Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2020 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2020 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W.

przeciwko E. G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej E. G. na rzecz powoda (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. kwotę 15.610,41zł (piętnaście tysięcy sześćset dziesięć złotych czterdzieści jeden groszy) wraz z odsetkami;

a)  ustawowymi za opóźnienie w wysokości 7% liczonymi od kwoty 1.372,77zł (tysiąc trzysta siedemdziesiąt dwa złote siedemdziesiąt siedem groszy) od dnia 17 października 2019 roku do dnia 13 lutego 2020 roku,

b)  umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 14.213,12zł (czternaście tysięcy dwieście trzynaście złotych dwanaście groszy) od dnia 11 października 2019 roku do dnia 13 lutego 2020 roku,

2.  należność zasądzoną w punkcie 1 (pierwszym) wyroku wraz z odsetkami, tj. kwotę 16.323,19zł (szesnaście tysięcy trzysta dwadzieścia trzy złote dziewiętnaście groszy) rozkłada na 41 miesięcznych rat, 40 rat w wysokości 400zł (czterysta złotych) każda rata i ostatnia 41 rata w wysokości 323,19zł (trzysta dwadzieścia trzy złote dziewiętnaście groszy), płatnych do 25-tego dnia każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następnego od tego, w którym niniejszy wyrok się uprawomocni, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 7% w razie nieuiszczenia poszczególnych rat w terminie, od dnia wymagalności każdej raty do dnia zapłaty, a w razie zmiany odsetek ustawowych za opóźnienie z tymi odsetkami;

3.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

4.  nie obciąża pozwanej E. G. kosztami procesu.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 1114/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank SA z siedzibą we W. wniósł przeciwko E. G. pozew o zapłatę kwoty 15.610,41 zł wraz z odsetkami oraz o zasądzenie kosztów procesu – do rozpoznania w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w dniu 13 czerwca 2016 roku pozwana zawarła z powodem umowę kredytu nr 156504191607 zł., z której się nie wywiązała, w związku z czym umowa została jej wypowiedziana. Po upływie okresu wypowiedzenia, w dniu 29 lipca 2019 r. całe zobowiązanie zostało podstawione w stan natychmiastowej wymagalności. Powód podkreślił, iż na dochodzoną pozwem kwotę składa się: 14.213,12 zł. tytułem niespłaconego kapitału (wyliczona na dzień sporządzenia pozwu z uwzględnieniem wszystkich wpłat, które zostały zaksięgowane przed tą datą) wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi od dnia 11 października 2019 r., 1372,77 zł. suma odsetek umownych i karnych wyliczona na dzień sporządzenia pozwu wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie na podstawie art. 481 § 2 k.c. oraz 482 k.c. Powód wskazał, ze odsetki nie są kapitalizowane. Dochodzono również pozwem kwotę 24,52 zł. tytułem kwoty opłaty za pakiet usług bankowych, w wysokości 2,70 zł. miesięcznie za okres obowiązywania umowy.

W dniu 26 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1986936/19 Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny przekazał rozpoznanie niniejszej sprawy Sądowi Rejonowemu w Człuchowie.

Pozwana E. G. na rozprawie w dniu 13 lutego 2020 r. przyznała, ze pozew jest zasadny. Podkreślała, ze jest zadłużona, albowiem ma trudną sytuację, ponieważ mieszka z mężem, który jest po operacji oraz dwoma chorymi synami Przyznała, że zawierała przedmiotową umowę i jej nie spłaciła, w związku z czym pozostała należność dochodzoną pozwem, którą zgadza się zapłacić w ratach. Poinformowała, ze był u niej przedstawiciel powoda, który poinformował ja, że połowę zadłużenia mogą jej umorzyć. Wyjaśniała, ze jej mąż nie uczestniczy w opłatach tylko pieniądze trzyma dla siebie, nie oddaje pieniędzy, czasami robi zakupy. Obecnie, od dwóch lat, mąż pracuje, ale umowę ma do maja. Z tego tytułu ma na rękę 1.700-1.800zł., początkowo mąż, jak zaczął pracę, to oddawał jej wypłatę na utrzymanie, ale później zaprzestał. Powódka wyjaśniała, ze ma emeryturę (od lipca 2019 ) w wysokości 800zł. Wcześniej nie pracowała była na zasiłku na syna. Jeden syn (37 lat) poszedł pracy. Drugi syn M., ma umiarkowany stopień niepełnosprawności na stałe, otrzymuje rentę socjalną w wysokości 900zł., nigdy nie pracował, miał nauczanie indywidualne. Wyjaśniała, ze w czasie gdy brała przedmiotową pożyczkę, to mąż dawał jej pieniądze, ponieważ jego wypłata była przelewana na jej konto i ona nią dysponowała. Prosiła męża o pomoc w spłacie zadłużenia, ale on nie wyraził zgody. Podkreślała, że chciałaby spłacić zadłużenia, ale może dokonać tego tylko w ratach w wysokości 400 zł do 25-go dnia każdego miesiąca. Przyznała, ze wcześniej, przed emeryturą dostawała zasiłek na syna w wysokości 1.900zł, który nadal wymaga cały czas opieki, nie opuszcza jej na krok, ma epilepsje, musi z nim spać. Nikt jej nie poinformował, że miała prawo zostać na zasiłku, ZUS może jej emeryturę zawiesić, jednakże opieka się nie zgadza aby wróciła do zasiłku skoro z niego zrezygnowała. Wówczas miałaby 1.000zł więcej.

Powód nie zakwestionował okoliczności faktycznych przedawnionych przez pozwaną.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana E. G. zawarła w dniu 13 czerwca 216 r. umowę o kredyt gotówkowy plus nr (...) w wysokości 25009,32 zł, obejmujący środki na cele konsumpcyjne 2300 zł, środki przeznaczone na spłatę zobowiązań finansowych kredytobiorcy wobec banku 15659,22 zł., środki przeznaczone na sfinansowanie ubezpieczenia na życie 4201,57, środki przeznaczone na sfinansowanie prowizji banku za udzielenie kredytu 2498,43 zł., środki na sfinansowanie składki z tytułu ubezpieczenia assistance 342 zł. oraz środki na przeznaczone na sfinansowanie opłaty za wybrany przez kredytobiorcę sposób przekazania środków przeznaczonych na cele konsumpcyjne 8,10 zł.

bezsporne, ponadto dowód: umowa k. 16-18

Pozwana pomimo swojego zobowiązania wobec powoda, wynikającego z umowy, nie regulowała rat pożyczki w ustalonych terminach.

bezsporne,

Pozwana E. G. mieszka z mężem, który jest po operacji oraz dwoma chorymi synami. Mąż pozwanej od dwóch lat pracuje, umowę ma do maja 2020 r. Nie uczestniczy w opłatach, pieniądze trzyma dla siebie, czasami robi zakupy. Z tytułu wynagrodzenia ma na rękę 1.700-1.800zł. Początkowo mąż pozwanej, jak zaczął pracę, to oddawał jej wypłatę na utrzymanie, ale później zaprzestał. Powódka od lipca 2019 r. ma emeryturę w wysokości 800zł. Wcześniej nie pracowała była na zasiłku na syna w wysokości 1.900zł. Trzydziestosiedmioletni syn pozwanej pracuje, drugi syn M., ma umiarkowany stopień niepełnosprawności na stałe, otrzymuje rentę socjalną w wysokości 900zł., nigdy nie pracował, miał nauczanie indywidualne. Syn nadal wymaga cały czas opieki, ma epilepsje, nie opuszcza pozwanej na krok, pozwana musi z nim spać. W czasie gdy E. G. zawierała przedmiotową umowę, to mąż dawał jej pieniądze ( jego wypłata była przelewana na konto pozwanej), to ona dysponowała jego wynagrodzeniem z tytułu umowy o pracę.

bezsporne, wyjaśnienia pozwanej. 39

Wobec braku spłaty rat powód wypowiedział pozwanej umowę kredytu.

bezsporne

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie stan faktyczny był bezsporny. Pozwana uznała powództwo nie kwestionując faktu, iż zawarła umowę opisaną w pozwie. Przyznała, iż nie wywiązała się z zaciągniętego zobowiązania, podkreślając, że jej sytuacja osobista i majątkowa jest bardzo trudna.

Z treści art. 229 k.p.c. wynika, że nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości.Za „fakty przyznane" rozumie się w nauce i praktyce fakty twierdzone przez jedną stronę i potwierdzone, jako zgodne z prawdą, przez stronę przeciwną w drodze wyraźnego oświadczenia wiedzy (przyznania) złożonego w toku (w każdym stadium) postępowania. Podkreślić należy, ze pozwana uznała powództwo. Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o dowody przedstawione przez powoda oraz oświadczenie pozwanej, należało uwzględnić żądanie powoda w całości, w związku z czym Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 15.610,41 zł wraz z odsetkami, których domagała się strona powodowa.

Zgodnie z treścią art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Takie wypadki zachodzą, jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłoczne lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody (vide: A. Jakubecki, Komentarz do art. 320 Kodeksu postępowania cywilnego, Lex Omega). Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat ( uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego - zasada prawna z dnia 22 września 1970 roku, III PZP 11/70, OSNC 1971, nr 4, poz. 61).

W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu, zasądzone roszczenie na mocy art. 320 k.p.c. należało rozłożyć na raty, z uwagi na sytuację materialną i osobistą pozwanej. Niezastosowanie w tym wypadku przepisu art. 320 k.p.c. mogłoby narazić ją i jej rodzinę na niepowetowaną szkodę. Biorąc pod uwagę, ze Sąd rozłożył należność dochodzoną pozwem na raty, a tym samym nie uwzględnił żądania powoda w całości co do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem wraz z odsetkami, w tym zakresie Sąd oddalił powództwo (pkt 3 wyroku).

Zauważyć należy, że brak spłaty zobowiązania wynikającego z przedmiotowej umowy spowodowane było faktem, ze pozwana mieszka z mężem, który jest po operacji oraz dwoma chorymi synami. Wprawdzie jej mąż od dwóch lat pracuje, jednakże umowę ma do maja 2020 r. Nie uczestniczy on jednak w opłatach, pieniądze trzyma dla siebie, czasami tylko robi zakupy. Z tytułu wynagrodzenia ma na rękę 1.700-1.800zł. Początkowo, w czasie gdy pozwana zawierała przedmiotową umowę, jej mąż oddawał jej wypłatę na utrzymanie, ale później zaprzestał. Powódka od lipca 2019 r. ma emeryturę w wysokości 800zł. Wcześniej nie pracowała była na zasiłku na syna w wysokości 1.900zł. Trzydziestosiedmioletni syn pozwanej obecnie pracuje, drugi syn M., ma umiarkowany stopień niepełnosprawności na stałe, otrzymuje rentę socjalną w wysokości 900zł., nigdy nie pracował, miał nauczanie indywidualne. Syn nadal wymaga cały czas opieki, ma epilepsje, nie opuszcza pozwanej na krok, pozwana musi z nim spać. Strona powodowa nie zakwestionowała twierdzeń pozwanej.

Sąd odstąpił również od obciążenia pozwanej kosztami procesu.

Zgodnie z treścią art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przepis ten ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Jest rozwiązaniem szczególnym, niepodlegającym wykładni rozszerzającej, wykluczającym stosowanie wszelkich uogólnień, wymagającym do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności. Nie konkretyzuje on pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawia ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi ( porów. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73, LEX nr 7366). Sąd bierze pod uwagę przesłanki związane z samym przebiegiem postępowania oraz dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony.

Sąd, biorąc pod uwagę, że pozwana uznała powództwo na pierwszej rozprawie oraz uwzględniając jej sytuację osobistą i majątkową, odstąpił od obciążenia jej kosztami procesu.