Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 891/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 18.09.2019 roku w sprawie II K 7/19

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na jego treść, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k. i 7 k.p.k., poprzez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego dokonaną z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, zasad logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wskazań wiedzy jak i naruszenia zasad wszechstronnego rozważenia całego materiału dowodowego z zachowaniem zasady obiektywizmu, poprzez całkowite pominięcie pierwszych zeznań świadka B. Ś., która nigdy nie była w konflikcie z oskarżonym, a zatem nie miała żadnych podstaw aby pomawiać oskarżonego, z których wynikało, że oskarżony przyznał się jej, że to on rozpalił w pokoju ognisko i powstał pożar zaś swoje zachowanie tłumaczył stanem nietrzeźwości, czego nie można tłumaczyć opinią biegłych, która odnosi się do chwili czynu a nie do okresu późniejszego tj. okresu rozmowy między świadkiem a oskarżonym a ponadto dokonaniu oceny kolejnych zeznań tego świadka z pominięciem faktu, że świadek ten zmienił swoje pierwotne zeznania dopiero po pierwszej opinii biegłego w zakresie pożarnictwa i nie potrafił racjonalnie wytłumaczyć zmiany zeznań oraz z pominięciem opinii psychologicznej dotyczącej tego świadka.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2

zarzut uznania za całkowicie niewiarygodne zeznań M. Ś., z których wynikało, że widział on jak oskarżony stoi w swoim pokoju i patrzy się na tlące się poduszki i dywan a następnie, co Sąd Rejonowy przemilczał w uzasadnieniu nakazał oskarżonemu, żeby to zagasił i dopiero potem poszedł do swojego pokoju.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3

zarzut oparcia ustaleń faktycznych na wyjaśnieniach oskarżonego, które zdaniem Sądu nosiły wszelkie cechy dowodu wiarygodnego pomimo, że wyjaśnienia oskarżonego nie były konsekwentne i spójne i stanowiły przyjętą przez oskarżonego linię obrony, gdyż oskarżony negował swój stan nietrzeźwości w czasie czynu (1,65 %), pierwotnie zaprzeczał, aby mówił świadkowi B. Ś., że to on podpalił a następnie twierdził, że mógł tak powiedzieć bo był w szoku, wyjaśnił, że nie miał tego dnia żadnych urządzeń podłączonych do prądu i jednocześnie sugerował zwarcie elektryczne, jak również twierdził, że nie wiedział, czy w chwili zdarzenia syn był w domu, co budzi uzasadnione wątpliwości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4

zarzut bezkrytycznego przyjęcia za wiarygodną uzupełniającej opinii psychiatrycznej, z której wynikało, że w czasie popełnienia czynu oskarżony miał ograniczoną w nieznacznym stopniu zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem z powodu stanu upojenia alkoholowego prostego, którego skutki był w stanie przewidzieć w zakresie części zarzutu obejmującego zaprószenie ognia przy jednoczesnym uznaniu przez biegłych, że w czasie popełnienia czynu oskarżony miał zniesioną zdolność rozpoznania znaczenia czynu zakresie pokierowania swoim postępowaniem z powodu ostrej reakcji na stres w zakresie nie ostrzeżenia syna i oddalenia się z miejsca zdarzenia, co pozostaje w sprzeczności z treścią art. 31 § 3 k.k. zaś akceptacja takiego stanowiska prowadziłaby do bezkarności każdego nietrzeźwego sprawcy, który zaprószył ogień, doznał poparzeń i szoku pooparzeniowego, a następnie oddalił się z miejsca zdarzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

5

zarzut bezpodstawnego uznania, że opinia biegłego do spraw pożarnictwa nie wskazuje choćby najbardziej prawdopodobnej przyczyny pożaru w sytuacji, gdy opinia biegłego ma charakter wariantowy, biegły brał pod uwagę wszystkie zebrane dowody w tym także zeznania B. Ś. i stwierdził, że ogień pojawił się pierwotnie w lewej stronie pokoju, w jego środkowej części, pożar powstał na poziomie podłogi i w miejscu tym miejscu nie było żadnych urządzeń elektrycznych, co wskazuje, że najbardziej prawdopodobną przyczyną było zaprószenie ognia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

6

zarzut uznania za wiarygodne zeznań A. S., D. S., J. Z., E. D. pomimo tego, że zeznania ww. osób nie odnoszą się wprost do przedmiotowego zdarzenia, osoby te są wrogo nastawione do oskarżyciela prywatnego i pozostają z nim w konflikcie zaś dodatkowo zeznania E. D. oraz J. Z. dotyczące rzekomo przypadkowo zasłyszanej rozmowy, w której M. Ś. miał chwalić się, że „w końcu załatwił ojca” budzą wątpliwości, albowiem taką wersję przedstawili dopiero po ponad dwóch latach od przedmiotowego zdarzenia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

7

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który mógł mieć wpływ na jego treść, a polegający na uniewinnieniu oskarżonego od zarzucanego mu czynu mimo, że nie pozwala na to zebrany materiał dowodowy albowiem na winę oskarżonego wskazują zeznania M. Ś., pierwsze zeznania B. Ś. oraz opinia biegłego do spraw pożarnictwa, w której biegły za najbardziej prawdopodobną przyczynę pożaru uznał podpalenie wykluczając zwarcie elektryczne jako przyczynę pożaru choć nie wykluczył udziału osób trzecich.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

⊠ niezasadny

8

zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 410 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów i wydanie wyroku z pominięciem całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej świadczących o zrealizowaniu przez oskarżonego znamion czynu z art. 160 § 1 k.k. nawet mimo uznania, że nie był on sprawcą zaprószenia ognia, a następnie nie udzielnie wyczerpującej odpowiedzi w uzasadnieniu wyroku dlaczego ma taką, a nie inną treść, gdyż w pisemnych motywach wyroku nie zostały przedstawione rozważania dotyczące fundamentalnych dla rozstrzygnięcia okoliczności, takie jak wszystkie znamiona czynu z art. 160 § 1 k.k., co oznacza, że okoliczności te nie były przedmiotem analizy przed wydaniem wyroku, a zatem zostały przez Sąd I instancji pominięte.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

9

zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 414 § 1 k.p.k. poprzez nieprawidłowe jego zastosowanie i w sytuacji ustalenia niepoczytalności oskarżonego w chwili czynu uniewinnienie go od popełnienia zarzuconego mu czynu, podczas gdy, w razie stwierdzenia, w toku przewodu sądowego, takiej okoliczności należy wydać wyrok umarzający postępowanie.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1

Nie sposób podzielić twierdzeń skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Rozumowanie Sądu I instancji pozostaje pod ochroną prawa procesowego, nie wykraczając poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów. Ocena wartości zgromadzonych w sprawie dowodów została dokonana przez Sąd I instancji w sposób obiektywny oraz zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym i jako taka, spełnia kryteria przewidziane w art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k.

Rzeczywiście, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy praktycznie nie omówił kwestii zmiany zeznań przez świadka B. Ś. (zarówno Sąd Rejonowy, jak i autor apelacji w sposób omyłkowy używają tu zamiennie nazwiska: (...)). Jednakże decyzja Sądu meriti, iż wiarygodne są zeznania tegoż świadka złożone przed sądem, była słuszna.

Nie ma bowiem jednej reguły, które zeznania świadka są bardziej wiarygodne, czy te złożone w toku postępowania przygotowawczego, czy przed sądem. W przedmiotowej sprawie świadek wycofała się ze swoich pierwszych zeznań, przedstawiając jednak przekonywujące wytłumaczenie, dlaczego jej pierwsze zeznania zawierały stwierdzenie, iż oskarżony miał jej powiedzieć o rozpaleniu przez siebie ogniska w swoim domu. Zauważyć też należy, świadek B. Ś. po raz pierwszy została przesłuchana wcale nie od razu po zdarzeniu, lecz dopiero po upływie pół roku. Jak wytłumaczyła, swoje zeznania opierała wówczas nie tylko na relacji samego oskarżonego, lecz częściowo w oparciu o krążące plotki.

Wprawdzie opinia psychologiczna mówi o tym, iż świadek jest zdolna do posługiwania się kłamstwem, jednakże nie może to przesądzać, w których konkretnie zeznaniach mijała się ona z prawdą. Biegły psycholog przychylił się bardziej do wiarygodności jej zeznań złożonych ,,bezpośrednio po zdarzeniu”, przy czym jednak, to sąd, a nie biegły ocenia, czy zeznania danego świadka są wiarygodne, czy też nie, a po drugie – jak już wspomniano – pierwsze zeznania świadka B. Ś. wcale nie były złożone bezpośrednio po zdarzeniu, tylko pół roku później.

Zarzut apelacji, że świadek zmieniła swoją wersję na skutek pojawienia się w sprawie opinii biegłego w zakresie pożarnictwa jest zupełnie nieprzekonywujący, gdyż trudno sobie wyobrazić, aby organy procesowe zapoznawały świadków z treścią wpływających do sprawy opinii biegłych.

2

Sąd Rejonowy szczegółowo omówił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania oskarżyciela posiłkowego. Ocenę Sądu meriti, iż wersja zdarzeń przedstawiona przez M. Ś. nie jest wiarygodna, uznać należy, jako trafną. Sąd Rejonowy przedstawił powody takiej oceny i nie ma potrzeby powtarzać tu tych wszystkich argumentów. Nie ma tu znaczenia pominięta w dokonanej przez Sąd Rejonowy analizie okoliczność, że oskarżyciel posiłkowy miał – według jego zeznań – nakazać oskarżonemu, aby zagasił tlącą się pościel. Także dla Sądu odwoławczego jest nieprawdopodobnym, aby oskarżyciel posiłkowy, widząc pijanego ojca i palące się elementy jego pościeli, tak po prostu, udał się na spoczynek do swojego pokoju, bez podjęcia daleko bardziej zdecydowanych kroków zwłaszcza, że kilkukrotnie podkreślał, iż pijany oskarżony już w przeszłości spowodował zaprószenie ognia w domu J. Z..

3

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku w istocie nie odnosi się do niekonsekwencji w wyjaśnieniach oskarżonego. Zwrócić jednak trzeba uwagę, że jeśli chodzi o sam przebieg zdarzeń w dniu 13.04.2017 roku Sąd meriti w bardzo niewielkim stopniu opierał się na wyjaśnieniach oskarżonego. Było to o tyle uzasadnione, że oskarżony był wówczas w stanie nietrzeźwości i doznał poważnych poparzeń ciała. Jest więc zrozumiale, że jego relacje z tego, co zapamiętał z zaistniałego zdarzenia, mogły nie być dokładne. To, że wersja przedstawiona przez oskarżonego została uznana przez Sąd I instancji jako wiarygodna, było spowodowane raczej tym, że przemawiał za nią całokształt zgromadzonych w sprawie i wzajemnie ze sobą powiązanych dowodów, którym Sąd Rejonowy nadal przymiot wiarygodności.

4

Jest to zarzut zupełnie chybiony.

Opinia biegłego, co jasno wynika z treści art. 201 k.p.k. może zostać zdyskwalifikowana z tego tylko powodu, że jest niepełna lub niejasna. Skarżący w żaden sposób nie wykazał, aby kwestionowana w apelacji opinia sądowo – psychiatryczna charakteryzowała się takimi właśnie cechami. Jest wręcz przeciwnie, opinia ta jest opinią w pełni jasną i zupełną. Biegli psychiatrzy dysponujący wiedzą specjalistyczną, po zapoznaniu się z całokształtem dowodów zebranych w sprawie, w tym także z dowodami przeprowadzonymi przez Sąd I instancji, przedstawili swoje stanowisko, które przekonywująco uzasadnili.

Nie ma racji skarżący, iż art. 31 § 3 k.k. wyklucza możliwość, by co do jednego zachowania oskarżony miał jedynie ograniczoną w nieznacznym stopniu zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem z powodu stanu upojenia alkoholowego prostego, którego skutki był w stanie przewidzieć, a co do innego zachowania oskarżony miał zniesioną zdolność rozpoznania znaczenia czynu. Zarzucane oskarżonemu przestępstwo składało się bowiem w istocie z dwóch zachowań. Inaczej trzeba było ocenić (co wynika właśnie z opinii sądowo – psychiatrycznej) kwestię ewentualnego zaprószenia ognia, a inaczej to, co stało się po pewnym czasie, gdy oskarżony uległ poparzeniu i nastąpiła jego ostra reakcja na stres, wywołany pooparzeniowym zespołem bólowym, wyłączająca poczytalność. Z kolei podany w apelacji przykład uniknięcia odpowiedzialności karnej jest o tyle nietrafiony, że sprawca zaprószenia ognia, nawet przy takiej treści opinii sadowo – psychiatrycznej, poniósłby odpowiedzialność karną. Tyle tylko, że w realiach niniejszej sprawy brak było wystarczających dowodów do przyjęcia, że to właśnie oskarżony zaprószył ogień.

Podstawą zdyskwalifikowania opinii biegłego i żądania przeprowadzenia kolejnej jeszcze opinii, nie może być to, że strona nie jest zadowolona z niekorzystnych dla siebie wniosków dotychczasowej opinii. Jeżeli opinia biegłego jest pełna i jasna dla sądu, to fakt, iż opinia taka nie jest przekonywająca (niepełna) dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia kolejnej opinii w oparciu o przepis art. 201 k.p.k.

5

Zarzut jest o tyle niezrozumiały, że skarżący sam przecież zauważa że opinia biegłego z zakresu pożarnictwa ma charakter wariantowy, co potwierdza słuszność wniosku Sądu Rejonowego, że w istocie nie można być pewnym, co do przyczyny zaistniałego pożaru. Wprawdzie w wydanej na etapie postępowania sądowego opinii uzupełniającej, biegły wskazał na podpalenie, jako najbardziej prawdopodobną przyczynę powstania pożaru, jednakże nie miało to wpływu na usunięcie wątpliwości w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k. Z opinii tej wynika bowiem, że podpalenia mogły dokonać również ,,osoby trzecie”.

6

Zarzut ten należało uznać jako częściowo zasadny.

Sąd Rejonowy dążył do ustalenia tła zaistniałego zdarzenia, o co nie można, rzecz jasna, wnosić żadnych pretensji. Słusznym jest jednak zarzut skarżącego, że w tym zakresie Sąd meriti oparł się praktycznie tylko na relacjach osób skonfliktowanych z oskarżycielem posiłkowym. Należało z większą ostrożnością podejść zwłaszcza do zeznań świadków E. D. oraz J. Z., osób nie ukrywających głębokiej niechęci do M. Ś., którzy dopiero po dwóch latach ujawnili, że mieli rzekomo słyszeć przechwałki oskarżyciela posiłkowego o ,,załatwieniu” swojego ojca. Zbyt pochopne przydanie waloru wiarygodności zeznaniom tychże świadków nie miało jednak wpływu na zasadność konkluzji Sądu Rejonowego, iż brak jest podstaw do skazania oskarżonego. Nawet jeśli bowiem uznać za nieuprawnione, a co najmniej za zbyt daleko idące, sugestie Sądu Rejonowego, że to M. Ś. mógł być sprawcą przedmiotowego podpalenia, to i tak, wciąż istnieją zbyt duże wątpliwości dla przyjęcia, że sprawcą tym był oskarżony.

7

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące braku możliwości przypisania oskarżonemu sprawstwa, co do wywołania pożaru (poprzez zaprószenie ognia, bądź celowe podpalenie) są prawidłowe, gdyż stanowią wynik nie budzącej zastrzeżeń oceny zebranych w sprawie dowodów.

Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w skardze apelacyjnej mają w istocie charakter polemiczny i opierają się na subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Skarżący na poparcie swoich twierdzeń przywołuje zeznania M. Ś. oraz pierwsze zeznania B. Ś., które nie okazały się jednak wiarygodnym materiałem dowodowym, o czym była już wcześniej mowa. Także opinia biegłego do spraw pożarnictwa nie może przesądzać o sprawstwie oskarżonego, skoro najbardziej prawdopodobną przyczynę pożaru biegły upatruje w podpaleniu, nie wykluczając w tym udziału osób trzecich.

8

Rację ma skarżący, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku brak jest rozważań, co do całości zarzucanego aktem oskarżenia przestępstwa. Sąd meriti w istocie pominął w swoich rozważaniach, że oprócz zaprószenia ognia (którego to zachowania oskarżonemu nie dało się przypisać), oskarżyciel zarzucił mu także zachowanie polegające na nie ostrzeżeniu M. Ś. o rozprzestrzeniającym się ogniu i narażeniu go tym samym na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia. Trzeba oczywiście mieć na uwadze, że co do tego fragmentu zdarzenia biegli stwierdzili niepoczytalność oskarżonego. Nie zwalniało to jednak Sąd I instancji od dokonania ustaleń, czy tego czynu oskarżony się w ogóle dopuścił, a więc czy od strony przedmiotowej zrealizował znamiona przestępstwa. Jeżeliby bowiem Sąd meriti ustalił, że czynu takiego w ogóle oskarżony nie popełnił, uzasadnionym byłoby jego uniewinnienie. Natomiast w sytuacji, gdy oskarżony zrealizował przedmiotowe znamiona przestępstwa, natomiast nie może on ponosić za to winy, z uwagi na niepoczytalność w chwili czynu, sąd nie wydaje wyroku uniewinniającego, lecz umarza postępowanie.

9

Jak już wyżej zaznaczono, oskarżonemu nie można przypisać, że to on dokonał podpalenia, czy też zaprószenia ognia. Natomiast w pozostałej części, zarzucane mu zachowanie, polegające na tym, że widząc rozprzestrzeniający się ogień nie ostrzegł o tym zagrożeniu M. Ś., narażając go tym samym na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, znalazł potwierdzenie zebranym w sprawie materiale dowodowym. Oczywiście, w tym zakresie oskarżony miał całkowicie zniesioną poczytalność, co wynika z opinii sądowo – psychiatrycznej i winy nie można mu przypisać (art. 31 § 1 k.k. ). W takiej jednak sytuacji art. 414 § 1 k.p.k. wyraźnie stanowi, że w razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności wyłączającej ściganie lub danych przemawiających za warunkowym umorzeniem postępowania, sąd wyrokiem umarza postępowanie albo umarza je warunkowo, jednakże w razie stwierdzenia okoliczności wymienionych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny. Tak więc prawidłowym rozstrzygnięciem, jakie powinno zapaść był wyrok umarzający postępowanie, a nie uniewinniający.

Wniosek

1. o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. o zmianę wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu czynu zwrotu ,,w swoim pokoju wspólnie zamieszkiwanego domu wraz z synem zaprószył ogień, a następnie” i umorzenie postępowania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

1

Żaden z podniesionych przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zarzutów zmierzających do wykazania, iż oskarżonemu należy przypisać winę w zakresie zarzucanego mu przestępstwa nie okazał się zasadny. Nie zostały spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

2

Wniosek okazał się w dużej mierze zasadny. Oskarżonemu nie można było przypisać, że dokonał zarzucanego mu aktem oskarżenia zaprószenia ognia, a więc ten element należało wyeliminować opisu czynu.

Natomiast oskarżonemu należało przypisać zachowanie, polegające na tym, że widząc rozprzestrzeniający się ogień nie ostrzegł o tym zagrożeniu M. Ś., narażając go tym samym na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia. Tak więc od strony przedmiotowej oskarżony wyczerpał znamiona ustawowe przestępstwa z art. 160 § 1 k.k. Ponieważ w tym zakresie miał on całkowicie zniesioną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, należało wydać wyrok umarzający postępowanie, a nie uniewinniający. Art. 414 § 1 k.p.k. stanowi, że w razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności wyłączającej ściganie, sąd wyrokiem umarza postępowanie, jednakże w razie stwierdzenia okoliczności wymienionych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3 

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1pkt 2 – 4 zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

W powyższym zakresie, dotyczącym rozstrzygnięcia o dowodzie rzeczowym i kosztach postępowania przed sądem I instancji, zaskarżony wyrok jest słuszny i odpowiadający prawu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

Ponieważ z uwagi na niedające się usunąć wątpliwości (art. 5 § 2 k.p.k.) oskarżonemu nie można było przypisać, że to on dokonał zarzucanego mu aktem oskarżenia zaprószenia ognia, należało wyeliminować ten element opisu czynu. Jednocześnie opis czynu należało uzupełnić o to, że w chwili czynu miał on zniesioną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem

Skoro oskarżonemu należało przypisać – o czym była już wyżej mowa – zachowanie, polegające na tym, że widząc rozprzestrzeniający się ogień nie ostrzegł o tym zagrożeniu M. Ś., narażając go tym samym na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, to od strony przedmiotowej oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 160 § 1 k.k. Jednakże w zakresie przypisanego oskarżonemu zachowania miał on całkowicie zniesioną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Art. 414 § 1 k.p.k. wyraźnie stanowi, że w razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności wyłączającej ściganie, sąd wyrokiem umarza postępowanie, jednakże w razie stwierdzenia okoliczności wymienionych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny. Tak więc prawidłowym rozstrzygnięciem, jakie powinno zapaść był wyrok umarzający postępowanie, a nie uniewinniający.

Dlatego też pkt 1 zaskarżonego wyroku ulec musiał uchyleniu, a postępowanie karne wobec oskarżonego należało umorzyć na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 31 § 1 k.k. i art. 414 § 1 k.p.k.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

T. Ś.

3

Zgodnie z treścią art. 636 § 1 k.p.k., z uwagi na nieuwzględnienie wniesionej apelacji, koszty postępowania odwoławczego, w tym opłatę winien ponieść skarżący, czyli oskarżyciel posiłkowy M. Ś.. Biorąc jednak pod uwagę, że zapadł ostatecznie wyrok umarzający postępowanie, a nie uniewinniający, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż względy słuszności przemawiają za zwolnieniem go w całości od tychże kosztów sądowych.

T. Ś.

4

Co do zasady, w razie umorzenia postępowania w sprawach z oskarżenia publicznego ponosi je Skarb Państwa (art. 632 pkt 2 k.p.k.). Jednakże art. 632a § 1 k.p.k. zezwala na obciążenie, w wyjątkowych przypadkach, kosztami procesu oskarżonego.

Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy i przedstawione wyżej powody umorzenia postępowania, uzasadnionym jest w przekonaniu Sądu Okręgowego, aby to oskarżony poniósł część kosztów niniejszego postępowania, tj. koszty postępowania odwoławczego, które zostały już przez niego poniesione (np. z racji ustanowienia sobie obrońcy).

7.  PODPIS

0.11.3 G. zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie oskarżonego

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

0.11.3 G. zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie oskarżonego

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana