Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2020 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 marca 2020 r.

w Warszawie

sprawy T. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy

na skutek odwołania T. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

z dnia 14 czerwca 2019 r. znak: (...)

- zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje T. P. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 czerwca 2019r. do dnia 31 maja 2020r.

UZASADNIENIE

Ubezpieczony T. P. w dniu 10 lipca 2019 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 14 czerwca 2019 r. znak: (...) którą organ rentowy odmówił mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony zarzucił skarżonej decyzji nie uwzględnia wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności w tym dokumentacji medycznej. Zdaniem odwołującego organ rentowy oraz komisja lekarska ZUS w sposób błędny wskazała, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (odwołanie, k. 3-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi
na odwołanie z dnia 19 lipca 2019 r. wniósł o jego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy podniósł, że ubezpieczony pobierał z tutejszego Oddziału rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy przyznaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2018r, poz. 1270). Wymienione świadczenie, zgodnie z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 28 maja 2018 r., przysługiwało wnioskodawcy do 31 maja 2019 r. W dniu 11 kwietnia 2019 r. T. P. złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania wnioskodawca zgodnie z art. 14 ust. 2e i 2f ustawy o emeryturach i rentach z FUS został skierowany na badanie do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 6 czerwca 2019 r. nie stwierdziła u badanego niezdolności do pracy. W oparciu o powyższe orzeczenie Oddział na podstawie art. 107 w związku z art. 57 ust. 1 pkt. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS decyzją z dnia 14 czerwca 2019 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do świadczenia (odpowiedź na odwołanie, k. 6 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. P. urodzony (...) jest pracownikiem fizycznym. Ubezpieczony pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy przyznaną mu do dnia 31 maja 2019 r. W dniu 11 kwietnia 2019 r. T. P. złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 28 maja 2018 r. - akta ZUS, decyzja ZUS z dnia 22 czerwca 2018 r. - akta ZUS).

W toku postępowania T. P. został skierowany na badanie do lekarza orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 7 maja 2019 r. uznał ubezpieczonego za zdolnego do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 7 maja 2019 r. - akta ZUS).

Wobec wniesienia przez odwołującego sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, został zbadany w dniu 6 czerwca 2019 r. przez komisję lekarską ZUS, która stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (sprzeciw z dnia 20 maja 2019 r. - akta ZUS, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS - akta ZUS).

W oparciu o powyższe orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 6 czerwca 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. wydał decyzję z dnia 14 czerwca 2019 r. znak: (...) którą odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (decyzja ZUS z dnia 14 czerwca 2019 r. - akta ZUS).

Od przedmiotowej decyzji ubezpieczony złożył odwołanie inicjujące niniejsze postępowanie sądowe (odwołanie z dnia 10 lipca 2019 r. k. 3-4 a.s.).

Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego na podstawie opinii biegłego sądowego urologa oraz w oparciu o zebraną dokumentację medyczną ustalił, że T. P. od 17 listopada 2014 r. do 25 listopada 2014 r. przebywał w Klinice (...) w W. z powodu zapalenia trzustki. W badaniu TK stwierdzono guz pęcherza moczowego. W dniu 10 marca 2015 r. w Klinice (...) w W. miał wykonaną operację (...). Z powodów dolegliwości ze strony układu moczowego w dniu 3 października 2019 r. był badany przez urologa otrzymał leki U. oraz B. forte i skierowanie na badania laboratoryjne. Przyjęte leki nie spowodowały złagodzenia dolegliwości ze strony układu moczowego. Brak poprawy w wykonanym badaniu analizy moczu. T. P. jest leczony z powodu chorób: nowotwór złośliwy pęcherza moczowego, zapalenia pęcherza moczowego, inne zaburzenia pęcherza moczowego, nietrzymanie moczu nieokreślone, zapalenie żołądka i dwunastnicy, choroba uchyłkowa jelit, ostre zapalenie trzustki, kamica nerki i moczowodu. Zdaniem biegłego urologa utrzymujący się przewlekły stan zapalny dróg moczowych po elektroresekcji guza pęcherza moczowego, wobec zgłaszanych dolegliwości wymagają intensywnego leczenia i kontroli urologicznej. Stwierdzone schorzenia, przedstawiona dokumentacja medyczna, badanie oraz zgłaszane dolegliwości są nadal przeciwwskazaniem do wykonywania dotychczasowej pracy. Biegły stwierdził, że T. P. jest nadal częściowo niezdolny do pracy od 1 maja 2018 r. do maja 2020 r. Biegły ponadto podkreślił, że badanie potwierdziło pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego od badania lekarza ZUS z dnia 28 maja 2018 r., gdyż odwołujący wymaga nadal intensywnego leczenia oraz kontroli urologicznych (opinia biegłego urologa, k. 33-35 a.s., zaświadczenie lekarskie wystawione przez Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej (...) Sp. z o.o. w L. z dnia 21 listopada 2019 r. , k. 32 a.s., wyniki badań laboratoryjnych, k. 32 a.s.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumentację medyczną zawartą w aktach sądowych oraz aktach rentowych ubezpieczonego, a także w oparciu o dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z dziedziny urologii.

Zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentów oraz jego zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń, w związku z tym Sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy materiał dowodowy. Sąd jako materiał kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy uznał opinię powołanego biegłego sądowego lekarza specjalisty z dziedziny urologii. Sąd oparł się przede wszystkich na opinii biegłego, albowiem dowód ten pozwolił na dokładne określenie zakresu dysfunkcji jakie występują w stanie zdrowia odwołującego. Uzyskane w ten sposób wiadomości specjalne Sąd uwzględnił w całości, ponieważ opinia biegłego wydana została w oparciu o obiektywne wyniki bezpośredniego badania odwołującego oraz w oparciu o zgromadzoną dokumentację medyczną. Opinia biegłego pozwoliła na ustalenie, czy odwołujący jest niezdolny do pracy.

Sąd miał na uwadze, że organ rentowy nie podzielił stanowiska wyrażonego w opinii biegłego sądowego specjalisty urologa z dnia 25 listopada 2019 r. w zakresie stopnia niezdolności do pracy oraz okresu jej trwania, bowiem zdaniem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych dokumentacja medyczna nie potwierdza aktywnej choroby nowotworowej u ubezpieczonego oraz nie potwierdza niezdolności do pracy na poziomie kwalifikacji badanego. Z powyższym nie sposób się zgodzić, ponieważ z dokumentacji medycznej złożonej do akt przez odwołującego (k. ) wynika, że T. P. jest leczony z powodu chorób: nowotwór złośliwy pęcherza moczowego, zapalenia pęcherza moczowego, inne zaburzenia pęcherza moczowego, nietrzymanie moczu nieokreślone, zapalenie żołądka i dwunastnicy, choroba uchyłkowa jelit, ostre zapalenie trzustki, kamica nerki i moczowodu. Z kolei zdaniem biegłego urologa utrzymujący się przewlekły stan zapalny dróg moczowych po elektroresekcji guza pęcherza moczowego, wobec zgłaszanych dolegliwości wymaga intensywnego leczenia i kontroli urologicznej.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie T. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 14 czerwca 2019 r. znak:(...) jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 148 ¹ § 1 k.p.c. sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie wystąpiły przesłanki określone w art. 148 ¹ § 1 k.p.c., uzasadniające wydanie wyroku na posiedzeniu niejawnym, ponieważ po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, a także po przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłych przeprowadzenie rozprawy nie było konieczne. W szczególności, żadna ze stron w pierwszym piśmie procesowym nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy.

Na wstępie rozważań niniejszej sprawy Sąd Okręgowy wskazuje, że elementem spornym postępowania było jednoznaczne określenie stanu zdrowia odwołującego i ustalenie, czy przysługuje mu prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy.

Podstawą do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy jest przepis art. 57 ust. 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2020 r., poz. 53, dalej: ustawa emerytalna) zgodnie z którym, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące przesłanki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W powołanym przepisie określono zatem warunki konieczne do stwierdzenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie. Prawo do renty uzależnione jest przede wszystkim od faktu wystąpienia niezdolności do pracy, a ponadto niezbędne jest posiadanie wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego oraz powstanie niezdolności do pracy nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania okresów wymienionych w ustawie (z uwzględnieniem art. 57 ust. 2 ustawy emerytalnej).

Definicję osoby niezdolnej do pracy zawiera art. 12 ust. 1-3 ustawy emerytalnej, który stwierdza, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy dokonuje w formie orzeczenia Lekarz Orzecznik ZUS. Od orzeczenia Lekarza Orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do Komisji Lekarskiej ZUS. Komisja Lekarska rozpatrując sprzeciw lub zarzut wadliwości, dokonuje w formie orzeczenia oceny niezdolności do pracy i jej stopnia oraz trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy. Orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie Komisji Lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (art. 14 ust. l pkt. 1 oraz art.14 ust. 2a, 2e, 2f i ust. 3 ustawy emerytalnej).

W niniejszej sprawie organ rentowy podnosił, że odwołujący nie spełnił podstawowej przesłanki wynikającej z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, mianowicie nie jest niezdolny do pracy.

Badając istnienie pierwszej ze wskazanych przesłanek przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z dziedziny urologii, w celu ustalenia stanu zdrowia odwołującego.

Sąd Okręgowy, jako kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy uznał materiał dowodowy w postaci opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z dziedziny urologii, albowiem opinia ta pozwoliła na dokładne ustalenie charakteru i zakresu dysfunkcji jakie występują w organizmie odwołującego. Zdaniem Sądu opinia biegłego została wydana w oparciu o obiektywne wyniki badania odwołującego, a biegły lekarz sporządzający opinię jest specjalistą w swojej dziedzinie, posiadającym bogatą wiedzę medyczną i doświadczenie zawodowe.

W ocenie Sądu, z treści przedmiotowej opinii jednoznacznie wynika, że stan zdrowia odwołującego czyni go częściowo, czasowo niezdolnym do pracy. Bowiem występujące u ubezpieczonego choroby w postaci nowotworu złośliwego pęcherza moczowego, zapalenie pęcherza moczowego, inne zaburzenia pęcherza moczowego, nietrzymanie moczu nieokreślone, zapalenie żołądka i dwunastnicy, choroba uchyłkowa jelit, ostre zapalenie trzustki, kamica nerki i moczowodu powodują, że T. P. jest osobą częściowo niezdolną do pracy z powodu schorzeń nefrologicznych do maja 2020 r.

Analizując opinię biegłego Sąd doszedł do przekonania, że stanowiona miarodajny i wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez specjalistę z zakresu schorzeń występujących u odwołującego, a ponadto poprzedzona została analizą dokumentacji lekarskiej odwołującego i jego badaniem. Wydając rozstrzygnięcie Sąd miał także na względzie orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2009 r. (II UK 106/09), w którym stwierdził, że ocena całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy, wymaga z reguły wiadomości specjalnych (opinii biegłego z zakresu medycyny). Przy ocenie niezdolności do pracy, w myśl art. 12 ustawy rentowej, o tej niezdolności nie przesądza wyłącznie ocena medyczna stwierdzająca występowanie określonych jednostek chorobowych i ich wpływ na funkcjonowanie organizmu człowieka, tylko decydujące znaczenie ma ocena prawna dokonana w oparciu o okoliczności natury medycznej i okoliczności innej natury, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 12 ust. 1 i 3 oraz art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej w związku z art. 278 § 1 k.p.c.).

Z tych względów Sąd Okręgowy podzielił wnioski z opinii biegłego i uznał, że z uwagi na schorzenia urologiczne odwołujący jest częściowo i czasowo niezdolny do pracy. W związku z tym, w ocenie Sądu Okręgowego, odwołujący spełnił wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie prawa do świadczenia.

Odnośnie ustalenia terminu od jakiego Sąd Okręgowy przyznał odwołującemu prawo do renty zastosowanie znajduje w tym zakresie art. 129 pkt 1 ustawy emerytalnej, w oparciu o który świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Sąd zważył, że wypłata poprzednio przyznanego świadczenia zakończyła się z dniem 31 maja 2019 r. Wobec tego, w ocenie Sądu, zasadne jest przyznanie odwołującej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 czerwca 2019 r. do dnia 31 maja 2020 r.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Małgorzata Jarząbek