Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Brodnicy, Wydział II Karny w składzie:

w obecności Prokuratora /

po rozpoznaniu w dniu 14.03.2018r.

sprawy J. B. s. J. i B. z domu R.,

ur. (...) w G.

oskarżonego o to, że:

• 1.  w dniu 21 października 2017r. w miejscowości J., powiat (...), woj. (...) prowadził pojazd marki A. (...) o nr rej. (...) 44 w ruchu lądowym, znajdując się w stanie nietrzeźwości ( I wynik – 0,80 mg/l, II wynik – 0,82 mg/l, III wynik – 0,74 mg/l, IV wynik – 0,70 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

• 2.  w dniu 21 października 2017r. w miejscowości J., powiat (...), woj. (...) prowadził pojazd marki A. (...) o nr rej. (...) 44 w ruchu lądowym, umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie dostosował prędkości do warunków ruchu atmosferycznych, stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na pobocze, a następnie na pole w następstwie czego pasażerka pojazdu A. M. (1) doznała obrażeń ciała w postaci urazu twarzoczaszki z powstaniem złamania trzonu żuchwy oraz jej lewej gałęzi z przemieszczeniem odłamów kostnych wymagających leczenia operacyjnego, a także złamania lewej zatoki szczękowej i lewego wyrostka skrzydłowatego kości klinowej, skręcenia kręgosłupa szyjnego, które to obrażenia spowodowały u niej naruszenie czynności narządu jej ciała na okres powyżej 7 ( siedmiu) dni przy czym czynu tego dopuścił się będąc w stanie nietrzeźwości,

tj. o czyn z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk

orzeka:

I/ uznaje oskarżonego J. B. za winnego tego, że w dniu 21 października 2017r. w miejscowości J., powiat (...), woj. (...) w stanie nietrzeźwości (I wynik – 0,80 mg/l, II wynik – 0,82 mg/l, III wynik – 0,74 mg/l, IV wynik – 0,70 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) prowadził pojazd marki A. (...) o nr rej. (...) 44 w ruchu lądowym, czym umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, a ponadto nie dostosował prędkości do warunków ruchu atmosferycznych, stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na pobocze, a następnie w pole, w następstwie czego pasażerka pojazdu A. M. (1) doznała obrażeń ciała w postaci urazu twarzoczaszki z powstaniem złamania trzonu żuchwy oraz jej lewej gałęzi z przemieszczeniem odłamów kostnych wymagających leczenia operacyjnego, a także złamania lewej zatoki szczękowej i lewego wyrostka skrzydłowatego kości klinowej, skręcenia kręgosłupa szyjnego, które to obrażenia spowodowały u niej naruszenie czynności narządu jej ciała na okres powyżej 7 (siedmiu) dni, tj. przestępstwa z art. 178a § 1 kk, art. 177 § 1 kk i art. 178 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to w myśl art. 11 § 3 kk na podstawie art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II/ na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat tytułem próby;

III/ na mocy art. 42 § 2 kk w zw. z art. 43 § 1 kk orzeka środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat;

IV/ na mocy art. 43a § 2 kk zasądza od oskarżonego kwotę 5.000 (pięć tysięcy) złotych tytułem świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

V/ na mocy art. 72 § 1 pkt 5 kk zobowiązuje oskarżonego do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu;

VI/ na podstawie art. 47 § 3 i 4 kk orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej A. M. (1) nawiązkę w kwocie 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych;

VII/ zwalnia oskarżonego od opłaty sądowej, a wydatkami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 508/17

UZASADNIENIE

J. B. s. J. został oskarżony o to:

1). że w dniu 21 października 2017r. w miejscowości J., powiat (...), woj. (...) prowadził pojazd marki A. (...) o nr rej. (...) 44 w ruchu lądowym, znajdując się w stanie nietrzeźwości ( I wynik – 0,80 mg/l, II wynik – 0,82 mg/l, III wynik – 0,74 mg/l, IV wynik – 0,70 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

oraz o to, że:

2). w dniu 21 października 2017r. w miejscowości J., powiat (...), woj. (...) prowadził pojazd marki A. (...) o nr rej. (...) 44 w ruchu lądowym, umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie dostosował prędkości do warunków ruchu atmosferycznych, stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na pobocze, a następnie na pole w następstwie czego pasażerka pojazdu A. M. (1) doznała obrażeń ciała w postaci urazu twarzoczaszki z powstaniem złamania trzonu żuchwy oraz jej lewej gałęzi z przemieszczeniem odłamów kostnych wymagających leczenia operacyjnego, a także złamania lewej zatoki szczękowej i lewego wyrostka skrzydłowatego kości klinowej, skręcenia kręgosłupa szyjnego, które to obrażenia spowodowały u niej naruszenie czynności narządu jej ciała na okres powyżej 7 dni przy czym czynu tego dopuścił się będąc w stanie nietrzeźwości,

tj. o czyn z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk.

Sąd ustalił, że oskarżony oraz pokrzywdzona A. M. (2) i A. K. (1) są znajomymi. W dniu zdarzenia oskarżony wraz z A. K. (1) pojechali samochodem oskarżonego do J. z B. po A. M. (1), która kończyła pracę w „Zajeździe pod K.”. W drodze powrotnej oskarżony stracił panowanie nad pojazdem. Samochód wpadł w poślizg, wypadł z jezdni, dachował i zakończył jazdę na przydrożnym polu. A. K. (1) wezwał służby ratunkowe. A. M. (1) pogotowie zabrało do szpitala do B., a następnie przetransportowano do T., gdzie przebywała 5 dni. Na skutek wypadku A. M. (1) doznał doznała obrażeń ciała w postaci urazu twarzoczaszki z powstaniem złamania trzonu żuchwy oraz jej lewej gałęzi z przemieszczeniem odłamów kostnych wymagających leczenia operacyjnego, a także złamania lewej zatoki szczękowej i lewego wyrostka skrzydłowatego kości klinowej, skręcenia kręgosłupa szyjnego, które to obrażenia spowodowały u niej naruszenie czynności narządu jej ciała na okres powyżej 7 dni. Po zdarzeniu oskarżonego poddano badaniom stanu trzeźwości i okazało się, że był pod wpływem alkoholu – 0.80 mg/l, 0,82 mg/l, 0.74 mg/l, 0.70 mg/l.

/ dowód : wyjaśnienia oskarżonego – k. 33, 38, 71, zeznania świadków: A. M. – k. 42-45, 119v-120, A. K. – k. 10-11, 120v-121, dowody z dokumentów- k. 5, 8-9, 14-15, 48-54, 56, 66-67 ).

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego (k.32-33, 36-38, 70-71) konsekwentnie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył obszerne wyjaśnienia zgodne z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym. Szczegółowo opisał przebieg zdarzenia z dnia 21 października 2017 roku, który był zgodny z zeznaniami przesłuchanych w sprawie bezpośrednich świadków zdarzenia – A. M. (1) (k.42-45, 119v-120) oraz A. K. (1) (k. 10-11, 120-120v). W toku postepowania sądowego oskarżony nie stawił się, na rozprawie odczytane zostały jego wcześniejsze wyjaśnienia, złożone w toku postępowania przygotowawczego.

Zarówno zeznania świadków jak i wyjaśnienia oskarżonego były spójne, logiczne, korespondowały z pozostałym materiałem zebranym w sprawie i zostały poparte stosownymi dokumentami, dlatego Sąd dał im wiarę. Tworzyły logiczną całość, na ich podstawie ustalony został stan faktyczny.

Sąd ustalił, że oskarżony J. B. zrealizował wszystkie znamiona czynu zabronionego i dokonał zarzucanych mu w akcie oskarżenia przestępstw.Sąd dokonał zmiany kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego uznając, że w istocie mamy tutaj do czynienia z jednym czynem w sensie wykonawczym i prawnym. Sąd wskazuje, że od momentu rozpoczęcia jazdy w miejscowości J., tak jak wskazał oskarżyciel w akcie oskarżenia – do momentu spowodowania wypadku upłynął okres kilku minut, co przesądza za przyjęciem kwalifikacji prawnej określającej, że mamy do czynienia z jednym przestępstwem.

Sąd ma świadomość tego, że w doktrynie, jak i w orzecznictwie sytuacje sprowadzające się spowodowania wypadku w komunikacji przez sprawcę prowadzącego pojazd, będącego w stanie nietrzeźwości kwalifikowane i traktowane są w różny sposób.

Komentarz do KK pod red.S. z 2017 r. wyd.20. prezentuje następujące stanowiska:

„1) czyn taki wyczerpuje znamiona przestępstw określonych w art. 177 § 1 lub 2 i w art. 178a§1 lub 2, oraz w grę w chodzi także art.178§1 KK; zachodzi kumulatywny zbieg ( W. Wróbel , Krytycznie...., s. 63; R.A. Stefański , [w:] Wąsek , Kodeks karny, t. I, 2006, s. 582). W kwalifikacji prawnej czynu należy powołać wszystkie te przepisy. Jest to pogląd słuszny, bowiem w istocie mamy do czynienia z jednym czynem, a ten podlega kwalifikacji w myśl zasad określonych w art. 11§2 KK;

2) zachodzi pozorny zbieg przestępstw; przestępstwo z art. 178a KK stanowi czyn współukarany uprzedni ( K. Szmidt , Zbieg przestępstwa prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości z niektórymi typami wykroczeń, Prok. i Pr. 2001, Nr 11, s. 22; A. Michalska-Warias , Modyfikacja..., s. 39; A. Marek , P. Gensikowski , Konstrukcja czynów współukaranych i jej implikacje, Prok. i Pr. 2004, Nr 10, s. 11; M. Marek , Czyny współukarane na tle prawnej jedności przestępstwa, [w:] Zbieg przepisów…, s. 19–20; M. Budyn-Kulik , [w:] ^Mozgawa , Kodeks karny, 2014, s. 343).

3) w grę wchodzi realny zbieg przestępstw, tj. z art. 177 § 1 lub 2 KK oraz z art. 178a§1 lub 2 KK ( A. H. , Niektóre problemy kwalifikacji prawnej przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, Prok. i Pr. 2002, Nr 2, s. 156–158).”

Sąd Najwyższy na gruncie wspomnianej problematyki również prezentował niejednorodne stanowisko:

1) "Zachowanie sprawcy, kierującego pojazdem w stanie nietrzeźwości lub po użyciu środka odurzającego, który w następstwie naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu powoduje wypadek komunikacyjny, stanowi dwa odrębne czyny zabronione – jeden z art. 178a§1 lub 2 KK w związku z art. 178 §1 KK. Ewentualna redukcja ocen prawnokarnych powinna zostać dokonana – z uwzględnieniem okoliczności konkretnego przypadku – przy przyjęciu, iż występek zakwalifikowany z art. 178a§1 lub 2 KK stanowi współukarane przestępstwo uprzednie" (post. SN z 28.3.2002 r., I KZP 4/02)

2) "Skazany kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości, pokonując w tym stanie przed kolizją dystans ok. 20 km, przejeżdżając przy tym przez kilka miejscowości. To zaś daje pełną podstawę do przypisania skazanemu dwóch odrębnych czynów kwalifikowanych z art. 177 § 1 KK w zw. z art. 178§1 KK oraz z art. 178a§1 KK" (post. SN z 16.11.2007 r., VKK 73/07 , KZS 2008, Nr 4, poz. 19).

Sąd uznał – wywodząc wniosek a contrario z powołanych orzeczeń SN I KZP 4/02 i VKK 73/07 - biorąc pod uwagę, iż w tych konkretnych okolicznościach, ponieważ oskarżony, przed spowodowaniem wypadku, pokonał jako sprawca w stanie nietrzeźwości, niewielką odległość, mamy do czynienia z jednym przestępstwem popełnionym w warunkach kumulatywnej kwalifikacji z art. 11§2 kk.

Występek z art. 178a § 1 kk zagrożony jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2, natomiast występek z art. 177 § 1 kk zagrożony jest karą pozbawienia wolności do lat 3. Art. 178 § 1 kk wskazuje ponadto, że skazując sprawcę, który popełnił przestępstwo określone w art. 173, art. 174 lub art. 177 znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, sąd orzeka karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia przestępstw z art. 178a § 1 kk, art. 177 § 1 kk i art. 178 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk Sąd w myśl art. 11 § 3 kk na podstawie art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech) lat tytułem próby.

Wymierzona przez Sąd kara powinna spełniać określone w Kodeksie Karnym cele. Art. 53 § 1 k.k. wskazuje, iż kara powinna uwzględniać cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć w stosunku do skazanego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Cele zapobiegawcze osiąga się przez wymierzanie takich kar, które zapobiegają powrotowi sprawcy na drogę przestępstwa. Cel ten może być realizowany także przez uświadomienie skazanemu nieopłacalności popełniania przestępstw. Uzupełnieniem celu zapobiegawczego jest cel wychowawczy, który wymaga takiego doboru kary i określenia jej wymiaru, aby sprawcę wychować, skłonić do zmiany postępowania i przestrzegania porządku prawnego. Efekt taki może zostać osiągnięty przez odstraszenie sprawcy od popełniania przestępstwa, przez uniemożliwienie mu ich popełniania (np. na skutek orzeczenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności), oraz przez wychowanie (resocjalizację) skazanego tj. kształtowania społecznie pożądanej postawy skazanego i umożliwienia mu powrotu do społeczeństwa po odbyciu kary.

Przy dyrektywie prewencji ogólnej chodzi o uwzględnienie przez sąd przy wymiarze kary potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Celem tak rozumianej prewencji ogólnej jest wymierzenie takich kar i środków karnych, które utwierdzają w świadomości społecznej przekonanie o obowiązywaniu prawa, dają gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości, tworzą atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego i potępienia, a nie współczucia, dla ludzi, którzy prawo to naruszają. Wymierzenie kary powinno być dyktowane potrzebami prewencji indywidualnej, jednakże w granicach, w których górny pułap limituje stopień winy – dolny zaś wyznaczają potrzeby prewencji ogólnej. Kara nie może, bowiem swoją łagodnością podważać zaufania do prawnej ochrony dobra, ani swoją surowością przekraczać stopnia winy.

Powyższe cele mogą zostać osiągnięte poprzez orzeczenie kary o charakterze bezwzględnym, bądź poprzez zastosowanie środków probacyjnych przewidzianych w Kodeksie Karnym. Rozstrzygnięcie co do tego, czy kara ma być orzeczona w postaci bezwzględnej, czy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, musi znajdować uzasadnienie w pozytywnej lub negatywnej prognozie kryminologicznej.

Przechodząc do okoliczności uzasadniających wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego J. B. stwierdzić należy bardzo wyraźnie, że Sąd przeanalizował w tej sprawie wszystkie aspekty mogące mieć jakiekolwiek znaczenie.

Zdaniem Sądu ujawnione w sprawie okoliczności dowodzą, że mamy do czynienia ze znacznym stopniem społecznej szkodliwości, albowiem przeprowadzone postępowanie bezsprzecznie dowiodło, że oskarżony będąc po, jak sam wskazał po spożyciu znacznej ilości alkoholu poprzedniego piątkowego wieczoru, w godzinach popołudniowych w sobotę dodatkowo nie posiadając uprawnień do kierowania samochodem osobowym zdecydował się na jazdę samochodem co już stworzyło zagrożenie zarówno dla samego oskarżonego jak i innych uczestników ruchu.

Okolicznością łagodzącą jaką dopatrzył się Sąd jest to, że oskarżony nie był dotąd karny sądownie (karta karna – k.57) oraz nie utrudniał toczącego się postępowania. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Ponadto szczegółowo opisał ich przebieg, w żadnej mierze nie utrudniał toczącego się postępowania i nie kwestionował swojego zawinienia. Ponadto wyraził żal z powodu popełnionych czynów. Postawa oskarżonego w toku postępowania wskazuje zdaniem Sądu, iż rozumie on naganność swego zachowania.

Szczegółowa analiza wszystkich okoliczności sprawy dokonana przez pryzmat celów kary wskazanych w art. 53 kk zdaniem Sądu przekonuje, że kara 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie Sąd warunkowo zawiesił na okres 3 lat tytułem próby wolności jest wystarczającą dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów wychowawczych oraz adekwatną do stopnia jego zawinienia i społecznej szkodliwości popełnionego czynu, w szczególności jeżeli weźmiemy pod uwagę stosunkowo młody wiek sprawcy.

Reasumując zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia szkodliwości społecznej czynu, jak i zawinienia oskarżonego i spełni swoje cele w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej. W ocenie Sądu kara tak wymierzona spełni swój cel zapobiegawczo-wychowawczy w stosunku do oskarżonego, jak też i w zakresie społecznego jej oddziaływania. Sąd odstąpił od orzeczenia w stosunku do oskarżonego kary grzywny z uwagi na fakt, że jest on obecnie osoba bezrobotna, pozostającą na utrzymaniu rodziców i de facto karę ponieśliby jego rodzice, a co za tym idzie nie odniosłaby ona zamierzonego skutku.

Ponadto na mocy art. 42 § 2 kk w zw. z art. 43 § 1 kk orzeka środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat. Zgodnie z brzmieniem art. 42 § 2 kk Sąd zobligowany został przez ten przepis do orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju, na okres nie krótszy niż 3 lata, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa był w stanie nietrzeźwości co ma niewątpliwie zastosowanie w niniejszej sytuacji. Zakres stosowania tego środka karnego zależy również od stopnia zagrożenia, jakie może stwarzać powrót sprawcy do ruchu, ten zaś oceniać należy na podstawie okoliczności rozpatrywanego wypadku, a także przyczyn, które do zdarzenia doprowadziły, sposobu prowadzenia pojazdu, rodzaju i wagi naruszonych zasad bezpieczeństwa oraz innych okoliczności wskazujących na stosunek sprawcy do obowiązujących zasad bezpieczeństwa, na jego stopień poczucia odpowiedzialności. Mają tu również znaczenie cechy osobowości sprawcy, częstotliwość nadużywania alkoholu, doświadczenie w prowadzeniu pojazdów itp. Pamiętać jednak trzeba, że decydującym będzie zawsze stopień zagrożenia dla ruchu ze strony sprawcy. Im większe jest to spodziewane zagrożenie tym dłuższy winien być okres obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów. R. legis środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów polega bowiem na tym, by osoby nie przestrzegające zasad bezpieczeństwa, zagrażające bezpieczeństwu ruchu, czy to z braku wyobraźni, czy z braku poczucia odpowiedzialności - z ruchu tego wyłączyć. Jest to najskuteczniejszy sposób wzmożenia bezpieczeństwa na drogach, zmuszenia naruszających zasady bezpieczeństwa do ich przestrzegania w przyszłości, przekonania wszystkich uczestników ruchu o potrzebie bezwzględnego podporządkowania się ustanowionym zasadom ruchu. /vide: wyrok Sądu Najwyższego z 24 kwietnia 1982r., V KRN 106/82,OSNPG 1982/8/108/.

Sąd chcąc wzmocnić cel zapobiegawczy i wychowawczy na mocy art. 72 § 1 pkt 5 kk zobowiązał oskarżonego do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu. Oskarżony będąc w stanie nietrzeźwości przyczynił się do naruszenia porządku prawnego, a zatem spełniona została przesłanka warunkująca zastosowanie przedmiotowego obowiązku.

Na podstawie art. 47 § 3 i 4 kk zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej A. M. (1) nawiązkę w kwocie 1.500 złotych. Zgodnie z § 3 cytowanego wyżej artykułu Sąd w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 173, art. 174, art. 177 lub w art. 355, jeżeli sprawca był w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, a w razie jego śmierci w wyniku popełnionego przez skazanego przestępstwa nawiązkę na rzecz osoby najbliższej, której sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu. W razie gdy ustalono więcej niż jedną taką osobę, nawiązki orzeka się na rzecz każdej z nich. Jeśli ustalenie takiej osoby nie jest możliwe, sąd orzeka nawiązkę na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Sąd orzeka nawiązkę w wysokości co najmniej 10 000 złotych.

Przyjąć należy, że wymierzenie nawiązki w niższej wysokości jest możliwe tylko wówczas, gdy powodowałaby ona dla sprawcy uszczerbek dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny lub gdy pokrzywdzony pojednał się ze sprawcą oraz gdy wystąpiły dodatkowe okoliczności o charakterze szczególnym, które przemawiają za takim orzeczeniem. Sąd biorąc pod uwagę sytuację majątkową oskarżonego uznał, że w jego przypadku zachodzą okoliczności uzasadniające orzeczenie nawiązki w wysokości niższej aniżeli wskazał to ustawodawca i zasądził nawiązkę w wysokości 1500,00 zł.

Ponadto Sąd zasądził od oskarżonego kwotę 5000,00zł tytułem świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Zgodnie z art. 43a § 2 kk w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 178a § 1, art. 179 lub art. 180 sąd obligatoryjnie orzeka świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 5000 złotych.

W ocenie Sądu orzeczone kara i środki karne są adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu i spełnią swoje cele w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej.

Należy podkreślić, że represja karna winna być stopniowalna, by nie dochodziło do sytuacji wymierzania podobnych kar i środków karnych wobec sprawców, którzy notorycznie popełniają czyny zabronione i wobec sprawców, którzy w sposób incydentalny popełnili czyn wyczerpujący znamiona przestępstwa. Sąd uprawniony jest do wymierzania kary wedle swego uznania w granicach przewidzianych przez ustawę. W granicach przewidzianych w ustawie tzn. w granicach rodzaju i granic sankcji, lecz mając na uwadze ograniczenia wynikające z ogólnoustrojowych i kodeksowych zasad, dyrektyw szczególnych, które określają warunki stosowania instytucji systemu sądowego wymiaru kary oraz granice wyznaczone sądowi w procesie indywidualizacji kar i środków karnych m.in. mając na uwadze art.53 kk i art.55 kk. W ocenie Sądu błędny jest pogląd, że tylko surowe kary wyczerpujące w sposób maksymalny granice sankcji karnych za dany czyn oraz zastosowanie wszystkich możliwych środków karnych osiągają cele prewencyjne. Cele te bowiem osiąga się karami sprawiedliwymi, bez względu na ich wysokość. Przy uznaniu na przykład nagminności przestępstw danego typu np. czynów z art.178a §1 kk za priorytetowy wyznacznik społecznej szkodliwości tego czynu w konkretnej sprawie doszłoby do zaprzepaszczenia zasady indywidualizacji winy i kary. Zgodnie z treścią art.21 kk i art.55 kk okoliczności osobiste, wyłączające lub łagodzące albo zaostrzające odpowiedzialność karną, uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą, a także okoliczności wpływające na wymiar kary uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą. Przy orzekaniu w przedmiotowej sprawie kary i wyborze środków karnych Sąd miał na względzie pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 09.06.2004r. (II AKa 111/04, KZS 2004/7-8/48), w myśl którego: "nagminność przestępstw określonego rodzaju na obszarze właściwości sądu uzasadnia orzekanie za te przestępstwa kar surowszych, ale nie jest właściwe nadawanie jej nadmiernego znaczenia bądź priorytetu w stosunku do okoliczności odnoszących się do rodzaju i ujemnych następstw konkretnego przestępstwa (...) Orzekanie kar adekwatnych do stopnia winy sprawców wywołuje korzystne społecznie przekonanie mieszkańców, że wymiar sprawiedliwości reaguje na złamanie normy sankcjonowanej karą w ten sposób, że każdy sprawca jest sprawiedliwie ukarany. W tym wyraża się prewencja generalna, że górną granicę kary limituje stopień winy sprawcy, a dolną wyznaczają potrzeby prewencji generalnej" (vide: wyrok SA Kraków publ. w KZS 10/02 poz. 52, wyrok SA Łódź 4.07.2001r. - OSNPK 4/02/17).

Z przytoczonych wyżej względów Sąd nie znalazł podstaw do wzmożenia represji karnej wobec oskarżonego. W ocenie Sądu orzeczone sankcje karne są dostosowane do stopnia społecznej szkodliwości czynu, będą stanowiły dla oskarżonego dostateczną dolegliwość i w konsekwencji zrealizują cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej.

Sąd zwolnił oskarżonego od opłaty sądowej, a wydatkami postępowania obciążył Skarb Państwa na podstawie art. 624 § 1 kpk.

Z brzmienia powołanego przepisu wynika, iż zasadą w postępowaniu karnym jest obciążanie osoby winnej popełnienia przestępstwa kosztami sądowymi, albowiem przyczyniła się one do ich powstania. Zgodnie z tym przepisem Sąd może jednak zwolnić oskarżonego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności. Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia właśnie z taką sytuacją, gdyż z uwagi na brak zarówno majątku ruchomego jak i nieruchomego oraz wysokość otrzymywanego wynagrodzenia przez oskarżonego, a także biorąc pod uwagę wysokość wszystkich orzeczonych wobec niego należności z tytułu świadczenia oraz nawiązki poniesienie dodatkowych kosztów i opłat byłoby zbyt uciążliwe.

SSR Marzanna Wiśniewska

ZARZĄDZENIE

1.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć Prok. Rej. w/m wraz z aktami.

2.  Przedłożyć z apelacja lub za 14 dni.

B., dnia 20 kwietnia 2018 r.