Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 112/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 28 listopada 2019 roku w sprawie II K 1091/17

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrazy prawa procesowego, tj. art. 4, 7, 410, 424 kpk przez błędną ocenę dowodów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelanta są bezzasadne, a Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił materiał dowodowy nie pomijając żadnego z dowodów.

Nie są zasadne zarzuty dotyczące zeznań policjanta M. P., albowiem dokonane przez Sąd oględziny wykazały, iż boczne wyjście z parkingu na jakie powołuje się obrońca i oskarżony w swej linii obrony jest doskonale widoczne z okien budynku Komendy Powiatowej Policji w T., z którego M. P. w dniu zdarzenia prowadził obserwację ( protokół oględzin k. 183). Co więcej, możliwa jest jednoczesna obserwacja bramy głównej parkingu i bocznego wyjścia. Pozorant, który wychodził tym bocznym wyjściem w trakcie oględzin od razu rzucał się w oczy. Zatem, skoro M. P. w czasie zdarzenia prowadził intensywną obserwację tego parkingu i skoro boczne drzwi były obiektywnie dla niego widoczne ( nic ich świadkowi nie zasłaniało), to świadek z uwagi na wzmożoną koncentrację od razu zwróciłby uwagę na ruch w tym miejscu i zauważyłby wychodzącego tamtędy P. W.. Ponieważ nikt tamtędy nie wychodził, świadek niczego nie zaobserwował i dlatego nawet nie zdawał sobie sprawy, że te drzwi są w polu jego widzenia. Ponadto obrońca skrzętnie pomija to, że świadek M. P. widział teren placu parkingowego, zaobserwował, że z pojazdu wychodzi jedna osoba, a druga, która była na tym parkingu ( prawdopodobnie pracownik oskarżonego W. J.) zasłania ten pojazd płytą. Ponadto do przyjazdu policji żadna z tych osób nie opuściła parkingu. Jak widać jest to sprzeczne z wersją oskarżonego, czyniąc ją niemożliwą. Znamienne jest w szczególności usiłowanie ukrycia samochodu przez zasłanianie go płytą, co nijak ma się do opowieści oskarżonego i P. W..

Obrońca argumentuje, że policjanci początkowo pojechali na niewłaściwy parking - nie ma to żadnego znaczenia w tej sprawie. Z protokołu nagrań rozmów policjantów wynika, że do zdarzenia wyjechały dwa patrole, drugi od razu pojechał na właściwy parking, Ponadto chodzi o dwa parkingi położone przy tej samej ulicy ( jeden jest strzeżony, drugi nie) i przejechanie przez pierwszy patrol na właściwy parking nie zabrało więcej jak kilkadziesiąt sekund. Wreszcie właściwy parking był cały czas obserwowany przez M. P.. Znamienne jest, że już w protokole z odtworzenia nagrań rozmów między policjantami, na który powołuje się obrońca, wynika, iż M. P. zaobserwował próbę ukrycia samochodu, którym na parking wjechał oskarżony, przez przykrycie go wielką płytą.

Dobrze oceniono wyjaśnienia oskarżonego i zeznania świadków. Wersja oskarżonego i jego kuzyna, a zarazem świadka alibisty P. W., jakoby samochód prowadził wówczas właśnie P. W., jest nielogiczna, niespójna, niedorzeczna i sprzeczna z innymi obiektywnymi dowodami. Po pierwsze, M. P. nie zaobserwował wychodzącego bocznymi drzwiami P. W., a oględziny wykazały, że zobaczyłby go, gdyby nimi wychodził. Po drugie, oskarżony i P. W. nie tłumaczą w swej wersji, po co była im potrzebna próba ukrycia samochodu przez zasłanianie go płytą, skoro wszystko było w porządku. Po trzecie, nie jest logiczne i wiarygodne z punktu widzenia doświadczenia życiowego, że P. W. zachowałby się tak, jak to przedstawiono w linii obrony. Przecież oskarżony miał mu pożyczyć samochód, a więc wyświadczyć przysługę. Nawet gdyby rzeczywiście było tak, że pożyczony samochód okazałby się częściowo niesprawny (częściowo, bo przecież jeździł, P. W. miał nim przyjechać, ponadto na jego względną sprawność wskazują zeznania W. R. naprawiającego następnego dnia ten pojazd, naprawy te nie należały do poważnych), to przecież nikt nie zachowałby się tak jak rzekomo zachował się P. W., a więc nie obraża się na osobę, która chciała dobrze i wyświadczyła przysługę, nie trzaska demonstracyjnie drzwiami i nie ucieka z miejsca oddania samochodu chyłkiem bocznym wyjściem. Przecież gdyby tak było, to P. W. powinien porozmawiać o tym z oskarżonym, wskazać, na czym polega usterka - a świadek miał uciekać z miejsca zdarzenia, jakby się paliło. P. W. pytany o to absurdalne zachowanie próbował wyjaśnić je stanem wzburzenia spowodowanym tym, że oskarżony był nietrzeźwy, ale jest to tłumaczenie infantylne, a przede wszystkim nielogiczne, bo P. W. zeznał początkowo, że już jak pożyczał od oskarżonego samochód, to oskarżony był nietrzeźwy, więc skoro nie przeszkadzało mu to wtedy, to niezrozumiałe jest, czemu miałoby zacząć przeszkadzać niedługo później. Po czwarte, na niewiarygodność wersji oskarżonego i P. W. wskazują zeznania P. N. ( któremu Sąd słusznie dał wiarę, nie ma żadnych powodów, dla których świadek miałby kłamać w tej sprawie). Otóż zeznał on, że oskarżony przyznał się mu, że prowadził samochód w stanie nietrzeźwości i namawiał go, aby zeznał, jakoby w dniu 3 października 2017 roku przed zatrzymaniem przez policję przyjechał do warsztatu świadka wraz z kuzynem ( P. W.) i prowadził wówczas ów kuzyn, a oskarżony był pasażerem. Zatem jak widać oskarżony stworzył sobie fikcyjną linię obrony, a potem podżegał świadków, aby ją wspierali.

Pozostali świadkowie, na których powołuje się apelant, nie wykluczają popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu czynu.

W szczególności R. S., który miał tego dnia pić alkohol z oskarżonym, zeznał, że zakończyli libację około godziny 16.00, co nie wyklucza późniejszego poruszania się przez oskarżonego samochodem i popełnienia przez niego przypisanego mu czynu.

T. S., który miał widzieć około 16.50 P. W. w samochodzie nie był wstanie rozpoznać marki tego samochodu i nie miał wcale pewności, czy był to samochód oskarżonego. Zatem świadek albo kłamie, albo pomylił samochody, a jest możliwe, że P. W. jeździł sobie wówczas po T. jakimś innym samochodem, co nie wyklucza, że w tym samym czasie swoim samochodem jeździł oskarżony.

A. J. albo kłamie, albo myli godziny, nie jest bowiem wykluczone, że oskarżony faktycznie w dniu 3 października 2017 roku wypożyczył mu przyczepkę, ale nie mogło być to o godzinie 17.00, bo po pierwsze, sam oskarżony przyznaje, że o tej godzinie był już pijany ( potwierdza to R. S.) a A. J. rozmawiał z trzeźwym oskarżonym, a po drugie o tej godzinie na terenie parkingu oskarżonego w pracy nie było ( zanim nie wjechał nietrzeźwy na plac usiłując zgubić policję), co wynika z zeznań pracownika parkingu W. J.. Świadek A. J. zeznawał w dniu 5 grudnia 2017 roku, a więc ponad dwa miesiące od tych wydarzeń i nie pamiętał nawet daty dziennej wypożyczenia przyczepki ( mówił o dniu 1 października lub którymś z kolejnych dni), więc nie jest wiarygodne, że zapamiętał tak precyzyjnie godzinę jej odbioru. Zatem, jeżeli faktycznie tę przyczepkę wypożyczał, a faktura z k. 86 nie została sfingowana, to musiało to być znacznie wcześniej niż o 17.00.

Wniosek

O zmianę i uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok jest słuszny a apelacja bezzasadna.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

WYROK

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny a apelacja bezzasadna.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Wobec bezzasadności apelacji obrońcy oskarżony ponosi wydatki za postepowanie odwoławcze i opłatę za drugą instancję. W jego przypadku nie zachodzą żadne przesłanki do zwolnienia do od tych kosztów.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok skazujący

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana