Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Klara Łukaszewska (spr.)

Sędziowie SO Tomasz Skowron

SO Andrzej Tekieli

Protokolant Jolanta Kopeć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Lesława Kwapiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2013r.

sprawy M. M.

oskarżonego z art. 278 § 1 kk w związku z art. 64 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 7 marca 2013 r. sygn. akt II K 785/12

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. M. uznając apelację oskarżonego za oczywiście bezzasadną,

II. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 285/13

UZASADNIENIE

M. M. został oskarżony o to, że:

na przełomie stycznia i lutego 2012r. w Ż.przy drodze krajowej nr (...), rejonu (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. S.i Ł. S.dokonali zaboru w celu przywłaszczenia 42 sztuk listew wzmacniających barierę sprężystą o wartości 2.737,98 złotych, czym działali na szkodę Dyrekcji Dróg (...)Oddział we W., przy czym M. M.czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym za przestępstwo z art. 286 § 1 kk i inne na karę jednego roku i czterech miesięcy pozbawienia wolności wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu – sygn. akt II K 112/08, którą odbył w okresie od 22.12.2009 r. do 14.12.2010r., tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 7 marca 2013r. w sprawie sygn. akt II K 785/12:

1. oskarżonego M. M.uznał za winnego tego, że w nocy z 2 na 3 lutego 2012r. w Ż.przy drodze krajowej nr (...), rejonu (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. S.i Ł. S.dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 42 sztuk listew wzmacniających barierę sprężystą o wartości 2.737,98 zł, czym działał na szkodę (...)Dyrekcji Dróg (...)Oddział we W., Obwód w B.przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokami Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 29.05.2008 r., sygn. akt II K 112/08, między innymi za przestępstwo z art. 286 § 1 kk i inne na karę jednego roku i czterech miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 22.12.2009 r. do 14.12.2010r., tj. występku z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

2. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu M. M. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego zatrzymania w sprawie w dniach od 09.02.2012r. do 10.02.2012r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

3. na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązał oskarżonego M. M.do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego (...)Dyrekcji Dróg (...)Oddział we W., Obwód w B.kwoty 564,98 zł (pięćset sześćdziesiąt cztery złotych 98/100) tytułem częściowego naprawienia szkody,

4. na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49 poz. 223 z 1983r. ze zm.) zwolnił oskarżonego M. M. od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości, w tym odstąpił od wymierzenia mu opłaty.

Z wyrokiem tym nie zgodził się oskarżony. W osobiście sporządzonej apelacji zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przypisaniu mu współsprawstwa i winy, co do przestępstwa kradzieży 42 listew wzmacniających barierę sprężystą, o wartości 2.737,98 zł.

Stawiając powyższy zarzut skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego jest oczywiście bezzasadna.

Należy podkreślić, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, lecz musi prowadzić do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się Sąd I instancji w ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu I instancji odmiennego poglądu nie może zaś prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten Sąd błędu w ustaleniach faktycznych. (por. wyrok SN z dnia 20 lutego 1975r. w sprawie II KR 355/4, OSNPG 1975/9/84). Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może również sprowadzać się wyłącznie do odmiennej oceny materiału dowodowego. Jak wyżej zostało to podkreślone powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego.
(por. wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 1975 r., z. 5, poz. 58).

Zarzuty skarżącego zawarte w apelacji stanowią natomiast jedynie polemikę z prawidłowymi ocenami i ustaleniami Sądu I instancji. Sąd Rejonowy bowiem w omawianym zakresie – dotyczącym ustaleń prowadzących do uznania winy i współsprawstwa oskarżonego co do przestępstwa z art. 278 § 1 k.k., dokonał wszechstronnej i wnikliwej analizy zgromadzanego materiału dowodowego, nie naruszając granic wyznaczonych zasadami wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego. Wbrew stanowisku skarżącego ustalenia faktyczne w tym zakresie były wynikiem swobodnej, zgodnej z zasadą wyrażoną w art. 7 k.p.k., oceny dowodów.

Ustalenia faktyczne prowadzące do przypisania oskarżonemu zarzucanego mu czynu Sąd Rejonowy oparł przede wszystkim na wyjaśnieniach oskarżonego M. M., w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz spójnych z tą relacją wyjaśnieniach D. S.. Zauważyć także należy, iż również Ł. S.przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu wspólnie i w porozumieniu z M. M.i D. S., choć odmówił składania wyjaśnień. (k. 63).

Wbrew zarzutom skarżącego Sąd I instancji dokonał także oceny wyjaśnień oskarżonego i relacji występujących w niniejszym postępowaniu w charakterze świadków współsprawców kradzieży D. S.i Ł. S.w sposób swobodny, nie naruszając zasad wynikających z art. 7 k.p.k., wskazał w jakiej części uznał je za prawdziwe a w jakiej odmówił im wiary oraz z jakich powodów nie uznał za prawdziwe twierdzeń wskazanych świadków, że oskarżony nie brał udziału w kradzieży listew, a skarżący nie wskazuje jakiego błędu w rozumowaniu w tym zakresie dopuścił się Sąd Rejonowy.

Należy zauważyć przy tym, że M. M.relacjonował, iż przyznał się do zarzucanego mu czynu wskutek gróźb i użytej przemocy względem niego przez funkcjonariuszy policji (k. 80). Natomiast w złożonym środku odwoławczym z kolei podnosi, iż przyznał się, gdyż jak najszybciej chciał opuścić areszt policyjny, by udać się do domu w celu zajęcia dzieckiem a nadto, gdyż otrzymał od policjantów informację, że D. S.wskazał go jako współsprawcę. Jeżeli dodatkowo weźmie się pod uwagę, iż oskarżony po zwolnieniu nie złożył chociażby skargi na sposób w jaki przeprowadzono z nim czynności dowodowe to oceniając dowody w postaci relacji funkcjonariuszy policji Sąd I instancji prawidłowo wskazuje, iż brak jest podstaw, aby odmówić wiarygodności zeznaniom funkcjonariuszy policji co do przebiegu przeprowadzonych z oskarżonym czynności procesowych i dobrowolnego przyznania się przez niego do popełnienia zarzucanego mu czynu. Nie może też ujść uwadze, iż skarżący w toku postępowania wskazuje coraz więcej powodów, dla których miał się przyznać do czynu, którego nie popełnił. Także powody, dla których miał zostać pomówiony przez D. S.wskazywane przez obu mężczyzn nie są tożsame. Według M. M.miały to być bowiem nieoddane przez świadka pieniądze, a według D. S.dodatkowo konflikt o dziewczynę. Skarżący nadto pomija, iż przedstawiona przez niego wersja zdarzenia nie znalazła również potwierdzenia w zawnioskowanych przez niego relacjach świadków obrony tj. A. C., jej syna M. C.oraz M. P.na co słusznie wskazał Sąd I instancji.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż kwestionowane w apelacji ustalenia i oceny poprzedzone zostały ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) oraz stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a także zostały wyczerpujące i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). W tym stanie rzeczy przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. Pod tą ochroną pozostają zarazem będące jej wynikiem ustalenia i oceny stanowiące podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia (por. wyrok SN z dnia
22 lutego 1996 r., sygn. akt II KRN 199/95, OSN PiPr 1996/10/10; wyrok SN z dnia
16 grudnia 1974 r., sygn. akt Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47; wyrok SN z dnia
9 listopada 1990 r., sygn. akt WRN 149/90, OSNKW 199/7-9/41).

Brak jest zatem jakichkolwiek usprawiedliwionych podstaw, aby kwestionować prawidłowość przypisania oskarżonemu popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. Nie budzi również żadnych wątpliwości prawidłowość przyjętej w zaskarżonym wyroku kwalifikacji prawnej występku przypisanego oskarżonemu M. M.. Sąd meriti, powołując w części dyspozytywnej oraz w uzasadnieniu wyroku uprzedni, prawomocny wyrok skazujący oskarżonego za przestępstwo podobne m. in. z art. 286 § 1 k.k. na karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył on w okresie od dnia 22 grudnia 2009 r. do dnia 14 grudnia 2010 r., prawidłowo ustalił, że oskarżony działał w warunkach recydywy, określonych w art. 64 § 1 kk.

Kierunek apelacji zobowiązywał Sąd Odwoławczy do kontroli również zaskarżonego wyroku co do rozstrzygnięcia o karze.

Wymierzona oskarżonemu kara nie raziła swą surowością. Sąd Rejonowy uwzględnił wszystkie okoliczności przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, prawidłowo je oceniając i wartościując. Wymierzona kara pozbawienia wolności odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz została orzeczona w granicach przewidzianych przez ustawę dla sędziowskiego uznania. Pomimo dopuszczenia się przez oskarżonego występku w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. nadal pozostaje w dolnej granicy zagrożenia ustawowego, a tym samym nie jest karą rażąco surową.

Stąd brak podstaw do zmiany kary wymierzonej oskarżonemu M. M.. Należy przy tym podkreślić, że zarówno okoliczności podmiotowe, jak i przedmiotowe nie dają podstaw do postawienia wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Dotychczasowe zachowanie oskarżonego, a zwłaszcza jego uprzednia karalność, nie daje podstaw do przyjęcia przypuszczenia, że w przyszłości nie popełni on ponownie przestępstwa.

Przy rozpoznawaniu apelacji wniesionej przez oskarżonego Sąd odwoławczy nie dopatrzył się nadto podstaw do stosowania dyrektywy z art. 439 k.p.k., tudzież art. 440 k.p.k.

Wobec powyższego, zaskarżony wyrok – jako trafny i prawidłowy – został utrzymany w mocy (art. 437 § 1 kpk).

Sąd Okręgowy natomiast, na podstawie przepisów art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym nie wymierzył mu opłaty z uwagi na jego sytuację majątkową.

Wyk. J.K.