Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 244/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 18 grudnia 2017 roku, sygn. akt VIII K 382/10

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Apelacja obrońcy oskarżonej M. D. (1)

Lp.

Zarzut

1.

I. a. ppkt i. − naruszenia art. 6 k.p.k. w zw. z art. 376 § 2 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Zgodnie z treścią art. 374 § 1 k.p.k. oskarżony ma prawo brać udział w rozprawie. Przewodniczący lub sąd mogą uznać jego obecność za obowiązkową. Natomiast art. 175 § 1 k.p.k. stanowi, że oskarżony ma prawo składać wyjaśnienia. Może jednak bez podania powodów odmówić odpowiedzi na poszczególne pytania lub odmówić składania wyjaśnień.

2.  Prawo do odmowy składania wyjaśnień, w tym odpowiedzi na pytania, to jedno z głównych gwarancji procesowych osoby oskarżonej. Budowanie linii obrony, w tym przypadku przez współoskarżoną, nie stanowi przesłanki do pozbawienia D. S. (1) podstawowego przynależnego mu prawa.

3.  Udział oskarżonego w rozprawie nie był obowiązkowy, a obrońca w żaden sposób nie wykazała, z jakiego powodu decyzja taka miałaby zapaść. Z pewnością nie jest takim powodem chęć zadawania pytań przez obrońcę oskarżonej, czy też nią samą. Ponadto oskarżony złożył stanowcze oświadczenie, że odmawia odpowiadania na pytania Sądu i stron (k. 11062 − rozprawa 20 lutego 2014 roku).

4.  Oskarżony nie złożył wniosku o wyznaczenie obrońcy z urzędu, co również było zależne tylko i wyłącznie od jego woli.

5.  Wyjaśnienia D. S. (1) nie były jedynym wiarygodnym dowodem obciążającym oskarżoną, wzięto pod uwagę również zeznania świadków D. H. i A. R., opinie biegłego oraz dokumenty ujawnione przez sąd.

6.  W każdym demokratycznym państwie prawa nie ma możliwości zmuszenia osoby oskarżonej do złożenia wyjaśnień, czy odpowiedzi na pytania. Nie ma ku temu żadnych podstaw prawnych. Zarzut taki budzi zdziwienie, w sytuacji formułowania go przez adwokata.

Lp.

Zarzut

2.

I. a. ppkt ii − naruszenia art. 7 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Apelacja w tym zakresie jest jedynie polemiką z ustaleniami sądu. Nie sposób odnieść się do zarzutu obrazy art. 7 k.p.k., albowiem obrońca w tym zakresie nie podaje jakiejkolwiek merytorycznej argumentacji.

2.  Obrońca stwierdza, między innymi, że „Myli się Sąd Okręgowy uznając, że wyjaśnienia oskarżonego są jasne, spójne, konsekwentne, nie zawierają wewnętrznych sprzeczności, szczególnie iż następnie Sąd I instancji zauważa, że w wyjaśnieniach oskarżonego D. S. (1) wystąpiły rozbieżności. Sąd usprawiedliwił je jednakże dużą ilością podpisywanych przez oskarżonego dokumentów i upływem czasu. Nie sposób jednakże uznać tego za wnikliwą ocenę wyjaśnień współoskarżonego, który chciał w ten sposób uciec od odpowiedzialności.”

3.  Tak ogólnikowe stwierdzenie nie poparte argumentacją co do błędności ocen sądu, a będące jedynie niezadowoleniem z dokonanej oceny nie poddaje się kontroli odwoławczej.

4.  Nie sposób uznać, że oskarżony starał się uciec od odpowiedzialności, gdyż to między innymi jego wyjaśniania były ważkim dowodem obciążającym.

Lp.

Zarzut

3.

I. a. ppkt iii −naruszenia art. 171 § 5 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 171 § 7 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Wbrew twierdzeniom obrońcy nie doszło do naruszenia art. 171 § 5 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 171 § 7 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. Z materiału dowodowego nie wynika, by „osoby dokonujące przesłuchania D. H. i A. R. zastraszały świadków grożąc im odpowiedzialnością karną, jak również wpływały na treść ich zeznań poprzez sugerowanie odpowiedzi.”

2.  Odpowiedzią na ten zarzut są zeznania świadków:

„Na pytanie obrońcy osk. M. D. (1): czy podczas składania wszystkich odczytanych zeznań czuła się pani swobodnie? Czy miała pani swobodę wypowiedzi?

Świadek D. H. zeznaje: Nie wiem czy można czuć się swobodnie. Wiadomo, że człowiek jest zdenerwowany. Dziś też jestem zdenerwowana. Wiadomo że w takich miejscach człowiek się denerwuje.

Strony więcej pytań nie zgłaszają” (protokół rozprawy k. 11391).

„Na pytanie prokuratora: co pani miała na myśli mówiąc, że są w odczytanym protokole sugestie pani podsuwane, skoro podtrzymała pani przed chwilą okoliczności związane z pieczątką D. B. (1)?

Świadek A. R. zeznaje: Może nie tyle, że sugestie. Chciałam po prostu sprostować, że być może z tego powodu. To chodziło wyłącznie o tę nieścisłość dotyczącą zwolnienia mnie.

Na pytanie prokuratora: Czy ktoś na panią naciskał podczas przesłuchania?

Świadek A. R. zeznaje: Naciskał to nie, ale ja dużo rzeczy nie pamiętałam i oficerowie mówili, że „koledzy mówili to i to i czy pani potwierdza” i wtedy ja mówiłam, że pewnie tak bo taka sytuacja miała miejsce, ale nie pamiętam szczegółów. Absolutnie nie czułam się naciskana. (...) Ja byłam zestresowana. Powiedziałam, że były takie sytuacje rzeczywiście. (…) Byłam bardzo zdenerwowana dlatego, ale ja pomyliłam te dokumenty które były okazane u prokuratora. (...) Cała ta sytuacja była dla mnie bardzo stresująca.” (protokół rozprawy k. 11488− (...)).

3.  Nadinterpretacją obrońcy – nie wynikającą z treści przeprowadzonych dowodów − są twierdzenia, że osoby przesłuchujące zastraszały świadków grożąc im odpowiedzialnością karną, jak również wpływały na treść ich zeznań poprzez sugerowanie odpowiedzi.

Lp.

Zarzut

4.

I. a. ppkt iv − naruszenia art. 399 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Sąd pouczył o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej w zakresie czynów zarzucanych oskarżonej na rozprawie w dniu 27 września 2017 roku.

2.  Zgodnie z art. 399 k.p.k. jeżeli w toku rozprawy okaże się, że (…) można czyn zakwalifikować według innego przepisu prawnego, sąd uprzedza o tym obecne na rozprawie strony.

