Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2020 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan-Karasińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2020 r. w Warszawie

sprawy H. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o prawo do rekompensaty

na skutek odwołania H. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

z dnia 11 października 2019 r. znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 11 października 2019 r. znak: (...)w ten sposób, że przyznaje odwołującemu H. G. prawo do rekompensaty .

UZASADNIENIE

H. G. w dniu 24 października 2019 r. złożył za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddziału w W. odwołanie od decyzji z dnia
11 października 2019 r. znak: (...)odmawiającej mu prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że w okresie od 1 października 1979 r. do 28 lutego 1989 r. pełnił dyżury lekarskie w Oddziale Pomocy Doraźnej w O. w Wojewódzkim Szpitalu (...) w zespole wyjazdowym. Odwołujący zaznaczył, że pełniąc dyżury lekarskie w zespole wyjazdowym służył pomocą lekarską dojeżdżając do wypadków, zasłabnięć, porodów, zachorowań w rejonie ZOZ O.. Zdaniem odwołującego była to praca w warunkach szczególnych. W ocenie ubezpieczonego jego praca w Oddziale Pomocy Doraźnej miała charakter bardziej szczególny niż praca w okresie od 1 stycznia 1992 r. do 30 września 1997 r. w Zespole (...) w W., która została zakwalifikowana w świadectwie pracy jako w warunkach szczególnych. H. G. wskazał również, że z każdego wyjazdu karetką była sporządzana dokumentacja –zgłoszenie dyspozytora, kierowca i sanitariusz oraz lekarz Pomocy Doraźnej sporządzali opis pracy (czas, dojazd, rodzaj usługi, dalsze postępowanie itp.). (odwołanie, k. 3 – 6 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., podnosząc argumentację, którą posłużył się w zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu organ rentowy dodatkowo wskazał, że zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący, co najmniej 15 lat. Organ rentowy zaznaczył, że na dzień 31 grudnia 2008 r. ubezpieczony nie udokumentował 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uznał okresów jako pracy w szczególnych warunkach od 1 października 1979 r. do 28 lutego 1989 r., ponieważ brak jest świadectwa pracy wykonywania pracy w szczególnych warunkach, a na zaświadczeniu oraz świadectwie pracy z Wojewódzkiego Szpitala (...) w O. brak jest stwierdzenia o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze z określeniem przez zakład pracy charakteru wykonywanej pracy i stanowiska ściśle według wykazu, działu, pozycji i punktu załącznika do zarządzenia ministra. Co więcej organ rentowy nie uznał również okresu zatrudnienia od 1 stycznia 1992 r. do 30 września 1997 r. ponieważ w świadectwie pracy zawarta jest informacja o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach lecz brak jest stwierdzenia przez zakład pracy charakteru wykonywanej pracy i stanowiska ściśle według wykazu, działu, pozycji i punktu załącznika do zarządzenia ministra. (odpowiedź na odwołanie, k. 7 – 7 verte a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony H. G. urodzony w dniu (...) jest lekarzem medycyny, internistą. W okresie od dnia 1 października 1979 r. do 28 lutego 1989 r. ubezpieczony był zatrudniony w wymiarze pełnego etatu na stanowisku asystenta w D. Pomocy Doraźnej tzw. zespole wyjazdowym w Wojewódzkim Szpitalu (...) w O.. Odwołujący w ramach pracy na stanowisku lekarza asystenta w D. Pomocy Doraźnej miał dyżury w karetce, w tzw. zespole wyjazdowym był lekarz, sanitariusz i kierowca. Godziny pracy lekarza w D. Pomocy Doraźnej rozpoczynały się o 15:00 lub 16:00 i trwały do godziny 8:00 rano, dyżur mógł trwać nawet 30 godzin lub więcej. Pełniąc dyżury lekarskie w zespole wyjazdowym karetką H. G. służył pomocą lekarską dojeżdżając do wypadków, zasłabnięć, porodów, zachorowań w rejonie ZOZ O. (zaświadczenie z dnia 5 lutego 1992 r. – akta osobowe, świadectwo pracy z dnia 12 czerwca 1989 r. - akta osobowe, zeznania H. G., k. 23-24 a.s.).

(...) Szpital (...) w O. poprzednio Wojewódzki Szpital (...) w O. nie posiada dokumentów potwierdzających zatrudnienie H. G. w D. Pomocy Doraźnej – etat dyżurowy od 1 października 1979 r. do 28 lutego 1989 r. na stanowisku asystenta, ponieważ dokumenty spłonęły podczas pożaru budynku administracyjnego w 1989 r. (pismo (...) Szpitala (...) w O. z dnia 8 października 2014 r., k. 19 a.s., pismo (...) Szpitala (...) w O. z dnia 12 lipca 2002 r. – akta organu rentowego).

W okresie od dnia 1 stycznia 1992 r. do 30 września 1997 r. H. G. był zatrudniony w wymiarze pełnego etatu na stanowisku asystenta w Zespole (...) w W., gdzie wykonywał pracę w szczególnych warunkach na stanowisku lekarza dyżurnego Pogotowia (...) (świadectwo pracy z dnia 24 września 1997 r. – akta osobowe).

Ubezpieczony H. G., w dniu 8 lipca 2019 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o przyznanie na jego rzecz prawa do emerytury wraz z rekompensatą. Decyzją z dnia 11 października 2019 r.,
znak: (...) działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, odmówił ubezpieczonemu H. G., przyznania prawa do rekompensaty z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych z uwagi na to, że nie udowodnił on co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach do dnia 31 grudnia 2008 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uznał okresów jako pracy w szczególnych warunkach od 1 października 1979 r. do 28 lutego 1989 r., ponieważ brak jest świadectwa pracy wykonywania pracy w szczególnych warunkach, a na zaświadczeniu oraz świadectwie pracy z Wojewódzkiego Szpitala (...) w O. brak jest stwierdzenia o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze z określeniem przez zakład pracy charakteru wykonywanej pracy i stanowiska ściśle według wykazu, działu, pozycji i punktu załącznika do zarządzenia ministra. Co więcej organ rentowy nie uznał również okresu zatrudnienia od 1 stycznia 1992 r. do 30 września 1997 r. ponieważ w świadectwie pracy zawarta jest informacja o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach lecz brak jest stwierdzenia przez zakład pracy charakteru wykonywanej pracy i stanowiska ściśle według wykazu, działu, pozycji i punktu załącznika do zarządzenia ministra (wniosek o emeryturę wraz z rekompensatą z dnia 8 lipca 2019 r., k. 1 – 7 akt organu rentowego, decyzja ZUS z dnia 11 października 2019 r., k. 14 akt organu rentowego).

Od niekorzystnej dla siebie decyzji organu rentowego, ubezpieczony H. G., złożył odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie, k. 3 – 6 a.s.).

Powyższy stan faktyczny, Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych i osobowych odwołującego, a także na podstawie wiarygodnych zeznań H. G.. Zdaniem Sądu dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony sporu kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z nich okoliczności należało uznać za mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Zeznania odwołującego H. G., Sąd Okręgowy ocenił, jako wiarygodne, albowiem odwołujący w sposób logiczny wyjaśnił na czym polegała jego praca w D. Pomocy Doraźnej tzw. zespole wyjazdowym w Wojewódzkim Szpitalu (...) w O. w okresie od dnia 1 października 1979 r. do 28 lutego 1989 r., powyższą okoliczność potwierdzał dodatkowo dowód z dokumentu w postaci zaświadczenia z dnia 5 lutego 1992 r., na którym Sąd oparł swoje ustalenia. Sąd miał ponadto na uwadze, że dokumentacja z przed 1989 r. związana z zatrudnieniem odwołującego uległa spaleniu podczas pożaru budynku administracyjnego szpitala, natomiast inne osoby, które pracowały z odwołującym, już nie żyją.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie H. G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 11 października 2019 r. znak: (...) jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1924), rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS (ust. 2).

Celem w/w rekompensaty jest złagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach. Nie polega ona jednak na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, ale na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego. Przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty stanowi jedynie nabycie prawa do wcześniejszej emerytury, natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 17 grudnia 2015 r., III AUa 717/15). Przepis art. 2 pkt. 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwa zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: nienabycie prawa do emerytury pomostowej i osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego, co najmniej 15 lat. Przesłanka negatywna zawarta została w art. 21 ust. 2 ustawy pomostowej, tj. nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, obliczonej wg formuły zdefiniowanego świadczenia. W świetle powyższego rekompensata przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli, co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nie uznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Przy czym, zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa powyżej, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych, wnioskodawca może udowadniać okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 r., II URN 3/95).

