Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII C 407/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 23 marca 2020 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: Sędzia Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 marca 2020 roku w Ł.

sprawy z powództwa (...) S.A. w G.

przeciwko T. T.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt VIII C 407/18

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2017 roku powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej T. T., w elektronicznym postępowaniu upominawczym, powództwo o zapłatę kwoty 934,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: od kwoty 932,86 zł od dnia 16 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 1,74 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód podniósł, że na mocy zawartej z pozwaną umowy sprzedaży energii elektrycznej dostarczał pozwanej energię elektryczną do lokalu wskazanego w treści umowy. Za wykonaną usługę została wystawiona faktura nr (...), wymagalna z dniem 15 czerwca 2016 roku, która nie została przez pozwaną opłacona.

(pozew w e.p.u. k. 3-5)

W dniu 3 listopada 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

Powyższy nakaz pozwana zaskarżyła sprzeciwem. W uzasadnieniu podniosła, że przedmiotowa faktura została wystawiona na błędną kwotę, zużycie energii odpowiadało bowiem kwocie 139,85 zł. Powyższa suma wraz z odsetkami została uiszczona na rzecz powoda w dniu 28 listopada 2017 roku. Jednocześnie pozwana zakwestionowała, aby powód dokonał w jej lokalu odczytu energii.

Postanowieniem z dnia 13 grudnia 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi.

(nakaz zapłaty k. 5v., sprzeciw k. 6-6v., postanowienie k. 15v.)

Po przekazaniu sprawy z e.p.u. strony podtrzymały stanowiska w sprawie, przy czym pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Pełnomocnik powoda uzupełniająco wyjaśnił, iż przedmiotowa umowa została rozwiązana ze skutkiem na dzień 6 maja 2016 roku i na ten dzień rozliczona. Sporna faktura obejmuje okres od dnia 1 kwietnia 2016 roku do dnia 6 maja 2016 roku, w którym zużycie energii wzrosło ze stanu (...) do stanu (...). Ponadto podniósł, iż powód nie dokonuje odczytów energii elektrycznej, te bowiem leżą w gestii operatora systemu dystrybucyjnego – (...) S.A. Po przekazaniu danych od operatora powód wystawia na ich podstawie faktury VAT. Jednocześnie, w związku z wpłatą pozwanej z dnia 28 listopada 2017 roku, powód cofnął pozew w zakresie kwoty 154,09 zł.

Postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2019 roku Sąd umorzył postępowanie w zakresie kwoty 154,09 zł.

Na rozprawie w dniu 11 marca 2020 roku pełnomocnik powoda oraz pozwana nie stawili się.

(pismo procesowe k. 36, k. 62-63, k. 71-72, k. 74-74v., sprzeciw k. 37-42, postanowienie k. 81, protokół rozprawy k. 113)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 czerwca 2015 roku powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. zawarł z pozwaną T. T. umowę kompleksową sprzedaży energii elektrycznej. W treści umowy, jako punkt odbioru energii wskazano gospodarstwo domowe pozwanej położone w J., (...). Umowa została zawarta na czas oznaczony 52 miesięcy. Pozwana miała prawo wypowiedzenia umowy z zachowaniem 1-miesięcznego terminu ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym oświadczenie o wypowiedzeniu zostało złożone.

(kserokopia umowy kompleksowej z załącznikami k. 27-31v., okoliczności bezsporne)

Powodowa spółka dostarczała pod oznaczony w umowie adres energię elektryczną, z tytułu czego wystawiała faktury VAT. Podstawę wystawienia faktury stanowiły odczyty licznika dokonywane przez operatora systemu dystrybucyjnego – (...) S.A.

Pismem z dnia 15 lutego 2016 roku, doręczonym w dniu 22 lutego 2016 roku, T. T. złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy sprzedaży energii elektrycznej z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia. W odpowiedzi, pismem z dnia 6 kwietnia 2016 roku, powód poinformował pozwaną, że złożone wypowiedzenie jest skuteczne na dzień 6 maja 2016 roku.

W dniu 30 maja 2016 roku powód wystawił fakturę VAT nr (...), obejmującą zużycie energii w okresie od dnia 1 kwietnia 2016 roku do dnia 6 maja 2016 roku. Zużycie energii zostało określone na poziomie (...). Wartość faktury wyniosła 932,86 zł, a termin płatności przypadał na dzień 15 czerwca 2016 roku. Ponadto w fakturze ujęto należność odsetkową w wysokości 1,74 zł.

Na dzień 24 lutego 2016 roku stan licznika energii w lokalu pozwanej wynosił (...), natomiast na dzień 7 maja 2016 roku wynosił (...).

(faktury VAT k. 26-26v., pismo k. 55, k. 56, wydruki z systemów k. 75, k. 85-86, okoliczności bezsporne)

Pozwana zakwestionowała ujętą w w/w fakturze wartość zużycia energii i w tym zakresie wywiodła odwołanie. W następstwie odwołania strony prowadziły ze sobą pisemną korespondencję. Ostatecznie powód nie uznał podnoszonych przez pozwaną argumentów, uznając reklamację za niezasadną.

(pismo k. 43, k. 44, k. 45, k. 47-48, k. 54, okoliczności bezsporne)

W dniu 27 listopada 2017 roku pozwana zapłaciła na rzecz powoda kwotę 154,09 zł.

(potwierdzenie wpłaty k. 12v., okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z powołanych dokumentów, których prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od przypomnienia, że w myśl art. art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swe roszczenie. To zatem powód winien w przedmiotowej sprawie wykazać, że pozwana winna mu zapłacić ujętą w fakturze nr (...) kwotę 932,86 zł z tytułu zużycia energii w okresie od dnia 1 kwietnia do dnia 6 maja 2016 roku, a więc udowodnić, że w przedmiotowym okresie pozwana zużyła (...) energii elektrycznej. Powinności, o której mowa, powód nie sprostał, z przedłożonych do akt wydruków z sytemu operatora systemu dystrybucyjnego (k. 85-86) nie wynika bowiem wartość zużycia energii elektrycznej w przedmiotowym okresie. Nie powielając poczynionych ustaleń faktycznych przypomnienia wymaga, że na dzień 24 lutego 2016 roku stan licznika energii w lokalu pozwanej wynosił (...), natomiast na dzień 7 maja 2016 roku wynosił (...), zużycie energii pomiędzy tymi dwiema datami wyniosło zatem 897 kWh, a więc było blisko dwukrotnie niższe od zużycia ujętego w fakturze z dnia 30 maja 2016 roku. W oparciu o powyższe dane nie sposób jednak ustalić realnego zużycia w okresie 1 kwietnia – 6 maja 2016 roku. Wprawdzie do akt sprawy został załączony jeszcze jeden wydruk (k. 75), w ocenie Sądu nie posiada on jednak jakiegokolwiek waloru dowodowego. Z wydruku tego nie wynika, jakiego operatora dotyczy, nie został on również opatrzony podpisem osoby go sporządzającej, co dyskwalifikuje ten wydruk nawet, jako dokument prywatny. Jedynie na marginesie zauważenia wymaga, że w wydruku tym zużycie energii w okresie od 29 marca 2016 roku do dnia 6 maja 2016 roku zostało określone na 492 kWh, co niewątpliwie nie odpowiada wartości (...) ujętej w fakturze wystawionej przez powoda. Nawet jednak gdyby hipotetycznie założyć, że faktycznie pozwana zużyła taką ilość energii, to wobec początkowej daty odczytu – 29 marca 2016 roku – przedmiotowy wydruk i tak byłby nieprzydatny do ustalenia zużycia w okresie 1 kwietnia – 6 maja 2016 roku. Na koniec podnieść należy, że powód nie wykazał w oparciu o jaki stosunek prawny dostarczał energię do lokalu pozwanej w w/w okresie, umowa z dnia 11 czerwca 2015 roku została bowiem wypowiedziana przez pozwaną pismem z dnia 15 lutego 2016 roku, które powód – co sam przyznał w piśmie z dnia 6 kwietnia 2016 roku (k. 55) – otrzymał w dniu 22 lutego 2016 roku. Skoro zgodnie z § 11 ust. 1 Ogólnych Warunków Umów (...) S.A., odbiorca ma prawo do rozwiązania umowy z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym oświadczenie o wypowiedzeniu umowy wpłynęło do sprzedawcy, to oświadczenie pozwanej odniosło skutek z dniem 31 marca 2016 roku – w tym dniu umowa stron wygasła. W konsekwencji usługa polegająca na dostarczaniu energii do lokalu pozwanej po tym dniu musi być uznana za świadczenie niezamówione w rozumieniu art. 9 pkt 6 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 roku o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym, co rodzi ten skutek, iż spełnienie tego świadczenia nastąpiło na ryzyko przedsiębiorcy i nie nakłada na konsumenta żadnych zobowiązań – art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo w całości.