Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z 28 marca 2018 r. (data wpływu do Sądu) powód K. N. wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa – Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. kwoty 10.000,00 zł z tytułu zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 3 sierpnia 2016 r. ewentualnie od dnia złożenia pozwu, za krzywdę spowodowaną naruszeniem tajemnicy korespondencji kierowanej do powoda. W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż składał skargi na funkcjonariuszy Służby Więziennej do Rzecznika Praw Obywatelskich. Z uwagi na brak reakcji ze strony (...) złożył skargę na bezczynność do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W.. Następnie 30 maja 2016 r. pozwany przesłał do niego odpis odpowiedzi (...) na jego skargę. Jednak koperta została zaadresowana na dyrektora Zakładu Karnego w N., a nie jak wymagają tego przepisy do niego, a w piśmie przewodnim do dyrektora pozwany poprosił go o przekazanie urzędowej korespondencji do jego rąk, co uczyniono w formie otwartej, po zapoznaniu się z jej zawartością. Na naruszenie tajemnicy korespondencji powód skierował skargę do pozwanego oraz do Dyrektora Zakładu Karnego w N.. Jednocześnie powód wycofał się z dalszego postępowania sądowego zainicjowanego złożoną przez niego skargą. Przez co nie uzupełnił braków formalnych skargi do czego został wezwany, a co zamykało dalszą drogę sądową. Ponadto po otrzymaniu przedmiotowej korespondencji władze więzienne zaczęły na niego oddziaływać represyjnie w celu wycofania złożonej do WSA i do (...) skargi. W związku z naruszeniem tajemnicy korespondencji zwrócił się do pozwanej z wezwaniem do próby ugodowej i do zapłaty, co nie przyniosło zamierzonego skutku.

W odpowiedzi na pozew Skarb Państwa reprezentowany przez Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu swojego stanowiska przyznał, iż doszło do niewłaściwego sposobu skierowania korespondencji do powoda, za co został on przeproszony. Zarzucił powodowi nie wykazanie działań represyjnych skierowanych do niego w związku z zapoznaniem się z treścią kierowanej do niego korespondencji. Zaprzeczył, aby w związku ze złożoną skargą powód był wzywany do uiszczenia opłaty sądowej i aby nieuzupełnienie tego braku spowodowało zamknięcie powodowi drogi sądowej. Skarga złożona przez powoda była bezzasadna i podlegała odrzuceniu, w związku z czym zgodnie z obowiązującymi przepisami nie był on wzywany do uzupełnienia braków formalnych. Z tych też przyczyn odmówiono powodowi pomocy sądowej, a następnie odrzucono jego skargę. W związku z powyższym pozwany stanął na stanowisku, iż nawet jeżeli doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda związanych z naruszeniem tajemnicy korespondencji to jednocześnie brak jest przesłanek do przyjęcia, aby z tego powodu powód doznał krzywdy, którą należy zrekompensować.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W 2016 r. powód był osadzony w Zakładzie Karnym w N..

Pismem z 18 kwietnia 2016 r. K. N. skierował do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. skargę na bezczynność i przewlekłe postępowania prowadzone przez Rzecznika Praw Obywatelskich. W skardze zawarł też wniosek o zwolnienie go od kosztów sądowych i przyznania mu adwokata z urzędu. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt IV SAB/Wa 194/16. W odpowiedzi na skargę Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł o odrzucenie skargi. W uzasadnieniu wskazał, iż powód kierował do niego pisma z prośbą o pomoc w sprawie dotyczącej warunków panujących w zakładzie karnym, w którym jest osadzony. Pismem z 30 maja 2016 r. WSA w Warszawie zwrócił się do Dyrektora Zakładu Karnego w N. o doręczenie powodowi odpowiedzi na skargę sporządzoną przez (...), wezwania do usunięcia braków formalnych wniosku o przyznania prawa pomocy wraz z formularzem wniosku o przyznanie prawa pomocy oraz pouczenia. Pisma zostały doręczone Dyrektorowi Zakładu Karnego w N. 2 czerwca 2016 r., który tego samego dnia doręczył je K. N..

Korespondencja skierowania do K. N. znajdowała się w kopercie zaadresowanej do Dyrektora Zakładu Karnego w N.. Nie została włożona do oddzielnej koperty, która miałaby zostać doręczona powodowi. Umożliwiło to administracji Zakładu Karnego w N. zapoznanie się z treścią korespondencji skierowanej do powoda.

Po otrzymaniu wezwania powód 6 czerwca 2016 r. wypełnił formularz wniosku o przyznanie prawa pomocy oraz złożył skargę na (...) w przedmiocie uznania jego skargi za bezzasadną, którą to skargę przesłał bezpośrednio do (...).

Jednocześnie 7 czerwca 2016 r. złożył skargę skierowaną do pozwanego na przesłanie do niego korespondencji w nieprawidłowy sposób, co naruszyło tajemnicę korespondencji, żądając wyciągnięcia konsekwencji dyscyplinarnych wobec osób odpowiedzialnych za zaistniałą sytuację.

Dowód: zarządzenie o zarejestrowaniu sprawy (k. 35 akt), kopia skargi z 18 kwietnia 2016 r. (k. 37 – 38 akt), odpowiedź na skargę (k. 39 – 41 akt), pismo z 30 maja 2016 r. (k. 45 akt), kopie zwrotnych potwierdzeń odbioru (k. 51 – 52 akt), kopia wypełnionego formularza o przyznanie prawa pomocy (k. 54 – 57 akt), pismo powoda z 6 czerwca 2016 r. (k. 58 – 60 akt), dowód nadania korespondencji (k. 61 akt), skarga z 7 czerwca 2016 r. (k. 63 akt).

Pismem z 28 czerwca 2016 r. WSA w Warszawie przeprosił powoda za niewłaściwy sposób skierowania do niego korespondencji w sprawie i poinformował o podjęciu działań, aby takie zdarzenia nie miały miejsca w przyszłości.

Dowód: pismo z 28 czerwca 2016 r. (k. 14 akt).

Postanowieniem z 12 lipca 2016 r. odmówiono przyznania powodowi prawa pomocy. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, iż podjęto taką decyzję z uwagi na oczywistą bezzasadność złożonej przez niego skargi. Orzeczenie zapadło na podstawie art. 247 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. 2018, poz. 1302) – dalej jako p.p.s.a.

Dowód: odpis postanowienia z 12 lipca 2016 r. wraz z uzasadnieniem (k. 25 – 27 akt).

Następnie postanowieniem z 13 lipca 2016 r. złożoną przez powoda skargę na bezczynność Rzecznika Praw Obywatelskich odrzucono. W uzasadnieniu postanowienia podniesiono, iż warunkiem dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego, jest przede wszystkim wystąpienie podstawy prawnej do określonego działania organu administracji wobec żądania strony. Tymczasem zgodnie z przywołanym w uzasadnieniu postanowienia orzecznictwem ocena podejmowanych przez Rzecznika Praw Obywatelskich działań nie należy do sądu administracyjnego, a dodatkowo czynności (...) nie są czynnościami z zakresu administracji publicznej. Orzeczenie zapadło na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.

Dowód: odpis postanowienia z 13 lipca 2016 r. wraz z uzasadnieniem (k. 28 – 32 akt).

Po otrzymaniu korespondencji w sprawie toczącej się przed WSA w Warszawie, ze strony służby więziennej Zakładu Karnego w N., w którym przebywał powód nasiliły się kontrole celi, w której był osadzony, był też częściej poddawany kontrolom osobistym. Powód był również narażony na nieprzyjemne uwagi ze strony funkcjonariuszy więziennych, w których nawiązywano do złożonej przez niego skargi do (...).

Dowód: zeznania świadka T. D. (k. 99 – 100 akt), przesłuchanie powoda (k. 100 akt).

Próba ugodowego rozwiązania sprawy podjęta przez K. N. nie przyniosła zamierzonego skutku.

Dowód: pismo z 11 sierpnia 2016 r. (k. 15 akt), zawezwanie do próby ugodowej (k. 16 akt).

Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie na podstawie dokumentacji załączonej do akt sprawy. Brak jest bowiem podstaw do kwestionowania jej wiarygodności.

Za wiarygodne Sąd również uznał zeznania świadka T. D.. Świadek wprawdzie nie pamiętał dobrze wszystkich okoliczności jakie miały miejsce w związku z doręczeniem powodowi korespondencji kierowanej do niego przez WSA w Warszawie, niemniej jednak konsekwentnie podtrzymywał, iż zachowanie służby więziennej wobec powoda uległo zmianie po tym jak otrzymał przedmiotową korespondencję. Nie można przy tym odmówić świadkowi wiarygodności w tym zakresie, albowiem jego zeznania były spójne, ponadto nie można wykluczyć a priori, aby takie zdarzenia nie miały miejsca, jednocześnie pozwany nie przedstawił żadnych dowodów podważających zeznania świadka w tym zakresie.

Z tego też względu Sąd uznał za wiarygodne zeznania powoda w zakresie w jakim potwierdzały się one z zeznaniami T. D..

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

W niniejszej sprawie powód dochodził zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych w postaci prawa do poszanowania korespondencji. Zgodnie z art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Chronionym dobrem osobistym jest między innymi wymieniona w art. 23 k.c. tajemnica korespondencji, wyrażona również w art. 49 Konstytucji. Jest to pojęcie związane przede wszystkim z prawem każdego człowieka do poszanowania jego życia prywatnego i jego prawa do zachowania w tajemnicy treści przekazu kierowanego do innych osób lub instytucji. Prawo do poszanowania korespondencji interpretowane jest jako prawo do niezakłóconej i niecenzurowanej komunikacji z innymi. Naruszaniem tajemnicy korespondencji będzie zatem każda nieuprawniona ingerencja w nią, przede wszystkim zapoznanie się z jej treścią lub zmiana tej treści, jak również doprowadzenie do stanu, w której do takiej ingerencji może dojść (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2010 r. IV CSK 87/10, LEX nr 622216; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 26 czerwca 2012 r., I ACa 521/12, LEX nr 1238502; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 listopada 2013 r., VI ACa 674/13, LEX nr 1444946). W myśl art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Należy również wskazać, że zgodnie z art. 8 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: EKPCz ) każdy ma prawo do poszanowania swojego życia prywatnego i rodzinnego, swojego mieszkania i swojej korespondencji. Ponadto niedopuszczalna jest ingerencja władzy publicznej w korzystanie z tego prawa, z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez ustawę i koniecznych w demokratycznym społeczeństwie z uwagi na bezpieczeństwo państwowe, bezpieczeństwo publiczne lub dobrobyt gospodarczy kraju, ochronę porządku i zapobieganie przestępstwom, ochronę zdrowia i moralności lub ochronę praw i wolności innych osób (art 8 ust. 2 Konwencji). W orzecznictwie zauważa się, że w świetle art. 49 Konstytucji, art. 8 EKPCz oraz funkcji i znaczenia art. 23 k.c. dla naruszenia prawa podmiotowego osadzonego – jego dobra osobistego w postaci tajemnicy korespondencji – nie jest konieczne, aby dowieść, że konkretny funkcjonariusz publiczny ściśle określonej jednostki wymiaru sprawiedliwości faktycznie zapoznał się z treścią jego korespondencji chronionej. Dla stwierdzenia ingerencji nie ma również znaczenia treść korespondencji, albowiem art. 8 EKPCz chroni środki i metody, a nie temat komunikacji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 3 grudnia 2014 r. I ACa 696/14, LEX nr 1621087, I. (...) prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego w Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka. Podręczniki praw człowieka Rady Europy. Rada Europy, 2012, s. 35).

Art. 448 k.c. uprawnia tego, czyje dobro osobiste zostało naruszone, do domagania się odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub do żądania zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany przez niego cel społeczny. W odniesieniu do roszczeń opartych na omawianym przepisie przyjmuje się, iż każde naruszenie dóbr osobistych jest bezprawne, chyba że zostaną wykazane okoliczności wyłączające bezprawność, a więc stosuje się konstrukcję przewidzianą w art. 24 k.c. Oznacza to, że dochodzący roszczenia o zadośćuczynienie na podstawie art. 448 k.c. nie jest obciążony obowiązkiem wykazania bezprawności naruszenia, albowiem art. 24 k.c. stanowiący podstawę roszczeń z tytułu naruszenia dóbr osobistych wprowadza domniemanie bezprawności naruszenia. Należy przy tym zaznaczyć, że w sytuacji, gdy źródłem naruszenia dóbr osobistych było niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej, odpowiedzialność Skarbu Państwa oparta jest na przesłance bezprawności i nie zależy od winy. Powyższe jest konsekwencją tego, że wynikający z art. 77 ust. 1 Konstytucji i z art. 417 k.c. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie władzy publicznej obejmuje także szkodę niemajątkową (krzywdę) w ujęciu art. 448 k.c. (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2011 r. III CZP 25/11, LEX nr 960463; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2007 r., V CSK 431/06, LEX nr 255593; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 października 2011 r. V CSK 489/10, LEX nr 1102552).

Należy mieć jednak na uwadze, że uwzględnienie roszczeń z art. 448 k.c. ma charakter fakultatywny na co wskazuje sformułowanie „sąd może także przyznać", a więc nie muszą być one zasądzone mimo spełnienia przesłanek ustawowych, choć nie oznacza to dowolności. Przy stosowaniu tego przepisu sąd bierze pod uwagę całokształt okoliczności faktycznych, w tym winę sprawcy naruszenia dóbr osobistych i jej stopień oraz rodzaj naruszonego dobra, uciążliwości z tym związanych, poczucia krzywdy i jego stopnia oraz od innych okoliczności, które mogą zwiększać poczucie krzywdy lub je osłabiać a nawet sprawiać, że w ogóle nie powstało. Trzeba bowiem pamiętać, że na podstawie art. 448 k.c. kompensowana jest krzywda, a więc szkoda niemajątkowa wywołana naruszeniem dobra osobistego, polegająca na fizycznych dolegliwościach i psychicznych cierpieniach pokrzywdzonego. Kompensata majątkowa ma bowiem na celu przezwyciężenie przykrych doznań. Strona dochodząca zadośćuczynienia pieniężnego z tytułu naruszenia dobra osobistego zobowiązana jest zatem udowodnić nie tylko sam fakt naruszenia dobra osobistego, ale także doznania krzywdy wskutek naruszenia dobra osobistego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2011 r. V CSK 113/11, LEX nr 1101690; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2012 r., I CSK 248/12, LEX nr 1298065; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2006 r., II PK 245/05, LEX nr 243923).

W przedmiotowej sprawie pomiędzy stronami nie było sporu, iż korespondencja kierowana do powoda od pozwanego została w nieprawidłowy sposób przesłana. W skutek bowiem zaniechania pracownika pozwanego, administracja Zakładu Karnego w N. otwierając przesyłkę zaadresowaną do Zakładu Karnego w N., a mającą być doręczoną powodowi, miała możliwość zapoznania się z korespondencją adresowaną do niego. Wynikało to z tego, iż w kopercie zaadresowanej do Zakładu Karnego w N. znalazła się niezabezpieczona korespondencja adresowana do powoda. W tej sytuacji bez wątpienia pomiędzy działaniem/zaniechaniem pozwanego, a naruszeniem dobra osobistego jest adekwatny związek przyczynowo - skutkowy. Gdyby korespondencja adresowana do powoda została prawidłowo zabezpieczona nie doszłoby do jej naruszenia przez administrację Zakładu Karnego. To działanie pracownika pozwanego w tym momencie doprowadziło do sytuacji, w której administracja Zakładu Karnego musiała otworzyć korespondencję przeznaczoną dla powoda. Bez wątpienia jest zatem w tym przypadku zachowany ciąg przyczynowo – skutkowy.

Naruszenie tajemnicy korespondencji było tym bardziej dotkliwe dla powoda, albowiem w ten sposób osoby trzecie, w postaci pracowników administracji zakładu karnego, miały możliwość zapoznania się z treścią odpowiedzi na skargę sformułowaną przez Rzecznika Praw Obywatelskich, z jego uzasadnieniem i dowiedzieć się o tym, iż były do niego kierowane pisma od powoda z prośbą o podjęcie działań w związku z panującymi warunkami w zakładzie karnym w którym powód był osadzony.

W tej zatem sytuacji stwierdzić należy, iż zachowanie pozwanego, rozumiane, jako zachowanie pracownika przygotowującego korespondencję do doręczenia, było zachowaniem bezprawnym, jak również niezgodnym z prawem, w węższym rozumieniu, o jakim mowa jest w przypadku odpowiedzialności organów państwa opartej na zasadzie ryzyka opisanej w art. 417 § 1 k.c.

W związku z powyższym w ocenie Sądu w sprawie niniejszej roszczenie powoda o zasądzenie zadośćuczynienia podlegało, co do zasady uwzględnieniu. Jak wskazano już wyżej, poprzez niezgodne z prawem zachowanie pracownika pozwanego, doszło do naruszenia tajemnicy korespondencji powoda oraz prawa do prywatności. Powód w tym czasie przebywał w Zakładzie Karnym, gdzie jego prawa, i tak w znaczącym stopniu były ograniczone. Naruszenie tychże praw prowadziło do jego pokrzywdzenia. Dodatkowo zawarte w przedmiotowej korespondencji informacje narażały powoda na negatywne konsekwencje jako osadzonego w Zakładzie Karnym w N., albowiem ujawniły podjęte przez niego działania związane z kwestionowaniem warunków panujących w tym zakładzie karnym.

Zdaniem Sądu wykazane naruszenie dobra osobistego powoda uprawniało przyznanie mu zadośćuczynienia, albowiem w sprawie wykazane zostało, iż w związku z tym naruszeniem powód doznał krzywdy wymagającej zrekompensowania.

Przechodząc do ustalenia wysokości tego zadośćuczynienia to w ocenie Sądu powinna być ona ustalona na kwotę 2.000,00 zł. Jest to kwota o wiele niższa, niż żądana przez powoda w pozwie, biorąc jednak pod uwagę ustalenia faktyczne poczynione w sprawie w ocenie Sądu jest ona adekwatna do krzywdy jakiej doznał powód w wyniku naruszenia jego dóbr osobistych. Nie sprawdziło się bowiem stanowisko powoda, iż w wyniku naruszenia tajemnicy korespondencji, był on zmuszony do zrezygnowania z dalszego prowadzenia sprawy przed WSA w Warszawie zainicjowanej jego skargą na czynności Rzecznika Praw Obywatelskich. Z załączonych do akt kopii akt sprawy sygn. akt V SAB/Wa 194/16, wynika, iż wniesiona przez niego skarga była niezasadna, albowiem ocena podejmowanych przez Rzecznika Praw Obywatelskich działań nie należy do sądu administracyjnego, a dodatkowo czynności (...) nie są czynnościami z zakresu administracji publicznej. Doprowadziło to do jej odrzucenia postanowieniem z 13 lipca 2016 r. Oznacza to, że nawet dalsze aktywne popieranie skargi przez powoda nie zmieniło by rezultatu sprawy, albowiem przesłanką do odrzucenia skargi była jej niedopuszczalność (art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.). Trudno też przyjąć, jakie działania mógłby podjąć powód w sprawie toczącej się przed WSA w Warszawie, a których to zaniechał w związku z naruszeniem tajemnicy korespondencji. Wbrew stanowisku powoda nie był on wyzywany do uiszczenia opłaty od skargi. Z motywów odrzucenia skargi również nie wynika aby przesłanką do jej odrzucenia było nie uiszczenie opłaty od złożonej skargi. Miał on wprawdzie wypełnić formularz wniosku o przyznanie prawa pomocy, ale miało to związek z jego wnioskiem o ustanowienie dla niego adwokata z urzędu. Przy okazji należy zauważyć, że taki formularz został przez powoda wypełniony i przesłany do sprawy. Wprawdzie postanowieniem z 12 lipca 2016 r. odmówiono powodowi prawa pomocy, niemniej jednak przesłanką tej decyzji była oczywista bezzasadność złożonej przez niego skargi (art. 247 p.p.s.a.), a nie innego rodzaju przyczyny. Tak więc należy uznać, iż naruszenie tajemnicy korespondencji nie miało żadnego wpływu na toczące się postępowanie w sprawie sygn. akt V SAB/Wa 194/16. Zauważyć przy tym jeszcze należy, iż powód w pozwie wskazał, iż to działania represyjne ze strony administracji Zakładu Karnego w N. doprowadziły do zrezygnowania z dalszego popierania złożonej przez niego skargi, tymczasem z postępowania dowodowego nie wynikało, jakie to konkretne działania miały doprowadzić powoda do zaniechania popierania skargi. Z zeznań przesłuchanego w sprawie świadka jak i samego powoda wynikało, iż działania ze strony funkcjonariuszy więziennych miały na celu zwiększenie uciążliwości w odbywania kary pozbawienia wolności przez powoda i były rozciągnięte w czasie. Nie zostało wskazane, aby ich intensywność była szczególnie nasilona zaraz po zapoznaniu się z treścią kierowanej do niego korespondencji i była ponadto nastawiona na wycofania przez powoda skargi.

Niemniej jednak w sprawie zostało ustalone, iż w związku z naruszeniem tajemnicy korespondencji powód został narażony ze strony administracji Zakładu Karnego w N. na nieprzyjemne uwagi nawiązujące do złożonej przez niego skargi do Rzecznika Praw Obywatelskich o czym można było się dowiedzieć z korespondencji przesłanej mu przez pozwanego, a ponadto w stosunku do niego nasilono czynności sprawdzające, tak jak przeszukania celi oraz kontrole osobiste, które to czynności niewątpliwie wpływały na warunki odbywania przez powoda kary pozbawienia wolności. Potwierdzają to zeznania świadka słuchanego w sprawie, przesłuchanie powoda, jak i treść jego skargi skierowanej do pozwanego 7 czerwca 2016 r. W tych to okolicznościach należało upatrywać krzywdy jakiej doznał powód w związku z naruszeniem tajemnicy korespondencji. Zdaniem Sądu z tego tytułu powodowi należało przyznać zadośćuczynienie w wysokości 2.000,00 zł. Zwrócić należy przy tym uwagę, iż pozwany odpowiada jedynie za naruszenie tajemnicy korespondencji i fakt narażenia na szykany ze strony administracji zakładu karnego, w którym powód w tym czasie był osadzony. Pozwany nie jest zaś odpowiedzialny za zachowanie pracowników zakładu karnego, w związku z tym rodzaj oraz nasilenie tych szykan nie może wypływać na rozmiar krzywdy, a tym samym na wysokość przyznanego zadośćuczynienia.

W ocenie Sądu przyznana kwota spełni zarówno funkcję kompensacyjną, jak i łączoną z zadośćuczynieniem funkcję prewencyjną. Roszczenie powoda ponad tę kwotę zostało oddalone, jako wygórowane.

O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o treść art. 481 § 1 k.c. W ocenie Sądu, o ile nie powinno być sporu co do faktu samego naruszenia dóbr osobistych przez pozwanego, to dopiero przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało, iż naruszenie to było źródłem krzywdy doznanej przez powoda, co czyniło obowiązek zrekompensowania jej przez wypłatę odpowiedniej sumy zadośćuczynienia. Należało więc uznać, iż dopiero od doręczenia pozwanemu odpisu pozwu pozostawał on w opóźnieniu w zapłacie zadośćuczynienia i od tej daty należało zasądzić odsetki ustawowe za opóźnienie.

O kosztach postępowania należało orzec na podstawie art. 98 k.p.c. Biorąc pod uwagę zapadłe rozstrzygnięcie przyjąć należy, iż powód wygrał w 20% co uzasadniało zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego części poniesionych przez niego kosztów. Powód był zwolniony od kosztów postępowania w sprawie (postanowieniem wydanym w sprawie I Co 248/17). Pozwany poniósł zaś koszt wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości 1.800,00 zł. Stosując więc zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.440,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Tak jak zostało wcześniej wspomniane powód został zwolniony z kosztów postępowania, niemniej jednak zwolnienie to nie obejmowało kosztów poniesionych w sprawie przez przeciwnika procesowego.