Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

odnośnie punktów: 1, 2 i 3 wyroku

Decyzją z dnia 2 października 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, I Oddział
w Ł., na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., poz. 1227) oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, odmówił S. W. (obecnie K.) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 20 sierpnia 2013 roku wnioskodawca nie został uznany za niezdolnego do pracy (decyzja k. 4 i w aktach ZUS).

Od decyzji ZUS odwołanie złożył wnioskodawca, reprezentowany przez pełnomocnika w osobie żony i wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji a nadto o przekazanie lat wypracowanych w Polsce w liczbie 291 miesięcy na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Republiki Cypru oraz o zasądzenie od ZUS zadośćuczynienia w kwocie 300.000,- zł wraz z odsetkami od dnia 18 kwietnia 2008 roku. W uzasadnieniu wnioskodawca wskazał, iż nigdy nie składał sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS. Wyrokiem z dnia 20 lipca 2011 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, w sprawie VIII U 2086/09 przyznał mu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Obecny stan zdrowia jest znacznie gorszy bowiem odwołujący porusza się na wózku inwalidzkim. Wskazał także uzasadniając roszczenie o zadośćuczynienie wskazał, iż wziął pod uwagę rozmiar cierpień, kalectwa i długotrwałość choroby (odwołanie k. 2-3).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumenty tożsame jak w zaskarżonej decyzji. Organ rentowy podniósł, iż wnioskodawca na mocy wyroku z dnia 20 lipca 2011 roku w sprawie VIII U 2086/09 miał przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, okresowo od 18 marca 2009 roku do 31 grudnia 2011 roku. Decyzją z dnia 24 sierpnia 2013 roku przedłużono prawo do renty do 30 czerwca 2013 roku. W dniu 4 kwietnia 2013 roku wnioskodawca wniósł o przedłużenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik uznał ubezpieczonego za częściowo o niezdolnego do pracy do 30 czerwca 2014 roku. Sprawa została rozpatrzona w ramach nadzoru Prezesa ZUS, skutkiem czego Komisja Lekarska nie uznała wnioskodawcy za niezdolnego do pracy (odpowiedź na odwołanie k.44).

W związku z wnioskiem wnioskodawcy z 18 kwietnia 2008 roku o przyznanie renty z cypryjskiej instytucji ubezpieczeniowej, organ rentowy w dniach 26 września 2008 roku i 23 października 2008 roku przesłał tej instytucji potwierdzenie polskich okresów ubezpieczenia na formularzu E 205 PL. W formularzu E 210 CY cypryjska instytucja ubezpieczeniowa wskazała, iż odwołujący ma prawo do świadczeń z ustawodawstwa cypryjskiego od 10 marca 2009 roku. Świadczenie zostało przyznane proporcjonalnie za polskie i cypryjskie okresy ubezpieczeniowe (okoliczność bezsporna, pismo k.591).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. K. urodził się (...) (okoliczność bezsporna).

Wykonywał prace w (...), był intendentem, kierownikiem transportu i pracownikiem ochrony (okoliczność bezsporna).

Od 10 marca 2009 roku decyzją organu rentowego Republiki Cypru wnioskodawca pobiera rentę z tytułu niepełnosprawności w wysokości 75% (decyzje akta ZUS).

W okresie od 18 marca 2009 roku do 31 grudnia 2011 roku do 30 czerwca 2013 roku wnioskodawca pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy (okoliczność bezsporna).

W dniu 4 kwietnia 2013 roku wnioskodawca złożył wniosek o przedłużenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (okoliczność bezsporna, wniosek – akta ZUS).

Orzeczeniem z dnia 18 czerwca 2013 roku Lekarz Orzecznik uznał ubezpieczonego za częściowo o niezdolnego do pracy do 30 czerwca 2014 roku (orzeczenie k.6 i akta ZUS).

Sprawa została rozpatrzona w ramach nadzoru Prezesa ZUS, skutkiem czego Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 20 sierpnia 2013 roku nie uznała wnioskodawcy za niezdolnego do pracy (orzeczenie k.5 oraz akta ZUS).

