Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 153/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 16 sierpnia 2018r. sygn. akt II K 873/17

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

A. Z.

oskarżony figuruje w kartotece karnej Krajowego Rejestru Karnego;

Informacja z K.

417

2.

A. Z.

Oskarżony jest osobą nadużywającą alkoholu od wielu lat i nie leczy się odwykowo oraz pozostaje w konflikcie z siostrą M. Z. (1);

Wywiad środowi-skowy

401-402

3.

A. Z.

Oskarżony ma zdiagnozowane zaburzenia adaptacyjne, nie leczy się psychiatrycznie, nie obserwowano u niego objawów psychotycznych, a powodem pobytów w szpitalu psychiatrycznym były gołosłowne deklaracje samobójcze osoby uzależnionej od alkoholu; brak podstaw do uznania, że zachodzą wątpliwości odnośnie poczytalności oskarżonego;

D.-tacja medyczna

274

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1. 

Informacja z K.

dokument wystawiony przez uprawniony podmiot tj. Krajowy Rejestr Karny – Punkt Informacyjny przy Sądzie Okręgowym; informacja jest aktualna tj. wystawiona w dniu 18 grudnia 2019r.

Wywiad środowiskowy sporządzony przez kuratora

Wywiad zawiera wszystkie niezbędne elementy dotyczące charakterystyki środowiska rodzinnego oskarżonego i zawodowego, jego wykształcenia, stanu zdrowia oraz zawiera własne spostrzeżenia kuratora; został sporządzony w sposób staranny na podstawie informacji uzyskanych od opiniowanego, pokrzywdzonej i dzielnicowego oraz na podstawie akt dozoru w innej sprawie, a także własnych spostrzeżeń kuratora ;

Dokumentacja medyczna

Dokumentacja w formie kserokopii niepotwierdzonej za zgodność z oryginałem, nie budzi jednak wątpliwości autentyczność dokumentów opatrzonych imiennymi pieczątkami i podpisami lekarzy;

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut w apelacji prokuratora

1.

Rażąco niewspółmiernej kary wymierzonej oskarżonemu A. Z. poprzez uznanie, że kara łączna 10 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona przy zastosowaniu zasady asperacji w wyniku połączenia kary 8 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z pkt 1 oraz kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z pkt 2 stanowi sankcję adekwatną do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu, podczas gdy pogłębiona analiza okoliczności sprawy o charakterze przedmiotowym oraz podmiotowym, a zwłaszcza przewaga okoliczności obciążających nad łagodzącymi, w tym wgląd na intensywność działań podejmowanych przez oskarżonego oraz ich rozległy czasookres prowadzi do wniosku, że kara ta jawi się jako nader łagodna;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kary jednostkowe 8 miesięcy i 6 miesięcy wymierzone za czyny z pkt 1 i 2 takich cech nie noszą, a należycie uwzględniają wszelkie dyrektywy sądowego wymiaru kary, przewidziane w art. 53 § 1 k.k. Wbrew zarzutom skarżącego kary jednostkowe są adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości obu czynów. Wprawdzie oba czyny cechują się rozległym czasookresem, ale stopień natężenia przemocy fizycznej nie był znaczny, skoro w przypadku matki polegała na szarpaniu, popychaniu, wykręcaniu rąk, a spowodowane przez oskarżonego uszkodzenia ciała matki stanowiły lekkie obrażenia ciała. Natomiast przemoc fizyczna wobec siostry, chociaż bardziej intensywna, bo polegająca na biciu pięściami po całym ciele, kopaniu i popychaniu, nie skutkowała powstaniem widocznych obrażeń ciała, skoro pokrzywdzona przez cały kilkuletni okres znęcania ani razu nie skorzystała z możliwości wykonania obdukcji lekarskiej. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd Rejonowy słusznie uwzględnił zamiar, motywy, którymi kierował się sprawca, rodzaj zaatakowanego dobra, sposób oraz skutki działania oskarżonego, który swoimi negatywnymi zachowaniami wynikającymi z nadużywania alkoholu, destabilizował egzystencję członków rodziny i przyczynił się do pogorszenia stanu zdrowia matki oraz trwałego konfliktu z siostrą. Sąd Rejonowy trafnie jednak wziął pod uwagę zeznania świadka K. B., który oprócz negatywnych zachowań oskarżonego zrelacjonował także znaczącą pozytywną zmianę zachowania oskarżonego w ostatnim okresie życia matki, kiedy wymagała już stałej opieki. Oskarżony w tym bardzo trudnym okresie opiekował się matką, przygotowywał posiłki, wykonywał czynności pielęgnacyjne i jeździł z nią do szpitala. Taka zmiana w zachowaniu oskarżonego wobec jednej z pokrzywdzonych niewątpliwie stanowi istotną okoliczność łagodzącą. Tym bardziej, że w przypadku osób uzależnionych od alkoholu trudno uznać taką postawę za naturalną i oczywistą. Wymierzone kary jednostkowe oraz kara łączna 10 miesięcy pozbawienia wolności we właściwy sposób miarkuje represję karną wobec oskarżonego i stanowi właściwą ocenę oraz podsumowanie przestępczej działalności oskarżonego wobec pokrzywdzonych, które niewątpliwie było bardzo rozciągnięte w czasie i cechowało się intensywnością, ale wynikało przede wszystkim z uzależnienia oskarżonego od alkoholu i braku woli podjęcia leczenia odwykowego. Na brak potrzeby długotrwałej izolacji penitencjarnej oskarżonego wskazuje także zmienna postawa pokrzywdzonej M. Z. (1), która początkowo nie chciała aby brat „trafił za kraty” i chciała aby podjął leczenie (k.14v). Dopiero po śmierci matki postawa pokrzywdzonej (siostry oskarżonego) uległa zmianie i obecnie wnioskuje ona o wymierzenie oskarżonemu długotrwałej kary pozbawienia wolności (k.301), co może wynikać także z konfliktu na tle majątkowym pomiędzy rodzeństwem.

Trudno wskazać logiczny argument dla którego wykonanie obecnie kary w wymiarze 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności, miałaby wpłynąć na oskarżonego bardziej wychowawczo i zapobiec popełnieniu przez oskarżonego kolejnego przestępstwa, a także pozytywnie wpłynąć na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Zdaniem Sądu Odwoławczego uwzględnienie wniosków odwoławczych skutkowałoby jedynie zwiększeniem represji karnej i to wobec oskarżonego, który nigdy wcześniej nie był karany. Kara nie może mieć jedynie charakteru odwetowego, lecz powinna także skłaniać skazanego do zmiany swojego zachowania. Trzeba mieć na względzie, iż zbyt długi okres przebywania w zakładzie penitencjarnym może przynieść skutek odwrotny do zamierzonego. Kara zbyt długa zamiast wychowywać sprawcę i odstraszać go przed powrotem na drogę przestępstwa, może wywołać w nim poczucie krzywdy i zachęcić do łamania prawa w dalszym ciągu. Sąd Odwoławczy nie znalazł także podstaw do zakwestionowania trafności stanowiska Sądu Rejonowego odnośnie wymiaru kary łącznej 10 miesięcy pozbawienia wolności. Wymiar kary łącznej, zgodnie z treścią art. 86 § 1 k.k. kształtował się od najwyższej kary jednostkowej 8 miesięcy do sumy czyli 14 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd I instancji wymierzył karę łączną na zasadzie asperacji. Wymierzając karę łączną sąd meriti powinien zbadać związek przedmiotowo – podmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami. Związek ten jest stosunkowo bliski ze względu na podobieństwo rodzajowe obu przestępstw skierowanych przeciwko rodzinie. Rację ma Sąd rejonowy wskazując na popełnienie obu czynów w okresach czasu zachodzących na siebie oraz z tej samej motywacji, co świadczy o stosunkowo bliskim związku przedmiotowo-podmiotowym między przestępstwami. W tej sytuacji wymiar kary łącznej powinien uwzględniać ten związek obu przestępstw, dlatego zasada asperacji znajduje w niniejszej sprawie zastosowanie. Wymiarowi kary łącznej na zasadzie asperacji nie sprzeciwia się też liczba popełnionych przestępstw jednostkowych – 2 czyny, ani wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara ta ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego. Wbrew twierdzeniom prokuratora wymiar kary łącznej nie będzie w tym przypadku nagrodą czy zachętą do naruszania porządku prawnego, zwłaszcza, że oskarżony zmienił swoje zachowanie w stosunku do matki przed jej śmiercią i opiekował się nią w ostatnim najtrudniejszym okresie choroby.

Wniosek

O zmianę przedmiotowego wyroku:

- w pkt 1 poprzez wymierzenie oskarżonemu za czyn z art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. kary 1 (roku) pozbawienia wolności,

- w pkt 2 poprzez wymierzenie oskarżonemu za czyn z art. 207 § 1 k.k. kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

- w pkt 3 poprzez wymierzenie kary łącznej roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności,

- utrzymanie wyroku w mocy w pozostałym zakresie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W ocenie Sądu Odwoławczego kary jednostkowe w wymiarze roku za czyn 1 oraz 10 miesięcy pozbawienia wolności za czyn 2 oraz kara łączna roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności, stanowiłyby nadmierną represję, nieadekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynów. Sąd rejonowy wymierzając karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności miał na uwadze stopień związku podmiotowo- przedmiotowego obu przestępstw oraz prewencyjne oddziaływanie kary, dlatego zarzut rażącej niewspółmierności kary jest nietrafny. W tym stanie rzeczy nie można także podzielić argumentów apelacji prokuratora, iż w odniesieniu do oskarżonego kary jednostkowe za oba czyny jak i kara łączna okazały się rażąco łagodne.

Lp.

Zarzut w apelacji oskarżycielki posiłkowej

2.

- naruszenie przepisów postępowania poprzez pominięcie/oddalenie przez sąd zgłaszanych przez oskarżycielkę posiłkową wniosków dowodowych,

- niezastosowanie środka zabezpieczającego zgodnie z ustawą o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie z dnia 29 lipca 2005r. w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej M. Z. (1),

- niezastosowanie decyzji o eksmisji sprawcy,

- rażącej niewspółmierności kary bezwzględnego pozbawienia wolności w związku ze znacznym stopniem szkodliwości społecznej;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy zasadnie oddalił wnioski dowodowe oskarżycielki posiłkowej, jako zmierzające jedynie do przedłużenia postępowania, albowiem płyta CD (k.273) zawiera rozmowy telefonicznie (zapis dźwięku) nagrane przez oskarżycielkę posiłkową w nieustalonych okolicznościach oraz zdjęcia m.in. dokumentów złożonych w formie papierowej (k.274). Przeprowadzenie tego dowodu na rozprawie wiąże się nie tylko z koniecznością odsłuchania kilkugodzinnych nagrań zapisu dźwięku, ale także z koniecznością zweryfikowania tych nagrań pod kątem autentyczności zapisu, określenia kontekstu sytuacyjnego i zidentyfikowania zarejestrowanych osób oraz dopuszczenia opinii fonoskopijnej. Przeprowadzenie tego dowodu znacznie wydłużyłoby więc postępowanie karne, które na etapie złożenia płyty CD zmierzało już do zakończenia. Natomiast złożone przez oskarżycielkę posiłkową dokumenty w większości znajdowały się już w aktach sprawy, a kserokopie odręcznych anonimowych zapisków oraz listów oskarżonego wymagałyby potwierdzenia autentyczności oraz zidentyfikowania ich autorów, a zatem skutkowałoby przeprowadzeniem kolejnych czasochłonnych czynności dowodowych. W tej sytuacji przeprowadzenie zawnioskowanych dowodów zmierzało jedynie do przedłużenia postępowania. Tylko dwa ze złożonych przez oskarżycielkę dokumentów medycznych dotyczących stanu zdrowia psychicznego oskarżonego (karty informacyjne ze Szpitala (...) oraz Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie (...) w P.), mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż dotyczą zniwelowania ewentualnych wątpliwości co do stanu poczytalności oskarżonego, dlatego zostały ujawnione na rozprawie odwoławczej. W tym więc tylko ograniczonym zakresie tj. odnośnie wskazanych dwóch dokumentów, zarzut naruszenia przepisów postępowania poprzez pominięcie dowodu przez Sąd Rejonowy jest zasadny, ich ewentualne ujawnienie nie miało bowiem żadnego wpływu na przedłużenie postępowania przed sądem I instancji.

