Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII C 1149/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 3 lutego 2020 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: Sędzia Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Izabella Bors

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lutego 2020 roku w Ł.

sprawy z powództwa R. B. (1)

przeciwko (...) Zakładowi (...) na (...) S.A. w W.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego (...) Zakładu (...) na (...) S.A. w W. na rzecz powoda R. B. (1) kwotę 2.304 zł (dwa tysiące trzysta cztery złote) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 lipca 2016 r. do dnia zapłaty,

2. oddala powództwo w pozostałej części,

3. zasądza od pozwanego (...) Zakładu (...) na (...) S.A. w W. na rzecz powoda R. B. (1) kwotę 867,11 zł (osiemset sześćdziesiąt siedem złotych jedenaście groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4. zarządza zwrot ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi na rzecz powoda R. B. (1) kwoty 41 zł (czterdzieści jeden złotych) tytułem nadpłaconej części opłaty od pozwu,

5. zarządza zwrot ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi na rzecz pozwanego (...) Zakładu (...) na (...) S.A. w W. kwoty 12,09 zł (dwanaście złotych dziewięć groszy) tytułem pozostałej części zaliczki uiszczonej w dniu 25 lutego 2019 r.,

6. nakazuje pobrać od pozwanego (...) Zakładu (...) na (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi kwotę 191,33 zł (sto dziewięćdziesiąt jeden złotych trzydzieści trzy grosze) tytułem części wynagrodzenia biegłego ortopedy uiszczonej tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt VIII C 1149/18

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2018 roku powód R. B. (1), reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanemu (...) Zakładowi (...) na (...) Spółce Akcyjnej w W. powództwo o zasądzenie kwoty 2.820 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 lipca 2016 roku do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, w związku ze szkodą, jakiej doznał wskutek nieszczęśliwego wypadku w dniu 14 listopada 2015 roku. W uzasadnieniu pełnomocnik wskazał, że krytycznego dnia podczas montażu elementów instalacji c.o. u klienta powód schodząc po schodach niefortunnie stąpnął na jeden ze stopni i upadł. W wyniku wypadku, o którym mowa wyżej, powód doznał skręcenia prawego stawu kolanowego. Wobec faktu, iż przedmiotowe zdarzenie zaistniało podczas wykonywania obowiązków zawodowych przez poszkodowanego, zostało ono zakwalifikowane przez ZUS, jako wypadek przy pracy, co zostało potwierdzone w karcie wypadku. W dacie zdarzenia, w ramach zawartej z pozwanym umowy, powód był objęty grupowym ubezpieczeniem typu P (...) na wypadek trwałego uszczerbku na zdrowiu. Po zgłoszeniu szkody pozwanemu, odmówił on wypłaty świadczenia wskazując, że zdarzenie będące źródłem szkody nie spełnia definicji nieszczęśliwego wypadku w rozumieniu § 2 ust. 1 pkt 5 OWU. W ocenie powoda stanowisko pozwanego jest niezasadne. Jednocześnie doznany uraz skutkował 6% uszczerbkiem na jego zdrowiu, co wobec przyjętej w polisie kwoty należnej za 1% uszczerbku – 470 zł – daje sumę dochodzoną pozwem.

(pozew k. 5-9)

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) Zakład (...) na (...) Spółka Akcyjna w W., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Nie kwestionując przebiegu wypadku, z którego powód wywodzi swoje roszczenie oraz jego skutków, pozwany podniósł, że zakres ubezpieczenia obejmował wystąpienie u ubezpieczonego trwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem. Ten ostatni należy rozumieć, zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 5 OWU, jako niezależne od woli i stanu zdrowia osoby, której życie lub zdrowie jest przedmiotem ubezpieczenia, gwałtowne zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, będące wyłączną oraz bezpośrednią przyczyną zdarzenia objętego odpowiedzialnością (...) SA. Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, zdaniem pozwanego uraz powoda nie został wywołany nieszczęśliwym wypadkiem. Pozwany wskazał ponadto, że zgodnie z postanowieniami OWU, prawo do świadczenia przysługuje, o ile z medycznego punktu widzenia istnieje normalny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy nieszczęśliwym wypadkiem a trwałym uszczerbkiem na zdrowiu. Wyjaśnił również, iż zgodnie z polisą suma ubezpieczenia w ubezpieczeniu dodatkowym wynosiła 12.000 zł, a za 1% uszczerbku wypłacane było świadczenie w wysokości 3,2% sumy ubezpieczenia, tj. kwota 384 zł, nie zaś jak przyjmuje powód kwota 470 zł.

(odpowiedź na pozew k. 53-58)

W toku dalszego procesu pełnomocnicy stron podtrzymali stanowiska w sprawie. Ponadto w złożonych pismach procesowych wypowiedzieli się w zakresie wydanej przez biegłego sądowego opinii.

(pismo procesowe k. 121, k. 123-123v., k. 141, protokół rozprawy k. 148-149)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 listopada 2015 roku powód R. B. (1) wykonywał montaż sterowania c.o. w domu jednorodzinnym. Podczas schodzenia z piętra źle stanął na stopniu, w następstwie czego spadł ze schodów. W wyniku zdarzenia powód poczuł ból w prawym kolanie. Początkowo powód postanowił, że samodzielnie zaopatrzy nogę. W tym celu po powrocie do domu stosował okłady na prawe kolano. Z uwagi na nieustąpienie dolegliwości bólowych następnego dnia powód zgłosił się do izby przyjęć szpitala im. M. K. w Ł., gdzie wykonano RTG kolana prawego, punkcję stawu kolanowego prawego i założono gipsowy opatrunek unieruchamiający (tutor).

Po zakończeniu zwolnienia lekarskiego powód powrócił do pracy. Z uwagi na utrzymujące się dolegliwości bólowe powód wykonał badanie USG kolana prawego, w wyniku którego stwierdzono uszkodzenie łąkotki przyśrodkowej kolana prawego. W lutym 2016 roku powód poddał się zabiegowi operacyjnemu – artroskopii z wycięciem uszkodzonego fragmentu łąkotki przyśrodkowej. Po zabiegu, do maja 2016 roku powód przebywał na zwolnieniu lekarskim.

( dowód z przesłuchania powoda 00:04:03-00:11:16 w zw. z 00:15:00 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 3 lutego 2020 roku, kserokopia dokumentacji medycznej k. 20-43, opis wypadku k. 77, okoliczności bezsporne)

W wyniku wypadku z dnia 14 listopada 2015 roku powód doznał urazu kolana prawego z uszkodzeniem łąkotki przyśrodkowej. W oparciu o punkt 156b tabeli norm oceny procentowej trwałego uszczerbku na zdrowiu obowiązującej u pozwanego, R. B. (1) doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 6%. W badaniu ortopedycznym u powoda w zakresie kończyn dolnych stwierdza się zaniki mięśni uda prawego. U powoda występuje przykurcz zgięciowy kolana prawego, deficyt wyprostu 5 stopni, zgięcie do kąta 120 stopni, wyprost pełen. Ruchy w stawie kolanowym prawym bolesne. Staw kolanowy prawy suchy, bez cech niestabilności. Ruchy w pozostałych stawach kończyn dolnych zachowane w pełnym zakresie, tak samo jak stanie na palcach i piętach. Przysiad na kolanie prawym niepełny.

(pisemna opinia biegłego z zakresu ortopedii k. 109-111 , pisemna uzupełniająca opinia biegłego z zakresu ortopedii 132 )

W dniu przedmiotowego zdarzenia R. B. (1) był objęty – w ramach grupowego ubezpieczenia pracowniczego typ P PLUS – dodatkowym grupowym ubezpieczeniem na wypadek trwałego uszczerbku na za zdrowiu w pozwanym Zakładzie (...).

( polisa k. 63-64 , okoliczności bezsporne)

W związku z doznanym urazem powód zgłosił szkodę w pozwanym Zakładzie (...).

Decyzją z dnia 11 lipca 2016 roku pozwany odmówił przyznania powodowi świadczenia podnosząc, że przedmiotowe zdarzenie nie spełnia definicji nieszczęśliwego wypadku. W wywiedzionym odwołaniu powód zakwestionował stanowisko ubezpieczyciela. Pismem z dnia 18 sierpnia 2017 roku R. B. (2) wniósł o ponowne rozpoznanie sprawy. W odpowiedzi pozwany podtrzymał wydaną decyzję.

(decyzja k. 15 , odwołanie k. 16 , pismo k. 17-18, k. 19-19v., druk zgłoszenia szkody k. 71-71v., okoliczności bezsporne)

W myśl ogólnych warunków dodatkowego grupowego ubezpieczenia na wypadek trwałego uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem, przedmiotem ubezpieczenia było zdrowie ubezpieczonego, przy czym zakres ubezpieczenia obejmował wystąpienie u ubezpieczonego trwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem zaistniałym w okresie odpowiedzialności ubezpieczyciela. Nieszczęśliwy wypadek, w myśl ogólnych warunków grupowego ubezpieczenia pracowniczego typ P PLUS, to niezależne od woli i stanu zdrowia osoby, której życie lub zdrowie jest przedmiotem ubezpieczenia, gwałtowne zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, będące wyłączną oraz bezpośrednią przyczyną zdarzenia objętego odpowiedzialnością ubezpieczyciela. Świadczenie z tytułu nieszczęśliwego wypadku przysługiwało ubezpieczonemu, o ile z medycznego punktu widzenia istnieje normalny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy nieszczęśliwym wypadkiem a trwałym uszczerbkiem na zdrowiu ubezpieczonego.

Zgodnie z zawartą umową ubezpieczenia z tytułu przedmiotowej polisy pozwany zobowiązał się wypłacić z tytułu nieszczęśliwego wypadku powodującego trwały uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonego – za 1% trwałego uszczerbku – 3,2% sumy ubezpieczenia (12.000 zł), a więc 384 zł.

(ogólne warunki grupowego ubezpieczenia pracowniczego typ P PLUS k. 65-68, ogólne warunki dodatkowego grupowego ubezpieczenia na wypadek trwałego uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem k. 69-70, polisa k. 63-64 )

Przebyte zdarzenie zostało zakwalifikowane przez ZUS w kategoriach wypadku przy pracy. W orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS doznany przez powoda uraz skutkował 6% uszczerbkiem na jego zdrowiu.

(karta wypadku k. 12-14, orzeczenie lekarskie k. 44)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie powołanych wyżej dowodów, w tym dowodów z dokumentacji medycznej, przesłuchania powoda oraz opinii biegłego z zakresu ortopedii.

Oceniając pisemną opinię biegłego sądowego Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zawartych w jej treści wniosków. Opinię tę Sąd uznał za spójną, wnioski wyciągnięte przez biegłego są bowiem logiczne i znajdują oparcie w przeprowadzonych przez niego badaniach. Jako, że z opinii wynika, jakie spostrzeżenia powodują wnioski wyciągnięte przez biegłego należy ją również uznać za jasną. Opinia biegłego jest ponadto pełna, biegły udzielił bowiem odpowiedzi na wszystkie postawione mu pytania, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych mógł on udzielić odpowiedzi, uwzględnił wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia badanej kwestii, zaś sama opinia zawiera uzasadnienie wyrażonych ocen oraz poglądów. Wydając opinię biegły oparł się na zgromadzonym w aktach sprawy materiale dowodowym, w tym na dokumentacji medycznej powoda. Wydanie opinii poprzedzało przeprowadzenie badania powoda, którego wyniki biegły uwzględnił przy formułowaniu wniosków końcowych opinii. W pisemnej opinii uzupełniającej biegły wyjaśnił, że w badaniu szpitalnym u powoda stwierdzono obrzęk i tkliwość okolicy kolana prawego, które to objawy są możliwe wyłącznie po urazie, ponadto płyn uzyskany na skutek punkcji prawego kolana był podbarwiony na kolor czerwony, co świadczy o uszkodzeniu naczyń śródstawowych. Powyższe, w ocenie biegłego, jednoznacznie świadczy o tym, że zmiany w stawie kolanowym prawym powstały po urazie.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo jest zasadne w przeważającej części.

Powód wywiódł swoje roszczenie z zawartej z pozwanym umowy dodatkowego grupowego ubezpieczenia na wypadek trwałego uszczerbku na zdrowiu, zawartej w ramach grupowego ubezpieczenia pracowniczego typ P PLUS.

Przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie zakładu ubezpieczeń polega w szczególności na zapłacie – przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia, w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej – art. 805 § 1 i 2 k.c. Kodeks cywilny nie określił pojęcia wypadku ubezpieczeniowego, pozostawiając to kryterium formalne umowie stron.

W realiach niniejszej sprawy, w ramach zawartej przez strony umowy ubezpieczenia, zakresem ubezpieczenia zostało objęte życie i zdrowie powoda, a ubezpieczenie to objęło m.in. wystąpienie u powoda trwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem zaistniałym w okresie odpowiedzialności pozwanego – § 3 ogólnych warunków grupowego ubezpieczenia pracowniczego typ P PLUS ( (...)) oraz § 3 i 4 ogólnych warunków dodatkowego grupowego ubezpieczenia na wypadek trwałego uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem ( (...)). Nieszczęśliwy wypadek ubezpieczyciel zdefiniował, jako niezależne od woli i stanu zdrowia osoby, której życie lub zdrowie jest przedmiotem ubezpieczenia, gwałtowne zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, będące wyłączną oraz bezpośrednią przyczyną zdarzenia objętego odpowiedzialnością ubezpieczyciela.

Na gruncie omawianej sprawy w ocenie Sądu niespornym jest, że w dacie omawianego zdarzenia, powód był objęty powyższym ubezpieczeniem, a samo zdarzenie, którego przebieg nie był kwestionowany przez pozwanego, miało charakter nieszczęśliwego wypadku. Gdyby bowiem powód nie stanął źle na schodku, co doprowadziło do jego upadku, nie doznałby urazu prawego kolana. Nie może przy tym budzić wątpliwości, że uszkodzenie kolana było następstwem przyczyny zewnętrznej, R. B. (1) nie doznał bowiem urazu będąc w stanie spoczynku, a w trakcie schodzenia po schodach. W ocenie Sądu przez przyczynę zewnętrzną należy rozumieć przyczynę (czynnik) pochodzącą ze świata zewnętrznego, czyli leżącą poza organizmem człowieka. Nie musi być to jednak przyczyna wyłączna. Wystarczy bowiem, że dany czynnik ze świata zewnętrznego jedynie przyczynił się, umożliwił powstanie uszczerbku na zdrowiu poszkodowanego. W realiach rozpoznawanej sprawy nie budzi wątpliwości, że gdyby nie kontakt z twardym podłożem – czynnikiem zewnętrznym – nie doszłoby do powstania szkody. Podkreślenia wymaga przy tym, że w myśl § 18 ust. 6 (...), przy ustalaniu stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu nie bierze się pod uwagę rodzaju pracy ani czynności wykonywanych przez ubezpieczonego, a zatem w sprawie irrelewantne znaczenie ma okoliczność, iż uraz powoda był następstwem podjęcia przez niego czynności zamierzonej, o charakterze powtarzalnym. Na koniec tej części rozważań wskazać należy, iż zarówno (...) jak i (...) nie definiują pojęcia „przyczyny zewnętrznej”. Zgodnie zaś z art. 15 ust. 3 ustawy z dnia 11 września 2015 roku o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, umowa ubezpieczenia, ogólne warunki ubezpieczenia oraz inne wzorce umowy są formułowane jednoznacznie i w sposób zrozumiały. W myśl zaś ust. 5 powołanego przepisu, postanowienia umowy ubezpieczenia, ogólnych warunków ubezpieczenia oraz innych wzorców umowy sformułowane niejednoznacznie interpretuje się na korzyść ubezpieczającego, ubezpieczonego lub uprawnionego z umowy ubezpieczenia. Jak powszechnie przyjmuje się w judykaturze Sądu Najwyższego, w tym uchwale składu 7 sędziów z dnia 31 marca 1993 roku (III CZP 1/93, OSNCP 1993/10/ 170), mającej walor zasady prawnej, oraz uchwale z dnia 8 lipca 1992 roku (III CZP 80/92, OSNCP 1993/1-2/ 14) w razie niejasności, niedomówień, braku jednoznaczności sformułowań ogólnych warunków umów, wynikające z tego wątpliwości należy tłumaczyć na korzyść ubezpieczonego. Wskazana linia orzecznictwa jest kontynuowana w późniejszych orzeczeniach Sądu Najwyższego, w których podkreśla się, że przy wykładni postanowień ubezpieczenia, w tym ogólnych warunków ubezpieczenia, należy uwzględniać cel umowy i interesy ubezpieczającego, ubezpieczonego lub uprawnionego. Wykładnia ta nie może pomijać celu, w jakim umowa została zawarta, a także natury i funkcji zobowiązania. Celem umowy ubezpieczeniowej jest zaś niewątpliwie udzielenie ubezpieczonemu ochrony na wypadek określonego w umowie ryzyka, w zamian za zapłatę składki. Umowa ubezpieczenia pełni funkcję ochronną i z tej przyczyny miarodajny do wykładni jej postanowień jest punkt widzenia tego, kto jest chroniony. W konsekwencji, postanowienia ogólnych warunków ubezpieczenia sformułowane niejednoznacznie interpretuje się na korzyść ubezpieczającego, ubezpieczonego uposażonego, lub uprawnionego z umowy ubezpieczenia (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 września 2008 roku, I CSK 64/08, LEX nr 457853; w wyroku z dnia 13 maja 2004 roku, V CK 481/03, LEX nr 183801; w wyroku z dnia 10 grudnia 2003 roku, V CK 35/03, LEX nr 196761). Dokonując analizy i oceny podniesionych przez pozwane towarzystwo zarzutów, należy przede wszystkim zwrócić uwagę na podstawowe zagadnienia dotyczące ogólnych warunków ubezpieczenia. Otóż przy formułowaniu tych warunków zachowana powinna być bardzo staranna i precyzyjna redakcja zawartych w nich postanowień, zwłaszcza co do zakresu ochrony ubezpieczeniowej. Dotyczy to zarówno formy tych postanowień, jak również systematyki i terminologii. Ujemne skutki wadliwie opracowanych ogólnych warunków ubezpieczeń, polegające na możliwości dowolnej ich interpretacji, powinny obciążać ubezpieczyciela, jako profesjonalistę i autora tych warunków. W takim wypadku odpowiedzialność ubezpieczyciela - mimo określonych zapisów zawartych w warunkach ubezpieczenia - może być w praktyce znacznie szersza niż to ubezpieczyciel zakładał. Przenosząc powyższe na grunt omawianej sprawy wskazać należy, że skoro (...), jak i (...) pozwanego nie zawierały definicji „przyczyny zewnętrznej”, pojęcie to należy rozumieć w zwykły, potoczny sposób, co daje asumpt do wniosku, iż złe nastąpnięcie na stopień, a więc kontakt z czynnikiem zewnętrznym, w efekcie którego doszło do upadku powoda i urazu prawego kolana, należy postrzegać jako przyczynę zewnętrzną.

W ocenie Sądu niesporne jest również, iż pomiędzy zaistniałym zdarzeniem a powstaniem u powoda urazu, z medycznego punktu widzenia, istnieje bezpośredni, normalny związek przyczynowo-skutkowy. Jak przyjmuje się w judykaturze, dla ustalenia istnienia normalnego związku przyczynowego wystarczy ustalenie, że konkretny skutek danego działania lub zaniechania nie jest zjawiskiem tak odosobnionym i tak wyjątkowym, iż nie mieści się w granicach zwykłego powiązania między przyczyną i skutkiem. Jeżeli natomiast konkretne następstwa działania (zaniechania), mogą być typowe dla większej bliżej nie określonej liczby osób, trzeba przyjąć, że w tej grupie następstwa takie pozostają w normalnym związku przyczynowym z działaniem (zaniechaniem) stanowiącym przyczynę tych następstw (por. wyrok SN z dnia 12 listopada 1970 roku, I CR 468/70, LEX nr 6819). Nie wyłącza przy tym „normalności” w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. okoliczność, że mimo identycznych warunków zdarzenia określone następstwo nie zawsze występuje, ani też jego statystyczna rzadkość. Normalne następstwo nie musi bowiem oznaczać skutku koniecznego (por. wyrok SN z dnia 19 marca 2008 roku, V CSK 491/07, LEX nr 385589). W omawianej sprawie biegły jednoznacznie wskazał, że pomiędzy wypadkiem a doznanym przez powoda uszczerbkiem na zdrowiu istnieje normalny związek przyczynowo-skutkowy.

Kontynuując rozważania mające na celu ustalenie, czy przedmiotowe zdarzenie było nieszczęśliwym wypadkiem, wskazać należy, że uraz powoda nie był skutkiem procesu chorobowego, czy też wynikiem naturalnego starzenia się organizmu powoda, przy czym pozwany w sprawie nie podnosił, aby przyczyną urazu była choroba powoda, bądź też jakiś uraz z przeszłości. Jedynie zatem na marginesie wskazać należy, iż sam pozwany w (...) dopuszczał możliwość wystąpienia u ubezpieczonego, przed zaistnieniem zdarzenia ubezpieczeniowego, uszkodzenia na skutek samoistnej choroby lub przebytego urazu organu, narządu lub układu, które uległo dalszemu uszkodzeniu w wyniku takiego zdarzenia, zastrzegając, że w takim przypadku winno się ustalić uszczerbek na zdrowiu jako różnicę pomiędzy stanem istniejącym przed a po wypadku (§ 18 ust. 4 (...)).

Nadto niesporne w sprawie jest, jak również wynika to z § 18 ust. 5 (...), że przy ustalaniu stopnia (procentu) trwałego uszczerbku na zdrowiu, w zakresie umowy ubezpieczenia do którego (...) mają zastosowanie, stosuje się tabelę norm oceny procentowej trwałego uszczerbku na zdrowiu, stanowiącą załącznik do powołanych (...). Tabela ta stanowi integralną część powołanych ogólnych warunków umowy dodatkowej, a zatem jest objęta umową stron tak samo, jak i inne postanowienia umowne.

W związku z zaistniałym zdarzeniem z dnia 14 listopada 2015 roku powodowi przysługiwało świadczenie od pozwanego wynikające z zawartej umowy ubezpieczenia. Wysokość świadczenia odpowiadająca kwocie 384 zł za 1% trwałego uszczerbku na zdrowiu uzależniona została od stopnia ustalonego przez ubezpieczyciela trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Jak wynika z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego, w szczególności z treści opinii biegłego ortopedy, która po wydaniu pisemnej opinii uzupełniającej nie była kwestionowana przez strony, powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 6%. O czym była już mowa, opinia biegłego (podstawowa oraz uzupełniająca) stanowi przekonujący i miarodajny dowód w sprawie. Opinia ta odzwierciedla staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, wyjaśnia wszystkie istotne okoliczności, podaje przyczyny, które doprowadziły do przyjętej konkluzji, a równocześnie jest poparta głęboką wiedzą i wieloletnim doświadczeniem zawodowym biegłego. Jednocześnie opinii tej nie podważają pozostałe dowody.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że powodowi z tytułu umowy ubezpieczenia przysługiwało od pozwanego świadczenie w łącznej wysokości 2.304 zł (6 x 384 zł). Z tytułu ubezpieczenia R. B. (1) nie otrzymał żadnej sumy pieniężnej, a zatem powyższa kwota podlegała zasądzeniu od pozwanego na rzecz powoda. W pozostałym zakresie powództwo należało oddalić.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociaż by opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (począwszy od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetki ustawowe za opóźnienie). Natomiast zgodnie z treścią przepisu art. 817 k.c. zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku, gdyby jednak wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym, przy zachowaniu należytej staranności, wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe.

W niniejszej sprawie powód zgłosił szkodę w dniu 4 lipca 2016 roku. Decyzją z dnia 11 lipca 2016 roku pozwany odmówił przyznania świadczenia, niewątpliwie już zatem w tej dacie, jako profesjonalista, miał możliwość dokonania prawidłowej oceny zgłoszonego żądania. Powód żądał odsetek od należnego mu świadczenia pieniężnego począwszy od dnia 14 lipca 2016 roku, które to roszczenie, w świetle powyższych rozważań, podlegało uwzględnieniu w całości.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c.

Strona powodowa wygrała sprawę w około 82% i dlatego w takim stopniu należy się jej zwrot kosztów procesu.

Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 1.300 zł i obejmowały: opłatę sądową od pozwu 100 zł, koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 900 zł
– § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. 2018, poz. 265) oraz zaliczkę na biegłego – 300 zł.

Z kolei koszty poniesione przez pozwanego wyniosły łącznie 1.104,91 zł i obejmowały: opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 900 zł – § 2 pkt 3 cyt. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości oraz wykorzystaną zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego – 187,91 zł.

Całość poniesionych przez strony procesu kosztów sądowych wyniosła zatem 2.404,91 zł.

Powód wygrał spór w 82%, a przegrał w 18%. Powód winien zatem ponieść z tytułu kosztów procesu kwotę 432,88 zł (18% kwoty ogólnej), a pozwany 1.972,02 zł (82% kwoty ogólnej).

Mając na uwadze powyższe należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 867,11 zł, stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami faktycznie poniesionymi a kosztami, które strona powodowa powinna ponieść.

Zgodnie z przepisem art.113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 191,33 zł, tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Ponadto Sąd nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi: na rzecz powoda – kwotę 41 zł tytułem nadpłaconej części opłaty sądowej od pozwu, na rzecz pozwanego – kwotę 12,09 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.