Wnioskodawca jest zaliczony do osób o znacznym stopniu niepełnosprawności do 30 września 2019 roku. Stopień ten istnieje od 11 sierpnia 2015 roku (orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k.292).

Odwołujący cierpi na chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczną odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa. Wnioskodawca ma wykształcenie średnie techniczne. Dolegliwości te stwierdzono już w 2004 roku. Jest to choroba związana ze zużyciem kręgosłupa – choroba cywilizacyjna, której podlega każdy człowiek. Dopiero znacznego stopnia naruszenie sprawności organizmu w przebiegu tej choroby może skutkować przyznaniem świadczenia rentowego. W okresie zaostrzeń dolegliwości bólowych wymagane była rehabilitacja i (...) ale nie renta z tytułu niezdolności do pracy. 27 lipca 2016 roku przeszedł operację kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego. Ma utrwalone deficyty czuciowe i ruchowe. Dolegliwości te powodują całkowitą niezdolność do pracy w okresie od 15 czerwca 2016 roku do 30 września 2017 roku. Niezdolność wiąże się właśnie z poddaniem się zabiegowi operacyjnemu. Jednocześnie niezdolność do pracy nie pokrywa się ze stopniem niepełnosprawności. Z dokumentacji medycznej wnioskodawcy nie wynika istnienie znacznego stopnia naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy w okresie wcześniejszym (opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii J. B. k. 317-321, opinia uzupełniająca k. 388-389, k. 426, k.587).

U wnioskodawcy występują zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa bez objawów ostrego zespołu bólowego z zaburzeniami czucia w lewych kończynach oraz otyłość. Od 2007 roku leczy się z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego na podłożu zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych. Podczas badania nie stwierdzono występowania objawów ostrego zespołu bólowego kręgosłupa ani podrażnienia korzeni nerwowych. Demonstrowane osłabienie siły mięśniowej i utykanie nie znajduje uzasadnienia w braku zaników mięśniowych i prawidłowym napięciu mięśni kończyn dolnych. Zgłaszana bolesność podczas ruchu rotacji wewnętrznej w lewym stawie biodrowym przy niebolesnych pozostałych ruchach również nie uzasadnia utykania. Przyjmując istnienie niewielkiego stopnia osłabienia mięśni kończyny dolnej oraz ograniczenia ruchomości stawu barkowego lewego – nie powodują one u wnioskodawcy istotnego upośledzenia zdolności do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji. Wnioskodawca był całkowicie niezdolny do pracy przez co najmniej rok po operacji, którą przeprowadzono 27 lipca 2016 roku. Przebyta operacja stanowi przeciwwskazanie do pracy ciężkiej, natomiast wnioskodawca z wykształceniem średnim może wykonywać pracę umysłową (opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii dr. n. m. H. M. k. 359-361, opinia uzupełniająca k. 433, k. 588-589).

Ubezpieczony przeszedł operacje zaćmy obojga oczu z wszczepieniem sztucznych soczewek, z prawidłową funkcją OP oraz niedowidzeniem OL, z powodu zaćmy wtórnej tylno torebkowej. Zmiany na dnie oczu o charakterze angiopatii nadciśnieniowej nie wpływają na funkcje widzenia. Stan nie powodował długotrwałej niezdolności do pracy ani w dacie złożenia wniosku, ani wydania zaskarżonej decyzji. Zaćma jest fizjologicznym procesem starzenia się soczewki i ma charakter przewlekle postępujący czyli zmętnienie zwiększa się. Nie ma szansy na regresje zmian. Pacjent adaptuje się do zmian (opinia biegłego sądowego z zakresu okulistyki dr. n. med. D. P. k. 502-503, opinia uzupełniająca k. 651).

Wnioskodawca choruje także na nadciśnienie tętnicze w II okresie (...), aktualnie bez powikłań narządowych i otyłość alimentarną ( (...)=34,91 kg/m ². W 2007 roku przeszedł udar mózgu z afazją i niedowładem spastycznym kończyn dolnych. Z powodu nadciśnienia leczy się od 2011 roku. Nadciśnienie tętnicze nie doprowadziło lewokomorowej niewydolności krążenia ani niestabilnej choroby niedokrwiennej serca. Zmiany chorobowe układu krążenia i przemiany materii nie dają podstaw do orzekania niezdolności do pracy. P. jest jedynie praca z unoszeniem i podnoszeniem znacznych ciężarów, praca na wysokości ponad 3 m, pracy dotyczącej obsługi urządzeń w ruchu (opinia biegłego sądowego z zakresu kardiologii dr. n. med. J. S. k. 530-532, opinia uzupełniająca k. 673).

