Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIKa15/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Łasku VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Poddębicach z dnia 14 października 2019r. wydany w sprawie VII K 106/17

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów wyrażającą się analizą materiału dowodowego wyłącznie pod kątem jego zgodności z tezą o stosowaniu przez oskarżoną stalkingu wobec jej sąsiadów co skutkowało pominięciem istotnych dowodów świadczących o wiarygodności wersji podanej przez oskarżoną i prezentowaniu podobnych zachowań pokrzywdzonych w stosunku do niej w ramach sporu sąsiedzkiego jak:

a) fakt nękania oskarżonej i jej męża zawiadomieniami do różnych organów państwowych potwierdzony stosownymi pismami,

b) istnienie sporu granicznego pomiędzy rodziną oskarżonej a pokrzywdzonymi potwierdzony ich zeznaniami oraz pozostałych świadków (zwłaszcza dzielnicowego S. B.),

c) wielokrotne zawiadomienia oskarżonej do Prokuratury - wskazujących na działania nękające ze strony pokrzywdzonych względem jej rodziny i mienia - potwierdzonych przez oskarżyciela publicznego,

d) podnoszony przez oskarżoną w wyjaśnieniach fakt wyzywania i obrażania jej przez pokrzywdzonych, poparty przyznaniem się w trakcie rozprawy w dniu 22.10.2018 r. przez pokrzywdzoną M. A., że na terenie sądu wyzwała ją słowem „świnia",

e) przyznanie przez pokrzywdzonych, iż w przedmiotowym okresie istota sporu z oskarżoną skupiała się tylko na zarzucie rzekomego nagrywania ich przez kamery zamontowane na posesji pokrzywdzonej i tylko w tym zakresie oczekiwali reakcji ze strony Policji (z zeznań pokrzywdzonych wynika wręcz zaskoczenie objęciem aktem oskarżenia również innych zachowań oskarżonej),

f) wyrażany w zeznaniach pokrzywdzonych fakt, iż większość rzekomych zachowań oskarżonej nie robiła na nich żadnego wrażenia (tak chociażby rzekome wypinanie pośladków w obecności małżonków C., czy wyzywanie się) - tym samym nie znajdowało uzasadnienia przypisywanie im znaczenia prawnokarnego w świetle art. 190a § 1 k.k.

g) pominięcie przy ustalaniu stanu faktycznego treści zeznań dzielnicowego S.
B. złożonych na rozprawie w dn. 09.04.2019 r., który jako jedyny bezstronny świadek wskazywał na prawdziwy charakter sporu pomiędzy stronami i opisał ich postawy w jego kształtowaniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analizując powyższy zarzut nie można uznać go za słuszny. Zarzut obrazy przepisu art. 7 kpk może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. W tej konkretnej sprawie Sąd I instancji w sposób wręcz drobiazgowy przeanalizował wszystkie zgromadzone w sprawie dowody, wskazując które z nich uznał za wiarygodne, a którym odmówił wiary i w jakim zakresie, wskazując przy tym szczegółowo powody zajęcia określonego stanowiska co do wiarygodności poszczególnych dowodów. Wyjaśnienia oskarżonej i zeznania świadków zostały ocenione we wzajemnym powiązaniu oraz z uwzględnieniem dowodów nieosobowych, jak też ocenione z punktu widzenia zasad logiki i doświadczenia życiowego. Ocena tych dowodów spełnia kryteria określone w art. 7 kpk. Sąd nie pominął przy tym przy ocenie zgromadzonych dowodów żadnego z nich. Uwadze Sądu I instancji nie umknął fakt, że pokrzywdzeni pozostają w ostrym konflikcie z oskarżoną i tym samym do ich relacji należało podejść z dużą ostrożnością. Dlatego też ich zeznania zostały poddane wnikliwej analizie uwzględniającej także dowody nieosobowe. Należy zauważyć, że pokrzywdzeni pomimo niewątpliwie negatywnego podejścia do oskarżonej przedstawiali w swoich zeznania również treści dla niej korzystne. Dotyczy do zwłaszcza (...), gdy opisywała postawę A. P. wobec niej sprzed zaistniałego konfliktu. Pokrzywdzeni nie deklarowali przy tym, że każde zachowanie oskarżonej odbierają jako nękanie, wskazywali, że głównie przeszkadzało im ich nagrywanie przez A. P.. Nie kwestionowali również w przypadku niektórych z nich swoich negatywnych zachowań wobec A. P., a przykładem tego jest choćby M. A., która faktycznie przyznała, że nazwała oskarżoną świnią przed rozprawą tłumacząc to kłamstwami ze strony oskarżonej. A zatem pomimo konfliktu świadkowie ci starali się w obiektywny sposób przedstawić swoje relacje z oskarżoną – w przeciwieństwie choćby do S. P., o czym świadczy choćby pobieżna analiza jego zeznań - a przy tym wersje pokrzywdzonych korelowały ze sobą i z relacjami innych świadków, wzajemnie się uzupełniały tworząc logiczną całość. Poza tym znajdowały one potwierdzenie w dowodzie nieosobowym w postaci nagrania na płycie CD dostarczonego przez Z. C.. Jednocześnie reakcja oskarżonej na to nagranie tym bardziej świadczy o tym, że jej wyjaśnienia w zakresie w jakim pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonych, nie mogły być uznane za wiarygodne. Nie można także zapominać, że sama oskarżona przyznała się do nagrywania pokrzywdzonych. Sąd I instancji słusznie też zwrócić uwagę na pewne aspekty uwypuklone w opinii sądowo – psychiatrycznej i psychologicznej dotyczącej A. P., które również w pośredni sposób potwierdzają wersję pokrzywdzonych. Poza tym niektóre fragmenty wyjaśnień samej oskarżonej A. P. – na co Sąd meriti zasadnie zwrócił uwagę – jak choćby opisywane przez nią ciągłe przeglądanie i analizowanie zapisów z monitoringu oraz wyciągnie z nich wniosków każdorazowo niekorzystnych dla pokrzywdzonych, skutkujących różnymi zawiadomieniami, które później nie znajdowały potwierdzenia, świadczą o nastawieniu oskarżonej do pokrzywdzonych, potwierdzając w pośredni sposób ich wersje zdarzeń. Zarazem zaznaczyć należy, że wskazany w podniesionym przez skarżącą zarzucie fakt inicjowania przez pokrzywdzonych postępowań administracyjnych wobec oskarżonej, nie umknął uwadze Sądu meriti, który w tym zakresie poczynił określone ustalenia (strona 3 uzasadnienia wyroku). Jednocześnie z samego faktu, iż w 2014 roku były przez rodzinę C. inicjowane postępowania w Powiatowym Inspektoracie Nadzoru Budowlanego nie można wnioskować, iż w późniejszym czasie nie doszło do nękania ich ze strony oskarżonej. Nie można przy tym nie dostrzec faktu, że to jednak głównie A. P. zawiadamiała różne organy o nieprawidłowych zachowaniach pokrzywdzonych, w tym odnośnie niewłaściwego postępowania z psami, czy o prowadzeniu działalności gospodarczej bez rejestracji przez rodzinę C., czy też o podejrzeniu popełnienia przestępstw, w tym kazirodztwa, a zgłaszane okoliczności, poza tymi dotyczącymi psów, nie znalazły ostatecznie potwierdzenia. Jeżeli chodzi o kolejny zarzut związany z nieuwzględnieniem istnienia sporu granicznego, to należy zauważyć, że kwestia istnienia ostrego sporu pomiędzy pokrzywdzonymi, a oskarżoną nie budzi najmniejszych wątpliwości i została wzięta pod uwagę przez Sąd Rejonowy przy dokonywaniu oceny dowodów, a czy jednym z powodów tego sporu był spór graniczny nie ma w tej sytuacji znaczenia. Na marginesie należy zauważyć, że S. B. generalnie wskazywał w swoich zeznaniach na ostry spór pomiędzy oskarżoną a pokrzywdzonymi, natomiast nie wspominał o tym, że chodzi w tym wypadku o spór graniczny. Jeżeli natomiast chodzi o podnoszony przez skarżącego fakt wielokrotnego składania zawiadomień do Prokuratury - wskazujących na działania nękające ze strony pokrzywdzonych względem jej rodziny i mienia - potwierdzonych przez oskarżyciela publicznego, to należy zauważyć, że generalnie oskarżona uważała, że jest nękana przez pokrzywdzonych i tak naprawdę nikt nie zaprzeczał, że takie jest właśnie stanowisko A. P.. Zresztą również w wyjaśnieniach złożonych przez oskarżoną w toku tego postępowania przewijało się poczucie z jej strony, że to ona jest nękana, a wyjaśnienia te były przedmiotem oceny ze strony Sądu I instancji, który w oparciu o pozostałe dowody, szczegółowo przeanalizowane, słusznie uznał, iż to zeznania pokrzywdzonych są wiarygodne, nie zaś wyjaśnienia oskarżonej w zakresie, w jakim nie były z nimi zgodne. Również kolejnego podnoszonego przez A. P. zarzutu, iż skoro na rozprawie w dniu 22 października 2018r. M. A. przyznała się, że nazwała oskarżoną świnią, to potwierdza to opisywane przez oskarżoną wyzywanie jej i obrażanie przez pokrzywdzonych, a tym samym świadczy o wiarygodności oskarżonej, nie można uznać za zasadny. Oczywiście użycia takiego zwrotu przez M. A. nie można odebrać pozytywnie, niemniej jednak była to reakcja pokrzywdzonej wynikająca z wcześniejszych zachowań oskarżonej i zaprzeczania im, a tym samym sam ten fakt nie może potwierdzać wersji oskarżonej a zaprzeczać zeznaniom pokrzywdzonej. Podkreślenia przy tym wymaga, że M. A. przyznała się do użycia takiego zwrotu, co dodatkowo świadczy o jej szczerości, a tym samym prawdziwości jej zeznań, a pośrednio także zeznań pozostałych pokrzywdzonych. Kolejny zarzut, a mianowicie zarzut, że pokrzywdzeni przyznali, iż w przedmiotowym okresie istota sporu z oskarżoną skupiała się tylko na zarzucie rzekomego nagrywania ich przez kamery zamontowane na posesji pokrzywdzonej i tylko w tym zakresie oczekiwali reakcji ze strony Policji i że z zeznań pokrzywdzonych wynika wręcz zaskoczenie objęciem aktem oskarżenia również innych zachowań oskarżonej, należy w zasadzie uznać za zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, skutkującym błędnym przyjęciem, iż wyczerpane zostały przez A. P. znamiona czynu z art. 190a § 1 k.k., a nie obrazy przepisów postępowania. Odnosząc się do niego należy podkreślić, że faktycznie w zeznaniach pokrzywdzonych jako najistotniejszy element, który uznawali za nękanie ich pojawiało się właśnie nagrywanie ich przez oskarżoną. Niemniej jednak, gdy przeanalizujemy całość ich zeznań, to wynika z nich, że jako przejawy nękania ich przez A. P. uznawali oni również inne jej zachowania, które ostatecznie znalazły się w opisie czynu przyjętym przez Sąd I Instancji. Nie można też zgodzić się ze skarżącym, że przy czynieniu ustaleń faktycznych Sąd pominął zeznania S. B.. Zeznania tego świadka niewątpliwie były cenne jako świadka obiektywnego, niemniej jednak nie był on bezpośrednim uczestnikiem zdarzeń wynikających z konfliktu pomiędzy oskarżoną a pokrzywdzonymi, lecz słyszał o nich relacji oskarżonej i pokrzywdzonych.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wniosek niezasadny z uwagi na bezzasadność zarzutu

3.2.

Zarzut obrazy przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonej nie dających się usunąć wątpliwości dotyczących faktycznego przebiegu wszystkich konfrontacji oskarżonej z pokrzywdzonymi, w sytuacji gdy pokrzywdzeni prezentują wybitnie subiektywną wersję wydarzeń mając ewidentną motywację do przedstawiania oskarżonej w jak najgorszym świetle, a brak jest innych obiektywnych dowodów mogących potwierdzić ich wersję, a zaprzeczyć wersji oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten mógłby zostać uznany za zasadny, gdyby faktycznie pomimo wykorzystania wszelkich możliwości dowodowych, nie można było w sposób jednoznaczny ustalić, czy osoba oskarżona zachowała się w sposób niezgodny z prawem, gdyby faktycznie powstały w tym zakresie wątpliwości, których nie da się w żaden sposób usunąć. W takim przypadku zgodnie z art. 5 § 2 k.p.k. takie wątpliwości należałoby rozstrzygnąć na korzyść oskarżonej. W tym jednak wypadku okoliczność, iż pokrzywdzeni są skonfliktowani z oskarżoną i mogli mieć motywację do przedstawienia oskarżonej w złym świetle, nie może automatycznie oznaczać, że mamy w tym zakresie do czynienia z nie dającymi się usunąć wątpliwościami, czy faktycznie zdarzenia miały taki przebieg, jaki przedstawili w swoich zeznaniach. W tym konkretnym przypadku bardzo szczegółowa analiza zeznań pokrzywdzonych, we wzajemnym powiązaniu, jak też z uwzględnieniem nagrania przedstawionego przez Z. C. i pism kierowanych przez oskarżoną do różnych instytucji, a także pewnych fragmentów wyjaśnień A. P., dawała pełną podstawę do uznania zeznań pokrzywdzonych za wiarygodne, pomimo niewątpliwego zainteresowania z ich strony przypisaniem oskarżonej przestępstwa stalkingu. Sąd I instancji bardzo obszernie i w sposób w pełni przekonywujący uzasadnił przyczyny, dla których uznał zeznania pokrzywdzonych za w pełni wiarygodne. Jak już wyżej wskazano – szczegółowo uzasadniając stanowisko w tym zakresie, którego nie ma potrzeby w tym miejscu ponownie powtarzać – ocena dowodów dokonana przez Sad Rejonowy odpowiadała wymogom art. 7 kpk, a przy tym nie doszło do naruszenia art. 410 kpk. A zatem w żadnym razie nie może być w tej sprawie mowy o niedających się usunąć wątpliwościach co do zachowań oskarżonej, które należało uwzględnić na jej korzyść.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wniosek niezasadny z uwagi na bezzasadność podniesionego zarzutu

3.3.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż oskarżona dopuściła się przypisywanych jej zachowań oraz uznanie, iż wszyscy pokrzywdzeni w jednakowy sposób mieliby być nękani przez oskarżoną w sytuacji gdy:

- każdy z nich przedstawiał innych zakres rzekomych złośliwości w stosunku do swojej osoby i inny ich odbiór (tym samym bezzasadnie w stosunku do każdego z pokrzywdzonych przypisano oskarżonej tożsame zachowania czego nie potwierdzają nawet ich własne zeznania - chociażby W. A. jedyną pretensję w stosunku do oskarżonej miał o rzekome nagrywanie przez nią jego osoby za pomocą kamer z monitoringu),

- brak było obiektywnych dowodów świadczących bezspornie o tym, iż oskarżona trzymając w obecności pokrzywdzonych telefon komórkowy w dłoni wykonywała nim jakiekolwiek nagrania,

- brak było obiektywnych dowodów przemawiających za tym, iż oskarżona wyrażała się wulgarnie wobec pokrzywdzonych (ewentualnie w sposób niczym niesprowokowany przez drugą stronę),

- brak było podstaw do uznania, iż obserwacja przez oskarżoną swojej posesji i otoczenia wokół niej wykraczała poza miejscowe przyjęte zachowania (brak podjęcia ustaleń, iż takie zachowania z łatwością w świetle materiału dowodowego można było przypisać również pokrzywdzonym),

- przyjęcie w ślad za opinią psychiatryczną i psychologiczną oskarżonej, iż ma ona cechy osobowości paranoidalnej nie dawało podstaw do traktowania tego jako przesłanki do odmówienia wiarygodności jej zeznaniom,

- brak było przesłanek do uznania, iż rzekome wypinanie pośladków w stronę pokrzywdzonych faktycznie miało być w założeniu gestem obraźliwym w stosunku do nich a nie np. wynikiem schylenia się oskarżonej podczas prac polowych (o czym zresztą świadczyłyby opisywane okoliczności tego typu zdarzeń), co więcej wywołującym w pokrzywdzonych poczucie zagrożenia lub istotnie naruszające ich prywatność.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jeżeli chodzi o podniesiony zarzut błędów w ustaleniach faktycznych, to w dużym zakresie pozostaje on w powiązaniu z opisanym wcześniej zarzutem obrazy przepisów postępowania. Otóż ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 kpk, pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych. W tym konkretnym przypadku – jak już wyżej wskazano obszernie uzasadniając to stanowisko – do oceny dowodów dokonanej przez Sąd meriti nie można mieć najmniejszych zastrzeżeń, odpowiada ona wymogom określonym w art. 7 kpk, a przy tym nie pominięto żadnego dowodu, który mógłby mieć dla rozstrzygnięcia tej sprawy jakiekolwiek znaczenie. Odnosząc się do konkretnych zarzutów błędów w ustaleniach faktycznych, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że Sąd I instancji uznał – i to w pełni słusznie – że mamy w tym wypadku do czynienia z pewnym ciągiem zachowań oskarżonej wobec pokrzywdzonych, ukierunkowanych na określony cel nękania ich wszystkich, a tym samym możliwe było zbiorcze ich opisanie, niezależnie od stopnia natężenia poszczególnych zachowań w stosunku do wyszczególnionych pokrzywdzonych. Jak już zresztą wyżej wskazano analiza całości zeznań pokrzywdzonych wskazuje, że nie tylko ich nagrywanie przez oskarżoną traktowali jako uciążliwe dla nich, noszące cechy nękania. Jeżeli chodzi o zarzut braku obiektywnych dowodów świadczących bezspornie o tym, iż oskarżona trzymając w obecności pokrzywdzonych telefon komórkowy w dłoni wykonywała nim jakiekolwiek nagrania, to należy zauważyć, że nie tylko charakterystyczny sposób trzymania przez oskarżoną telefonu opisany przez pokrzywdzonych, ale także fakt przyznania przez samą A. P., iż nagrywała pokrzywdzonych, świadczy o tym, iż takie sytuacje miały miejsce, a tym samym ustalenia faktyczne poczynione w tym zakresie należy uznać za prawidłowe. Odnosząc się do kolejnego zarzutu braku obiektywnych dowodów przemawiających za tym, iż oskarżona wyrażała się wulgarnie wobec pokrzywdzonych, ewentualnie w sposób niczym niesprowokowany przez drugą stronę, to faktycznie ustalenia Sądu meriti w tym zakresie opierały się na zeznaniach pokrzywdzonych. Zeznania te jednak w pełni zasadnie zostały uznane za wiarygodne, do czego Sąd odwoławczy szczegółowo odniósł się przy okazji analizy zarzutu obrazy przepisów postępowania. Odnosząc się do kolejnego zarzutu wskazać należy, że okoliczności, w jakich oskarżona obserwowała otoczenie wokół swojej posesji, bez wątpienia wykraczały poza chęć ochrony własnego gospodarstwa i osób w nim zamieszkujących. Ta obserwacja była prowadzona w ściśle określonym celu i skutkowała zawiadomieniami do różnych organów, które zazwyczaj okazywały się nieuzasadnione. Brak zarazem było jakichkolwiek podstaw, aby takie zachowania przypisać pokrzywdzonym. Nie można też zgodzić się z zarzutem skarżącego, iż przyjęcie w ślad za opinią psychiatryczną i psychologiczną oskarżonej, iż ma ona cechy osobowości paranoidalnej nie dawało podstaw do traktowania tego jako przesłanki do odmówienia wiarygodności jej zeznaniom. Podkreślenia wymaga, że treść tej opinii nie mogłaby oczywiście stanowić samodzielnej przesłanki do tego, aby odmówić wiary wyjaśnieniom oskarżonej w jakimkolwiek zakresie, niemniej jednak gdy powiążemy ten dowód nie tylko z zeznaniami pokrzywdzonych, ale i z nagraniem przedstawionym przez Z. C., jak i z przyznaniem się przez oskarżoną do nagrywania pokrzywdzonych, czy też z treścią pism kierowanych do różnych instytucji przez A. P., to wszystkie te dowody tworzą pewną logiczną całość, dającą pełne podstawy do tego, aby odmówić wiary wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie, w jakim nie były one zgodne z zeznaniami pokrzywdzonych. Jeżeli natomiast chodzi o kolejny zarzut, iż brak było przesłanek do uznania, iż rzekome wypinanie pośladków w stronę pokrzywdzonych faktycznie miało być w założeniu gestem obraźliwym w stosunku do nich a nie np. wynikiem schylenia się oskarżonej podczas prac polowych, jak też że nie mogło ono wywołać w pokrzywdzonych poczucie zagrożenia lub istotnie naruszyć ich prywatność, to w pierwszej kolejności należy zauważyć, że intencja towarzysząca wówczas oskarżonej w świetle uznanych za wiarygodne dowodów nie budzi najmniejszych wątpliwości. Bez wątpienia był to obraźliwy gest nie zaś wynik schylenia się A. P. podczas prac polowych. Zachowanie to zostało przy tym ocenione jako element pewnej całości, w powiązaniu z innymi ustalonymi jej zachowaniami, które właśnie tak oceniane, całościowo, nie pozostawiały wątpliwości, że nosiły cechy stalkingu. Reasumując nie ma najmniejszych podstaw do kwestionowania poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń. Są one w pełni prawidłowe, a zarzuty podniesione w tym zakresie niezasadne.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wniosek niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutu

3.4.

Zarzut obrazy prawa materialnego, tj. art. 190a § 1 k.k. poprzez przyjęcie, iż przypisane przez Sąd oskarżonej zachowania względem pokrzywdzonych wyczerpały znamiona opisanego w nim przestępstwa stalkingu, w sytuacji gdy w realiach przedmiotowej sprawy nie mogły one wzbudzić u pokrzywdzonych uzasadnionego okolicznościami poczucia zagrożenia lub istotnie naruszać ich prywatność jak i nie mogły odnosić się w tym samym zakresie i natężeniu do każdego z pokrzywdzonych z osobna.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W świetle poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych nie można mieć wątpliwości, że oceniając całokształt ustalonych zachowań oskarżonej bez wątpienia wystąpiły pełne podstaw do przypisania jej przestępstwa stalkingu określonego w art. 190 a § 1 kk. Nie można zapominać, że żona byłoby mieć pewne wątpliwości, gdyby w kontekście znamion czynu z art. 190 a § 1 kk każde zachowanie oskarżonej było oceniane osobno. Jednakże w sytuacji, gdy jest to szereg różnego rodzaju zachowań, w tym nagrywanie pokrzywdzonych, wyzywanie ich wulgarnymi słowami, pokazywanie obscenicznych gestów, wysyłanie pism do różnych instytucji z nieuzasadnionymi zarzutami, a zachowania te ukierunkowane są tylko i wyłącznie na to, aby nękać pokrzywdzonych, to tym samym oceniane całościowo nie pozostawiają wątpliwości, iż wyczerpują one dyspozycję art. 190 a § 1 kk, że w realiach przedmiotowej sprawy mogły one wzbudzić u pokrzywdzonych uzasadnionego okolicznościami poczucia zagrożenia lub istotnie naruszać ich prywatność. Podkreślić przy tym należy, że skoro mamy w tym wypadku do czynienia z pewnym ciągiem zachowań oskarżonej wobec pokrzywdzonych, ukierunkowanych na określony cel nękania ich wszystkich, to tym samym za dopuszczalne należało uznać ich zbiorcze opisanie, niezależnie od stopnia natężenia określonych zachowań w stosunku do poszczególnych pokrzywdzonych, o czym już zresztą wcześniej wspomniano.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wniosek niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutu

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

utrzymano w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Łasku VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w P. z dnia 14 października 2019r. wydany w sprawie VII K 106/17 (co jednak wymaga zainicjowania nadzwyczajnego postępowania odwoławczego z uwagi na zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonej w sytuacji, jej uprzedniej karalności za przestępstwo umyślne – sąd odwoławczy nie miał wątpliwości – z uwagi na treść art. 434 § 1 kpk i art. 439 § 1 i 2 k.p.k. jak też art. 440 k.p.k. uchylenia zaskarżonego wyroku)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podniesione w apelacji zarzuty obrazy przepisów postępowania, błędów w ustaleniach faktycznych i naruszenia prawa materialnego okazały się bezpodstawne. W tym zakresie szczegółowe rozważania zostały zamieszone przy okazji analizy poszczególnych zarzutów. Należy zaznaczyć, że Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy art. 5 § 2 kk, art. 7 kk i art. 410 kk, a poczynione w sprawie ustalenia faktyczne zostały oparte na dowodach, których wiarygodność nie budziła wątpliwości. W oparciu o poczynione w sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne słusznie przyjęto, iż oskarżona wyczerpała znamiona czynu z art. 190a § 1 kk. Nie wystąpiły przy tym w tej sprawie jakiekolwiek okoliczności wyłączające winę oskarżonej, bezprawność jej czynu oraz jego karalność. Bez wątpienia uwzględniając natężenie i rodzaj nękających zachowań oskarżonej nie było podstawy do uznania jej zachowania za społecznie szkodliwe w stopniu znikomym. Podkreślić również należy, że Sąd I instancji potraktował A. P. wyjątkowo łagodnie, warunkowo umarzając wobec niej postępowanie.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

na podstawie art. 618 §. 1 pkt 11 kpk w zw. z art. 634 kpk zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. Dominika WIlmańskiego kwotę 420 złotych podwyższoną o podatek od towarów i usług w wysokości 96,60 złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonej w postępowaniu odwoławczym. Należne koszty obrony ustalono według stawek minimalnych

3

Na podstawie art. 624 par. 1 kpk w zw. z art. 634 kpk zwolniono oskarżoną od zapłaty kosztów sądowych postępowania odwoławczego z uwagi na jej trudną sytuację i obciążono nimi Skarb Państwa

7.  PODPIS