Rację ma również skarżąca zarzucając niezastosowanie przez Sąd rejonowy środka karnego w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej M. Z. (1). Zastosowanie tego środka jest bowiem uzasadnione w świetle zapewnienia poczucia bezpieczeństwa pokrzywdzonej oraz celowe aby zapobiec negatywnym zachowaniom oskarżonego w przyszłości. Podstawą prawną do zastosowania tego środka jest jednak przepis art. 41a Kodeksu Karnego, a nie ustawa z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Orzekając zakaz zbliżania się do określonej osoby, sąd wskazuje odległość od osoby chronionej, którą skazany obowiązany jest zachować, a w ocenie Sądu Okręgowego taką odległością minimalną i bezpieczną jest odległość 100 metrów. Wbrew jednak żądaniom skarżącej Sąd nie może orzec takiego środka dożywotnio, albowiem zgodnie z art. 43 § 1 k.k. orzeka się go w latach od roku do lat 15. W ocenie Sądu Okręgowego zakaz na okres 3 lat w stopniu wystarczającym zapewni poczucie bezpieczeństwa pokrzywdzonej. Żądanie aby Sąd zastosował taki zakaz także w stosunku do przyszłego potomstwa pokrzywdzonej oraz jej rodziny, w tym babci i jej męża, jest w ocenie Sądu nieuzasadnione i nieadekwatne do okoliczności popełnienia przypisanych czynów, jak również sposobu zachowania oskarżonego. Zakaz zbliżania się oskarżonego oraz kontaktów z babcią i innymi członkami rodziny jest w ocenie Sądu nadmierną represją i niehumanitarnym sposobem rozwiązywania problemów rodzinnych. Niewątpliwie choroba alkoholowa oskarżonego i agresywne zachowania, są uciążliwe i trudne do zniesienia dla jego siostry i całej rodziny, ale nie oznacza, że oskarżonego należy odizolować na okres kilku lat od wszystkich członków rodziny, pozostawiając go na całkowitym marginesie życia rodzinnego. Orzeczenie takiego zakazu jest w ocenie sądu nadmierną i nieadekwatną represją, w dodatku niemożliwą do wyegzekwowania. Trudno bowiem zakazać oskarżonemu jakichkolwiek kontaktów ze wszystkimi członkami rodziny w sytuacji, gdy pomiędzy stronami nadal nie zostały rozwiązane wszystkie sprawy majątkowe związane ze sprzedażą domu, w którym oskarżony przez wiele lat zamieszkiwał, a do którego sprzedaży pokrzywdzona otrzymała pełnomocnictwo od wspólnej krewnej. Wbrew żądaniom oskarżycielki posiłkowej orzeczenie nakazu okresowego opuszczenia lokalu dotyczy tylko lokalu zajmowanego wspólnie z osobą pokrzywdzoną. Tymczasem oskarżycielka posiłkowa M. Z. (1) od 2013r. nie mieszka w domu w którym zamieszkuje oskarżony. Brak więc podstawy prawnej do nakazania oskarżonemu opuszczenia domu w J. przy ul. (...), zwłaszcza że z wywiadu środowiskowego wynika, że oskarżony od ubiegłego roku tam nie mieszka. Ponadto przed Sądem Rejonowy w Otwocku toczy się postępowanie o eksmisję (sygn.akt IC 1496/18), w którym pozwanym jest A. Z., gdyż dom jest własnością jego ciotki A. Ś., która mieszka w Stanach Zjednoczonych Ameryki, a jej pełnomocnikiem jest oskarżycielka posiłkowa.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności jest chybiony. W ocenie Sądu Odwoławczego kara 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 207 § 1 k.k. jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości tego czynu. Brak podstaw do wymierzenia wobec oskarżonego kary 3 lub 4 lat pozbawienia wolności, w sytuacji gdy fizyczne znęcanie się nad oskarżycielką posiłkową nie skutkowało powstaniem żadnych widocznych obrażeń ciała.

Wniosek

O zmianę wyroku poprzez wydanie dożywotniego zakazu zbliżania do pokrzywdzonej M. Z. (1) i jej potomstwa w przyszłości jak również jej babci M. M. oraz jej męża J. M. lub przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest zasadny w zakresie braku orzeczenia przez Sąd Rejonowy środka karnego w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej M. Z. (1), albowiem zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość nie mniejszą niż 100 m przez okres 3 lat ma zapobiec podobnym zachowaniom oskarżonego w przyszłości i zminimalizować poczucie zagrożenia u pokrzywdzonej. Natomiast orzeczenie zakazu zbliżania się dożywotnio oraz wobec pozostałych członków rodziny, a nawet przyszłego potomstwa oskarżycielki posiłkowej nie może zostać orzeczony wobec braku podstaw prawnych do orzekania dożywotnio takich zakazów, skoro przepis art. 43 § 1 k.k. przewiduje maksymalny okres 15 lat. Ponadto brak jest możliwości orzeczenia takiego zakazu wobec osób, które nie były pokrzywdzone przestępstwem.

Brak przesłanek do podwyższenia wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności, zarówno kary jednostkowej za czyn z pkt 2, jak i kary łącznej. Sąd Okręgowy w zupełności podziela rozważania Sądu meriti, że tak orzeczona kara – w swym całokształcie, a zatem zasadnicza, jak i kara łączna - uwzględnia wszystkie dyrektywy wymiaru kary wskazane w art. 53 k.k. Jest więc karą adekwatną i sprawiedliwą, czyli karą, która bilansuje zarówno okoliczności obciążające jak i łagodzące i taka też w ocenie Sądu Okręgowego została wymierzona podsądnemu.

Brak podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości, jak również nie zaistniała żadna z przesłanek wymienionych w art. 439 § 1 kpk, art. 454 kpk oraz art. 440 kpk.

Lp.

Zarzuty w apelacji obrońcy

3.

1.  Na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 kpk obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia prowadzącą do błędu w ustaleniach faktycznych tj.:

a)  Art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez poczynienie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów prowadzącej do błędu w ustaleniach faktycznych i polegającej na nieuprawnionym przyjęciu, że:

- oskarżony A. Z. dopuścił się popełnienia przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. w sytuacji, kiedy zachowanie oskarżonego nie stanowiło przejawu znęcania się nad matką E. Z. oraz siostra M. Z. (1) bowiem ogół zachowań oskarżonego nie miał charakteru działań „dotkliwych” i „ponad miarę”,

- oskarżony A. Z. dopuścił się popełnienia przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. podczas gdy zwarte w w.w przepisie ustawowe określenie „znęca się” oznacza działanie polegające na umyślnym zadawaniu bólu fizycznego lub dotkliwych cierpień moralnych, powtarzających się albo jednorazowym, które musi być intensywne i rozciągnięte w czasie, a zatem przestępstwo znęcania może być popełnione umyślnie i to wyłącznie z zamiarem bezpośrednim,

- wyjaśnienia oskarżonego w których zaprzecza, że znęcał się nad członkami rodziny, nie zasługują na wiarygodność,

b)  Art. 424 kpk poprzez niewyjaśnienie przez Sąd Rejonowy dlaczego odmówił wiary w części wyjaśnieniom oskarżonego w sytuacji, kiedy były one spójne, logiczne i przekonujące zatem mogły stanowić dowód odciążający go od popełnienia zarzucanych mu czynów w niniejszej sprawie;

2.  Na podstawie art. 438 pkt 4 kpk rażącą niewspółmierność kar jednostkowych orzeczonych wobec oskarżonego za każdy z zarzucanych mu czynów;

3.  Na podstawie art. 438 pkt 4 kpk rażącą niewspółmierność kary łącznej orzeczonej wobec oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 Ocena materiału dowodowego przez sąd I instancji dokonana została z baczeniem na reguły z art. 4, 5, 7 k.p.k., a więc jest bezstronna i nie narusza zasady granic swobodnej oceny dowodów oraz jest zgodna z prawidłowym rozumowaniem, wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego, zwłaszcza zaś nie zawiera błędów faktycznych i logicznych. Wbrew twierdzeniom obrońcy zachowania oskarżonego wobec matki i siostry były na tyle intensywne i rozciągnięte w czasie, że wykraczały poza granice zwyczajnego naruszenia nietykalności fizycznej i znieważenia pokrzywdzonych, skoro polegały nie tylko na popychaniu i szarpaniu, ale także na zadawaniu uderzeń, skutkujących powstaniem u matki lekkich obrażeń ciała oraz biciu pięściami po całym ciele i kopaniu siostry. Dodatkowo oskarżony wszczynał awantury pod wpływem alkoholu z błahych powodów, używał wobec pokrzywdzonych słów obraźliwych i groził pozbawieniem życia. Wbrew zarzutom obrońcy zachowania oskarżonego stanowiły zadawanie pokrzywdzonym dotkliwych cierpień moralnych i bólu fizycznego przez okres kilku lat, a zatem powtarzających się i rozciągniętych w czasie, co potwierdzają nie tylko zeznania pokrzywdzonych E. Z. i M. Z. (1), ale także zeznania świadków K. B. i M. Z. (2). Zachowania oskarżonego były intensywne, uciążliwe i przykre dla osób najbliższych, a także przyczyniły się do pogorszenia stanu zdrowia E. Z.. Nie można więc zgodzić się z zarzutem obrońcy, że oskarżony nie chciał wyrządzić krzywdy pokrzywdzonym, a jego działania były nieumyślne, bo cechy osobowości oskarżonego, nie pozwalały mu w ogóle przyjąć do wiadomości tego, iż jego zachowanie wywołuje u rodziny negatywne przeżycia. Argumentacja obrońcy jest chybiona, skoro oskarżony jest osobą w pełni poczytalną i nie choruje psychicznie. Z dokumentacji medycznej oraz opinii psychiatrycznej wydanej na potrzeby innego postępowania (k.5,6,7,12,274) wynika, że oskarżony ma zdiagnozowane zaburzenia adaptacyjne i uzależnienie od alkoholu, ale nie obserwowano u niego objawów psychotycznych. Natomiast jest bezkrytyczny wobec uzależnienia od alkoholu i pomimo zaleceń lekarskich nie podejmuje leczenia odwykowego. Oskarżony jest więc w pełni świadomy swoich czynów, a zdolność rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem w żaden sposób nie była ograniczona. Wątpliwości co do poczytalności oskarżonego uzasadniające skorzystanie z pomocy biegłych, muszą występować w rzeczywistości i mieć oparcie w konkretnych, ujawnionych faktach, a nie sprowadzać się jedynie do deklaracji i przypuszczeń (por. wyrok SN z 20.07.2007r. III KK 73/07). W ocenie Sądu Odwoławczego żaden dowód nie wskazuje na uzasadnioną potrzebę przeprowadzenia badania psychiatrycznego oskarżonego w celu ustalenia czy stan psychiczny oskarżonego wykazuje odstępstwa od normy tempore criminis albo wykazuje takie odstępstwa w toku toczącego się postępowania. Uzasadnione wątpliwości co do poczytalności oskarżonego muszą mieć bowiem oparcie w konkretnych okolicznościach ustalonych w sprawie, w konkretnych dowodach , a takich w tej sprawie Sąd Odwoławczy nie dostrzega.