Przy ustalaniu stanu faktycznego sąd oddalił wnioski pełnomocnika wnioskodawcy o dopuszczenie dowodów kolejnych opinii biegłego neurologa i ortopedy lub z opinii instytutu ad hoc SPZOZ MSWiA w S. jako jednostki prowadzącej leczenie wnioskodawcy lub powołanie innej placówki celem ustalenia schorzeń wnioskodawcy, ograniczeń, które powodują, rokowań na przyszłość, ich wpływu na zdolność do pracy w okresie od 1 VII 2013 roku do 15 VI 2016 roku oraz od 30 IX 2017 roku oraz dowodu z przesłuchania wnioskodawcy na okoliczność jego schorzeń, dolegliwości i ograniczeń a także charakterystyki pracy zawodowej i kwalifikacji odwołującego, w tym w szczególności jakie zawody i czynności wykonywał.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż niedopuszczalne byłoby dopuszczenie dowodu z opinii placówki, która leczy wnioskodawcę z uwagi na brak obiektywnej oceny stanu jego zdrowia. Co do zasady opinie w sprawie winna wydawać osoba lub instytucja, która nie pozostaje w jakimkolwiek związku z ubezpieczonym.

Nadto wnioski o dopuszczenie innych biegłych tych samych specjalności czy też instytucji, które miały ocenić ponownie stan zdrowia wnioskodawcy bowiem w ocenie sądu złożone i uzupełnione opinie biegłych okazały się wystarczające do oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji. Biegli w licznych opiniach uzupełniających odnieśli się także do zastrzeżeń przedstawionych przez pełnomocnika wnioskodawcy. Wyjaśnili wszystkie istotne do oceny zaskarżonej decyzji kwestie. Część pytań i zarzutów pełnomocnika nie pozostawał w bezpośrednim związku z przedmiotem decyzji. Dla sprawy istotne było jedynie dokonanie oceny czy w dacie zaskarżonej decyzji wnioskodawca był niezdolny do pracy i jeśli tak – jaki był charakter tej niezdolności i jak długo miałaby trwać. Pozostałe aspekty stanu jego zdrowia nie mogą wpłynąć na ocenę sądu, a zatem nie mogły być przedmiotem opinii biegłych. Biegli ortopeda i neurolog jednoznacznie wskazali, iż wnioskodawca był całkowicie niezdolny do pracy ale wiązało się to z przebytą przez niego w 2016 roku operacją. Wcześniejszej daty niezdolności do pracy nie można ustalić.

W ocenie Sądu opinie wszystkich biegłych są w pełni wiarygodne. Zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń wnioskodawcy. Wyżej wskazani biegli zapoznali się z całą przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu chorób i leczenia wnioskodawcy i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego wydali opinie, które są wewnętrznie spójne, logiczne i kompletne. Opinie w sposób jednoznaczny i przejrzysty obrazują stan zdrowia odwołującego i w oparciu
o aktualne wskazania wiedzy medycznej kategorycznie rozstrzygają kwestię wpływu stwierdzonych u niej schorzeń na zdolność do pracy, przy uwzględnieniu kwalifikacji zawodowych wnioskodawcy.

