Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2018 roku

Sąd Rejonowy w Otwocku w Wydziale II Karnym w składzie :

Przewodniczący: SSR Anna Sereda

Protokolant: Ewa Szczepańska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Otwocku – Marty Sasuły

po rozpoznaniu w dniach 28 czerwca 2018 roku i 13 września 2018 roku

sprawy S. F.. S. A. i K. zd. O., ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że w dniu 4 lipca 2016 r. jadąc drogą od S. do drogi krajowej nr (...), kierując samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, określone w art. 3 ust. 1, art. 25 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym, w ten sposób, że nie zastosował się do znaku A-7 i nie ustąpił pierwszeństwa prawidłowo poruszającemu się drogą (...) od strony K. w kierunku G., kierującemu motocyklem marki S. o nr rej. (...) C. K., w wyniku czego doprowadził do zderzenia pojazdów, skutkiem czego C. K. doznał obrażeń ciała skutkujących jego zgonem w dniu 6 lipca 2016 r. zaś pasażerka motocykla marki S. – I. K. – doznała obrażeń ciała skutkujących ciężką chorobą realnie zagrażającą życiu oraz ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kk

tj. o czyn z art. 177 § 2 kk

orzeka:

1.  oskarżonego S. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 177 § 2 kk skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat;

3.  na podstawie art. 71 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego grzywnę w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych w wysokości po 10 zł. (dziesięć złotych) każda stawka;

4.  na podstawie art. 72 § 1 pkt. 1 kk zobowiązuje oskarżonego do informowania sądu o przebiegu okresu próby;

5.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 2129,60 zł. (dwa tysiące sto dwadzieścia dziewięć złotych 60/100) w tym opłatę sądową w kwocie 330 zł. (trzysta trzydzieści złotych) oraz na rzecz oskarżycielki posiłkowej I. K. kwotę 723,24 zł. (siedemset dwadzieścia trzy złote 24/100) tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów ustanowienia pełnomocnika.

Sygn. akt (...)

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 27 września 2018 roku

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony S. F. w dniu 04 lipca 2016r. wracał z pracy z K. do domu w P. samochodem marki V. (...) nr rej. (...). Warunki atmosferyczne były dobre, było słonecznie, jezdnia była sucha, widoczności dobra. Około godziny 19:00 oskarżony dojechał do skrzyżowania drogi prowadzącej od S. z drogą krajową (...), na którym to skrzyżowaniu zamierzał skręcić w lewo w kierunku K.. Droga krajowa (...) była drogą z pierwszeństwem przejazdu. Oskarżony zatrzymał się przed skrzyżowaniem, aby przepuścić pojazdy jadące drogą (...). Przepuścił kilka pojazdów, ostatnim z nich był tir jadący z jego lewej strony tj. od strony K. w kierunku G.. Po przepuszczeniu tira - oskarżony nie zachowując szczególnej ostrożności i nie ustępując pierwszeństwa przejazdu jadącemu za tirem motocyklowi marki S. o nr rej. (...) - ruszył swoim samochodem skręcając w lewo w drogę (...) i doprowadził do zderzenia z tym motocyklem. Do zderzenia pojazdów doszło na drodze (...) na pasie ruchu prowadzącym w kierunku G.. Kierowcą motocykla był C. K., zaś pasażerką jego żona – pokrzywdzona I. K.. W chwili zdarzenia zarówno oskarżony, jak i kierowca i pasażerka motocykla byli trzeźwi. C. K. i jego żona mieli na głowie kaski ochronne.

W wyniku tego zdarzenia C. K. doznał obrażeń w obrębie jamy brzusznej i kośćca, które skutkowały jego zgonem w dniu 6 lipca 2016 r. Natomiast pokrzywdzona I. K. doznała urazu wielonarządowego skutkującego ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt. 2 kk.

Następnego dnia po wypadku oskarżony pojechał do szpitala w O., gdzie miała przebywać pokrzywdzona, jednakże tam powiedziano mu, że została ona przewieziona do szpitala do W. i że nie powinien się z nią kontaktować.

Oskarżony S. F. nie był dotychczas karany za przestępstwa, był natomiast trzykrotnie ukarany mandatem karnym za wykroczenia drogowe.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

-

wyjaśnień oskarżonego S. F. (k. 225-226, k. 71-73);

-

zeznań świadków I. K. (k. 226-227, k. 87-88);

- innych dowodów ujawnionych na rozprawie tj.: protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k. 2), świadectwa wzorcowania (k. 3), protokołów oględzin pojazdów (k. 4-7), protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego (k. 8-9), dokumentacji fotograficznej zarejestrowanej na płycie CD (k. 28), sprawdzenia w (...) (k. 36-39), kserokopii polisy ubezpieczeniowej (k. 44), kserokopii dowodu osobistego i prawa jazdy C. K. (k. 45), kserokopii dowodu rejestracyjnego pojazdu (k. 46), pokwitowania odbioru rzeczy (k. 47), dokumentacji medycznej (k. 50, k. 92, k. 112), kserokopii dowodu osobistego i prawa jazdy oskarżonego (k. 62), kserokopii dowodu rejestracyjnego pojazdu (k. 63), kserokopii polisy ubezpieczeniowej (k. 64), dokumentacji fotograficznej (k. 76), szkicu miejsca wypadku drogowego (k. 77), sprawozdania z przeprowadzonych badań krwi wraz z protokołami pobrania krwi i wynikami (k. 79-82), informacji z KRK dot. oskarżonego (k. 83, k. 113, k. 214), opinii sądowo – lekarskiej (k. 97-99), protokołu sądowo – lekarskich oględzin zwłok (k. 103-111), informacji z Ewidencji Kierowców Naruszających Przepisy Ruchu Drogowego dot. oskarżonego (k. 216-217), kwestionariusza wywiadu środowiskowego (k. 231-232), opinii o oskarżonym z firmy (...) Sp. z o.o. z dnia 30.07.2018r. (k. 236), opinii służbowej żołnierza odbywającego ćwiczenia wojskowe, żołnierza pełniącego okresową służbę wojskową Narodowych Sił Rezerwowych niepełniącego czynnej służby wojskowej dot. oskarżonego (k. 237-239).

Oskarżony S. F. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i przeprosił pokrzywdzoną I. K. i całą jej rodzinę, wyjaśniając że wie iż wydarzyła się straszna tragedia i bardzo tego żałuje. Jednocześnie oskarżony odmówił składania wyjaśnień odnośnie okoliczności zarzucanego mu czynu. Po ujawnieniu przez Sąd wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym, oskarżony potwierdził je. W postępowaniu przygotowawczym oskarżony również przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w dniu wypadku wracał z pracy ok. godziny 19:00. Jechał z K. do P., dojechał do skrzyżowania z drogą (...) w S., zatrzymał się, przepuścił kilka samochodów. Miał zamiar skręcić w lewo. Z lewej strony jechał tir, za którym nie widział już innych pojazdów, z prawej strony też było wolne, więc jak przejechał ten tir to oskarżony wtedy ruszył i usłyszał huk, bo uderzył w niego motor, który był wcześniej schowany za tirem i dlatego oskarżony go nie widział. Oskarżony wyjaśnił też, że do zderzenia doszło na pasie do jazdy w kierunku G.. Po zdarzeniu oskarżony zatrzymał się, wyszedł z samochodu i wyjął telefon, ale cały się trząsł i nie był w stanie zadzwonić po służby, dlatego uczyniła to osoba z drugiego samochodu, który jechał za oskarżonym. Oskarżony wyjaśnił, że do zdarzenia doszło, bo nie zauważył motocykla jadącego za tirem. Podał także, że jest mu bardzo przykro z powodu tego co się stało, wskazał że pojechał następnego dnia po wypadku do szpitala do O., gdzie miała przebywać pokrzywdzona, ale tam powiedziano mu, że została ona przewieziona do W. i że nie powinien się z nią kontaktować.

Wyjaśnienia oskarżonego w całości zasługują na wiarę, gdyż są spójne, logiczne i konsekwentne, a ponadto znajdują pełne potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonej I. K., którym Sąd w całości dał wiarę oraz w ujawnionych przez Sąd dowodach z dokumentów, które także Sąd uznał za wiarygodne.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej I. K.. Zeznania te są bowiem logiczne, konsekwentne i spójne, znajdują też potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego oraz w dowodach z dokumentów, w szczególności w dokumentacji lekarskiej dotyczącej pokrzywdzonej. Wskazać jednak należy, iż pokrzywdzona nie posiadała wiedzy dotyczącej przebiegu wypadku, gdyż jak podała przytomność odzyskała dopiero w szpitalu na sali pooperacyjnej.

Zeznania świadka A. K. (k. 41) niczego istotnego do sprawy nie wniosły.

Sąd uznał za wiarygodne również wszystkie dowody z dokumentów ujawnione na rozprawie. Żadna ze stron nie kwestionowała bowiem ich wiarygodności ani autentyczności, a w połączeniu z pozostałym materiałem dowodowym, dokumenty te pozwalają na odtworzenie rzeczywistego i pełnego obrazu czynu popełnionego przez oskarżonego.

Sąd w całości dał wiarę opinii sądowo-lekarskiej sporządzonej przez specjalistę chirurga K. Ż.. Opinia ta sporządzona została w oparciu o dokumentację medyczną dotyczącą pokrzywdzonej I. K.. Jest pełna, spójna, logiczna i należycie umotywowana, sporządzona została w sposób rzetelny i sumienny, w oparciu o wiedzę teoretyczną i doświadczenie zawodowe biegłego.

Za wiarygodną w całości Sąd uznał także opinię specjalisty z zakresu medycyny sądowej A. D. sporządzoną po dokonaniu oględzin i sekcji zwłok C. K.. Opinia ta również jest pełna, jasna, spójna i należycie umotywowana, sporządzona została w sposób rzetelny i sumienny, w oparciu o wiedzę teoretyczną i doświadczenie zawodowe jej autorki.

Czyn oskarżonego S. F. wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 177 § 2 kk.

Przestępstwo z art. 177 § 2 kk ma miejsce wówczas, gdy sprawca naruszając chociażby nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, którego następstwem jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu. Przestępstwo wypadku w komunikacji jest zawsze przestępstwem nieumyślnym, natomiast naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być umyślne bądź nieumyślne. Wypadek drogowy musi być skutkiem naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu i z tym naruszeniem musi być przyczynowo powiązany. Należy podkreślić, iż naruszenie zasad bezpieczeństwa polega na zachowaniu się w sposób sprzeczny z tymi zasadami.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, iż oskarżony S. F. spowodował wypadek drogowy, naruszając nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym określone w art. 3 ust. 1 i art. 25 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Przepis art. 3 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym określa zasadę ostrożności, zgodnie z którą uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudniać albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Ostrożność – jak podkreśla się w doktrynie – to stopień skupienia uwagi i rozwaga w podejmowaniu decyzji. (K. Buchała „Przestrzeganie zasad ostrożności – problem bezprawności czy winy”, PiP 1963, Nr 7, s. 91). Zgodnie zaś z orzecznictwem Sądu Najwyższego „rozważne i ostrożne prowadzenie pojazdu polega na przedsięwzięciu przez kierowcę wszystkich czynności, które według obiektywnej oceny są niezbędne do zapewnienia optymalnego bezpieczeństwa ruchu w danej sytuacji oraz na powstrzymaniu się od czynności, które według tejże oceny mogłyby to bezpieczeństwo zmniejszyć” (uchw. pełnego składu Izby Karnej SN z 28. 02. 1975r., teza 6, wyr. SN z 16. 07. 1976r., VI KRN 135/76, OSNKW 1976, Nr 10-11, poz. 130).

Z kolei przepis art. 25 ust. 1 prawa o ruchu drogowym nakłada na kierującego pojazdem obowiązek zachowania szczególnej ostrożności podczas zbliżania się do skrzyżowania.

Sąd uznał, iż oskarżony S. F. nieumyślnie naruszył w/w zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czego skutkiem było spowodowanie przez niego wypadku drogowego, w wyniku którego pokrzywdzony C. K. doznał obrażeń w obrębie jamy brzusznej i kośćca, które skutkowały jego zgonem w dniu 6 lipca 2016 r., zaś pokrzywdzona I. K. doznała urazu wielonarządowego skutkującego ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt. 2 kk.

Oskarżony S. F. w dniu 4 lipca 2016 r. jadąc samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...), na skrzyżowaniu drogi prowadzącej od S. z drogą krajową (...) (będącą drogą z pierwszeństwem przejazdu) nie zachował szczególnej ostrożności, nie zastosował się do znaku drogowego A – 7 i nie ustąpił pierwszeństwa prawidłowo poruszającemu się drogą (...) od strony K. w kierunku G., kierującemu motocyklem marki S. o nr rej. (...) pokrzywdzonemu C. K., w wyniku czego doprowadził do zderzenia z tym motocyklem.

Pomiędzy naruszeniem przez oskarżonego S. F. w/w zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a zaistniałym wypadkiem i jego skutkami zachodzi związek przyczynowy. Gdyby bowiem oskarżony zachował szczególną ostrożność i należycie obserwował sytuację drogową w obrębie skrzyżowania, to z pewnością nie spowodowałby przedmiotowego wypadku.

W powyższej sytuacji czyn oskarżonego S. F. wyczerpuje wszystkie znamiona przestępstwa z art. 177 § 2 kk.

Mając to na uwadze Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa i za to na podstawie art. 177 § 2 kk skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, której wykonanie - na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 kk - warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat. Ponadto na podstawie art. 71 § 1 kk – warunkowo zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności – Sąd orzekł wobec oskarżonego grzywnę w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych w wysokości po 10 zł. (dziesięć złotych) każda stawka.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się zasadami wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk i uwzględnił całokształt okoliczności zarówno obciążających jak i łagodzących mających wpływ na wymiar kary.

Skazując oskarżonego za przypisane mu przestępstwo z art. 177 § 2 kk na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności Sąd miał na uwadze przede wszystkim wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, z uwagi na rodzaj i charakter naruszonego dobra, jakim w tym wypadku jest z jednej strony bezpieczeństwo w komunikacji w ruchu lądowym, a z drugiej życie i zdrowie człowieka, a więc najważniejsze dobra chronione prawem. Następstwem wypadku spowodowanego przez oskarżonego była śmierć pokrzywdzonego C. K. oraz ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu pokrzywdzonej I. K.. Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił także fakt, że bardzo często na terenie właściwości Sądu Rejonowego w Otwocku dochodzi do popełniania przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Dlatego też, ze względu na potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa celowe jest wymierzanie sprawcom tych przestępstw takich kar, które będą spełniały swoje cele zapobiegawcze nie tylko w stosunku do oskarżonych, ale także w stosunku do wszystkich uczestników ruchu drogowego.

Wśród okoliczności łagodzących, które Sąd uwzględnił przy wymiarze kary oskarżonemu wymienić należy fakt, że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyraził skruchę i żal, przeprosił pokrzywdzoną I. K. i całą jej rodzinę za to co zrobił, a pokrzywdzona przyjęła przeprosiny oskarżonego. Jako okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary Sąd wziął również pod uwagę fakt, iż oskarżony nigdy wcześniej nie był karany, prowadzi stabilny tryb życia, pracuje, ponadto jest żołnierzem Narodowych Sił Rezerwowych i posiada bardzo dobrą opinię.

Biorąc pod uwagę bilans wszystkich powyższych okoliczności Sąd wymierzył oskarżonemu S. F. karę pozbawienia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego przez ustawę.

Wszystkie powyższe okoliczności Sąd uwzględnił także wymierzając oskarżonemu na podstawie art. 71 § 1 kk grzywnę w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych. Natomiast ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 10 zł. (dziesięć złotych) Sąd zgodnie z art. 33 § 3 kk wziął pod uwagę dochody oskarżonego oraz jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Oskarżony posiada stałą pracę, z której osiąga dochody w kwocie 3.500 zł. miesięcznie, nie ma przy tym nikogo na utrzymaniu, zatem będzie w stanie uiścić grzywnę, której wysokość stawki dziennej została określona na minimalną przewidzianą przez ustawę kwotę.

Na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 kk Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby 3 (trzech) lat. W stosunku do oskarżonego spełnione są przesłanki z art. 69 § 1 kk, bowiem wymierzona mu niniejszym wyrokiem kara pozbawienia wolności nie przekracza roku, a oskarżony nigdy wcześniej nie był skazany na karę pozbawienia wolności. Co więcej oskarżony w ogóle nie był nigdy wcześniej karany, ponadto jest on osobą ustatkowaną, ma stałą pracę, po popełnieniu przedmiotowego przestępstwa, które miało charakter incydentalny, przyznał się do jego popełnienia, wyraził skruchę i żal oraz przeprosił pokrzywdzoną i całą jej rodzinę. Dlatego też Sąd uznał, iż w odniesieniu do oskarżonego w pełni uzasadnione jest postawienie pozytywnej prognozy co do tego, że wyciągnie on właściwe wnioski z popełnionego czynu i w przyszłości nie popełni już żadnego przestępstwa. W ocenie Sądu orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 (trzech) lat będzie wystarczająca dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary i zapobiegnie jego powrotowi do przestępstwa.

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk sąd zobowiązał oskarżonego do informowania sądu o przebiegu okresu próby. Wobec nie orzeczenia w stosunku do oskarżonego środka karnego, obligatoryjne było bowiem orzeczenie jednego z obowiązków wskazanych w art. 72 § 1 kk.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 2129,60 zł., w tym opłatę sądową w kwocie 330 zł. obliczoną na podstawie przepisów art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Ponadto Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej I. K. kwotę 723,24 zł. tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów ustanowienia pełnomocnika – wg norm przepisanych.