Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan- Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 października 2019 r. w Warszawie

sprawy P. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania P. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

z dnia 4 lipca 2018 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 975/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 lipca 2018 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu P. M. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 26 czerwca 2018 r. ubezpieczony nie został uznany za osobę niezdolną do pracy. Rozstrzygnięcie ww. decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych oparł na przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (decyzja z dnia 4 lipca 2018 r., znak: (...), k. 60 tom II a.r.).

P. M. w dniu 17 sierpnia 2018 r. złożył odwołanie od ww. decyzji z dnia 4 lipca 2018 r., znak: (...) W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że nie zgadza się z oceną jego stanu zdrowia, dokonaną przez Komisję Lekarską ZUS. Podkreślił, że pomimo dostarczenia do organu rentowego wszelkiej niezbędnej dokumentacji medycznej, lekarze orzecznicy ZUS zignorowali jego zły stan zdrowia, który ma wpływ na jego codzienną egzystencję. Wskazał, że przeszedł cztery operacje kręgosłupa na odcinku L5-S1 i z tego powodu do chwili obecnej cierpi na dolegliwości bólowo-ruchowe. Ponadto badanie wykonane rezonansem magnetycznym wykazało istnienie wielopoziomowych zmian zwyrodnieniowych krążków międzykręgowych L1-L2, L3-L4, L4-L5 oraz L5-S1, czyli na całym odcinku lędźwiowym kręgosłupa. W wyniku przebytej rehabilitacji nie uzyskano także poprawy stanu jego zdrowia w obrębie schorzeń ortopedycznych, które wykazują tendencję postępującą w zakresie pogłębiania się zmian zwyrodnieniowych. W konkluzji odwołania, ubezpieczony zwrócił się więc o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie na jej rzecz prawa do dochodzonego świadczenia. Wniósł także o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu neurochirurgii na okoliczność stanu jego zdrowia pod kątem oceny jego zdolności do pracy (odwołanie z dnia 17 sierpnia 2018 r. k. 3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. , w dniu 24 sierpnia 2018 r. zajął stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczony został w toku postępowania skierowany na badanie do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 29 marca 2018 r. stwierdził, że badany nie jest niezdolny do pracy. Następnie, w związku ze zgłoszeniem zarzutu wadliwości wskazanego orzeczenia na podstawie art. 14 ust. 2d powołanej ustawy o emeryturach i rentach z FUS, sprawa została przekazana do rozpoznania przez Komisję Lekarską ZUS, która orzeczeniem z dnia 26 czerwca 2018 r. potwierdziła powyższe ustalenie i orzekła, że badany nie jest niezdolny do pracy. W oparciu o powyższe orzeczenie i wskazane przepisy organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 4 lipca 2018 r., odmówił ubezpieczonemu P. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie z dnia 24 sierpnia 2018 r., k. 4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

P. M., urodzony w dniu (...), w dniu 22 lutego 2018 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Do powyższego wniosku odwołujący załączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych wskazując, że w latach 1992-2009 pozostawał w zatrudnieniu, natomiast od dnia 1 maja 2011 r. prowadzi własną pozarolniczą działalność gospodarczą w postaci Kancelarii Adwokackiej w W. (wniosek z dnia 22 lutego 2018 r., informacja o okresach składkowych i nieskładkowych wraz z dokumentacją potwierdzającą te okresy k. 1-6 a.r.).

Decyzją z dnia 9 marca 2017 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. przyznał odwołującemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od dnia 23 maja 2017 r. do dnia 21 czerwca 2017 r. w wysokości 75% podstawy wymiaru. Następnie decyzją z dnia 15 stycznia 2018 r. organ rentowy przyznał odwołującemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od dnia 19 listopada 2017 r. do dnia 16 lutego 2018 r. w wysokości 75% podstawy wymiaru (decyzja z dnia 9 marca 2017 r., znak: (...) decyzja z dnia 15 stycznia 2018 r. – nienumerowana dokumentacja zgromadzona w tomie II akt organu rentowego).

W toku postępowania wyjaśniającego odwołujący został skierowany na badanie lekarskie do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 29 marca 2018 r. uznał, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Na skutek wniesienia przez odwołującego sprzeciwu od powyższego orzeczenia, sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która po ponownym zbadaniu odwołującego, wydała w dniu 26 czerwca 2018 r. orzeczenie na mocy, którego uznała, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 29 marca 2018 r. k. 8, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 26 czerwca 2018 r. k. 9 a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie na mocy decyzji z dnia 4 lipca 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu ww. decyzji organ rentowy wskazał, że z uwagi na fakt, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 26 czerwca 2018 r. stwierdziła, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy, to tym samym nie przysługuje mu prawo do wnioskowanego świadczenia. Jednocześnie w treści ww. decyzji organ rentowy przyjął za udowodnione okresy składkowe w wymiarze 14 lat, 11 miesięcy i 29 dni oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 1 roku, 10 miesięcy i 7 dni (karta przebiegu zatrudnienia k. 59, decyzja z dnia 4 lipca 2018 r., znak: (...) k. 60 tom II a.r.).

Od niekorzystnej dla siebie decyzji organu rentowego, P. M. złożył odwołanie do tut. Sądu inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 17 sierpnia 2018 r. k. 3 a.s.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty neurochirurga celem ustalenia, czy odwołujący się jest osobą zdolną, czy też całkowicie lub częściowo niezdolną do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała, czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, oraz do wskazania na czym polegała zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego, jeżeli taka nastąpiła (postanowienie z dnia 29 sierpnia 2018 r. k. 6-7 a.s.).

W opinii z dnia 9 października 2018 r. biegła sądowa z zakresu neurochirurgii dr n. med. A. M. rozpoznała u ubezpieczonego stan po wielokrotnym leczeniu operacyjnym dyskopatii na poziomie L5-S1, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa na odcinku lędźwiowo-krzyżowym, nadciśnienie tętnicze bez powikłań ze strony ośrodkowego układu nerwowego oraz łuszczycę. Biegła wskazała, że po analizie przedstawionej dokumentacji medycznej, badaniu opiniowanego i uwzględnieniu posiadanych kwalifikacji, brak jest podstaw do stwierdzenia naruszenia stanu zdrowia kwalifikującego odwołującego do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy w charakterze rentowym. Biegła zaznaczyła, że odwołujący jest zdolny do podjęcia pracy zawodowej zgodnej z dotychczas posiadanymi kwalifikacjami. Dodała, że istniejące ubytki w stanie neurologicznym w związku z chorobą zwyrodnieniową kręgosłupa nie powodują niezdolności do pracy w zawodzie adwokata. Badany nie jest zdolny do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej, której do tej pory jednak nie wykonywał. Istnienie cech choroby zwyrodnieniowej w badaniu (...) nie jest równoznaczne z istnieniem niezdolności do pracy w charakterze rentowym. Z dokumentacji nie wynika też, żeby badany po zakończeniu świadczenia rehabilitacyjnego wymagał intensywnego leczenia neurologicznego z powodu znacznego zaostrzenia się dolegliwości bólowych ze strony kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego. Biegła podkreśliła, że w razie nasilenia się dolegliwości bólowych odwołujący może korzystać z krótkotrwałych zwolnień lekarskich (opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii dr n. med. A. M. z dnia 9 października 2018 r. k. 16-18 a.s.).

Do powyższej opinii zastrzeżenia zgłosił odwołujący wskazując, że ustalenia biegłej sądowej nie korespondują z rzeczywistym obrazem stanu jego zdrowia, albowiem cierpi on na przewlekłe schorzenia ortopedyczne, powodujące u niego niezdolność do pracy. W ocenie odwołującego, dokonana przez biegłą ocena stanu jego zdrowia jest pobieżna, gdyż biegła nie przeprowadziła szczegółowego badania przedmiotowego. Odwołujący zaznaczył, że aktualnie porusza się wyłącznie za pomocą dwóch kul łokciowych, które wspomagają go i eliminują niekontrolowane upadki oraz potknięcia. W ocenie odwołującego w swojej opinii biegła sądowa nie odniosła się w żaden sposób do wcześniej wykonanych badań oraz do faktu związanego z koniecznością przeprowadzenia kolejnego zabiegu operacyjnego połączonego ze stabilizacją kręgosłupa. W oparciu o powyższą argumentację, odwołujący wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu neurochirurgii na okoliczność dokonania ponownej oceny stanu jego zdrowia pod kątem niezdolności do pracy (pismo procesowe z dnia 31 stycznia 2019 r. k. 29-30 a.s.).

Postanowieniem z dnia 19 lutego 2019 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłej sądowej z zakresu neurochirurgii dr n. med. A. M. na okoliczności jak w postanowieniu z dnia 29 sierpnia 2018 r. z jednoczesnym ustosunkowaniem się do zarzutów odwołującego zawartych w piśmie z dnia 29 stycznia 2019 r. (postanowienia z dnia 19 lutego 2019 r. k. 33 a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 25 marca 2019 r. biegła sądowa z zakresu neurochirurgii dr n. med. A. M. podtrzymała swoją dotychczasową opinię wskazując jednocześnie, że poruszanie się za pomocą kul łokciowych nie oznacza braku możliwości w zakresie samodzielnego poruszania się. Biegła sądowa podkreśliła, że w przeprowadzonym badaniu neurologicznym stwierdziła niewielkiego stopnia osłabienie siły mięśniowej prawej stopy, poza tym siła mięśniowa kończyn dolnych była prawidłowa. Biegła nie stwierdziła u odwołującego niedowładów kończyn dolnych, niedowładów połowiczych i cech uszkodzenia układu piramidowego, które uniemożliwiałyby samodzielne poruszanie się. Przeprowadzone zabiegi operacyjne oraz wynik badania rezonansu magnetycznego nie są równoznaczne z długotrwałą niezdolnością do pracy w charakterze rentowym. O niezdolności do pracy w charakterze rentowym w przypadku choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa decyduje bowiem stan neurologiczny, przebieg schorzenia, a także wykonywany zawód. Z dokumentacji zawartej w aktach nie wynika, żeby opiniowany od zakończenia świadczenia rehabilitacyjnego wymagał intensywnego leczenia neurologicznego. Zawód adwokata nie wiąże się z ciężką pracą fizyczną, która obciąża kręgosłup lędźwiowy. Badanie (...) nie wskazuje dolegliwości, badanie to pokazuje stan anatomiczny struktur kręgosłupa. Biegła dodała, że ludzie o podobnych obrazach (...) mogą mieć różne dolegliwości i być w różnym stanie klinicznym. Stąd też na podstawie obrazów (...) w przypadku choroby zwyrodnieniowej nie orzeka się o niezdolności do pracy w charakterze rentowym. Gdyby orzekać niezdolność do pracy na podstawie zmian w (...) wszyscy ludzie w wieku odwołującego byliby rencistami, niezależnie od tego czy przebyli, czy nie przebyli leczenia operacyjnego. Biegła nadmieniła, że ból jest odczuciem subiektywnym i żadne skale nasilenia bólu używane w praktyce klinicznej nie mogą być stosowane w opiniowaniu dla Sądu, gdyż są nieobiektywne. Odwołujący jest mężczyzną i porównywanie bólu kręgosłupa do bólu porodowego nie ma żadnego uzasadnienia ponieważ nigdy nie doświadczył bólu porodowego. Biegła dodała, że nie widzi wskazań do przeprowadzania u odwołującego natychmiastowego leczenia operacyjnego (opinia uzupełniająca biegłej sądowej z zakresu neurologii dr n. med. A. M. z dnia 25 marca 2019 r. k. 36-37 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 10 maja 2019 r. odwołujący zgłosił zastrzeżenia do opinii biegłej sądowej z zakresu neurochirurgii, kwestionując wnioski wywiedzione przez biegłą sądową na gruncie w/w opinii, nie zgłaszając jednak dalszych wniosków dowodowych (pismo procesowe z dnia 10 maja 2019 r. k. 51-52 a.s.).

Postanowieniem z dnia 10 października 2019 r. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z dokumentu w postaci decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 4 lipca 2018 r., znak:(...) (postanowienie z dnia 10 października 2019 r. k. 60 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującego. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy. Jednocześnie w toku sprawy Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłej sądowej z zakresu neurochirurgii dr n. med. A. M. (k. 16-18, k. 37-38 a.s.) celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującego. W ocenie Sądu Okręgowego wnioski zawarte w sporządzonych opiniach, zarówno głównej, jak i uzupełniającej należy podzielić w całości. Opinie zostały bowiem wydane po przeprowadzeniu badania przedmiotowego odwołującego i wnikliwej analizie całości dokumentacji medycznej zawartej zarówno w aktach sądowych, jak i aktach rentowych ubezpieczonego. Opinie sporządzone przez biegłą sądową są wyczerpujące, a także zostały sporządzone w sposób jasny i logiczny oraz nie pozostawiają wątpliwości, co do dokładnego określenia stanu zdrowia odwołującego. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie P. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 4 lipca 2018 r., znak: (...)jest niezasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Na wstępie należy zważyć, że zgodnie z art. 148 ¹ § 1 kodeksu postępowania cywilnego (Dz.U. z 2019 r. poz. 1460 ze zm.) Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Analizując treść złożonych przez strony i zgromadzonych w aktach rentowych dokumentów, Sąd uznał, że okoliczności faktyczne nie były w sprawie sporne. Spór nie dotyczył faktów lecz prawa, wobec czego Sąd na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

W myśl art. 57 ust. 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. (Dz. U. z 2019 r. poz. 39 ze zm.) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt. 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (ust. 2 art. 57 ustawy).

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały zatem określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Zgodnie z art. 58 ust. 1 pkt. 5 ww. ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt. 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie, co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Stosownie zaś do treści ust. 2 art. 58, okres o którym mowa w ust. 1 pkt. 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, zaś do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej. Przepis art. 58 ust. 4 stanowi natomiast, że przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.

Przepis art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 07 września 1979 r., II URN 111/79).

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego przez ubezpieczonego P. M. odwołania wskazać należy, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa, albowiem odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. W przedmiotowej sprawie, Sąd uwzględnił opinie wydane przez biegłą sądową i uznał je za wyczerpujące, poddające wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych. Wnioski zawarte w przedmiotowych opiniach nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegła jest bowiem doświadczonym specjalistą z tej dziedziny medycyny, która odpowiada głównym schorzeniom ubezpieczonego. Opinie wydała po zapoznaniu się ze wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego oraz po przeprowadzeniu przedmiotowego badania wnioskodawcy. W ocenie Sądu biegła rzeczowo uzasadniła swoje stanowisko odnośnie zdiagnozowanych u wnioskodawcy schorzeń i ich wpływu na jego zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z opinii biegłej sądowej z zakresu neurochirurgii dr n. med. A. M., jednoznacznie wynika, że występujące u odwołującego w zakresie powyższej specjalności schorzenia nie prowadzą do naruszenia sprawności jego organizmu w stopniu uzasadniającym orzeczenie, choćby częściowej niezdolności do pracy. Biegła po dokonaniu badania przedmiotowego stwierdziła, że istniejące ubytki w stanie neurologicznym w związku z chorobą zwyrodnieniową kręgosłupa nie powodują niezdolności do pracy w zawodzie adwokata. Badany nie jest zdolny do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej, której do tej pory jednak nie wykonywał. Istnienie cech choroby zwyrodnieniowej w badaniu (...) nie jest równoznaczne z istnieniem niezdolności do pracy w charakterze rentowym. Z dokumentacji nie wynika też, żeby badany po zakończeniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego wymagał intensywnego leczenia neurologicznego z powodu znacznego zaostrzenia się dolegliwości bólowych ze strony kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego. Biegła podkreśliła, że w razie nasilenia się dolegliwości bólowych odwołujący może korzystać z krótkotrwałych zwolnień lekarskich. W konkluzji opinii biegła sądowa wskazała, że po analizie przedstawionej dokumentacji medycznej, badaniu opiniowanego i uwzględnieniu posiadanych kwalifikacji, brak jest podstaw do stwierdzenia naruszenia stanu zdrowia kwalifikującego odwołującego do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy w charakterze rentowym. W tym miejscu wskazać należy, że w wyroku z dnia 3 lutego 2010 r. (II PK 192/09) Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd musi zwrócić się do biegłego, jeśli dojdzie do przekonania, że okoliczność mająca istotne znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy może zostać wyjaśniona tylko w wyniku wykorzystania wiedzy osób mających specjalne wiadomości. W takim przypadku dowód z opinii biegłego z uwagi na składnik wiadomości specjalnych jest dowodem tego rodzaju, że nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową ani wnioskowaniem na podstawie innych ustalonych faktów. Natomiast w wyroku z dnia 3 listopada 2009 r. (I UK 138/09) Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd nie może samodzielnie dokonać ustalenia dotyczącego stanu zdrowia i stopnia naruszenia sprawności organizmu pod kątem zachowania lub braku zdolności do pracy. Ponadto w wyroku z dnia 3 września 2009 r. (II UK 30/09) Sąd Najwyższy stwierdził, że gdy sprawa wymaga wiadomości specjalnych, to sąd nie może rozstrzygać wbrew opinii biegłych sądowych.

Zdaniem Sądu oceny powyższej w niczym nie mogło zmienić przekonanie ubezpieczonego o złym stanie jego zdrowia. Zgodnie bowiem z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego, subiektywne przekonanie strony o stopniu niezdolności do pracy ze względu na stan zdrowia nie może mieć decydującego znaczenia dla ustalenia prawa do świadczenia rentowego, albowiem miarodajny jest obiektywnie istniejący stan zdrowia, stwierdzony w toku postępowania, do której to oceny uprawnieni są biegli lekarze o specjalności odpowiadającej schorzeniom osoby badanej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 października 1968 r., III PRN 66/68).

W tej sytuacji, Sąd Okręgowy, na podstawie wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz w oparciu o obowiązujące przepisy prawa przyjął, że odwołanie P. M. od decyzji z dnia 4 lipca 2018 r., znak: (...), było bezzasadne i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. podlegało oddaleniu.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem (...)

M.St.