Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2018 roku w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko I. Ś.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3624,44 zł (trzech tysięcy sześciuset dwudziestu czterech złotych czterdziestu czterech groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 marca 2017 roku;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 963,46 zł (dziewięciuset sześćdziesięciu trzech złotych czterdziestu sześciu groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Łucja Gruszczyńska – Czapla

Sygn. akt I C 1085/17 upr

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniosła przeciwko I. Ś. do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie o zapłatę kwoty 3624,44 zł, z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu (3 marca 2017 r.), nadto zasądzenia kosztów procesu według norm przepianych. Wskazała, że pozwana zawarła w dniu 10 marca 2016 r. umowę pożyczki z Via SMS PL (...) z ograniczoną odpowiedzialnością w W.. Pozwana nie wywiązała się z warunków umowy, co spowodowało powstanie zadłużenia, które na dzień wniesienia pozwu wynosiło kwotę objętą żądaniem pozwu. Na kwotę żądania pozwu składają się: kwota 3000 zł niespłaconego kapitału, kwota 392,76 zł opłaty za udzielenie pożyczki, kwota 67,50 zł tytułem kosztów działań upominawczych, kwota 164,18 zł niespłaconych odsetek umownych. Wezwanie do zapłaty pozostało bezskuteczne.

Nakazem zapłaty z 5 maja 2017 r. Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie uwzględnił powództwo w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Rybniku. Wskazała, że roszczenie jest bezzasadne. Nie uzasadniła swojego stanowiska.

W toku procesu pozwana wskazała, że powódka nie wykazała, by nabyła wskazaną wierzytelność do pozwanej.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwana zawarła 10.03.2016 r. z Via SMS PL (...) z ograniczoną odpowiedzialnością
w W. umowę oprocentowanej pożyczki pieniężnej na okres 30 dni. Kwota do wypłaty wynosiła 3000 zł, całkowity koszt pożyczki 427 zł (treść umowy pożyczki, k. 28-31, regulamin udzielania pożyczek, k. 32-34, oświadczenie, k. 35, potwierdzenie przelewu, k. 36).

Pismem z 25.07.2016 r. pożyczkodawca wezwał pozwaną do uregulowania zaległej należności w terminie 7 dni (pismo, k. 37, zestawienie kosztów, k. 38).

Na podstawie umowy z 30.11.2016 r. powódka nabyła wierzytelność do pozwanej (umowa cesji wierzytelności z załącznikiem, k. 39-41, umowa cesji, k. 42-49).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane dokumenty, których autentyczność nie była kwestionowana.

Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanej wobec jej nieusprawiedliwionego niestawiennictwa.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Nie był zasadny zarzut pozwanej niewykazania przelewu wierzytelności na powódkę.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelności na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. (art. 509 § 2 k.c.). W świetle art. 509 k.c. wskutek cesji na nabywcę przechodzi wierzytelność o tyle jednak, o ile przysługiwała ona zbywcy. Warunkiem otrzymania przez cesjonariusza świadczenia dłużnika jest zatem udowodnienie, że dłużnik był do tego zobowiązany względem cedenta (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). Ponadto, aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób zindywidualizowana poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. Judykatura przyjęła, że oznaczenie wierzytelności to wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Elementy te w momencie zawierania umowy przelewu powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne. Natomiast do chwili przejścia wierzytelności z majątku zbywcy do majątku nabywcy winno nastąpić dokładne sprecyzowanie pozostałych elementów stosunku zobowiązaniowego, w ramach którego istnieje zbywana wierzytelność (por. wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z 7.10.2013 r., II Ca 770/13, wyrok Sądu Najwyższego
z 11.05.1999 r., III CKN 423/99, Biul. SN 2000, nr 1, s. 1).

W niniejszej sprawie wierzytelność została w dostateczny sposób zindywidualizowana. Wraz z wierzytelnością przeszły na nabywcę wszelkie związane z nią prawa,
w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. (art. 509 § 1 i 2 k.c.). Jak podkreśla się
w orzecznictwie, w wyniku przelewu wierzytelności przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 2001 r., I CKN 379/00). Nabywca wierzytelności nabywa ja
w takiej postaci, w jakiej przysługiwała zbywcy, co dotyczy także kwestii przedawnienia.

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Z mocy art. 354 § 1 k.c. nie tylko dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom.

Powódka wykazała roszczenie co do zasady i wysokości.

Pozwana nie wywiązała się z zaciągniętego zobowiązania. Będąc pożyczkobiorcą nie zwróciła pożyczki.

Umowa pożyczki została zawarta 10.03.2016 r., tj. przed 11.03.2016 r. (zmiana ustawy
o kredycie konsumenckim).

Pozwana powołała się na pewne okoliczności, które mogłyby zostać przez nią wyjaśnione
w ramach dowodu z przesłuchania stron, jednak pozwana nie stawiła się na przesłuchanie bez usprawiedliwienia, co skutkowało pominięciem dowodu z jej przesłuchania.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 720 § 1 k.c. i art. 481 § 1 i 2 k.c. w pkt 1 wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3624,44 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 marca 2017 r.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 zd. 1 k.c. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Od 1 stycznia 2016 r., zgodnie z art. 2 pkt 2a i art. 57 ustawy z dnia 9 października 2015 r.
o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Poz. 1830), jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona (jak w niniejszej sprawie), należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. W świetle tej zasady, strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), przy czym do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony (art. 98 § 3 k.p.c.).

Ustalając wysokość stawki wynagrodzenia pełnomocnika powódki Sąd uwzględnił datę wszczęcia niniejszego postępowania (3 marca 2017 r.). W sprawie zastosowanie miało zatem rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800), w brzmieniu po 27 października 2016 r., zgodnie
z którym przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 1500 do 5000 zł stawka wynagrodzenia pełnomocnika wynosi 900 zł (§ 2 pkt 3).

Koszty procesu należne powódce obejmują:

-

kwotę 46,00 zł opłaty od pozwu,

-

kwotę 0,46 zł prowizji od opłaty,

-

kwotę 17,00 zł opłaty od pełnomocnictwa,

-

kwotę 900 zł wynagrodzenia pełnomocnika.

Sąd zatem w pkt 2 wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 963,46 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.