Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Anna Zawadka

protokolant: protokolant sądowy Dorota Korbut

po rozpoznaniu dnia 10 lutego 2020 r. w Warszawie

sprawy J. W. syna M. i M. ur. (...) w W.

obwinionego o wykroczenia z art. 119 § 1 kw, art. 107 kw

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżycielkę posiłkową

od wyroku Sądu Rejonowego w (...)

z dnia 25 kwietnia 2019 r. sygn. akt V W 300/18

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zwalnia oskarżycielkę posiłkową K. B. od opłaty za II instancję oraz zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt VI Ka 831/19

UZASADNIENIE

J. W. został obwiniony o to, że:

1.  W dniu 3 marca 2016r. w W. przy ulicy (...) dokonał kradzieży metalowej linki z zaczepami o długości 1 metra o wartości około 30 złotych na szkodę K. B. , tj. o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

2.  W okresie od 14 listopada 2017 roku do 19 grudnia 2017 roku w W. przy ul. (...) złośliwie niepokoił celem dokuczenia K. B. poprzez przerzucenie na teren jej posesji nieczystości w postaci pustych butelek po alkoholu, puszek metalowych, papierów, szmat, martwych szczurów, poprzez opluwanie jej, obrzucanie piaskiem, oraz świecenie w nocy latarką w okna domu,

tj. o czyn z art. 107 k.w.

Sąd Rejonowy w (...) wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2019 roku w sprawie o sygn. akt V W 300/18 uniewinnił obwinionego J. W. od popełnienia zarzucanych mu czynów i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelację w całości na niekorzyść obwinionego wniosła oskarżycielka posiłkowa K. B.. Skarżąca zakwestionowała rozstrzygnięcie sądu I instancji, podnosząc, iż błędne są ustalenia sądu w przedmiocie braku winy J. W. w zakresie zarzucanych mu czynów. Wskazała, że obwiniony nadal kontynuuje bezprawne działania wobec oskarżycielki posiłkowej i narusza jej prawo do bezpiecznego i spokojnego życia. K. B. przedłożyła obszerną apelację, w której treści przytoczyła szereg wydarzeń z jej życia mających świadczyć o złośliwym niepokojeniu przez J. W.. Oskarżycielka posiłkowa wniosła o rozpoznanie niniejszej sprawy raz jeszcze. Jednocześnie złożyła oświadczenie dotyczące konfliktu na tle majątkowym istniejącego pomiędzy nią a obwinionym.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja oskarżycielki posiłkowej nie zasługuje na uwzględnienie.

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku wykazała, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie. Podstawę wyroku stanowił całokształt materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej. Nie budzi zastrzeżeń dokonana przez sąd I instancji ocena materiału dowodowego, która uwzględnia zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy oraz doświadczenia życiowego i prowadzi do słusznego wniosku, iż J. W. nie popełnił zarzucanych mu wykroczeń.

O ile uzasadnienie środka odwoławczego jest obszerne, to w zasadzie zawarta jest w nim po raz kolejny wersja przedstawiana przez oskarżycielkę posiłkową i wnioski jakie z tej oceny winien wyciągnąć organ orzekający. K. B. składała zeznania w sprawie i wersja wydarzeń była sądowi znana. W ocenie sądu odwoławczego apelacja stanowi jedynie nieskuteczną polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu rejonowego, które w sposób nie budzący wątpliwości prowadzą do wniosku, że J. W. nie dopuścił się przypisywanego mu wykroczenia.

Na wstępie należy wskazać, że pomiędzy stronami niniejszego postępowania istnieje wieloletni konflikt na tle majątkowym, spowodowany zapisaniem przez wspólnego krewnego stron w testamencie majątku na obwinionego. Na istnienie tego konfliktu wskazali przesłuchani w toku postępowania świadkowie. Pretensje o zapis testamentowy do obwinionego wnosi nie tylko siostra zmarłego- oskarżycielka posiłkowa K. B., lecz także inni członkowie rodziny, w tym występujący w niniejszej sprawie w charakterze świadków- syn oskarżycielki posiłkowej- R. B.. Oskarżycielka posiłkowa wraz z synem posądzają J. W. o różnego rodzaju złośliwości i agresywne zachowania względem K. B..

Sąd Okręgowy podzielił w pełni motywy zaskarżonego rozstrzygnięcia przedstawione w uzasadnieniu przez sąd I instancji. Wyjaśnienia obwinionego zasługują w pełni na danie im wiary. Za niewiarygodne należało zaś uznać zeznania K. B. i R. B.. Wnikliwa analiza materiału dowodowego zebranego w aktach sprawy prowadzi do wniosku, że K. B. prowokuje sytuacje, które mogą wskazywać jakoby była atakowana i szykanowana przez J. W., a następnie wzywa policję.

J. W. złożył wyjaśnienia, które znalazły potwierdzenie w szczególności w zeznaniach świadków M. W. i K. W.. Świadkowie wskazują, że to K. B. wraz z synem prowokują, wyzywają obwinionego, obrażają go, przerzucają na jego posesję śmieci, jabłka, odpadki z obiadu i ogrodu, butelki.

Okoliczność, iż K. B. inscenizuje sytuacje, które następnie przedstawia jako atak ze strony J. W., potwierdziła więc siostra obwinionego- M. W. i jego córka K. W.. Wprawdzie ww. z uwagi na bliskie pokrewieństwo z obwinionym świadkowie mają interes w rozstrzygnięciu sprawy, niemniej jednak przedstawioną przez nich relację należało uznać za w pełni logiczną, a przez to wiarygodną.

Zeznania wskazanych świadków oraz nagrania które przedstawił obwiniony , stały się kluczowe dla niniejszego rozstrzygnięcia, albowiem podważyły prawdziwość zeznań oskarżycielki posiłkowej, a co za tym idzie zeznań świadka, który poparł jej twierdzenia, chcąc uprawdopodobnić jej wersję zdarzeń. Syn K. R. B. miał interes w tym aby złożyć zeznania na korzyść matki od której jest całkowicie zależny i pozostaje na jej utrzymaniu. Tym samym sąd odrzucił wersję K. B., brak jest bowiem podstaw do przyjęcia, jak chce skarżąca, że obwiniony popełnił zarzucane mu wykroczenia.

Przedstawiony przez obwinionego dowód w postaci nagrania video na płycie CD został prawidłowo i to aż dwukrotnie odtworzony na rozprawie w obecności oskarżycielki posiłkowej, która twierdzi, że nagranie nie przedstawia sytuacji z dnia zdarzenia i to nie ona widnieje na nagraniu. Ponadto skarżąca zarzuca, że nagranie zostało zmontowane i kwestionuje jego autentyczność. Tymczasem nagranie zostało wykonane w dniu kiedy miała nastąpić kradzież metalowej linki, o co K. B. oskarża obwinionego czyli w dniu 3 marca 2016r. Data powstania tego pliku z nagraniem jest taka sama. Na filmie widać dom oskarżycielki posiłkowej i ją samą jak zdejmuje z bramy i chowa linkę, którą wcześniej była przywiązana brama. Nagranie jest wyraźne i nie nasuwa żadnych wątpliwości co do jego autentyczności, gdyż nie zawiera żadnych przerw ani innych zakłóceń obrazu, które wskazywałyby na zmontowanie. Rozpoznanie oskarżycielki posiłkowej na tym nagraniu również nie budzi wątpliwości co do prawidłowości, ze względu na bliską odległość wizerunku tej osoby od nagrywającego. Sąd Okręgowy po obejrzeniu tego nagrania nie ma żadnych wątpliwości co do tego, że przedstawia osobę oskarżycielki posiłkowej. W tych okolicznościach przeprowadzanie dowodu z opinii biegłego z zakresu technologii zapisu obrazu nie było celowe, gdyż doprowadziłoby jedynie do przedłużenia postępowania.

Odnosząc się do zarzutu dołączenia tego nagrania dopiero do apelacji i braku przedstawienia tego nagrania na wcześniejszym etapie postępowania, wskazać należy, iż obwiniony w sposób logiczny wytłumaczył na poprzedniej rozprawie apelacyjnej dlaczego nie przedstawił tego nagrania wcześniej, a to z powodu problemów z jego odtworzeniem. Niewątpliwie przegranie nagrania z telefonu na płytę CD wymaga pewnych zabiegów technicznych przy użyciu odpowiedniego sprzętu, co mogło stwarzać pewne trudności obwinionemu, który musiał skorzystać z pomocy córki. Natomiast zawarta w apelacji obrońcy supozycja, że nagranie nie zostało okazane wcześniej z powodu jego zaginięcia, mogła wynikać z błędnego zrozumienia obwinionego przez ówczesnego obrońcę. Powyższe okoliczności zdaniem Sądu nie podważają jednak wiarygodności tego dowodu w sprawie.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia czynu z pkt I wskazać należy, że wobec zaistnienia okoliczności wyłączającej w ogóle odpowiedzialność obwinionego za wykroczenie (art. 5 § 1 pkt 1 k.p.k.), na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. Sąd miał obowiązek wydać wyrok uniewinniający, bez względu na istnienie przedawnienia karalności tego czynu (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2011r. WA 36/10, OSNwSK 2011/1/296).

Zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy nie pozwala na poczynienie innych ustaleń niż te, których dokonał Sąd Rejonowy. K. B. nie przedstawiła żadnych wiarygodnych dowodów świadczących o tym, że jest ofiarą złośliwego niepokojenia ze strony J. W.. Przerzucenie na teren jej posesji nieczystości w postaci pustych butelek po alkoholu, puszek metalowych, papierów, szmat, martwych szczurów, poprzez opluwanie jej, obrzucanie piaskiem, oraz świecenie w nocy latarką w okna domu, nie zostało w żaden sposób potwierdzone. Prawidłowo ustalono, że oskarżycielka posiłkowa już wcześniej oskarżała obwinionego o różnego rodzaju wykroczenia, od których to zarzutów obwiniony był uniewinniany. Twierdzenia przedstawione przez stronę przeciwną należało więc uznać za prawdziwe, gdyż stanowiły logicznie wytłumaczenie całej sytuacji. Powyższe okoliczności nie pozwalają na przypisanie J. W. odpowiedzialności w zakresie czynów z art. 119 § 1 kw oraz z art. 107 k.w.

Zgodnie z brzmieniem art. 636 § 1 k.p.k., do którego odsyła art. 119 kpsw, w sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego, wniesionego wyłącznie przez oskarżyciela posiłkowego, jest on zobowiązany ponieść koszty procesu za postępowanie odwoławcze na ogólnych zasadach. Niemniej jednak z uwagi na sytuację majątkową oskarżycielki posiłkowej, zgodnie z art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 kpsw Sąd Okręgowy zwolnił ją od opłaty za drugą instancję oraz zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze.