Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3. października 2015 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w W. (dalej zwana również S. (...)) wystąpiła przeciwko (...) Spółce akcyjnej z siedzibą w B. (dalej zwanej również M.) o zapłatę kwoty 2.047,82 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że zawarł z pozwaną umowy: umowę monitoringu z interwencją, umowę sprzedaży i montażu sygnalizacji włamania i napadu oraz umowę na konserwację i serwis systemu sygnalizacji włamania i napadu, na podstawie których pozwana zobowiązała się do uiszczenia ustalonego wynagrodzenia w zamian za świadczone na jej rzecz usługi, z czego się nie wywiązała. Wskazał ponadto, że na dochodzoną od pozwanej kwotę składa się także wynagrodzenie za prace wykonane w obiekcie strony pozwanej, które zostały potwierdzone w protokołach. Strona powodowa podniosła także, że obciążyła pozwaną kosztem nieuzasadnionego i nieodwołanego przyjazdu grupy interwencyjnej. Powód podniósł ponadto, że pozwanej na czas realizacji umów został użyczony nadajnik, który miał zostać zwrócony po zakończeniu umowy. Powód podniósł, że pozwana nie zwróciła użyczonego nadajnika, w związku z czym obciążył ją opłatą stanowiącą równowartość użyczonej rzeczy. Powód wskazał, iż na dochodzoną kwotę składają się należność główna w kwocie 1.697,40 zł oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 350,42 zł (pozew, k. 2–5).

W dniu 27. października 2015 r., wydany został w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (nakaz zapłaty, sygn. akt IX GNc 9058/15, k. 64). Jego odpis został doręczony stronie pozwanej w dniu 30. listopada 2015 r. (k. 70).

W dniu 14. grudnia 2015 r. pozwana złożyła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty i zaskarżając go w całości, wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zakwestionowała powództwo w całości co do zasady oraz wysokości. Strona pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia co do części faktur VAT objętych pozwem. Podniosła także zarzut spełnienia świadczenia dwóch z wymienionych faktur VAT. Ponadto strona pozwana zakwestionowała podstawę do wystawienia faktur za przyjazdy grupy interwencyjnej, wskazując, iż były one spowodowane wadliwie zamontowaną instalacją, nie zaś efektem nieuzasadnionych i nieodwołanych wezwań pozwanej. Podniosła także, że nie istniały podstawy do obciążenia jej karą umowną za uniemożliwienie demontażu nadajnika, gdyż żaden przedstawiciel powoda nie zgłaszał się do pozwanej celem dokonania demontażu, jak również pozwana w żaden sposób tego demontażu nie utrudniała (sprzeciw od nakazu zapłaty, k. 71-77).

W piśmie procesowym z dnia 2. marca 2016 roku powód, w związku z dokonaną przez pozwaną wpłatą, ograniczył powództwo o kwotę 861,00 zł, podtrzymując żądanie pozwu w zakresie zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda kwoty 1.186,82 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 2.047,82 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tj. 17. grudnia 2015 r. oraz od kwoty 1.186,82 zł od dnia 18. grudnia 2015 r. do dnia zapłaty (pismo procesowe z dnia 2. marca 2016 roku, k. 94-101).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21. lutego 2007 roku w K. doszło do zawarcia umowy nr (...) pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., jako Zleceniobiorcą a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B., jako Zleceniodawcą. Na mocy zawartej umowy Zleceniobiorca zobowiązał się do monitorowania sygnałów lokalnego systemu alarmowego oraz podejmowania interwencji w obiekcie w K. przy ul. (...). Z kolei w §6 umowy Zleceniodawca zobowiązał się do uiszczenia Zleceniobiorcy wynagrodzenia w formie abonamentu za monitorowanie oraz gotowość do podjęcia interwencji w kwocie 60,00 zł wraz z podatkiem VAT, płatnego zgodnie z otrzymaną fakturą VAT (okoliczności bezsporne; umowa nr (...), k. 39-40).

W tym samym dniu, spółka (...) zawarła ze spółką (...) umowę o konserwację systemu sygnalizacji i włamania nr KON/016/07/KRA. Na podstawie zawartej umowy Zleceniobiorca zobowiązał się do konserwacji urządzeń systemu sygnalizacji włamania i napadu w obiekcie przy ul. (...) w K.. Czynności objęte niniejszą umową miały być wykonywane raz na pół roku. Zleceniodawca zobowiązał się płacić Zleceniobiorcy półrocznie wynagrodzenie w wysokości 60,00 zł netto wraz z podatkiem VAT, płatne zgodnie z otrzymaną fakturą (okoliczności bezsporne; umowa nr (...), k. 31-32).

Spółka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością przekształciła się w (...) Spółkę akcyjną (okoliczności bezsporne).

W dniu 3. marca 2007 roku w B., pomiędzy stronami ww. umów, doszło do zawarcia umowy nr (...). Na mocy zawartej umowy Zleceniobiorca zobowiązał się do monitorowania sygnałów lokalnego systemu alarmowego oraz podejmowania interwencji w obiekcie w T. przy al. (...). Z kolei w §5 umowy Zleceniodawca zobowiązał się do uiszczenia Zleceniobiorcy wynagrodzenia w formie abonamentu za monitorowanie oraz gotowość do podjęcia interwencji w kwocie 50,00 zł wraz z podatkiem VAT, płatnego zgodnie z otrzymaną fakturą VAT (okoliczności bezsporne; umowa nr (...), k. 29-30).

W dniu 11. czerwca 2010 r., pomiędzy spółką (...) a spółką (...), doszło do zawarcia umowy na wykonanie montażu nadajnika radiowego nr (...). Na podstawie zawartej umowy Zleceniobiorca zobowiązał się do wykonania montażu nadajnika powiadomienia radiowego w obiekcie w G. przy ul. (...). Strony umowy uzgodniły, że z chwilą rozwiązania umowy, Zleceniodawca umożliwi Zleceniobiorcy demontaż nadajnika, a w przypadku braku takiej możliwości Zleceniodawca poniesie koszty w wysokości 400,00 zł wraz z podatkiem VAT (okoliczności bezsporne; umowa nr (...), k. 33-34).

W dniu 30. września 2011 roku w G., pomiędzy spółką (...) a M., doszło do zawarcia kolejnej umowy - nr M./ (...). Na mocy zawartej umowy Zleceniobiorca zobowiązał się do monitorowania sygnałów lokalnego systemu alarmowego oraz podejmowania interwencji w obiekcie w G. przy ul. (...). Z kolei w §5 umowy Zleceniodawca zobowiązał się do uiszczenia Zleceniobiorcy wynagrodzenia w formie miesięcznego abonamentu za monitorowanie oraz gotowość do podjęcia interwencji w kwocie 50,00 zł wraz z należnym podatkiem VAT, płatnego zgodnie z otrzymaną fakturą VAT, nie później aniżeli w terminie do 15 dnia miesiąca, następującego po miesiącu wykonanie przez Zleceniobiorcę usługi (okoliczności bezsporne; umowa nr (...), k. 27-28).

W dniu 27. października 2011 roku w G., pomiędzy spółką (...) a M., doszło do zawarcia kolejnej umowy - nr M./ (...). Na mocy zawartej umowy Zleceniobiorca zobowiązał się do monitorowania sygnałów lokalnego systemu alarmowego oraz podejmowania interwencji w obiekcie w G. przy ul. (...) (kontener). Z kolei w §5 umowy Zleceniodawca zobowiązał się do uiszczenia Zleceniobiorcy wynagrodzenia w formie miesięcznego abonamentu za monitorowanie oraz gotowość do podjęcia interwencji w kwocie 50,00 zł wraz z należnym podatkiem VAT, płatnego zgodnie z otrzymaną fakturą VAT, nie później aniżeli w terminie do 15 dnia miesiąca, następującego po miesiącu wykonanie przez Zleceniobiorcę usługi (okoliczności bezsporne; umowa nr (...), k. 37-38).

W ramach wykonywania umów nr (...) strony uzgodniły ponadto, że w przypadku występowania nieuzasadnionych lub fałszywych alarmów, pierwsze dwa przyjazdy grup interwencyjnych w miesiącu są bezpłatne, natomiast każdy następny przyjazd jest płatny przez Zleceniodawcę w wysokości 30,00 zł wraz z należnym podatkiem VAT. Alarm nie zostanie uznany za fałszywy, jeżeli w ciągu 60 sekund od jego powstania nastąpi prawidłowe odwołanie interwencji przez podanie indywidualnego kodu identyfikacyjnego. Zleceniodawca zobowiązał się ponadto do utrzymywania lokalnego systemu alarmowego w należytej sprawności przez cały okres trwania umowy, w tym dokonywania jego przeglądów okresowych oraz ponoszenia kosztów związanych z naprawą i użytkowaniem użyczonych urządzeń. Strony ustaliły ponadto, iż Zleceniobiorca nie będzie ponosił odpowiedzialności za szkody powstałe z braku wykonania usługi, powstałe wskutek nieprawidłowej pracy poszczególnych urządzeń lokalnego systemu (okoliczności bezsporne; umowa nr (...), k. 27-28, umowa nr (...), k. 37-38).

W tym samym dniu, pomiędzy spółką (...) a spółką (...), doszło do zawarcia umowy sprzedaży i montażu sygnalizacji włamania i napadu nr (...). Na podstawie zawartej umowy Zleceniobiorca dokonał sprzedaży systemu sygnalizacji włamania i napadu oraz zobowiązał się do wykonania jego montażu w obiekcie przy ul. (...) (kontener). Strony umowy uzgodniły, że z chwilą rozwiązania umowy na monitoring i interwencję, Zleceniodawca w terminie 30 dni umożliwi Zleceniobiorcy demontaż nadajnika i dokona zwrotu urządzenia, a w przypadku braku takiej możliwości Zleceniodawca poniesie koszty w wysokości 650,00 zł w przypadku nadajnika radiowego lub 850,00 zł – w przypadku nadajnika (...) (okoliczności bezsporne; umowa nr (...), k. 41-42).

Przy ul. (...) w G. znajdowały się dwa kontenery, na które zostały zawarte odrębne umowy na monitorowanie sygnałów lokalnego systemu alarmowego oraz podejmowanie interwencji (M./ (...) i M./ (...)). W jednym z kontenerów mieściło się biuro pracownika spółki (...), a w drugim biuro A. T. (zeznania świadka A. T., k. 205-206).

W dniu 7. listopada 2011 r., w obiekcie w G. przy ul. (...) (umowa nr (...)), dokonano okablowania systemu alarmowego (protokół zakończenia prac i odbioru systemu alarmowego, k. 35-36).

W dniu 23. listopada 2011 r. spółka (...) wystawiła na rachunek spółki (...) fakturę VAT nr (...) na kwotę 430,50 zł brutto, tytułem dojazdu i robocizny, do umowy nr (...), z terminem płatności do dnia 13. grudnia 2011 r. (faktura VAT, k. 43).

W dniu 13. kwietnia 2012 r. spółka (...) poinformowała spółkę (...), iż jej reklamację, w zakresie faktury VAT nr (...), uznała za zasadną, w związku z czym została wystawiona faktura korygującą (pismo z dnia 13. kwietnia 2012 r., k. 146).

Na podstawie umowy nr (...) spółka (...) wystawiła na rachunek spółki (...) następujące faktury VAT:

-

nr (...) z dnia 31. października 2012 r., na kwotę 73,80 zł brutto, tytułem monitorowania sygnałów alarmowych w październiku 2012 r., z terminem płatności do dnia 14. listopada 2012 r.,

-

nr (...) z dnia 30. listopada 2012 r., na kwotę 73,80 zł brutto, tytułem monitorowania sygnałów alarmowych w listopadzie 2012 r., z terminem płatności do dnia 14. grudnia 2012 r.,

-

nr (...) z dnia 31. grudnia 2012 r., na kwotę 73,80 zł brutto, tytułem monitorowania sygnałów alarmowych w grudniu 2012 r., z terminem płatności do dnia 14. stycznia 2013 r.,

-

nr (...) z dnia 31. stycznia 2013 r., na kwotę 73,80 zł brutto, tytułem monitorowania sygnałów alarmowych w styczniu 2013 r., z terminem płatności do dnia 14. lutego 2013 r.,

-

nr (...) z dnia 28. czerwca 2013 r., na kwotę 73,80 zł brutto, tytułem monitorowania sygnałów alarmowych w czerwcu 2013 r., z terminem płatności do dnia 12. lipca 2013 r.

(faktury, k. 44-46, 49, 51).

Na podstawie umowy nr (...) spółka (...) wystawiła na rachunek spółki (...) następujące faktury VAT:

-

nr (...) z dnia 31. grudnia 2012 r., na kwotę 61,50 zł brutto, tytułem monitorowania sygnałów alarmowych w grudniu 2012 r., z terminem płatności do dnia 14. stycznia 2013 r.,

-

nr (...) z dnia 31. października 2013 r., na kwotę 147,60 zł brutto, tytułem czterokrotnych nieuzasadnionych, nieodwołanych przyjazdów grupy interwencyjnej w październiku 2013 r., z terminem płatności do dnia 26. listopada 2013 r.,

-

nr (...) z dnia 31. grudnia 2013 r., na kwotę 36,90 zł brutto, tytułem nieuzasadnionego, nieodwołanego przyjazdu grupy interwencyjnej w grudniu 2013 r., z terminem płatności do dnia 23. stycznia 2014 r.

(faktury, k. 47, 54, 57).

W dniu 31. grudnia 2012 r. spółka (...) wystawiła na rachunek spółki (...) fakturę VAT nr (...) na kwotę 73,80 zł brutto, tytułem abonamentu za konserwację za II półrocze 2012 r. do umowy nr (...), z terminem płatności do dnia 14. stycznia 2013 r. (faktura, k. 48).

W dniu 28. lutego 2013 r. spółka (...) wystawiła na rachunek spółki (...) fakturę VAT nr (...) na kwotę 61,50 zł brutto, tytułem monitorowania sygnałów alarmowych w lutym 2013 r., na podstawie umowy nr (...), z terminem płatności do dnia 14. marca 2013 r. (faktura, k. 50).

W dniu 28. czerwca 2013 r. spółka (...) wystawiła na rachunek spółki (...) fakturę VAT nr (...) na kwotę 73,80 zł brutto, tytułem abonamentu za konserwację za I półrocze 2013 r. do umowy nr (...), z terminem płatności do dnia 15. lipca 2013 r. (faktura, k. 52).