Sąd zważył też, że dopuszczenie w sprawie kolejnych opinii tych biegłych nie wniosłoby niczego nowego do sprawy, zmierzając jedynie do przewlekłości postępowania. W tym miejscu należy zauważyć, iż w orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że potrzeba powołania innego (kolejnego) biegłego (biegłych) powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej (złożonych) opinii. Jeżeli więc opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka jest niepełna dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia w sprawie kolejnej opinii (zob. wyrok SN z 6.05.2009 r., II CSK 642/08, L., postanowienie SN z 6.06.2012 r., I UK 113/12, L.). Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, nie mogą więc tutaj mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych opinii biegłych w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony (zob. wyrok SN z 15.02.1974 r. II CR 817/73, LEX nr 7404), co potwierdza również późniejsze orzecznictwo (zob. wyrok SN z 6.05.2009 r., II CSK 642/08 LEX nr 511998, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 25.06.2009 r. V Ca 139/09 LEX nr 551993, postanowienie SN z 19.08.2009 r., III CSK 7/09 LEX 533130, wyrok SN z 16.09.2009r., I PK 79/09 LEX nr 5543670, wyrok SN z 30.05.2007 r., IV CSK 41/07 LEX nr 346211). Ponadto w orzecznictwie podkreśla się także, że o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość, w przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania, co powinno skutkować jego pominięciem (art. 217 § 2 k.p.c.) – (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 5.06.2002 r., III AUa 811/02 opubl. OSA 2003/9/35).

Nieuzasadniony był również wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania wnioskodawcy. Oceny stanu zdrowia mogą dokonać jedynie osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje – biegli sądowi. Strona może być przesłuchana jedynie w zakresie ustalenia stanu faktycznego a nie jego oceny. Podkreślić w tym miejscu należy, iż zbędne byłoby przesłuchanie wnioskodawcy także na okoliczności np. posiadanych przez niego kwalifikacji bowiem te ustalenia były już dokonane w toku procesu zaś w zakresie niezbędnym do wydania opinii stosowne pytania zadawali biegli sądowi.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 57 pkt. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 roku, poz. 1383) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

2. Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Na mocy art. 57a ust. 1 pkt 5 warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

2. Okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

4. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W oparciu o art. 12 ust. 1 wskazanej ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest zaś osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2), a częściowo niezdolną do pracy - osoba, która
w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3)

Na mocy art. 13 ust. 1 przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Wskazane w cyt. przepisie art. 57 warunki muszą być spełnione kumulatywnie. Brak choćby jednego z nich powoduje brak prawa do świadczenia.

Istotne problemy praktyczne wiążą się z wyjaśnieniem pojęcia "pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji". Warto w tym miejscu nadmienić, że w doktrynie wyróżnia się kwalifikacje w ujęciu formalnym (odzwierciedlające zakres i rodzaj przygotowania zawodowego; udokumentowane świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami) oraz kwalifikacje rzeczywiste, tj. wiedzę i umiejętności faktyczne (U. J., Zmiana..., s. 153-154; tejże, Niezdolność..., s. 14; tejże, Kwalifikacje...).

Innymi słowy, o poziomie posiadanych kwalifikacji do pracy decyduje nie tylko wykształcenie, lecz także uzyskana poprzez przyuczenie do zawodu umiejętność wykonywania specjalistycznej, kwalifikowanej pracy - także pracy fizycznej. Niższy będzie zatem poziom kwalifikacji osoby wykonującej proste prace fizyczne, niewymagające przyuczenia zawodowego niż poziom kwalifikacji osoby wykonującej prace wymagające określonych specjalistycznych umiejętności nabywanych na podstawie przygotowania zawodowego (zob. wyrok SN z dnia 3 lipca 2012 r., II UK 321/11, LEX nr 1265565). Pojęcie "kwalifikacji zawodowych" było także przedmiotem wypowiedzi SN w wyrokach: z dnia 20 grudnia 2011 r., I UK 158/11, LEX nr 1129320; z dnia 20 grudnia 2011 r., I UK 175/11, LEX nr 1129321 i z dnia 28 września 2011 r., I UK 36/11, LEX nr 1102992.

Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, a oparty na wiarygodnych
i przyjętych przez Sąd opiniach biegłych sądowych lekarzy specjalistów z dziedzin schorzeń, na które powołuje się wnioskodawca, wykazuje jednoznacznie, że wnioskodawca nie był w dacie wydanej decyzji niezdolny do pracy, a zatem nie ma możliwości przyznania mu prawa do renty.

Sąd w pełni uznał wartość dowodową opinii biegłych sądowych, na podstawie których ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie, nie zawierają żadnych braków i ostatecznie wyjaśniły wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegły medycyny pracy podkreślił, że analizując stan zdrowia wnioskodawcy, wszystkie jego chorzenia, opinie biegłych oraz stopień naruszenia sprawności organizmu w kontekście zdolności do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem kwalifikacji zawodowych.

