Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 2 marca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: sędzia Teresa Kalinka

Sędziowie: Jolanta Łanowy- Klimek

A. P. ( del)

po rozpoznaniu sprawy 2 marca 2020 w G.

na posiedzeniu niejawnym

w sprawie A. H. (H.)

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o odszkodowanie

zażalenia pozwanej

na postanowienie Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 31 października 2019 sygn. akt IV P 241/19

p o s t a n a w i a:

uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tarnowskich Górach pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego.

(-) sędzia del. Anna Capik – Pater (-) sędzia Teresa Kalinka (-) J. K.

Sygn. VIII Pz 1/20

UZASADNIENIE

Powódka A. H. domagała się w odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony doręczonego w dniu 12 lipca 2019 roku przez (...) sp. z o.o. w W. .Złożyła wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia pozwu o odszkodowanie , albowiem do uchybienia terminu doszło bez jej winy. Pozew do sądu wpłynął w dniu 12 sierpnia 2019 roku. Powódka wskazała, że wypowiedzenie umowy o pracę, które zostało jej doręczone w dniu 12 lipca 2019 roku zbiegło się w czasie z leczeniem choroby nowotworowej.

A. H. od 30 września 2015 roku została zatrudniona przez pozwaną spółkę na stanowisku koordynatora rejsów w międzynarodowym porcie lotniczym w K. P., od 2016 roku wykonywała pracę kierownika sekcji obsługi pasażerskiej, a od 1 maja 2017 kierownika działu obsługi pasażerskiej W dniu 12 lipca 2019 roku w pozwana wręczyła powódce wypowiedzenie umowy o pracy uzasadniając je utratą zaufania do pracownika. A. H. wskazała , że jest to przyczyna niekonkretna . Domagała się zasądzenia odszkodowania.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa zarzucając, że strona powodowa nie wskazała w pozwie jakichkolwiek tez dowodowych do zgłoszonych wniosków dowodowych. Jednocześnie wniosła o dopuszczenie przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków na okoliczność przyczyn rozwiązania umowy o pracę i przebiegu współpracy z powódką, polityki kadrowej w pozwanej spółce.

Na rozprawie w dniu 11 października 2019 roku Sąd przywrócił A. H. termin do wniesienia powództwa od otrzymanego w dniu 12 lipca 2019 wypowiedzenia . Postanowieniem z dnia 31 października 2019 roku umorzył postępowanie na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. uznając że „wydanie wyroku stało się zbędne, albowiem stosunek pracy istniejący między stronami trwa nadal.” Orzekł o kosztach postępowania .

Sąd stwierdził, że wydanie wyroku stało się zbędne, ponieważ sporne wypowiedzenie było bezskuteczne i nie mogło doprowadzić do rozwiązania umowy o pracę, „albowiem, jak wynika z jego treści, dotyczyło ono umowy o pracę z dnia 31 października 2015 roku , która to umowa była umową zawartą na czas określony od 1 października 2015 roku do31 grudnia 2016 roku i która to umowa nie obowiązywała w dacie wypowiadania stosunku pracy”. Zdaniem Sądu Rejonowego nie można w opisanej sytuacji uznać, że mamy tu do czynienia ze zwykłym błędem pisarskim, tym bardziej ,że nie został przez pozwaną w żaden sposób skorygowany. Zdaniem Sądu takie wypowiedzenie umowy o pracę, która już nie obowiązywała w dacie jej wypowiadania nie wywołuje skutków prawnych i stosunek pracy łączący strony nadal.

W zażaleniu od postanowienia (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. zaskarżyła w całości postanowienie zarzucając naruszenie art. 65 § 1 k.c. poprzez uznanie, że wolą pozwanej nie było rozwiązanie łączącego z powódką stosunku pracy i art. 355 k.p.c. poprzez umorzenie prowadzonego postępowania w sytuacji, gdy nie zachodzą przesłanki uprawniające do wydania postanowienia w przedmiocie umorzenia postępowania, a nie zaistniały żadne inne przyczyny w rozumieniu tego przepisu, wskutek których wydanie wyroku stało się zbędne lub niedopuszczalne. Domagała się uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji w celu dalszego prowadzenia postępowania oraz zasądzenia od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zdaniem skarżącej błąd w dacie umowy z treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę należy kwalifikować kategoriach oczywistej omyłki. Nie ulegało wątpliwości ,że pozwana zamierzała rozwiązać stosunek pracy z powódką, a strony łączył jeden stosunek pracy . W kontekście powyższego należy kierować ogólnymi regułami interpretacyjnymi wynikającymi z k.c. w zakresie oświadczenia woli, a zgodnie z art. 65 § 1 k.c. oświadczenie woli należy tak tłumaczyć jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których zostało złożone zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. Zgodnie z § 2 tego przepisu w umowach należy badać jaki był zgodny zamiar strony i cel umowy aniżeli opierać się na dosłownym brzmieniu. Przepis ten ma także zastosowanie do wypowiedzeń umowy o pracę. Wolą pozwanej było wypowiedzenie wiążącej strony umowy o pracę, a wpisanie błędnej daty umowy nie stanowi istotnego błędu formalnego wypowiedzenia i nie wpływa zarówno na jego zasadność jak i j skuteczność. Sąd pierwszej instancji wydając rozstrzygnięcie nie wziął pod uwagę treści oświadczenia o rozwiązaniu łączącego strony stosunku pracy, lecz błędne wskazanie daty nawiązania tego stosunku, co dla powzięcia tego oświadczenia woli nie miało żadnego znaczenia. To o którą umowę o pracę chodzi nie było sporne miedzy stronami.

Powódka w odpowiedzi na zażalenie wniosła o jego oddalenie i zasądzenie koszów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W jej ocenie zaskarżone orzeczenie pozbawione jest wad, które uzasadniałoby jego zmianę bądź uchylenie. Wskazanie innej daty umowy w wypowiedzeniu, niż data której wypowiedzenie dotyczyło nie może zdaniem powódki stanowić oczywistej omyłki, tym bardziej gdy pozwana zatrudnia pracowników i posiada wykwalifikowane kadry zarządzające zakładem i prowadzące sprawy pracownicze. Dopiero po zakończeniu postępowania przed Sądem pierwszej instancji sprostowano oczywistą omyłkę.

Sąd zważył co następuje:

Zaskarżone orzeczenie musiało ulec uchyleniu, bowiem w niniejszej sprawie nie zachodziły przesłanki z art. 355 § 1 k.p.c.

Powódka domagała się odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem. Bezsporne między stronami jest, że w wypowiedzeniu tym wskazano inną datę umowy o pracę, niż data, której wypowiedzenie dotyczyło. Spór sprowadza się do rozstrzygnięcia , czy pracodawca może w wypowiedzeniu umowy o pracę sprostować datę umowy, której to wypowiedzenie dotyczy.

Podnoszona przez Sąd I instancji okoliczność, że pracodawca wypowiadając umowę o pracę wskazał błędną datę nawiązania stosunku pracy nie ma znaczenia dla oceny prawidłowości dokonanego wypowiedzenia. Bez wątpienia każda ze stron stosunku pracy doskonale wiedziała, że wypowiedzenie umowy dotyczy konkretnego stosunku prawnego łączącego strony. Zresztą sama powódka nie miała co do tego wątpliwości wnosząc pozew do Sądu o odszkodowanie. Taka oczywista omyłka nie może również stanowić podstawy do uznania, że pracodawca naruszył przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, bowiem przepisy te odnoszą się do formy takiego oświadczenia woli oraz konieczności wskazania przyczyny uzasadniającej rozwiązanie bezterminowej umowy o pracę. W rozpoznawanej sprawie natomiast pracodawca nie naruszył tych przepisów, a jedynie popełnił oczywistą omyłkę pisarską, która nie ma wpływu na skuteczność i ważność dokonanego oświadczenia woli. Sąd Najwyższy odniósł się do tego problemu w uzasadnieniu wyroku z dnia 1 października 1999 r., w sprawie I PKN 251/99 i wskazał, że pracodawcy w tym oświadczeniu ( wypowiedzeniu umowy ) nie mogło chodzić o rozwiązanie jakiejś innej umowy o pracę niż ta, którą strony były aktualnie związane.

Słusznie wskazuje skarżący, że problem interpretacji oświadczeń woli porusza art. 65 § 1 k.c., który stanowi, że oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. Natomiast w § 2 cytowanego przepisu znajdujemy wskazanie, że w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Cytowany § 2 ma zastosowanie nie tylko do samej umowy jako takiej, ale także do oświadczeń składanych w związku z umową, w tym oświadczeń o wypowiedzeniu umowy.. Wskazanie błędnej daty rozpoczęcia pracy nie stanowi omyłki bądź błędu, które można zakwalifikować jako błąd formalny oświadczenia o rozwiązaniu umowy. Możliwość prostowania oczywistych omyłek jest instytucją prawa procesowego (art. 350 k.p.c.), która uprawnia sąd (także z urzędu) do sprostowania w wyroku niedokładności, błędów pisarskich albo rachunkowych lub innych oczywistych omyłek pisarskich. Jedynym sposobem naprawienia "oczywistej omyłki" .

Na potwierdzenie stanowiska, ze błędna data rozwiązywanej umowy o pracę podlega sprostowaniu przytoczyć można również wyrok SN z dnia 13 kwietnia 2016 roku w sprawie II PK 77/15, w którym wyjaśniono, że „omyłkę pisarską może stanowić tylko taki błąd literowy lub pisarski, który jest oczywisty, ale nie prowadzi ani nie zmienia merytorycznej treści, istoty ani rozumienia testu pisanego, zwłaszcza i tym bardziej wtedy, gdy uznanie "omyłki pisarskiej" ma zasadnicze znaczenie prawne dla dokonania prawidłowego osądu sporu”. Brak daty umowy, błąd w dacie umowy w przypadku wypowiedzenia umowy o pracę nie wpływa na merytoryczną treść wypowiedzenia. Tego rodzaju omyłka nie oznacza naruszenia przepisów.

Niezależnie od powyższych rozważań , umorzenie postępowania, którego skutkiem miało być ustalenie, że powódka jest nadal pracownikiem pozwanej było niedopuszczalne z uwagi na treść art. 321§1 k.p.c. Powódka dochodziła odszkodowania, a Sąd orzekł o żądaniu niezgłoszonym przez powódkę.

W związku z tym Sąd Okręgowy uznał, że w niniejszej sprawie brak było podstaw do umorzenia postępowania na podstawie art. 355 k.p.c. Ponownie rozpoznając sprawę Sąd dokona oceny zasadności żądania odszkodowania z uwzględnieniem treści art. 45 k.p. Zaskarżone postanowienie należało w całości uchylić na podstawie art. 397 k.p.c. w związku z art. 386 §1 k.p.c. O kosztach orzeczono na podstawie art. 108 § 2 k.p.c.

(-) sędzia del. Anna Capik – Pater (-) sędzia Teresa Kalinka (-) J. K.