Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XI GC 188/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 25 lutego 2020 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Dariusz Plewczyński

Protokolant: Agata Trawka

po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2020 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej w W.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo ,

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście zł) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI GC 188/18

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznana w postępowaniu „uproszczonym”

Pozwem z dnia 3 sierpnia 2017 r. złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin Zachód w Lublinie VI Wydziału Cywilnego, powódka (...) spółka akcyjna w W. wniosła przeciwko (...) spółce akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 11 322,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 17 marca 2017 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu, powódka wskazała, iż na podstawie umowy najmu, wynajmował pozwanej powierzchnie, pozwana był zobowiązana do zapłaty czynszu, Powódka wystawiła na rzecz pozwanej fakturę VAT tytułem czynszu najmu której pozwana nie uregulowała mimo skierowanego wezwania do zapłaty.

Nakazem zapłaty z dnia 12 października 2017 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydziale Cywilnym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Nadto pozwany podniósł zarzut potrącenia kwoty dochodzonej pozwanej z roszczeniem pozwanej w wysokości 122 456,16 zł z tytułu nadpłaty za korzystanie z gruntu, a w konsekwencji zarzut nieistnienia roszczenia. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, iż strony łączyła umowa dzierżawy z dnia 20 kwietnia 2002 r. przedmiotem której była część działki (...), (...) Ś., położona przy ul. (...) w S. o łącznej powierzchni 6300 m 2, która wygasła w kwietniu 2012r. Pozwana faktycznie korzystała z mniejszego obszaru. Mimo próśb pozwanej o zawarcie umowy odzwierciedlającej faktyczny stan korzystania z gruntu, powódka odmówiła ich akceptacji.

Postanowieniem z dnia 22 listopada 2017 r. przekazano sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

W odpowiedzi na sprzeciw, powódka podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko.

Pismem z dnia 18 grudnia 2019 r. powódka oświadczyła, iż za podstawę roszczenia przyjmuje regulacje dotyczące wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z cudzej rzeczy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 20 kwietnia 2002 r. (...) spółka akcyjna (...) (...) w S. zawarł z (...) spółką akcyjną w S. umowę dzierżawy nr (...).5e- (...). Przedmiotem umowy był oddanie pozwanemu w dzierżawę działki nr (...) (...) Ś. stanowiącej teren w granicach (...) w S., położonej przy ul. (...) w (...) o łącznej powierzchni 6300 m ( 2) stanowiącej część działki wg. mapy stanowiącej załącznik nr 1.

Przedmiot umowy miał być przeznaczony przez dzierżawcę (pozwanego) wyłącznie pod zabudowę infrastrukturą kolejową- torem bocznicowym w ramach zadania inwestycyjnego „budowa infrastruktury portowej na O.” według uzgodnionego projektu budowlanego (§1).

Z tytułu czynszu dzierżawnego strony ustaliły wynagrodzenie miesięczne stanowiące iloczyn powierzchni działki i stawki 1,10 zł/m 2 powiększonej o należny podatek VAT, łącznie wynagrodzenie wynosiło 6930 zł netto (8454,60 zł brutto). Czynsz dzierżawny płatny był miesięcznie, z góry w terminie 14 dni od otrzymania faktury VAT, na konto wskazane w fakturze. Wysokość czynszu dzierżawnego mogła ulegać zmianie raz w roku o wskaźnik wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych publikowanego przez GUS oraz w przypadku powstania obciążeń publicznych dotyczących przedmiotu umowy o wysokość tych obciążeń (§3).

Umowa została zawarta na czas określony do dnia 30 kwietnia 2012 r. Pozwana zadeklarowała zakup prawa wieczystego użytkowania ww. części działki zgodnie z obowiązującymi obie strony przepisami w tym przedmiocie. Koszty podziału działki oraz koszty związane z nabyciem nieruchomości miał ponieść pozwany (§5). Powódce przysługiwało prawo do rozwiązania umowy w trybie natychmiastowym bez zwrotu poniesionych przez pozwanego nakładów w przypadku zalegania z należnym czynszem za dwa okresy płatności, naruszenia innych postanowień umowy oraz w przypadku odmowy zapłaty podwyższonego czynszu określonych na warunkach §3 ust. 4.

Aneksem z dnia 5 sierpnia 2002 r. strony dokonały zmiany nazwy dzierżawcy, poprzez wpisanie nazwy „(...) spółka akcyjna z siedzibą w S.”.

Aneksem z dnia 28 listopada 2005 r. strony dokonały zmiany nazwy wydzierżawiającego, poprzez wpisanie nazwy (...) w S.”.

Aneksem z dnia 28 marca 2006 r. w związku z podziałem działki nr (...) (...) S. Ś. na działki nr (...) przedmiot umowy posadowiony jest na działce nr (...), wobec czego, w umowie zastąpiono oznaczenie działki „(...) poprzez wpisanie (...)

Dowód:

- umowa dzierżawy z dnia 20 kwietnia 2002 r. k. 25-27, 75-76;

- mapka geodezyjna k. 28, 76v.;

- protokół zdawczo odbiorczy z dnia 30 kwietnia 2002 r. k. 32, 125;

- zeznania świadka A. S. k. 177-178;

- aneks nr (...) k. 29, 77;

- aneks nr (...) k. 30, 77v.;

- aneks nr (...) k. 31, 78;

- zeznania świadka A. S. k. 177;

- zeznania świadka M. A. k. 177-178;

Pismem z dnia 28 stycznia 2014 r. pozwany zwrócił się do powódki z prośbą o wynajęcie na okres do 10 lat powstałej działki nr (...), na której znajduje się tor kolejowy będący własnością pozwanej.

Dowód:

- pismo z dnia 28 stycznia 2014 r. k. 79;

- mapa geodezyjna k. 80;

Pismem z dna 27 października 2016 r. pozwany zwrócił się do powódki z prośbą o zawarcie nowej umowy odzwierciedlającej aktualny stan korzystania z gruntu albowiem wobec zakończenia inwestycji, obszar faktycznie użytkowanego przez pozwaną gruntu nie przekraczał granic działki nr (...) (...) . Nadto pozwana potwierdziła wolę nabycia działki nr (...) po cenie zbliżonej do cen wywoławczych zawartych w ogłoszeniach powódki o przetargach na sprzedaż działek (...) z uwzględnieniem korekty ceny z uwagi na wartość istniejącej zabudowy.

Dowód:

- pismo z dnia 2 października 2016 r. k. 81;

Pismem z dnia 5 stycznia 2017 r. pozwana ponownie zwróciła się do powódki o wskazanie jej stanowiska w sprawie obniżenia opłaty za korzystania z działki gruntu nr (...) z obrębu (...) w S., lub sprzedaży przedmiotowej działki na rzecz pozwanej.

Dowód:

- pismo z dnia 5 stycznia 2017 r. k. 82;

Dnia 2 marca 2017 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 11322,46 zł brutto tytułem czynszu dzierżawnego gruntu położonego przy ul. (...) w S. za okres od 1-31 marca 2017 r, z terminem płatności do dnia 16 marca 2017 r.

Dowód:

- faktura VAT nr (...) k. 44;

- zeznania świadka A. S. k. 177;

- zeznania świadka M. A. k. 177-178;

Pismem z dnia 24 marca 2017 r. pozwana ponownie zwróciła się do powódki o ustanowienie służebności gruntowej na działce nr (...) z obrębu (...) w S..

Nadto pozwana wskazała, iż na skutek zakończenia inwestycji, obszar faktycznie użytkowanego przez pozwaną gruntu nie przekracza granic obecnej działki (...), to jest pow. 3972 m 2, odmawia zapłaty w całości faktur wystawianych przez powódkę za powierzchnię użytkową wynosząca (...) . W konsekwencji pozwana odesłała powódce fakturę VAT nr (...) bez jej księgowania wnosząc o prawidłowe naliczenie. Pozwana wskazała również, iż fakturę za marzec 2017 r. i przyszłe faktury naliczone za powierzchnie faktycznie wykorzystywaną powódka winna rozliczyć w formie kompensaty nadpłaconych kwot za pow. 6300 m 2 za okres ostatnich 36 miesięcy.

Dowód:

- pismo z dnia 24 marca 2017 r. k. 83;

Pismem z dnia 7 kwietnia 2017 r. pozwana w związku z otrzymanym pismem (...) (...) w sprawie braku zapłaty kwoty 11 322,46 zł oświadczyła, iż oczekuje na stanowisko powódki w sprawie wyrażenia woli na ustanowienie służebności gruntowej (...) z obrębu (...) Ś. w S. oraz na zajęcie stanowiska powódki w sprawie dokonania rozliczenia za okres ostatnich 36 miesięcy z tytułu korzystania z gruntu wskazanego w piśmie z dnia 24 marca 2017 r. W przypadku braku stanowiska powódki, w terminie 14 dni, pozwany wskazał na wystąpienie na drogę sądową.

Dowód:

- pismo z dnia 7 kwietnia 2017 r. k. 84;

- zeznania świadka A. S. k. 177;

- zeznania świadka M. A. k. 177-178;

Pismem z dnia 24 kwietnia 2017 r. pozwany wyjaśnił, iż nadal oczekuje na stanowisko powódki w sprawie wyrażenia woli na ustanowienie służebności gruntowej na działce nr (...) z obrębu (...) Ś. w S. oraz na zajęcie stanowiska w przedmiocie dokonania rozliczenia poprzez kompensatę za okres ostatnich 36 miesięcy.

Pismem dnia 27 kwietnia 2017 r. powódka poinformowała pozwaną, iż nie wyraża zgody na ustanowienie służebności gruntowej na spornej działce, wskazując nadto, iż strony łączy umowa dzierżawy w której określono wysokość czynszu najmu oraz powierzchnię wydzierżawionej działki. Odpowiadając na wniosek o zmniejszenie przedmiotu dzierżawy, powódka zaproponowała dokonanie zmiany w umowie dzierżawy w formie aneksu począwszy od dnia 1 maja 2017 r. jednocześnie powódka odmówiła dokonania rozliczenia w formie kompensaty jak również nie znalazła podstaw do zmiany wysokości wystawianych faktur VAT.

Pismem z dnia 5 czerwca 2017 r. pozwana poinformowała powódkę o wygaśnięciu łączącej strony umowy, zaś z uwagi na brak stanowiska powódki w przedmiocie rozliczenia za korzystanie z działki nr (...) za okres ostatnich 36 miesięcy jak również brak zgody na ustanowienie służebności skieruje sprawę na drogę postępowania sądowego.

Pismem z dnia 9 czerwca 2017 r. pozwany w sprawie braku zapłaty kwoty 33 967,38 zł podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie braku ważności umowy z dnia 20 kwietnia 2002 r. z uwagi na odmowę powódki ustanowienia służebności gruntowej.

Pismem z dnia 14 czerwca 2017 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 11 322,46 zł wraz z naliczonym odsetkami na dzień 14 czerwca 2017 r. w kwocie 265,22 zł, w terminie do dnia 28 czerwca 2017 r.

Dowód:

- pismo z dnia 24 kwietnia 2017 r. k. 85;

- pismo z dnia 27 kwietnia 2017 r. k. 86, 87;

- pismo z dnia 5 czerwca 2017 r. k. 88;

- pismo z dnia 9 czerwca 2017 r. k. 89;

- wezwanie do zapłaty z dnia 14 czerwca 2017 r. k. 45;

Pismem z dnia 29 czerwca 2017 r. powódka poinformowała pozwaną, iż płatności za korzystanie z gruntu (...) na którym pozwany wybudował tor bocznicowy, należą się powódce bez względu na to czy pozwany faktycznie korzysta z gruntu na podstawie umowy czy tez bez tytułu prawnego. Nadto powódka zaproponowała zdanie przez pozwanego zbędnych terenów z których pozwany nie korzysta. Powódka podtrzymała swoje stanowisko co do braku podstaw do rozliczenia czynszu poprzez kompensatę za ostatnie 36 miesięcy.

Pismem z dnia 30 czerwca 2017 r. pozwany podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko odsyłając powódce kolejną fakturę VAT bez jej księgowania. Wnosząc jednocześnie o rozliczenie nadpłaty w kwocie 122 456,16 zł netto.

Pismem z dnia 14 lipca 2017 r. pozwany odesłał powódce kolejną fakturę, wskazując nadto iż nie kwestionuje obowiązku regulowania należności za grunt z którego korzysta, jednakże istotą problemu jest naliczanie przez powódkę opłat wbrew faktycznemu stanowi posiadania pozwanego.

Pismem z dnia 11 sierpnia 2017 r. pozwany zwrócił powódce kolejną fakturę VAT bez jej księgowania, wskazując przy tym iż oczekuje na stanowisko powódki w sprawie uwag zgłoszonych do protokołu zdawczo-odbiorczego niezbędnego do funkcjonowania bocznicy kolejowej.

Pismem z dnia 19 września 2017 r. pozwany zwrócił się o pilne wskazanie stanowiska powódki w sprawie z uwagi na generowanie zbędnej korespondencji i przedłużanie postępowania.

Dowód:

- pismo z dnia 29 czerwca 2017 r. k. 90;

- pismo z dnia 30 czerwca 2017 r. k. 91;

- rozliczenie nadpłaty k. 93;

- zeznania świadka A. S. k. 177;

- zeznania świadka M. A. k. 177-178;

- pismo z dnia 14 lipca 2017 r. k. 94;

- pismo z dnia 11 sierpnia 2017 r. k. 95;

- pismo z dnia 15 września 2017 r. k. 96

Pozwany uiścił w okresie od 9 lutego 2010 r. do 12 grudnia 2017 r. łączną kwotę 2 819 963,15 zł.

Na dzień 16 marca 2018 r. łączne zadłużenie pozwanego za okres od 18 lipca 2017 r. do 15 lutego 2018 r. określono na 22 644,92 zł.

Powódka za okres od 27 października 2011 r. do 15 marca 2018 r. wystawiła na rzecz pozwanego faktury VAT na łączną wartość 1 247 364,24 zł.

Dowód:

- wydruk tabeli nr 1 k. 33-36, 126-131;

- wydruk tabeli nr 2 k. 37, 132;

- wydruk tabeli nr 3 k. 38-40, 133-138;

Dnia 15 lutego 2018 r. pozwany wystąpił do tutejszego Sądu z wnioskiem o ustanowienie za wynagrodzeniem służebności gruntowej będącej w wieczystym użytkowaniu powódki na działce nr (...) (...) S.-Ś. w postaci służebności drogi koniecznej wraz z prawem własności znajdującej się na niej zabudowy, której obszar ograniczony jest do pow. (...) .

Postanowieniem z dnia 3 października 2019 r. wydanym w sprawie (...) Sąd ustanowił na części nieruchomości położonej w S. przy ul. (...), działki ewidencyjne numer (...) obręb S. (...) dla której (...) P. (...) w S. prowadzi księgę wieczystą KW (...), w sposób oznaczony na mapie geodezyjnej numer A przyjętej do kolejowego zasobu geodezyjnego w dniu 13 marca 2019 roku stanowiącej integralną część niniejszego postanowienia, służebność drogi koniecznej na rzecz każdorazowego właściciela nieruchomości dla których (...) P. (...) w S. prowadzi księgę wieczystą KW (...), KW (...), Kw (...), Kw (...), Kw (...) polegającej na prawie przejazdu torem kolejowym posadowionym na opisanych działkach, oraz przyznaniu prawa eksploatacji i dostępu do urządzeń posadowionych na tych działkach.

Dowód:

- wniosek o ustanowienie służebności wraz z odpowiedzią k. 140-145;

- akta sprawy (...) stanowiące załącznik do akt;

- zeznania świadka A. S. k. 177;

- zeznania świadka M. A. k. 177-178;

Dnia 23 grudnia 2019 r. powódka skorygowała fakturę VAT nr (...) do kwoty 7138,54 zł brutto (5803,69 zł netto) za okres od 1 do 31 marca 2017 r. jako podstawę wskazując korzystanie z nieruchomości bez tytułu prawnego. W podobny sposób skorygowane zostały faktury za styczeń i luty 2017r, które pozwana opłaciła w całości przed korektą.

Dowód:

- faktura VAT korekta nr (...) k. 176;

- zeznania świadka M. A. k. 177-178;

- zeznania świadka A. S. k. 177;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest bezzasadne.

Powód wywodzi swoje roszczenia z zapisów umowy najmu. Na taką podstawę jednoznacznie wskazał w uzasadnieniu pozwu złożonego w postępowaniu elektronicznym. We wskazywanej przez niego fakturze nr (...) przed korektą (k.44) mającej stanowić podstawę żądania, przedmiot usługi określono jako czynsz dzierżawny podano też nr umowy (...) z dnia 20 kwietnia 2002r. Niezależnie od tego, czy przedmiotową umowę zakwalifikujemy jako umowę najmu, czy też jako umowę dzierżawy (w ocenie Sądu to ta kwalifikacja jest prawidłowa) niewątpliwie powód wywodzi swoje żądanie z umowy, a dochodzona pozwem kwota jest niższa niż 20 000 złotych. Sprawa podlega więc rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym zgodnie z art. 505 1 k.p.c.

Podstawę prawną powództwa stanowi art. 696 k.c. i n. ewentualnie art. 659 k.c. i n.

Powód powinien więc wykazać istnienie umowy w marcu 2017r (ten okres obejmuje faktura).

Wskazana w fakturze umowa z dnia 20 kwietnia 2002r nr (...) (...) (...), była umową na czas określony, co wynika z jej §5 zawartą na okres 10 lat. Czas trwania tej umowy upłynął więc znacznie przed okresem objętym fakturą. Powód nie naprowadził żadnych twierdzeń, a tym bardziej dowodów wskazujących na istnienie umowy w okresie objętym sporem (marzec 2017r). Istnieniu takiej umowy przeczą dokumenty i zeznania świadków A. S. i M. A.. Sam powód w toku procesu wycofał się z wersji o istnieniu umowy w spornym okresie. W piśmie z dnia 18 grudnia 2019r wskazuje jednoznacznie, że podstawą prawną roszczenia jest art. 225 k.c. w zw. z art. 224 §2 k.c. i w jego ocenie potwierdzony jest fakt bezumownego korzystania z nieruchomości w spornym okresie. Za tym oświadczeniem poszła realna czynność tj. korekta faktury nr (...) (k.176) zarówno co do kwoty jak i podstawy jej wystawienia. Po korekcie jako podstawę wystawienia podano „korzystanie z nieruchomości bez tytułu prawnego”.

W postępowaniu uproszczonym zmiana powództwa jest niedopuszczalna (art. 505 4 §1 k.p.c.).

Ugruntowane jest stanowisko, które Sąd podziela że przepis ten dotyczy także zmiany przedmiotowej powództwa w tym zmiany podstawy faktycznej żądania. W doktrynie wskazano m.in., że zakaz przedmiotowej zmiany powództwa jest zakazem bezwzględnym, co oznacza, że dotyczy zarówno zmiany żądania, jak i zmiany podstawy faktycznej żądania zgłoszonego w pozwie. W konsekwencji należy też przyjąć, że czynność procesowa powoda zmierzająca do przedmiotowej zmiany powództwa jest bezskuteczna nawet wtedy, gdy nowe żądanie nadaje się również do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym. Ze względu na istotę postępowania uproszczonego nie ma też żadnych podstaw do przekazywania „zmienionego" powództwa do rozpoznania w innej, oddzielnej sprawie (por. Ereciński T. (red.), Gudowski J., Weitz K. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom III. Postępowanie rozpoznawcze opubl. WK, 2016. Komentarz do art. 505 4 §1 k.p.c. teza 2; Góra-Błaszczykowska w Komentarzu do kodeksu postępowania cywilnego Wyd. 2020r Komentarz do art. 505 4 §1 k.p.c. teza 1).

W niniejszej sprawie powód dokonał zmiany przedmiotowej powództwa zastępując żądanie z tytułu umowy żądaniem należności za bezumowne korzystanie. Zmiana taka jak wskazano powyżej jest niedopuszczalna. W związku z tym nie ma podstaw do oceny zmienionego żądania, a pierwotne podlega oddaleniu z uwagi na brak umowy w spornym okresie.

Konsekwencją przyjęcia, że sprawa jest rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym jest ograniczenie dopuszczalności zarzutu potrącenia do roszczeń nadających się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym (art. 505 4 §2 k.p.c.). Z uwagi na powyższe zarzut potrącenia zgłoszony przez pozwaną w sprzeciwie z uwagi na swój rozmiar (znaczne przekroczenie 20 000 złotych) również nie podlega rozpoznaniu.

Dla wyczerpania tematu wskazać należy, że gdyby z jakichś przyczyn, przyjąć zasadność orzekania przez Sąd co do należności z tytułu bezumownego korzystania to co najwyżej powodowi przysługiwałaby z tego tytułu kwota 5803,69zł netto + vat (7138,54zł brutto), do której skorygował pierwotną fakturę. Kwota ta zależała bowiem od faktycznie używanej powierzchni, a co do tej po rozstrzygnięciu w sprawie (...) nie ma sporu. Faktury korekty wystawione przez powoda na tą kwotę zostały uwzględnione przez pozwaną, na co wskazali przesłuchani świadkowie. Będąc jednak wtedy konsekwentnym należałoby zaliczyć powstałą nadpłatę z okresu objętego potrąceniem, czy choćby ze stycznia i lutego 2017r za które to miesiące pozwana zapłaciła pełną kwotę z faktury co jest bezsporne (według wiarygodnych zeznań świadków powódka skorygowała faktury za te miesiące do wysokości takich jak w marcu) w pierwszej kolejności na poczet należności za marzec 2017r, który był pierwszym miesiącem ze wstrzymaną zapłatą. Sama pozwana na fakturze korekcie umieszcza zapis, że nadpłatę prosimy potrącić z następną fakturą/notą. Kolejną fakturą po styczniu i lutym 2017r była sporna faktura za marzec. Dokonane rozliczenie również skutkowałoby oddaleniem powództwa, gdyż kwota przysługująca pozwanej byłaby wyższa niż 7138,54zł.

R. powództwo podlega oddaleniu niezależnie od przyjętej koncepcji.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów i zeznania świadków A. S. i M. A.. Istotne elementy ustaleń i dowodów omówione zostały przy poszczególnych zagadnieniach. Autentyczność dokumentów nie była kwestionowana, strony wyprowadzały z nich jedynie częściowo odmienne wnioski. Zeznania świadków Sąd uznał za wiarygodne. Korespondują one z pozostałym materiałem dowodowym.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 98 k.p.c. Na zasądzone koszty składa się opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17zł i koszt wynagrodzenia pełnomocnika 3600zł. Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w wysokości stawki minimalnej na podstawie §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800).

ZARZĄDZENIE

1. (...),

2. (...)

(...)

3.(...)