Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 576/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy (...) z dnia 23 stycznia 2019r. Sygn. akt III K 419/18

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

G. K.

Oskarżony jest osobą karaną za przestępstwo oraz figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego ;

Informacja z K., informacja z ewidencji kierowców

225,226

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

1.

Informacja z (...) o wpisach w ewidencji kierowców

Informacja z K.

dokument sporządzony przez uprawniony podmiot potwierdza, że oskarżony należy do kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego ;

dokument wystawiony w punkcie informacyjnym Krajowego Rejestru Karnego przy Sądzie Okręgowym, nie wzbudza zastrzeżeń odnośnie formy sporządzenia i wartości merytorycznej;

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na przyjęciu, że to oskarżony G. K. kierował pojazdem marki V. o nr rej. (...) w stanie nietrzeźwości w dniu zdarzenia, podczas gdy zdaniem skarżącego brak jest dowodów na jego winę;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji nie budzą zastrzeżeń Sądu Okręgowego, gdyż są oparte na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny i zgodny z zasadami logicznego rozumowania. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest chybiony, albowiem Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że to oskarżony G. K. kierował pojazdem marki V. nr rej. (...) w dniu zdarzenia, znajdując się w stanie nietrzeźwości o zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu: I badanie 1, 20 mg/l , II badanie- 1,22 mg/l, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem z dnia 30 czerwca 2011r. w sprawie III K 102/11 Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi P. w W. za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości.

Wbrew twierdzeniom skarżącego cały proces nie miał charakteru poszlakowego, gdyż opierał się na wiarygodnym dowodzie z zeznań naocznego świadka zdarzenia A. B., który jadąc samochodem za oskarżonym widział kolizję drogową, którą spowodował. Następnie podszedł do samochodu od strony kierowcy i wyczuł od niego wyraźną woń alkoholu, dlatego wyciągnął kluczyk ze stacyjki. W trakcie tych czynności widział kierującego i dobrze mu się przyjrzał, a następnie w toku zeznań opisał jego wygląd i ubiór „Kierujący ubrany był w krótkie spodenki koloru niebieskiego, szara bluza z kapturem i czarna kamizelka, a włosy siwawe”. Przy czym opis ten jest spójny ze wyglądem oskarżonego widocznym na zdjęciu (k.61) i utrwalonym w protokole oględzin bezpośrednio po zatrzymaniu (k.59). Świadek A. B. opisał także wygląd pozostałych dwóch mężczyzn znajdujących się w samochodzie, a opis ten koresponduje ze zdjęciami i protokołami ich oględzin (k. 45-50). Wskazać należy, że oskarżony G. K. swoim wyglądem znacznie różnił się od pozostałych dwóch mężczyzn znajdujących się w samochodzie, dlatego należy wykluczyć możliwość zaistnienia pomyłki co do osoby sprawcy. Patrząc na zdjęcia oskarżonego (k.61) oraz osoby podającej się za T. W. (k.47) nie sposób przyjąć za wiarygodną wersji oskarżonego, że to ten drugi mężczyzna kierował pojazdem. Mężczyzna podający się za T. W., którego tożsamość policja ustaliła dopiero w toku postępowania sądowego (k.176), miał bowiem na twarzy zarost koloru rudego, nad czołem łysinę i widoczne zakola, a jego ubiór różnił się od ubioru oskarżonego, który tego dnia pomimo zimowej pory roku, był ubrany w krótkie spodenki, co zapamiętał świadek. A. B. stanowczo zeznał, że mężczyzna z brodą siedział na miejscu pasażera z przodu, a ten trzeci mężczyzna siedzący z tyłu był niski. Ponadto po upływie 9 miesięcy od zdarzenia na rozprawie świadek A. B. rozpoznał oskarżonego i nie miał żadnych wątpliwości co do osoby kierującego. Świadek zeznał na rozprawie, że oskarżony wyglądał tak samo, jedynie miał wtedy dwudniowy zarost. W momencie kiedy świadek podchodził do samochodu marki V., to oskarżony siedział za kierownicą i nie zdążył z niego wysiąść (k.161). Brak jest zatem jakichkolwiek wątpliwości co do prawidłowości rozpoznania oskarżonego przez tego naocznego świadka, który znalazł się na miejscu zdarzenia przez przypadek i zainterweniował widząc jak pijany kierowca spowodował kolizję. Jak trafnie zauważa Sąd Rejonowy świadek A. B. nie miał żadnego interesu w tym aby pomówić oskarżonego bezpodstawnie, a charakterystyczny wygląd i ubiór oskarżonego oraz miejsce jakie zajmował w samochodzie, wykluczają pomyłkę co do osoby kierującego. Argumenty skarżącego, iż świadek A. B. nie wskazał go jako sprawcy zdarzenia, są w ocenie Sądu zupełnie chybione i nie polegają na prawdzie.

Uchybienia procesowe i materialne polegające na dowolnej ocenie dowodów w postaci zeznań świadków: funkcjonariuszy policji, A. B., N. M. i T. W., podczas gdy żaden ze świadków nie wskazał go jako sprawcy zdarzenia, a wiarygodność osoby podającej się za T. W. jest zerowa, skoro nie podał swojej prawdziwej tożsamości; brak zabezpieczenia materiałów do badań genetycznych DNA;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, wyjaśnił na rozprawie wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, następnie całość tych okoliczności wnikliwie i wszechstronnie rozważył, uwzględniając przy tym zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy, doświadczenia życiowego i na tej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz wyprowadził trafny wniosek w przedmiocie winy oskarżonego G. K. za przypisane mu przestępstwo; ocena materiału dowodowego przez sąd I instancji dokonana została z baczeniem na reguły z art. 4, 5, 7 k.p.k., a więc jest bezstronna i nie narusza zasady granic swobodnej oceny dowodów oraz jest zgodna z prawidłowym rozumowaniem, wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego, zwłaszcza zaś nie zawiera błędów faktycznych i logicznych.

Wbrew zarzutom oskarżonego zeznania naocznego świadka A. B. bez żadnych wątpliwości wskazują na osobę oskarżonego jako sprawcę zdarzenia. Przy czym analiza zeznań tego świadka wskazuje, że są one spójne i konsekwentne, a co za tym idzie nic nie podważa ich wiarygodności. Wskazać należy, że świadek widział kolizję drogową i zatrzymał się za samochodem oskarżonego, pobiegł do drzwi od strony kierowcy i widział za kierownicą oskarżonego, umiejscowił także pozostałych mężczyzn w samochodzie, nie widział też aby ktoś się przesiadał w tym pojeździe. Z uwagi na szybką reakcję świadka B., należy wykluczyć aby oskarżony zamienił się miejscami z mężczyzną podającym się za T. W.. Na przeprowadzenie takiej zamiany miejsc nie pozwalał ani upływ zbyt krótkiego czasu od kolizji do reakcji świadka, ani sylwetki obu mężczyzn, którzy byli dobrze zbudowani, więc ich gabaryty nie pozwalały na dokonanie takiej zamiany wewnątrz pojazdu. Argumentacja oskarżonego odnośnie przyciemnianych szyb w pojeździe jest zatem chybiona, gdyż świadek A. B. otworzył drzwi pojazdu i zobaczył oskarżonego kompletnie pijanego, a nie dokonywał swoich spostrzeżeń tylko przez szybę pojazdu.

W świetle zeznań naocznego i obiektywnego świadka A. B., zeznania funkcjonariuszy policji czy kolegów oskarżonego, nie mają istotnego znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego w tej sprawie. Funkcjonariusze policji M. K. i P. W. przyjechali na miejsce kolizji już po tym jak wszyscy trzej mężczyźni wysiedli z samochodu marki V. i przebywali na zewnątrz pojazdu. Z tej przyczyny funkcjonariusze policji nie mogli wskazać jakie miejsca zajmowali mężczyźni wewnątrz pojazdu. Świadek M. K. zrelacjonował jednak dokładnie zastaną sytuację i potwierdził informacje uzyskane od świadka A. B. i pokrzywdzonego w kolizji świadka A. Z., który nie umiał wskazać kto był kierowcą. Opisał także sposób zachowania zatrzymanych trzech mężczyzn w tym oskarżonego, którzy zmieniali wersje zdarzeń, żaden z nich nie przyznał się ani nie wskazał kto kierował pojazdem marki V.. Przy czym żaden z zatrzymanych mężczyzn nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami. Natomiast nie budzi zdziwienia fakt, że po upływie 9 miesięcy obaj funkcjonariusze policji ze względu na ilość podobnych interwencji jakie od zdarzenia podejmowali, niewiele pamiętali z przebiegu tych czynności służbowych. Nie zmienia to jednak oceny, że zasadniczym dowodem obciążającym w sprawie są zeznania świadka A. B., a zeznania funkcjonariuszy mają charakter pośredni.

Natomiast zeznania świadka N. M., który w toku dochodzenia obciążył oskarżonego stwierdzając : „Na pewno samochodem kierował tylko G. K., zresztą to jest jego samochód” (k.52), a na rozprawie w sposób nieumiejętny próbował się z tego wycofać twierdząc, że nie wie bo spał i zasłaniał się niepamięcią i stanem nietrzeźwości, są wiarygodne tylko w tej pierwszej części. Sąd Rejonowy zasadnie ocenił te zeznania jako nieudolną próbę wsparcia linii obrony oskarżonego, który jest kolegą świadka.

Odnosząc się do zeznań osoby podającej się za T. W., to rację ma skarżący podnosząc, że wiarygodność jego zeznań jest podważona podaniem nieprawdziwych danych osobowych. W toku postępowania sądowego ustalono, że w rzeczywistości ten świadek to G. M., ale nie ustalono aktualnego miejsca zamieszkania tego mężczyzny, dlatego Sąd nie mógł przesłuchać go na rozprawie i poprzestał na ujawnieniu protokołu przesłuchania w toku dochodzenia. Tym niemniej wskazać należy, że również ten mężczyzna zeznał, że kierowcą był G. K., a zatem treść jego zeznań wspiera wersję N. M. z postępowania przygotowawczego i w tym zakresie zasługuje na wiarę. Argumentacja podniesiona przez oskarżonego, a odnosząca się do konfliktu z tym mężczyzną z powodu rozliczeń finansowych i motywu zemsty za domaganie się zwrotu długu przez oskarżonego, jest chybiona. Zeznania osoby podającej się za T. W. miały bowiem walor wiarygodności tylko w tym zakresie, w jakim pozostawały zgodne z zeznaniami naocznego świadka zdarzenia A. B.. Nie ma także znaczenia okoliczność, że ten mężczyzna wcześniej niejednokrotnie korzystał z samochodu oskarżonego, co potwierdził na rozprawie świadek N. M., skoro naoczny i bezstronny świadek A. B. wskazał na oskarżonego jako kierującego pojazdem V. w czasie zdarzenia.

Apelacja oskarżonego ma jedynie charakter polemiczny, ale nie przedstawia wiarygodnej, alternatywnej wersji zdarzenia, która w sposób skuteczny podważałaby ustalenia faktyczne poczynione przez sąd rejonowy. Nie ma więc racji skarżący podnosząc, że nie było naocznych świadków, którzy wskazali osobę, która siedziała za kierownicą pojazdu, gdyż takim świadkiem jest A. B.. Brak nagrania z kamer monitoringu, ani brak zabezpieczenia śladów linii papilarnych w pojeździe oraz odstąpienie przez organy ścigania od przeprowadzenia badań osmologicznych zabezpieczonych w samochodzie śladów zapachowych oraz badań genetycznych zabezpieczonych śladów biologicznych, nie podważa w sposób skuteczny wartości dowodowej zeznań naocznego świadka zdarzenia. Niewątpliwie ewentualne wyniki ekspertyzy z zakresu osmologii czy ekspertyzy genetycznej mogłyby wesprzeć zeznania naocznego świadka A. B., ale brak tych badań nie osłabia wymowy zeznań tego świadka, który z całą stanowczością, konsekwentnie wskazuje na oskarżonego jako osobę, która kierowała pojazdem marki V.. Wbrew zarzutom skarżącego Sąd Rejonowy nie dokonał wyboru jedynie fragmentu zeznań tego świadka, lecz dokonał analizy całości jego zeznań na tle pozostałych dowodów zebranych w sprawie. Zarzut dokonania dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w tej sprawie, jest nietrafny.

Odnosząc się do argumentu skarżącego dotyczącego toczącej się sprawy o wykroczenie polegające na użyczeniu pojazdu osobie nieuprawnionej podczas zarzucanego mu w tej sprawie czynu, to zarzut ten jest absurdalny. Wbrew tym argumentom z akt sprawy wynika, że przeciwko G. K. wyłączono z akt dochodzenia materiały dotyczące trzech wykroczeń: 1) prowadzenia pojazdu bez uprawnień w dniu 23 lutego 2018r.w W. tj. o czyn z art. 94 § 1 kw, 2) spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj.o czyn z art. 86 § 1 kw oraz 3) prowadzenia pojazdu bez wymaganych dokumentów tj. o czyn z art. 95 kw, a wyłączone materiały przekazano do Referatu Wykroczeń i Postępowań Administracyjnych (...) W. VII (k.76-77). Argumentacja skarżącego jest zatem chybiona, skoro postępowanie w sprawie sygn. akt III W 1207/18 toczy się w przedmiocie wskazanych zarzutów (k.113).

Odnośnie zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. to stwierdzić należy, że przepis ten dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd orzekający, nie zaś wątpliwości oskarżonego co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez sąd. Nie należą do nich przy tym wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc który ze wzajemnie sprawczych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów, odpowiadającej zasadom wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zgodnie z przepisem art. 410 k.p.k., a ustalenia te są stanowcze, to nie może zachodzić obraza art. 5 §2 k.p.k. Reasumując wskazane wyżej dowody w pełni pozwalają na uznanie winy oskarżonego co do czynu opisanego w akcie oskarżenia, a zarzut naruszenia przepisu art. 5 § 2 kpk jest chybiony. Sąd Odwoławczy podziela w pełni ocenę dowodową przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy i poczynione w sprawie ustalenia faktyczne. Prawidłowa jest także kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu czynu.

Wniosek

Oskarżony wprost nie sprecyzował wniosku odwoławczego, ale z treści apelacji wynika, że wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie od popełnienia zarzucanego mu czynu. Natomiast na rozprawie odwoławczej oskarżony wnosił o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego, w sytuacji gdy wiarygodne dowody w postaci m.in. zeznania naocznego świadka A. B., zeznania funkcjonariuszy policji, protokoły zatrzymania i oględzin oraz wyniki badania stanu trzeźwości, wskazują w sposób nie budzący wątpliwości na winę oskarżonego.

Brak podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości, jak również nie zaistniała żadna z przesłanek wymienionych w art. 439 § 1 kpk, art. 454 kpk oraz art. 440 kpk.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok utrzymany w mocy w całości

Zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy.

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że wskazane w apelacji uchybienia tj. naruszenia art. 7 kpk i art. 5 kpk oraz będące ich konsekwencją błędne ustalenia faktyczne, w niniejszej sprawie nie miały miejsca. W oparciu o zgromadzone i ocenione dowody Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, należycie uznając sprawstwo i winę oskarżonego za udowodnione i słusznie nie dostrzegając w tym zakresie żadnych wątpliwości. Apelacja ma charakter czysto polemiczny, a postawiona teza o braku winy oskarżonego oparta jest w sposób niedopuszczalny tylko o cześć materiału dowodowego, z pominięciem tej o zupełnie innej wymowie. Sąd Rejonowy w sposób dokładny, by nie powiedzieć precyzyjny i drobiazgowy, wykazał w pisemnym uzasadnieniu dlaczego nie dał wiary dowodom z wyjaśnień oskarżonego i części zeznań świadka N. M. złożonych na rozprawie. Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu wykazał konkretne rozbieżności między tymi dowodami a zeznaniami św. A. B., a były one o takiej wadze i znaczeniu, że musiało to skutkować trafnym uznaniem ich za niewiarygodne. Sąd Odwoławczy podziela w pełni ocenę dowodową przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy i poczynione w sprawie ustalenia faktyczne.

Kara 10 miesiecy pozbawienia wolności orzeczona za ten występek nie nosi cech rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Sąd Rejonowy wymierzając tę karę wziął pod uwagę dyrektywy wymiary kary określone w art. 53 kodeksu karnego i uwzględnił okoliczności łagodzące oraz obciążające co do oskarżonego. Sąd Odwoławczy w pełni podzielił tą argumentację, albowiem kara wymierzona w tej wysokości odpowiada stopniowi zawinienia oskarżonego oraz stopniowi społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. W ocenie Sądu kara w tej wysokości spełni wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej. Wobec wcześniejszej karalności oskarżonego za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności, brak jest spełnienia niezbędnej przesłanki z art. 69 § 1 k.k. oraz jakiegokolwiek szczególnie uzasadnionego wypadku wskazanego w art. 69 § 4 k.k. Zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności jest w świetle tych przepisów wykluczone.

Wymierzenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym dożywotnio jest zgodnie z przepisem art. 42 § 3 k.k. obligatoryjne w przypadku skazania za występek z art. 178a § 4 k.k., jeżeli nie zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami. Analiza okoliczności popełnienia tego przestępstwa nie wskazuje aby taki wyjątkowy wypadek zachodził w tej sprawie. W szczególności znaczny stopień nietrzeźwości oskarżonego tj. 1,20 mg/l alkoholu oraz brak jakiejkolwiek logicznej przyczyny kierowania pojazdem w takim stanie w ciągu dnia po ulicach (...), gdzie natężenie ruchu drogowego jest o tej porze duże, a także spowodowanie kolizji drogowej z innym pojazdem, wskazuje na brak zaistnienia tej szczególnej przesłanki, która umożliwia wymierzenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres krótszy niż wskazany w przepisie art. 42 § 3 k.k.

Należy podkreślić, iż ratio legis zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych stanowi wykluczenie z ruchu drogowego takich kierowców, którzy tak jak oskarżony wykazali, że zagrażają bezpieczeństwu w komunikacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwi ęź le o powodach zmiany.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Punkt

rozstrzygnięcia

z wyroku

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Punkt

rozstrzygnięcia

z wyroku

Przytoczyć okoliczności.

Wobec wysokości dochodów uzyskiwanych przez oskarżonego, brak jest podstaw do zwolnienia oskarżonego od opłaty za II instancję oraz wydatków za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

sędzia Anna Zawadka

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 23 stycznia 2019r. sygn. akt III K 419/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

zmiana