Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII Ua 120/19

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 października 2019 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z odwołania T. P. (1) o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy oddalił odwołanie T. P. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z dnia 23 stycznia 2018 r.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

Wyrokiem zaocznym z dnia 23 lutego 2017 r., sygn. akt XP 467/16 Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi ustalił, że zdarzenie z dnia 25 sierpnia 2015 r., w którym T. P. (2) doznała rany ciętej uda nogi prawej jest wypadkiem przy pracy.

Wnioskodawczyni wykonywała obowiązki służbowe polegające na czyszczeniu nożykiem tapicerskim cewek. Na kolanach nie posiadała żadnego zabezpieczenia. Przypadkowo wnioskodawczyni zacięła się nożykiem tapicerskim w okolicy uda.

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 13 grudnia 2017 r. oraz Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 18 stycznia 2018 r. nie stwierdzono u wnioskodawczyni stałego bądź długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Na skutek wypadku przy pracy z dnia 25 sierpnia 2015 r. u ubezpieczonej stwierdza się bliznę pourazową uda prawego. Znajduje się ona na przedniej powierzchni uda prawego w jego odcinku bliższym (górnym) i jest widoczna jako linijna blizna pourazowa długości 39 mm i szerokości 7 mm. Przebiega skośnie – pionowa, jest koloru białego (odbarwiona). Sposób zaopatrzenia chirurgicznego tej rany nie miał wpływu na jej obecne wymiary.

Rana cięta prawego uda nie spowodowała jawnych objawów uszkodzenia układu nerwowego.

Wnioskodawczyni jest w wieku 66 lat. Odczuwa dyskomfort z powodu tej blizny. Miejsce jest „jakby drętwe”, nie może spać na boku bowiem bolą ją biodra. Z tego powodu odbyła wizytę u ortopedy. Od śmierci męża leczy się psychiatrycznie. Dwukrotnie przeszła udar i z tego powodu jest pod opieką lekarza neurologa.

Sąd oddalił wniosek pełnomocnika ZUS o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego lekarza chirurga plastyka, bowiem dotychczasowa opinia jest wyczerpująca a okoliczności wskazane w opinii, które kwestionuje pełnomocnik pozostają do rozstrzygnięcia sądu orzekającego w tej sprawie bowiem nie dotyczą wiadomości specjalnych a interpretacji przepisów prawa.

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy zważył, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2002 r., nr 199, poz. 1673 ze zm.) ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie.

W myśl art. 3. ust. 1 cytowanej ustawy za wypadek przy pracy uważa się nagłe -zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą.

Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 1 i 2 cytowanej ustawy za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy. Za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie.

W myśl art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu przysługuje jednorazowe odszkodowanie w wysokości 20 % przeciętnego wynagrodzenia.

Stosownie do treści § 8 ust. 1, 2 oraz 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. Nr 234, poz. 1974) lekarz orzecznik ustala w procentach stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu według oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, zwanej dalej „oceną procentową”, która jest określona w załączniku do rozporządzenia. jeżeli dla danego rodzaju uszczerbku ocena procentowa określa dolną i górną granicę stopnia uszczerbku na zdrowiu, lekarz orzecznik określa stopień tego uszczerbku w tych granicach, biorąc pod uwagę obraz kliniczny, stopień uszkodzenia czynności organu, narządu lub układu oraz towarzyszące powikłania. Jeżeli w ocenie procentowej brak jest odpowiedniej pozycji dla danego przypadku, lekarz orzecznik ocenia ten przypadek według pozycji najbardziej zbliżonej.

Sąd I instancji podniósł, iż biegły chirurg plastyk wskazał, że bliznę stwierdzoną u wnioskodawczyni należy oceniać jako oszpecenie wyglądu. Przy zastosowaniu punktu 149 „tabeli uszczerbkowej” przez analogię uszczerbek na zdrowiu z tytułu oszpecania wyglądu zdaniem biegłego miałby wynosić 2%. Punkt ten stanowi, że z tytułu uszkodzenia skóry, mięśni, ścięgien (oparzenia, przecięcia, pęknięcia podskórne, przepukliny mięśniowe, itp.) w zależności od zaburzeń funkcji itp. uszczerbek należy oceniać w granicach od 5-20%.

Sąd Rejonowy podniósł, że z dokonanych na podstawie opinii biegłych ustaleń wynika, że sporna blizna nie upośledzania funkcji kończyny dolnej wnioskodawczyni. Proponowana przez biegłego ocena uszczerbku w granicach 2 % wynika wyłącznie z faktu oszpecenia wyglądu wnioskodawczyni. W opinii uzupełniającej (k. 74) biegły wywodził, że każda blizna jest oszpeceniem wyglądu i stanowi naruszenie estetyki ciała, co de facto jest naruszeniem czynności psychicznej organizmu.

Jak podkreślił Sąd I instancji, w niniejszej sprawie nie udowodniono jednak, aby posiadanie przez wnioskodawczynię blizny o długości 39 mm i szerokości 7 mm, umiejscowionej w nieeksponowanej części ciała, spowodowało u niej jakikolwiek uraz psychiczny. Nie negując zapatrywania biegłego, że „czynności psychiczne organizmu” są częstokroć ważniejsze niż „czynności wegetatywne”, to w ocenie Sądu Rejonowego nie można się zgodzić, że każde oszpecenie wyglądu u każdego powoduje zaburzenie czynności psychicznych organizmu. O takich zaburzeniach u wnioskodawczyni biegły nie wnioskuje na podstawie jakichkolwiek dowodów, a jedynie własnego subiektywnego zapatrywania, że każde oszpecenie w postaci blizny musi skutkować urazami psychicznymi.

Dlatego też w tej sprawie brak jest podstaw do zastosowania per analogiam punktu 149 „tabeli uszczerbkowej”. Jedynie uszkodzenia powłok twarzy, w tym oszpecenia spowodowane bliznami bez zaburzeń funkcji dają podstawy do ustalenia uszczerbku na zdrowiu według punktu 19 „tabeli uszczerbkowej”. Twarz jest nie tylko eksponowaną częścią ciała, ale także tą, na której skupia się uwaga rozmówcy. Blizna na twarzy jest widoczna dla nie tylko dla poszkodowanego ale też dla każdej osoby, z którą się kontaktuje. Z oczywistych względów posiadanie blizny na twarzy jest uciążliwe dla poszkodowanego, co uzasadnia stwierdzenie uszczerbku na zdrowiu w tym przypadku.

Z uwagi na powyższe Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c.

Apelację od w/w wyroku złożyła ubezpieczona T. P. (1) reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika i zaskarżyła w/w wyrok w całości. Wyrokowi zarzuciła:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

-

art. 11 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych poprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji nieuzasadnione przyjęcie, że T. P. (1) nie doznała stałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie blizny, w sytuacji gdy powyższe ustalenie jest sprzeczne z treścią i wnioskami opinii biegłego chirurga plastyka – zarówno pisemnej jaki i ustnej uzupełniającej;

-

§ 8 ust. 1, 2 i 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania poprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji nieuzasadnione przyjęcie, że T. P. (1) nie doznała stałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie blizny, w sytuacji gdy biegły w opinii wskazał wprost pozycję z „tabeli uszczerbkowej", zgodnie z którą należy zakwalifikować uszczerbek na zdrowiu T. P. (1) – jako pozycję odpowiednią dla danego przypadku.

2.  naruszenie przepisów postępowania tj.:

- art. 278 § 1 k.p.c. poprzez oparcie ustaleń faktycznych w przedmiocie uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonej w zakresie blizny na własnych ustaleniach, a nie na opiniach biegłego chirurga plastyka, których treść oraz wnioski są jasne i nie zostały skutecznie zakwestionowane;

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez całkowite pominięcie przez Sąd I instancji przy ustalaniu czy u T. P. (1) doszło do naruszenia czynności psychicznych organizmu okoliczności, iż wnioskodawczyni odczuwa dyskomfort z powodu blizny, miejsce jest „drętwe", nie może spać na boku, bowiem bolą ją biodra, co świadczy wprost, iż u T. P. (1) doszło do naruszenia czynności psychicznych organizmu, które - aby były stwierdzone - nie muszą stanowić stałego uszczerbku na zdrowiu.

W konsekwencji ubezpieczona wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez ustalenie, iż T. P. (1) w wyniku wypadku przy pracy z dnia 25 sierpnia 2015 r. doznała stałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 2% oraz poprzez zasądzenie od organu rentowego na rzecz T. P. (1) kwoty 1.834 zł tytułem jednorazowego odszkodowania za 2% uszczerbku na zdrowiu oraz kosztów postępowania przed sądem I instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, wg norm przepisanych. Wniosła także o zasądzenie kosztów postępowania przed sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, wg norm przepisanych.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 3 marca 2020 r. pełnomocnik wnioskodawczyni poparł apelację i wniósł o zasądzenie jednorazowego odszkodowania oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji wydał prawidłowe rozstrzygnięcie znajdujące oparcie zarówno w obowiązujących przepisach prawa, jak i w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Wbrew twierdzeniom apelacji Sąd drugiej instancji nie dopatrzył się w postępowaniu pierwszoinstancyjnym naruszenia przepisów postępowania, polegających na nie rozpoznaniu kwestii istotnych dla rozstrzygnięcia, skutkujących koniecznością zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jednolity Dz. U. z 2019 r., poz. 1905) jednorazowe odszkodowanie przysługuje ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Zasady orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz.U. z 2020 r., poz. 233).

§ 8 ust. 1 w/w rozporządzenia stanowi, że lekarz orzecznik ustala w procentach stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu według oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, zwanej dalej „oceną procentową”, która jest określona w załączniku do rozporządzenia.

Stosownie do treści § 8 ust. 2, jeżeli dla danego rodzaju uszczerbku ocena procentowa określa dolną i górną granicę stopnia uszczerbku na zdrowiu, lekarz orzecznik określa stopień tego uszczerbku w tych granicach, biorąc pod uwagę obraz kliniczny, stopień uszkodzenia czynności organu, narządu lub układu oraz towarzyszące powikłania.

W myśl § 8 ust. 3, jeżeli w ocenie procentowej brak jest odpowiedniej pozycji dla danego przypadku, lekarz orzecznik ocenia ten przypadek według pozycji najbardziej zbliżonej. Można ustalić stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w procencie niższym lub wyższym od przewidywanego w danej pozycji, w zależności od różnicy występującej między ocenianym stanem przedmiotowym a stanem przewidzianym w odpowiedniej pozycji oceny procentowej.

Art. 233 § 1 k.p.c. stanowi natomiast, iż Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Z kolei zgodnie z treścią art. 278 § 1 k.p.c., dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje w wypadkach gdy dla rozstrzygnięcia sprawy wymagane są wiadomości „specjalne”. Dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje więc wówczas, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy potrzebne są wiadomości, wykraczające poza zakres wiadomości przeciętnej osoby posiadającej ogólne wykształcenie. Wobec tego biegłym może być jedynie osoba, która posiada wskazane wiadomości potrzebne do wydania opinii i daje rękojmię należytego wykonania czynności biegłego.

W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów – art. 233 k.p.c., Sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (wyrok SN z 30 października 2003 r., IV CK 138/02 L.). Niemniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (wyrok SN z 9 stycznia 2002 r., II UKN 708/00 L.). Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza bowiem przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna.

Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 30 czerwca 2000 r., II UKN 617/99, OSNAPiUS 2002/1/26).

Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania (wyrok SN z 20 października 1999 r., II UKN 158/99, OSNAPiUS 2001/2/51).

Zdaniem Sądu II instancji niewątpliwym jest, że ocena stanu zdrowia wnioskodawczyni, będąca podstawą określenia wysokości uszczerbku na zdrowiu, warunkująca przyznanie jednorazowego odszkodowania na podstawie art. 11 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 25 sierpnia 2015 r., wymaga wiadomości specjalnych i musi znaleźć oparcie w rzetelnie przeprowadzonym dowodzie z opinii biegłych.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy uczynił podstawą swego rozstrzygnięcia opinię biegłego lekarza neurologa oraz chirurga plastycznego.

Biegły chirurg plastyk wskazał, że u ubezpieczonej stwierdzono bliznę pourazową uda prawego. Znajduje się ona na przedniej powierzchni uda prawego w jego odcinku bliższym (górnym) i jest widoczna jako linijna blizna pourazowa długości 39 mm i szerokości 7 mm. Przebiega skośnie – pionowa, jest koloru białego (odbarwiona).

Zaś biegły neurolog wskazał, że rana cięta prawego uda nie spowodowała jawnych objawów uszkodzenia układu nerwowego u wnioskodawczyni.

Zdaniem Sądu Okręgowego wyjaśnienia biegłych w w/w zakresie są spójne i precyzyjne. Tym samym nie sposób uznać, iż przedmiotowe opinie w w/w zakresie nie są miarodajne dla rozstrzygnięcia.

Należy dodać, że biegły chirurg plastyk w swojej opinii ocenił także uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonej spowodowany blizną pourazową uda prawego u wnioskodawczyni jako oszpecenie wyglądu, przez analogię (co do zasady) do pkt 149 - uszkodzenia skóry, mięśni, ścięgien (oparzenia, przecięcia, pęknięcia podskórne, przepukliny mięśniowe itp.) - w zależności od zaburzeń funkcji [5 – 20%] (załącznik do w/w rozporządzenia), jako poniżej dolnej wartości przewidzianej dla tego przepisu załącznika (ponieważ z punktu widzenia chirurgii plastycznej blizna ta nie ogranicza czynności narządu ruchu), na 2% stałego uszczerbku na zdrowiu wyłącznie z punktu widzenia chirurgii plastycznej, jako trwałe i nieodwracalne oszpecenie wyglądu ubezpieczonej.

Biegły wskazał także, że zgodnie z definicją medyczną blizna (cicatrix) jest jednym z „podstawowych wykwitów chorobowych skóry” (czyli ex definitnione zmianą patologiczną), która powstaje „w następstwie uszkodzenia skóry właściwej (uszkodzenie takie powstać może zarówno w wyniku choroby skóry, chorób układu naczyniowego i metabolicznych chirurgicznych prowadzących do powstania ran urazowych i ran chirurgicznych) i zastąpienia jej tkanką łączną włóknistą” (J. S., C. T.: „Choroby skóry”, podręcznik dla studentów i lekarzy, (...) W., 1994, str. 28-35).

Biegły chirurg plastyk dodał nadto, że każda blizna jest oszpeceniem wyglądu i stanowi naruszenie estetyki ciała, co de facto jest naruszeniem czynności psychicznej organizmu.

W świetle powołanych okoliczności, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że w niniejszej sprawie nie udowodniono jednak by posiadanie przez wnioskodawczynię blizny o długości 39 mm i szerokości 7 mm, umiejscowionej w nieeksponowanej części ciała spowodowało u ubezpieczonej jakikolwiek uraz psychiczny.

Podkreślenia wymaga fakt, iż w postępowaniu przed Sądem I instancji wnioskodawczyni była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika i nie była ograniczona co do możliwości przedstawienia swych twierdzeń i dowodów w kwestiach istotnych dla rozstrzygnięcia. Nie wnosiła o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychiatry czy psychologa, który ustaliłby czy wnioskodawczyni doznała jakiegokolwiek naruszeniem czynności psychicznej organizmu.

Sąd Okręgowy podzielił zatem pogląd prawny Sądu I instancji, iż stan zdrowia wnioskodawczyni – istniejąca blizna – nie uzasadnia przyznanie jej, per analogiam, 2% uszczerbku na zdrowiu z pkt 149 tabeli uszczerbkowej.

Zdaniem Sądu Okręgowego słusznie wskazał Sąd Rejonowy, że opinia biegłego chirurga plastycznego w tym zakresie budzi w niniejszej sprawie szereg wątpliwości jeśli chodzi o kryteria orzecznicze, bowiem biegły kwestionuje zarówno rozporządzenie, jak i tabelę uszczerbkową w zakresie zniekształceń typu bliznowatego.

Ubezpieczona jak wskazano powyżej ma jedynie bliznę o długości 39 mm i szerokości 7 mm, umiejscowioną w nieeksponowanej części ciała, która jednak zdaniem biegłego daje podstawy do zastosowania pkt 149 tabeli uszczerbkowej i do ustalenia 2% uszczerbku na zdrowiu. Słusznie zatem wskazał Sąd Rejonowy, że ustalenia biegłego w tym zakresie są błędne albowiem pkt 149 załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002 r. wskazuje, że ustalenie uszczerbku dopuszczone jest tylko w wypadku uszkodzenia skóry, mięśni, ścięgien (oparzenia, przecięcia, pęknięcia podskórne, przepukliny mięśniowe itp.) - w zależności od zaburzeń funkcji, których to zaburzeń wnioskodawczyni nie posiada.

Zaś pkt 19 tabeli uszczerbkowej przewiduje możliwość stwierdzenia uszczerbku na zdrowiu spowodowanego bliznami, lecz tylko w przypadku uszkodzenia powłok twarzy w zależności od rozmiarów, a w przypadku gdy blizny nie dotyczą twarzy tylko innych organów wymagane przepisy wymagają, aby również nastąpiło naruszenie uszkodzenia czynności organu na którym znajduje się blizna.

Wnioskodawczyni ma natomiast jedynie bliznę o długości 39 mm i szerokości 7 mm, umiejscowioną w nieeksponowanej części ciała.

Mając na względzie powyższe, zdaniem Sądu Okręgowego ustalenia Sądu Rejonowego w zakresie ustalenia braku uszczerbku na zdrowiu wnioskodawczyni są prawidłowe.

A zatem zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. i art. 278 § 1 k.p.c. należy uznać za niezasadne. Wbrew bowiem twierdzeniu apelanta Sąd I instancji nie dokonał ustaleń faktycznych w przedmiocie uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonej w zakresie blizny na podstawie własnych ustaleń zamiast na opiniach biegłego chirurga plastyka. Jak wynika bowiem wprost z całego uzasadnienia Sąd dokonał jedynie oceny interpretacji przepisów dokonanej przez biegłego, w kontekście treści całego Rozporządzenia. Czyli Sąd nie dokonał samodzielnie oceny stanu zdrowia odwołującej, a jedynie szeroko odniósł się do możliwości zastosowania w niniejszej sprawie wskazanych przez biegłego przepisów. Uznając, iż brak jest takiej możliwości, nie było również możliwym ustalenie w oparciu o nie jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu skarżącej.

Powyższe czyni całkowicie niezasadnym zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego art. 11 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz § 8 ust. 1, 2 i 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania.

Należy wskazać, że § 8 ust. 3 zd. 1 powoływanego wyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej stanowi, że jeżeli w ocenie procentowej brak jest odpowiedniej pozycji dla danego przypadku, lekarz orzecznik ocenia ten przypadek według pozycji najbardziej zbliżonej. Niemniej jednak, zdaniem Sądu II instancji słusznie wskazał Sąd I instancji, że wskazana regulacja nie mogła znaleźć zastosowania na gruncie rozpoznawanej sprawy.

Podkreślić należy, że przepisy prawa ubezpieczeń społecznych, w tym także te dotyczące świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego należnych z uwagi na stwierdzony uszczerbek na zdrowiu, mają charakter bezwzględnie obowiązujący. Takie ukształtowanie treści stosunków ubezpieczeń społecznych oznacza konieczność ich ścisłego stosowania. W związku z tym niedopuszczalnym jest orzekanie o uszczerbku na zdrowiu na zasadach analogii poza przypadkami, w których przepis wprost na to zezwala.

W ocenie Sądu II instancji, zgodnie z § 8 ust. 3 zd. 1 rozporządzenia, taka możliwość istnieje wyłącznie w sytuacji, gdy w ocenie procentowej brak jest odpowiedniej pozycji dla danego przypadku. Niedopuszczalnym jest zatem orzekanie poprzez analogię, gdy w ocenie procentowej przewidziano pozycję dla danego przypadku, jednakże w ramach tej pozycji nie przewidziano konkretnego uszkodzenia. Gdyby bowiem ustawodawca chciał dopuścić możliwość orzeczenia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w następstwie wypadków przy pracy dla wszystkich innych uszkodzeń podpadających pod wymienioną w tabeli pozycję, nie ograniczałby możliwości orzeczenia o uszczerbku poprzez ścisłe wymienienie przypadków, w których sytuacja taka winna mieć miejsce.

Mając na względzie powyższe, blizna ubezpieczonej nie mogła zostać zakwalifikowana jako uszczerbek na zdrowiu będący podstawą przyznania jednorazowego odszkodowania z art. 11 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Wobec zatem prawidłowego ustalenia przez Sąd Rejonowy, że znajdująca się na przedniej powierzchni uda prawego blizna nie stanowi uszczerbku na zdrowiu, zatem zarzuty naruszenia w/w zarzuty naruszenia art. 11 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz § 8 ust. 1, 2 i 3 w/w Rozporządzenia należało uznać za chybione.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację skarżącej jako bezzasadną, o czym orzekł sentencji wyroku.

Przewodnicząca: Sędziowie:

K.K.-W.