Sąd zauważył, że w dacie wydania przez organ rentowy zaskarżonej decyzji możliwość dowodzenia była ściśle ograniczona przepisami Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011r., Nr 237, poz.1412). Z tego też powodu ubezpieczony ubiegając się o świadczenie obowiązany był do złożenia na etapie postępowania wyjaśniającego przed organem rentowym zgodnej z przepisami dokumentacji potwierdzającej jego zatrudnienie w warunkach szczególnych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uznał okresów jako pracy w szczególnych warunkach od 1 października 1979 r. do 28 lutego 1989 r., ponieważ brak jest świadectwa pracy wykonywania pracy w szczególnych warunkach, a na zaświadczeniu oraz świadectwie pracy z Wojewódzkiego Szpitala (...) w O. brak jest stwierdzenia o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze z określeniem przez zakład pracy charakteru wykonywanej pracy i stanowiska ściśle według wykazu, działu, pozycji i punktu załącznika do zarządzenia ministra. Organ rentowy nie uznał również okresu zatrudnienia od 1 stycznia 1992 r. do 30 września 1997 r. ponieważ w świadectwie pracy zawarta jest informacja o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach lecz brak jest stwierdzenia przez zakład pracy charakteru wykonywanej pracy i stanowiska ściśle według wykazu, działu, pozycji i punktu załącznika do zarządzenia ministra.

Sąd Okręgowy poczynił ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach osobowych ubezpieczonego z okresu jego zatrudnienia w D. Pomocy Doraźnej tzw. zespole wyjazdowym w Wojewódzkim Szpitalu (...) w O. od dnia 1 października 1979 r. do 28 lutego 1989 r. W szczególności Sąd miał na uwadze treść zaświadczenia z dnia 5 lutego 1992 r. znajdującego się w aktach osobowych ubezpieczonego (k. 19), świadectwa pracy z dnia 12 czerwca 1989 r. znajdującego się w aktach osobowych ubezpieczonego (k. 19), oraz dowód z zeznań H. G. (k. 23-24).

Z treści dokumentów zawartych w aktach rentowych i osobowych odwołującego, jak również z jego zeznań wynika, że H. G. w okresie od dnia 1 października 1979 r. do 28 lutego 1989 r. wykonywał pracę na stanowisku asystenta w D. Pomocy Doraźnej tzw. zespole wyjazdowym w Wojewódzkim Szpitalu (...) w O.. Odwołujący w ramach pracy na stanowisku lekarza asystenta w D. Pomocy Doraźnej miał dyżury w karetce, w tzw. zespole wyjazdowym, w którym był lekarz, sanitariusz i kierowca. Godziny pracy lekarza w D. Pomocy Doraźnej rozpoczynały się o 15:00 lub 16:00 i trwały do godziny 8:00 rano, dyżur mógł trwać nawet 30 godzin lub więcej. Pełniąc dyżury lekarskie w zespole wyjazdowym karetką H. G. służył pomocą lekarską dojeżdżając do wypadków, zasłabnięć, porodów, zachorowań. Praca ta ze względu na charakter czynności wykonywanych przez odwołującego oraz środowisko pracy, w którym była świadczona została wymieniona w wykazie A, dziale XII, pod poz. 4 – Prace z zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W tym miejscu podkreślić należy, że praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (w rozpatrywanej sprawie przez 7 godzin, albowiem odwołującego obowiązywał taki właśnie wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r., I UK 393/10 oraz z dnia 19 maja 2011 r., III UK 174/10). W takich właśnie warunkach pracował odwołujący. Zajmował się on bowiem pomocą lekarską dojeżdżając karetką do wypadków, zasłabnięć, porodów, zachorowań w pełnym wymiarze czasu pracy w godzinach pełnionych dyżurów. Na tej podstawie, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że praca wykonywana przez odwołującego w spornym okresie czasu jest pracą w szczególnych warunkach wymienioną w Wykazie A dziale XII, pod poz. 4 załącznika Nr: 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 21 sierpnia 2013 r., III AUa 188/13).

Bez znaczenia dla rozpoznania niniejszej sprawy pozostaje natomiast fakt, że ubezpieczony nie przedłożył w organie rentowym za okres pracy w Wojewódzkim Szpitalu (...) w O. świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych wystawione przez pracodawcę, nie stanowi bowiem dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym, ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo pracy traktuje się w postępowaniu sądowym, jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno, co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Fakt wykonywania przez ubezpieczonego pracy w warunkach szczególnych został wykazany w postępowaniu sądowym za pomocą innych dowodów, a przede wszystkim za pomocą dokumentów zgromadzonych w jego aktach osobowych. W postępowaniu odwoławczym przed Sądem nie obowiązują ograniczenia dowodowe, jakie występują w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe przed organem rentowym, a Sąd może ustalić okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość jak: okresy zatrudnienia, w tym wykonywanie pracy w warunkach szczególnych, za pomocą wszelkich środków dowodowych, przewidzianych w kodeksie postępowania cywilnego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r. III UZP 6/84, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 r., I UK 179/06).

W takiej sytuacji, Sąd Okręgowy prowadził więc postępowanie, przeprowadzając wszelkie dostępne dowody, w szczególności akta osobowe H. G. oraz jego zeznania aby ustalić, czy faktycznie w w/w okresie ubezpieczony pracował w warunkach szczególnych w kwestionowanym przez organ rentowy okresie zatrudnienia od dnia 1 stycznia 1992 r. do 30 września 1997 r. w Zespole (...) w W.. Sąd Okręgowy miał na uwadze, że odwołujący przedłożył świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 24 września 1997 r. Przedłożone świadectwo pracy w ocenie organu rentowego nie zawiera ścisłego powołania się na przepisy wykazu, działu, pozycji i punktu zawartego w Rozporządzeniu Rady Ministrów oraz w zarządzeniu resortowym w konsekwencji - wobec ograniczonej dopuszczalności zastosowania innych środków dowodowych w postępowaniu przed organem rentowym (np. zeznań świadków) – nie mógł nabyć prawa do świadczenia.

Sąd podziela utrwalone i zachowujące dalszą aktualność stanowisko orzecznictwa (odnoszącym się bezpośrednio do wcześniej obowiązującego aktu prawnego regulującego kwestię postępowania przed organami rentowymi tj. Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń - Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm., które zostało następnie zastąpione Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe - Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz.1412) - w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w treści Rozporządzenia w sprawie postępowania dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, sygn. akt II URN 3/95). W postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązują odstępstwa od ogólnych zasad dowodzenia podyktowane dążeniem do pełnego i wszechstronnego rozstrzygnięcia wszystkich kwestii spornych. W praktyce oznacza to, że w postępowaniu tym dopuszczalne jest wykazanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, także wówczas, gdy z dokumentów wynika co innego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1995 roku, sygn. akt II URN 23/95). W trakcie postępowania dowodowego w sprawach z ubezpieczenia społecznego, mogą być przeprowadzane wszelkie dowody przewidziane przepisami kodeksu postępowania cywilnego, w tym także dowód z zeznań świadków, w celu udowodnienia wysokości uzyskiwanego wynagrodzenia (odmiennie niż w trakcie postępowania przed organem rentowym), ale wiarygodność i moc wszystkich dowodów jest oceniana przez Sąd według jego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2007 roku, sygn. akt III AUa 482/07, Apel.-W-wa 2008/1/154). W ocenie Sądu Okręgowego powołane powyżej tezy, wyrażone w orzecznictwie, w sposób jednoznaczny wskazują te okoliczności, których spełnienie jest niezbędne dla ustalenia prawa do świadczenia zgodnie z przepisami ustawy o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a ponadto wskazują te uprawnienia strony, które umożliwiają dowodzenie swoich racji zarówno w postępowaniu administracyjnym, jak też w postępowaniu przed sądem powszechnym.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w postaci świadectwa pracy z dnia 24 września 1997 r. Sąd ustalił, że H. G. w Zespole (...) w W. w okresie od dnia 1 stycznia 1992 r. do 30 września 1997 r. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace na stanowisku lekarza dyżurnego Pogotowia (...). Niewątpliwie zaś, prace na stanowisku lekarza dyżurnego Pogotowia (...) wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu polegające na świadczeniu pomocy lekarskiej w Pogotowiu (...) spełniają wymogi poz. 4 działu XII, wykazu A załącznika nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43 ze zm.). Z tych przyczyn Sąd zaliczył do stażu pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych okres zatrudnienia, o którym mowa powyżej.

W toku niniejszego postępowania potwierdzono zatem, że łączny staż pracy ubezpieczonego w szczególnych warunkach przekracza 15 lat. Tym samym odwołujący spełnił wymaganą przesłankę dotyczącą wykazania 15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach.

Mając na uwadze powyższe Sąd ocenił, że ubezpieczony spełnił przesłanki pozytywne, by uzyskać prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych, a mianowicie udowodnił, że przepracował 15 lat w warunkach szczególnych. Jednocześnie nie zaistniały te przesłanki negatywne, które wykluczyłyby możliwość uzyskania rekompensaty.

Sąd zatem zmienił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych na podstawie art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć(...)

M.P.