Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 392/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 4 grudnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt V K 935/16

0.1Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

----

----------------

---------------------------------------------------

--------------------

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1

L. W.

niemożność atakowania oskarżonego przez B. W. z uwagi na stwierdzony u oskarżycielki prywatnej zespół cieśni nadgarstka

k. 147-149

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

-----------

--------------------------

-----------------------------------------------------

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

niemożność atakowania oskarżonego przez B. W. z uwagi na stwierdzony zespół cieśni nadgarstka

dokumentacja z k. 147-149

w ocenie Sądu Okręgowego stwierdzony u B. W. zespół cieśni nadgarstka nie uniemożliwiał jej używania pięści i atakowania oskarżonego bowiem fakt ten wynika z zeznań świadków uznanych zasadnie za wiarygodne. Ponadto z orzeczenia o stopniu niepełnosprawności z dnia 7 listopada 2018 r., a więc wydanego 2 lata po zdarzeniu wynika, że może ona wykonywać prace na otwartym rynku pracy. Schorzenie to, choć zapewne dające dolegliwości m. in. bólowe, nie uniemożliwia zatem B. W. ani normalnego funcjonowania, ani zachowania jakie miało miejsce w dniu 3 listopada 2016 r.

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Sąd oceniając materiał dowodowy nie naruszył normy art. 7 kpk, art. 410 kpk.

Wniosek

o uchylenie wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek został uznany za niezasadny albowiem stanowisko skarżącego sprowadza się w istocie rzeczy do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi.

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

2.

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ustalenia faktyczne zostały poczynione na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy, ocenionego w sposób staranny, wszechstronny, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

Wniosek

o uchylenie wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Mając na uwadze prawidłowe ustalenie przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego sprawy i dokonanie wszechstronnej oceny materiału dowodowego zgodnie z treścią art. 7 kpk wniosek oceniono jako niezasadny.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

-----------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

-----------------------------------------------------

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok Sądu Rejonowego w (...)z dnia 4 grudnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt V K 935/16

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Analizując zaskarżone orzeczenie przez pryzmat zarzutów podniesionych w apelacji stwierdzić należy, że Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych będących podstawą wyroku. Zarzut z art. 438 pkt 3 kpk jest trafny wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania oraz gdy błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut w zakresie błędu w ustaleniach faktycznych nie może się przy tym sprowadzać do samego tylko zakwestionowania stanowiska sądu czy też do samej tylko nieuzasadnionej właściwą oceną dowodów polemiki z ustaleniami sądu, lecz powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu odnośnie do oceny okoliczności sprawy. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu, nie może natomiast prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 3 grudnia 2014 r. w sprawie II Ka 192/14).

Ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie zostały poczynione przez Sąd Rejonowy prawidłowo, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy ocenił materiał dowodowy w sposób drobiazgowy i kompleksowy, odnosząc się do wszystkich zgromadzonych i przeprowadzonych w toku rozprawy dowodów. Trzeba zarazem podkreślić, iż Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie w sposób wyczerpujący, dążąc do pełnego wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym skrupulatnie weryfikując linię obrony oskarżonego. Stanowisko skarżącego sprowadza się zatem w istocie rzeczy do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd pierwszej instancji oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie ustaleniami faktycznym oraz bazowania na niepełnej analizie ujawnionych okoliczności sprawy i rozpatrywaniu poszczególnych dowodów w sposób fragmentaryczny, nie obejmujący całości materiału dowodowego.

Jak wielokrotnie podkreślano w doktrynie i orzecznictwie, przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk). Akcentuje to szereg orzeczeń Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (por. wyrok SN z 3.09.1998 r. sygn. V KKN 104/98 – Prokuratura i Prawo rok 1999, nr 2, poz. 6; a także wyrok SA w Łodzi z 20.03.2002 r. sygn. II AKa 49/02 – Prokuratura i Prawo rok 2004, nr 6, poz. 29). Wszystkim tym wymogom Sąd I instancji sprostał.

W niniejszej sprawie podkreślić należy, że fundamentalne znaczenie ma istniejący między stronami konflikt, gdyż rzutuje on na dokonanie oceny dowodów zgromadzonych w sprawie. Z uwagi na to, że każda ze stron ma ewidentny interes w uzyskaniu korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia każdy z dowodów musi być oceniony wnikliwie, drobiazgowo i starannie, a wszystkie dowody muszą być poddane ocenie kompleksowej, a nie wybiórczej (tak jak to zaprezentowano w apelacji). W sytuacji, gdy jedynymi osobami, które miały widzieć moment rzekomego celowego potrącenia oskarżycielki prywatnej przez kierującego samochodem oskarżonego była sama B. W. oraz J. T. to ich depozycje właśnie wymagały najbardziej wnikliwej oceny. Tymczasem jak słusznie wskazał w pisemnym uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji zeznania te były ze sobą niespójne. Sąd odwoławczy w pełni podziela ocenę tych dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy jak i pozostałego materiału dowodowego więc nie wymaga ona ponownego szczegółowego przytaczania. Podkreślić należy przede wszystkim za Sądem Rejonowym, że B. W. wskazała, iż oskarżony nie jechał szybko, bo dopiero ruszył, gdy tymczasem J. T., który miał nie spuszczać oczu z pokrzywdzonej wskazał, że oskarżony gwałtownie ruszył. Diametralnie różnią się depozycje tych osób odnośnie zachowania oskarżonego siedzącego w aucie po rzekomym najechaniu, ponieważ B. W. twierdziła, że oskarżony ją kopał, a tymczasem J. T. wskazał, że oskarżony nie kopał, lecz miał wyciągniętą nogę. Niewiarygodne są również twierdzenia J. T. w zakresie obecności M. W. na miejscu zdarzenia, bowiem twierdził on, że nie wie gdzie ona była, gdy tymczasem miał cały czas obserwować B. W., a M. W. była najpierw przy matce. W niniejszej sprawie podkreślenia wymaga również fakt, że świadkowie byli przesłuchiwani po blisko 2 latach od zdarzenia, które miało zaistnieć podczas przeprowadzanych przez komornika czynności, a zatem szczegóły zdarzenia mogły zatrzeć się w ich pamięci. Niemniej jednak ta uwaga dotyczy przede wszystkim świadków niezwiązanych z żadną ze stron, które do zdarzenia przywiązują niewielką wagę lecz nie samej pokrzywdzonej oraz J. T., który jako jedyny miał widzieć to zdarzenie i szczególnie podkreślał, że cały czas patrzył na B. W. obawiając się o nią. Nie można również nie wspomnieć o tym, że kiedy oskarżycielka prywatna składała zawiadomienie i zeznania w dniu 4 listopada 2016 r. nie wspomniała nic o rzekomym tłumaczeniu oskarżonego odnośnie sprzęgła jak i również nie wskazała, że po rzekomym najechaniu aktywnie usiłowała odebrać oskarżonemu kluczyki do auta wraz ze swoim mężem. Nielogiczne są również twierdzenia oskarżycielki, że L. W. jeździł po placu za jej córką, wręcz „chciał ją przejechać”, a gdy ona została sama najechał na nią. Trudno wyobrazić sobie, żeby oskarżony wykonywał te manewry na oczach wielu postronnych osób, w tym komornika, każdy mógł bowiem w każdej chwili zobaczyć tę sytuację. Nielogiczne są także twierdzenia B. W. o celowym jeżdżeniu za córką w celu jej przejechania i nie podniesieniu w związku z takim niebezpiecznym zachowaniem alarmu przez oskarżycielką prywatną na miejscu zdarzenia, niezwróceniu uwagi innych osób obecnych na takie zachowanie, w tym przede wszystkim obecnego na miejscu funkcjonariusza publicznego. Ta sama uwaga dotyczy reakcji J. T., który miał przecież cały czas obserwować oskarżycielkę prywatną, a tymczasem nie potrafił powiedzieć gdzie była M. W.. Stwierdzić należy, że to właśnie zeznania tych dwóch osób – B. W. i J. T. są najważniejsze dla dokonania ustaleń w zakresie zarzucanego oskarżonemu czynu i na skutek ich oceny dokonanej przez Sąd I instancji zgodnie z art. 7 kpk oraz w świetle pozostałych dowodów nie mogły się one ostać.

Nie można podzielić twierdzeń skarżącego odnośnie pominięcia przez Sąd I instancji dowodów z karty informacyjnej (...), obdukcji lekarskiej oraz opinii biegłego M. R.. Wprost przeciwnie, Sąd dokonał prawidłowej oceny tych dowodów uznając je za wiarygodne i ustalając jakie obrażenia ciała zostały stwierdzone u B. W. w dniu 3 listopada 2016 r. i 8 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy prawidłowo odniósł się również do opinii biegłego M. R., który stwierdził, że ujawnione we wskazanych wyżej datach obrażenia na ciele B. W. mogły powstać w okolicznościach podanych przez nią jak i równie dobrze mogły powstać w okolicznościach podanych przez oskarżonego zaś okoliczności powstania tego typu obrażeń można wręcz mnożyć. B. W. sama nie zaprzeczała aktywnie podejmowanych próbom odebrania oskarżonemu kluczyków do auta zeznając: „rzuciłam się na niego” , „ja robiłam wszystkie możliwe czynności żeby wyrwać te kluczyki” co w powiązaniu z budową auta dostawczego, w tym posiadania wysokiego progu, wskazuje na możliwość doznania ujawnionych obrażeń na skutek takiego właśnie zachowania. Takich okoliczności nie wyeliminował przecież sam biegły w uzupełniającej opinii. Sąd I instancji dokonał zatem oceny wskazanych dokumentów i opinii biegłego w świetle pozostałego ujawnionego materiału dowodowego w tym przede wszystkim wyjaśnień oskarżonego i zeznań B. W. oraz J. T., którym twierdzeniom o celowym potrąceniu nie dał wiary, zgodnie z wymogami art. 7 kpk.

Nie można zgodzić się natomiast z Sądem Rejonowym co do konieczności odwołania się do treści przepisu art. 5 § 2 kpk. Sąd I instancji zasadnie uznał za niewiarygodne przede wszystkim zeznania B. W. i J. T. (jedynych osób, które widziały najechanie) i na tej podstawie uznał, że oskarżony jest niewinny. Zasadę in dubio pro reo można natomiast stosować dopiero wtedy, gdy możliwość dokonania pewnych ustaleń za pomocą swobodnej oceny dowodów została wyczerpana. Przyjmuje się, że sytuacja równoznaczna z "niedającymi się usunąć wątpliwościami" jest kategorią obiektywną w tym sensie, że zasady logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego lub nauki nie pozwalają ustalić określonego faktu (zob. wyr. SA we Wrocławiu z 31.1.2012 r., II AKa 403/11, L.). Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 1991 r., sygn. WR 108/91, OSNKW 1992/1-2/14). Koniecznym jest przy tym zaakcentowanie, iż występowanie rozbieżności w materiale dowodowym, nie może skutkować interpretacją ich na korzyść oskarżonego, gdyż sprowadzałoby się to do automatycznego dawania wiary dowodom korzystnym dla niego i odrzucaniu dowodów go obciążających. Dlatego też występujące okoliczności uwzględnia się na korzyść oskarżonego, gdy nie można ich rozstrzygnąć zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, bądź poprzez kontynuowanie postępowania dowodowego. Obowiązek dokonywania oceny wiarygodności dowodów w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę ustanowiony jest w art. 7 kpk. Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie, jak wynika zarówno z akt sprawy jak i pisemnego uzasadnienia wyroku, wyczerpał inicjatywę dowodową, materiał dowodowy ocenił zgodnie z art. 7 kpk, a więc odwołanie się w jednym zdaniu do treści art. 5 § 2 kpk jest zbędne i chybione, ale nie ma znaczenia w świetle całokształtu niniejszej sprawy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy stwierdzając ponadto, że nie jest on dotknięty innymi wadami, które powinny być brane pod uwagę przez sąd odwoławczy z urzędu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1-----------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany.

---------------------------------------------------------

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

--------------------------------------------------------------------

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

--------------------------------------------------------------

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

-----------------------------------------------------------------------------------

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

------------------------------------------------------------------------

5.

------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

------------------------------------------------------------------------------

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

------------------------------

----------------------------------

1Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

L. W.

II.

III.

Z uwagi na zgłoszony w pisemnej odpowiedzi na apelację przez obrońcę z wyboru oskarżonego wniosek o zasądzenie od oskarżycielki prywatnej na rzecz oskarżonego kosztów obrony w postępowaniu przed Sądem II instancji Sąd zasądził od B. W. na rzecz L. W. kwotę 840 zł. Kwota ta wynika z art. 632 pkt 1 kpk w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. Sąd Okręgowy uznał, że nie zasługuje na uwzględnienie wniosek obrońcy o zasądzenie poniesionych przez oskarżonego kosztów procesu w zakresie ustanowienia obrońcy w instancji odwoławczej w podwójnej stawce minimalnej ponieważ okoliczności niniejszej sprawy nie przemawiają za tym, aby uznać ją za sprawę skomplikowaną, wymagającą znacznego nakładu pracy jak i rozpatrzenia na wielu terminach rozprawy.

Uwzględniając wynik postępowania odwoławczego Sąd zasądził od oskarżycielki prywatnej B. W., której apelacja nie została uwzględniona na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem opłaty za II instancję (art. 13 ust. 2 Ustawy z dnia 8 sierpnia 1983 r. o opłatach w sprawach karnych) oraz obciążył ją pozostałymi kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze (art. 632 pkt 1 kpk w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 636 § 1 i 3 kpk).

1PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika ☐

Podmiot wnoszący apelację

oskarżycielka prywatna

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok w całości

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

zmiana