Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 964/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2020 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Leszek Kawecki

Protokolant: Agnieszka Wodzińska

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2020 roku w Dzierżoniowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. (poprzednio (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

z siedzibą we W.)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę kwoty 16 472,58 zł

I/  oddala powództwo;

II/  zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 4 117 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III/  nakazuje stronie powodowej uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie kwotę 404,75 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 964/17

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 16 472,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 maja 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i kwoty 17 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu podała, że w ramach prowadzonej działalności zajmuje się wynajmem i dzierżawą samochodów osobowych i furgonetek. Wskazała jednocześnie, iż na podstawie aktu notarialnego z dnia 25 października 2016 r. Ł. T. przeniósł na jej rzecz zorganizowaną część przedsiębiorstwa w postaci firmy (...) z siedzibą we W., stanowiącego zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. W ramach zaś zorganizowanej części przedsiębiorstwa wchodzi wierzytelność wynikająca z faktury VAT nr (...) z dnia 25 kwietnia 2016 r. W dniu 17 lutego 2016 r. miała bowiem miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), będący własnością S. T.. Szkoda została zgłoszona pozwanemu ubezpieczycielowi, której nadał on numer (...). W dniu 19 lutego 2016 r. poszkodowany podpisał zaś ze stroną powodową umowę najmu, na mocy której wynajęła ona poszkodowanemu pojazd zastępczy marki F. (...) o nr. rej. (...). Strony ustaliły wynagrodzenie za każdy dzień wynajmu na kwotę 220 zł + VAT. Powodowa Spółka wydała poszkodowanemu pojazd w dniu 19 lutego 2016 r., natomiast został on zwrócony w dniu 19 kwietnia 2016 r., najem pojazdu trwał zatem 60 dób. Poszkodowany w dniu 19 lutego 2016 r. upoważnił stronę powodową do rozliczenia bezgotówkowego wynajmu pojazdu zastępczego w towarzystwie ubezpieczeniowym sprawcy oraz do załatwienia wszelkich spraw formalnych w zakresie dochodzenia od pozwanego ubezpieczyciela należności za wynajem pojazdu i do odbioru odszkodowania za szkodę w zakresie wynajmu samochodu. W dniu 25 kwietnia 2016 r. powodowa Spółka wystawiła na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 16 472,58 zł brutto, zaś w dniu 25 kwietnia 2016 r. wystąpiła do strony pozwanej o wypłatę odszkodowania za szkodę w zakresie wynajmu pojazdu zastępczego. Decyzją z dnia 26 kwietnia 2016 r. pozwany ubezpieczyciel odmówił jednak wypłaty odszkodowania, uznając iż brak jest normalnego związku przyczynowego pomiędzy ruchem pojazdu sprawcy kolizji a uszkodzeniem pojazdu poszkodowanego. Dalej strona powodowa podała, że w dniu 25 kwietnia 2016 r. poszkodowany na mocy umowy cesji wierzytelności scedował na nią wszelkie prawa przysługujące od strony pozwanej w związku ze szkodą z tytułu OC sprawcy posiadającego polisę ubezpieczeniową wykupioną u niej, celem zaspokojenia roszczeń z tytułu wynajmu na czas naprawy samochodu zastępczego marki F. (...) o nr. rej. (...), za okres od dnia 19 lutego 2016 r. do dnia 19 kwietnia 2016 r. Wskazała też, że zwrot kosztów pojazdu zastępczego przysługuje, jeżeli nakłady na ten cel miały charakter wydatków celowych i koniecznych, poniesionych w związku z niemożnością używania uszkodzonego pojazdu w dotychczasowy sposób. Koszt wynajmu pojazdu zastępczego stanowi zatem w całości szkodę majątkową, za którą pozwany ubezpieczyciel ponosi w pełni odpowiedzialność. Podkreśliła również, że przy ustalaniu zwrotu kosztów pojazdu zastępczego nie ma znaczenia okoliczność, do jakich celów służył poszkodowanemu uszkodzony pojazd (tj. gospodarczych czy prywatnych). Nie jest też konieczne udowodnienie, że samochód jest potrzebny w życiu codziennym, bowiem posiadanie auta nie jest obecnie luksusem, a rzeczą typową. Niemniej jednak poszkodowany złożył oświadczenie, iż z uwagi na nieposiadanie innego wolnego środka lokomocji najem auta zastępczego stał się konieczny. Nadto wskazała, że cena 220 zł + VAT za dobę najmu auta zastępczego zastosowana przez nią jest jedną z niższych stawek rynkowych stosowanych we W., jak i na terenie województwa (...) za najem pojazdu o podobnym standardzie, co auto uszkodzone. Niezależnie od powyższego wskazała, że pozwany ubezpieczyciel zobowiązany jest do zwrotu kosztów podstawienia i odstawienia pojazdu do autoryzowanej stacji obsługi. Koszty takiego podstawienia i odbioru pozostają bowiem w ścisłym i przyczynowym związku ze zdarzeniem szkodowym, a także nie powstałyby, gdyby nie to zdarzenie. Tym samym przysługuje poszkodowanemu, a na mocy umowy cesji powodowej Spółce, roszczenie o zwrot tych kosztów od strony pozwanej jako ubezpieczyciela sprawcy zdarzenia szkodowego. Wreszcie strona powodowa podała, że data początkowa żądanych odsetek wynika z przepisu art. 817 k.c., który wskazuje, iż pozwany ubezpieczyciel zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania w okresie 30 dni, termin ten upłynął zatem w dniu 25 maja 2016 r.

W pisemnej odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od strony powodowej na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Potwierdziła, że w dniu 19.02.2016 r. zgłoszona została u niej szkoda z dnia 17.02.2016 r., dotycząca pojazdu V. o numerze rejestracyjnym (...), którą zarejestrowała pod numerem (...). Zakwestionowała jednak co do zasady swoją odpowiedzialność na podstawie umowy ubezpieczenia OC sprawcy zdarzenia za szkodę powstałą w mieniu właściciela pojazdu. Dlatego odmówiła wypłaty odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego, bowiem do szkody nie doszło w deklarowanych przez stronę powodową okolicznościach. Z analizy zgromadzonej dokumentacji szkodowej, w szczególności zakresu i charakteru uszkodzeń wynika, że brak jest potwierdzenia istnienia normalnego związku przyczynowego (art. 361 k.c.) pomiędzy ruchem pojazdu F. (...) a uszkodzeniem pojazdu V. numerze rejestracyjnym (...). W ocenie pozwanego ubezpieczyciela, przyczyną powstania zgłoszonych uszkodzeń układu zawieszenia pojazdu V. było jego użytkowanie w stanie skrajnego zużycia eksploatacyjnego, nie będącego skutkiem okoliczności podanych w zgłoszeniu szkody. W szczególności uszkodzenia tarcz kół posiadają uszkodzenia wielokierunkowe, nakładające się na siebie, nie pochodzące z jednokrotnego kontaktu z krawężnikiem. Biorąc pod uwagę powyższe brak jest dowodów pozwalających potwierdzić jej odpowiedzialność za zgłoszoną przez poszkodowanego szkodę, co za tym idzie - brak jest również odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego. Z ostrożności procesowej strona pozwana natomiast podniosła, że dochodzone odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego jest znacząco zawyżone. Wskazała, że z tytułu umowy odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku ponosi odpowiedzialność w granicach odpowiedzialności sprawcy. Zgodnie z art. 361 k.c. naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku, nie dopuszczając jednak do nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego. Odszkodowanie bowiem należy się tylko w granicach normalnego związku przyczynowego z zaistniałą szkodą i powinno ściśle odpowiadać wysokości szkody. Nadto to powód, a nie pozwany, ma obowiązek udowodnić wysokość poniesionej szkody, zgodnie z art. 6 k.c. W związku z tym zakwestionowała żądanie pozwu co do uzasadnionego okresu najmu oraz co do wysokości stawki dobowej za najem, stojąc na stanowisku, że zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązana jest do naprawienia szkody w granicach normalnych następstw działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła. Zgodnie z w/w przepisem zakład ubezpieczeń zwraca uzasadnione („odpowiednie” art. 363 § 1 k.c.) koszty naprawy w celu przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego. Istotnym jest przy tym podstawowy obowiązek strony powodowej, polegający na minimalizacji szkody, współdziałania w wykonaniu zobowiązania, a w szczególności wynikający z art. 826 k.c. obowiązek dążenia do zmniejszenia skutków szkody. Pojazd zastępczy był wynajmowany u strony powodowej i rozliczany bezgotówkowo. W jej interesie leży więc ustalenie wysokości stawki, natomiast sam poszkodowany, mimo ciążącego na nim obowiązku współpracy w zakresie likwidacji szkody, w ogóle nie interesuje się kosztem najmu. Roszczenie o wypłatę odszkodowania za wynajem pojazdu zastępczego jest realizowane w oparciu o zapisy art. 361 § 2 k.c., który mówi, że naprawienie szkody obejmuje straty oraz korzyści, które mógłby poszkodowany osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Do akt szkody przedłożono fakturę z dnia 24.04.2016 r. na kwotę 16 472,58 zł brutto, w której naliczono koszt wynajęcia samochodu na okres 60 dni. Po analizie dokumentacji szkody, wobec przedstawionych dowodów, uznać jednak należy, zdaniem strony pozwanej, iż konieczność korzystania z samochodu zastępczego była zaś zasadna tylko w okresie 21 dni. Jednocześnie, biorąc pod uwagę okres wynajmu oraz klasę pojazdu, a także średnie ceny rynkowe oferowane przez podmioty świadczące ten rodzaj usług, należy zweryfikować zastosowaną przez stronę powodową stawkę wynajmu pojazdu do kwoty 105 zł netto za dobę. Stanowisko pozwanego ubezpieczyciela oparte jest przy tym o zasadę wyrażoną w art. 354 § 2 k.c., który nakłada na wierzyciela obowiązek współdziałania przy wykonywaniu zobowiązania w sposób zgodny z jego treścią, zasadami współżycia społecznego i społeczno-gospodarczymi celami. Z treści tego przepisu wynika, iż wierzyciel nie powinien podejmować czynności, których skutkiem byłoby zwiększenie szkody. Ponieważ zobowiązanie do pokrycia szkody winno obejmować wszystkie celowe i uzasadnione wydatki, dlatego też brak jest podstaw do pokrywania wyższych kosztów wskazanych przez powodową Spółkę.

Na rozprawie w dniu 22 listopada 2017 r. pełnomocnik strony powodowej podał, że zmieniła się nazwa strony powodowej, która obecnie brzmi: (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 lutego 2016 r. miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki „V. (...)” o numerze rejestracyjnym (...), będący własnością S. T..

Sprawcą zdarzenia był A. T., prowadzący pojazd marki (...), ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.. Szkoda została więc zgłoszona temu ubezpieczycielowi, której nadał jej numer (...).

Dowód: odpis oświadczenia sprawcy kolizji drogowej z dnia 17 lutego 2016 roku; dokumenty zawarte w aktach szkody strony pozwanej nr (...) na płycie CD.

W dniu 19 lutego 2016 r. poszkodowany podpisał z Ł. T., prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą we W., umowę najmu, na mocy której wynajął on poszkodowanemu pojazd zastępczy marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Strony ustaliły wynagrodzenie za każdy dzień wynajmu na kwotę 220 zł plus VAT. Pojazd został wydany poszkodowanemu w dniu 19 lutego 2016 r., natomiast został on zwrócony w dniu 19 kwietnia 2016 r., najem pojazdu trwał zatem 60 dni.

Ponadto poszkodowany upoważnił powyższą firmę do rozliczenia bezgotówkowego wynajmu pojazdu zastępczego w towarzystwie ubezpieczeniowym sprawcy zdarzenia oraz do załatwienia wszelkich spraw formalnych w zakresie dochodzenia od pozwanego ubezpieczyciela należności za wynajem pojazdu i do odbioru odszkodowania za szkodę w zakresie wynajmu samochodu..

Dowód: odpisy: umowy najmu pojazdu zastępczego nr 59/02/16 z dnia 19 lutego 2016 roku, upoważnienia z dnia 19 lutego 2016 roku, oświadczenia S. T. z dnia 19 lutego 2016 roku i protokołu zdawczo-odbiorczego z dnia 19 kwietnia 2016 roku.

W dniu 25 kwietnia 2016 r. powodowa Spółka wystawiła na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 16 472,58 zł brutto,

Dowód: odpis faktury VAT nr (...) z dnia 25 kwietnia 2016 roku.

W tym samym dniu strona powodowa wystąpiła do strony pozwanej o wypłatę odszkodowania za szkodę w zakresie wynajmu pojazdu zastępczego. Decyzją z dnia 26 kwietnia 2016 r. pozwany ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego, bowiem do szkody nie doszło w deklarowanych przez stronę powodową okolicznościach. Z analizy zgromadzonej dokumentacji szkodowej, w szczególności zakresu i charakteru uszkodzeń wynika bowiem, że brak jest normalnego związku przyczynowego pomiędzy ruchem pojazdu F. (...) a uszkodzeniem pojazdu V..

Dowód: dokumenty zawarte w aktach szkody strony pozwanej nr (...) na płycie CD, odpisy pism: strony pozwanej do S. T. z dnia 22 lutego 2016 roku, z dnia 07 marca 2016 roku, z dnia 04 marca 2016 roku i z dnia 05 kwietnia 2016, e-maila firmy wynajmującej pojazd z dnia 25 kwietnia 2016 roku wraz z odpisem wezwania do zapłaty z dnia 25 kwietnia 2016 roku, strony pozwanej do strony powodowej z dnia 26 kwietnia 2016 roku, wezwania do zapłaty do strony pozwanej z dnia 25 kwietnia 2016 roku, strony pozwanej do strony powodowej z dnia 26 kwietnia 2016 roku, strony pozwanej do S. T. z dnia 31 maja 2016 roku, strony pozwanej do S. T. z dnia 24 czerwca 2016 roku; kserokopia kalkulacji naprawy nr (...) z dnia 17 lutego 2016 roku.

W ocenie pozwanego ubezpieczyciela, przyczyną powstania zgłoszonych uszkodzeń układu zawieszenia pojazdu V. było jego użytkowanie w stanie skrajnego zużycia eksploatacyjnego, nie będącego skutkiem okoliczności podanych w zgłoszeniu szkody. W szczególności uszkodzenia tarcz kół posiadają uszkodzenia wielokierunkowe, nakładające się na siebie, nie pochodzące z jednokrotnego kontaktu z krawężnikiem.

Dowód: dokumentacja fotograficzna uszkodzonego pojazdu (k. 74-91 akt).

W dniu 25 kwietnia 2016 r. poszkodowany, na mocy umowy cesji wierzytelności scedował na Ł. T., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...)­-RENT P. Ł. T. z siedzibą we W., prawa przysługujące od strony pozwanej w związku ze szkodą z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy, w celu zaspokojenia roszczeń z tytułu wynajmu na czas naprawy samochodu zastępczego marki F. (...) o nr. rej. (...), za okres od dnia 19 lutego 2016 r. do dnia 19 kwietnia 2016 r.

Dowód: odpis umowy cesji wierzytelności z dnia 25 kwietnia 2016 roku.

Na podstawie aktu notarialnego z dnia 25 października 2016 r. Ł. T. przeniósł na rzecz strony powodowej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. zorganizowaną część przedsiębiorstwa w postaci firmy (...) z siedzibą we W., stanowiącego zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej.

Umową cesji wierzytelności z dnia 25 stycznia 2017 roku, zawartą pomiędzy Ł. T., prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...)­-RENT P. Ł. T. z siedzibą we W. a stroną powodową (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. została też przeniesiona na rzecz strony powodowej, w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa, wierzytelność wynikająca z faktury VAT numer (...) z dnia 25 kwietnia 2016 roku.

Dowód: odpis umowy cesji wierzytelności z dnia 25 stycznia 2017 roku.

W toku postępowania w sprawie zmieniła się nazwa strony powodowej, która obecnie brzmi: (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W..

Okoliczność bezsporna.

Pracownik etatowy pozwanej Spółki (...) zajmował się analizą przedmiotowej szkody, pracując w zespole analiz szkodowych, który głębiej analizował przyczyny, odpowiedzialność i wartość szkód poza standardową procedurą likwidacyjną. Przedmiotowa szkoda posiadała bowiem symptomy, które któregoś z wcześniej prowadzących ją likwidatorów skłoniły do przekazania jej do głębszej analizy. Tym symptomem było zajechanie bezkolizyjne, czyli bez kontaktu pomiędzy pojazdami. Zazwyczaj w tego typu przypadkach przeprowadza się zaś szczegółowe postępowanie, rozmowę czy wywiad z uczestnikami zdarzenia oraz oględziny miejsca zdarzenia i samochodów. Tutaj do tego nie doszło, ponieważ już po obejrzeniu zdjęć wykonanych podczas oględzin pojazdu poszkodowanego zespół doszedł do przekonania, że charakter uszkodzeń wskazuje na brak odpowiedzialności strony pozwanej, ponieważ zgodnie z notatką, która jest w aktach szkody, stopień zużycia, wytarcia, zabarwienie, wskazywały, że pojazd poszkodowanego przez dłuższy lub bardzo długi czas poruszał się z uszkodzonym zawieszeniem. Natomiast ślady na tarczy koła nie potwierdzały, nie pasowały do opisu przebiegu zdarzenia. Stwierdzenia te zostały zawarte w notatce, która stała się podstawą do wydania decyzji odmawiającej wypłatę odszkodowania.

Dowód: zeznań świadka W. K. (1).

Również biegły sądowy z zakresu techniki samochodowej G. G. w swojej opinii stwierdził, że zgromadzony materiał dowodowy w sposób jednoznaczny pozwala wykluczyć możliwość powstania przedmiotowego zdarzenia zgodnie z deklaracją jego uczestników. Zgromadzony materiał dowodowy wskazuje bowiem, iż uszkodzenia rzeczonego pojazdu miały charakter jedynie eksploatacyjny. Naprawa oraz najem pojazdu zastępczego nie były zatem zasadne.

Z analizy materiału dowodowego zawartego w aktach sprawy oraz dokumentacji fotograficznej wynika, iż w pojeździe poszkodowanego uszkodzeniu uległa przednia lewa część pojazdu. Uszkodzeniu uległ m.in. przedni zderzak oraz układ zawieszenia pojazdu. Powstałe uszkodzenia przedstawiają ilustracje pochodzące z akt szkody nr (...).

Udostępniony biegłemu materiał dowodowy zawierał dokumentację zdjęciową wykonaną przez pozwanego ubezpieczyciela, na podstawie przeprowadzonych oględzin pojazdu, wykonaną w dniu 2 marca 2016 roku. Z przeprowadzonej przez biegłego analizy tej dokumentacji zdjęciowej oraz konsultacji z pracownikami (...) Serwisu (...) w L. wynika, iż uszkodzenia pojazdu powstały na skutek długotrwałego użytkowania pojazdu z uszkodzonym lub skrajnie wyeksploatowanym łożyskiem koła lewego. Przeprowadzona analiza zdaniem biegłego wskazuje, iż kierunek działania siły, charakter oraz zakres uszkodzeń jednoznacznie wykluczają możliwość powstania ich w wyniku udarowego uderzenia w krawężnik. Przedstawione uszkodzenia zwrotnicy wskazują, że powstały one na skutek jazdy z luźnym łożyskiem, a w końcowej fazie bez łożyskowania koła lewego. Użytkowanie pojazdu z luźnym łożyskiem doprowadziło do „wyklepania” gniazda w seranie zwrotnicy oraz do całkowitego rozczłonowania łożyska koła lewego. W kolejnej fazie ściana zwrotnicy w wyniku tarcia przez czop piasty, została wytarta do wartości granicznych, powodując jej wyłamanie i zablokowanie koła lewego. O fakcie, że pojazd użytkowany był przez dłuższy czas z uszkodzonym łożyskiem świadczy również fakt, iż wewnętrzna strona felgi, opona i inne elementy układu zawieszenia pokryte są znaczną ilością rdzy. W wyniku użytkowania pojazdu z uszkodzonym lub wyeksploatowanym łożyskiem, wytwarzana energia cieplna trących o siebie elementów metalowych powodowała ich przyspieszone korodowanie. Dodatkowo użytkowanie pojazdu w warunkach zimowych (luty), a więc zwiększona wilgotność oraz chlorek sodu, powodowały jego przyspieszone korodowanie, czego wynikiem jest wszechobecna rdza na uszkodzonych elementach zawieszenia pojazdu. Kolejnym elementem wskazującym, iż pojazd nie został uszkodzony zgodnie z deklaracją jego uczestników jest fakt, że opona oraz obręcz koła lewego nie posiadają punktowych uszkodzeń, a jedynie wgłębne zarysowania. Powstałe zatem uszkodzenia zwrotnicy musiałyby powstać w wyniku silnego uderzenia obręczy koła w krawężnik, powodując ich zniszczenie, oczywiście po uprzednim urwaniu wahacza, co nie miało miejsca. Powstałe uszkodzenia opony przedniej dowodzą, iż do zablokowania koła przedniego nie doszło w wyniku uderzenia o krawężnik jak wskazuje poszkodowany. Powstałe charakterystyczne wytarcie bieżnika opony aż do jego opasania było wynikiem kontynuowania jazdy z wyłamaną ścianą zwrotnicy. W wyniku kontynuowania jazdy bieżnik opony tarł o amortyzator, pozostawiając na nim ślady w postaci wybłyszczeń. Poszkodowany nie zakończył jazdy na krawężniku, lecz ją kontynuował pomimo znacznych uszkodzeń, aż do momentu unieruchomienia pojazdu.

Dowód: opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej G. G. z dnia 21 stycznia 2019 roku, ustne wyjaśnienia biegłego opinii złożonej na piśmie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

W niniejszej sprawie bezsporne było, że w dniu 17 lutego 2016 r. miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku której został uszkodzony pojazd marki „V. (...)” o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność S. T.. Poza sporem pozostawała także okoliczność, że sprawca zdarzenia, prowadzący pojazd marki (...), był ubezpieczony w dniu zdarzenia w pozwanym (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.. Wskazane fakty wynikają z dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, a przy tym w żaden sposób nie były kwestionowane przez pozwaną Spółkę. Zatem w takim samym zakresie jak sprawca szkody, na podstawie umowy ubezpieczenia, odpowiadałaby ona za skutki tego zdarzenia. Zgodnie bowiem z przepisem art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

W ocenie Sądu, nie może być też wątpliwości co do faktu skutecznego zawarcia przez poszkodowanego ze stronę powodową umowy przelewu wierzytelności przysługującej od strony pozwanej w związku ze szkodą z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy, w celu zaspokojenia roszczeń z tytułu wynajmu na czas naprawy samochodu zastępczego marki F. (...) o nr. rej. (...), za okres od dnia 19 lutego 2016 r. do dnia 19 kwietnia 2016 r. Według zaś art. 509 § 1 k.c., wierzyciel pierwotny może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 tego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenia o zaległe odsetki.

Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia szkody. Za utrwalone w orzecznictwie należy jednak uznać stanowisko, że dla ustalenia pojęcia szkody należy sięgać do odpowiednich regulacji zawartych w Kodeksie cywilnym (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 1994 r., III CZP 25/94, OSNC 1994, nr 10, poz. 188; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74). W związku z tym przyjmuje się, że szkoda majątkowa to różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po nastąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem jaki by istniał, gdyby to zdarzenie nie nastąpiło (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00, OSNC 2002, nr 12, poz. 40; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, niepubl.). W skład takiej szkody, według ugruntowanego stanowiska doktryny i orzecznictwa, wchodzą wydatki i koszty związane ze zdarzeniem wywołującym szkodę. Objęcie pojęciem szkody kosztów i wydatków poniesionych w następstwie zdarzenia wywołanego szkodą wynika z kompensacyjnego charakteru odszkodowania. Dał temu wyraz Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 16 maja 2002 r. (V CKN 1273/00, OSNC 2002, nr 12, poz. 40), stwierdzając jako rzecz oczywistą, że podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, iż odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Cel ten realizuje naprawienie szkody uwzględniające indywidualną sytuację poszkodowanego. Wysokość odszkodowania powinna w związku z tym ściśle odpowiadać rozmiarom wyrządzonej szkody, a zatem odszkodowanie nie może być wyższe lub niższe od szkody poniesionej przez poszkodowanego. Należy jednocześnie zauważyć, że z zasady wyrażonej w przepisach art. 363 § 1 k.c. wynika, iż w razie uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej. Przywrócenie bowiem rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Tak rozumiany obowiązek odszkodowawczy nie może jednak naruszać zasady, że szkoda nie powinna być źródłem wzbogacenia (uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

z dnia 22 lutego 2007 r., I ACa 1179/06, LEX nr 298601).

Należy jednak podzielić stanowisko strony pozwanej w sprawie, która odmówiła wypłaty odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego, bowiem do szkody nie doszło w deklarowanych przez stronę powodową okolicznościach. Z analizy bowiem zgromadzonej dokumentacji szkodowej, w szczególności zakresu i charakteru uszkodzeń wynika, że brak jest potwierdzenia istnienia normalnego związku przyczynowego pomiędzy ruchem pojazdu f. (...) a uszkodzeniem pojazdu v.. W rozpoznawanej sprawie decydujące znaczenie dla oceny zasadności roszczeń strony powodowej miały przede wszystkim wnioski opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej. Z opinii tej wynika jednoznacznie, że zgromadzony materiał dowodowy w sposób jednoznaczny pozwala wykluczyć możliwość powstania przedmiotowego zdarzenia zgodnie z deklaracją jego uczestników. Zgromadzony materiał dowodowy wskazuje bowiem, iż uszkodzenia rzeczonego pojazdu miały charakter jedynie eksploatacyjny. Naprawa oraz najem pojazdu zastępczego nie były zatem zasadne. Z analizy materiału dowodowego zawartego w aktach sprawy oraz dokumentacji fotograficznej wynika, iż w pojeździe poszkodowanego uszkodzeniu uległa przednia lewa część pojazdu. Uszkodzeniu uległ m.in. przedni zderzak oraz układ zawieszenia pojazdu. Z przeprowadzonej przez biegłego analizy dokumentacji zdjęciowej oraz konsultacji z pracownikami (...) Serwisu (...) w L. wynika, iż uszkodzenia pojazdu powstały na skutek długotrwałego użytkowania pojazdu z uszkodzonym lub skrajnie wyeksploatowanym łożyskiem koła lewego. Przeprowadzona analiza wskazuje, iż kierunek działania siły, charakter oraz zakres uszkodzeń jednoznacznie wykluczają możliwość powstania ich w wyniku udarowego uderzenia w krawężnik. Przedstawione uszkodzenia zwrotnicy wskazują, że powstały one na skutek jazdy z luźnym łożyskiem, a w końcowej fazie bez łożyskowania koła lewego. Użytkowanie pojazdu z luźnym łożyskiem doprowadziło do „wyklepania” gniazda w seranie zwrotnicy oraz do całkowitego rozczłonowania łożyska koła lewego. W kolejnej fazie ściana zwrotnicy w wyniku tarcia przez czop piasty, została wytarta do wartości granicznych, powodując jej wyłamanie i zablokowanie koła lewego. O fakcie, że pojazd użytkowany był przez dłuższy czas z uszkodzonym łożyskiem świadczy również fakt, iż wewnętrzna strona felgi, opona i inne elementy układu zawieszenia pokryte są znaczną ilością rdzy. W wyniku użytkowania pojazdu z uszkodzonym lub wyeksploatowanym łożyskiem, wytwarzana energia cieplna trących o siebie elementów metalowych powodowała ich przyspieszone korodowanie. Dodatkowo użytkowanie pojazdu w warunkach zimowych (luty), a wiec zwiększona wilgotność oraz chlorek sodu, powodowało jego przyspieszone korodowanie, czego wynikiem jest wszechobecna rdza na uszkodzonych elementach zawieszenia pojazdu. Kolejnym elementem wskazującym, iż pojazd nie został uszkodzony zgodnie z deklaracją jego uczestników jest fakt, że opona oraz obręcz koła lewego nie posiadają punktowych uszkodzeń, a jedynie wgłębne zarysowania. Powstałe zatem uszkodzenia zwrotnicy musiałyby powstać w wyniku silnego uderzenia obręczy koła w krawężnik, powodując ich zniszczenie, oczywiście po uprzednim urwaniu wahacza, co nie miało miejsca. Powstałe uszkodzenia opony przedniej dowodzą, iż do zablokowania koła przedniego nie doszło w wyniku uderzenia o krawężnik jak wskazuje poszkodowany. Powstałe charakterystyczne wytarcie bieżnika opony aż do jego opasania było wynikiem kontynuowania jazdy z wyłamaną ścianą zwrotnicy. W wyniku kontynuowania jazdy bieżnik opony tarł o amortyzator, pozostawiając na nim ślady w postaci wybłyszczeń. Poszkodowany nie zakończył jazdy na krawężniku, lecz ją kontynuował pomimo znacznych uszkodzeń, aż do momentu unieruchomienia pojazdu.

Powyższe wnioski opinii biegłego znajdują też potwierdzenie w innych dowodach, w tym ze zeznań świadka W. K. W świetle zatem wskazanych okoliczności należy uznać bezpodstawność i bezzasadność powództwa, jak wskazywała słusznie strona pozwana. W tej też sytuacji bez znaczenia była kwestia oceny wysokości żądania.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

W niniejszej sprawie żądanie strony powodowej zostało w całości oddalone, co oznacza, iż zgodnie z przepisem art. 98 § 1 k.p.c. jest ona zobowiązana do zwrotu stronie pozwanej poniesionych przez nią kosztów procesu. Według zaś przepisu art. 99 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c., do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. W świetle wskazanych przepisów, do kosztów procesu poniesionych przez stronę pozwaną należało zaliczyć: wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 3 600 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł i zaliczkę na opinię biegłego w kwocie 500 zł, co daje łączną kwotę 4 117 zł.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o przytoczone przepisy, Sąd orzekł jak w punkcie II wyroku.

W niniejszej sprawie Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie poniósł tymczasowo wydatki obejmujące: należność za konwojowanie świadka w kwocie 20 zł oraz należności biegłego w kwotach 275,83 zł i 108,92 zł. W związku z powyższym, stosownie do przepisów art. 113 ust. 1 w zw. z art. 83 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd nakazał stronie powodowej uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie powyższą kwotę tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa. Zgodnie bowiem ze wskazanymi przepisami przedmiotowymi wydatkami sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży strony, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu, a więc w tym przypadku powołanego przepisu art. 98 § 1 k.p.c.

Z tych względów, w oparciu o wskazane przepisy, orzeczono jak w punkcie III wyroku.