Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2020 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Paulina Lebowska

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2020 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółka komandytowa w S.

przeciwko (...) spółka akcyjna w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.439 (sześć tysięcy czterysta trzydzieści dziewięć) złotych i 5 (pięć) groszy z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 października 2018 roku;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zwraca powodowi od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 308 (trzysta osiem) złotych tytułem nadpłaconej zaliczki;

4.  zwraca pozwanemu od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 308 (trzysta osiem) złotych tytułem nadpłaconej zaliczki;

5.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.384 (jeden tysiąc trzysta osiemdziesiąt cztery) złotych i 7 (siedem) groszy tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: XI GC 1226/19

Sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 czerwca 2019 r. (...) spółka komandytowa w S. wniosła o zasądzenie od (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 8800,65 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 7816,56 zł od dnia 26 października 2018 r. do dnia zapłaty;

- 984 zł od dnia 26 października 2018 r. do dnia zapłaty,

praz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu, powódka wskazała, iż jako nabywca wierzytelności od poszkodowanego zdarzeniem drogowym dochodzi dopłaty do wypłaconego od pozwanego ubezpieczyciela sprawcy szkody odszkodowania tytułem najmu pojazdu zastępczego oraz parkowania uszkodzonego pojazdu.

Dnia 1 lipca 2019 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powoda.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował roszczenie w zakresie najmu pojazdu zastępczego, wskazując, iż dobowa stawka najmu została znacznie zawyżona, zaś okres najmu uległ nieuzasadnionemu wydłużeniu. Nadto poszkodowany nie skorzystał z oferty pozwanej dotyczącej zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, zwiększając tym samym rozmiar szkody. Natomiast w zakresie szkody dotyczącej zwrotu kosztów parkowania pojazdu po szkodzie, pozwany zakwestionowała to roszczenie co do wysokości jak i co do zasady, po 7 dniu od dnia zakwalifikowania szkody jako całkowitej, wobec wskazania oferenta mogącego nabyć pozostałość pojazdu, a także wobec nieprzedłożenia umowy o parkowanie uszkodzonego pojazdu

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 lipca 2018 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki O. (...) nr rej. (...) należący do T. Ż.. Sprawca kolizji posiadał ważne ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawarte z (...) spółką akcyjną w W..

Samochód T. Ż. podczas kolizji dachował, wskutek uszkodzeń nie nadawał się do dalszej jazdy i został odwieziony z miejsca zdarzenia na lawecie na parking (...) spółki komandytowej w S..

Poszkodowany zwrócił się do powódki o pomoc w likwidacji szkody. Wobec niemożności korzystania z własnego pojazdu w dniu 30 lipca 2018 r. T. Ż. zawarł z (...) spółką komandytową w S. umowę najmu pojazdu zastępczego marki S. nr rej. (...). W umowie najmu strony ustaliły dobową stawkę najmu na kwotę 160 zł netto/doba. Umowa została zawarta na czas nieokreślony.

Dowód:
- pełnomocnictwo z dnia 30 lipca 2018 r., akta szkody nr 0398608.01, płyta CD k. 57;

- umowa najmu z dnia 30 lipca 2018 r. k. 24-25;

- oświadczenie k. 39;

- OWU k. 26-27;

- akta szkody nr 0398608.01, płyta CD k. 57;

- zeznania świadka T. Ż. k. 81;

- zeznania P. H. k. 81;

Dnia 2 sierpnia 2018 r. powódka w imieniu poszkodowanego dokonała zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy.

Wiadomością e-mail z dnia 6 sierpnia 2018 r. ubezpieczyciel sprawcy szkody potwierdził przyjęcie odpowiedzialności co do zasady, informując jedocześnie powódkę o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego ze wskazaniem wysokości akceptowalnych stawek najmu akceptowanych przez ubezpieczyciela.

Dowód:

- akta szkody nr 0398608.01, płyta CD k. 57;

- wiadomość e-mail z dnia 6 sierpnia 2018 r. k. 38;

- zeznania P. H. k. 81;

Decyzją z dnia 10 września 2018 r. ubezpieczyciel sprawcy szkody przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 3700 zł brutto tytułem szkody całkowitej w jego pojeździe, wskazując również oferenta, który zobowiązał się do nabycia pozostałości pojazdu za kwotę 200 zł.

Dowód:
- decyzja A. z dnia 10 września 2018 r. k. 36-37;

Dnia 18 września 2018 r. poszkodowany zwrócił powódce wynajęty pojazd zastępczy.

Tego samego dnia poszkodowany zawarł z powódką dwie umowy cesji wierzytelności, na podstawie których przelał na rzecz powódki wierzytelności dotyczące szkody w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz z tytułu kosztów udzielonej pomocy drogowej i parkowania, przysługujące mu w stosunku do (...) spółki akcyjnej w W..

Dnia 24 września 2018 r. powódka wystawiła na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...), na kwotę 11 605,05 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego przez okres 51 dni, przy dobowej stawce najmu wynoszącej 160 zł netto/doba- łącznie 10 036,80 zł brutto oraz tytułem parkowania pojazdu po szkodzie od dnia 30 lipca 2018 r. do dnia 18 września 2018 r. (51 dni) przy dobowej stawce parkowania wynoszącej 25 zł netto/doba- łącznie 1568,25 zł brutto.

Dowód:
- umowy cesji wierzytelności z dnia 18 września 2018 r. k. 21-22;

- pełnomocnictwo k. 23;

- faktura VAT z dnia 24 września 2018 r. k. 28;

Dnia 25 września 2018 r. zezłomowano pojazd poszkodowanego.

Pismem z dnia 25 września 2018 r. powódka dokonała zgłoszenia wierzytelności ubezpieczycielowi sprawcy szkody, wnosząc o zapłatę łącznej kwoty 11 605,05 zł, na którą składały się kwoty 10 036,80 zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz kwota 1568,25 zł tytułem kosztów parkowania uszkodzonego pojazdu.

Dowód:

- zaświadczenie z dnia 25 września 2018 r. k. 29;

- pismo z dnia 25 września 2018 r. k. 30-31;

Decyzją z dnia 8 października 2018 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeń przyznało powódce odszkodowanie w łącznej kwocie 2804,40 zł brutto, na którą to kwotę składały się: kwota 2220,15 zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz kwota 584,40 zł tytułem kosztów parowania pojazdu poszkodowanego.

Uzasadniając decyzję, pozwana wskazała, iż uznała za uzasadniony 19 dniowy okres najmu pojazdu zastępczego i parkowania pojazdu poszkodowanego, uznając przy tym za uzasadnioną stawkę parkowania (25 zł), przy zweryfikowanej stawce najmu do kwoty 95 zł netto, wobec złożonej oferty zorganizowania najmu pojazdu zastępczego przez ubezpieczyciela.

Dowód:
- decyzja A. z dnia 8 października 2018 r. k. 32-33;

Przelewem z dnia 9 listopada 2018 r. ubezpieczyciel sprawcy wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 3700 zł tytułem szkody całkowitej zgodnie z decyzją z dnia 10 września 2018 r.

Dowód:
- potwierdzenie przelewu k. 56;

Pismem z dnia 20 maja 2019 r. powódka wezwała pozwane towarzystwo ubezpieczeń do zapłaty dalszego odszkodowania w łącznej kwocie 8800,65 zł w terminie 5 dni, na którą to kwotę składały się kwoty 7816,65 zł tytułem dalszego odszkodowania związanego z najmem pojazdu zastępczego oraz kwota 984 zł tytułem dalszego odszkodowania za parkowanie pojazdu.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 20 maja 2019 r. k. 34;

- wiadomość e-mail z dnia 20 maja 2019 r. k. 35;

Stawki za wynajem pojazdu zastępczego na rynku (...) w klasie pojazdów odpowiadających marce uszkodzonego pojazdu O. (...) i wynajętemu S. (...), czyli pojazdów z segmentu ”C” przy założeniu wynajmu na okres ponad 14 dni, gdyż taki był rzeczywisty i możliwy do przewidzenia czas trwania najmu, a także w opcji bez limitu kilometrów oraz bez udziału własnego w szkodach w II połowie 2018 r. zawierały się w przedziale 125-214 zł netto/doba, średnio 171 zł netto/doba.

Zastosowana przez powódkę stawka w umowie najmu jak i w fakturze VAT wynosząca 160 zł netto/doba była nawet niższa od stawki przeciętnej stosowanej ówcześnie przy wynajmach pojazdów z klasy C, zatem nie można uznać jej za zawyżoną.

W II połowie 2018 r. na (...) rynku brak było możliwości wynajmu pojazdu klasy C nawet w opcji podstawowej, czyli z limitem kilometrów przebiegu i zniesienia udziału własnego w ewentualnych szkodach.

Ceny przechowywania pojazdu osobowego na parkingu strzeżonym w wyspecjalizowanych firmach działających na (...) rynku lokalnym zawierały się w II połowie w przedziale 18-20 zł za dobę brutto, czyli około 15-16 zł netto za dobę, przy krótszym czasie parkowania, natomiast abonament miesięczny na parkowanie kosztował wówczas 120-150 zł brutto, czyli około 98-122 zł netto. Tym samym zastosowana rzez powódkę stawka w wysokości 25 zł netto a dobę parkowania przez łącznie 51 dni została zawyżona o 25% w stosunku do przeciętnych cen stosowanych na profesjonalnych i wyspecjalizowanych (...) parkingach. Jednakże ozwana zaakceptowała zastosowaną stawkę kwestionując czas trwania postoju.

Dowód:
- opinia biegłego sądowego W. S. k. 86-97;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w części (73%).

Podstawę prawą żądania pozwu stanowi norma wyrażona w art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którą przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z normą wyrażoną w § 4 art. 822 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Odpowiedzialność pozwanej wynika również z ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Norma zawarta w art. 35 ustawy stanowi, iż ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela wobec poszkodowanego obejmuje szkody na osobie oraz szkody w mieniu (art. 34 ust. 1 powołanej ustawy).

Odpowiedzialność ubezpieczyciela pokrywa się z odpowiedzialnością sprawcy szkody. Zgodnie z normą wyrażoną w art. 436 § 2 k.c., w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody ich posiadacze mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód na zasadach ogólnych. Oznacza to, że odpowiedzialność za skutki takiego zdarzenia oparta jest na zasadzie winy (art. 415 k.c.). Natomiast zgodnie z normą zawartą w art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Rolą odszkodowania jest wyrównanie uszczerbku majątkowego poszkodowanego – również przy cesji wierzytelności. Stąd zawsze dla ustalenia odszkodowania konieczne jest określenie faktycznego uszczerbku w majątku poszkodowanego.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu, ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej.

Legitymacja powódki do dochodzenia roszczeń na własną rzecz wynika z przedłożonej przez nią umowy cesji oraz z art. 509 k.c. Zgodnie z normą zawartą w art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Z kolei norma zawarta w art. 510 § 1 k.c. stanowi, iż umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Sporna była wysokość szkody, gdyż powódka wskazywała, że wypłacone przez pozwaną odszkodowanie w łącznej wysokości 2804,40 zł jest zaniżone.

W spornym zakresie Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, zeznaniach świadka oraz opinii biegłego sądowego W. S., niekwestionowanej przez strony.

Jak wynika z przedłożonych dokumentów, pozwana poinformowała co prawda powoda o wysokości akceptowalnych stawek, jednakże nie doszło do złożenia konkretnej oferty najmu pojazdu zastępczego zorganizowanego przez pozwaną, a co istotne wysokość akceptowalnej stawki nie została precyzyjnie określona.

W piśmie z dnia 6 sierpnia 2018 r. ubezpieczyciel poinformował powódkę, o wysokości akceptowalnych stawek najmu dla pojazdów klasy A, B, C. Po pierwsze wskazać należy, iż jest to nieprecyzyjne określenie dobowej stawki najmu. Po drugie, jak wyjaśnił biegły, stawka oferowana przez ubezpieczycieli działających na podstawie zawartych umów z wypożyczalniami pojazdów zastępczych, nie są stawkami rynkowymi. Zauważyć należy, iż są to stawki wynegocjowane przez ubezpieczycieli z wypożyczalniami, jako bardziej korzystne, pod warunkiem dostarczania wypożyczalniom klientów, jednak nadal nie są to stawki obowiązujące na rynku. Nadto biegły wskazał, iż ówcześnie na rynku lokalnym niemożliwym było wynajęcie pojazdu zastępczego nawet w wersji podstawowej przy takiej wysokości stawek jakie wskazała pozwana.

Odpowiedzialność pozwanej nie była kwestionowana przez strony, czego dowodem jest nadto wypłata przez pozwaną odszkodowania za szkodę. Strona pozwana podnosiła jednakże, iż roszczenie powódki jest zawyżone, a wypłacone odszkodowanie w wysokości 2804,40 zł w pełni rekompensuje powstałą szkodę. Nadto pozwana zakwestionowała koszty wynikające z parkowania uszkodzonego pojazdu, wypłacając odszykowanie w części za parkowanie pojazdu uznając stawkę zastosowaną przez powódkę, kwestionując okres parkowania.

Zgodnie z art. 361 § 1 i 2 k.c. Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Jednakowoż istnieje też obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i 826 § 1 k.c.), co określa się ogólnie obowiązkiem minimalizacji szkody. Nie ma w tym zakresie więc racji powód, którego twierdzenia można sprawdzić do żądania akceptacji każdej stawki najmu. Kwestia ta jest przedmiotem wielu wypowiedzi judykatury, a podsumowaniem orzecznictwa w tym zakresie jest uchwała Sądu Najwyższego z 24 sierpnia 2017 r. w sprawie III CZP 20/17 - wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione.

Oczywiście poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania oferty najtańszej i najkorzystniejszej. Uznając, że sam fakt poszkodowania i koniczność aktywności poszkodowanego w zakresie likwidacji szkody jest sam w sobie na tyle obciążający i absorbujący, pierwszeństwo przyznać należy zapewnieniu poszkodowanemu komfortu, a nawet poczucia bezpieczeństwa i profesjonalnego wsparcia. Nie jest więc tak że zawsze najtańsza oferta będzie najkorzystniejsza. Ubezpieczyciele także wyciągają wnioski z orzecznictwa Sądów i zauważalna stała się tendencja organizowania przez nich najmu pojazdu zastępczego. Sąd na podstawie podobnych spraw dostrzega, że zdarzają się sytuacje że propozycja najmu jest tak zawoalowana, że niedostrzegalna w natłoku informacji, bywa że jest iluzoryczna, a eksponowany koszt najmu nie zawiera w sobie wszystkich istotnych dla poszkodowanego elementów lub wiąże się z różnymi niedogodnościami (w jednej ze spraw dostępny dla poszkodowanego w S. pojazd zastępczy znajdował się w G.), tyle że nie ma podstaw z góry zakładania takiej sytuacji. Zauważyć też należy fakt, że to ubezpieczyciel sprawcy finansuje najem pojazdu zastępczego i musi mieć on zagwarantowany wpływ na ten najem. W przeciwnym wypadku doszłoby do sytuacji, gdzie firmy zajmujące się wynajmem pojazdów zastępczych i które zapewniają poszkodowanego o bezpłatności ich usług, same dyktują jaka stawka jest dla nich odpowiednia.

Należy też podkreślić, że kwestia określenia czy faktycznie oferta najmu złożona przez ubezpieczyciela jest niekorzystna, nie może być oderwana od sytuacji poszkodowanego, okoliczności w jakich on korzystał ze swojego pojazdu oraz również z faktu że dochodzi do najmu pojazdu zastępczego, co może z natury determinować pewne ograniczenia.

W rozpoznawanej sprawie powód jako reprezentant poszkodowanego otrzymał informację o możliwości zorganizowania przez ubezpieczyciela sprawcy najmu pojazdu zastępczego, jednakże informacja ta nie zawierała pełnej oferty, odnosiła się jedynie do możliwości skorzystania z najmu pojazdu zastępczego w razie potrzeby, nadto na co wskazał świadek, mimo próby skontaktowania się z ubezpieczyciel w sprawie najmu, nie udało się doń dodzwonić powodowi w obecności poszkodowanego.

Mając powyższe na uwadze, w świetle niewykazania przez stronę pozwaną złożenia oferty najmu poszkodowanemu powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

Za uzasadnioną stawkę najmu, Sąd uznał stawkę obowiązująca w umowie najmu tj. 160 zł netto/doba. Natomiast jeśli chodzi o uzasadniony okres najmu, przyjąć należało okres najmu od dnia rozpoczęcia najmu, do dnia 11 września 2018 r. tj. 44 dni, a więc do dnia otrzymania przez poszkodowanego kwoty odszkodowania tytułem szkody całkowitej, w związku z tym, iż poszkodowany nie dysponował środkami na zakup nowego pojazdu, a w szczególności nie poszukiwał nowego pojazdu. Na marginesie zauważyć, należy iż jak zeznał poszkodowany, po zwrocie pojazdu zastępczego, potrzeby transportowe realizował przy użyciu komunikacji miejskiej czy samochodów użyczonych od członków rodziny. Z tego względu niezasadnym było wydłużenie uzasadnionego okresu najmu o 7 dni potrzebnych na poszukiwanie nowego pojazdu, więc okres najmu (51 dni) należało skrócić o czas potrzebny na poszukiwanie nowego pojazdu, tj. wspomniane 7 dni, wobec czego uzasadniony okres najmu wynosił 44 dni.

Wydłużanie okresu najmu poza okres, kiedy poszkodowany otrzymał odszkodowanie jawi się jako niezasadne. Co do zasady, wypłata odszkodowania a zatem likwidacja szkody, zwalnia ubezpieczyciela od odpowiedzialności za szkodę. Wydłużenie tego okresu mysi być uzasadnione i dotyczy wyjątkowych przypadków. W sprawie niniejszej nie zaszły żadne okoliczności uprawniające poszkodowanego do kontynuowania najmu, którego kosztami należałoby obciążyć pozwanego.

Mając powyższe na uwadze kwota należnego odszkodowania wynosiła 8659,20 zł brutto (44 dni x 160 zł x 23%). Biorąc pod uwagę, iż ubezpieczyciel sprawcy wypłacił odszkodowanie tytułem najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2220,15 zł powództwo zasługiwało na uwzględnienie w wysokości kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy kosztem najmu ustalonym przez Sąd a kwotą dotychczas wypłaconego odszkodowania tj. w zakresie kwoty 6439,05 zł i taką kwotę należało zasądzić w pkt I, oddalając powództwo w pozostałym zakresie w zakresie kwoty 984 zł tytułem kosztów parkowania wobec nieprzedłożenia przez stronę powodową umowy na okoliczność świadczenia usługi parkowania i wyrażenia przez poszkodowanego zgody na jej zawarcie. Jak również wobec znacznego zawyżenia kosztów, na co wskazał biegły, podkreślając, iż cena miesięcznego abonamentu w ówczesnym okresie wynosiła 120-150 zł brutto, co czyniło nieopłacalnym rozliczenie usługi parkowania w stawkach dobowych.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 i 2 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu, jako że powód żądał odsetek po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody w zakresie najmu co nastąpiło pismem z dnia 25 września 2018 r.

W pkt 3 i 4 Sąd nakazał zwrócić stronom od (...) S. (...) w S. niespożytkowane koszty w sprawie. Strony uiściły zaliczki w kwotach po 800 zł, zaś koszt sporządzenia opinii wyniósł 984 zł, przy czym wynagrodzenie biegłego wypłacono w równych częściach po 492 zł, zatem każdej ze stron do zwrotu pozostaje kwota 308 zł.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 100 k.p.c. Ponieważ powódka wygrał sprawę w 73 % a przegrała w 27 %. Na koszty poniesione przez powódkę składa się opłata od pozwu 441 złotych, od pełnomocnictwa 17 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika 1800 złotych oraz koszt sporządzenia opinii w kwocie 492 złotych z czego 73 % daje kwotę 2007,50 złotych. Koszty poniesione przez pozwaną to opłata od pełnomocnictwa 17 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika 1800 złotych oraz koszt sporządzenia opinii w kwocie 492 złotych, z czego 27 % daje kwotę 623,43 złotych, zaś 2007,50 złotych – 623,43 złotych, co daje kwotę 1384,07 złotych i taką kwotę pozwana zobowiązana została zwrócić powódce.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...) P. B.;

2. (...)

3. (...)