Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 1422/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Kirsch

Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Makać

po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2020 r. w Siedlcach

na rozprawie

sprawy z powództwa D. J.

przeciwko K. Ś., P. Ś. (1), R. Ś., M. Ś. (1), M. Ś. (2) i I. Ś.

o zadośćuczynienie i ustalenie

I.  zasądza od pozwanych K. Ś., P. Ś. (1), R. Ś., M. Ś. (1), M. Ś. (2) i I. Ś. solidarnie na rzecz powoda D. J. kwotę 20.000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) wraz z odsetkami od dnia 27 października 2015 r. do dnia 31 stycznia 2015 r. w wysokości 8% w stosunku rocznym i od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie,

II.  w pozostałej części powództwo oddala,

III.  odstępuje od obciążania powoda D. J. kosztami procesu na rzecz pozwanych,

IV.  odstępuje od obciążania pozwanych K. Ś., P. Ś. (1), R. Ś., M. Ś. (1), M. Ś. (2) i I. Ś. opłatą od pozwu od uwzględnionej części powództwa, przejmując ją na rachunek Skarbu Państwa,

V.  przyznaje kuratorowi dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej I. Ś. – adwokatowi M. P. wynagrodzenie w kwocie 2.214 zł (dwa tysiące dwieście czternaście złotych), w tym kwotę 414 zł (czterysta czternaście złotych) tytułem podatku Vat, które nakazuje wypłacić do kwoty 1.000 zł (jeden tysiąc złotych) z zaliczki zaksięgowanej pod pozycją numer (...),

VI.  zasądza od Skarbu Państwa (kasa Sądu Okręgowego w Siedlcach) na rzecz kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej I. Ś. – adwokata M. P. kwotę 1.214 zł (jeden tysiąc dwieście czternaście złotych) tytułem części wynagrodzenia przyznanego w punkcie V powyższego wyroku, od uiszczenia którego powód D. J. został zwolniony,

VII.  zwraca powodowi D. J. ze Skarbu Państwa (kasa Sądu Okręgowego w Siedlcach) kwotę 180,02 zł (sto osiemdziesiąt dwa złote i dwa grosze) tytułem niewykorzystanej części zaliczek na poczet wynagrodzenia biegłych za sporządzenie opinii, zaksięgowanych pod pozycjami numer (...) i (...).

Sygn. akt I C 1422/16

UZASADNIENIE

W dniu 27 maja 2015 r. wpłynął do Sądu Okręgowego w Siedlcach pozew D. J., w którym wniósł o zasądzenie od pozwanych P. Ś. (2), K. Ś., P. Ś. (1) i R. Ś. solidarnie kwoty 90.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a ponadto o ustalenie, że pozwani będą ponosić odpowiedzialność za skutki pobicia z dnia 14 czerwca 2009 r., które mogą ujawnić się w przyszłości.

W uzasadnieniu pozwu przedstawiono okoliczności zdarzenia, które miało miejsce w dniu 14 czerwca 2009 r., i które polegało na pobiciu powoda przez wszystkich pozwanych. Powód stwierdził, że pozwani uznani zostali winnymi popełnienia przestępstwa i skazani wyrokiem Sądu Rejonowego w Garwolinie, wydanym w dniu 10 kwietnia 2014 r. w sprawie II K 93/11.

Powód przytoczył okoliczności, które jego zdaniem świadczą o rozmiarach cierpień fizycznych i psychicznych, których doznał, i które były następstwem czynu pozwanych. Powołał się przy tym na treść art. 11 kpc, mocą którego sąd w sprawie cywilnej pozostaje związany ustaleniami wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do faktu popełnienia przestępstwa.

W dniu 26 października 2015 r. wpłynęła do akt sprawy odpowiedź na pozew pełnomocnika pozwanych K. Ś., P. Ś. (1) i R. Ś., w której nie uznano powództwa, wniesiono o jego oddalenie w całości i obciążenie powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew podniesiono okoliczności, które – zdaniem pozwanych – świadczyły o tym, że inicjatorem zdarzenia był powód D. J., co winno skutkować uznaniem jego przyczynienia do powstania i rozmiarów szkody. Ponadto, pełnomocnik pozwanych nie zgodził się ze stanowiskiem powoda, jakoby zasądzona na jego rzecz w postępowaniu karnym i wypłacona nawiązka w łącznej kwocie 20.000 zł, nie powinna być zaliczona na poczet ewentualnego zadośćuczynienia w postępowaniu cywilnym. Pełnomocnik pozwanych zakwestionował również wskazywany przez powoda zakres cierpień fizycznych i psychicznych, twierdząc, że stan zdrowia powoda jest na tyle dobry, że pozwala mu chociażby na wykonywanie pracy zawodowej. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew znacząco zaakcentowano również trudną sytuację majątkową i życiową pozwanych, która nie pozwala im na dodatkowe (poza sprawą karną) świadczenia na rzecz powoda (k. 42-44).

Pełnomocnik pozwanych wniósł również w odpowiedzi na pozew o zawieszenie postępowania z uwagi na śmierć jednego z pozwanych – P. Ś. (2).

Postanowieniem z dnia 16 grudnia 2015 r. postępowanie w sprawie zostało zawieszone (k. 102).

Postanowieniem z dnia 12 grudnia 2016 r. postępowanie w sprawie zostało podjęte z udziałem spadkobierców P. Ś. (2) (k. 111). Część spadkobierców zmarłego występowała już w sprawie w charakterze pozwanych, dlatego też Sąd wezwał do udziału w sprawie jako pozwanych: M. Ś. (1), M. Ś. (2) i I. Ś. (k. 111).

Zarządzeniem z dnia 29 czerwca 2017 r. ustanowiony został kurator dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej I. Ś. (k. 208).

Na rozprawie w dniu 3 marca 2020 r. pełnomocnik powoda podtrzymywał stanowisko zgodnie z treścią pozwu, a pełnomocnik pozwanych oraz kurator dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej I. Ś. – nie uznawali powództwa i wnioski o jego oddalenie w całości ( stanowiska pełnomocników stron oraz kuratora zarejestrowane na rozprawie w dniu 3 marca 2020 r. – 00:38:15-01:22:02).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 14 czerwca 2009 r. w G. miało miejsce zdarzenie polegające między innymi na tym, że K. Ś., P. Ś. (1), R. Ś. i P. Ś. (2) pobili powoda D. J. w ten sposób, że bili go pięściami po twarzy, kopali nogami po całym ciele, a R. Ś. uderzał go pałką metalową, czym spowodowali u powoda obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy z rozległymi ranami tłuczonymi głowy, stłuczenia klatki piersiowej, otarcia naskórka skóry pleców, stłuczenia kręgosłupa w odcinku piersiowym, stłuczenia lewej kończyny dolnej z wylewem krwawym w okolicy uda i kolana oraz stłuczenia płatów czołowych, powodując rozstrój zdrowia powoda trwający dłużej niż 7 dni, czy narazili go dodatkowo na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia.

Sprawcy pobicia zostali uznani winnymi popełnienia przestępstwa i prawomocnie skazani wyrokiem Sądu Okręgowego w Siedlcach, wydanym w dniu 2 września 2014 r. w sprawie II Ka 352/14.

Na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie, wydanego w dniu 10 kwietnia 2014 r. w sprawie II K 93/11, orzeczone zostały od sprawców przestępstwa na rzecz D. J. nawiązki w łącznej kwocie 20.000 zł, która to kwota została powodowi zapłacona.

W dniu 23 lipca 2015 r. jeden ze sprawców pobicia P. Ś. (2) zmarł (k. 49).

Postanowieniem z dnia 15 listopada 2016 r. wydanym w sprawie I Ns 539/16, Sąd Rejonowy w Garwolinie stwierdził nabycie praw do spadku po P. Ś. (2) (k. 122).

Po pobiciu powód D. J. przebywał na Oddziale Chirurgicznym SPZOZ w G. od 15 do 22 czerwca 2009 r.

W zakresie urazów i następstw natury neurologicznej, powód D. J. w wyniku pobicia doznał urazu głowy bez utraty przytomności oraz stłuczenia kręgosłupa piersiowego. Nie stwierdzono u niego objawów uszkodzenia ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego oraz istotnych ograniczeń ruchomości kręgosłupa odcinka szyjnego, jak również ubytkowych objawów korzeniowych. Powód w wyniku pobicia nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu. Jego obecny stan neurologiczny jest dobry, nie stanowi przeszkody do wykonywania pracy zawodowej zgodnej z wykształceniem, nie ogranicza powoda w życiu codziennym. Rokowania co do stanu zdrowia powoda w przyszłości są pomyślne.

Obrażenia, których powód doznał na skutek pobicia wiązały się ze znacznymi dolegliwościami bólowymi. Wynikały one z obrażeń głowy i kręgosłupa w odcinku piersiowym. Dolegliwości bólowe były w dużym stopniu nasilone przez okres do 8 tygodni od pobicia. W późniejszym okresie ustępowały i znajdowały się na poziomie o niewielkim natężeniu. Taki stan trwał do początku 2018 r. Leczenie neurologiczne powoda zostało zakończone. Obrażenia odniesione przez powoda w trakcie pobicia nie doprowadziły do trwałych negatywnych następstw.

Po pobiciu powód nie wymagał leczenia psychiatrycznego ani psychoterapii. Dwukrotne badanie przez psychologa i psychiatrę nie wykazało istnienia zaburzeń pamięci o charakterze otępiennym. Nie wystąpiły również u powoda zaburzenia adaptacyjne.

W 2015 r. powód powrócił do pracy zawodowej i pracował jako kierowca (...). Pracował w takim charakterze do grudnia 2017 r. Od kwietnia 2019 r. pozostaje osobą bezrobotną. Nie posiada żadnych świadczeń socjalnych, nie posiada też orzeczenia o niezdolności do pracy.

Pozwani K. Ś., M. Ś. (1), P. Ś. (1) i R. Ś. pracują zawodowo. M. Ś. (2) jest studentką, studiuje w systemie dziennym, nie pracuje zawodowo i nie uzyskuje dochodów. Sytuacja życiowa, zawodowa i majątkowa pozwanej I. Ś. nie jest znana.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów: odpisu skróconego aktu zgony P. Ś. (2) (k. 49), wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 10 kwietnia 2014 r. w sprawie II K 93/11 (k. 50-53), wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 2 września 2014 r. w sprawie II Ka 352/14 (k. 54-55), postanowienia Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 15 listopada 2016 r. w sprawie I Ns 539/16 (k. 122), zeznań świadków B. J. i M. M. (1) zarejestrowanych na rozprawie w dniu 31 stycznia 2017 r., zeznań świadków Ł. J., M. Ś. (3) i M. B. zarejestrowanych na rozprawie w dniu 21 listopada 2017 r., opinii biegłego J. G. (k. 303-307), opinii biegłych M. A. i G. S. (k. 344-351), opinii biegłych M. M. (2) i J. B. (k. 427-429), częściowo zeznań stron zarejestrowanych na rozprawie w dniu 3 marca 2020 r., uzasadnień wyroków karnych (k. 477-494v).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 415 kc " kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia". Odpowiedzialność z powyższego artykułu warunkuje zatem: 1) powstanie szkody, 2) zdarzenie, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy, oraz 3) związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą. Ponadto z mocy art. 11 kpc " ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym". Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w szczególności w postaci skazujących wyroków karnych wydanych przez Sąd Rejonowy w Garwolinie w dniu 10 kwietnia 2014 r. w sprawie II K 93/11 i Sąd Okręgowy w Siedlcach w dniu 2 września 2014 r. w sprawie II Ka 352/14, nie pozostawiają żadnych wątpliwości, że w dniu 14 czerwca 2009 r. w G. powód D. J. został dotkliwie pobity przez K., P. P. (1), R. i P. Ś. (2). Tym samym, roszczenie powoda o zasądzenie zadośćuczynienia należało uznać za uzasadnione.

Całkowicie chybione było stanowisko pełnomocnika pozwanych oraz stanowisko kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej I. Ś., jakoby powód D. J. przyczynił się do powstania i rozmiarów doznanej szkody. Uzasadnienia wyroków Sądów karnych obu instancji nie pozostawiają żadnych wątpliwości, że inicjatorem całego zdarzenia, które znacznie rozciągnięte było w czasie, był wyłącznie P. Ś. (2). Prawdą jest, że kiedy P. Ś. (2) bez jakiejkolwiek przyczyny i uzasadnienia po raz drugi próbował zaatakować powoda D. J., ten – uniknąwszy uderzenia – sam uderzył napastnika, ale nie sposób postrzegać tego zachowania jako przyczynienie się do powstania szkody. Z kolei zachowanie P., K., P. i R. Ś., które miało miejsce w kilkadziesiąt minut później, zasługuje na zdecydowane napiętnowanie i potępienie. Otóż nikt inny jak inicjator całego zdarzenia P. Ś. (2), „skrzyknął” pozostałych uczestników późniejszego pobicia, którzy rozpoczęli poszukiwania D. J. celem wzięcia na nim swoistej zemsty za pijackie i urojone „krzywdy” P. Ś. (2). Początkowo przez pomyłkę napastnicy dopuścili się pobicia całkowicie przypadkowych osób, tj. B. i A. K., żeby w ostateczności dopaść i pobić powoda. Co więcej, dopuścili się tego z użyciem niebezpiecznego narzędzia w postaci metalowej pałki, którą posługiwał się R. Ś..

Zachowanie sprawców pobicia należy określić mianem bandyckiego, które – wbrew temu, co w niedorzeczny sposób starała się wykazać strona pozwana – nie miało żadnego wytłumaczenia, a tym bardziej usprawiedliwienia.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia, Sąd winien wziąć pod uwagę w szczególności rodzaj doznanych uszkodzeń ciała, czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, długość leczenia oraz następstwa dla zdrowia wynikłe z uszkodzenia ciała. Ponieważ ustalenie powyższych okoliczności wymagało wiadomości specjalnych, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z dziedziny neurologii – lekarza J. G.. Z opinii sporządzonej przez biegłego wynikało, że na skutek pobicia powód doznał urazu głowy bez utraty przytomności oraz stłuczenia kręgosłupa piersiowego. Nie ulega wątpliwości, wynika to wprost z prawomocnego wyroku karnego, że zachowaniem swoim sprawcy narazili powoda na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, ale na szczęście dla D. J., skutki pobicia nie były dla jego zdrowia aż tak dramatyczne. Powód kilka dni spędził w szpitalu, gdzie przeprowadzono mu wszystkie niezbędne badania. Doznane przez powoda urazy skutkowały przede wszystkim znacznymi dolegliwościami bólowymi w okresie pierwszych 8 tygodni od daty zdarzenia, a następnie przybrały one poziom o niewielkim natężeniu. Zdanie biegłego, z punktu widzenia neurologicznego powód nie doznał stałego i trwałego uszczerbku na zdrowiu, wszystkie jego urazy i obrażenia zostały wyleczone, a rokowania na przyszłość są pomyślne.

Sąd w całości dał wiarę opinii biegłego, ponieważ – w ocenie Sądu – została ona sporządzona rzetelnie, fachowo i przez osobę dysponującą odpowiednimi kwalifikacjami.

Z kolei z opinii dwóch zespołów biegłych psychiatry i psychologa wynikało, że powód nie wymagał po pobiciu leczenia psychiatrycznego ani terapii psychologicznej, nie rozpoznano u niego również zaburzeń adaptacyjnych oraz zaburzeń pamięci o charakterze otępiennym.

Pojęcie szkody nie zostało zdefiniowane w ustawie. Najogólniej stwierdza się, iż pojęcie to obejmuje uszczerbek w dobrach lub interesach prawnie chronionych, których poszkodowany doznał wbrew swojej woli. Uszczerbek może mieć charakter majątkowy bądź niemajątkowy. Ze względu na przedmiot uszczerbku rozróżnia się szkodę na mieniu i szkodę na osobie. W doktrynie podkreśla się, iż podział na szkodę na mieniu i na osobie nie pokrywa się z podziałem na szkodę majątkową i niemajątkową. Podczas gdy szkoda na mieniu ma zawsze charakter majątkowy, to szkoda na osobie może przybrać postać uszczerbku zarówno majątkowego (np. koszty leczenia), jak i niemajątkowego (np. ból, cierpienia psychiczne, negatywne skutki dla zdrowia). W przypadku majątkowej szkody na osobie środkiem kompensaty jest odszkodowanie. Wysokość świadczenia odszkodowawczego, którego celem jest naprawienie szkody, powinna ściśle odpowiadać wysokości szkody. Natomiast środkiem naprawienia niemajątkowej szkody na osobie, zwanej „ krzywdą”, jest zadośćuczynienie pieniężne. W doktrynie pojęcie krzywdy definiuje się jako „ osobiste cierpienie psychofizyczne poszkodowanego, którego dobra osobiste zostały naruszone”. Problematyka zadośćuczynienia pieniężnego za naruszenie dobra osobistego stwarza wiele problemów w praktyce, gdyż uszczerbek na osobie jest bardzo trudny do ustalenia i wymierzenia. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanego będących wynikiem uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Ma ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego. Przepisy kodeksu nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, w dużej mierze wypracowała je judykatura, szczególnie orzecznictwo Sądu Najwyższego. I tak, w wyroku z dnia 26 lutego 1962 r. ( (...), OSNCP 1963 nr 5, poz.107) Sąd Najwyższy stwierdził, iż „ zadośćuczynienie z art. 445 kc ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość”. Zgodnie z wyrokiem SN z dnia 19 maja 1998 r. (II CKN 756/97 nie publ.) „ treść art. 445 pozostawia – z woli ustawodawcy – swobodę sądowi orzekającemu w ustalaniu wysokości zadośćuczynienia i pozwala – w okolicznościach rozpoznawanej sprawy – uwzględnić indywidualne właściwości i subiektywne odczucia osoby pokrzywdzonej”. Natomiast w wyroku z dnia 10 czerwca 1999 r. (II UKN 681/98, OSNP 2000/16/626) Sąd Najwyższy podnosił, iż „ przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę (art. 445 par. 1 kc) należy uwzględniać przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym”.

W praktyce spowodowanie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia jest najczęstszą podstawą żądania zadośćuczynienia za krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienie psychiczne tj. ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia. W niniejszej sprawie niebagatelny wpływ na ustalenie ostatecznej wysokości zadośćuczynienia miały właśnie następstwa uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia dla powoda D. J.. Nie ulega dla Sądu wątpliwości, że przynajmniej w początkowym, kilkutygodniowym okresie po zdarzeniu cierpienia spowodowane dolegliwościami bólowymi powoda były znaczne. Świadczy o tym niezbicie opinia biegłego lekarza J. G.. Powyższe okoliczności pozwalają stwierdzić, iż doznana przez powoda krzywda była znaczna.

W ocenie Sądu, kwotą zadośćuczynienia stosowną do wszystkich okoliczności jest kwota 40.000 zł, która uwzględnia zarówno okres cierpień powoda oraz ich nasilenie. Biorąc pod uwagę, jak podkreślono powyżej, że zachowanie sprawców pobicie nie doprowadziło na szczęście to trwałych, negatywnych następstw dla zdrowia powoda, dochodzoną przez powoda kwotę zadośćuczynienia należało uznać za zbyt wygórowaną.

Zdaniem Sądu Okręgowego, przyznaną w toku procesu karnego i wypłaconą na rzecz D. J. nawiązkę w łącznej kwocie 20.000 zł, należało potraktować jako zryczałtowaną formę naprawienia szkody, i zaliczyć tym samym na poczet ustalonego w postępowaniu cywilnym zadośćuczynienia. Dlatego też ostatecznie Sąd zasądził dodatkowo na rzecz powoda zadośćuczynienie w kwocie 20.000 zł, co w sumie (uwzględniając wypłaconą nawiązkę) daje należną powodowi kwotę 40.000 zł. Stosownie do treści art. 441 par. 1 kc, powyższa kwota zasądzona została od pozwanych solidarnie. W pozostałej części jako nieudowodnione i tym samym nienależne, powództwo w zakresie zadośćuczynienia podlegało oddaleniu. Biorąc pod uwagę, że najpóźniejsze doręczenie odpisu pozwu miało miejsce w dniu 12 października 2015 r. na rzecz pozwanego R. Ś. (k. 469v – elektroniczne potwierdzenie odbioru), po upływie 14 dni od tej daty, Sąd przyznał powodowi odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty, tj. od dnia 27 października 2015 r.

Nie było również podstaw do uwzględnienia powództwa w tej części, w której powód domagał się ustalenia na przyszłość odpowiedzialności pozwanych za ewentualne skutki dla jego zdrowia, będące wynikiem pobicia z 2009 r. Z opinii biegłych wynikało, że wszystkie obrażenia zostały wyleczone, prognozy dotyczące zdrowia powoda są pomyślne, i w zasadzie nie występuje jakiekolwiek prawdopodobieństwo ujawnienia się skutków urazów w przyszłości.

Koszty procesu w zakresie wynagrodzenia adwokackiego i wynagrodzenia kuratora sądowego dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej I. Ś., ustalone zostały w oparciu o rozporządzenia odpowiednio z roku 2002 i 2013, ponieważ obowiązywały one w dacie wpływu sprawy do Sądu.

Powód D. J. wygrał sprawę w 22%, a to oznacza, że pozwani wygrali ją w 78%. Koszty procesu po stronie powoda stanowiła łączna kwota 8.901,09 zł i składały się na nią: 3.600 zł – minimalne wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika, 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 2.784,09 zł – poniesione przez powoda w całości wynagrodzenie biegłych, 1.000 zł – zaliczka na poczet wynagrodzenia kuratora sądowego i 1.500 zł – częściowa opłata od pozwu. Biorąc pod uwagę procentowy wynik sprawy (powód wygrał ją w 22%), należała się powodowi kwota 1.958,23 zł. Na koszty pozwanych reprezentowanych przez zawodowego pełnomocnika składały się: 3.600 zł – minimalne wynagrodzenie adwokata i 85 zł – łączna opłata skarbowa od pełnomocnictw. Z kolei 78% z kwoty 3.658 zł, daje kwotę 2.874,30 zł. Różnica ustalonych powyżej kwot daje na rzecz pozwanych kwotę 916,07 zł. Biorąc jednak pod uwagę aktualną trudną sytuację majątkową powoda, który nie pracuje zawodowo i pozostaje na utrzymaniu żony, Sąd odstąpił od obciążania go obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanych.

Opłata sądowa od pozwu winna wynieść w przedmiotowej sprawie 4.500 zł. Przegranie przez pozwanych sprawy w 22%, obligowało ich do poniesienia tej opłaty do kwoty 990 zł. Podobnie jak w przypadku powoda, Sąd uwzględnił okoliczność niewielkich wynagrodzeń za pracę, które pobierają pozwani, i przejął brakującą część opłaty od pozwu na rachunek Skarbu Państwa.

Sąd przyznał również kuratorowi dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej I. Ś., wynagrodzenie w kwocie 1.800 zł, stanowiące 50% minimalnego wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika. Ponieważ funkcję kuratora sprawowała adwokat M. P., tj. osoba zobowiązana do płatności podatku Vat, Sąd podwyższył je właśnie o kwotę należnego podatku, tj. kwotę 414 zł. Ponieważ powód został zwolniony od obowiązku zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanych, brakująca część wynagrodzenia należnego kuratorowi przyznana została z sum Skarbu Państwa.

Mając na uwadze powyższą argumentację, Sąd orzekł jak w wyroku.