Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I ACa 120/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:

SSA Anna Kowacz-Braun

Sędziowie:

SSA Grzegorz Krężołek (spr.)

SSA Paweł Czepiel

Protokolant:

Iwona Mrazek

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2019 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa C. S.

przeciwko M. S. i P. G.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Nowym Sączu

z dnia 13 grudnia 2018 r. sygn. akt I C 119/18

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej M. S. kwotę 4.050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

3.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej P. G. kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

4.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Nowym Sączu na rzecz adwokata A. P. kwotę 3.321 zł (trzy tysiące trzysta dwadzieścia jeden złotych) w tym 621 zł podatku od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powódce z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

SSA Grzegorz Krężołek SSA Anna Kowacz-Braun SSA Paweł Czepiel

Sygn. akt I ACa 120/19

UZASADNIENIE

W pozwie , ostatecznie sprecyzowanym w piśmie z dnia 25 lipca 2018 roku, powódka C. S. wniosła o zasądzenie od pozwanej M. S. kwoty 70.130 zł, tytułem wyrównania szkody , w tym:

- 25.000 zł w związku z kradzieżą zeszytu,

- 835 zł w związku z zabranymi przez pozwaną rzeczami podarowanymi matce,

- 50 zł w związku z kradzieżą garnków,

- 220 zł w związku z zabraniem rynien,

- 500 zł w związku ze zniszczeniem drzwi,

-200 zł w związku ze zniszczeniem daszku nad gankiem w domu wspólnie zajmowanym przez strony , na skutek nieusuwania śniegu przez pozwaną,

- 400 zł w związku z zakupem przez powódkę listew drewnianych,

-5.000 zł w związku ze sprzątaniem przez powódkę części wspólnych bez wynagrodzenia,

-- 2.000 zł w związku z wykonaniem przez powódkę frędzli do chusty,

- 1.500 zł w związku ze zniszczeniem i zabraniem rury przez powódkę,

- 3.825 zł w związku z finansowanym przez C. S. pokryciem dachu blachą,

- 3.350 zł w związku z finansowanym przez powódkę pokrycia dachu papą,

-15.250 zł w związku z otrzymanymi przez pozwaną świadczeniami za wywłaszczenie, kwoty 12.000 zł w związku z dzierżawieniem przez siostrę M. S. gruntu z której miała się nie rozliczyć.

Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanej P. G. kwoty 26.800 zł, w tym kwoty 25.000 zł w związku z kradzieżą zeszytu oraz sumy 1.800 zł zadośćuczynienie za naruszenie dobra osobistego w postaci jej dobrego imienia.

Pozwane domagały się oddalenia żądań C. S. jako oczywiście nieuzasadnionych , z których część jest ponadto przedawniona.

W odniesieniu do żądania zawrotu kosztów pokrycia dachu blachą M. S. domagała się odrzucenia pozwu, podnosząc zarzut powagi rzeczy osądzonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. z dnia 22 maja 2007r, w sprawie oznaczonej sygnaturą (...).

Obydwie pozwane wnosiły także o przyznanie na swoją rzecz od przeciwniczki procesowej kosztów procesu.

Zarówno C. S. jak i pozwane były w postępowaniu reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników ustanowionych z urzędu.

Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2018r , Sąd Okręgowy w Nowym Sączu :

- odrzucił pozew w zakresie kwoty 3 825 zł [ pkt I ] ,

- w pozostałym zakresie powództwo oddalił [ pkt II ],

- przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Nowym Sączu na rzecz adwokata A. P. kwotę 4 428 zł , w tym 828 zł podatku od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu[ pkt III], ,

- zasądził od powódki C. S. na rzecz pozwanej M. S. kwotę 4 428 zł , w tym 828 zł podatku od towarów i usług, a na rzecz pozwanej P. G. kwotę 2 952 zł , w tym 552 zł podatku od towarów i usług, tytułem kosztów zastępstwa prawnego udzielnego obu pozwanym z urzędu.

Sąd Okręgowy ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia

C. S. i M. S. są siostrami i wspólnie zajmują nieruchomość położoną w Z. przy ulicy (...). Powódka zajmuje piętro, pozwana parter na podstawie umowy dożycia zawartej z G. S. (1).

Do mieszkań wymienionych prowadzą odrębne wejścia. M. S. jest po zawale, zażywa wiele leków, ma problemy ze słuchem. Utrzymuje się z emerytury w wysokości około 1.500 zł miesięcznie. P. G. jest bratanicą powódki i pozwanej, mieszka w miejscowości C.. Przed śmiercią babci, matki powódek , do grudnia 1976 roku - przyjeżdżała do Z. co dwa tygodnie celem udzielenia pomocy w sprzątaniu. G. S. (1), zamieszkuje w bliskim sąsiedztwie obu sióstr.

Konflikt pomiędzy C. S. a M. S. trwa od około 40 lat, zapoczątkowały go podejrzenia powódki związane z jej ówczesnym partnerem. Pozwana była w mieszkaniu powódki ostatni raz w roku 1975.

Sąd Rejonowy w Z. wyrokiem z dnia 22 maja 2007 roku zasądził od M. S. na rzecz C. S. kwotę 2.330,28 zł, odrzucił pozew w części dotyczącej kwoty 1.520 zł, a w pozostałym zakresie powództwo oddalił.

Sąd odrzucił pozew w zakresie dotyczącym rozliczeń związanych z zakupem blachy ocynkowanej i tarcicy przeznaczonych na remont dachu budynku zajmowanego przez strony, gdyż kwestia ta została uregulowana w drodze ugody. Zasądzona kwota stanowiła połowę kosztów związanych z wymianą dachu i rynien, które poniosła powódka.

Sąd Okręgowy w N., wyrokiem z dnia 11 października 2007 roku o sygn. (...) oddalił apelację od tego orzeczenia.

Z dalszej części ustaleń wynika , że C. S. posiadała zeszyt, w którym zapisywała istotne dla siebie informacje. Pewien czas przed wytoczeniem powództwa zeszyt zaginął, nie zabrała go jednak żadna z pozwanych. Powódka zgłosiła powyższe zaginięcie na Policji w roku 2015.

Za życia swojej matki powódka użyczała jej ortalionowy płaszcz, pralkę wirnikową, dwa metalowe łóżka wraz z materacami. Aktualnie strony nie wiedzą gdzie znajdują się te przedmioty, jednak nie są one w posiadaniu M. S..

W roku 2014 zniszczeniu uległa parasolka powódki. Nie spowodowała go siostra.

W 2017 roku zaginęły powódce dwa emaliowane garnki, które miała na podwórku, jednakże zaboru nie dokonała pozwana.

W roku 2016 rynny znajdujące się wokół dachu, stanowiąca własność C. S. spadły na ziemię. Pozwana ich jednak nie zabrała. Drzwi wejściowe do mieszkania powódki uległy zniszczeniu w 2017 roku na skutek upływu czasu.

M. S. regularnie usuwa śnieg z daszku. W roku 1995 powódka zakupiła drewniane listwy celem użycia ich przy pokryciu dachu papą. Powódka w okresie od 1983 do 1999 roku sprzątała części wspólne domu, jednak nie pobierała za to wynagrodzenia. Także pozwana M. S. uczestniczyła i uczestniczy nadal w sprzątaniu części wspólnych budynku.

W roku 1976 powódka wykonała frędzle do góralskiej chusty. W latach 80/90-tych pozwana nie dokonała zniszczenia i zaboru rury wodociągowej zakopanej w ziemi, doprowadzającej wodę do posesji powódki. W 1995 roku miało miejsce krycie dachu papą, które finansowała C. S. . Współwłaściciele nie rozliczyli się do końca z tych prac.

Jak ustalił ponadto Sąd Okręgowy, odszkodowanie za wywłaszczenie nieruchomości odebrał ojciec powódki i pozwanej M. S.. Przyniósł je listonosz w trzech transzach. M. S. nigdy nie dzierżawiła gruntu (...). Stanowił ona własność G. S. (1) i jego ojca, a następnie został sprzedany.

Pozwana P. G. nie wyzywała C. S., nie kierowała w stosunku do niej słów powszechnie uznawanych za obelżywe, nie groziła powódce.

Rozważania prawne Sąd Okręgowy rozpoczął od wskazania , że pozew podlegał odrzuceniu w zakresie żądania rozliczenia kosztów remontu dachu – pokrycia go blachą.

Pozostałe roszczenia odszkodowawcze powódki uznał za nieuzasadnione bądź to z powodu ich nie wykazania przez powódkę , bądź wobec podzielenia zarzutu przedawnienia zgłoszonego przez M. S..

Zdaniem Sądu I instancji zarzut ten jest usprawiedliwiony w odniesieniu do tych roszczeń, które C. S. wiązała z zakupem listew drewnianych do naprawy dachu w roku 1995 roku oraz z tytułu finansowania przez nią krycia dachu papą w tym samym roku, sprzątaniem bez wynagrodzenia części wspólnych budynków, które miało mieć miejsce w okresie od 1983 do 1999 roku, oraz wykonawstwem frędzli do chusty w roku 1976 roku.

Sąd argumentując , iż do części roszczeń odszkodowawczych powódki z uwagi na wskazane przez nią w podstawie faktycznej żądań zdarzenia szkodzące , mają zastosowanie przepisy o czynach niedozwolonych, także i tę ich część należy uznać za przedawnioną , na podstawie obowiązującej do 8 sierpnia 2007r normy art. 442 kc . taka ocena dotyczy tych w których szkoda powódki miała wynikać z zabrania przez pozwaną M. S. rzeczy użyczonych matce, po jej śmierci, która miała miejsce w 1976 roku, z wykonaniem frędzli do chusty także w połowie lat siedemdziesiątych zeszłego wieku , ze zniszczeniem i zabraniem rury wodociągowej, co miało mieć miejsce w latach 80-tych XX wieku.

Powyższe roszczenia odszkodowawcze przedawniły się najpóźniej po 10 latach od tych zdarzeń mających wywoływać uszczerbek . Stąd uległy one przedawnieniu w latach 80-tych i 90 zeszłego stulecia.

W pozostałym zakresie roszczenia C. S. Sąd Okręgowy uznał za nieudowodnione.

W odniesieniu do roszczenia wywodzonego z zaginięcia zeszytu z zapiskami sam fakt jego posiadania przez powódkę nie był pomiędzy stronami sporny. Nie dowiodła jednak, zdaniem Sądu I instancji , że jedna z pozwanych , w tym w szczególności siostra dokonała jego zaboru .

W tym kontekście zwrócił uwagę na niekonsekwencję C. S. w zakresie twierdzeń o tym kiedy i w jakich okolicznościach rzecz ta miała jej zaginąć.

Powódka nie wykazała także, by M. S. zniszczyła jej w roku 2014 parasol, a także aby zabrała garnki z jej podwórka i rynny, które spadły na ziemię.

Nie przedłożyła na te okoliczności żadnych dowodów, siostra nie wiedziała nawet o jakie przedmioty chodzi.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje dostatecznych podstaw do usprawiedliwionego przyjęcia , że M. S. zniszczyła drzwi powódki i daszek nad wejściem do wspólnie zajmowanego przez siostry domu.

C. S. nie wykazała także, by pozwana przywłaszczyła sobie pieniądze należne rodzicom za wywłaszczenie. Fakty ustalone w sprawie potwierdzają , iż pieniądze te otrzymał ojciec powódki i pozwanej .

Nie zostało też potwierdzone , że siostra powódki dzierżawiła nieruchomość (...) i pobierała z tego tytułu czynsz z którego nie rozliczyła się z C. S. . Sąd zwrócił uwagę , że nie miała do tej nieruchomości żadnego tytułu , skoro realność ta przynależała m. in. do G. S. (1) i z czasem została sprzedana.

Jako nieudowodnione ocenił Sąd I instancji także roszczenie skierowane przez powódkę wobec bratanicy P. G..

Powódka nie przedstawiła żadnych dowodów na potwierdzenie faktów, w jakich miało dojść do naruszenia jej zachowaniem dóbr osobistych powódki.

Tymczasem pozwana zaprzeczała faktom niewłaściwego odnoszenia się do ciotki , a świadek G. S. (1) zeznał, że słyszał, że jak to C. S. wyzywała swoją bratanicę .

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach postępowania była norma art. 98 §1 i 3 kpc , przy czym Sąd obciążył powódkę tymi kosztami odrębnie na rzecz każdej z pozwanych , uznając , że roszczenia wobec których podjęły celową obronę [ korzystając z pomocy prawnej tego samego pełnomocnika ustanowionego z urzędu ] miały samodzielny , i odrębny nawzajem charakter.

Nie znalazł przy tym , jak wynika z dalszej części uzasadnienia , dostatecznych podstaw do tego, aby wobec tego obowiązku przerywającej spór powódki , stosować dobrodziejstwo zastosowania normy art. 102 kpc.

W apelacji od tego orzeczenia C. S. , obejmując jej zakresem punkty II i IV jego sentencji , w jej wniosku postulowała w pierwszej kolejności wydanie przez Sąd II instancji orzeczenia reformatoryjnego w następstwie którego roszczenia skierowane przeciwko obu pozwanym zostaną uwzględnione:

w odniesieniu do M. S. co do kwoty 66 305 zł ,

wobec P. G. do sumy 26 800 zł , a pozwane zostaną obciążone kosztami postepowania za obydwie instancje.

Na wypadek nie uwzględnienia apelacji skarżąca domagała się nie obciążania jej kosztami należnym obu pozwanym z tytułu udzielonej im pomocy prawnej z urzędu w postępowaniach przed Sądami Okręgowym i Apelacyjnym .

Środek odwoławczy został oparty na następujących zarzutach :

- sprzeczności istotnych ustaleń dokonanych przez Sąd I instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego , która miała stanowić konsekwencję przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastąpienie jej oceną dowolną.

Tej nieprawidłowości upatrywała skarżąca w nie obdarzeniu wiarygodnością jej zeznań , a nadanie takiego waloru depozycjom świadka G. S. (1) pomimo , że przebywał on przez dwanaście lat poza granicami kraju stąd nie mógł mieć istotnych dla rozstrzygnięcia informacji,

- błędu w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie przez Sąd , że po stronie powódki nie mają miejsca szczególne okoliczności związane z jej stanem zdrowia oraz rozmiarem dochodów , które uzasadniają , w zakresie rozliczenia kosztów procesu pomiędzy stronami,

Zastosowanie wobec powódki normy art. 102 kpc i nie obciążania jej nimi na rzecz siostry i bratanicy.

- naruszenia prawa materialnego poprzez wadliwe nie zastosowanie art. 5 kc dla oceny zarzutu przedawnienia części zgłoszonych roszczeń , w sytuacji gdy odwołanie się do niego przez pozwane stanowi , biorąc pod uwagę wiek powódki oraz okoliczności z jakich roszczenia te wywodziła , stanowi przejaw nadużycia prawa podmiotowego.

Pozwane domagały się oddalenia apelacji oraz przyznania na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Rozpoznając apelację , Sąd Apelacyjny rozważył

Środek odwoławczy C. S. nie jest uzasadniony i podlega oddaleniu.

Nie można podzielić żadnego z zarzutów , na których został on oparty.

Nie ma racji skarżąca, formułując zarzut sprzeczności istotnych ustaleń z treścią zebranego materiału dowodowego , która ma , jej zdaniem wynikać z naruszenia normy art. 233 §1 kpc polegającego na tym , że Sąd obdarzył wiarygodnością relacje świadka G. S. (1) , waloru tego odmawiając jej zeznaniu złożonym w charakterze strony.

Na wstępie oceny tego zarzutu przypomnieć należy , odwołując się do utrwalonego i podzielanego przez skład Sądu Apelacyjnego rozstrzygającego sprawę , stanowiska Sądu Najwyższego , wypracowanego na tle wykładni art. 233 §1 kpc , iż jego skuteczne postawienie wymaga od strony wykazania na czym , w odniesieniu do zindywidualizowanych dowodów polegała nieprawidłowość postępowania Sądu, w zakresie ich oceny i poczynionych na jej podstawie ustaleń.

W szczególności strona ma wykazać dlaczego obdarzenie jednych dowodów wiarygodnością czy uznanie, w odróżnieniu od innych, szczególnego ich znaczenia dla dokonanych ustaleń , nie da się pogodzić z regułami doświadczenia życiowego i [lub ] zasadami logicznego rozumowania , czy też przewidzianymi przez procedurę regułami dowodzenia.

Nie oparcie stawianego zarzutu na tych zasadach , wyklucza uznanie go za usprawiedliwiony, pozostając dowolną , nie doniosłą z tego punktu widzenia polemiką oceną i ustaleniami Sądu niższej instancji.

/ por. w tej materii , wyrażające podobne stanowisko , powołane tylko przykładowo, orzeczenia Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001, sygn. IV CKN 970/00 i z 6 lipca 2005 , sygn. III CK 3/05 , obydwa powołane za zbiorem Lex/

Ponadto nie można tracić z pola widzenia również , że swobodna ocena dowodów stanowi jeden z podstawowych elementów składających się na jurysdykcyjną kompetencję Sądu , który dowody bezpośrednio przeprowadza.

Ma to m. in. i takie następstwo , że nawet w sytuacji w której z treści dowodów można , w zakresie ustaleń , wyprowadzić równie logiczne , chociaż przeciwne do przyjętych przez Sąd I instancji wnioski , to zarzut naruszenia normy art. 233 §1 kpc , pomimo to , nie zostanie uznany za usprawiedliwiony.

Dopóty , dopóki ocena przeprowadzona przez Sąd ocena mieści się w granicach wyznaczonych przez tę normę procesową i nie doznały naruszenia wskazane tam jej kryteria , Sąd Odwoławczy obowiązany jest ocenę tę , a co za tym idzie także wnioski z niej wynikające dla ustalań faktycznych , aprobować .

To, w jaki sposób powódka motywuje ten zarzut , w konsekwencji także zarzut sprzeczności istotnych ustaleń faktycznych , wyklucza ich podzielenie.

W miejsce rzeczowej , opartej na wyżej wskazanych podstawach , krytyki oceny i ustaleń dokonanych przez Sąd , skarżąca poprzestaje na przeciwstawieniu im własnej ich wersji , w świetle której relacja świadka S. (1) jest niewiarygodna dlatego , że przez kilkanaście lat przebywał zagranicą , natomiast jej zeznania w pełni na taki walor zasługują.

Przy tym błąd Sądu I instancji sprowadza się do tego , że nie przyjął wersji zdarzeń podawanych przez powódkę w jej zeznaniu.

Już tylko na marginesie należy zauważyć , iż w uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy podał przyczyny dla których w ten sposób ocenił relacje świadka oraz powódki i ocenie tej nie można zarzucić braku logiki czy sprzeczność z regułami doświadczenia życiowego.

Depozycje powódki nie znalazły żadnego poparcia w innych dowodach zgromadzonych w sprawie , podczas gdy treść zeznania G. S. (1) układa się w logiczną całość z zeznaniami pozwanych , których w ramach omawianych zarzutów skarżąca nie neguje.

Z rozważanego punktu widzenia pozbawionym znaczenia jest to , świadek przebywał w celach zarobkowych w Irlandii , skoro wypowiadał się przede wszystkim o faktach , które miały miejsce już po jego powrocie do kraju[ co nastąpiło dwa lata wcześniej niż data składania przez niego zeznań ] bądź takich , które były znane w rodzinie [ jak chociażby związane z losami pieniędzy z wywłaszczenia czy zbycia nieruchomości (...) i jej stanu własności przed jego dokonaniem.

Chybiony jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych , który skarżąca identyfikuje z niezastosowaniem wobec niej, w ramach rozliczenia kosztów procesu pomiędzy stronami , dobrodziejstwa normy art. 102 kpc.

Pomijając nawet , że w istocie zarzut nie dotyczy błędu ustaleń, a ich oceny prawnej z punktu widzenia zastosowania tego przepisu , jako podstawy rozliczenia kosztów pomiędzy stronami , należy go odeprzeć jako niezasadny.

Sąd II instancji podziela zapatrywanie Sądu Okręgowego , że w przypadku powódki brak było wystarczających podstaw do zastosowania tego wyjątkowego przepisu skoro przede wszystkim charakter sprawy sprzeciwiał się jego zastosowaniu.

W warunkach, kiedy powódka formułuje wobec siostry i bratanicy roszczenia , w znacznej części przedawnione , bo wywodzone ze zdarzeń mających miejsce w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych zeszłego wieku , bądź też takie , które były już przedmiotem prawomocnego rozstrzygnięcia sądowego albo ugody z siostrą , względnie dla wykazania ich zasadności nie przedkłada żadnych dowodów , opierając się tylko na swojej relacji z natury swojej subiektywnej , a przy tym warunkowanej wieloletnim konfliktem z powódkami w tym szczególnie siostrą , to musi się liczyć z konsekwencjami finansowymi porażki procesowej.

Tego rodzaju konsekwencje powinny być przez powódkę brane pod uwagę tym bardziej skoro korzystała z profesjonalnej pomocy prawnej .

W tych okolicznościach zarzut , że Sąd I instancji popełnił błąd nie sięgając , w ramach rozliczania kosztów sporu pomiędzy stronami po, wyjątkową w zakresie zastosowania , normę art. 102 kpc nie jest usprawiedliwione.

Uznanie , iż żaden z zarzutów tak procesowy jak i dotyczący sposobu dokonania przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych doniosłych dla rozstrzygnięcia nie jest trafny , ma tę konsekwencję , iż ustalenia dokonane przez Sąd Okręgowy , Sąd II instancji przyjmuje za własne

Niezasadny jest również zarzut materialny , w ramach którego skarżąca uznaje ,że Sąd niższej instancji wadliwie nie ocenił zarzutu przedawnienia , którym broniła się pozwana M. S. w odniesieniu do części roszczeń indemnizacyjnych , jako przejawu nadużycia przez nią prawa podmiotowego.

C. S. nie wskazuje , która z reguł , składających się na klauzulę generalną zasad współżycia społecznego została przez tą pozwana w ten sposób naruszona .

Przede wszystkim natomiast nie wskazała a tym bardziej nie dowiodła takiego sposobu postępowania pozwanej siostry wobec niej , które uniemożliwiło czy chociażby istotnie utrudniło zgłoszenie przez apelującą roszczeń odszkodowawczych w terminie , który wykluczał skuteczne podniesienie takiego zarzutu obronnego z którego [skutecznie ] skorzystała M. S. .

Oceniając ,że zarzut ten z podanych przyczyn nie jest zasadny , Sąd II instancji uznaje również , że przy rozstrzyganiu o roszczeniach C. S. nie doszło do naruszenia także innych norm prawa materialnego , a orzeczenie poddane kontroli instancyjnej odpowiada prawu.

Dlatego apelacja powódki podlega oddaniu , na podstawie art. 385 kpc.

Rozstrzygając o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd II instancji zastosował art. 98 §1 i 3 kpc w zw z art. 108 §1 i 391 §1 kpc. i wynikającą z niej dla wzajemnego rozliczenia stron z tego tytułu , zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy

Kwoty należne pozwanym od przerywającej powódki , zważywszy na wartość przedmiotów zaskarżenia w odniesieniu do roszczeń skierowanych przez powódkę odrębnie wobec M. S. i P. G. , odpowiadając [ także odrębnym ] wynagrodzeniom zastępującego ich pełnomocnika będącego adwokatem , zostały ustalone :

a/ w odniesieniu do kosztów należnych M. S. , na podstawie § 2 pkt 6 w zw. z §10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 [ DzU z 2015 poz. 1800] ,

b/ w odniesieniu do kosztów należnych P. G. , na podstawie §2 pkt 5 w zw z §10 ust. 1 pkt 2 wskazanego wyżej Rozporządzenia.

Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw, w odniesieniu do tego obowiązku C. S. , do zastosowania art. 102 kpc i na jego podstawie , w odwołaniu się do zasad sprawiedliwości i [ lub ] słuszności , do jego ograniczenia czy zniesienia.

Odwołując się do wyżej przedstawionego poglądu w odniesieniu do warunków przy jakich można sięgnąć po ten przepis i ich braku w stosunku do powódki przed Sądem Okręgowym, dodać jedynie trzeba , iż tym bardziej brak jest podstaw aby objąć powódkę dobrodziejstwem zastosowania tego przepisu , w odniesieniu do obowiązku pokrycia kosztów przed Sadem Odwoławczym.

Z motywów zaskarżonego orzeczenia jednoznacznie wynikało dlaczego Sąd Okręgowy uznał , że roszczenia odszkodowawcze powódki nie są uzasadnione , przy czym zaakcentowano z jednej strony zasadność zarzutu przedawnienia ich części oraz nie sprostanie przez C. S. obowiązkowi wykazania faktów , które mogłyby je potwierdzić.

W tych okolicznościach , skoro zastępowana zawodowo powódka , decyduje się mimo to na poddanie weryfikacji odwoławczej tego wyroku , zdając sobie sprawę ze swoich możliwości finansowych i dochodowych oraz skali codziennych potrzeb , co więcej domaga się we wniosku środka odwoławczego wzajemnego rozliczenia kosztów postępowania odwoławczego, to musi się liczyć z tym , że warunkach oddalenia apelacji będzie zobowiązaną do pokrycia kosztów należnych podejmującym w sposób celowy obronę pozwanym.

Kwota , która jest należna pełnomocnikowi skarżącej ustanowionemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym , ze środków budżetowych, została ustalona , biorąc pod uwagę wskazaną w apelacji wartość przedmiotu zaskarżenia , na podstawie §8 pkt 6 w zw. z §16 ust. 1 pkt 2 i §4 ust. 3 Rozporządzenia MS w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 [ jedn. tekst DzU z 2019 poz. 18]

SSA Grzegorz Krężołek SSA Anna Kowacz - Braun SSA Paweł Czepiel