wyrwanego z kontekstu normatywnego przepisu może prowadzić do wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Skoro jednak, zgodnie z art. 23 ustawy o emeryturach pomostowych, rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Przyjąć tym samym również należy, że rekompensata nie przysługuje tym ubezpieczonym, którzy zostali objęci ubezpieczeniem społecznym lub rozpoczęli służbę po 31 grudnia 1998r. Słuszność wskazanej interpretacji potwierdził Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 17 grudnia 2015r. (III AUa 717/15, Lex nr 1964970).

Jeśli chodzi o wskazane wyżej przesłanki pozytywne nabycia prawa do rekompensaty, to analiza cytowanych przepisów ustawy o emeryturach pomostowych, prowadzi do wniosku, że prawo do rekompensaty mają osoby urodzone po 1948r., które przed 1 stycznia 2009r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Podobnie jak przy ustalaniu tego okresu na potrzeby przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym, także przy ustalaniu prawa do rekompensaty będą uwzględnione tylko okresy, w których praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Jednocześnie rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nawet jeśli tego prawa nie zrealizowała. P. analogiam prawa do rekompensaty nie ma osoba, która nie przeszła na emeryturę pomostową mimo spełnienia warunków.

W rozpatrywanej sprawie, zdaniem Sądu, A. M. legitymuje się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wskazał, że nie uwzględnił okresu pracy wnioskodawczyni od 01 stycznia1996 r. do 30 kwietnia 2006 r. (w (...) Centrum (...) w Ś.), ponieważ we wskazanym okresie ubezpieczona wykonywała pracę na dwóch stanowiskach równocześnie (przy czym jedno ze stanowisk było stanowiskiem kierowniczym). Tym samym praca na każdym ze stanowisk nie mogła być wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W ocenie Sądu stanowisko organu rentowego jest błędne. Podkreślić należy, iż o zakwalifikowaniu danej pracy do pracy w warunkach szczególnych decyduje wykładnia § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Przepis ten stanowi, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma zatem istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, o ile pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy, przy czym ubezpieczoną obowiązywał czas pracy 6,5h godzinnie dziennie, 32,5h tygodniowo) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Z ustaleń poczynionych w toku postępowania wynika zgodnie z twierdzeniem wnioskodawczyni, że prace wykonywane przez nią w okresie spornym należy zakwalifikować jako prace w warunkach szczególnych wskazane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze tj. wymienioną w wykazie A dz. XIV pkt 4 stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia. Wynik postępowania dowodowego daje podstawę do twierdzenia, iż wnioskodawczyni, pracując na stanowisku specjalisty, starszego specjalisty a także pełniąc funkcje kierownicze, wykonywała prace narażające na działanie promieniowania jonizującego wymienione w wykazie A. Z tego powodu była zresztą objęta kontrolą dawek indywidualnych prowadzoną przez pracodawcę przez cały okres sporny. Wskazać należy, w szczególności, iż charakter pracy wnioskodawczyni w spornym okresie zatrudnienia jako pracy w narażeniu na działanie pola jonizującego wynika z korekty świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych z dnia 22 sierpnia 2018 r. wystawionego przez pracodawcę. Dokument ten poświadcza wykonywanie przez A. M. w okresie od 13 grudnia 1982 r. do 19 lutego 1993 r. i od 1 października 1994 r. do 30 września 2007 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace w warunkach narażenia na promieniowanie jonizującego kategoria A.

Konsekwencją pracy w wyżej wymienionym charakterze było obniżenie czasu pracy do 32,5h tygodniowo, zwiększenie uposażenia i przyznanie wnioskodawczyni stałego dodatku z tytułu pracy wykonywanej w warunkach narażenia na promieniowanie jonizujące, a w szczególności objęcie wnioskodawczyni kontrolą dawek indywidualnych na liczniku całego ciała prowadzoną przez cały okres zatrudnienia odwołującej przez pracodawcę oraz kierowanie odwołującej na badania profilaktyczne okresowe ze wskazaniem, iż w miejscu pracy występują szkodliwe czynniki lub warunki uciążliwe w postaci promieniowania jonizującego, kontakt z truciznami: metanol i acetonitryl.

W związku z powyższym, mając na uwadze okoliczność, iż w Dziale XIV wykazu A rozporządzenia z 1983 r. pod poz. 4 wskazano na prace „narażające” na działanie pola jonizującego będące jednocześnie pracami „w strefie zagrożenia”, nie budziło wątpliwości Sądu, że praca A. M. w charakterze starszego specjalisty, później starszego specjalisty BT pełniącego jednocześnie funkcję Kierownika Pracowni (...) Radiochemicznych, Kierownika Zakładu (...), Kierownika Zakładu (...), Osoby wykwalifikowanej, była pracą w warunkach zagrożenia i stanowiła właśnie taki rodzaj zatrudnienia w szczególnych warunkach. Wskazać należy, iż wykładania gramatyczna zwrotu „w strefie zagrożenia” nakazuje bowiem przyjąć, iż chodzi nawet o potencjalne ryzyko ekspozycji wnioskodawczyni na działanie promieniowania. Nie jest zaś konieczne, aby ubezpieczona była poddana działaniu promieniowania stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Fakt stałości narażenia wynika natomiast, z zeznań odwołującej, która wykonywała swoje obowiązki pracownicze zawsze na terenie kontrolowanym w bezpośrednim narażeniu na działanie promieniowania jonizującego, pod szczegółowym nadzorem monitoringu dozymetrycznego, bez względu na to czy były to obowiązki wynikającego z obowiązków starszego specjalisty czy też wynikające z pełnionej funkcji kierowniczej.

Sporny okres, po zsumowaniu z okresem pracy w warunkach szczególnych, który zaaprobował organ rentowy, stanowi łącznie znacznie ponad 15 lat. Tym samym warunek, którego spełnienie organ rentowy kwestionował, zdaniem Sądu się ziścił.

Wobec powyższego A. M. spełniła przesłanki pozytywne, by uzyskać prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Jednocześnie nie zaistniały te przesłanki negatywne, które wykluczyłyby możliwość uzyskania rekompensaty. Sąd zatem zmienił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w ten sposób, że przyznał ubezpieczonej prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych na podstawie art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych.

Z. Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem (...)

KM