Na podstawie umowy nr (...) spółka (...) wystawiła na rachunek spółki (...) następujące faktury VAT:

-

nr (...) z dnia 31. października 2013 r., na kwotę 61,50 zł brutto, tytułem monitorowania sygnałów alarmowych w październiku 2013 r., z terminem płatności do dnia 14. listopada 2013 r.,

-

nr (...) z dnia 31. grudnia 2013 r., na kwotę 184,50 zł brutto, tytułem pięciokrotnych nieuzasadnionych, nieodwołanych przyjazdów grupy interwencyjnej w grudniu 2013 r., z terminem płatności do dnia 23. stycznia 2014 r.

(faktury, k. 53, 56).

W dniu 29. października 2013 r. spółka (...) dokonała wpłaty na rzecz spółki (...) kwoty 184,50 zł tytułem faktur VAT nr: (...), (...) oraz (...) (potwierdzenie dokonania przelewu, k. 82).

W dniu 27. listopada 2013 r. spółka (...) dokonała wpłaty na rzecz spółki (...) kwoty 258,30 zł tytułem faktur VAT nr: (...), (...), (...) oraz (...) (potwierdzenie dokonania przelewu, k. 83).

Powyższą kwotę spółka (...) zaksięgowała w następujący sposób: kwotę 123,00 zł na poczet części faktury VAT nr (...), 73,80 zł na poczet faktury VAT nr (...) oraz kwotę 61,50 zł na poczet faktury VAT nr (...) (rozliczenie należności klienta, k. 102-136).

W dniu 31. grudnia 2013 r. spółka (...) wystawiła na rachunek spółki (...) fakturę VAT nr (...) na kwotę 73,80 zł brutto, tytułem abonamentu za konserwację za II półrocze 2013 r. do umowy nr (...), z terminem płatności do dnia 14. stycznia 2014 r. (faktura, k. 55).

W sierpniu 2014 r. rozpoczął się remont obiektu przy ul. (...) w G.. W związku z prowadzonymi pracami remontowymi, spółka (...) zdemontowała system alarmowy, a po zakończeniu remontu (wrzesień 2014 r.) zamontowała go ponownie wraz z nowymi urządzeniami, w związku z rozbudową obiektu. (zeznania świadka H. Z., k. 204-205).

W okresie trwania umowy zdarzały się usterki systemu alarmowego. Usterki te jednak były szybko usuwane przez spółkę (...). Czasami zdarzały się także nieuzasadnione alarmy, które czasami wynikały z braku prądu na budowie (zeznania świadka K. S., k. 283).

We wrześniu 2014 r. zaczęły się problemy z działaniem systemu alarmowego w obiekcie przy ul. (...). (...) samoczynnie się załączał, co powodowało przyjazdy grupy interwencyjnej. Pracownik spółki (...) kilkakrotnie zgłaszał powyższe usterki, w związku z czym, w styczniu 2015 r. przez spółkę (...) został przeprowadzony serwis urządzeń, a usterka usunięta (zeznania świadka H. Z., k. 204-205, zeznania świadka K. S., k. 283).

W dniu 21. stycznia 2015 r. spółka (...) wystawiła na rachunek spółki (...) fakturę VAT nr (...) na kwotę 135,30 zł brutto, tytułem kosztów dojazdu i robocizny dot. obiektu w G. przy ul. (...), z terminem płatności do dnia 6. lutego 2015 r. (faktura, k. 58).

W dniu 12. grudnia 2014 r. spółka (...) złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umowy nr (...), ze skutkiem na dzień 31. marca 2015 r. (oświadczenie, k. 147).

Po rozwiązaniu umowy, spółka (...) podjęła dwukrotnie próby skontaktowania się telefonicznie ze spółką (...) (notatki, k. 148-149).

(...) alarmowy zamontowany w biurze A. T., znajdującym się przy ul. (...), przez okres trwania umowy działał prawidłowo (zeznania świadka A. T., k. 205-206).

Spółka (...) odesłała, bez księgowania, spółce (...) faktury nr: (...), (...), (...), (...) oraz (...), uznając je za niezasadne (pisma spółki (...), k. 85-87).

W odpowiedzi na zgłoszenie reklamacyjne, spółka (...) uznała reklamację tylko w zakresie faktury VAT nr (...), które zostały skorygowane do 0 zł (pisma spółki (...), k. 144-145).

W dniu 31. stycznia 2015 r. spółka (...) wystawiła fakturę korygującą VAT nr (...), na podstawie której skorygowała faktury za okablowanie i modernizację systemu alarmowego, do umowy nr (...) do kwoty 0 zł (faktura korygująca, k. 84).

W dniu 31. marca 2015 r. spółka (...) obciążyła spółkę (...) kwotą 369,00 zł brutto (300,00 zł netto) za uniemożliwienie udostępnienia demontażu nadajnika oraz dokonania jego zwrotu w obiekcie w G. przy ul. (...), na potwierdzenie czego wystawiła fakturę VAT nr (...), z terminem płatności do dnia 14. kwietnia 2015 r. (faktura VAT, k. 59).

Spółka (...) złożyła reklamację, w związku z wystawioną fakturą VAT nr (...). W odpowiedzi na zgłoszenie reklamacyjne, spółka (...) odmówiła uznania reklamacji za zasadną. Jednocześnie poinformowała, iż w chwili dokonania demontażu nadajnika faktura zostanie skorygowana (pismo z dnia 26. maja 2015 r., k. 150).

Przez dwa lata po rozwiązaniu umowy, spółka (...) nie zgłaszała się do spółki (...) celem dokonania demontażu nadajnika. Biuro przy ul. (...) w G. było czynne codziennie od godz. 8.00 do godz. 16.00. Na terenie obiektu nie pojawił się pracownik spółki (...) celem dokonania demontażu nadajnika. Demontaż nadajnika nastąpił we wrześniu 2016 r., po interwencji pracownika spółki (...) i zażądania zdemontowania urządzenia (zeznania świadka A. T., k. 205-206).

Pismem z dnia 16. lipca 2015 r. spółka (...) wezwała spółkę (...) do zapłaty kwoty 2.201,70 zł z tytułu nieuregulowanych faktur VAT wraz ze skapitalizowanymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 339,27 zł (wezwanie do zapłaty, k. 60).

W dniu 17. grudnia 2015 r. spółka (...) dokonała wpłaty na rzecz spółki (...) kwoty 861,00 zł (zestawienie wpłat, k. 137-143).

Powyższą kwotę spółka (...) zaksięgowała w następujący sposób: kwotę 184,50 zł na poczet części faktury VAT nr (...), 12,30 zł na poczet faktury VAT nr (...), kwotę 12,30 zł na poczet faktury VAT nr (...), kwotę 73,80 zł na poczet faktury VAT nr (...), kwotę 49,20 zł na poczet faktury VAT nr (...), kwotę 73,80 zł na poczet faktury VAT nr (...), kwotę 73,80 zł na poczet faktury VAT nr (...), kwotę 61,50 zł na poczet faktury VAT nr (...), kwotę 73,80 zł na poczet faktury VAT nr (...), kwotę 73,80 zł na poczet faktury VAT nr (...), kwotę 61,50 zł na poczet faktury VAT nr (...) oraz 110,70 zł na poczet części faktury VAT nr (...) (rozliczenie należności klienta, k. 102-136).

Stan faktyczny opisany powyżej był w części bezsporny między stronami niniejszego postępowania. Podstawę ustaleń stanowiły zatem twierdzenia strony powodowej niezakwestionowane albo wprost przyznane przez pozwanego, a zatem dotyczące faktów bezspornych.

Przedstawiony powyżej stan faktyczny Sąd ustalił ponadto na podstawie powołanych przy odpowiednich partiach ustaleń dowodów: dokumentów prywatnych. Na poparcie swoich twierdzeń strony przedstawiły wymienione wyżej kserokopie i wydruki dokumentów, które Sąd uczynił podstawą dokonanych ustaleń we wskazanym wyżej zakresie. Strony nie kwestionowały wiarygodności załączonych do pism procesowych odpisów dokumentów prywatnych, Sąd zaś nie znalazł jakichkolwiek podstaw, by czynić to z urzędu.

Okoliczności związane z wadliwie działającą instalacją alarmową zamontowaną przez powoda w obiekcie przy ul. (...) w G., bezzasadnością interwencji na tym obiekcie w październiku i grudniu 2013 r. oraz zgłaszaniem powodowi problemów z wadliwie działającym systemem, Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków H. Z., A. T. i K. S.. Sąd przyznał przymiot wiarygodności tym zeznaniom w całości, gdyż były spójne i pozbawione wewnętrznych sprzeczności. Zeznania świadka K. S. okazały się jednakże nieprzydatne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w powyższym zakresie. Wiedza tego świadka o ww. okolicznościach była pobieżna, a dodatkowo świadek nie umiał umiejscowić w czasie zgłaszanych powodowi usterek oraz przyjazdów grup interwencyjnych. Z zeznań świadków H. Z. i A. T. wynikało natomiast, iż poza okresem od września 2014 r. do stycznia 2015 r., system alarmowy, zamontowany przez powoda w obiektach przy ul. (...), działał prawidłowo.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Rozważania merytoryczne należy poprzedzić ustaleniem ostatecznego zakresu dochodzonego roszczenia, którego rozmiar wynika ze złożonego przez powoda oświadczenia o częściowym cofnięciu pozwu. Powód w piśmie z dnia 2. marca 2016 roku cofnął powództwo o kwotę 861,00 zł, w związku z dokonaniem wpłaty tej kwoty przez powoda w dniu 17. grudnia 2015 r.

Zgodnie z brzmieniem art. 203 § 1 k.p.c., pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. W myśl § 3 powołanego wyżej przepisu, sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

W ocenie Sądu, dokonane w niniejszej sprawie cofnięcie pozwu w zakresie dochodzonego w sprawie roszczenia, nie zmierza do obejścia prawa, nie jest sprzeczne z prawem, ani z zasadami współżycia społecznego. W konsekwencji dokonana przez powoda czynność dyspozytywna wywołała zamierzony przez niego skutek prawny.

W związku z czym, Sąd na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w związku z art. 203 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie w sprawie w części dotyczącej kwoty 861,00 zł, a w pozostałym zakresie rozstrzygał sprawę co do meritum.

Powód wywodził roszczenie procesowe będące przedmiotem niniejszego postępowania z zawartych z pozwanym umów: monitorowania sygnałów lokalnego systemu alarmowego i podejmowania interwencji, wykonania montażu systemu sygnalizacji alarmu włamania i napadu oraz na konserwację i serwis systemu sygnalizacji włamania i napadu.

W ocenie Sądu powyższe umowy uznać należy za umowy o świadczenie usług. Zgodnie z treścią art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Z kolei w świetle art. 734 § 1 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Artykuł 735 § 1 k.c. stanowi natomiast, iż jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie. Zawarte przez strony umowy mają charakter konsensualny, dwustronnie zobowiązujący, odpłatny i wzajemny, gdyż wynagrodzenie należne zleceniobiorcy stanowi ekwiwalent świadczonych przez niego usług.

Należy wskazać, iż poza sporem był sam fakt zawarcia powyższym umów, jak również okoliczność ich wykonania przez powoda. Strona pozwana nie kwestionowała również obowiązków z nich wynikających w postaci zapłaty umówionego miesięcznego wynagrodzenia, wobec czego zaktualizował się po stronie pozwanej obowiązek zapłaty wynagrodzenia. Strona pozwana podniosła natomiast, iż żądanie pozwu jest bezzasadne z uwagi na przedawnienie roszczeń powoda w zakresie części faktur VAT objętych żądaniem pozwu oraz wobec spełnienia przez powoda świadczenia z faktury VAT nr (...). Strona pozwana zakwestionowała także zasadność wystawienia przez powoda faktur VAT za nieuzasadnione i nieodwołane przyjazdy grup interwencyjnych, wskazując, iż były one spowodowane wadliwie działającym systemem alarmowym zamontowanym przez powoda. Strona pozwana kwestionowała także podstawy do obciążenia jej kara umową przez powoda za uniemożliwienie demontażu nadajnika.

W pierwszej kolejności należało się odnieść do podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia. Zgodnie z art. 751 pkt 1 k.c. z upływem lat dwóch przedawniają się roszczenia o wynagrodzenie za spełnione czynności i o zwrot poniesionych wydatków przysługujące osobom, które stale lub w zakresie działalności przedsiębiorstwa trudnią się czynnościami danego rodzaju; to samo dotyczy roszczeń z tytułu zaliczek udzielonych tym osobom. Jak wynika z przedłożonych przez powoda faktur VAT oraz wezwania do zapłaty, roszczenia o zapłatę z tytułu świadczonych usług udokumentowane fakturami VAT nr: (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) i (...) uległy przedawnieniu przed dniem wniesieniem pozwu. Należy jednak wskazać, iż powód w tym zakresie dokonał cofnięcia pozwu, zatem w zakresie dochodzenia należności z ww. faktur VAT postępowanie uległo umorzeniu, o czym orzeczono w punkcie trzecim sentencji wyroku. Natomiast w pozostałym zakresie roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu.

Podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia nie zasługiwał natomiast na uwzględnienie w zakresie naliczonych przez powoda odsetek za opóźnienie w zapłacie powyższych faktur VAT. W uchwale z dnia 26. stycznia 2005 r. (III CZP 42/04, OSNC 2005, nr 9, poz. 149) Sąd Najwyższy przesądził, że roszczenie o zapłatę odsetek od nieuregulowanej należności nie może być dochodzone w sytuacji, gdy nie może być skutecznie dochodzone przed sądem roszczenie główne, które już się przedawniło. Dlatego też w przypadku, gdy wynagrodzenie nie zostało uiszczone, odsetki od niego przedawniają się wraz z przedawnieniem roszczenia o zapłatę. Inaczej natomiast uregulowana jest sytuacja w przypadku roszczenia o odsetki za zapłaconą należność, gdyż w takim przypadku odsetki przestają być roszczeniem ubocznym, ponieważ żadnemu innemu roszczeniu już nie towarzyszą. Wówczas roszczenie o odsetki przedawnia się na zasadzie ogólnej, czyli z upływem trzech lat. Odnosząc się do wspomnianej reguły akcesoryjności, Sąd Najwyższy w powoływanej uchwale wyjaśnił zakres zastosowania tej reguły. Wskazał, że dla ustalenia czy odsetki mają charakter akcesoryjny, czy już stanowią samodzielne roszczenie ma znaczenie, nie upływ terminu przedawnienia roszczenia głównego, lecz zdarzenie powodujące wygaśniecie roszczenia głównego, np. uczynienie zadość temu roszczeniu (wykonanie świadczenia głównego). Wspomniane zdarzenie potwierdza, że roszczenie główne istniało i tym samym daje podstawę do uznania, iż pozostałe w mocy roszczenia uboczne uległy z chwilą tego zdarzenia niejako przekształceniu w roszczenia główne. W związku z tym przedawnienie ich powinno być odtąd rozpatrywane samodzielnie.

W orzecznictwie wyłoniła się rozbieżność poglądów co do terminów przedawnienia roszczenia o odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, ale zauważyć należy, że przeważa pogląd, że są one roszczeniami o świadczenie okresowe i przedawniają się w przewidzianym w art. 118 k.c. w odniesieniu do roszczeń o świadczenia okresowe terminie trzyletnim niezależnie od charakteru roszczenia głównego (uchwała SN z dnia 5. kwietnia 1991 r., III CZP 20/91, OSNC 1991, nr 10-12, poz. 120; wyrok SN z dnia 19. stycznia 1990 r., IV CR 294/89, OSNC 1991, nr 2-3, poz. 33).

W niniejszej sprawie należności, obejmujące odsetki, powstały na skutek opóźnienia przez pozwaną spółkę w zapłacie za świadczone usługi. Z chwilą więc opóźnionej zapłaty świadczenia głównego (wykonania świadczenia) roszczenie o zapłatę odsetek z tytułu tego opóźnienia przekształciło się w roszczenie główne, które jako samodzielne podlega zgodnie z art. 118 k.c. trzyletniemu terminowi przedawnienia.

Zapłata należności za ww. faktury VAT nastąpiła w dniu 17. grudnia 2015 roku. Z tą chwilą odsetki wynikające z powyższych faktur VAT uzyskały charakter świadczeń samodzielnych, a zatem od dnia następnego zaczął biec termin przedawnienia roszczeń z tytułu odsetek za opóźnienia w zapłacie. Mają na względzie fakt, iż pozew został wniesiony w dniu 3. października 2015 r., roszczenie powoda w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie od ww. faktur VAT nie uległo przedawnieniu.

Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przepisu art. 6 k.c. oraz stanowiącego jego odpowiednik procesowy art. 232 k.p.c., powód winien udowodnić okoliczność wykonania umów oraz podstawy do obciążenia pozwanego karami umownymi, skoro z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Jeśli chodzi o okoliczność wykonania umowy oraz wysokość wynagrodzenia przysługującego powodowi z tego tytułu, to w ocenie Sądu, powód sprostał powyższemu obowiązkowi. Jak wskazano powyżej, pomiędzy stronami poza sporem pozostawała okoliczność zawarcia umowy i jej wykonania przez powoda. Sporem nie była również objęta wysokość należnego wynagrodzenia z tytułu świadczonych przez powoda usług monitoringu i podejmowania interwencji oraz usługi konserwacji systemu w ramach umowy nr (...), wobec czego zaktualizował się po stronie pozwanej obowiązek zapłaty wynagrodzenia. Tym samym roszczenie powoda w zakresie kwoty 73,80 zł, wynikającej z faktury VAT nr (...) wystawionej tytułem abonamentu za usługę konserwacji za II półrocze 2013 r., w ramach umowy nr (...), okazało się zasadne.

Co do wynagrodzenia za nieuzasadnione i nieodwołane przyjazdy grupy interwencyjnej, to roszczenie w tym zakresie również okazało się zasadne. Podstawą tego żądania jest postanowienie umowne - §5 ust. 13 umów nr (...), zgodnie z którym w przypadku nieuzasadnionych i nieodwołanych fałszywych alarmów (w czasie 60 sekund od chwili wywołania podając swój indywidualny kod identyfikacyjny) spowodowanych z winy abonenta, pierwszy przyjazd grup interwencyjnych w miesiącu jest bezpłatny, natomiast każdy następny przyjazd jest płatny przez abonenta w wysokości 30 zł wraz z podatkiem VAT. Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniósł, że wystawione przez powoda faktury VAT są niezasadne, gdyż nie wynikały one z działań pozwanego. Wymaga w tym miejscu zaznaczenia, że pozwany nie kwestionował w toku postępowania, że przyjazdy grup interwencyjnych, w liczbie wskazanej na fakturach VAT objętych żądaniem pozwu, miały faktycznie miejsce. Podniósł on wyłącznie, że nieuzasadnione przyjazdy grup interwencyjnych wynikały z nienależytego funkcjonowania systemu alarmowego. Pozwany - na którym spoczywał ciężar dowodu okoliczności niweczących roszczenie powoda (art. 6 k.c.), twierdzenia tego jednakże nie udowodnił. Pozwany, powołując się bowiem na taką okoliczność, winien był wykazać, iż powód nie wykonał swojego zobowiązania do wykonania prawidłowej instalacji systemu alarmowego w obiekcie przy ul. (...) w G., przez co system monitorujący, w okresie objętym żądaniem pozwu, działał niewłaściwie. Wskazać bowiem należy, że w niniejszej sprawie, powód domagał się zapłaty za nieuzasadnione i niedowołane przyjazdy grup interwencyjnych na obiekty znajdujące się przy ul. (...) w G., w okresie: październik – grudzień 2013 r. Tymczasem jak wynika z zeznań świadków, system alarmowy w tym czasie działał prawidłowo. Z zeznań K. S. wynikało, że w trakcie trwania umowy, zdarzały się jakieś „naturalne” usterki, które jednakże niezwłocznie były usuwane przez powoda. Zeznał także, iż większość przyjazdów grup interwencyjnych była uzasadniona, jednakże zdarzały się także fałszywe alarmy, które czasami wynikały z braku prądu na budowie, które również powodowały załączenie się alarmu. Świadek H. Z., której biuro mieściło się na terenie budowy przy ul. (...), zeznała z kolei, iż w okresie trwania umowy zdarzyły się problemy z prawidłowym działaniem systemu alarmowego, jednakże nastąpiło to po przeprowadzeniu remontu biura świadka i trwało od września 2014 r. do stycznia 2015 r., w pozostałym zaś czasie system działał bez zastrzeżeń. Z zeznań świadka A. T., którego biuro także znajdowało się na obiekcie przy ul. (...), wynikało natomiast, że w jego biurze system alarmowy przez cały okres trwania umowy działał prawidłowo. Strona pozwana nie wykazała zatem, aby w okresie od października do grudnia 2013 r. zdarzały się problemy z działaniem systemu, a co za tym idzie, iż przyjazdy grup interwencyjnych w tym okresie, na skutek uruchomienia się alarmu, były niezasadne.

Co więcej, nie bez znaczenia dla oceny zasadności żądania pozwu w tym zakresie pozostaje również treść łączących strony umów. Zgodnie z zawartymi umowami to pozwana bowiem przyjęła na siebie zobowiązanie do utrzymywania lokalnego systemu alarmowego w należytej sprawności przez cały okres trwania umowy, w tym dokonywania jego przeglądów okresowych (§4 ust. 1 umów). Strona pozwana natomiast, pomimo ciążącego na niej obowiązkowi z art. 6 k.c., nie wykazała okoliczności prawidłowego dbania o sprawność systemu alarmowego zamontowanego w jej obiekcie. Powołani przez stronę pozwaną świadkowie takiej wiedzy natomiast nie posiadali. Tym samym, nawet gdyby przyjąć, iż w powyższym okresie zdarzały się nieprawidłowości w działaniu systemu, nie sposób ustalić przyczyny tych usterek, czy wynikały one z niewłaściwego zamontowania systemu przez powoda, czy też były one konsekwencją zaniechania strony pozwanej w utrzymywaniu sprawności systemu. Zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy nie pozwalał na poczynienie powyższych ustaleń. W procesie decyzyjnym Sąd nie może natomiast oprzeć swojego rozstrzygnięcia na okolicznościach, które nie zostały udowodnione. Dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialnoprawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej; sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Przeciwko stronie natomiast - co wynika z art. 6 k.c. - skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy; fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych (Pyziak-Szafnicka M. (red.). Kodeks cywilny. Część ogólna. Komentarz. LEX 2009).

Na stronie pozwanej spoczywał także ciężar dowodu braku zasadności obciążenia jej kosztami dojazdu i robocizny, na podstawie faktury VAT nr (...), skoro z tej okoliczności wywodziła korzystne dla siebie skutki prawne. Pozwana nie sprostała powyższemu obowiązkowi. Strona pozwana nie kwestionowała okoliczności, iż w styczniu 2015 r. skorzystała z usługi serwisowej powoda. Powyższą okoliczność potwierdziła także w swych zeznaniach świadek H. Z.. Tym samym, na podstawie §5 ust. 6 umów nr (...), strona pozwana była zobowiązana do zapłaty wynagrodzenia za wykonane przez powoda usługi. W niniejszej sprawie bezsporne było, iż od września 2014 r. do stycznia 2015 r. system monitorujący zainstalowany w biurze H. Z. nie działał poprawnie. Skutkiem awarii były z kolei nieuzasadnione przyjazdy grup interwencyjnych. Pozwana miała świadomość braku poprawnego działania systemu alarmowego oraz konieczności jego naprawy. Wyłącznie na podstawie zeznań świadka H. Z., która wskazała, że według serwisanta nieprawidłowe działanie systemu wynikało z wadliwie zamontowanego przez powoda, po remoncie, systemu alarmowego, nie sposób uznać, że to strona powodowa faktycznie ponosi za to odpowiedzialność. Są to bowiem wyłącznie przypuszczenia świadka, czy też serwisanta wykonującego naprawę. W procesie decyzyjnym Sąd nie może natomiast oprzeć swojego rozstrzygnięcia na podstawie przypuszczeń bądź domysłów, a tylko i wyłącznie na podstawie okoliczności, które zostały należycie przez stronę udowodnione. Świadek zeznała ponadto, że został sporządzony na tę okoliczność protokół naprawy, z których powyższa okoliczność miała wynikać, jednakże strona pozwana takiego dokumentu nie przedłożyła do akt sprawy. Okoliczność ta nie ma jednak istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Przedmiotem umowy pomiędzy powodem a pozwanym było bowiem monitorowanie systemu alarmowego oraz gotowość podjęcia interwencji przez powoda. Obowiązkiem powoda było czuwanie nad sygnałami przesyłanymi przez system i reagowanie na nie. Nie miał on jednak obowiązku czuwania nad prawidłowym funkcjonowaniem samego systemu alarmowego, bowiem z treści § 7 ust. 1 b) umów, wynika brak odpowiedzialności za szkody powstałe z braku wykonania usługi, powstałe wskutek nieprawidłowej pracy poszczególnych urządzeń lokalnego systemu. Ponadto, jak wskazano powyżej, zgodnie z treścią § 4 ust. 1 to pozwany zobowiązał się do utrzymania systemu alarmowego w stanie dobrej sprawności technicznej poprzez systematyczne dokonywanie czynności konserwacyjnych przez uprawionego instalatora. Dodatkowo to pozwany, zgodnie z treścią §5 ust. 6 umów, zobowiązany był do ponoszenia kosztów związanych z naprawą i użytkowaniem użyczonych urządzeń. Zapis ten nie ogranicza natomiast zakresu odpowiedzialności pozwanej co do niektórych tylko napraw.

Tym samym, w ocenie Sądu, za zasadne uznać należy wystawienie przez powoda faktury VAT za przeprowadzoną naprawę systemu alarmowego w styczniu 2015 r. Strona pozwana nie kwestionowała okoliczności wykonania naprawy, jej jakości oraz wysokości wynagrodzenia wskazanego w przedmiotowej fakturze VAT, tym samym zaktualizował się po jej stronie obowiązek uiszczenia tego wynagrodzenia.

Jeśli zaś chodzi o zarzut spełnienia świadczenia, to zasługiwał on na uwzględnienie w zakresie roszczenia powoda wynikającego z faktury VAT nr (...). Wprawdzie strona powodowa cofnęła powództwo w tym zakresie, jednakże ustalenie czy świadczenie w tym zakresie zostało spełnione przed dniem wniesienia pozwu, miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy w pozostałej części.

Strona pozwana wskazała bowiem, iż powyższe świadczenie zostało przez nią spełnione w dniu 27. listopada 2013 r. Na potwierdzenie powyższych okoliczności strona pozwana przedłożyła wraz ze sprzeciwem od nakazu zapłaty potwierdzenie dokonania przelewu z dnia 27. listopada 2013 r. na kwotę 258,30 zł. W tytule tego przelewu pozwana wskazał, iż dokonała zapłaty na poczet faktur VAT nr: (...), (...), (...) oraz (...). Strona powodowa zaksięgowała natomiast powyższą wpłatę w następujący sposób: kwotę 123,00 zł na poczet części faktury VAT nr (...), 73,80 zł na poczet faktury VAT nr (...) oraz kwotę 61,50 zł na poczet faktury VAT nr (...), a zatem niezgodnie z wolą pozwanej. W ocenie Sądu powód dokonał zarachowania dokonanej przez stronę pozwaną wpłaty w sposób nieprawidłowy.

Zgodnie z art. 451 § 1 k.c. dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet dawnego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. Stosownie do treści § 3 w braku oświadczenia dłużnika lub wierzyciela spełnione świadczenie zalicza się przede wszystkim na poczet długu wymagalnego, a jeżeli jest kilka długów - na poczet najdawniej wymagalnego. Pozwana uiszczając kwotę 258,30 zł wskazała, iż przeznacza ją na pokrycie należności z faktur VAT nr: (...), (...), (...) oraz (...). Powód mógł dokonać wyboru, który dług chce zaspokoić w pierwszej kolejności. Jego pole manewru ogranicza jednak wskazanie przez pozwaną konkretnych faktur VAT, a zatem powód nie mógł zaliczyć tej kwoty na poczet innego długu. Mógł on jedynie zdecydować o sposobie zarachowania tej kwoty w stosunku do należności ze wskazanych faktur VAT, tj. czy wpłaconą kwotę przeznaczy na należności uboczne czy też świadczenie główne, nie mógł on natomiast zaksięgować tej wpłaty na poczet innych faktur VAT, niż wskazane przez pozwaną w tytule przelewu. Strona powodowa nie zdecydowała się zarachować powyższej kwoty na poczet należności ubocznych, a zatem powyższa wpłata winna zostać zaksięgowana na poczet faktur VAT wskazanych przez pozwaną. Tym samym uznać należy, że roszczenie powoda, w zakresie należności z faktury VAT nr (...), na skutego jego spełnienia w dniu 27. listopada 2013 r., wygasło przed dniem wniesienia pozwu.

Nie ulega jednakże wątpliwości, iż zapłata za powyższą fakturę VAT nastąpiła z opóźnieniem. Tym samym strona powodowa uprawniona była do naliczenia odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie powyższej faktury VAT od dnia wymagalności, tj. 15. listopada 2013 r. do dnia zapłaty. Na dzień zapłaty, tj. 27. listopada 2013 r. kwota skapitalizowanych odsetek za opóźnienie wynosiła 0,26 zł. W pozostałym zaś zakresie roszczenie powoda w zakresie naliczonych odsetek ustawowych za opóźnienie od tej kwoty podlegało oddaleniu jako niezasadne.

W związku z powyższym, uznać należało także za nieprawidłowe zarachowanie dokonanej przez pozwaną wpłaty, w dniu 17. grudnia 2015 r., w wysokości 61,50 zł na poczet faktury VAT nr (...). W chwili dokonania tej wpłaty bowiem, roszczenia powoda z tego tytułu nie istniało. Strona pozwana uiszczając w dniu 17. grudnia 2015 r. na rzecz powoda kwotę 861,00 zł, nie wskazała, który z długów chce zaspokoić, tym samym część z tej kwoty, w wysokości 61,50 zł, zgodnie z art. 451 § 3 k.c., winna zostać zaksięgowana na poczet kolejnego, najdawniej wymagalnego, długu. Zatem część tej kwoty, w wysokości 36,90 zł, winna zostać zaksięgowana na poczet należności wynikającej z faktury VAT nr (...), która stała się wymagalna w dniu 27. listopada 2013 r., a pozostała część, tj. 24,60 zł, częściowo na poczet należności z faktury VAT nr (...), która stała się wymagalna w dniu 15. stycznia 2014 r.

W ocenie Sądu za nieprawidłowe uznać należy także zarachowanie kwoty 184,50 zł, z dokonanej w dniu 17. grudnia 2015 r. wpłaty, na poczet faktury VAT nr (...). Zgodzić się bowiem należy ze stanowiskiem strony pozwanej, iż roszczenie powoda w tym zakresie nie istnieje. Wskazać bowiem należy, iż strona powodowa w piśmie z dnia 13. kwietnia 2012 r. uznała reklamację pozwanej w zakresie faktury VAT nr (...) za zasadną, wskazując jednocześnie, iż została wystawiona z tego tytułu faktura korygująca. Strona pozwana podniosła, iż powyższa faktura VAT została skorygowana do 0 zł, na potwierdzenie czego przedłożyła fakturę korygującą nr (...), z której wynika, iż faktura za okablowanie do umowy nr (...)/PN została skorygowana do 0 zł. Z treści tego dokumentu nie wynika, iż faktura za okablowanie do umowy nr (...)/PN jest tożsama z fakturą VAT nr (...). Wobec jednak nie kwestionowania tej okoliczności przez stronę powodową oraz mając na względzie materiał dowodowy zgormadzony w sprawie, w tym uznanie zasadności reklamacji strony pozwanej, a co za tym idzie konieczności wystawienia faktury korygującej, okoliczności te uznać należało za przyznane przez stronę powodową (art. 230 k.p.c.). Tym samym, w ocenie Sądu, powód korygując fakturę VAT nr (...) do 0 zł, uznał, iż nie przysługuje mu należność z tego tytułu. Zatem nie mógł ona zarachować kwoty 184,50 zł z dokonanej w dniu 17. grudnia 2015 r. wpłaty, na poczet faktury VAT nr (...). W niniejszym przypadku powyższą kwotę, na podstawie art. 451 § 3 k.c., również powinno się zaksięgować na poczet kolejnego, najdawniej wymagalnego, długu. W związku z powyższym, z kwoty 184,50 zł, część tej kwoty, tj. 49,20 zł, powinna zostać zaksięgowana na poczet pozostałej części należności wynikającej z faktury VAT nr (...), a w pozostałej części, tj. 135,30 zł, winna ona zostać zaksięgowana na poczet faktury VAT nr (...).

W związku z powyższym, w ocenie Sądu, nie zasługiwało na uwzględnienie roszczenie powoda w zakresie naliczonych odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 184,50 zł. Brak jest bowiem świadczenia pieniężnego, od którego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, a tym samym roszczenie powoda w zakresie żądania zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od tej kwoty należało oddalić jako niezasadne.

Ubocznie wskazać wyłącznie należało, że pozostałą kwotę z dokonanej w dniu 17. grudnia 2015 r. wpłaty, tj. kwotę 615,00 zł, powód zarachował prawidłowo. Nie ma bowiem znaczenia okoliczności, iż roszczenie powoda z tytułu faktur VAT, na które zaksięgował powyższą kwotę, było już przedawnione. Przedawnienie zobowiązania nie oznacza bowiem, że przestaje ono istnieć. Wierzyciel jedynie nie może go skutecznie dochodzić przed sądem, w przypadku powołania się przez dłużnika na zarzut przedawnienia. Nie ma jednakże przeszkód, aby pozwany uregulował przedawnione zobowiązanie. Tym samym, wobec nie wskazania przez stronę pozwaną konkretnych faktur VAT, za które dokonała zapłaty, strona powodowa była uprawniona do zaksięgowania tej kwoty na poczet długów najdawniej wymagalnych, choćby były one przedawnione w dniu wniesienia pozwu.

W związku z powyższym uznać należało, że roszczenie powoda z tytułu faktur VAT nr: (...), (...) oraz (...), w zakresie kwoty 246,00 zł, na skutek jego spełnienia przez stronę pozowaną w dniu 17. grudnia 2015 r., wygasło w toku postępowania. Zgodnie natomiast z art. 316 zd. 1 k.p.c., po zamknięciu rozprawy sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Tym samym powództwo w tym zakresie podlegało oddaleniu jako niezasadne.

W ocenie Sądu nie zasługiwało także na uwzględnienie roszczenie powoda w zakresie zapłaty przez pozwanego równowartości użyczonej rzeczy. Powód dochodził w niniejszym postepowaniu zapłaty przez pozwanego kary umownej w wysokości 369,00 zł za uniemożliwienie demontażu nadajnika radiowego po rozwiązaniu umowy. Podstawą dopuszczalności zastrzeżenia kary umownej jest art. 483 § 1 k.c., w myśl którego można w umowie zastrzec, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). W razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości, bez względu na wysokość poniesionej szkody (art. 484 § 1 zd. 1 k.c.).

Wskazać, należy, iż tutejszy Sąd podziela zapatrywanie przedstawione w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 6. listopada 2003 r. (sygn. akt III CZP 61/03), w świetle którego „zastrzeżenie kary umownej w umowie powoduje właśnie - jak wspomniano - modyfikację reguł tej odpowiedzialności kontraktowej w tym sensie, że wierzyciel wykazuje jedynie sam fakt zastrzeżenia kary umownej i niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania przez dłużnika. Kara umowna stanowi zatem jedną z umownych sankcji kontraktowych, aktualizującą się w związku z naruszeniem zobowiązania przez dłużnika (...)”.

W kontekście powyższych rozważań, w ocenie Sądu w niniejszej sprawie uznać należy za skuteczne zastrzeżenie umowne dotyczące kary za niewykonanie świadczeń o charakterze niepieniężnym.

Roszczenie powoda w zakresie naliczenia kary umownej za uniemożliwienie demontażu nadajnika, tj. kary umownej, znajduje podstawę w §3 umowy nr (...). Zgodnie z treścią zapisów §3 umowy, z chwilą rozwiązania umowy, zleceniodawca umożliwi zleceniobiorcy demontaż użyczonego urządzenia, a w przypadku braku takiej możliwości zleceniodawca poniesie koszty w wysokości 650,00 zł w przypadku oddania do używania nadajnika radiowego lub 850,00 zł w przypadku oddania do używania nadajnika (...). Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przepisu art. 6 k.c. oraz stanowiącego jego odpowiednik procesowy art. 232 k.p.c., to na powodzie spoczywał ciężar wykazania podstawy naliczenia kary umownej, tj. faktu rozwiązania umowy, zaktualizowania się obowiązku zwrotu nadajnika przez pozwanego, a także uniemożliwienie przez pozwanego demontażu nadajnika. Pozwany nie kwestionował okoliczności rozwiązania umowy nr (...), a zatem okoliczność ta nie wymagała dalszego dowodzenia, tym samym pierwsza z przesłanek, co do zaistnienia podstaw zwrotu nadajników, została wykazana przez stronę powodową. Strona pozwana podniosła natomiast, iż nie została wezwana do zwrotu tych nadajników, jak również nigdy nie odmówiła ich zwrotu powodowi. Zgodnie z postanowieniami umowy, powód był uprawniony do obciążenia pozwanego karą umowną tylko w przypadku braku możliwości demontażu tego urządzenia. Mając na względzie dyspozycję art. 6 k.c., to na powodzie spoczywał ciężar wykazania powyższej okoliczności. Strona powodowa nie wykazała natomiast, iż zaistniała ta przesłanka. Powód ograniczył się jedynie do wystawienia faktury VAT za uniemożliwienie udostępnienia demontażu nadajnika oraz dokonania ich zwrotu. Ponadto z treści umowy wynika, że pozwany był zobowiązany do umożliwienia powodowi dokonania demontażu nadajnika, dług ten zatem miał niewątpliwie charakter odbiorczy, nie zaś oddawczy. Tym samym powód winien zgłosić się do pozwanego celem dokonania demontażu nadajnika. Strona powodowa natomiast nie wykazała, że takie czynności podejmowała. Okoliczność podjęcia dwukrotnie próby skontaktowania się telefonicznie z pozwanym jest natomiast niewystarczająca dla wykazania powyższej okoliczności. Powód natomiast nie twierdził, że podjął jakiekolwiek inne próby celem zdemontowania użyczonych pozwanemu nadajnika. Strona pozwana podniosła natomiast, iż nie uniemożliwiła dokonania zdemontowania nadajnika. Świadek A. T. zeznał natomiast, iż biuro, w którym był zamontowany nadajnik, było czynne codziennie od godz. 8:00 – 16:00, więc codziennie istniała możliwość demontażu urządzenia. Z zeznań świadka wynika natomiast, iż powód przez okres dwóch lat po rozwiązaniu umowy nie zgłosił się do pozwanego w celu dokonania demontażu nadajnika. Nie można zatem uznać, iż na skutek powyższych okoliczności, pozwana w jakikolwiek sposób uniemożliwiła pozwanemu dokonanie demontażu nadajnika. Powyższe potwierdza również fakt zdemontowania urządzenia dopiero w 2016 r., po podjęciu interwencji u powoda przez pracownika pozwanego i zażądania demontażu tego urządzenia.

Wobec powyższego, w związku z nie wykazaniem przez powoda przesłanek z art. 483 § 1 k.c., roszczenie powoda o zapłatę równowartości użyczonych urządzeń należało oddalić jako niezasadne.

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie art. 750 k.c. w zw. z art. 734 § 1 k.c. i art. 735 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę w wysokości 475,38 zł. Na zasądzoną kwotę składa się należność główna w kwocie 221,40 zł oraz skapitalizowane na podstawie art. 482 § 1 k.c. odsetki w kwocie 253,98 zł.

O obowiązku zapłaty odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty należności głównej Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 482 k.c. Data początkowa, od której powód domagał się odsetek, a zarazem początek opóźnienia pozwanej w spełnieniu świadczenia, nie była kwestionowana przez stronę pozwaną (fakt bezsporny, art. 230 k.p.c.).

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd oparł się na dyspozycji przepisu art. 100 k.p.c. i dokonał stosunkowego ich rozdzielenia. Sąd uznał, że choć zasadą jest, że w przypadku cofnięcia pozwu to powód, zgodnie z treścią art. 203 § 2 i § 3 k.p.c., jest stroną zobowiązaną do zwrotu kosztów procesu, to jednak dopuszczalne są od niej wyjątki.

Stosownie do stanowiska, jakie zajął Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 10 lutego 2011 r., sygn. akt IV CZ 111/10, które Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie w pełni podziela, „obowiązek zwrotu kosztów może wyjątkowo nie obciążać strony cofającej pozew lecz stronę przeciwną, jeśli wystąpienie z pozwem było niezbędne do celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, a ciężar dowodu wystąpienia tych okoliczności obciąża cofającego pozew”.

Zważywszy na powyższe, należy wskazać, że w stanie faktycznym niniejszej sprawy w dniu wniesienia pozwu, tj. w dniu 3. października 2015 roku pozwana pozostawała w opóźnieniu ze spełnieniem na rzecz powoda świadczenia pieniężnego z tytułu należnego jej wynagrodzenia za świadczone w ramach zawartych umów usługi. Tymczasem spełnienie części świadczenia na rzecz powoda nastąpiło - jak ustalono w toku postępowania – w dniu 17. grudnia 2015 roku, już po wytoczeniu powództwa. Dlatego też trzeba uznać, że wystąpienie przez powoda z powództwem w niniejszej sprawie, również w tym zakresie, stanowiło w pełni uzasadnione jej okolicznościami poszukiwanie ochrony prawnej, które było – w momencie wytoczenia powództwa – niezbędne do celowego dochodzenia przez powódkę swoich praw.

W związku z powyższym należało dokonać stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu. Powód wygrał sprawę w zakresie, w jakim powództwo zostało uwzględnione, zaś pozwany w części, w jakiej Sąd postępowanie oddalił. W konsekwencji, powód wygrał proces w 65%, zaś pozwany w 35%.

Wydatki poniesione przez powoda w niniejszej sprawie sprowadzają się do: wynagrodzenia pełnomocnika należnego stosownie do § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) w kwocie 600,00 zł, opłaty od pozwu w wysokości 100,00 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł (łącznie 717 zł).

Na wydatki poniesione przez pozwanego w niniejszej sprawie składały się natomiast: wynagrodzenie pełnomocnika należnego stosownie do § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) w kwocie 600,00 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł (łącznie 617 zł).

Do rozliczenia zatem pozostały koszty procesu w kwocie 1.334,00 zł. Ponieważ pozwany winien ponieść 65% kosztów procesu, Sąd zasądził od niego na rzecz powoda kwotę 250,10 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Mając na uwadze wszystkie opisane wyżej okoliczności, Sąd na podstawie powołanych w uzasadnieniu przepisów orzekł jak w wyroku.

SSR Aleksandra Zielińska-Ośko

Z. Odpis uzasadnienia wraz z odpisem wyroku doręczyć pełnomocnikom stron.