Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Aleksandra Mazurek

Protokolant: sekr. sądowy Anna Rusak

przy udziale prokuratora Ewy Gołębiowskiej

po rozpoznaniu dnia 23 lipca 2019 r. w Warszawie

sprawy I. J., syna S. i K., ur. (...) we W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 90 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 10 lipca 2018 r. sygn. akt III K 169/18

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VI Ka 20/19

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i wyjaśnił na rozprawie wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy oraz wszechstronnie i wnikliwie je rozważył z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Kluczowe znaczenie mają w niniejszej sprawie zeznania inspektora Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w W. świadka J. S. oraz dokumenty wydane w toku postępowania administracyjnego dotyczącego postawienia na gruncie oskarżonego przy ulicy (...) w W. kontenera niemieszkalnego. Z dowodów tych wynika jasno, że oskarżony postawił na swojej działce kontener morski o wymiarach 2,40 m na 6 m, w którym mieściło się biuro sprzedaży mieszkań. Żona oskarżonego, będąca współwłaścicielką nieruchomości zgłosiła w dniu 29 czerwca 2017 r. postawienie tego kontenera do Wydziału Architektury i Budownictwa dla W.-(...), jednak decyzją nr (...) z dnia 4 lipca 2017 r. (k. 17) powyższy organ wniósł sprzeciw od tej decyzji, gdyż powyższe zgłoszenie dotyczyło obiektu, który istniał już co najmniej od 23 maja 2017 r., a zgodnie z art. 30 ust. 5 Ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1 należy dokonać przed terminem zamierzonego rozpoczęcia robót budowlanych. Do wykonywania robót budowlanych można przystąpić, jeżeli w terminie 21 dni od dnia doręczenia zgłoszenia właściwy organ nie wniesie sprzeciwu w drodze decyzji. Ten termin nie został zachowany przez oskarżonego i w związku z tym doszło do samowoli budowalnej, co obligowało organ nadzoru budowlanego do podjęcia działań w trybie art. 49 b ustawy Prawo Budowlane i wydania w dniu 20 lipca 2017 r. postanowienia o wstrzymaniu robót budowlanych (k.12), a następnie decyzji z dnia 12 października 2017 r. nakazującej rozbiórkę tego kontenera (k.35), której to decyzji oskarżony nie wykonał do dnia 17 listopada 2017 r. (k. 37)

Nie można się zgodzić z oskarżonym, że postawienie tego kontenera nie wymagało zgłoszenia robót budowlanych do właściwego organu administracji architektoniczno –budowlanej. Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 1 i 2 Prawa Budowlanego budowa wolno stojących parterowych budynków gospodarczych w tym garaży, altan oraz przydomowych ganków i oranżerii (ogrodów zimowych) o powierzchni zabudowy do 35 m ^{( 2)}, przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m ^{( 2)} powierzchni działki, objęta jest obowiązkiem dokonania zgłoszenia właściwemu organowi administracji architektoniczno –budowlanej. Przepis ten nic nie mówi o konstrukcji tych budowli, w szczególności nie wskazuje, że mają to być budowle trwale związane z gruntem. W art. 29 ust. 1 pkt 12 Prawa Budowlanego mowa jest o tymczasowych obiektach budowlanych przeznaczonych do przeniesienia w inne miejsce, które nie są trwale połączone z gruntem, jednak i w tym wypadku konieczne jest zgłoszenie jego postawienia właściwemu organowi administracji architektoniczno –budowlanej. W związku z tym brak jest podstaw do przyjęcia, że kontener postawiony przez oskarżonego nie był budowlą opisaną w art. 30 ust. 1 Prawa Budowlanego i jego postawienie nie wymagało stosownego zgłoszenia do Wydziału Architektury i Budownictwa dla W.-(...). Na marginesie należy zauważyć, że gdyby oskarżony w ogóle nie miał świadomości konieczności dokonania takiego zgłoszenia, to jego żona nie dokonała by tego w dniu 29 czerwca 2017 r., tj. już po postawieniu kontenera.

Prawdą jest, że na drogach postawione są kontenery na gruz, które mogą utrudniać przejazd, co może stanowić wykroczenie polegające na zajęciu pasa drogi, jednak okoliczność ta nie ma znaczenia dla niniejszej sprawy, bowiem jej przedmiotem jest kontener biurowy, którego dotyczy prawo budowlane. Nie można również podzielić stanowiska oskarżonego, że postępowanie karne w niniejszej sprawie jest wynikiem chęci jego prześladowania przez pracownika urzędu Pana J. G., gdyż postępowanie przygotowawcze prowadziła Policja pod nadzorem Prokuratora. Jeżeli oskarżony zauważył, że na działce przy ulicy (...) w W. postawiono 5 kontenerów bez stosownego zgłoszenia, co nie zainteresowało pracownika właściwego organu administracji architektoniczno –budowlanej, to nic nie stało na przeszkodzie aby oskarżony poinformował o tym Policję czy Prokuratora.

Wymierzona oskarżonemu kara grzywny nie nosi cech rażącej surowości, byłaby taką dopiero wówczas, gdyby w odczuciu społecznym była karą niesprawiedliwą, a takiej oceny nie sposób wyprowadzić w realiach niniejszej sprawy. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił okoliczności łagodzące po stronie oskarżonego, w szczególności fakt, że postawienie tego kontenera nie spowodowało zagrożenia dla bezpieczeństwa osób przebywających w jego okolicach oraz to, że ostatecznie kontener został przez oskarżonego usunięty z jego działki. To spowodowało, że wymierzono oskarżonemu karę najłagodniejszego rodzaju przewidzianą w art. 90 Prawa Budowlanego, tj. karę grzywny, w wysokości adekwatnej do sytuacji materialnej i rodzinnej oskarżonego, który z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej uzyskuje dochód w wysokości 4500 złotych i nie ma nikogo na utrzymaniu. Tak orzeczona kara spełni swe cele wychowawcze i prewencyjne wobec oskarżonego.

Sąd Okręgowy rozważał możliwość warunkowego umorzenia postępowania przeciwko oskarżonemu, jednak był on w przeszłości karany (k.101) i w związku z tym zgodnie z art. 66 §1 k.k. brak jest możliwości zastosowania wobec niego tej instytucji.

Uwzględniając powyższe okoliczności Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.