Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 208/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

I.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 29 października 2018 r. , sygn. akt XVIII K 48/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego D. L. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. 

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, wbrew zeznaniom świadka C. T., który przyjmował zamówienie posiłku od oskarżonych, iż oskarżony D. L. (1) oświadczył, że nie zamierza zapłacić za zamówiony posiłek, podczas gdy zeznań świadka C. T. (k. 461 – 462) wynika, iż oskarżeni wyrazili chęć zapłaty za zamówiony posiłek po jego przygotowaniu oraz, że nie mówili wprost, że nie mają zamiaru płacić za zamówiony posiłek;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Apelacyjnego poczynione w realiach niniejszej sprawy ustalenia Sądu meriti są prawidłowe – oparte zostały one bowiem:

- na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego sprawie

- materiał ten jest kompletny

- nie została przy tym podważona w sposób skuteczny prawidłowa ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti w sposób swobodny.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może skutecznie zostać podniesiony, gdy w zaskarżonym wyroku dokonano ustaleń faktycznych, gdy powyższe warunki nie zostały spełnione albo gdyby określonego ustalenia nie dokonano, choć z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał.

W realiach niniejszej sprawy stwierdzić należy, że:

1)  Obrońca oskarżonego D. L. nie zakwestionował dokonanej przez Sąd meriti oceny zeznań świadka C. T. na gruncie art. 7 k.p.k.

2)  Zauważenia wymaga, że świadek C. T. zeznał, że: „ normalnie jest tak, że przychodzi klient, składa zamówienie, płaci, a my przygotowujemy posiłek. Ja otrzymałem zamówienie, a oni nie zapłacili. Powiedzieli: najpierw przygotuj jedzenie, a później ci zapłacę (…) Nie było czegoś takiego, że nie zapłacą. Nie otrzymałem zapłaty. Z późniejszego ich zachowania zrozumiałem, że nie zapłacą” (vide k. 460-462). Równocześnie na powyższą okoliczność zeznawał świadek C. O.: „Osoba, która za darmo zażądała kebaba usłyszała od nas, że nie ma takiej możliwości (…) powiedział, żebyśmy mu wydali kebab, a on później zapłaci. Później przyszedł szef i z nimi rozmawiał” (k. 462). Świadek R. H. zeznał podobnie :”Kazał robić kebab, że nie będzie za niego płacić” (vide k.22-23) . Powyższe depozycje są w pełni zgodne z zeznaniami pokrzywdzonego Ó. M., który konsekwentnie podawał, że: „Kazał mi dać sobie i temu znajomemu kebab, a później może zapłaci” (k.15) „ drugi (…) kilkakrotnie chciał do mnie podejść(…) ale ten w czarnej koszulce kazał mu zostać na miejscu, bo twierdził, że on będzie mnie przekonywał, abym dał im za darmo jedzenie. Powiedziałem do tego w czarnej koszulce, że nie ma takiej opcji, aby dostali coś za darmo lub na kredyt. Podszedł wtedy ten w zielonej koszulce. Ja wtedy podniosłem się z krzesła. Ten w zielonej koszulce zaczął krzyczeć „to jest Polska, tu jest mój kraj, dawaj kebab; bo jak nie to my przyjdziemy z kolegami i powybijamy wam szyby, nie damy wam spokoju (…) dostałem 2-3 razy pięścią” (k.15v) „ Ten w czarnej koszulce zażądał ode mnie jedzenia za darmo, gdyż uważał, że im się to należy. (…) Ten w czarnej koszulce trzymał jakiś czarny przedmiot skierowany w naszą stronę i żądał jedzenia za darmo. Mówił, że jak dostaną jedzenie to dadzą nam spokój” (k. 106-107) „Kucharz podszedł i powiedział, że panowie chcieli zamówić, ale nie chcą płacić” (k. 366-368)

Wbrew zatem twierdzeniom obrońcy Sąd meriti nie dopuścił się błędu ustalając, że oskarżeni odmówili dokonania zapłaty za zamówiony posiłek, skoro nie dostosowali się tak do ustalonych w tym lokalu zwyczajów, że płatność następuje przed realizacją zamówienia. Jest oczywiste, że ocena wyjaśnień oskarżonego D. L. (1) dokonana w konfrontacji z innymi zgromadzonymi w sprawie dowodami prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż jego twierdzenia, że miał zamiar zapłacić za zamówienie po jego przygotowaniu – służy jedynie realizacji przyjętej linii obrony. Oskarżony wiedział dokładnie jaka jest ustalona przez właściciela lokalu kolejność przy realizacji zamówienia – i jeśli nawet tego nie akceptował nie mógł wymuszać innej procedury. Podkreślana przez obrońcę okoliczność, że oskarżeni nie mówili, wprost że nie mają zamiaru płacić za zamówiony posiłek jest argumentem całkowicie polemicznym, który nie może podważyć trafnych ustaleń Sądu meriti.

Lp.

Zarzut

2.

Na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k., mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, poprzez dowolną ocenę dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego D. L. (1) i niedanie wiary przez Sąd I instancji jego wyjaśnieniom w zakresie okoliczności, iż w chwili zdarzenia dysponował on gotówką w wysokości ok. 25 zł, z tym że nie miał on tych pieniędzy w czasie przesłuchania, gdyż poprosił policjantów o to by kupili m u dwie paczki papierosów, podczas gdy z innych dowodów nie wynika okoliczność przeciwna, a wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie jawią się jako wysoce prawdopodobne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Chybiony jest zarzut obrońcy kontestujący dokonaną przez Sąd I instancji ocenę wyjaśnień oskarżonego D. L. (1).

Obraza art. 7 k.p.k. ma miejsce wówczas, gdy Sąd w sposób dowolny dokonał oceny materiału dowodowego – tj. wówczas gdy przy ocenie tej naruszył zasady logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Przy czynieniu tego rodzaju zarzutu skarżący nie może ograniczyć się do przedstawienia własnej interpretacji zdarzenia, ale w sposób precyzyjny wykazać w którym momencie i z jakim skutkiem na treść końcowej oceny norma art. 7 k.p.k. została naruszona.

Obrońca oskarżonego czyniąc zarzut dowolnej oceny tego dowodu przez Sąd I instancji skoncentrował się wyłącznie na podkreślanej przez niego okoliczności, że D. L. (1) w trakcie zdarzenia dysponował kwotą 25 zł i na tej podstawie próbował przekonać, że dowolne jest ustalenie Sądu meriti, iż oskarżony miał zamiar wymuszenia korzyści majątkowej (vide str. 4 apelacji).

Tymczasem dla oceny zamiaru z jakim działał sprawca nie można poprzestać na deklaracjach jakie on sam w tej materii składa, ale uwzględniając całokształt zgromadzonych w sprawie dowodów ocenić czy mają one w nich oparcie. Wielokrotnie orzecznictwo Sądu Najwyższego podkreśla iż zamiar, choć istnieje tylko w świadomości sprawcy, podlega identycznemu dowodzeniu, jak okoliczności ze sfery przedmiotowej, a więc z zastosowaniem odpowiednich zasad dowodzenia i wnioskowania (por.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 grudnia 2006 r., II KK 92/06, OSN w SK z 2006 r., z. 1, poz. 2576; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2004 r., IV KK 276/03, OSN w SK z 2004, z. 1, poz. 29). Stąd właśnie, aby poczynić miarodajne ustalenia faktyczne w zakresie zamiaru, jaki przyświecał sprawcy przede wszystkim należy mieć na uwadze fakty istniejące obiektywnie, należące do strony przedmiotowej czynu, a nie same jego wypowiedzi.

W realiach niniejszej sprawy obrońca formułując powyższy zarzut nie przedstawił żadnej argumentacji, która w sposób skuteczny mogłaby podważyć stanowisko Sądu Okręgowego i ma on charakter wyłącznie polemiczny. Podkreślenia wymaga, że oceniając wyjaśnienia oskarżonego D. L. (1) Sąd miał na względzie całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, respektował również normy wynikające z art. 7 k.p.k. – o czym świadczy treść uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

3.

Na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na treść tego orzeczenia, poprzez przyjęcie, iż zamiarem oskarżonego D. L. (1) było zastosowanie przemocy oraz gróźb z powodu przynależności narodowej, rasowej oraz wyznaniowej pokrzywdzonego oraz miało na celu dyskryminację pokrzywdzonego z wyżej wskazanych powodów, podczas gdy zachowanie oskarżonego nie miało na celu dyskryminacji pokrzywdzonego, a ewentualne sformułowanie, które oskarżony kierował do pokrzywdzonych były jedynie jego reakcją na stresogenną i konfliktową sytuację;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec uznania podniesionego przez obrońcę zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. co do oceny wyjaśnień oskarżonego za niezasadny, za oczywiście bezprzedmiotowy należy uznać wynikający z niego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do zamiaru z jakim działał oskarżony D. L. (1). Ustalenia faktyczne, w tym te dotyczące przypisania oskarżonemu czynu z pkt I. skarżonego wyroku są prawidłowe.

Lp.

Zarzut

4.

Na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania w postaci art. 170§3 k.p.k. w zw. z art. 366§1 k.p.k. w zw. z art. 368 k.p.k., mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez pozostawienie przez Sąd I instancji bez rozpoznania wniosku dowodowego oskarżonego (sformułowanego w piśmie z dnia 14 czerwca 2018 r.) o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka A. B., który był naocznym świadkiem zdarzenia w barze (...) przy ul. (...);

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca trafnie wskazał, że wniosek zawarty w piśmie oskarżonego D. L. (1) z dnia 14 czerwca 2018 r. stanowiącym odpowiedz na a/o o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka A. B. (k. 392) – nie został rozpoznany przez Sąd I instancji.

Niemniej – w trakcie rozprawy apelacyjnej wobec podtrzymania przedmiotowego wniosku przez obrońcę oskarżonego – Sąd Apelacyjny na podstawie art. 170§1 pkt 4 k.p.k. oddalił przedmiotowy wniosek, bowiem wobec niewskazania przez wnioskującego adresu A. B. i niemożności ustalenia tego adresu – dowodu nie można przeprowadzić (vide protokół rozprawy apelacyjnej k. 632). Tym samym powyższe uchybienie Sądu meriti zostało konwalidowane w toku postępowania odwoławczego.

Na marginesie także wskazać należy, że:

1.  Na rozprawie w dniu 12.06.18 r. był obecny tak oskarżony D. L. (1), jak i jego obrońca, a przedmiotowy wniosek nie został ponowiony („strony wniosków nie składają”) – vide k. 362-369.

2.  Podobnie na kolejnych rozprawach przed Sądem I instancji w dniach 25.06.18r., 30.08.18 r., 24.09.2018 r. w niosek o dopuszczenie dowodu nie został ponowiony – mimo, iż oskarżony w toku całego postępowania sądowego korzystał z pomocy obrońcy (vide k. 410-414, k. 459-464, k. 471-475)

3.  przed zamknięciem przewodu Sądowego przed Sądem I instancji – strony nie żądały uzupełnienia postępowania dowodowego – rozprawa z dnia 29.10.18 r. .

Lp.

Zarzut

5.

Na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. naruszenie prawa materialnego poprzez przypisanie oskarżonemu D. L. (1) odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 282§1 k.k., podczas gdy jego zachowaniu można by ewentualnie przypisać znamiona czynu opisanego w art. 191§1 k.k..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut polemiczny. Sąd I instancji ustalając bezbłędnie stan faktyczny dokonał subsumpcji prawnej i prawidłowo przypisał oskarżonemu działanie wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym M. O. w ramach czynu z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 119§1 k.k. w zw. z art. 119§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. – a ponadto temu oskarżonemu w ramach ar. 64§1 k.k.

W ocenie Sądu odwoławczego apelacja jest wewnętrznie sprzeczna, bowiem podnoszenie zarzutu obrazy prawa materialnego jest możliwe tylko wówczas, gdy ustalenia faktyczne są niesporne. Obraza prawa materialnego ma miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został w orzeczeniu prawidłowo ustalony, a nie zastosowano do niego właściwego przepisu (tak przykładowo: postanowienie SN z dnia 2 grudnia 2008 r., sygn. III KK 230/08). Skoro zatem skarżący „kwestionuje zastosowaną w wyroku kwalifikację prawną, ponieważ w działaniu oskarżonego dopatruje się innego od przypisanego mu przestępstwa, to podstawą takiej rewizji (obecnie apelacji) może być tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku (vide wyrok SN z dnia 23 lipca 1974 r., VKR 212/74).

W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji dokonując analizy całokształtu materiału dowodowego wykazał wszystkie znamiona czynu z art. 282 k.k. – obrońca kontestując powyższy pogląd lansował tezę, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu zamiaru działania „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej” i „doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem” (stąd argumentacja, że zapłata miała nastąpić po wydaniu zamówionego posiłku).

Tymczasem:

1. rozporządzenie mieniem w rozumieniu przepisu art. 282 k.k. odnosi się do wszelkich czynności prawnych i faktycznych, których przedmiotem jest mienie pokrzywdzonego. Innymi słowy są to więc czynności o skutkach rzeczowych, obligacyjnych, a także wszelkie zmiany w posiadaniu (władaniu) określonego mienia, bez względu na podstawę prawną takiej dyspozycji (t. Oczkowski, Komentarz do art. 282 k.k.)

2. W przypadku wymuszenia rozbójniczego z art. 282 k.k. sprawca zmusza rozporządzeniem mieniem na przyszłość- inaczej niż z w przypadku rozboju gdy sprawca stosując jeden z wymienionych sposobów oddziaływania na osobę zmierza do niezwłocznego zawładnięcia cudzą rzeczą (vide przykładowo wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 czerwca 2015 r. , II AKa 138/15.

3. nie ma racji obrońca oskarżonego twierdząc, że zachowanie oskarżonego ewentualnie wyczerpało znamiona czynu z art. 191§1 k.k. Przestępstwa określone w art. 191 § 1-2 atakują wolność wyboru postępowania przez zmuszanie innej osoby do zachowania narzuconego przez sprawcę. Obok ustaleń natury przedmiotowej odnoszących się do stosowania bądź użycia przemocy przez sprawcę, niezbędne jest określenie motywu owego zastosowania (użycia) przemocy, a więc określenia dalszego celu, którego zrealizowaniu przez sprawcę przemoc ma służyć. Jeśli celem tym jest zmuszenie pokrzywdzonego do określonego działania, zaniechania bądź znoszenia, niewątpliwie jego czyn winien zostać zakwalifikowany z art. 191 § 1 k.k., jeśli zaś sprawca zmierza do zmuszenia do rozporządzeniem mieniem na przyszłość-mamy do czynienia z wymuszeniem rozbójniczym.

4. ustalony przez Sąd stan faktyczny wskazuje na prawidłowość przypisania oskarżonemu czynu z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zb. z art. 119§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. Argumentacja obrońcy oskarżonego, iż „”być może w czasie całego zajścia ze słów oskarżonego padały niecenzuralne określenia, także dotyczące rasy, czy narodowości pokrzywdzonego, ale należy jednoznacznie podkreślić, iż zachowanie takie oskarżonego było jedynie reakcją na sytuację związaną z dużym napięciem i stresem” (vide str. 6 apelacji) nie może stanowić skutecznego zarzutu w zakresie podważenia prawidłowości przypisania oskarżonemu przez Sąd I instancji w ramach kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu występku z art.119§1 k.k. (vide uzasadnienie str. 12 -14).

Lp.

Zarzut

6.

na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. naruszenie prawa materialnego w postaci art. 53§2 k.k. poprzez nieuwzględnienie przez Sąd I instancji okoliczności związanych z zachowaniem się oskarżonego D. L. (1) po popełnieniu przypisywanego mu czynu w postaci podjęcia terapii przeciwdziałania alkoholizmowi, a także podjęcia pracy, do czego sąd był zobowiązany na podstawie tego przepisu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy prawa materialnego – co do zasady – nie może dotyczyć dyrektyw sądowego wymiaru kary wskazanych w art. 53 § 1 k.k. oraz okoliczności uwzględnianych przy wymiarze kary lub środków karnych wymienionych w art. 53 § 2 w zw. z art. 56 k.k. Przepisy te nie mają bowiem charakteru norm stanowczych, gdyż nie zobowiązują sądu do określonego zachowania. Natomiast pozostawiają mu swobodę orzekania w zakresie zastosowanego stopnia represji karnej. W wypadku więc kwestionowania przez skarżącego wymiaru kary lub środków karnych z uwagi na nieprawidłową ocenę zawartych w art. 53 § 1 k.k. dyrektyw albo okoliczności dotyczących wymiaru kary zarzut odwoławczy powinien dotyczyć rażącej niewspółmierności kary lub środka karnego.(Vide D. Świecki, Komentarz do art. 438 k.p.k.).

Równocześnie argument obrońcy, iż D. L. (3) po popełnieniu zarzucanego czynu podjął terapię w zakresie przeciwdziałania alkoholizmowi oraz podjął pracę – nie jest trafny, bowiem Sąd meriti orzekając o karze uwzględnił także i te okoliczności (vide strona 18 uzasadnienia). Sąd meriti orzekając o karze kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k. W ocenie Sądu Apelacyjnego orzeczona kara pozbawienia wolności – bliska dolnemu progowi przewidzianemu za przypisany w wyroku występek nie cechuje się surowością; brak dostatecznych podstaw, by uznać, że jest ona rażąco niewspółmierna do całokształtu okoliczności, którymi przy wymiarze kary winien kierować się sąd meriti.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego

ewentualnie

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu czynu i zastosowanie przepisu art. 191§1 k.k., przy jednoczesnym uwzględnieniu okoliczności związanych z zachowaniem się oskarżonego D. L. (1) po popełnieniu przypisywanego mu czynu w postaci terapii przeciwdziałania alkoholizmowi, a także podjęcia pracy

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski obrońcy oskarżonego D. L. (1) bezpodstawne wobec bezzasadności podniesionych zarzutów apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Brak

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

utrzymano punkty 1., 2., 3., 4. wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie Sądu w całości jest prawidłowe, zarzuty apelacji niezasadne, brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Brak

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

III.

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. P., Kancelaria Adwokacka w W., kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych – w tym 23% VAT - tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego M. O. pełnioną z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

zasądzono od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 180 zł tytułem opłaty oraz obciążono ich wydatkami za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

Rafał Kaniok Dorota Tyrała Przemysław Filipkowski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego D. L.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana