Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IX Pa 13/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział IX Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący : SSO Barbara Kużdrzał- Kiermaszek /spr/

Sędziowie: SSO Mariola Łącka

SSO Iwona Nowak

Protokolant: st. sekretarz sądowy Dagmara Mazurkiewicz

przy udziale ./.

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2014r. w Rybniku

sprawy z powództwa Z. K. / K./

przeciwko M. M.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu- Zdroju Wydziału IV Pracy

z dnia 21 listopada 2013 r. sygn. akt IV P 199/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż w wyroku zaocznym z dnia 18 lipca 2013r. zmienia pkt.3 w ten sposób, że w miejsce kwoty 960,00 zł ( dziewięćset sześćdziesiąt złotych 00/100) nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 155,00 zł ( sto pięćdziesiąt pięć złotych),

2.  oddala apelację w pozostałej części,

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 225,00 zł (dwieście dwadzieścia pięć złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego za II instancję, a w pozostałym zakresie wniosek oddala.

Sędzia: Przewodniczący: Sędzia:

SSO Mariola Łącka SSO Barbara Kużdrzał- Kiermaszek SSO Iwona Nowak

Sygn. akt IX Pa 13/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 09 maja 2013r. przeciwko M. M. powód Z. K. domagał się zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kwoty 3. 086,00 złotych tytułem odszkodowania z powodu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania oraz kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Na uzasadnienie podniósł, iż w dnia 15 marca 2013 roku powód Z. K. zawarł z pozwanym umowę o pracę na czas określony od dnia 2 kwietnia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku. Powód świadczył pracę zgodnie z warunkami zawartymi w umowie natomiast ilość godzin czasu pracy znacznie przewyższała czas ustalony w umowie zaś pozwany nie dokonał zapłaty należnego wynagrodzenia w kwocie 1.460,40 Euro. W związku z powyższymi nieprawidłowościami ze strony pozwanego powód w dniu 21 kwietnia 2013 roku zwrócił się do pozwanego - za pośrednictwem kierownika budowy S. J. (1) - z prośbą o wyjaśnienie różnicy w wymiarze czasu pracy widniejącego w umowie, a faktycznie świadczonego oraz wskazania przyczyn braku zapłaty wynagrodzenia. Po zgłoszeniu powyższych zastrzeżeń kierownik budowy - z polecenia pozwanego -nakazał powodowi natychmiastowe ukończenie pracy, opuszczenie terenu budowy. W dniu 22 kwietnia 2013 roku powód na polecenie pozwanego, które przekazane zostało przez kierownika budowy S. J. (1) udał się na teren budowy skąd zabrał sprzęt oraz rzeczy osobiste. W tymże dniu za pośrednictwem kierownika budowy pozwany przekazał powodowi informację, wydruk ze skrzynki e - mail - dyscyplinarne zwolnienie z pracy datowane na dzień 21 kwietnia 2013 roku. W dniu 30 kwietnia 2013 roku powód otrzymał od pozwanego świadectwo pracy datowane na dzień 25 kwietnia 2013 roku oraz rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z dnia 25 kwietnia 2013 roku. W piśmie zawierającym informację o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia została przez pozwanego wskazana nieprawdziwa okoliczność, że powodem rozwiązania umowy o pracę było dopuszczenie się przez powoda ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych to jest nieusprawiedliwionego porzucenia stanowiska pracy. Powód podniósł, iż nie porzucił stanowiska pracy - zaprzestał wykonywania pracy na wyraźne polecenie pozwanego, które w jego imieniu przekazał powodowi kierownik budowy S. J. (1).

Sąd Rejonowy w Jastrzębiu – Zdroju wyrokiem zaocznym z dnia 18 lipca 2013r. wydanym w niniejszej sprawie zasądził od pozwanego M. M. na rzecz powoda Z. K. kwotę 3.086,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę przez pracodawcę bez zachowania okresu wypowiedzenia z ustawowymi odsetkami począwszy od 09 maja 2013 roku (pkt 1). W pkt 2 w/w wyroku zaocznego Sąd zasądził od pozwanego M. M. na rzecz powoda Z. K. kwotę 60,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, zaś w pkt 3 tegoż wyroku nakazał pozwanemu M. M. uiszczenie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju kwoty 960,00 zł tytułem opłaty sądowej od zapłaty której powód był ustawowo zwolniony. W pkt 4 Sąd wyrokowi w pkt 1 i 2 nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

W dniu 05.08.2013 r. pozwany M. M. złożył w tut. Sądzie sprzeciw od wyroku zaocznego tut. Sądu z dnia 18.07.2013 r. wydanego w niniejszej sprawie wnosząc o uchylenie wyroku w całości i oddalenie powództwa w całości. Nadto pozwany wniósł o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Na uzasadnienie podniósł, iż na rozprawie w dniu 18.07.2013 r. Sąd Rejonowy w Jastrzębiu Zdroju wydał wyrok zaoczny w sprawie o sygn. akt IV P 199/13, w którym zasądził od niego na rzecz powoda kwotę 3086 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami postępowania. Wskazany wyrok zaoczny zapadł wobec nieobecności pozwanego na rozprawie. Nieobecność ta była wynikiem wyjazdu delegacyjnego na budowę do O.. Pozwany w zakresie przyczyn zwolnienia powoda wskazał, iż od początku kwietnia, powód przebywał na delegacji dwumiesięcznej w H. na podpisanym przez niego kontrakcie. Pracownik miał zapewnioną ustawowo przewidzianą płacę, ewentualną premię uznaniową na koniec każdego etapu prac, kompletny ubiór BHP, zakwaterowanie oraz dojazdy do pracy. Około połowy kwietnia, powód oraz dwoje pozostałych pracowników, zażądało wypłacenia im zaliczki na poczet przepracowanych wcześniej 11 dni. Sytuacja ta zdziwiła pozwanego, gdyż nie było w umowach wcześniej mowy o tej formie rozliczenia. Gdy powód wraz z dwoma pozostałymi pracownikami usłyszeli jego sprzeciw, zaczęli wprowadzać bardzo niezdrową atmosferę między pozostałym składem firmy, pozwanym jako szefem oraz nadzorującym kierownikiem S. J. (1). Notorycznie powód lekceważył polecenia i nie uczestniczył w pracach, nie zakończył również rozpoczętego przez siebie etapu. Jeszcze kilkakrotnie powód chciał wymóc wspomnianą wcześniej zaliczkę, pod groźbą powrotu do Polski. Pozwany wskazał, iż rozpoczął rozmowy z których wynikało, że w momencie przepracowania całego wymiaru miesięcznego, oraz zakończenia rozpoczętego wcześniej etapu, będzie wypłacone wynagrodzenie wraz z premią uznaniową. W związku z tym, że troje pracowników wraz z powodem odmówiło pracy, zerwano z nim kontrakt, pozostawiając samemu sobie. Pozostali pracownicy którzy wraz z powodem wszczęli bunt, przeszli po kilku dniach pod firmę (...), pracując po konkurencyjnych w stosunku do pozwanego cenach.

Wyrokiem z dnia 21 listopada 2013r. Sąd Rejonowy w Jastrzębiu-Zdroju Wydział IV Pracy utrzymał w całości wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju z dnia 18 lipca 2013 roku, sygn. akt IV P 199/13.

Sąd ustalił, iż powód Z. K. zatrudniony był u pozwanego M. M. na podstawie umowy o pracę z dnia 15.03.2013 r. zawartej na czas określony od 02.04.2013 r. do 31.12.2013 r. Powód zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy (40 godzin tygodniowo) na stanowisku malarz konstrukcji stalowych z wynagrodzeniem 1.600 zł miesięcznie. Powód miał wykonywać pracę w H.. Po zawarciu umowy pisemnej strony ustnie dodatkowo ustaliły, że za pracę w H. wynagrodzenie brutto należne powodowi wynosić miało 1.469,40 Euro tj. minimalną kwotę wynagrodzenia ustalonego w H.

Powód wraz z dwoma innymi pracownikami pozwanego świadczył pracę zgodnie z warunkami zawartymi w umowie natomiast ilość godzin czasu pracy przewyższała czas ustalony w umowie, a pozwany nie dokonał zapłaty należnego wynagrodzenia w kwocie 1.460,40 Euro. Pozwany wyjechał z H. w związku z czym powód starał się z nim skontaktować telefonicznie, jednakże bezskutecznie. W dniu 21 kwietnia 2013 roku powód zwrócił się do pozwanego telefonicznie - za pośrednictwem kierownika budowy S. J. (1) - z prośbą o wyjaśnienie różnicy w wymiarze czasu pracy widniejącego w umowie, a faktycznie świadczonego oraz wskazania przyczyn braku zapłaty wynagrodzenia, jak też z prośbą o wyjaśnienie jaka jest stawka za godzinę pracy i ile godzin ma pracować. Po zgłoszeniu powyższych zastrzeżeń kierownik budowy - z polecenia pozwanego – poinformował powoda ustnie, iż jest on wraz z dwoma innymi pracownikami pozwanego zwolniony nakazał powodowi natychmiastowe ukończenie pracy i opuszczenie terenu budowy. W dniu 22 kwietnia 2013 roku powód przyjechał na miejsce swej dotychczasowej pracy aby zabrać swe ubrania i prywatny sprzęt do pracy na wysokości wówczas w/w brygadzista pozwanego przekazał mu wydruk ze skrzynki e – mail, zatytułowany „dotyczy : dyscyplinarnego zwolnienia” co datowane było na dzień 21 kwietnia 2013 roku. W informacji tej pozwany wskazał, iż w związku z zaistniałą sytuacją na budowie dnia 21.04.2013r gdy zatrudnieni na umowę o pracę: R. K., R. Z., Z. K. odmówili podjęcia obowiązku pracy wynikającego z warunków zatrudnienia pozwany podejmuje kroki dyscyplinarnego zwolnienia z pracy. Jednocześnie pozwany poinformował, iż od dnia 22.04.2013 pracownicy ci mają bezwzględny zakaz wstępu na budowę. Powrót do kraju mają odbyć natychmiastowo na własny koszt (z powodu zerwania umowy o pracę), lub wspólnie z pozostałymi pracownikami do dnia 25.04.2013 na koszt pracodawcy. Z powodu dystansu dzielącego biuro firmy od miejsca zamieszkania w/w pracowników w innym państwie, niniejsze pismo zostanie dostarczone w wersji elektronicznej S. J. (1) pełniącemu obowiązki majstra budowy. Obowiązany on zostanie do poinformowania zainteresowanych o treści niniejszego pisma oraz podjęcia doraźnych kroków podanych w piśmie.

Pismem z dnia 25.04.2013 r. pozwany wezwał powoda do zgłoszenia się do zakładu pracy w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma w celu usprawiedliwienia jego nieobecności w pracy od dnia 21.04.2013r. do nadal. Pozwany jednocześnie wskazał, iż w razie niestawienia się w wyznaczonym terminie, zakład pracy zastrzega sobie prawo do rozwiązania zawartej z powodem umowy o pracę w trybie natychmiastowym bez wypowiedzenia, na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu Pracy, tj. z powodu ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.

W dniu 30 kwietnia 2013 roku powód otrzymał od pozwanego świadectwo pracy datowane na dzień 25 kwietnia 2013 roku oraz pismo zatytułowane rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z dnia 25 kwietnia 2013 roku.

Pozwany w piśmie datowanym na dzień 25.04.2013 r. oświadczył, iż z dniem 25.04.2013r. rozwiązuje z powodem Z. K., zam. J., ul. (...), umowę o pracę zawartą w dniu 15.03.2013r. bez zachowania ustawowego okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę wskazano ciężkie naruszenie przez powoda podstawowych obowiązków pracowniczych, tj. nieusprawiedliwionego porzucenia stanowiska pracy. Jako podstawę prawną rozwiązania umowy o pracę wskazano art. 52 §1 pkt 1 Kodeksu Pracy. Pismo zawierało również stosowne pouczenie o możliwości odwołania do Sądu.

Zdaniem Sądu roszczenie powoda Z. K. zasługiwało na uwzględnienie. Zgodnie z treścią art. 52 § 1 pkt 1 kp pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.

Zgodnie zaś z art. 56 § 1 kp pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Natomiast w myśl art. 58 kp odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.

W świetle zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego należy stwierdzić, iż zgodnie z twierdzeniem powoda do rozwiązania umowy o pracę z dnia 15.03.2013 r. zawartej na czas określony doszło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Po pierwsze należy stwierdzić, iż oświadczenie woli pracodawcy dotyczące rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 kodeksu pracy powinno mieć formę pisemną w myśl art. 30 § 3 kp. W swojej treści powinno zawierać przyczynę rozwiązania stosunku pracy podaną w sposób zrozumiały dla pracownika (art. 30 § 4 kp). Niezachowanie formy pisemnej – ustne rozwiązanie umowy jest skuteczne, ale powoduje nabycie przez pracownika roszczeń określonych w ar. 56 kp .

Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie albowiem pozwany M. M. w pierwszej kolejności w dniu 21 kwietnia 2013 r. ustnie, za pośrednictwem kierownika budowy S. J. (1), poinformował powoda, iż jest on wraz z dwoma innymi pracownikami zwolniony nakazując mu jednocześnie natychmiastowe ukończenie pracy i opuszczenie terenu budowy przy czym nie wskazał on nawet przyczyny takiej decyzji. W żaden sposób konwalidować powyższego nie mogło już pismo pozwanego z dnia 25.04.2013 r. w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia doręczone powodowi w dniu 30 kwietnia 2013 roku czy też wydruk ze skrzynki e – mail pozwanego datowany na dzień 21 kwietnia 2012 roku, a doręczony powodowi w dniu 22 kwietnia 2013 roku zatytułowany „dotyczy : dyscyplinarnego zwolnienia” albowiem już to pierwotne ustne oświadczenie pozwanego pracodawcy odniosło skutek jaki wiąże się z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia. Sąd zaznaczył , iż nie ma znaczenia fakt, że powód pracował w H. a pozwany przebywał w tym czasie poza jej granicami. Pozwany prowadzi działalność gospodarczą, a więc jako profesjonalista powinien liczyć się z tego typu sytuacjami i upoważnić osobę, która byłaby uprawniona do składania oświadczeń woli w jego imieniu w tym oświadczeń woli w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Sąd stwierdził, iż wbrew twierdzeniom pozwanego powód Z. K. nie dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. W dniu 21 kwietnia 2013 roku pozwany za pośrednictwem kierownika budowy poinformował powoda nie tylko o tym, iż jest zwolniony, ale także o tym, iż ma natychmiast ukończyć pracę i opuścić teren budowy. Powyższe koreluje z treścią wydruku e – mail wręczonego powodowi w dniu 22.04.2013 r. w którym pozwany informuje powoda m.in. o tym, iż od dnia 22.04.2013 r. on i dwaj inni pracownicy pozwanego mają bezwzględny zakaz wstępu na budowę zresztą powyższych okoliczności pozwany nie kwestionował. W świetle powyższego zarzut pozwanego sformułowany w jego piśmie z dnia 25.04.2013 r. wręczonym powodowi 30.04.2013 r. , iż dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, tj. nieusprawiedliwionego porzucenia stanowiska pracy, nie znajduje uzasadnienia. Powód nie porzucił stanowiska pracy lecz zaprzestał wykonywania swych obowiązków na wyraźne polecenie pozwanego, które przekazał mu kierownik budowy S. J. (1). Co więcej powód w sytuacji ,gdy nie otrzymał należnego wynagrodzenia za wykonana pracę i nie znał też szczegółów dotyczących jego wysokości , miał pełne prawo domagać się wyjaśnień w tym zakresie od pozwanego. Słusznie wskazał tutaj pełnomocnik powoda, iż w zachowaniu pozwanego należy dopatrywać się naruszenia obowiązków pracodawcy opisanych w przepisie art. 94 k. p. Pozwany bowiem naruszył swój obowiązek - to jest - terminowego i prawidłowego wypłacania wynagrodzenia dlatego też zwrócenie się przez powoda do pozwanego za pośrednictwem kierownika budowy z wyżej opisanymi roszczeniami było uzasadnione.

Na rozprawie w dniu 21 listopada 2013r. Sąd postanowił pominąć dowód z przesłuchania pozwanego w charakterze strony z uwagi na jego nieusprawiedliwione niestawiennictwo na rozprawie. Nadto Sąd postanowił pominąć dowód z przesłuchania w charakterze świadka S. N. z uwagi na brak znaczenia tego dowodu dla rozstrzygnięcia sprawy, co wynikało z potwierdzenia faktu zwolnienia powoda bez pisemnego oświadczenia pracodawcy. Sąd jako udowodniony uznał również fakt ustalenia przez strony rzeczywistego wynagrodzenia powoda w wysokości minimalnej płacy obowiązującej w K. H. Pozwany faktowi takiemu nie zaprzeczył w żadnym z pism procesowych , a takiego ustalenia nie podważały w żaden sposób jakiekolwiek z ujawnionych okoliczności sprawy (art. 230 kpc.)

Reasumując pozwany pracodawca M. M. swym w/w postępowaniem naruszył przepisy o rozwiązywaniu umów o pracę, co było już wystarczającą podstawą do zasądzenia odszkodowania, a ponadto powód wbrew twierdzeniom pozwanego nie dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, a co za tym idzie niezasadnym było rozwiązanie stosunku pracy w trybie art 52 § 1 pkt. 1 kp.

Mając powyższe na uwadze na zasadzie powołanych przepisów oraz art. 347 kpc Sąd utrzymał w całości wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju z dnia 18 lipca 2013 roku, sygn. akt IV P 199/13. O wysokości odszkodowania orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 58 kp. w zw. art.56 k.p.

Pozwany złożył apelację od powyższego wyroku zaskarżając go w całości. Zarzucił sprzeczność istotnych ustaleń Sądu I instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

- art.233 par.1 kpc poprzez przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów polegającej na przyjęciu, że umowa o pracę została rozwiązana w dniu 21.4.2013r., podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do takich ustaleń a ponadto poprzez uznanie za wiarygodne zeznań powoda, które pozostają w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz ustaleniu, że powód nie dopuścił się ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych, podczas gdy wszechstronna analiza przeprowadzonych w sprawie dowodów prowadzi do wniosków odmiennych,

- art.227 kpc poprzez pominięcie dowodu z zeznań świadka S. J. (2) i uznanie, że dowód ten nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, podczas gdy świadek ten był bezpośrednim przełożonym powoda i przeprowadzenie dowodu z jego zeznań miało zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy,

- art.328 par.2 kpc przez brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podstawy zasądzenia od pozwanego w wyroku zaocznym opłaty sądowej od pozwu, a w szczególności braku uzasadnienia wysokości tej opłaty.

Wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa, bądź też uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu.

Sąd I instancji przeprowadził wnikliwe postępowanie dowodowe, trafnie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, prawidłowo zastosował obowiązujące przepisy prawa materialnego i procesowego, a wydanemu wyrokowi trudno odmówić słuszności.

W szczególności Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszeń zarzuconych w apelacji.

Sąd I instancji ustalił, że umowa o pracę zawarta pomiędzy stronami została rozwiązana w dniu 21.04.2013r. wskutek ustnego oświadczenia złożonego powodowi przez kierownika budowy.

Nawet gdyby przyjąć, jak twierdzi pozwany, że S. J. (1) nie mógł ustnie zwolnić powoda, gdyż nie otrzymał takiego polecenia od pozwanego, to jest okolicznością bezsporną, że przekazał powodowi treść pisma z 21.04.2013r., które otrzymał e-mailem od pozwanego. W piśmie tym jest wyraźnie napisane, że powód od dnia 22.04.2013r. ma bezwzględny zakaz wstępu na budowę i ma natychmiastowo wrócić do kraju.

Zatem należy uznać, że przyczyna rozwiązująca umowę o pracę wskazana w piśmie z 25.04.2013r.- a mianowicie nieusprawiedliwione porzucenie stanowiska pracy jest nieprawdziwa.

Potwierdza to pozwany, podnosząc w apelacji, że powód został odsunięty od pracy. Zatem jest to okoliczność nie związana, w żaden sposób z przyczyną wskazaną w piśmie rozwiązującym umowę o pracę.

Nieprawdziwa przyczyna uzasadnia roszczenie o odszkodowanie.

Sąd Okręgowy uznał, że nie doszło w niniejszej sprawie do naruszenia przepisów postępowaniu tj. art.233 par.1 kpc i art.227 kpc.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji, że zeznania świadka S. J. (1) nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, co było przedmiotem oceny Sądu.

Zasadny okazał się natomiast zarzut dotyczący braku wskazania w uzasadnieniu wyroku podstawy prawnej zasądzenia kosztów postępowania sądowego.

Niewątpliwie zgodnie z art.96 ust.1 pkt.4 ustawy z 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – tekst jedn. ( Dz. U z 2010r., nr.90, poz.594 z dalszymi zmianami).

Nie mają obowiązku uiszczania kosztów sądowych m.in.

- pracownik wnoszący powództwo do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych,.

W myśl art.113 ust.1 wyżej cyt. ustawy – Kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić… sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Zatem Sąd I instancji prawidłowo obciążył pozwanego kosztami procesu, ale wysokość tych kosztów została zawyżona.

W myśl art.13 ust.1 wyżej cyt. ustawy o kosztach opłata stosunkowa wynosi 5 % wartości przedmiotu sporu tj. w niniejszej sprawie 155 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy w tym zakresie zmienił orzeczenie Sądu I instancji i orzekł , co do istoty sprawy, po myśli art.386 par.1 kpc, a w pozostałym zakresie apelację oddalił jako bezzasadną na zasadzie art.385 kpc.

Sędzia Przewodniczący Sędzia

SSO Mariola Łącka SSO Barbara Kużdrzał- Kiermaszek SSO Iwona Nowak