Biegli szczegółowo i w sposób pełny określili schorzenia występujące u badanego oraz ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy.

Materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, iż wnioskodawca nie był niezdolny do pracy w dacie złożonego wniosku ani zaskarżonej decyzji. Niezdolność powstała dopiero od 15 czerwca 2016 roku do 30 września 2017 roku, a to nie daje podstaw do zmiany decyzji. Sąd w tego rodzaju postępowaniu pełni bowiem funkcję kontrolną czyli ocenia zasadność zaskarżonej decyzji. Ewentualne pogorszenie stanu zdrowia w toku procesu winno skutkować złożeniem nowego wniosku o prawo do renty.

W konsekwencji w sprawie niniejszej ostatecznie nie pojawiły się kontrargumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności opinii biegłych.

W tym miejscu wskazać należy, że na stanowisko Sądu co do poprawności i wiarygodności opinii biegłych nie ma wpływu treść orzeczenia o niepełnosprawności. Orzeczenie powyższe wskazuje jedynie na określony stan zdrowia wnioskodawcy, nie zaś na jego wpływ na zdolność do pracy zarobkowej.

Pojęcie niepełnosprawności na gruncie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie pokrywa się z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. W wyroku z dnia 20 sierpnia 2003 r. (II UK 386/02 OSNP 2004/12/213), Sąd Najwyższy, odnosząc się do obu pojęć wskazał, iż na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do ich utożsamiania. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej (pojęcie niezdolności do pracy, zawarte w ustawie o emeryturach i rentach z FUS jest inne niż pojęcie niepełnosprawności, zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych), jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów. Są one też przesłanką do przyznania innego rodzaju świadczeń (uprawnień). Niepełnosprawność sama przez się nie zawsze uniemożliwia świadczenie pracy.

Gdyby ustawodawca chciał utożsamiać niezdolność do pracy i niepełnosprawność to po pierwsze nie ustanowiłby dwóch odrębnych trybów ustalania tych kwestii, a w sytuacji istnienia dwóch trybów, wprowadziłby ewentualną zależność obu ustaleń. Tymczasem zależność taka wynika z art. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 z późn. zmn.) i dotyczy wyłącznie orzeczeń lekarza orzecznika lub komisji lekarskiej ZUS ustalających niezdolność do pracy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k. p. c. oddalił odwołanie.

Roszczenie wnioskodawcy o zasądzenie zadośćuczynienia od ZUS Sąd na podstawie art. 200 § 1 ⁴ k.p.c. przekazał do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Łodzi - Wydziałowi Cywilnemu jako że Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nie jest właściwy do rozpoznawania sprawa ze stosunków z zakresu prawa cywilnego. Roszczenia te w szczególności nie mogą być przedmiotem rozpoznania w toku sprawy z ubezpieczenia społecznego, w których to sprawach sąd rozpoznaje jedynie odwołania od decyzji organów rentowych i związany jest treścią zaskarżonej decyzji. Zgodnie zaś z treścią art. 16 kpc w związku z art. 17 pkt. 4 kpc sprawy o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu sporu przewyższa siedemdziesięciu pięciu tysięcy złotych, należą do właściwości sądów okręgowych.

Sąd umorzył postępowanie w zakresie roszczenia o przekazanie okresów ubezpieczenia na mocy art. 355 § 1 kpc. Zgodnie z tym przepisem Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Kwestia ta nie była przedmiotem zaskarżonej decyzji a zatem nie mogła być przedmiotem orzekania sądu w niniejszej sprawie. Ponadto organ rentowy wymieniał już korespondencje z cypryjskim organem ubezpieczeniowym i przedstawił na stosownym druku wszystkie posiadane przez wnioskodawcę okresy ubezpieczeniowe. Zarówno sąd jak i organ rentowy nie mają natomiast wpływu w jakim zakresie informacja ta zostanie uwzględniona przez organ rentowy innego państwa członka UE – o tym decydują przepisy ubezpieczeniowe danego państwa.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.