Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2020 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: st. sekr. sądowy Dominika Kołpa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lutego 2020 r. w Warszawie

sprawy B. O. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania B. O. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

z dnia 30 marca 2016 r. znak:(...)

- zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje B. O. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 lutego 2016r. na stałe.

UZASADNIENIE

B. O. (1) w dniu 28 kwietnia 2016 r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 30 marca 2016 r., znak: (...). Odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy albo o jej uchylenie
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu oraz
o dopuszczenie dowodu z opinii łącznej biegłych sądowych z zakresu okulistyki, ortopedii, neurochirurgii, endokrynologii i internisty. B. O. (1) wskazała, że rozstrzygnięcie organu rentowego opiera się na błędnym orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 22 marca 2016 r. W ocenie odwołującej jej stan zdrowia uległ pogorszeniu. Stwierdziła, że ma problemy z wykonywaniem czynności przy komputerze, ponieważ jej wzrok uległ pogorszeniu, że porusza się za pomocą kul ortopedycznych, odczuwa ból stopy, prawego kolana i obu bioder. Odwołująca podniosła, że rozpoznano u niej również chorobę tarczycy, insulinooporność oraz problemy z prawidłowym utrzymaniem ciśnienia ( odwołanie z dnia 28 kwietnia 2016 r., k. 2 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 13 maja 2016 r. wniósł o oddalenie odwołanie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Organ rentowy wskazał, że w toku postępowania administracyjnego odwołująca została skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 22 marca 2016 r. uznała ją za zdolną do pracy. W związku
z tym organ rentowy uznał, że ubezpieczona nie jest uprawniona do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ nie spełniła przesłanki wynikającej z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( odpowiedź na odwołanie z dnia 13 maja 2016 r., k. 3 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. O. (1) urodziła się w dniu (...) Od 2004 r. była zatrudniona w kilku firmach, na rzecz których wykonywała prace biurowe. Ostatnio pracowała na stanowisku asystentki ds. gazetek ( świadectwa pracy i zaświadczenie
o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 15 stycznia 2016 r., k. 17-27 a. r.).

Odwołująca w dniu 28 lutego 2016 r. złożyła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( wniosek z dnia 26 stycznia 2016 r., k. 1 a. r.).

W toku postępowania wyjaśniającego, na mocy orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 7 marca 2016 r. ubezpieczona została uznana za częściowo niezdolną do pracy do dnia 31 marca 2017 r. ( orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, k. 31 a. r.).

Organ rentowy w dniu 9 marca 2016 r. na podstawie art. 14 ust. 2d ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych zgłosił zarzut wadliwości orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 7 marca 2016 r. ze względu na brak dowodów na istotne pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonej w okresie jej zatrudnienia ( pismo z dnia 9 marca 2016 r., k. 112 a. r.).

Odwołująca została skierowana na badanie lekarskie przez Komisję Lekarską ZUS. Orzeczeniem z dnia 22 marca 2016 r. B. O. (1) została uznana za zdolną do pracy. Na tej podstawie organ rentowy wydał decyzję z dnia 30 marca 2016 r., znak: (...) zgodnie z którą odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Jednocześnie organ rentowy uwzględnił ubezpieczonej do okresów składkowych i nieskładkowych okres 8 lat, 1 miesiąca i 25 dni ( orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 22 marca 2016 r., k. 35 i 73 a. r.).

Ubezpieczona odwołała się od wymienionej decyzji organu rentowego, przez co zainicjowała postepowanie w niniejszej sprawie.

Sąd ustalił, że u odwołującej rozpoznano:

- w zakresie endokrynologicznym i gastrologicznym chorobę H., insulinooporność, zaburzenia czynnościowe przewodu pokarmowego oraz podejrzenie nietolerancji laktozy. Wymienione schorzenia nie powodują jednak stanu niezdolności do pracy. Choroba H. wymaga leczenia substytucyjnego, zaś insulinooporność - stosowania diety redukcyjnej celem spadku wagi ciała oraz stosowania leczenia farmakologicznego. Natomiast dolegliwości gastrologiczne nie powodują upośledzenia funkcji przewodu pokarmowego w postaci niedoboru wagi. W tym zakresie należy jedynie wykluczyć laktozę z diety i farmakoterapii choroby H., a także odbywać systematyczne konsultacje w poradni gastrologicznej ( opinia biegłych sądowych endokrynologa i gastrologa, k. 20-21 a. s.);

- w zakresie ortopedycznym zwyrodnienie stawów skokowych w przebiegu stóp końsko-szpotawych wrodzonych i niedorozwój palców lewej dłoni. Odwołująca jest osobą częściowo niezdolną do pracy na trwałe, od daty złożenia wniosku, z powodu zmniejszenia wydolności chodu w przebiegu zmian zwyrodnieniowych spowodowanych wadą wrodzoną stóp powstałą po leczeniu operacyjnym we wczesnym dzieciństwie. U ubezpieczonej nastąpiło zmniejszenie wydolności chodu w przebiegu zmian zwyrodnieniowych obu stawów skokowych i stanu zapalnego prawego A. rozwijających się na podłożu wady wrodzonej. Opisane zmiany są utrwalone i nie rokują poprawy ( opinia biegłego sądowego ortopedy, k. 33-34 a. s.);

- w zakresie neurochirurgicznym chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa w odcinku szyjnym, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa w odcinkach szyjnym i lędźwiowo-krzyżowym bez istotnych objawów neurologicznych oraz torbiel III komory. Stan neurologiczny odwołującej jest stabilny od wielu lat, jednak wymaga okresowych
i systematycznych wizyt lekarskich. Pomimo zgłaszanych dolegliwości z przyczyn neurochirurgicznych jest osobą zdolną do wykonywania pracy ( opinia biegłego sądowego neurochirurga, k. 49-50 a. s.);

- w zakresie okulistycznym obniżenie ostrości wzroku obu oczu wynikające
z niedowidzenia o charakterze wrodzonym, oczopląs poziomy oraz zeza rozbieżnego
i naprzemiennego obu oczu. U ubezpieczonej występuje ostrość wzroku oka prawego 0,4 z korekcją +0,75 dioptrii sferycznej oraz oka lewego 0,3 z korekcją 1,0 dioptrii sferycznej i -1,0 dioptrii cylindrycznej. Stwierdzono u niej również nieznacznie obniżoną ostrość widzenia do bliży w obu oczach, zaś ostrość widzenia osiągana jest przez nią przy odpowiednim ustawieniu oczu z uwagi na oczopląs. Ze względu na schorzenia narządu wzroku odwołująca jest osobą trwale częściowo niezdolną do wykonywania pracy od 2016 r. W ostatnim roku jej zakres widzenia pogorszył się, co stanowi trudności w wykonywaniu pracy biurowej przy komputerze ( opinia biegłego sądowego okulisty, k. 64 a. s.).

Organ rentowy w odniesieniu do czterech opinii, wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego okulisty z wyłączeniem dr n. med. R. S. oraz z opinii biegłego sądowego ortopedy-traumatologa z wyłączeniem M. G.. ZUS stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy z przyczyn okulistycznych, bowiem w lepszym oku jej ostrość wzroku wynosi 0,5. Organ rentowy jednocześnie wskazał, że nie zgadza się z wnioskami zawartymi w opinii ortopedycznej, ponieważ zaburzenia lokomocyjne odwołującej nie mogą powodować niezdolności do pracy w charakterze pracownika umysłowego.

Ze względu na stanowisko organu rentowego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu medycyny pracy (pismo procesowe organu rentowego z dnia 10 stycznia 2017 r., k. 71-72 a. s. i postanowienie z dnia 12 stycznia 2017 r., k. 74 a. s.).

Po przedstawieniu wniosków przez biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy, odwołująca wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego tej specjalności. Ubezpieczona wskazała, że opinia została sporządzona bez wykonania badania przedmiotowego i wywiadu, a nadto stoi w sprzeczności z opiniami biegłych sądowych z zakresu ortopedii i okulistyki. Sąd uznał wniosek odwołującej za zasadny, dlatego uwzględnił go i dopuścił dowód z opinii innego biegłego ( pismo procesowe odwołującej z dnia 16 maja 2017 r., k. 104 a. s. i postanowienie z dnia 7 września 2017 r., k. 121 a. s.).

Schorzenia rozpoznane przez biegłych sądowych różnych specjalności dają podstawę do uznania, że odwołująca jest osobą trwale częściowo niezdolną do pracy ( opinia biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy S. W., k. 178-183 a. s.).

Organ rentowy z uwagi na lakoniczne uzasadnienie opinii biegłego S. W. złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy ( pismo procesowe z dnia 30 października 2018 r., k. 191-192 a. s.). Sąd po rozpoznaniu tego wniosku, dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, innego niż biegły S. W..

Schorzenia rozpoznane przez biegłych sadowych z zakresu ortopedii i okulistyki powodują trwałą i częściową niezdolność do pracy odwołującej. Opisane dysfunkcję mają charakter trwały i przewlekły oraz prowadzą do upośledzenia sprawności narządów wzroku i ruchu w stopniu umiarkowanym. Do pogorszenia wzroku ubezpieczonej doszło w 2016 r., gdyż ostrość oka prawego obniżyła się 0,8 na 0,4 dioptrii, zaś oka lewego z 0,6 na 0,3 dioptrie. Jednocześnie zostały poszerzone plamy ślepe, a także rozpoznano rozbieżny naprzemienny zez obu oczu i poziomy częściowy oczopląs. Podkreślenia wymaga, że stwierdzone zmiany ortopedyczne w stanie zdrowia odwołującej mają charakter trwały i nie rokują poprawy. U ubezpieczonej doszło do zmniejszenia i wydolności chodu na podłożu wady wrodzonej stóp w przebiegu zmian zwyrodnieniowych obu stawów. W związku z tym odwołująca wymaga dalszego leczenia ortopedycznego i okulistycznego w celu zapobiegania powstawania dalszych zmian zwyrodnieniowych i przeciążeniowych układu kostno-stawowego oraz zapobieżenia wystąpienia całkowitej dysfunkcji narządu wzroku. Występujące schorzenia u odwołującej stanowią przeciwwskazanie do wykonywania licznych prac: precyzyjnych przeznaczonych dla osób dwuręcznych, ciężkich i średniociężkich,
w wymuszonej pozycji ciała czy wymagających obsługi monitorów ekranowych. Świadczone czynności przez odwołującą na stanowisku asystenta ds. gazetek związane są ze sprawdzaniem i poprawą edytorską tekstu. Zatem wykonywana przez nią praca biurowa wymaga bezwzględnie dobrego stanu narządów wzroku oraz ruchu umożliwiającego długotrwałe siedzenie w pozycji wymuszonej. Natomiast rodzaj schorzeń ubezpieczonej nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po jej przekwalifikowaniu ( opinia biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy B. J., k. 235-240 a. s.).

Organ rentowy złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy z wyłączeniem biegłych sądowych J. P. i B. J.. W ocenie ZUS biegła B. J. nie podała stopnia niezdolności do pracy odwołującej ani daty jej powstania. Ponadto stwierdzono, że przeciwwskazania do wykonywania pracy wskazane w opinii nie dotyczą ubezpieczonej. Organ rentowy wskazał, że wnioski wyprowadzone przez B. J. stoją w sprzeczności z treścią opinii biegłego J. P., która nie stwierdziła
u odwołującej niezdolności do pracy ( pismo procesowe z dnia 17 grudnia 2019 r.,
k. 257 a. s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych. Autentyczność zgromadzonych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, dlatego Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy. Opinie biegłych sądowych lekarzy specjalistów są wiarygodnym dowodem w sprawie, gdyż wydane zostały w oparciu
o obiektywne wyniki badań ubezpieczonej oraz o bezpośrednie badania przez lekarzy, którzy są specjalistami w swoich dziedzinach posiadającymi bogatą wiedzę medyczną. Jednakże Sąd nie wziął pod uwagę wniosków płynących ze wszystkich opinii biegłych sądowych. Sąd uznał za przekonujące opinie biegłych sądowych z zakresu ortopedii, okulistyki oraz medycyny pracy sporządzone przez S. W. i B. J.. Wyżej wymienione opinie były ze sobą spójne w zakresie ustalenia, że odwołująca jest osobą trwale częściowo niezdolną do pracy i korespondowały wzajemnie oraz
z całością materiału zgromadzonego w niniejszej sprawie. Jedynie w zakresie ustalenia daty początkowej częściowej niezdolności do pracy opinie różniły się. Jednak w ocenie Sądu należało uznać w tym aspekcie za sprzeczną z pozostałymi opinię wydaną przez B. J. wskazującą, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy od daty,
w której lekarz orzecznik ZUS wykonał badanie. Należy wskazać, że opinia nie uzasadnia daty początkowej przyjętej niezdolności do pracy. Natomiast zarówno
z opinii okulisty, jak i ortopedy wynika, że na dzień złożenia wniosku do organu rentowego o świadczenie, odwołująca była już osobą częściowo niezdolną do pracy.
W pozostałej części wszystkie cztery opinie były ze sobą zbieżne. Sąd uznał również za wiarygodne wnioski zawarte w opiniach biegłych sądowych endokrynologa i gastrologa oraz neurochirurga, gdyż rozpoznane przez nich schorzenia nie powodują u odwołującej niezdolności do pracy.

Sąd nie wziął pod uwagę treści wynikających z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy J. P., ponieważ stały one w opozycji do opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii M. G., okulistyki R. S. oraz medycyny pracy S. W. i B. J., które były zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym i korelowały ze sobą wzajemnie.
Wnioski wyprowadzone przez B. J. były w sposób logiczny uzasadnione. Biegła przeanalizowała skutki pracy biurowej na stan zdrowia ubezpieczonej. Uznała, że możliwość świadczenia pracy przez ubezpieczoną uzależniona jest od prawidłowego stanu narządu słuchu i ruchu. Natomiast u odwołującej rozpoznano poważne schorzenia zarówno w zakresie okulistycznym, jak i ortopedycznym. Uniemożliwiają one wykonywania pracy przy monitorze komputera oraz w pozycji wymuszonej siedzącej. Tymczasem w opinii J. P., w oparciu o którą nie ustalono stanu faktycznego, nie przeanalizowała możliwości kontynuowania pracy przez odwołującą na stanowisku pracownika biurowego. W zakresie schorzeń narządu ruchu biegła wskazała jedynie, że trudności lokomocyjne nie utrudniają funkcjonowania ubezpieczonej. J. P. nie zwróciła uwagi, że odwołująca nie ma możliwości świadczenia pracy w pozycji wymuszonej, z czym związane jest wykonywanie obowiązków pracowniczych na komputerze. Nadto wymaga podkreślenia, że jej wnioski są lakoniczne i nie zostały w żaden sposób uzasadnione. W tym też kontekście opinia biegłego J. P. nie zasługiwała na uwzględnienie.

Pełnomocnik organu rentowego zgłaszał zastrzeżenia do treści opinii sporządzonej przez biegłego sądowego B. J.. W ocenie Sądu podniesione zarzuty nie były uzasadnione i nie dawały podstaw do kontynuowania postępowania dowodowego. Opinie powołanych biegłych, którym nadano w pełni walor wiarygodności, dokładnie diagnozują stan zdrowia odwołującej, a zgłoszone zastrzeżenia stanowiły de facto luźną polemikę. Organ rentowy nie wykazał w sposób dostateczny, dlaczego wnioski wyprowadzone przez biegłego sądowego podlegały oddaleniu. Należy mieć na względzie, że w niniejszej sprawie biegli sądowi z zakresu okulistyki, ortopedii i medycyny pracy w oddzielnych i niezależnych opiniach wskazywali, że odwołująca jest trwale częściowo niezdolna do pracy, a wobec ich zbieżności zasługują w całości na uwzględnienie. Organ rentowy nie zdołał udowodnić, aby opinia biegłego B. J. była w jakimkolwiek zakresie wadliwa. Wbrew stanowisku organu rentowego biegła na początku strony 4 opinii podała zarówno stopień, jaki i datę powstania niezdolności do pracy ubezpieczonej. W ocenie ZUS przeciwwskazania wymienione przez biegłą nie dotyczą ubezpieczonej. Co prawda część z przytoczonych zakazów faktycznie nie jest związana z pracą wykonywaną przez odwołującą, jak np. w rolnictwie i ogrodnictwie, przy maszynach ruchu czy innej pracy ciężkiej. Natomiast nieuprawnionym było zasugerowanie przez organ rentowy, że cały enumeratywnie wyliczony przez biegłą charakter prac nie należy utożsamiać z zakresem obowiązków odwołującej. W przedmiotowej opinii wskazano bowiem, że ubezpieczona nie może wykonywać czynności w wymuszonej pozycji ciała, do której niewątpliwie zalicza się praca przy komputerze. Przy czym opinia ta pozostaje w sprzeczności jedynie z wnioskami biegłej J. P., którym odmówiono waloru wiarygodności. Z uwagi na zbieżność opinii B. J. z wnioskami innych biegłych
z zakresu okulistyki, ortopedii i medycyny pracy, Sąd uznał argumenty znajdujące się
w niej za słuszne i prawidłowo określające stan zdrowia odwołującej w dacie wydania zaskarżonej decyzji przez organ rentowy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał zgromadzony materiał dowodowy
za wystarczający do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie B. O. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 30 marca 2016 r., znak:(...), jako zasadne, zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. 2015 r., poz. 748 z późn. zm.) zwanej dalej ,,ustawą’’ renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Spór w niniejszej sprawie koncentrował się wokół oceny czy ubezpieczona jest osobą niezdolną do pracy. Organ rentowy uznał, że odwołująca nie spełnia przesłanki wynikającej z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy. Spełnienie pozostałych warunków, od których ustawa uzależnia przyznanie prawa do świadczenia, nie było kwestionowane przez strony postępowania.

W przedmiotowej sprawie z ustaleń stanu faktycznego wynika, że B. O. (1) zmaga się z wieloma schorzeniami. Biegli z zakresu gastrologii, endokrynologii i neurochirurgii ocenili, że stan zdrowia odwołującej nie powoduje niezdolności do pracy. Sąd oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności opinie biegłych sądowych ustalił, że schorzenia z zakresu endokrynologii, gastrologii i neurochirurgii należało uznać za poboczne, niemające istotnego znaczenia dla ustalenia niezdolności do pracy odwołującej. Obowiązujące przepisy nie formułują wymogu, aby wszyscy biegli lekarze oceniający zdolność ubezpieczonego do wykonywania pracy zawodowej byli jednomyślni. W rozpoznawanej sprawie wymaga podkreślenia, że częściowa niezdolność do pracy zaistniała ze względu na stan narządów wzroku i ruchu. U ubezpieczonej zdiagnozowano obniżenie ostrości wzroku obu oczu wynikające z niedowidzenia
o charakterze wrodzonym, oczopląs poziomy oraz zeza rozbieżnego i naprzemiennego obu oczu. Dodatkowo wydolność chodu uległa zmniejszeniu z powodu przebiegu zmian zwyrodnieniowych spowodowanych wadą wrodzoną stóp, powstałą po leczeniu operacyjnym we wczesnym dzieciństwie.

W niniejszej sprawie zachodziły sprzeczności pomiędzy opiniami wydanymi przez biegłych sądowych z zakresu medycyny pracy. S. W. i B. J. stanęli na stanowisku, że odwołująca jest osobą częściowo niezdolną do pracy, wbrew wnioskom wyprowadzonym przez J. P.. Stanowisko zaprezentowane przez dwójkę w/w biegłych było w pełni wiarygodne, gdyż jest zbieżne z opiniami wydanymi przez biegłych specjalizujących się w dziedzinach okulistyki i ortopedii. Natomiast opinie biegłych S. W. i J. P. były lakoniczne
i ubogie. Biegli nie przeanalizowali wszystkich okoliczności występujących w stanie zdrowia ubezpieczonej oraz ich wpływu na wykonywaną przez nią pracę. Natomiast B. J. w sposób jasny i przekonujący uzasadniła wnioski zawarte w swojej opinii.

Przechodząc do zarzutów zgłoszonych przez organ rentowy, Sąd Okręgowy stwierdził, że były nieuzasadnione. ZUS przedstawił subiektywne zastrzeżenia do opinii biegłego B. J.. Negatywna ocena organu rentowego dotycząca sporządzonej przez biegłego opinii nie jest oparta na żadnych konstruktywnych wnioskach i nie może ostać się na gruncie niniejszej sprawy. W kontekście rozpatrywanej sprawy wniosek
o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego był niezasadny. Jak trafnie przyjął Sąd Najwyższy, potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony ( wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 30 maja 2007 r., sygn. akt IV CSK 41/07, 10 stycznia 2002 r., sygn. akt II CKN 639/99, 18 października 2001 r., sygn. akt IV CKN 478/00, 4 sierpnia 1999 r., sygn. akt I PKN 20/99 oraz 5 listopada 1974 r., sygn. akt I CR 562/74). Należy także zwrócić uwagę na zasadny pogląd, zgodnie z którym uznanie przez sąd opinii jednego biegłego za wiarygodną, a zdyskwalifikowanie opinii drugiego biegłego, poparte uzasadnieniem takiego stanowiska, zwalnia sąd od obowiązku wzywania jeszcze jednego biegłego. Potrzeba powołania innego jeszcze biegłego istniałaby wtedy, gdyby sąd nie był zdecydowany co do uznania mocy dowodowej jednej z dwu posiadanych opinii. Nawet w razie niezgodności między różnymi opiniami biegłych nie jest konieczne powoływanie innych jeszcze biegłych, jeśli zachodzą istotne przesłanki przemawiające za jedną z nich ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 23 stycznia
2015 r., sygn. akt I ACa 173/14). Stąd też o ewentualnym dopuszczeniu dowodu
z opinii innego biegłego tej samej specjalności medycznej nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę podające w wątpliwość. W przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co powinno skutkować jego pominięciem ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 5 czerwca 2002 r., sygn. akt III AUa 811/02).

Sąd Okręgowy zważył, że jeżeli opinia biegłego jest kategoryczna
i przekonywająca, to nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z kolejnej opinii biegłych sądowych. Należy ponownie podkreślić, że zarzuty organu rentowego były nieuzasadnione. Opinia B. J. korelowała z wnioskami wyprowadzonymi przez biegłych B. O. (2), S. O., M. G.
i S. W.. Jednocześnie wymaga zaznaczenia, że tylko jedna opinia – biegłego z zakresu medycyny pracy J. P. – określająca stan zdrowia ubezpieczonej w zakresie okulistycznym i ortopedycznym była niekorzystna. W tych okolicznościach należy uznać, że opinie wskazujące na trwałą i częściową niezdolność do pracy strony odwołującej były wiarygodne w niniejszej sprawie. Choroby współistniejące w zakresie okulistycznym i ortopedycznym, na które zwróciła uwagę B. J., nie dają możliwości odwołującej świadczenia obowiązków zgodnej z jej kwalifikacjami. Ubezpieczona nie może wykonywać pracy biurowej przy ekranie monitora komputera ze względu na znaczną utratę wzroku oraz wymuszoną pozycję siedzącą. Ogólny stan zdrowia odwołującej nie pozwala jej na zatrudnienie na stanowisku asystenta ds. gazetek oraz wykonywania prac biurowych ze względu na współistniejące u niej schorzenia. Zatem Sąd doszedł do przekonania, że B. O. (1) ze względu na posiadanie kwalifikacje zawodowe jest osobą trwale, częściowo niezdolną do pracy.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem (...)