Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 90/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z 13 listopada 2019 r. w sprawie II K 509/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Rażącej niewspółmierności kary łącznej 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności w przypadku, gdy nawet, zgodnie z wnioskiem prokuratora, wnioskowana kara winna być wymierzona w rozmiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności. W dalszej części apelacji zarzucono, iż sąd rejonowy nie uwzględnił w dostatecznym stopniu pozytywnej dla skazanego opinii z zakładu karnego, bliskości pomiędzy przestępstwami niealimentacji, które godziły w to samo dobro i krzywdziły tego samego pokrzywdzonego oraz bliskości czasowej pomiędzy występkiem nie alimentacji, a spowodowaniem uszczerbku na zdrowiu. Zdaniem apelującego nie powinno ujemnie wpływać na wymiar kary łącznej dopuszczenie się wielu przestępstw, a winny być branej pod uwagę, tylko te skazania, które objęto węzłem kary łącznej. W następstwie Sąd Rejonowy wymierzył karę zbyt surową, a powinien stosując zasadę asperacji karę wypośrodkować, wymierzając jako karę łączną 9 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący nie ma racji, ponieważ sąd rejonowy prawidłowo uwzględnił wszystkie dyrektywy wymiaru kary łącznej, zestawił je z okolicznościami wpływającymi na jej wymiar, każdej z nich przydał odpowiednią wagę i w efekcie wymierzył karę, która nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową. Wyrok łączny jest instytucją racjonalizującą proces karania, ale nie można jej rozumieć, jako niosącą automatyczny nakaz polepszania sytuacji osoby skazanej (por. postanowienie SN z 22 września 2016 r., III KK 140/16, LEX nr 2142559, wyrok SA w Szczecinie z 10 grudnia 2018 r. w sprawie II Aka 215/18, LEX 2668207).

Autor apelacji, jak wynika z treści środka odwoławczego, zna doskonale dyrektywy szczególne wymiaru kary łącznej, jednakże zestawienie ich z okolicznościami skazań M. S., które objęto karą łączną, ma w jego wykonaniu charakter ewidentnie wybiórczy. Apelujący słusznie wskazuje, iż czyny objęte wyrokami 5 i 7 wyczerpujące dyspozycję art. 209 § 1 kk łączy przedmiot zamachu i osoby pokrzywdzone, co powinno kierować wskaźnik kary łącznej ku absorpcji (asperacji zbliżonej do absorpcji). Okoliczność ta nie umknęła sądowi rejonowemu, który biorąc ją pod uwagę „ujął” z sumy kar jednostkowych trzy miesiące, na czym skazany odczuwalnie skorzystał. Jednak na tym związek miedzy występkami się łączy. Apelacja, choć mówi o uwzględnieniu bliskości czasowej, pomija, że czyn objęty wyrokiem 5 został popełniony w kwietniu 2013 r., czyn objęty wyrokiem 7 " dopiero" w lutym 2018 r. a wyrokiem 8 - w czerwcu 2017 r. Odstęp między pierwszym chronologicznie przestępstwem (wyrok 5) a drugim (wyrok 8) wyniósł 4 lata i 2 miesiące, pomiędzy pierwszym a trzecim (wyrok 7) aż 4 lata i 10 miesięcy, pomiędzy drugim, a trzecim 8 miesięcy. W dwóch pierwszych sytuacjach odstęp ten jest więc po prostu duży, zacierając praktycznie związek między czynami, mimo zbieżności kwalifikacyjnej. Jest to sytuacja odmienna od tej kiedy sprawca popełnia wiele czynów w krótkich odstępach czasu, zostają one w różnych okresach wykryte i odrębnie osądzone. W tym przypadku indywidualny charakter czynów jest zatarty, powinny być osądzone w jednym postępowaniu, podsumowane jedną karą łączną. Łącząc kary wymierzone w takiej sytuacji należałoby zbliżyć się do absorpcji. Jednak taki stan faktyczny w przypadku M. S. nie występuje. Apelacja milczy też, że jakiegokolwiek związku podmiotowego, merytorycznego, kwalifikacyjnego pomiędzy skazaniem za czyn z art. 157 § 1 kk w zw z art. 64 § 2 kk a pozostałymi skazaniami z art. 209 § 1 kk próżno szukać, po prostu takowy nie istnieje. To że czyny te dzieli stosunkowo krótki odstęp czasu wobec braku powiazania między nimi, nie może mieć decydującego wpływu na wymiar kary łącznej.

Nie można się zgodzić z apelującym, który twierdzi, że sąd nie uwzględnił dostatecznie na korzyść skazanego wymowy opinii z jednostki penitencjarnej, która jest - jego zdaniem - pozytywna. Apelacja nie podaje argumentów za przyjęciem takiej oceny. Rozmija się z kluczowym wnioskiem oceny wystawionej skazanemu, będącej podsumowaniem jego zachowania w zakładzie karnym. Chodzi o to, że jak napisał sporządzający opinię, skazany do popełnionych przestępstw ujawnia względnie krytyczny stosunek i nie jest zainteresowany udziałem w programach resocjalizacyjnych. pozostałe zapisy w opinii świadczą jedynie o dobrym przystosowaniu się skazanego do egzystencji w warunkach więziennych. Jest to postawa daleka od oczekiwanej od osoby odbywającej karę pozbawienia wolności w kontekście jej celów z art. 67 § 1 kkw. Skoro skazany jest wobec swojej przestępczej przeszłości umiarkowanie krytyczny, to znaczy że wcześniej zapadłe wyroki i odbyte kary, nie odniosły wobec niego wystarczającego efektu i obecnie wymaga on dalszych gruntownych działań resocjalizacyjnych w warunkach zakładu karnego i winny one trwać, jak najdłużej; w tym kontekście sąd rejonowy słusznie przypomniał "bogatą" przeszłość kryminalną skazanego i nie można mu z tego tytułu robić zarzutu. Sprawca, który w trakcie odbycia kary zrozumiał swoje błędy, krytycznie ocenia popełnione przestępstwa nie wymaga dłuższego oddziaływania resocjalizacyjnego, a ten który myśli inaczej i nie chce się resocjalizować, nie może liczyć na pobłażanie. Wbrew zapatrywaniu apelującego, opinia nie jest dla skazanego pozytywna i nie może w związku z tym przynosić pozytywnego skutku w postaci złagodzenia kary łącznej. Trzeba przypomnieć, iż zgodnie z art 85a kk wymierzając karę łączną, sąd powinien brać pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jak już wspomniano niepoprawność skazanego przemawiała za surowszym ukształtowaniem kary łącznej, a to z uwagi na zapewnienie społeczeństwu wolności od wielokrotnego przestępcy (ryzyko powrotu na przestępczą ścieżkę takiej osoby jest wyższe, niż osoby mniej razy karanej), jak i z racji konieczności dłuższego oddziaływania na "trudnego" skazanego, niepodatnego na dotychczasowe oddziaływania resocjalizacyjne. Wymiar kary łącznej ukształtowanej przez sąd rejonowy zapewniał również realizację potrzeb w zakresie kształtowania świadomości

prawnej społeczeństwa. Trudno bowiem byłoby przekonać obywatela oceniającego skazanego, będącego sprawcą wielokrotnie karanym, iż koniecznym jest obniżenie mu kary o 3 miesiące, tylko dlatego że notorycznie od wielu lat nie płaci alimentów, za co jest seryjnie karany, a czyny te są w takim sam sposób kwalifikowane, jak również przez to, że pomiędzy ostatnim okresem niealimentacji a atakiem na inną osobę upłynęło "zaledwie" 8 miesięcy i skazany nie zwlekał z rękoczynami dłużej. Nie mogło być za obniżeniem kary wobec skazanego wiążącym argumentem, iż o taki wymiar kary wnosił prokurator, skoro jego stanowisko dla sądu nie jest w żaden sposób wiążące, stanowiąc jedynie propozycję jednej ze stron procesu co do sposoby jego zakończenia.

Wniosek

O obniżenie kary łącznej pozbawienia wolności do 10 miesięcy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kara łączna wymierzona skazanemu nie nosi cech rażącej surowości, apelacja nie przekonała, aby ją obniżyć.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono skazanego od kosztów postępowania odwoławczego, bo odbywa karę, nie posiada dochodów, ani majątku, więc wyłożenie wydatków było by dla niego zbyt uciążliwe, a jednocześnie nie dałoby się ich wyegzekwować w drodze egzekucji.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca skazanego M. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

kara łączna

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana