Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2020 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Marek Jasiński

Protokolant: Joanna Czyżewska

po rozpoznaniu 25 lutego 2020 r. w G.

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K. i P. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz M. K. kwotę 14265 zł (czternaście tysięcy dwieście sześćdziesiąt pięć złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 18 maja 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie, w tym co do P. K., powództwo oddala;

III.  koszty procesu stosunkowo rozdziela pomiędzy stronami, ustalając, że pomiędzy powódkami zachodzi współuczestnictwo formalne oraz, że powódka M. K. ponosi przypadające na nią koszty procesu w 34% (trzydziestu czterech procentach), a powódka P. K. w całości, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt I C 378/17

UZASADNIENIE

Powódki M. K. i P. K. w pozwie przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. domagali się zasądzenia od pozwanego na rzecz:

1.  M. K. 21.665 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 maja 2016 r. do dnia zapłaty,

2.  P. K. 2.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powódki wskazały, iż w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 25 czerwca 2015 r., odniosły obrażenia ciała, którego sprawca był ubezpieczony w zakresie ubezpieczenia OC w pozwanym towarzystwie. Dochodzone przez powódki kwoty obejmowały zadośćuczynienie oraz, w przypadku M. K., odszkodowanie w wysokości poniesionych przez nią kosztów leczenia powypadkowego.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, że wypłacił już powódkom zadośćuczynienie na etapie postępowania likwidacyjnego, a wypłacone kwoty w całości zaspokoiły ich roszczenia. Podniósł też, że kwestionuje roszczenie w zakresie kosztów diagnostyki i konsultacji medycznych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 czerwca 2015 r. w G. na ul. (...) kierując samochodem marki C. nr rej. (...) stracił panowanie nad kierowanym pojazdem, zjechał na przeciwny pas jezdni i uderzył w prawidłowo jadący pojazd marki V. (...) nr rej. (...), w którym pasażerami były M. K. i P. K..

bezsporne.

Sprawca szkody objęty był obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej w W..

bezsporne, a nadto dowód: akta szkody.

Na miejsce wypadku zostało wezwane pogotowie ratunkowe, które udzieliło powódkom pierwszej pomocy medycznej. Po wypadku powódka M. K. w dniu 29 czerwca 2015 r. udała się na (...) Szpitala (...) w G. z powodu bólów kręgosłupa piersiowego i głowy. U powódki M. K. stwierdzono złamanie trzonu Th 1 przednio –górnej blaszki. Zalecono noszenie gorsetu ortopedycznego na okres około 2 miesięcy, dalszą konsultację ortopedyczną, rehabilitację oraz przepisano leki przeciwbólowe. M. K. leki przeciwbólowe przyjmowała do 25 stycznia 2016 r., uskarżała się na przewlekłe bóle szyi. Z powodu drętwienia lewej ręki korzystała z leczenia poradni neurologicznej. Powódka otrzymała zwolnienie lekarskie od 29 czerwca 2015 r. 27 grudnia 2015 r. Powyższy wypadek wywołał u niej silny stres pourazowy, wystąpiły także problemy ze snem i koncentracją, a jazda samochodem stanowiła dla niej źródło lęku. W konsekwencji poddała się leczeniu w poradni zdrowia psychicznego. Leczenie u M. K. wymagało zmiany dotychczasowego trybu życia na bardziej oszczędny. Stwierdzono u niej niepełnosprawność w stopniu umiarkowanym do dnia 31 marca 2019 r.

Natomiast u P. K. stwierdzono uraz palca IV prawej ręki, uraz uda lewego z otarciem naskórka oraz uraz od pasów bezpieczeństwa. Zalecono dalszą konsultację neurologiczną, z powodu zawrotów głowy i silnych bóli głowy połączonych z wymiotami. Wobec doznanych urazów małoletnia wówczas powódka P. K. musiała zreorganizować życie szkolne i prowadzić oszczędny tryb życia.

dowody : dokumentacja medyczna k. 12-33 w zw. z k. 46-47, zaświadczenia lekarskie k. 34-42, zaświadczenie k. 43, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 44, postanowienie k. 45, zeznania świadka S. Ż. k. 141-142, zeznania świadka M. P. k. 142-143, zeznania powódki M. K. k. 143-145 (protokół elektroniczny k. 146).

Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku w sprawie (...) uznał oskarżonego E. B. za winnego popełnienia mu czynu tj. w dniu 26 czerwca 2015 r. w G. na ulicy (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. art. 3 i 22 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że będąc kierującym samochodem osobowym marki C. (...) o nr rejestracyjnym (...), jadąc ul. (...) w kierunku (...)nie zachował szczególnej ostrożności i zjechał na przeciwległy pas ruchu w wyniku czego zderzył się z jadącym z przeciwnego kierunku samochodem maiki F. (...) o nr rej. (...), następnie zderzy się z jadącym z przeciwnego kierunku samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), który pchnięty do tyłu uderzy w stojący za nim samochód marki R. (...) o nr rej. (...), w wyniku czego pasażerka samochodu marki V. (...) M. K. doznała obrażeń ciała w postaci urazu klatki piersiowej, złamania kolumny przedniej trzonu th1, które to obrażenia naruszyły czynności narządów data na czas dłuższy niż 7 dni.

Sąd umorzył warunkowo postępowanie karne na okres jednego roku próby i zasądził świadczenie pieniężne od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

dowód : wyrok Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 4 kwietnia 2016 r. k. 128.

Powódka M. K. poniosła wydatki na badanie RTG kręgosłupa piersiowego oraz na konsultacje ortopedycznie w łącznej wysokości 1.465 zł.

Dowody: faktura VAT k. 53, paragony k. 54, 58, 63

W wyniku wypadku powódka M. K. doznała w zakresie narządu ruchu złamania trzonu kręgu (...) – przedniej części blaszki granicznej górnej, klasyfikowanej jako najlżejsze złamanie kręgosłupa. Stwierdzone urazy skutkują trwałym uszczerbkiem na zdrowiu powódki wynoszącym 5%. M. K. miała bóle szyi wymagające leczenia lekami przeciwbólowymi do 25 stycznia 2016 r. Obecnie bóle mogą okresowo występować stosunkowo niewielkie. Niemniej jednak rokowania co do możliwości uzyskania pełnej sprawności u powódki są niepewne. Powódka w związku z wypadkiem nie wymagała osób trzecich. Powódka M. K. nie doznała na skutek wypadku także obrażeń natury neurologicznej, ani uszczerbku związanego z uszkodzeniem układu nerwowego.

dowody : opinia biegłego neurologa k. 163-166, opinia biegłego ortopedy k. 186-187, opinia uzupełniająca biegłego ortopedy k. 205

Powódka M. K. zgłosiła pozwanemu szkodę osobową pismem z dnia 31 lipca 2015 r. W decyzji z dnia 9 września 2015r. pozwany przyznał powódce M. K. świadczenie w kwocie 3.000 zł. z tytułu zadośćuczynienia, następnie kolejną decyzją dopłacił kwotę 220 zł tytułem leczenia powypadkowego. Decyzją z dnia 14 stycznia 2016 r. pozwany przekazał powódce dodatkowo tytułem zadośćuczynienia kwotę 4.200 zł. Pozwany wypłacił także M. K. łącznie kwotę 1,859,29 zł tytułem utraconego zarobku.

Natomiast w stosunku do powódki P. K., pozwany decyzją z dnia 26 sierpnia 2015 r. przyznał na jej rzecz zadośćuczynienie w kwocie 1 000 zł.

dowody : zgłoszenie szkody k. 48-49, korespondencja między stronami k. 50-52, 55-57, 59-62,64-90v

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów, których autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana w toku procesu przez strony, ich prawdziwość i rzetelność nie budziła również wątpliwości Sądu, dlatego uznał je w całości za wiarygodne i uwzględnił dokonując rekonstrukcji istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych.

Nadto Sąd dał wiarę opiniom sporządzonym przez biegłych z zakresu neurologii J. N. i ortopedii R. P.. Biegli opisali rodzaje obrażeń doznanych przez powódkę M. K., obecny stan jej zdrowia. Opinie te Sąd ocenił jako fachowe i wyczerpujące, a przedstawione przez biegłego wnioski w sposób poprawny, logicznie wyprowadzone zostały z poczynionych ustaleń. Strona powodowa wprawdzie wniosła zastrzeżenia do opinii biegłego z zakresu ortopedii, jednakże po złożeniu pisemnej uzupełniającej opinii żadna ze stron nie podważyła skutecznie opinii, sąd również nie znalazł podstaw do jej podważenia, czy uzupełnienia.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd oparł się także na zeznaniach złożonych przez świadków S. Ż., M. P. oraz przesłuchaniu powódki M. K., opisujących skutki wypadku i ich wpływu na życie poszkodowanych. Głównym walorem tych zeznań pozostaje ich spójność i fakt, że są logiczne, a przez żadną ze stron nie zostały zakwestionowane. Wszystko to, zdaniem sądu, świadczy o ich obiektywnym charakterze i sprawia, że zeznania te stanowią w pełni wiarygodny i wartościowy materiał dowodowy. Sąd dokonując oceny ww. zeznań miał wprawdzie na uwadze więzy rodzinne łączące powodów ze świadkiem M. P., tym niemniej nie znalazł podstaw do ich podważenia, tym bardziej, że nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że stan faktyczny pomiędzy stronami właściwie nie był sporny. Pozwana potwierdziła, że ponosi odpowiedzialność z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej kierowcy pojazdu, który spowodował zdarzenie, skutkujące doznaniem przez powódki określonych obrażeń oraz że likwidowała szkodę z tytułu tego zdarzenia. Poza sporem pozostawało również i to, że pozwana odmówiła powódkom wypłaty zadośćuczynienia w żądanej przez nie kwoty. Spór stron skupiał się wokół tego, czy zdarzenie powinno skutkować wypłatą zadośćuczynienia za doznaną przez powódki krzywdę i uszczerbek na zdrowiu, ustalenia, czy do uszczerbku na zdrowiu rzeczywiście doszło, jak również jego wysokością, a jeżeli tak to do wskazania jego charakteru. Sporne pozostawało również żądanie w zakresie odszkodowania z tytułu zwrotu poniesionych kosztów.

Stosownie art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Również w tym wypadku dla domagania się odszkodowania trzeba wykazać te same przesłanki, z tą różnicą, że odpowiedzialność ubezpieczyciela niezależna jest od tego, czy sprawca szkody odpowiada na zasadzie winy czy ryzyka ( tak(...) [w:] Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom II, Warszawa 1997, s. 358).

Stosownie do art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 §1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia może być podstawą żądania zadośćuczynienia za krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp.). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień i ma charakter całościowy - powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, mowa jest bowiem o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”, przyznawaną jednorazowo.

Kryteria określające zasady ustalania wysokość zadośćuczynienia pieniężnego wypracowane zostały w orzecznictwie Sądu Najwyższego przy założeniu, że celem zadośćuczynienia jest wyłącznie złagodzenie doznanej przez poszkodowanego krzywdy. I tak wskazuje się, że zadośćuczynienie z art. 445 k.c. ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach ( tak SN w wyroku z 26 lutego 1962 r., 4 CR 902/61; w wyroku z 24 czerwca 1965 r., I PR 203/65; por. też wyrok z 22 marca 1978 r., IV CR 79/78). Określenie wysokości zadośćuczynienia powinno być dokonane z uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a m.in. również wieku poszkodowanego i czasu trwania jego cierpień ( tak SN w wyroku z 12 kwietnia 1972 r., II CR 57/72).Przyznanie poszkodowanemu zadośćuczynienia z art. 445 §1 k.c. zależy od uznania sądu. Sąd bierze przy tym pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, w tym szczególnie fakt otrzymania przez poszkodowanego kwoty pieniężnej z tytułu ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków dokonanego na koszt osoby obowiązanej do odszkodowania. Jeżeli poszkodowany otrzymał z wymienionego tytułu bardzo wysoką kwotę pieniężną, może to prowadzić do oddalenia powództwa o zadośćuczynienie ( tak SN w wyroku z 27 sierpnia 1969 r., I PR 224/60). Zasadę wypływającą z tego orzeczenia należy odpowiednio zastosować w niniejszej sprawie – kwoty uzyskane już przez powoda uprzednio od ubezpieczyciela skutkować będą obniżeniem należnego mu zadośćuczynienia.

Przede wszystkim jednak, w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że określanie wysokości zadośćuczynienia należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego ( wyrok SN z 15 września 1999 r., III CKN 339/98). Artykuł 445 §1 k.c. pozostawia - z woli ustawodawcy - znaczną swobodę sądowi orzekającemu w określeniu wysokości należnej sumy pieniężnej ( wyrok SN z 5 maja 2000 r., II CKN 1002/98). Określenie „odpowiedniej ” sumy zadośćuczynienia wymaga rozważenia wszystkich okoliczności sprawy, w szczególności rodzaju naruszonego dobra i rozmiaru doznanej krzywdy, intensywności naruszenia oraz stopnia winy sprawcy, a także sytuacji majątkowej zobowiązanego (ewentualnie stopnia winy i sytuacji majątkowej zobowiązanego) ( tak SN w wyroku z 16 kwietnia 2002 r., V CKN 1010/00).

Wydając orzeczenie w sprawie sąd miał na uwadze wskazane powyżej opinie, a także zeznania powódki i świadków, którzy wskazywali na skutki wypadku, na jego przebieg. Sąd miał w szczególności na uwadze, że wypadek dla poszkodowanych stanowił traumatyczne przeżycie, że odczuwały one dolegliwości bólowe.

Powódka M. K., co oczywiste, na skutek odniesionego urazu odczuwała niewątpliwie cierpienia fizyczne – dolegliwości bólowe, a także cierpienia psychiczne, czyli ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi oraz w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Z tego względu Sąd uznał, że na etapie postępowania likwidacyjnego rozmiar cierpień, jakich doznała powódka, nie został w sposób właściwy oceniony przez pozwane towarzystwo. Należy wskazać, iż biegły neurolog nie stwierdził wprawdzie żadnego uszczerbku na zdrowiu powódki w zakresie swojej specjalności, jednakże biegły ortopeda, wskazał na istnienie i utrwalony charakter uszczerbku w zakresie ortopedycznym, wskazując na złe w przeważającym zakresie rokowania na powrót do sprawności sprzed wypadku. Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał przy tym na uwadze fakt, że powódka jest osobą młodą, a to oznacza, że ze skutkami wypadku będzie musiała zmagać się przez wiele lat. I tak okoliczność ostatecznie przekonała Sąd o słuszności przyznania zadośćuczynienia w wysokości 12,800 zł na rzecz powódki M. K..

W ocenie Sądu łącznie suma zadośćuczynienia dotychczas wypłaconego powódce przez pozwanego oraz przyznanego jej przez Sąd odpowiadać będzie rozmiarowi jej cierpień, będących skutkiem zdarzenia, za który odpowiedzialność odszkodowawczą ponosi pozwany zgodnie z umową ubezpieczenia OC. W ocenie Sądu uzyskane w ten sposób przez powódkę zadośćuczynienie będzie stanowić ekonomicznie odczuwalną dla niej wartość i zrekompensuje jej cierpienia doznane w wyniku wypadku, zwłaszcza w kontekście ich długotrwałości i złych rokowań co do odzyskania pełnej sprawności sprzed wypadku, realizując tym samym cel, dla jakiego jest ono przyznawane, pozostając również w związku z intensywnością cierpień powódki, czasem ich trwania i ujemnych skutków zdrowotnych wypadku jakie ponosić ona będzie zmuszona w przyszłości ( tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2004 roku, II CK 531/03, podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2000 roku, I CKN 969/98).

Natomiast mając na uwagę powyższe sąd uznał, że dochodzona przez powódkę P. K. kwota 2.000 zł w zakresie zadośćuczynienia jest wygórowana, zwłaszcza w sytuacji, gdy powódka nie doznała trwałego, ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Nadto wystarczającym dla powódki P. K. będzie kwota już wypłacona przez pozwane towarzystwo, także mając na uwadze że doznała jedynie powierzchownych urazów palca i uda.

Odnosząc się natomiast do żądania powódki M. K. w zakresie zapłaty odszkodowania, również należy je uznać za zasadne. Zgodnie z treścią art. 361 §2 k.c. naprawienie szkody obejmuje w granicach normalnych następstw wywołującego ją działania lub zaniechania straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zasadą jest zatem pełne, w granicach adekwatnego związku przyczynowego, naprawienie szkody bez względu na to czy przejawia się w postaci strat, czy utraconych korzyści ( podobnie: uchwała SN z 21 marca 2003 r., III CZP 6/03). Dla zdefiniowania pojęcia szkody należy wskazać, że jest to różnica w stanie majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku jaki istniałby, gdyby nie wystąpiło to zdarzenie.

Jak wynika z kserokopii faktur oraz paragonów powódka M. K. poniosła koszty badania RTG kręgosłupa piersiowego oraz koszty konsultacji ortopedycznych w łącznej wysokości 1.465 zł. Okolicznością powszechnie znaną i nie wymagająca dowodu jest kilkumiesięczna konieczność oczekiwania na badania czy konsultacje w ramach (...) które na marginesie należy zauważyć jest także leczeniem na koszt powódki, z jej ubezpieczenia. Tak więc strona pozwana jest zobowiązana do zwrócenia tych kosztów powódce.

Z powyższych przyczyn sąd przyznał powódce M. K. kwotę łącznie 14.265 zł , o czym na mocy art. 445 § 1 k.c. orzeczono jak w punkcie I sentencji, równocześnie oddalając powództwo w pozostałym zakresie oraz oddalając powództwo co do P. K. o czym orzeczono w punkcie II.

Co do odsetek – zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Natomiast zgodnie z ustępem 2 w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

Dlatego też Sąd, zgodnie z żądaniem pozwu, zasądził ustawowe odsetki za opóźnienie zgodnie z żądaniem pozwu tj. od dnia 18 maja 2016 r. - bowiem niewątpliwie w tej dacie roszczenie powódki M. K. było już wymagalne.

Kierując się zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu wyrażoną w art. 100 k.p.c., w zw. z art. 98 §1 k.p.c. sąd ustalił w punkcie III, że powódka M. K. ponosi przypadające na nią koszty w wysokości 34 %, a powódka P. K. w całości, pozostawiając szczegółowe rozliczenie kosztów postępowania referendarzowi sądowemu. Zaznaczyć należy, iż kwota zadośćuczynienia została orzeczona odrębnie na rzecz każdej z powódek ze względu na występujące pomiędzy nimi współuczestnictwo formalne.

Sygn. akt I C 378/17

ZARZĄDZENIE

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)