3.  Sąd nie zakwalifikował czynów zarzucanych oskarżonej w pkt 6 i 7 z żadnej nieznanej obronie kwalifikacji prawnej.

4.  Nie sposób uznać, w jaki sposób doszło do naruszenia prawa do obrony. Stwierdzenie że naruszenie tego przepisu „powodować powinno przeprowadzenie całości przewodu sądowego od początku” jest całkowicie niezrozumiałe, w sytuacji gdy podnosi je adwokat.

5.  Idąc tokiem rozumowania obrońcy w sytuacji uniewinnienia osoby oskarżonej sąd winien uprzedzić o możliwości wyeliminowania wszystkich przepisów.

Lp.

Zarzut

5.

I a. ppkt. v., vi., vii., viii., ix., x., xi − naruszenia art. 410 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Błędne, gdyż nie poparte zeznaniami świadków są twierdzenia obrońcy, że z zeznań świadków D. H., A. R. oraz wyjaśnień oskarżonego D. S. (1) nie wynika, aby otrzymywali oni polecenia od oskarżonej. Twierdzenie to jest sprzeczne z treścią zeznań i wyjaśnień wyżej wymienionych osób. Zarówno oskarżony, jak i świadkowie wielokrotnie wskazywali, że M. S. (1)−D., nie tylko zarządzała całą księgowością, w tym kreatywną, ale także wydawała im polecenia sfałszowania konkretnych faktur.

2.  Wyjaśnienia oskarżonego D. S. (1):

„Prośba M. S. (1) wyglądała w ten sposób, że dała mi te dokumenty, które są w zarzucie i w formie polecenia kazała mi je podpisać. Prosiła mnie bym podpisał te dokumenty jako D. B. (1) (…) z wyjaśnień jakie uzyskałem od M. S. (1), którą zapytałem o to, kto to jest D. B. (1) wynikało, że postać tę stworzyła ona i pan P. po to, by stemplować deklaracje oraz dokumenty finansowe.” (k. 1917).

„ W tym miejscu chciałbym jeszcze odnieść się do postaci D. B. (1) i tym samym przedstawionych mi zarzutów o fałszowanie dokumentów opatrzonych pieczęcią i parafą tej treści. Dokumenty okazane mi przez pana prokuratora podpisałem na polecenie M. S. (1).” (k. 1961).

„Najczęściej faktury kosztowe (zakupów) były „dorabiane” przed terminem złożenia deklaracji CIT. W tym czasie pani S. w swoim komputerze sprawdzała rejestr VAT i koszty − miała pełen obraz jak na dany czas kształtował się wynik finansowy. (...) Wyjaśniam że ja nigdy nie podpisywałem żadnych dokumentów wytworzonych „z potrzeby chwili” − te dokumenty przygotowywała pani S.. (...) Wyjaśniam, że dla pełnego obrazu działania księgowości firm należących do pana D. potrzebna jest ta wiedza, że w pełni stworzyła ją pani S.. (...) Pani S. była doskonale we wszystkim zorientowana, miała pełną swobodę działania, wydawała polecenie i wszelkie czynności dokonywane przez pracownika księgowości były przez nią nadzorowane, kontrolowane i zawsze odbywały się za jej wiedzą.” (k. 1962).

„Należy dodać, że pani S. nikogo nie dopuszczała do rozliczeń z tytułu CIT i VAT i to w żadnej ze spółek.” (k. 1968).

„Mówiąc poprzednich wyjaśnieniach, że M. S. (1) dysponowała pieczątką o treści (...) miałem na myśli to, że ona miała tą pieczątkę zawsze w biurku, zamknięta na klucz. Ja tę pieczątkę widziałem, ale nigdy nie stemplowałem dokumentów. (...) Natomiast wszystkie te dokumenty, które wymienione są w przedstawionych niżej zarzutach, przekazywała mi M. S. (1), już z naniesionymi pieczątkami D. B. (1). Wyglądało to w ten sposób, że na biurku były poukładane dokumenty według firm i ona przekazywała mnie mówiąc do mnie, cyt. „podpisz”.” (k. 1968v)

„Pani S. przekazała mi, że te firmy zostały sprzedane przez pana D. temu człowiekowi, ale nadal kazała mi wysyłać deklarację z pieczątką (...) i w jakichś przypadkach, z moim podpisem jako D. B. (1)” (k. 1974).

3.  Zeznania świadka A. R.:

„Ona była moim przełożonym i to praktycznie tylko od niej otrzymywałam polecenia. (…) A. nie dopuszczała mnie do dokumentacji spółek, które prowadziła sama. (…) Wiedziałam że były takie faktury, ale nimi zajmowała się p. S.. (…) Był jeszcze D. S. (1). On podobnie jak ja zajmował się czynnościami zleconymi przez A.. (…) Ponieważ jak powiedziałam wcześniej A. nie wprowadzała mnie w szczegóły działalności… (…) Pozycja A. w spółce była bardzo silna.” (k. 704−706)

4.  Zeznania świadka D. H.:

„Dziwiło mnie również to, że wszystkie dokumenty księgowe najpierw przechodziły przez ręce Pani S.. Nawet dokumenty składane w recepcji po zaewidencjonowaniu w księdze korespondencji trafiały do Pani S.. (…) Ona właściwie decydowała o dalszym obiegu całej dokumentacji księgowej wszystkich spółek zależnych od Pana D.. Ona decydowała które dokumenty księgować, a które nie” (k. 713−718).

5.  Świadkowie D. H. i A. R. oraz oskarżony D. S. (2), każdorazowo wskazywali na dużą samodzielność M. D. (1) w prowadzeniu księgowości. Podawali, że wszystkie dokumenty „przechodziły” przez ręce oskarżonej. To ona na koniec miesiąca zawsze dokonywała szczegółowej analizy sytuacji finansowej spółek i zlecała dokonywanie przelewów środków pomiędzy podmiotami.

6.  Rację ma sąd pierwszej instancji, że wyjaśnienia D. S. (1) w powiązaniu z zeznaniami świadków A. R. i D. H. oraz zebraną dokumentacją wskazują, że oskarżona była odpowiedzialna za księgowość (...) sp. z o.o. i innych powiązanych, przez osobę M. D. (2), spółek. Jako jedyna składała deklaracje we właściwych urzędach. Na koniec każdego miesiąca po dokonanej analizie stanu finansowego spółek, by zmniejszyć koszty uzyskania przychodu, generowała fikcyjne koszty.

7.  Biegły w zakresie faktur (...) nie stwierdził w sposób bezwątpliwy, że zakwestionowane podpisy na dane (...) zostały sporządzone przez oskarżoną M. D. (1). Stąd też w uzasadnieniu wyroku znalazły się sformułowania używane przez biegłego sformułowania „ prawdopodobnie”. W świetle wszystkich zebranych dowodów w postaci faktur i deklaracji, dokumentacji zebranej w toku kontroli skarbowej, decyzji urzędu skarbowego, zeznań świadków, w tym A. R. i D. H. oraz wyjaśnień D. S. (1) bezsprzecznie udowodniono, że oskarżona S. D. była tą osobą która podejmowała wszystkie decyzje z zakresu księgowości i miała pełną kontrolę w tym zakresie. Materiał dowodowy bezsprzecznie wskazuje, że co do wszystkich czterech wyżej wymienionych faktur oskarżona miała świadomość ich nieautentyczności, wszak osoba o danych (...) nie istniała i została przez oskarżoną i K. P. (1) wymyślona. Oskarżony S. wskazywał, że to oskarżona wydawała mu polecenia, pozostałe osoby pracujące wówczas w księgowości podawały, że tylko ona była osobą decyzyjną.

8.  Zakwestionowane dokumenty nie były autentyczne i były wytworzone celem zmniejszenia kosztów, co nie budzi żadnych wątpliwości. Sąd Okręgowy ponad wszelką wątpliwość wykazał, że osoba o danych D. B. (1) nie była w żadnym czasie zatrudniona w spółkach powiązanych z osobą M. D. (2), zaś w biurku w pokoju M. D. (1) wraz z innymi pieczątkami znajdowała się pieczątka D. B. (1), którą były podstemplowywane faktury.

Lp.

Zarzut

6.

I. a. ppkt xii − naruszenia art. 424 § 1 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd nie przypisał oskarżonej sprawstwa kierowniczego. Brak również podstaw do zamiany opisu czynu poprzez wyeliminowanie wprowadzenia w błąd, gdyż taki opis w sposób dokładny opisuje czyn oskarżonej.

Lp.

Zarzut

7.

I. b ppkt. i., ii., iii., iv., v., vi., vii., viii., ix − błąd w ustaleniach faktycznych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec uznania podniesionych przez obrońcę zarzutów obrazy przepisów postępowania za niezasadne, za oczywiście bezprzedmiotowy należy uznać wynikający z nich zarzut błędu w ustaleniach faktycznych; ustalenia faktyczne, w tym te dotyczące zamiaru oskarżonej są prawidłowe, o czym była mowa powyżej.

Lp.

Zarzut

8.

II. a ppkt i − naruszenia art. 5 § 2 k.p.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Materiał dowodowy w zakresie czynu przypisanego w punkcie 2 wyroku, a odnoszącym się do czynu zarzucanego w punkcie 10 aktu oskarżenia – po dokonaniu zmiany jego opisu przez Sąd – nie daje podstaw do bezwątpliwego przyjęcia, że to oskarżona podrobiła fakturę VAT Nr (...) z dnia 24 czerwca 2002 roku wystawioną przez firmę Towarzystwo Handlowe (...) sp. z o.o. dla spółki (...) SA.

2.  W zakresie faktury nr (...) opinia biegłego nie jest kategoryczna (k. 1734).

3.  W dacie wystawiania faktury oskarżony D. S. (1) nie pracował z oskarżoną M. S. (1)−D. i na „Pytanie czy rozpoznaje pan charakter pisma - parafę w miejscu „podpis osoby uprawnionej do wystawienia faktury” zakreśloną na dokumencie - faktura VAT nr (...) z dnia 24 czerwca 2002 roku, wystawioną przez Towarzystwo Handlowe “M.” sp. z o.o. dla (...) SA o treści D. B. (1)” wyjaśnił „Rozpoznaje charakter pisma M. D. (1). Uważam, że to ona podpisała jako D. B. (1) a ponadto naniosła na ten dokument deklarację księgową - nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Tu chciałbym dodać, że widzę tę fakturę po raz pierwszy, ale nie jest dla mnie tajemnicą, gdzie trafił sprzęt opisany w tej fakturze.” (k. 1970). Wyjaśnienia oskarżonego, który jedynie rozpoznał charakter pisma oskarżonej, a co istotne, nie pracował w dacie wystawiania faktury z oskarżoną, w konfrontacji z opinią biegłego nie pozwalają na bezwątpliwe uznanie, że oskarżona podrobiła wskazaną w zarzucie fakturę. Wobec braku apelacji na niekorzyść oskarżonej sąd odwoławczy nie mógł dokonać zmian w tym zakresie.

Lp.

Zarzut

9.

II. a ppkt ii − naruszenia art. 7 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wyjaśnienia oskarżonego zostały ocenione prawidłowo, aczkolwiek nie mogły stać się jedyną podstawą przypisania czynu w takiej formie jak dokonał tego Sąd Okręgowy.

Lp.

Zarzut

10.

II. a ppkt iii − naruszenia art. 8 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec zasadności obrazy art. 5 § 2 k.p.k. tenże zarzut staje się bezprzedmiotowy. Wskazać jednakże należy, że obrońca nie wykazała błędności ustalenia wysokości pomniejszonego należnego podatku VAT. By zarzut mógł być zasadny obrońca winna wykazać, że wyliczenie jest błędne. Ogólnikowe stwierdzenie, że sąd winien sprawdzić czy urząd skarbowy prawidłowo obliczył kwotę podatku jest nieprawidłowy.

Lp.

Zarzut

11.

II. a ppkt iv − naruszenia art. 171 § 5 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 171 § 7 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Omówione w punkcie 3. 3 (dot. zarzutu I. a. ppkt iii.)

12.

II. a ppkt v − naruszenia art. 376 § 2 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Omówione w punkcie 3. 1 (dot. zarzutu I. a ppkt i.)

Lp.

Zarzut

13.

II. a ppkt vi, vii − naruszenia art. 410 k.p.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Omówione w punkcie 3. 8 (dot. zarzutu II. a ppkt i)

Lp.

Zarzut

14.

II. b. ppkt. i., ii., iii., iv., v − błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec uznania podniesionego przez obrońcę zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, będący jego wynikiem jest zasadny.

Lp.

Zarzut

15.

III. a ppkt i − naruszenia art. 5 § 2 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Nie ma wątpliwości co do tego, że oskarżona nakreśliła parafę w zeznaniu CIT 8 (k. 1150) i nie ma podstaw do przyjęcia art. 5 § 2 k.p.k.

2.  Jak wynika z opinii biegłego jej wnioski są jednoznaczne – „w świetle obecnie przedłożonego materiału badawczego i poczynionych ustaleń należy uznać, że wszystkie czternaście zakwestionowanych paraf (przypisanych D. B.) i dwa zakwestionowane podpisy pełnobrzmiące o treści (...) – współtworzące faktury VAT oraz formularze CIT-2 i CIT – 8 w pkt III powyższego sprawozdania z przeprowadzonych badań – zostały nakreślone przez osobę, od której pochodzą materiały porównawcze wym. pkt V sprawozdania; tj. przez M. S. (1)” (k. 1233-1238)

3.  Poza tym oskarżony D. S. (1) na „Pytanie czy rozpoznaje pan charakter pisma – zapis ręczny i parafę w miejscu określonym jako poz. 32, 61 i 64, na dokumencie – zeznanie roczne (...) SA CIT −8 za okres 2002 roku.” wyjaśnił „jestem pewien, że dokument ten w całości sporządziła M. S. (1)−D. i, że to ona podpisała jako „D. B. (1).” (K. 1971v)

4.  Ponieważ to nie uzasadnienie, a wyrok poddawany jest kontroli odwoławczej, która przeprowadzana jest w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy nie sposób podzielić wątpliwości obrońcy.

Lp.

Zarzut

16.

III. a ppkt ii − naruszenia art. 7 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Omówione w punkcie 3. 2 (dot. zarzutu I. a. ppkt ii)

17.

III. a ppkt iii − naruszenia art. 171 § 5 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 171 § 7 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Omówione w punkcie 3. 3 (dot. zarzutu I. a. ppkt iii.)

18.

III. a ppkt iv − naruszenia art. 376 § 2 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Omówione w punkcie 3. 1 (dot. zarzutu I. a ppkt i.)

Lp.

Zarzut

19.

III. a ppkt v naruszenia art. 410 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Omówione w punkcie 3. 5 (dot. I a. ppkt. v., vi., vii., viii., ix., x., xi)

Lp.

Zarzut

20.

III. a ppkt vi − naruszenia art. 424 § 1 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Omówiony w punkcie 3. 6 (dot. zarzutu I. a. ppkt xii)

Lp.

Zarzut

21.

III. b. ppkt. i., ii., iii., iv − błąd w ustaleniach faktycznych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec uznania podniesionych przez obrońcę zarzutów obrazy przepisów postępowania za niezasadne, za oczywiście bezprzedmiotowy uznać należy zarzut błędu w ustaleniach faktycznych; ustalenia faktyczne w tym te dotyczące zamiaru oskarżonej są prawidłowe, o czym była mowa powyżej.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie, za wyjątkiem czynu przypisanego przez Sąd meriti w punkcie 2, bezpodstawny wobec bezzasadności podniesionych zarzutów apelacyjnych w zakresie pozostałych czynów.

Wniosek

ewentualny o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw z art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k.

Apelacja prokuratora

Lp.

Zarzut

22.

Zarzut 1 a/ − naruszenia art. 167 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k. i art. 410 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Bez wątpienia wyjaśnienia oskarżonych należy uznać za zmienne, co zresztą słusznie zauważył Sąd pierwszej instancji „Nie umknęło przy tym uwadze Sądu, że wyjaśnienia oskarżonych M. D. (2) i P. V. (1) były zmienne i co szczególnie widoczne w depozycjach oskarżonego V. zależne od ich konkretnej sytuacji procesowej.” (str. 76 uzasadnienia).

2.  Faktem jest, że sąd wskazując na zmienność wyjaśnień stwierdził, że „Wiarygodne są przy tym przyczyny takiego stanu rzeczy, podnoszone przez samych oskarżonych, a związane z pobytem w areszcie śledczym, taktyką śledczych sprowadzającą się do uzyskiwania konkretnych informacji w zamian za ustępstwa, choćby w zakresie stosowanego środka zapobiegawczego.”

3.  Nadinterpretacją jest twierdzenie prokuratora, że sąd uznał za udowodnione, wymuszanie wyjaśnień przez osoby prowadzące postępowanie; gdyby przyjąć optykę skarżącego wyjaśnienia te nie mogłyby stanowić dowodu (art. 171 § 7 k.p.k.), a tak się nie stało.

4.  Rację ma Sąd Okręgowy, że „budowanie linii obrony w oparciu o konkretnej treści wyjaśnienia jest absolutnym prawem osób oskarżonych, które dla realizacji swoich celów mogą przecież uciekać się nawet do podawania treści niezgodnych z prawdą.”.

5.  Tym samym zmienność wyjaśnień jest wynikiem decyzji oskarżonych podjętych w ramach prowadzenia takiej formy linii obrony i taka jest ich rzeczywista przyczyna.

Lp.

Zarzut

23.

Zarzut 1 b/ − naruszenia art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Aby zarzut obrazy przepisów postępowania oparty na podstawie z art. 438 pkt 2 k.p.k. mógł być uznany za zasadny konieczne jest wykazanie możliwego wpływu na treść orzeczenia.

2.  Przepis art. 424 k.p.k. kwestionowany przez skarżącego odnosi się do czynności dokonywanej przez sąd po wydaniu wyroku.

3.  Nie sposób przyjąć, by czynność następcza – uzasadnienie − mogła wpływać na to, co zostało orzeczone wcześniej − wyrok.

4.  Kontrola odwoławcza dokonywana przez sąd drugiej instancji służy weryfikacji słuszności orzeczenia, a nie jego uzasadnienia; kontroli tej dokonuje się poprzez badanie zgodności wyroku z materiałem dowodowym oraz badanie dochowania przez sąd istotnych wymogów proceduralnych.

Lp.

Zarzut

24.

2/ (myślnik pierwszy i drugi) − błąd w ustaleniach faktycznych

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Nie wszystkie ustalenia Sądu meriti są błędne, wręcz przeciwnie znacząca ich część jest prawidłowa i znajduje oparcie w należycie zebranym i ocenionym materiale dowodowym.

2.  Należy uznać, że następujące ustalenia są prawidłowe, część z nich nie była kwestionowana przez strony:

a.  M. D. (2) był wyłącznym akcjonariuszem spółki (...) (dalej: B. A. C.) z siedzibą w B., a jedynym członkiem zarządu i prezesem tej spółki był obywatel Szwajcarii M. S. (2).

b.  Spółka (...) podjęła w 2002 roku współpracę z firmą (...) (dalej E.), zarejestrowaną na Antylach Holenderskich w związku z prywatyzacją Polskich Hut (...).

c.  M. D. (2) poinformował S. M., że transakcję dotycząca doradztwa zamierza przeprowadzić przez swoją szwajcarską spółkę (...).

d.  W dniu 6 listopada 2002 roku zawarto umowę doradczą, na podstawie której spółka (...) zobowiązała się prowadzić działalność konsultacyjną na rzecz firmy (...) co do procesu prywatyzacyjnego Polskich Hut (...), na jednym z egzemplarzy tej umowy po stronie firmy (...) widniał podpis prezesa M. S. (2), aneksy były podpisywane przez oskarżonego K. P. (1).

e.  Za wykonanie obowiązków wynikających z umowy firma (...) zobowiązała się do zapłaty na rzecz spółki (...) wynagrodzenia w wysokości finalnej 21.000.000 USD;

f.  Umowa z dnia 6 listopada 2002 roku została zrealizowana.

g.  Wszelkie prace konsultacyjne w ramach tej umowy wykonał M. D. (2), a spółka (...), zgodnie z dokumentacją stała się uprawniona do otrzymania wynagrodzenia;

h.  Spółka (...) dokonała zapłaty należnego wynagrodzenia na podstawie faktur wystawionych w imieniu spółki (...) przez oskarżonego K. P. (1) na wskazany tam rachunek bankowy w C. Banku z siedzibą w Z..

i.  Rachunek bankowy wskazany na fakturach nie był rachunkiem spółki, ale był to prywatny rachunek M. D. (2) prowadzony przez ten sam bank.

j.  Z ramienia (...) Banku w Z. rachunkami prowadzonymi w ramach bankowości prywatnej M. D. (2) zajmował się oskarżony P. V. (1).

k.  W dniu 9 kwietnia 2003 roku M. D. (2) drogą mailową zwrócił się do P. V. (1) „(...) wyślij, proszę, do mnie odwrotnie instrukcje wpłaty na (...) to będą wpływy na (...), ale unikniemy zbędnej mitręgi.” − dopisek L. był związany z kontem prywatnym M. D. (2)’

l.  W dniu 9 kwietnia 2003 roku, P. V. (1) przesłał M. D. (2) instrukcje w załączniku, zawierającym szczegółowy opis płatności, nazwany jako „payment instructions”, zawarł w nim wzór faktury w części obejmującej nazwę i numer rachunku L. w C. Banku, umieszczając jednocześnie swoje nazwisko jako osoby zajmującej się sprawą.

m.  W dniu 10 kwietnia 2003 roku, M. D. (2) ponownie zwrócił się z pytaniem do P. V. (1) „(...) Czy na koordynatach rachunku musi być „In favour of: (...)"? Wolałbym bez tego... Jeśli się tego nie da uniknąć, muszę wysłać na (...).” Tego samego dnia P. V. (1) udzielił M. D. (2) odpowiedzi, wskazując mu, aby na poleceniu zapłaty napisać „(...) tylko Z (numer) a w miejscu A.: jeszcze raz A. P. V..”

n.  K. P. (1) wystawił łącznie dziewięć faktur w imieniu spółki (...) z tytułu wykonanej umowy; na fakturach tych nie wskazano numeru konta spółki, lecz podano numer rachunku osobistego M. D. (2) (...), bez dopisku o treści (...) ;

o.  E. przelała łącznie kwotę 20.900.000 USD, która wpłynęła na osobisty rachunek bankowy M. D. (2) o nr (...), bez dopisku (...).

p.  Za obsługę tych wpłat z ramienia (...) Banku odpowiedzialny był oskarżony P. V. (1).

q.  Nie istniało żadne porozumienie pomiędzy spółką (...) a M. D. (2) co do ewentualnego uczynienia go beneficjentem wynagrodzenia z tytułu umów zawartych przez spółkę.

3.  Przy tak prawidłowo dokonanej rekonstrukcji czynności podejmowanych przez oskarżonych M. D. (2), K. P. (1) i P. V. (1) Sąd nieprawidłowo ustalił, że z uwagi na to, że M. D. (2) był 100% akcjonariuszem spółka (...) oraz osobiście wykonał umowę doradczą − jemu faktycznie należały się środki pieniężne z tytułu wykonania umowy.

4.  Sąd sprzecznie ustalił kwestie dotyczące wiedzy prezesa M. S. (3) i M. D. (2) stwierdzając „Niemniej jednak, przeprowadzając transakcję M. D. (2) użył spółki (...) co do zasady poza osobą M. S. (3), wszelką dokumentację przeprowadzając przez osobę K. P., który dysponował pełnomocnictwem do działania w imieniu (...).” (str. 63 uzasadnienia), by w dalszej części uzasadnienia w części poświęconej ocenie materiału dowodowego podać, że „Niemniej jednak, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, iż M. S. miał pełną wiedzę o transakcji przeprowadzanej przez M. D. (2) w zakresie prywatyzacji (...) i sam w początkowej fazie tego procesu uczestniczył.” (str. 75) i następnie ponownie zaprzeczyć stwierdzając, że „Gdyby natomiast przyjąć, co też wydaje się być wersją możliwą, (podkr. wł.) że spółka (...) została wykorzystana przez M. D. (2), poza wiedzą i zgodą jej prezesa to należałoby przyjąć, że zawarta w ten sposób umowa pomiędzy (...) i E. jest dotknięta nieważnością i z tytułu jej zawarcia (wbrew wiedzy i woli reprezentanta spółki) spółce nie należy się żadne wynagrodzenie. Nie była bowiem stroną umowy i nie wykonywała z tego tytułu żadnych usług.”

5.  Sąd uznał, że spółka (...) nie wykonywała żadnych usług na rzecz E., co jest stwierdzeniem niedookreślonym; spółka nie wykonując fizycznie usług (wszak jest osobą prawną), wykonywała zawartą z E. umowę;

6.  Prawidłowo ustalono, że oskarżony K. P. (1) dysponował pełnomocnictwem do działania w imieniu B. A. C. otrzymanym od M. S. (3) w dniu 5 grudnia 2001 roku; jak wynika z tego pełnomocnictwa oskarżony P. został umocowany do „zrobienia i wykonania wszystkich spraw, czynów i rzeczy koniecznych i wskazanych w celu zrealizowania następujących czynności w sposób uważany za odpowiedni przez Pełnomocnika – zawarcie umowy dotyczącej bankowości inwestycyjnej/[umowy] doradczej w imieniu Spółki. Spółka niniejszym wyraża zgodę na to, że ona sama oraz jej cesjonariusze przez cały czas obowiązywania pełnomocnictwa uznają i potwierdzą jako odpowiednie i ważne wszystkie czynności, które pełnomocnik zrobi lub których zrobienie spowoduje w wykonaniu pełnomocnictw i upoważnień udzielonych” (podkr. wł.); zakres pełnomocnictwa wskazuje na duże zaufanie ze strony M. S. (3) oraz dużą samodzielność oskarżonego P. w podejmowaniu czynności; udzielenie takiej treści pełnomocnictwa przez M. S. (3) uprawniało K. P. (1) do dokonania czynności w imieniu spółki, nie w imieniu jej akcjonariusza M. D. (2); ustalenie zakresu informowania prezesa spółki o dokonywanych czynnościach w jej imieniu leżało po stronie M. S. (3), który tak szerokiego pełnomocnictwa udzielił i K. P. (1), który takie pełnomocnictwo przyjął i było zależne wprost od ich woli; w tym aspekcie „rzekomy” brak wiedzy o realizacji umowy wynikałby z podjętej decyzji przez M. S. (3);

7.  Spółka (...) zawarła ważną umowę o świadczenie usług konsultingowych, nie kwestionowano jej wykonanie i wiążącej się z tym konieczności zapłaty ustalonego wynagrodzenia;

8.  S. M., który prowadził negocjacje w zakresie umowy konsultingowej zeznał „B. A. C. – znam tę spółkę. O ile wiem jest to szwajcarska spółka. O ile ja wiem, była to spółka, z którą mieliśmy podpisaną umowę konsultacyjną na doradztwo krajowe. Nasze stosunki z panem D. były sformalizowane właśnie poprzez tę spółkę.” Dodał także, że B. A. C. była spółką wykorzystywaną w umowach, tak jak E. była spółką z grupy (...) wykorzystywaną, w taki sam sposób jak spółka (...).

9.  Rama K. B., główny dyrektor finansowy zeznał, że umowa z dnia 6 listopada 2002 r. wraz z aneksami była umową obowiązującą, zrealizowaną i należności z tej umowy zostały zapłacone na rzecz B. A. C. na podstawie faktur i za pomocą przelewów bankowych.

10.  Powyższe wskazuje, że błędnie uznano, że świadczenia z tytułu umowy przysługiwały „co do zasady M. D. (2)” i „wolą reprezentujących spółkę (...) było, aby środki pieniężne z tej wierzytelności summa summarum trafiły do M. D. (2)”, gdyż ta ostatnia okoliczność nie wynika z żadnego dowodu;

11.  Okoliczność, kto „fizycznie” wykonuje umowę z ramienia spółki, czyli osoby prawnej, nie zmienia ani charakteru umowy, ani charakteru spółki, ani podmiotu, któremu należy się wynikające z umowy wynagrodzenie; z treści umowy wynika wprost, że jej wykonawcą była spółka (...), zatem to ona wykonywała tę umowę powierzając czynności faktyczne opisane w tej umowie M. D. (2);

12.  Zarówno osoba fizyczna, jak i osoba prawna są podmiotami prawa cywilnego. Oba te podmioty wyróżniają inne cechy, które nadają im indywidualność i inne uprawnienia w obrocie gospodarczym.

13.  Nieprawidłowo przyjęto, że nie spełniono przesłanki „cudzego prawa majątkowego” oraz że działanie oskarżonego D. nie było bezprawne;

14.  To, komu należało się wynagrodzenie wskazywała zawarta pomiędzy stronami umowa, a w niej zawarte jest że należy się ono spółce (...) (określana w umowie także jako (...)) „W związku z Usługami na rzecz pomyślnego zakończenia projektu, Spółka (E. – dopisek własny) zapłaci Konsultantowi…”.

15.  E. dokonując przelewów opierał się na przedstawionych fakturach, na których widniała jako wystawca spółka (...).

16.  Brak roszczeń ze strony spółki czy też brak „zainteresowania ze strony władz spółki, aby uzyskała ona z tytułu umów wynagrodzenie” nie niweluje bezprawności działania oskarżonych, a świadczy jedynie o decyzji jaką podjął prezes M. S. (3), wieloletni znajomy oskarżonego D.;

17.  Natomiast, gdyby zamiarem spółki było przekazanie należności na rzecz M. D. (2) – ustalenie sądu „spółka od samego początku akceptowała aby środki (prawa majątkowe) stały się własnością M. D.” − powinna wykonać to w sposób zgodny z prawem, w tym po opłaceniu podatku określanego przez świadka M. S. (3) jako 60−65% zysku netto; nawet idąc tokiem rozumowania sądu, że M. D. (2) był jedynym beneficjentem umowy, już sama konieczność pomniejszenia wynagrodzenia o należny podatek powoduje, że nie całość kwoty zostałaby finalnie przekazana jedynemu akcjonariuszowi spółki.

18.  Z pewnością o tym, by „środki (prawa majątkowe) stały się własnością M. D.” nie mógł zadecydować on sam, gdyż nie był uprawiony do działania w imieniu spółki;

19.  O tym, że M. D. (2) do końca wiedział, że środki należą się spółce (...) świadczy korespondencja mailowa z P. V. (1) mająca na celu ominięcie procedur bankowych związanych ze wskazaniem na fakturze spółki jako upoważnionej do otrzymania środków pieniężnych i konta prywatnego M. D. (2). Wszak w korespondencji mailowej pytał P. V. (1) o radę jak uniknąć wpisania oznaczenia „account (...) pisząc „Wolałbym bez tego... Jeśli się tego nie da uniknąć, muszę wysłać na (...).”

20.  Błędny jest ustalenie, że bezprawność jego działania niweluje to, że „M. D. (2) wiedział, że formalnie kwoty pieniężne należą się zgodnie z umową (...) ; faktem natomiast jest, że faktycznie bez tytułu prawnego zadysponował on prawem majątkowym do wynagrodzenia należnego spółce; ani z podejmowanych czynności ani z okoliczności sprawy nie wynika, by mógł tak uczynić;

21.  Nie sposób uznać braku świadomości oskarżonego w tym zakresie, wszak ma wykształcenie wyższe prawnicze; jak wynika z jego wyjaśnień nie ma problemów ze zrozumieniem skomplikowanych transakcji biznesowych, tym samym nie mógł mieć problemów ze zrozumieniem odrębności osoby prawnej;

22.  Faktyczne podejmowanie działań przez osobę fizyczną z tytułu wykonania umowy łączącej spółkę (...) z E. nie pozbawia podmiotowości osoby prawnej; w dalszym ciągu wynagrodzenie jest należne spółce, a nie osobie fizycznej;

23.  czynności faktyczne (negocjacje, konsultacje itd.) w zakresie doradztwa w ramach takiej umowy, jak będąca przedmiotem postępowania, zawsze będzie wykonywać osoba fizyczna, o czym zdawał sobie sprawę M. D. (2) decydując się na to, że transakcję dotyczącą prywatyzacji (...) „puści” przez B. A. C.;

24.  Oskarżony M. D. (2) nie miał żadnego prawnego tytułu do rozporządzenia majątkiem spółki, nie był bowiem w jej władzach; to, że był jej jedynym akcjonariuszem nie nadaje mu praw do rozporządzania mieniem spółki, gdyż jest to samoistny podmiot prawa, działający odrębnie od swojego, nawet jedynego, akcjonariusza;

25.  Upraszczając spółka (...) to nie M. D. (2), a M. D. (2) to nie spółka (...), a w taki sposób była przez oskarżonego traktowana;

26.  Materiał dowodowy wskazuje, że wszystkie te okoliczności były znane zarówno K. P. (1), jak i P. V. (1), którzy byli bliskim jego współpracownikami w tamtym okresie.

27.  Reasumując posługując się terminologią M. D. (2) stwierdzić należy, że jeżeli oskarżony „chciał uniknąć zbędnej mitręgi” winien nie „puszczać transakcji przez (...) ;

28.  Natomiast w sytuacji podjęcia takiej decyzji, nie będąc prawnym reprezentantem spółki, pozbawił się możliwości dysponowania i decydowania o należnościach jej przysługujących.

Lp.

Zarzut

25.

Zarzut 2/ (myślnik trzeci) − błąd w ustaleniach faktycznych co do oprogramowania komputerowego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Rację ma Sąd pierwszej instancji, że nie można w sposób jednoznaczny i wykluczający inne możliwości stwierdzić, że osobą, która miała pomagać w ukryciu zakwestionowanego oprogramowania był P. V. (1); prokurator nie udowodnił w sposób nie budzący wątpliwości, że należało ono do oskarżonego.

2.  Oskarżony konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia tego czynu i wskazywał, że wszelkie posiadane i zabezpieczone oprogramowanie było legalne i nie miał on zwyczaju pracować na nielegalnych programach.

3.  Mieszkanie, w którym ujawniono oprogramowanie, o ile należało do P. V. (1), o tyle służyło do celów służbowych i było użytkowane także przez L. G. oraz S. K.; ten ostatni znał kod do sejfu i z niego korzystał.

4.  To, że S. K. zaprzeczył, by oprogramowanie nie należało do niego i że umieścił je w sejfie nie powoduje a priori przyjęcia, że należało do oskarżonego – w tym przypadku materiał dowodowy to słowo przeciwko słowu;

5.  W zabezpieczonych w toku śledztwa komputerach należących do oskarżonego P. V. (1) nie ujawniono nielegalnego oprogramowania, co potwierdza jego wyjaśnienia;

6.  Tym samym mając na uwadze art. 5 § 2 k.p.k. wszelkie wątpliwości należy rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego.

Lp.

Zarzut

26.

3/, 4/, 5/, 6/, 7/ – obraza prawa materialnego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Wbrew treści zarzutu sąd zastosował art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o zmianie ustawy – kodeks kamy skarbowy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 178 z dnia 16 września 2005r, poz. 1479) przy ustalaniu terminu przedawnienia karalności czynów:

-

z art. 76 § 1 k.k.s. w zb. z art. 62 § 2 k.k.s. w zb. z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. przypisanego oskarżonej M. D. (1) w punkcie 1 wyroku,

-

z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 38 § 2 pkt.1 k.k.s. zarzucanego oskarżonej M. D. (1) w punktach 11 i 13 aktu oskarżenia i opisanego w punkcie 3 wyroku,

-

z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 38 § 2 pkt.1 k.k.s. zarzucanego oskarżonemu M. D. (2) w punktach 22 i 24 aktu oskarżenia i opisanego w punkcie 9 wyroku.

2.  Zarówno oskarżonej M. D. (1) jak i oskarżonemu M. D. (2) przypisano popełnienie tych czynów:

-

w dniu 1 października 2001 r. − czyn z pkt 11 a/o oraz z pkt 22 a/o (początek biegu przedawnienia 31.12.2001 r. uwzględniając art. 44 § 3 k.k.s.)

-

w dniu 20 września 2003 r. − czyn z pkt 13 a/o oraz z pkt 24 a/o (początek biegu przedawnienia 31.12.2003 r. uwzględniając art. 44 § 3 k.k.s.),

-

w okresie od maja 2002 roku do lutego 2003 roku (czyn 1 przypisany M. S. (1)−D.).

3.  Ustalenie okresu przedawnienia nie może być oderwane od zagrożenia kwalifikacją prawną. Sąd był zobligowany do zastosowania ustawy obowiązującej w dacie popełnienia zarzucanych czynów z uwagi na fakt, że była ona względniejsza dla osób oskarżonych, albowiem przewidywała niższe zagrożenia karą pozbawienia wolności.

4.  Ustawa obowiązująca w datach popełnienia czynów przewidywała następujące zagrożenie:

-

czyn z art. 76 § 1 k.k.s. podlegał karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie;

-

czyn z art. 62 § 2 k.k.s. podlegał karze grzywny do 240 stawek dziennych

-

czyn z art. 56 § 1 k.k.s. podlegał karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie.

5.  Obecnie czyn:

-

z art. 56 § 1 k.k.s. podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie,

-

czyn z art. 62 § 2 k.k.s. karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od roku, albo obu tym karom łącznie,

-

czyn z art. 76 § 1 k.k.s. podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.

6.  Obecnie kara pozbawienia wolności może być wymierzona w granicach od 5 dni, najdłużej do 5 lat (art. 27 k.k.s.).

7.  Najsurowsze zagrożenie w dacie czynów przypisanych (art. 76 § 1 k.k.s.) przewidywało możliwość wymierzenia kary do 3 lat pozbawienia wolności.

8.  Zgodnie z treścią art. 44 § 1 pkt 1 k.k.s., znowelizowanego nowelą z dnia 17 grudnia 2005 roku i obowiązującego do dziś, karalność przestępstwa skarbowego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło lat 5 – gdy czyn stanowi przestępstwo skarbowe zagrożone karą grzywny, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 3 lat; przy uwzględnieniu art. 44 § 5 k.k.s. termin wydłuża się o 5 lat, jeżeli w okresie przewidzianym w § 1 pkt 1 k.k.s. wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy.

9.  Termin przedawnienie karalności wynosi obecnie w tej konkretnej sprawie 10 lat w przypadku wszystkich czynów przypisanych w zakwestionowanych przez prokuratora punktach, czyli nastąpiło najpóźniej z dniem 31 grudnia 2013 roku.

10.  W sytuacji wzięcia pod uwagę terminu przedawnienia z daty popełnienia czynów termin ten wynosiłby 10 lat dla czynów z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 76 § 1 k.k.s., a dla czynu z art. 62 § 2 k.k.s. – 8 lat.

11.  Ponieważ – jak wynika z uzasadnienia – sąd przyjął jednolity 10−letni okres przedawnienia zastosował wskazany przez prokuratora art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku; w innym przypadku musiały przyjąć 8−letni termin przedawnienia dla czynu z art. 62 § 2 k.k.s., a tak się nie stało.

12.  Prokurator w uzasadnieniu stwierdza, że w dniu 17 grudnia 2005 roku dokonano zmian polegających na zwiększeniu zagrożenia czynu z art. 76 § 1 k.k.s. i art. 56 § 1 k.k.s. do 5 lat pozbawienia wolności, co jest faktem.

13.  To zagrożenie nie odnosi się do sytuacji prawnej osób oskarżonych, którzy odpowiadają za te czyny wedle stanu prawnego w datach ich popełnienia, a zagrożenia karą były wówczas niższe, o czym była mowa powyżej.

14.  Od tychże dawnych zagrożeń należy obliczać termin przedawnienia wedle przepisów obwiązujących po noweli z grudnia 2005 roku wydłużającej terminy przedawnienia (w dacie wejścia w życie ustawy termin przedawnienia tychże czynów nie upłynął – art. 10 wyżej wymienionej ustawy).

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

1.  Zasadny co do czynów z punktu 1, 2, 3 zarzucanych w akcie oskarżenia z dnia 21 lutego 2012 roku wobec uznania zasadności zarzutów apelacyjnych.

2.  Niezasadny co do czynu z punktu 9 przypisanego zaskarżonym wyrokiem i z punktu 4 akt oskarżenia, co do których to czynów zapadło rozstrzygniecie o utrzymaniu w mocy rozstrzygnięć umarzających i uniewinniających z uwagi na niezasadność zarzutów apelacyjnych.

Apelacja Naczelnika Mazowieckiego Urzędu Celno−Skarbowego

Lp.

Zarzut

27.

obraza prawa materialnego

-

w zakresie oskarżonej M. S. (1) −D. co do czynu przypisanego w punkcie 3 wyroku opisanych w punktach 11 i 13 akt oskarżenia;

-

w zakresie oskarżonego M. D. (2) co do czynu przypisanego w punkcie 9 wyroku, opisanych w punktach 22 i 24 akt oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Omówione w punkcie 3. 26 niniejszego uzasadnienia a dotyczącego tożsamych zarzutów z punktu 3/, 4/, 5/, 6/, 7/ apelacji prokuratora.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Rozstrzygnięcie sądu jest prawidłowe, a zarzuty niezasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Brak

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

w odniesieniu do oskarżonej M. D. (1):

-

punkt 1, 3, 4 wyroku – czyny zarzucane w punktach 1−9, 11–13 aktu oskarżenia

w odniesieniu do oskarżonego M. D. (2)

-

punkt 9 wyroku – czyny zarzucane w punktach 22, 24 aktu oskarżenia

oskarżonego P. V. (1):

-

punkt 13 wyroku – czyn zarzucany w punkcie 4 akt oskarżenia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji prawidłowe, zarzuty apelacji niezasadne.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Uniewinnienie oskarżonej M. D. (1) od czynu przypisanego w punkcie 2 wyroku (zarzut 10 akt oskarżenia)

Zwięźle o powodach zmiany

Zarzut apelacji zasadny, co zostało omówione w punkcie 3. 8 uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

Czyny zarzucane oskarżonym M. D. (2), K. P. (1) i P. V. w punktach 1, 2 i 3 aktu oskarżenia z dnia 21 lutego 2012 roku

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zasadność zarzutów apelacyjnych.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Zgodnie z treścią art. 442 § 2 k.p.k. w wypadku przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sąd orzekający w pierwszej instancji, przeprowadzając postępowanie w zakresie dowodów, które nie miały wpływu na uchylenie wyroku, może poprzestać na ich ujawnieniu. Powodem uchylenia wyroku w zakresie wyżej wymienionych czynów nie była niekompletność materiału dowodowego, czy też proceduralna wadliwość przeprowadzonych dowodów. Powodem rozstrzygnięcia był odmienny pogląd faktyczny i prawny w zakresie zarzucanych oskarżonym wyżej wymienionych czynów, co uzasadniono w punkcie 3.24 uzasadnienia. Przy ponownym rozpoznaniu sąd może poprzestać na ujawnieniu dowodów z zeznań świadków, w szczególności osób przebywających za granicą.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I. 4.

Kara łączna 2 lat pozbawienia wolności orzeczona na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 k.k. – wymiar kary łącznej oparty został na zasadzie absorpcji uwzględnia znaczną społeczną szkodliwość czynów przypisanych oskarżonej, charakter wykonywanej pracy w (...) sp. z o.o., jednorodzajowość czynów, długi okres podejmowania przez oskarżoną działań przestępczych, nasilenie złej woli i działanie z premedytacją.

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I. 5.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zawieszenie wykonania kary łącznej pozbawienia wolności na okres 5 lat tytułem próby – dotychczasowa niekaralność oskarżonej, ustabilizowany tryb życia, wykonanie pracy zawodowej, warunki osobiste wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonej celów zapobiegawczych i wychowawczych kary po poprzez warunkowe zawieszenie wykonania kary.

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I. 6.

Orzeczenie kary łącznej grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 100 zł. – podstawa art. 71 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. – przy ustaleniu wysokości stawki dziennej sąd wziął pod uwagę dochody oskarżonej M. S. (1)−D., jej warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe.

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I. 7.

Obligatoryjne zaliczenie okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie na poczet kary grzywny − podstawa art. 63 § 1 k.k.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

Zwolniono oskarżoną M. D. (1) od ponoszenia kosztów sądowych zależnych za postępowanie odwoławcze obciążając wydatkami Skarb Państwa – podstawa art. 624 § 1 k.p.k.

Przejęto koszty procesu w zakresie oskarżonych M. D. (2), P. V. (1) i K. P. (1) na rachunek Skarbu Państwa – apelacja prokuratora – art. 636 k.p.k.

7.  PODPIS

Marzanna A. Piekarska−Drążek

Ewa Jethon Anna Kalbarczyk

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkt 1, 2, 4, 5, 6, 7, 8 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

oskarżony M. D. (2)

-

punkt 9 w części dotyczącej czynów zarzucanych w punktach 22 i 24 aktu oskarżenia,

-

czyn przypisany w punkcie 10 zaskarżonego wyroku

oskarżona M. S. (1)− D.

-

punkt 1 zaskarżonego wyroku w części dotyczącej umorzenia postępowania

-

punkt 3 wyroku w części dotyczącej czynów zarzucanych w punktach 11 i 13 aktu oskarżenia,

oskarżony K. P. (1) − w całości

oskarżony P. V. (1) − w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Naczelnik Mazowieckiego Urzędu Celno−Skarbowego w W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

oskarżona M. S. (1)− D.

-

punkt 3 wyroku w części dotyczącej czynów zarzucanych w punktach 11 i 13 aktu oskarżenia oskarżony M. D. (2)

-

punkt 9 w części dotyczącej czynów zarzucanych w punktach 22 i 24 aktu oskarżenia,

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana