Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 sierpnia 2019 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w sprawie z powództwa A. M. przeciwko D. B. i J. B. o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia oddalił powództwo (pkt 1), zasądził od A. M. solidarnie na rzecz D. B. i J. B. kwotę 1.350 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2), przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz radcy prawnego P. J. kwotę 1.107 zł, zawierającą podatek od towarów i usług, tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej powódce A. M. z urzędu (pkt 3).

Apelację od powyższego orzeczenia wniosła powódka, reprezentowana przez radcę prawnego i zaskarżyła wyrok w zakresie pkt 1 i 2. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

I.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy tj.:

1.  art. 233 §1 k.p.c. poprzez zastosowanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów i dokonanie ustaleń faktycznych sprzecznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, poprzez:

a)  uznanie, że powódka nieprawidłowo realizowała swoje obowiązki w sytuacji, gdy nie zostały przeciwko niej podjęte jakiekolwiek środki dyscyplinujące,

b)  uznanie, że przekazywanie korespondencji właścicielom nieruchomości miało charakter priorytetowy w sytuacji, gdy przez okres 19 dni pobytu powódki na urlopie nie została wyznaczona osoba, która pod jej nieobecność miała ten obowiązek realizować,

c)  całkowite pominięcie faktu, że powódka, z uwagi na ilość obowiązków, musiała świadczyć pracę również po godzinach oraz, że nałożone na nią obowiązki były nieproporcjonalnie większe, niż te spoczywające na innych pracownikach, co w konsekwencji znacząco utrudniało natychmiastowe realizowanie poleceń Pozwanych,

d)  uznanie, że powódka nie zrealizowała powierzonych jej zadań w określonym terminie w sytuacji, gdy nikt nie określił jej czasu przewidzianego na poszczególne czynności lub ostatecznego terminu wykonania zadania.

2.  art. 233 §1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego i oparcie się praktycznie w całości na zeznaniach pozwanej oraz podległego jej pracownika – D. Z. (które to zeznania, z uwagi na stosunek podległości, powinny być traktowane z dużą rezerwą), z całkowitym pominięciem zeznań powódki, które były logiczne, spójne i korespondowały całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, co w konsekwencji doprowadziło do oddalenia powództwa.

3.  Art. 102 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, mimo że ze zgromadzonego materiału wynika, że sytuacja materialno/osobista powódki, spowodowana m.in. rozwiązaniem umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, jest poważna i uniemożliwia uiszczenie kosztów procesu na rzez pozwanego, bez narażenia swoich podstawowych potrzeb życiowych, co sprawia, że nałożenie tego obowiązku jest sprzeczne z zasadami słuszności i współżycia społecznego.

II.  Przepisów prawa materialnego, tj.

1.  art. 52 § 1 pkt 1 k.p. – poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na uznaniu, że całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego daje podstawy do uznania, że Powódce można przypisać ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych.

2.  art. 52 § 2 k.p. – poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że wypowiedzenie umowy o pracę nastąpiło przed upływem miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy, w sytuacji gdy sama strona pozwana wskazała, że wiedzę taką uzyskała wcześniej.

Podnosząc powyższe naruszenia powódka wniosła o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji,

2. zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów sądowych za obie instancje oraz kosztów zastępstwa procesowego tytułem postępowania przed Sądem II instancji, ewentualnie o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu w postępowaniu apelacyjnym – oświadczył, że koszty te nie zostały opłacone w całości ani w części.

Pozwany reprezentowany przez radcę prawnego wniósł o oddalenie apelacji powódki w całości oraz o zasądzenie od powódki solidarnie na rzecz pozwanego kosztów procesu za postępowanie apelacyjne.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 17 lutego 2020 r. strony, reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników, zawarły ugodę , w brzmieniu :

1. D. B., J. B., reprezentowane przez pełnomocnika radcę prawnego R. G. ,rozwiązują z A. M. reprezentowaną przez radcę prawnego P. J. umowę o pracę zawartą na czas określony, z dniem 14 lutego 2019 roku – za porozumieniem stron, bez żadnych zobowiązań finansowych.

2. A. M. wyraża zgodę na powyższe warunki.

3. Strony oświadczają, że niniejsza ugoda wyczerpuje całość roszczeń, objętych przedmiotowym sporem.

4. Strony oświadczają, że znoszą wzajemnie koszty zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd Okręgowy, oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, uznał zawarcie powyższej ugody za dopuszczalne. Nie jest ona, bowiem, sprzeczna z prawem, zasadami współżycia społecznego, nie zmierza do obejścia prawa, ani też nie narusza słusznego interesu pracownika (art. 223 § 2 k.p.c. w zw. z art. 203 § 4 k.p.c. oraz art. 469 k.p.c.).

Należy podkreślić, iż ugoda została podpisana przez strony reprezentowane profesjonalnych pełnomocników. Sąd Okręgowy uznał, że zawarta ugoda nie jest sprzeczna z prawem, zasadami współżycia społecznego, nie zmierza do obejścia prawa oraz nie narusza słusznych interesów powódki, jako pracownika. Przede wszystkim należy mieć na uwadze, iż istota ugody polega na czynieniu sobie przez przeciwników sporu wzajemnych ustępstw. A zatem, w ocenie Sądu Okręgowego, zawarcie ugody polegającej na tym, że D. B., J. B. rozwiązują z A. M. umowę o pracę zawartą na czas określony, z dniem 14 lutego 2019 roku – za porozumieniem stron, bez żadnych zobowiązań finansowych, w żaden sposób nie godzi w interesy pracownika. Powódka zaś, korzystając z zawodowej reprezentacji procesowej, wyraziła zgodę na powyższe warunki, a strony oświadczyły, że ugoda wyczerpuje wszelkie roszczenia objęte przedmiotowym pozwem. Tym samym Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że zawarcie wskazanej ugody było uprawnione.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy na podstawie 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. oraz art. 386 § 3 k.p.c. orzekł jak w sentencji postanowienia.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd orzekł na podstawie § 16 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 15 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 8 pkt 4 oraz § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego

z urzędu (Dz.U. z 2019 r., poz. 68).

Przewodniczący: Sędziowie:

K.K.-W.