Natomiast pozytywna zmiana zachowania oskarżonego wobec matki w ostatnim miesiącu jej życia i pomoc w opiece nad nią, wbrew argumentom skarżącego nie niweluje wcześniejszych kilkuletnich negatywnych zachowań wobec matki, kiedy oskarżony stosował wobec niej przemoc fizyczną i psychiczną. Z kolei opisywane przez obrońcę przykre dla oskarżonego wypowiedzi jego siostry, spowodowane były wcześniejszymi negatywnymi zachowaniami oskarżonego. Niewątpliwie więź pomiędzy rodzeństwem została skutecznie zerwana na skutek długotrwałego stosowania przez oskarżonego przemocy fizycznej i psychicznej wobec siostry, która z tego powodu wyprowadziła się z domu i obwiniała brata za pogorszenie stanu zdrowia matki oraz jej śmierć. Trudno więc się dziwić M. Z. (1), że reagowała na zachowanie brata agresją słowną. Wbrew zarzutom obrońcy Sąd Rejonowy zasadnie nie dał wiary tej części wyjaśnień oskarżonego, w których obwiniał za awantury domowe swoją matkę i siostrę, albowiem wyjaśnienia oskarżonego są w tej części sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonych i świadków M. M. oraz K. B., którzy jednoznacznie wskazali, że to oskarżony znajdując się w stanie nietrzeźwości wszczynał awantury domowe z byle powodu np. przesunięcia klapek, uprzątnięcia butelek z jego pokoju, stosował przemoc fizyczną, wyzywał, obrażał pokrzywdzone, groził im pozbawieniem życia. Brak więc podstaw do uznania za wiarygodne tej części wyjaśnień oskarżonego w których starał się kreować na ofiarę. Koniecznym jest przy tym zaakcentowanie, iż w sposób oczywisty dla poczynienia ustaleń w zakresie sprawstwa podsądnego Sąd Rejonowy analizował także składane przez niego wyjaśnienia, w których pomimo przyznania się do popełnienia zarzucanych mu czynów, starał się wykazać, że to on jest ofiarą prowokacji ze strony osób najbliższych, a groźby pozbawienia życia wobec siostry były tylko żartem. Sąd Okręgowy także w tym zakresie podziela ocenę dokonaną przez Sąd meriti, iż wyjaśnienia podsądnego na wiarę nie zasługują gdyż nie znajdują koniecznego, dla odmiennego przyjęcia, potwierdzenia w zgromadzonych dowodach. W ocenie Sądu Odwoławczego ten materiał dowodowy, a który posłużył za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie, ma charakter pełnego i wyczerpującego. Suma zgromadzonych w sprawie dowodów, ich ocena i wysnute wnioski, a zaprezentowane przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu, a które w pełni, w tej części, podziela Sąd Odwoławczy, prowadzą do trafnego przyjęcia, że wina oskarżonego w zakresie tego, iż swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynów penalizowanych w art. 207 § 1 kk jest bezsporna.

Ad. 2

Wbrew twierdzeniom skarżącego, sąd orzekający należycie rozważył dyrektywy wymiaru kary, o których mowa w art. 53 k.k. Oceniając stopień społecznej szkodliwości obu czynów, Sąd Rejonowy słusznie uwzględnił zamiar, motywy, którymi kierował się sprawca, rodzaj zaatakowanego dobra, sposób oraz skutki działania oskarżonego, który swoimi negatywnymi zachowaniami wynikającymi z nadużywania alkoholu, przyczynił się do destabilizacji egzystencji całej rodziny. Działania oskarżonego były na tyle intensywne i rozciągnięte w czasie, że pozytywne zachowanie oskarżonego i opieka nad chorą matką w ciągu ostatniego miesiąca przed jej śmiercią, nie ekskulpują oskarżonego od zarzutu znęcania się nad nią w okresie wcześniejszych blisko 6 lat. Natomiast dotychczasowa niekaralność oskarżonego została wzięta pod uwagę jako istotna okoliczność łagodząca wymiar kary. Właściwości i warunki osobiste oskarżonego także przemawiają za wymierzeniem mu kary bezwzględnej pozbawienia wolności. Oskarżony ma obecnie 36 lat, nigdzie nie pracuje na stałe, nadużywa alkoholu od wielu lat i nie podejmuje leczenia odwykowego. Wcześniejsze próby zmuszenia oskarżonego do podjęcia leczenia odwykowego w toku postępowania w sprawie III RNs 114/10 toczącego się z wniosku Miejskiej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w J., nie odniosły skutku, a zalecenia lekarskie oskarżony lekceważy. Opinia środowiskowa o oskarżonym jest negatywna, co potwierdza wywiad kuratora (k.401-402). Oskarżony po śmierci matki nadal pozostaje w konflikcie z siostrą M. Z. (1), która obawia się negatywnych zachowań oskarżonego, czuje się zagrożona. Brak więc podstaw do przyjęcia pozytywnej prognozy kryminologicznej. Kary jednostkowe 8 i 6 miesięcy pozbawienia wolności zostały wymierzone w dolnych granicach zagrożenia za przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. i z pewnością nie noszą cech rażącej surowości.

Ad. 3

Wbrew twierdzeniom obrońcy wymierzając karę łączną, sąd rejonowy nie brał pod uwagę okoliczności stanowiących podstawę wymiaru kar jednostkowych, lecz uwzględnił związek podmiotowo-przedmiotowy zachodzący pomiędzy oba występkami. Związek przedmiotowy wynika z tożsamości pokrzywdzonych, ilości i rodzaju naruszonych dóbr prawnych, sposobu działania sprawcy, bliskości czasowej poszczególnych przestępstw. W związku podmiotowym chodzi o pobudki jakimi kierował się sprawca, podobieństwo rodzajów winy, zamiarów” (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 30 października 2013 r., sygn. akt II AKa 157/13). Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, wszystkie przytoczone powyższej poglądy na istotę kary łącznej zostały przez Sąd I instancji wzięte pod uwagę podczas ustalania wymiaru orzeczonej w pkt. 3 zaskarżonego wyroku kary łącznej pozbawienia wolności. Wbrew argumentom skarżącego brak jest podstaw do zastosowania zasady absorpcji, którą stosuje się przy wymiarze kary łącznej zupełnie wyjątkowo, gdy związek podmiotowo-przedmiotowy zbiegających się przestępstw jest tak ścisły, że upodabnia je do jednego przestępstwa, jak w przypadku pomijalnego zbiegu przestępstw lub ciągu przestępstw, a taka sytuacja w tej sprawie nie miała miejsca. Wbrew zarzutom skarżącego za przyjęciem zasady absorpcji nie przemawia wzgląd na prewencję indywidualną, czy prognoza penitencjarna i społeczno –kryminologiczna, która jest negatywna. Nawet wcześniejsza niekaralność oskarżonego nie skutkuje w tym wypadku przyjęciem, że kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca dla osiągniecia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Wbrew argumentom skarżącego z wywiadu środowiskowego kuratora wynika, że ryzyko popełnienia w przyszłości przez oskarżonego podobnego czynu z użyciem przemocy wobec osoby najbliższej jest znaczne z uwagi na nadal trwający konflikt z siostrą na tle majątkowym oraz brak podjęcia leczenia odwykowego. Pokrzywdzona nadal obawia się agresji ze strony oskarżonego, pomimo że od 2013r. nie mieszka już z oskarżonym, który zna miejsce jej aktualnego zamieszkania i prowadzenia działalności gospodarczej. W ocenie Sądu Okręgowego nawet perspektywa odwieszenia wykonania kary pozbawienia wolności nie powstrzyma oskarżonego od popełnienia takiego czynu, z uwagi na uzależnienie od alkoholu oraz upośledzenie kontroli picia i zachowań. W tej sytuacji tylko kara pozbawienia wolności we wskazanym wymiarze może zniechęcić oskarżonego do podejmowania zachowań agresywnych wobec siostry. Wskazać należy, iż stosowany wcześniej wobec oskarżonego środek probacyjny w postaci warunkowego umorzenia postępowania był nieefektywny i Sąd rejonowy na wniosek kuratora podjął postępowanie karne, albowiem oskarżony uchylał się od nałożonego obowiązku i nie wykonywał ugody zawartej z pokrzywdzonymi w postępowaniu mediacyjnym (k.106-107). Brak zatem podstaw do uznania, że kara o charakterze wolnościowym spełni swoje funkcje zapobiegawcze wobec oskarżonego.

Wniosek

- o uchylenie w całości pkt 1, 2 i 3 wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

ewentualnie

- zmianę w całości pkt 1, 2 i 3 wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów,

- przyznanie obrońcy kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu tytułem postępowania przed Sądem II instancji;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji nie budzą zastrzeżeń Sądu Okręgowego, gdyż są oparte na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny i zgodny z zasadami logicznego rozumowania. Wbrew argumentom skarżącego z przeprowadzonych dowodów wynika jednoznacznie, że oskarżonemu należy przypisać winę umyślną w postaci zamiaru bezpośredniego. Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego, w sytuacji gdy wiarygodne dowody w postaci zeznań pokrzywdzonych i świadków oraz dokumentacji medycznej i opinii lekarskiej, wskazuje w sposób nie budzący wątpliwości na winę oskarżonego. Wniosek obrońcy o uniewinnienie oskarżonego jest zatem niezasadny.

Brak podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości, jak również nie zaistniała żadna z przesłanek wymienionych w art. 439 § 1 kpk, art. 454 kpk oraz art. 440 kpk.

Na uwzględnienie zasługiwał jedynie wniosek obrońcy o przyznanie wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu w instancji odwoławczej według norm przepisanych, skoro koszty obrony nie zostały pokryte w całości ani w części.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie w przedmiocie winy, kwalifikacji prawnej oraz wymiaru kar jednostkowych oraz kary łącznej tj. w zakresie pkt 1, 2, 3, 4 i 5 wyroku

Zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że wskazane w apelacjach uchybienia tj. naruszenia art. 7 kpk i art. 410 kpk oraz będące ich konsekwencją błędne ustalenia faktyczne, w niniejszej sprawie nie zaistniały. W oparciu o zgromadzone i ocenione dowody Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, należycie uznając sprawstwo i winę oskarżonego za udowodnione i słusznie nie dostrzegając w tym zakresie żadnych wątpliwości. Apelacje mają charakter czysto polemiczny, a postawione tezy o braku winy oskarżonego oraz rażącej niewspółmierności orzeczonej kary, oparte są w sposób niedopuszczalny tylko o cześć materiału dowodowego, z pominięciem tej o zupełnie innej wymowie. Sąd Rejonowy w sposób wystarczająco dokładny wykazał w pisemnym uzasadnieniu dlaczego uznał winę oskarżonego i wymierzył kary jednostkowe oraz karę łączną we wskazanej wysokości. Sąd Odwoławczy podziela w pełni ocenę dowodową przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy i poczynione w sprawie ustalenia faktyczne. Wbrew argumentom orzeczona kara pozbawienia wolności – w swym całokształcie, a zatem kary jednostkowe i kara łączna - uwzględnia wszystkie dyrektywy wymiaru kary wskazane w art. 53 k.k. Jest więc karą adekwatną i sprawiedliwą, czyli karą, która bilansuje zarówno okoliczności obciążające jak i łagodzące.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że na podstawie art. 41a § 1 i 4 k.k. orzeka wobec oskarżonego A. Z. środek karny w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej M. Z. (1) na odległość mniejszą niż 100 metrów na okres 3 (trzech) lat;

Zwi ęź le o powodach zmiany

Zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość nie mniejszą niż 100 m przez okres 3 lat ma zapobiec podobnym negatywnym zachowaniom oskarżonego w przyszłości i zminimalizować poczucie zagrożenia u pokrzywdzonej. Orzeczenie tego środka ma na celu aspekt wychowawczy i prewencyjny.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3 i 4

§ 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu; art. 624 § 1 kpk -brak stałych dochodów przemawia za zwolnieniem oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym i przeciwko obciążaniu go kosztami postępowania odwoławczego;

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 16 sierpnia 2018r. w sprawie o sygn. akt II K 873/17

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒ uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 16 sierpnia 2018r. w sprawie o sygn. akt II K 873/17

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżycielka posiłkowa

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 16 sierpnia 2018r. w sprawie o sygn. akt II K 873/17

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana