Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2019 r. G. K. wniosła skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 17 grudnia 2018 r. w sprawie sygn akt VIII U 2034/17 z jej odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. z dnia 12 września 2017 r. o prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy oraz decyzji z dnia 12 października 2017 r. o prawo do dodatku pielęgnacyjnego. Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i ponowne rozpoznanie jej sprawy.

W uzasadnieniu skargi podniosła, iż w przedmiotowym postępowaniu została pozbawiona możliwości obrony swych praw bowiem korespondencja w sprawie była doręczana na błędny adres 1 – go M. 100 zamiast 1 –go maja 10 a. Wskazała, iż od dnia 27.10.2017 r. pracownik źle wpisywał adres do korespondencji przez to po tej dacie korespondencja do niej nie trafiała. Wskutek tego nie wiedziała o kolejnych terminach rozpraw ani nie miała możliwości zapoznania się z niekorzystnymi dla niej opiniami biegłych i zająć stanowiska w sprawie. Skrząca podniosła, iż na zwrotkach poczty istniała adnotacja, że nie ma takiego numeru na ulicy. Tym samym uznanie korespondencji kierowanej na błędny adres za doręczoną uznać należało za nieprawidłowe.

/ skarga k. 3-4 /

Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie skargi.

/stanowisko procesowe organu rentowego protokół z rozprawy z dnia 28 maja 2019 r./

Na rozprawie w dniu 17 stycznia 2020 r. Strony poparły swoje dotychczasowe stanowiska procesowe, wnioskodawczyni nie składała wniosków dowodowych w tym o wydanie opinii przez innego biegłego onkologa.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 12 września 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. po rozpoznaniu wniosku z dnia 29.05.2017 r. i 21.07. 2017 r. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS przyznał G. K. rentę od 6.07.2017 r. tj od zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy podniósł, iż Orzeczeniem Komisji Lekarskiej z dnia 16.08.2017 r. uznano, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy do 30.06.2018 r., a zatem renta przysługuje do 30.06. 2018 r.

/ decyzja k. 31 akt ZUS/

Decyzją dnia 12.10. 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. po rozpoznaniu wniosku z dnia 14.07.2017 r. odmówił G. K. prawa do dodatku pielęgnacyjnego. W uzasadnieniu wskazano iż zakład odmówił wnioskodawczyni prawa do dodatku bowiem orzeczeniem Komisji Lekarskiej z dnia 10.10.2017 r. uznano, iż ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy oraz nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

/ decyzja k. 35 akt ZUS/

Odwołania od obu powyższych decyzji wniosła G. K..

/ odwołania k. 2-3 akt VIII U 2034/17, k. 3- 4 akt VIII U 1760/18

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie podtrzymując argumentację podniesioną w zaskarżonych decyzjach.

/ odpowiedź na odwołanie k. 4 -4 v, k. 84 a-84 b akt VIII U 2034/17, k. 3 akt. VIII U 2015/18, k. 11-11 v. akt VIII U 1760/18/

Sprawy z powyższych odwołań rozpoznano w jednym postępowaniu pod sygnaturą VIII U 2034/17.

/ bezsporne postanowienie k. 10 akt VIII U 2015/18, k. 15 akt VIII U 2034/17/

W toku postępowania w sprawie VIII U 2034/17, w wyniku omyłki od dnia 27.10.2017 r. korespondencję kierowaną do wnioskodawczyni zaczęto przesyłać na błędny adres 1 – go M. 100 zamiast na adres wskazany w odwołaniu 1 –go maja 10 a. Korespondencje zostawiono z w aktach ze skutkiem doręczenia choć na zwróconych przesyłkach z dnia 5.01. 2018 r., z 24.01.2018 r., 7.02.2018 r., 14.06.2018, 24.07.208 r. odnotowano iż nie ma takiego adresu ulicy.

/ przesyłki k. 10, k. 17, k. 20, k. 27, k. 51, k. 89, k. 122, potwierdzenie odbioru k. 68 k. 126/

W wyniku powyższego wnioskodawczyni nie otrzymała części kierowanej do niej korespondencji - część odebrała pod właściwym adresem zamieszkania mimo błędnego zaadresowania pism- i w konsekwencji nie miała możliwości zapoznania się z opinią biegłego onkologa dr K. – W. i biegłego ortopedy M. S. wydanych w sprawie oraz nie stawiła się na terminie rozprawy w dniu 17 grudnia 2017 r. poprzedzającej wydanie wyroku.

/ bezsporne/

Prawomocnym wyrokiem z dnia 17 grudnia 2018 r. Sąd Okręgowy w Łodzi, VIII Wydział pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn akt VIII U 2034/17 z odwołania G. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. z dnia 12 września 2017 r. o prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy oraz decyzji z dnia 12 października 2017 r. o prawo do dodatku pielęgnacyjnego oddalił odwołania od obu decyzji.

/ wyrok k. 129 akt VIII U 2034/17/

Wnioskodawczyni G. K. urodziła się (...) z wykształcenia jest pielęgniarką i pracowała w tym zawodzie.

/okoliczności bezsporne/

Do dnia 5.07.2017 r. ubezpieczona była uprawniona do świadczenia rehabilitacyjnego.

/bezsporne/

W dniu 29.05.2017 r. oraz w dniu 21.07.2017 G. K. wniosła o ustalenie prawa do renty w tym ostatnim przypadku w związku z całkowitą niezdolnością do pracy natomiast w dniu 14.07.2017 r. wniosła o przyznanie dodatku pielęgnacyjnego.

/ wnioski k. 1-7 , k. 22, k. 24 akt rentowych ZUS/

W rozpoznaniu wniosku o przyznanie renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy Lekarz Orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej stwierdził u wnioskodawczyni stan po obustronnej kwadrantektomii i limfaadenektomii pachowej z powodu raka w trakcie hormonoterapii, stan po chemioterapii zakończonej we IX 2016 i radioterapii zakończonej w XI 2016, zaburzenia depresyjne. Zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. Stan po operacji kręgosłupa lędźwiowego w przeszłości. Badana lat 53 pielęgniarka w trakcie 12 mc-a świadczenia rehabilitacyjnego, po obustronnej kwadrantektomii (limfaadnenektomii) pachowej z powodu raka, po chemioterapii zakończonej we IX 2016 i radioterapii zakończonej w XI 2016, po przebytej rehabilitacji w ramach prewencji rentowej ZUS bez poprawy, z utrzymującym się ograniczeniem ruchomości obu stawów brakowych, bóle i drętwienia rak i opuszek pale ,w złym stanie psychicznym. Leczona psychiatrycznie z powodu lęków, zaburzeń snu i koncentracji bez istotnej poprawy. W badaniu przygnębiona, płaczliwa z dużymi bólowym ograniczeniami ruchomości obu barków. Mając to na uwadze lekarz orzecznik orzekł częściową niezdolność do pracy na okres roku.

/opinia lekarska z dnia 26.06.2017 r. k 11-12 dokumentacji medycznej ZUS , orzeczenie k. 16 – 16 v akt ZUS/

Rozpoznając sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika Komisja Lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawczyni i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u G. K.: Obustronny rak piersi leczony kwadrantektomią, chemioterapią, radioterapią do 11.2016, w trakcie hormonoterapii. Zaburzenia depresyjne. Przebyta operacja pjm L5/S1 w 1997. Komisja lekarska po zbadaniu ubezpieczonej i po przeanalizowaniu jej dok.med. stwierdziła ,że obecne naruszenie sprawności organizmu kwalifikuje ubezpieczoną do orzeczenia częściowej okresowej niezdolności do pracy/podwyższone markery, zab. depresyjne, ograniczenie pełnej sprawności ruchowej/.Brak jest podstawy do orzekania całkowitej niezdolności do pracy, tym bardziej niezdolności do samodzielnej egzystencji. Orzeczeniem z dnia 16.08.2017 roku Komisja Lekarska ZUS uznała, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy do 30.06.2018 r. oraz że częściowa niezdolność do pracy powstała w okresie świadczenia rehabilitacyjnego

/ sprzeciw k. 15 dokumentacji medycznej ZUS, opinia komisji lekarskiej k. 26 -28 dokumentacji medycznej ZUS, orzeczenie z dnia 16 .08.2017 r. k. 29 akt ZUS/

W rozpoznaniu wniosku o przyznanie dodatku pielęgnacyjnego Lekarz Orzecznik ZUS w dniu 16.08.2017 r. rozpoznał u wnioskodawczyni stan po operacyjnym leczeniu obustronnego raka piersi, usunięciu węzłów chłonnych , chemio- i radioterapii zakończonej w 11.2016r, bez danych na wznowę, w trakcie hormonoterapii. Astma oskrzelowa w wywiadzie. Zmiany zwyrodnieniowo -dyskopatyczne kręgosłupa, stan po operacji pjm L5/S1 w 1997r. Orzeczeniem z dnia 16.08.2017 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że z uwagi na posiadane schorzenia, wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy i nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

/opinia lekarska z dnia 16.08.2017 r. k 36-37 dokumentacji medycznej ZUS , orzeczenie k. 30 – 30v akt ZUS/

Rozpoznając sprzeciw ubezpieczonej od orzeczenia lekarza orzecznika Komisja Lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawczyni i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u G. K.: Obustronny rak piersi leczony obustronną kwadrantektomią oraz limfaadenektomią pachową, chemioterapią, hormonoterapią uzupełniającą. Zaburzenia nastroju typu depresyjnego. Zamiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne kręgosłupa bez istotnego ograniczenia sprawności ruchowej. Astma oskrzelowa w wywiadzie. Komisja podniosła, iż badana w dniu 16.08.2017r ma orzeczoną przez KL częściową niezdolność do pracy do 30.06.2018r i wystąpiła z wnioskiem o wyższy stopień niezdolności do pracy i dodatek pielęgnacyjny. Lekarz orzecznik w dniu 16 08 2017r nie orzekł całkowitej niezdolności do pracy z czym badana się nie zgadza. W 02. 2016r przebyła obustronną kwadrantektomię piersi a w 03.2016r limfaadenektomię pachową. Chemioterapia uzupełniająca, obecnie hormonoterapia. Ponadto leczona w PZP z powodu zaburzeń adaptacyjnych , leczona również z powodu pjm od L3 do SI bez istotnej stenozy kanałów. Obecnie zgłasza dolegliwości bólowe pod pachami, uczucie ciężkości twardości okolic pachowych, nie może unosić rąk do góry, zawroty głowy, bóle kręgosłupa w odcinku LS z promieniowaniem do prawej kończyny dolnej, ma trudność z koncentracją i pamięcią i trudność z podstawowymi czynnościami życiowymi, nie może jeździć sama samochodem. W badaniu internistycznym wydolna krążeniowo i oddechowo, RR stabilne, narząd ruchu sprawny. Badanie neurologiczne kkg siła mięśniowa osłabiona, drętwienie opuszek palców rąk, ręce chłodne na dotyk kkd Ok P<L blizna w prawym dole kolanowym po usunięciu torbieli, osłabienie czucia na prawym podudziu, wysoki objaw L.'a po prawej , próba R. lekko chwiejna, zawroty głowy przy zmianie pozycji ciała. Stan psychiczny w nastroju obniżonym z powodu dolegliwości somatycznych, cała obolała, przyjmuje C., na noc łyka leki nasenne , schudła 8 kg , bez objawów psychotycznych, ma lęki przed nawrotem choroby. W skali B. uzyskała 95 pkt. Po zbadaniu ubezpieczonej zdaniem komisji lekarskiej badana jest częściowo niezdolna do pracy, brak jest podstaw do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy a tym samym orzeczenia niezdolności do samodzielnej egzystencji. Orzeczeniem z dnia 10.10.2017 roku komisja lekarska ZUS uznała, że wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy i niezdolna do samodzielnej egzystencji.

/ sprzeciw k. 40 dokumentacji medycznej ZUS, opinia lekarska z dnia 10.10.2017 r. 2018 r. k. 44 – 46 dokumentacji medycznej ZUS, orzeczenie k. 34– 34 v akt ZUS/.

Orzeczeniem (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w P. z dnia 9.05.2018 r. G. K. została zaliczona do znacznego stopnia niepełnosprawności od 52 roku życia do 31 maja 2022 r., ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 16.03.2016 r.

/ orzeczenie k 47 akt VIII U 2034/17, k. 25/

U G. K. w sądowym badaniu przez biegłego neurologa stwierdzono, iż badana przebyła zabieg usunięcia obu piersi z powodu choroby nowotworowej z następową chemio- i radioterapią. W 1997 r. przebyła zabieg usunięcia pjm. dysku L S1. Skarży się na okresowe bóle krzyża i kręgosłupa szyjnego, odrętwienie koniuszków palców dłoni i stóp. Badaniem neurologicznym stwierdzono; Objawy korzeniowe i oponowe nb. Nerwy czaszkowe bez zmian. Kończyny górne i dolne; OA po L zniesiony, pozostałe odruchy głębokie średnio-żywe, bez wyraźnej asymetrii, bez objawów patologicznych i poza zgłaszanymi bez innych zaburzeń czucia. Próby koordynacyjne wykonuje dość sprawnie. W konsekwencji biegły rozpoznał przebyty zabieg usunięcia jm. dysku L5/S1, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z dyskopatiami C5/C6/C7 i L3-S1 z okresowym zespołem bólowym obecnie bez jawnych bólowych objawów powikłań korzeniowych. Dyskretne objawy polineuropatii prawdopodobnie po chemioterapii bez objawów porażennych. Oceniając zdolność wnioskodawczyni do pracy zawodowej i do samodzielnej egzystencji, biegły neurolog wskazał, iż poza zniesieniem lewego odruchu skokowego oraz zaburzeniami czucia sugerujący polineuropatię w obecnie przeprowadzonym badaniu neurologicznym nie stwierdzono u badanej innych objawów ogniskowego uszkodzenia układu nerwowego, w szczególności mogących powodować istotne ograniczenie sprawności ruchowej w postaci niedowładów czy porażenia kończyn. W skali B. uzyskuje 95/100 pkt. Z punktu widzenia neurologa brak jest więc podstaw do orzekania niezdolności badanej do samodzielnej egzystencji. Częściową niezdolność do pracy okresowo do końca czerwca 2018 r. orzekano z przyczyn onkologicznych.

/opinia lekarza biegłego sądowego neurologa J. Z. – k. 12-13 akt VIII U 2034/17/

Z psychiatrycznego punktu widzenia G. K. nie jest niezdolna do pracy. Opiniowana leczy się psychiatrycznie od lutego 2014 r. rozpoznano zaburzenia adaptacyjne. Nasilenie dolegliwości nie uzasadnia stwierdzenia niezdolności do pracy. Podstawowym problemem chorej jest choroba onkologiczna i to lekarz onkolog winien decydować o niezdolności do pracy.

/ opinia lekarza biegłego sądowego psychiatry K. K.– k. 30-32 akt VIII U 2034/17/

Z punktu widzenia biegłego lekarza sądowego ortopedy u wnioskodawczyni rozpoznaje się chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczna kręgosłupa, z zespołem bólowym i niewielkim upośledzeniem funkcji. Stan po usunięciu przepukliny jądra miażdżystego L5-S1 w roku 1997. Stan po leczeniu operacyjnym obustronnego raka piersi i po obustronnej limfaadenektomii pachowej - niewielkie obustronne upośledzenie funkcji stawów barkowych.

Zmiany zwyrodnieniowe stawu biodrowego prawego - bez upośledzenia funkcji stawu. Stan po operacji cysty B. kolana prawego w roku 1985. Z punktu widzenia biegłego ortopedy wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy. Biegły ortopeda po badaniu wnioskodawczyni nie stwierdza naruszenia sprawności narządu ruchu w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy. Stan narządu ruchu nie powoduje również konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

/ opinia lekarza biegłego sądowego ortopedy M. S. (2) – k. 93-96 akt VIII U 2034/17/

Biegły sądowy w zakresie onkologii klinicznej stwierdził, iż wnioskodawczyni została poddana obustronnej tumorektomii z piersi w dniu 29.01.2016, W badaniu histopatologicznym stwierdzono: w piersi prawej: rak gruczołowy ( (...)) Gl, guz o maksymalnym wymiarze 18 mm, utkanie raka widoczne w bezpośrednim sąsiedztwie chirurgicznej linii cięcia, ER 90%, PR 90%, (...)2 - 0; w piersi lewej: rak gruczołowy ( (...)) Gl częściowo rak śluzowy, guz o maksymalnym wymiarze 14 mm, utkanie raka widoczne w bezpośrednim sąsiedztwie chirurgicznej linii cięcia, ER 100%, PR 90%, H.-2 - 0. Następnie G. K. poddano obustronnej kwadrantektomii i biopsji węzłów wartowniczych, uzyskując w ocenie histopatologicznej po stronie prawej: przy ognisku resorpcji są rozproszone ogniska raka zrazikowego in-situ, marginesy chirurgiczne bez cech rozrostu nowotworowego. Węzeł chłonny z przerzutem raka (z naciekaniem torebki węzła), maksymalny wymiar przerzutu 6mm; a po stronie lewej: przy ognisku resorpcji są rozproszone ogniska gruczolistości oraz torbielowato poszerzone przewody. Marginesy chirurgiczne bez cech rozrostu nowotworowego. W nadesłanym materiale znaleziono 3 węzły chłonne z przerzutami raka (z naciekaniem torebek i zatorami w naczyniach), maksymalny wymiar przerzutu 11 mm. Następnie przeprowadzono obustronną limfaadenektomię pachową (22.03.2016), uzyskując w ocenie histopatologicznej: pacha prawa 7 węzłów bez przerzutów. raka, pierś lewa: 8 węzłów bez przerzutów raka. Następnie chorą poddano sekwencyjnej chemioterapii uzupełniającej z zastosowaniem 4 cykli AC (doksorubicyna + cyklofosfamid) i 4 cykli docetakselu. W kolejnym etapie przeprowadzono radioterapię uzupełniającą, którą zakończono w listopadzie 2016 r. W dniu 20 stycznia 2017 r. wykonano u G. K. scyntygrafię kośćca, której opis zawiera we wnioskach stwierdzenie „Nie ma danych na przerzuty do kości". W dniu 02 lutego 2017 r. wykonano u G. K. USG narządów płciowych, którego opis nie zawiera dowodów żadnych nieprawidłowości. Zaświadczenie o stanie zdrowia z dnia 26 maja 2017 r. wydane przez onkologa J. M. nie podaje żadnych danych świadczących o nawrocie choroby nowotworowej u G. K.. Uwzględniając powyższe jak i wnioski wynikające z badań dokonanych przez lekarzy orzeczników i komisję lekarską ZUS podsumowując biegły onkolog stwierdził, iż zgromadzona dokumentacja lekarska, jak i przeprowadzone badanie podmiotowe, nie wskazuje na całkowitą niezdolność do pracy, ani konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych z przyczyn onkologicznych, ani żadnych innych (akta zawierają także m.in. opinię neurologa i psychiatry). Przebyta choroba nowotworowa ogranicza zdolność do pracy zgodnie z orzeczeniem o Stopniu Niepełnosprawności z dnia 9.05.2018 r. ale jej nie uniemożliwia całkowicie – w przypadku wnioskodawczyni wskazana jest praca w warunkach chronionych, przeciwwskazana jest ciężka praca fizyczna stresująca. Hormonoterapia uzupełniająca z powodu raka piersi nie stanowi przeciwwskazania do podjęcia pracy i nie zmienia zdolności do pracy. Ocena wnioskodawczyni iż nie ma siły w rękach utrzymuje się obrzęk limfatyczny i ograniczona ruchomość w stawach barkowych ma natomiast charakter nieobiektywny i nie znajduje potwierdzenia w badaniu biegłego z zakresu chirurgii urazowo – ortopedycznej. Wnioskodawczyni jest w stanie podjąć lekką pracę nie ma problemów z samoobsługą i funkcjonuje bez pomocy osób trzecich.

/ opinia lekarza biegłego sądowego w zakresie onkologii klinicznej E. W. – k. 102-104 akt VIII U 2034/17, pisemna opinia uzupełniająca k. 30 – 31, pisemna opinia uzupełniająca k. 68-71/

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny materiału dowodowego:

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń w oparciu o okoliczności niesporne między stronami, załączone akta organu rentowego, dokumenty oraz opinie biegłych neurologa, ortopedy i psychiatry niekwestionowane przez żadną ze stron.

W ocenie Sądu opinie wskazanych biegłych były w pełni wiarygodne, zostały bowiem sporządzone przez biegłych o specjalności właściwej z uwagi na schorzenia wnioskodawczyni w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki przeprowadzonych badań własnych wnioskodawczyni. Oceniając stan zdrowia wnioskodawczyni i zgłaszane przez nią dolegliwości odczuwane także w związku z chorobą onkologiczną m.in. w postaci bólu pod pachami zburzenia czucia palców dłoni, bolesność blizn pooperacyjnych, osłabienie siły mięśniowej rąk, trudności w podnoszeniu rak do góry, brak możliwości dźwigania pow 2 kg, drętwienie rąk, duszności – zmiany popromienne płuc, osłabienie, bóle kręgosłupa, zawroty głowy, wahania nastroju depresja, biegli tych specjalności nie znaleźli podstaw by uznać wnioskodawczynię za osobę całkowicie niezdolną do pracy i samodzielnej egzystencji. Przy czym co bezsporne z uwagi na schorzenia wnioskodawczyni rozstrzygającą dla oceny jej niezdolności do pracy – w stopniu całkowitym lub częściowym -była ocena biegłego onkologa.

Ustalając stan faktyczny Sąd nie uwzględnił wydanej w sprawie VIII U 2034/17 opinii głównej /k. 14-16/ i uzupełniającej / k. 53 -54/ biegłego onkologa S. F., gdyż stanowisko biegłego w zakresie charakteru niezdolności do pracy wnioskodawczyni nie było spójne - nie znajdowało faktycznego odzwierciedlenia w jej rzeczywistym stanie zdrowia, a co za tym idzie nie mogło stanowić podstawy dla kategorycznych wniosków w tym przedmiocie. Zauważyć należy, iż czyniąc rozpoznanie biegły wskazywał na podejrzenie wznowy raka, które nie znajdowało żadnego potwierdzenia w zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej a więc w konsekwencji nie mogło stanowić podstawy oceny zdrowia wnioskodawczyni na dzień wydania zaskarżonych decyzji poczynając od dnia 5.07.2017 r. kiedy to ubezpieczona przestała korzystać z przyznanego jej świadczenia rehabilitacyjnego. Ujawnienie nowych okoliczności powstałych już po wydaniu zaskarżonych decyzji może bowiem rzutować co najwyżej na ocenę niezdolności do pracy wnioskodawczyni na przyszłość, nie zaś wstecz. Ponadto objawy uszkodzeń po przebytym rozległym leczeniu operacyjnym obustronnego raka piersi rozległej radioterapii i agresywnej chemioterapii obrzęk limfatyczny oraz znaczne upośledzenie sprawności obu kończyn górnych z upośledzeniem ruchomości i bólem w stawach barkowych obustronnie z objawami polineuropatii z wypadaniem przedmiotów z rąk, które było jak wskakuje sam biegły podstawą stwierdzenia całkowitej niezdolności do pracy nie znalazło ostatecznego potwierdzenia w wydanych w sprawie i nie kwestionowanych przez wnioskodawczynię opiniach biegłych z zakresu neurologii i ortopedii. Tym samym wskazana opinia nie mogła stanowić podstawy ustaleń w procesie.

Oceniając stan zdrowia i niezdolności do pracy z przyczyn onkologicznych Sąd bazował więc na wnioskach opinii biegłej w zakresie onkologii klinicznej E. W..

W ocenie Sądu brak jest podstaw by kwestionować opinię wskazanego biegłego, gdyż jest ona rzetelna, a wynikające z niej wnioski z uwzględnieniem zarówno przedmiotowego badania wnioskodawczyni jak i analizy złożonej w sprawie dokumentacji w tym wniosków opinii innych biegłych logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinia nie zawiera braków i wyjaśnia wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegła rozpoznała u wnioskodawczyni stan po operacyjnym leczeniu obustronnego raka piersi, usunięciu węzłów chłonnych , chemio- i radioterapii z hormonoterapią uzupełniającą. Uwzględniając powyższe jak i wnioski wynikające z badań dokonanych przez biegłych sądowych innych specjalności biegły onkolog kategorycznie stwierdził, iż zgromadzona dokumentacja lekarska, jak i przeprowadzone badanie podmiotowe, nie wskazuje na całkowitą niezdolność do pracy, ani konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych z przyczyn onkologicznych, ani żadnych innych. Przebyta choroba nowotworowa ogranicza zdolność do pracy wnioskodawczyni zgodnie z orzeczeniem o Stopniu Niepełnosprawności z dnia 9.05.2018 r. ale jej nie uniemożliwia całkowicie Wnioskodawczyni jest w stanie podjąć lekką pracę nie ma problemów z samoobsługą i funkcjonuje bez pomocy osób trzecich.

W ocenie Sądu Okręgowego, opinia biegłej onkolog E. W., w sposób wystarczający obrazuje stan zdrowia wnioskodawczyni. Opinia jest jasna, a wnioski końcowe wynikają w sposób logiczny z jej treści. Ponadto wszelkie niejasności jakie mogłyby powstać w ocenie Sądu zostały wyjaśnione przez biegłą w postępowaniu ze skargi wnioskodawczyni o wznowienie postępowania w pisemnych opiniach uzupełniających w sposób nie budzący wątpliwości interpretacyjnych. Podnieść przy tym należy, iż wszelkie zastrzeżenia do opinii podnoszone wprost do nich przez wnioskodawczynię zostały skrupulatnie zweryfikowane przez biegłą, która jednoznacznie wskazała, iż nie podważają one wysnutych przez nią wniosków końcowych co do braku całkowitej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji wnioskodawczyni. W ocenie Sądu wbrew zapatrywaniom skarżącej brak więc było podstaw do kwestionowania wniosków biegłej onkolog klinicznej w tym przedmiocie.

Wskazać należy, że dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna. Na gruncie rozpoznawanej sprawy nie zostały przedstawione żadne zarzuty, które poddawały by w wątpliwość rzetelność wniosków biegłej onkolog w zakresie oceny braku całkowitej niezdolności do pracy wnioskodawczyni. Strona skarżąca co prawda zgłaszała dalsze określone zastrzeżenia do wskazanej opinii powołując się na występujące u niej powikłania związane z chorobą onkologiczną. Jednakże wątpliwości jakie zgłaszała dotyczyły poszczególnych następstw leczenia onkologicznego podlegających nie tylko ocenie biegłej onkolog ale już wcześniejszej kompleksowej ocenie biegłych w zakresie neurologii, ortopedii oraz psychiatrii i stanowiły nieuprawnioną polemikę z wywiedzionymi przez nich wnioskami. Tym samym wskazane zastrzeżenia nie mogły prowadzić merytorycznie do podważenia wniosków opinii biegłej onkolog. O przeprowadzenie dowodu z opinii jeszcze innego biegłego tej specjalności wnioskodawczyni nie wnosiła. Sąd doszedł zatem do przekonania, iż informacje uzyskane od biegłej onkolog w procesie także w efekcie wydania opinii uzupełniających w toku postępowania ze skargi o wznowienie w zakresie oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni były wystarczające dla merytorycznego orzekania. Wobec tego zastrzeżenia skarżącej nie mogły zostać uwzględnione.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Skarga o wznowienie postępowania jako bezzasadna podlega oddaleniu.

Wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem, stosownie do art. 399 § 1 k.p.c, polega na ponownym rozpoznaniu sprawy, jeżeli spełnione zostaną przesłanki przewidziane w ustawie. Wymogiem formalnym wznowienia postępowania jest wniesienie skargi przez uprawnioną do tego osobę w przepisanym prawem terminie w oparciu o ustawową podstawę.

Podstawy wznowienia zostały wymienione enumeratywnie w przepisach art. 401 k.p.c., art. 401 ¹ k.p.c. oraz art. 403 k.p.c. Termin do wniesienia skargi, zgodnie z art. 407 § 1 k.p.c., wynosi trzy miesiące i liczy się go od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania lub brak należytej reprezentacji - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej organ lub jej przedstawiciel ustawowy. Po upływie lat pięciu od uprawomocnienia się wyroku nie można żądać wznowienia, z wyjątkiem wypadku, gdy strona była pozbawiona możności działania lub nie była należycie reprezentowana (art. 408 k.p.c.).

W myśl art. 401 pkt 2 kpc, stanowi, iż można żądać wznowienia postępowania z powodu nieważności jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana bądź jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania; nie można jednak żądać wznowienia, jeżeli przed uprawomocnieniem się wyroku niemożność działania ustała lub brak reprezentacji był podniesiony w drodze zarzutu albo strona potwierdziła dokonane czynności procesowe.

Zauważyć należy, że określenie o „pozbawieniu możności działania” z art. 401 pkt 2 kpc, wskazuje na to, że odnosi się ono do sytuacji, kiedy to z przyczyny leżącej poza osobą samego zainteresowanego nie mógł on wziąć udziału w sprawie (post. SN z 28.3.2007 r., II CZ 16/07, L.). Chociaż pozbawienie strony możności działania wskutek naruszenia przepisów prawa jest - w rozumieniu art. 401 pkt 2 kpc - pojęciem szerokim, niemniej jednak, nie obejmuje ono nieudolnego lub wadliwego - bez względu na przyczynę - prowadzenia sprawy przez samą stronę. Jego zakresem są objęte tylko okoliczności, które powodują pozbawienie strony możności działania w procesie, niespowodowane przez samą stronę i niezależne od jej zachowania się, chociażby postępowanie strony stanowiło naruszenie przepisów prawa (post. SA w K. z 2.12.2004 r., I ACa 1921/04, L.). Sąd Najwyższy wskazał, że o nieważności postępowania z powodu pozbawienia strony możności działania można mówić tylko wówczas, gdy strona została pozbawiona uprawnień procesowych wskutek wadliwego postępowania sądu, a nie wtedy, gdy strona na skutek własnego działania z uprawnień tych nie skorzystała, nie biorąc udziału w rozprawie, o której terminie została prawidłowo zawiadomiona (post. SN z 2.2.2006 r., II CZ 134/05, L.). Tylko w sytuacji gdy strona na skutek wadliwości procesowych sądu nie mogła uczestniczyć i nie uczestniczyła w rozprawie bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku, zachodzą podstawy, by przyjąć, że strona ta została pozbawiona możności obrony swych praw (zob. wyr. SN z 10.7.2000 r., II CKN 822/00, L.).

W myśl art. 412 § 1 i 2 kpc Sąd rozpoznaje sprawę na nowo w granicach, jakie zakreśla podstawa wznowienia. Po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd stosownie do okoliczności bądź oddala skargę o wznowienie, bądź uwzględniając ją zmienia zaskarżone orzeczenie albo je uchyla i w razie potrzeby pozew odrzuca lub postępowanie umarza.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy zachodziła podawana przez skarżąca podstawa wznowienia. Ubezpieczona G. K. na skutek wadliwości procesowych sądu – doręczeń dokonywanych na nieprawidłowy adres - nie miała możliwości zapoznania się treścią części wnoszonych w sprawie pism procesowych , opiniami biegłego onkologa E. W. oraz opinią biegłego ortopedy M. S. co wpływało na możliwość obrony jej praw w procesie i stanowiło asumpt po usunięciu wskazanych nieprawidłowości (po prawidłowym doręczeniu pism i opinii biegłych wraz z możliwością zgłoszenia zastrzeżeń) do rozpoznania sprawy na nowo. Powyższe samo w sobie nie czyni jednak wniesionej skargi uzasadnioną i w prosty sposób nie usprawiedliwia zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2018 r., poz. 1270 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zgodnie z art. 58 w/w ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego uważa się za spełniony jeżeli wynosi on łącznie co najmniej 5 lat dla osób u których niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Okres ten powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed dniem złożenia wniosku o świadczenie lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 58 i ust.4 przepisu powyższego nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny i jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1/.

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Z kolei zgodnie z art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia.

W niniejszej sprawie co bezsporne na mocy zaskarżonej decyzji z dnia 12 września 2017 r. wnioskodawczyni jest uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W ocenie skarżącej jednak wskazana decyzja winna ulec weryfikacji, nadto winno zostać je przyznane prawo do dodatku pielęgnacyjnego gdyż w związku ze schorzeniami, na które cierpi także wskutek przebytego leczenia onkologicznego winna zostać uznana za osobę całkowicie niezdolną do pracy.

W ocenie Sądu w odniesieniu do odwołującej się ten warunek nie został jednak spełniony.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego w tym opinii biegłych neurologa, biegłego ortopedy psychiatry nadto biegłego w zakresie onkologii klinicznej Sąd Okręgowy rozpoznając skargę o wznowienie, po uzupełnieniu materiału dowodowego z poszanowaniem uprawnienia skarżącej do obrony jej praw w procesie ustalił, iż występujące u wnioskodawczyni schorzenia powodują, że na dzień wydania zaskarżonej decyzji nie jest ona całkowicie niezdolną do pracy.

U skarżącej rozpoznano stan po operacyjnym leczeniu obustronnego raka piersi, usunięciu węzłów chłonnych , chemio- i radioterapii z hormonoterapią uzupełniającą, nadto przebyty zabieg usunięcia jm. dysku L5/S1, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z dyskopatiami C5/C6/C7 i L3-S1 z okresowym zespołem bólowym obecnie bez jawnych bólowych objawów powikłań korzeniowych. Dyskretne objawy polineuropatii prawdopodobnie po chemioterapii bez objawów porażennych. Chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczną kręgosłupa, z zespołem bólowym i niewielkim upośledzeniem funkcji. Niewielkie obustronne upośledzenie funkcji stawów barkowych. Zmiany zwyrodnieniowe stawu biodrowego prawego - bez upośledzenia funkcji stawu. Stan po operacji cysty B. kolana prawego w roku 1985. Ponadto u wnioskodawczyni rozpoznano zaburzenia adaptacyjne.

Uwzględniając powyższe biegli specjaliści w tym biegły onkolog kategorycznie stwierdzili, iż zgromadzona dokumentacja lekarska, jak i przeprowadzone badanie podmiotowe, nie wskazuje na całkowitą niezdolność do pracy, ani konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych Przebyta choroba nowotworowa ogranicza zdolność do pracy wnioskodawczyni zgodnie z orzeczeniem o Stopniu Niepełnosprawności z dnia 9.05.2018 r. ale jej nie uniemożliwia całkowicie Wnioskodawczyni jest w stanie podjąć lekką pracę nie ma problemów z samoobsługą i funkcjonuje bez pomocy osób trzecich.

W ocenie Sądu biegli w swoich opiniach w tym zakresie wyjaśnili dlaczego w taki właśnie sposób ocenili stan zdrowia wnioskodawczyni. Opinie biegłych oceniające stan zdrowia wnioskodawcy stricte na dzień wydania zaskarżonej decyzji szczegółowo odnosiły się do podniesionych w sprawie zarzutów i wyjaśniały dlaczego naruszenie sprawności organizmu ubezpieczonej nie przekłada się na całkowitą niezdolność świadczenia przez nią pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Biegli -zwłaszcza biegła onkolog - wyjaśnili też dlaczego orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności jakim legitymuje się wnioskodawczyni pozostaje bez wpływu na kształt ich opinii i wniosków końcowych. Uznając zasadność ich stanowiska w tym przedmiocie podnieść należy, że orzeczenie powyższe wskazuje jedynie na określony stan zdrowia wnioskodawczyni, nie ma zaś przełożenia na ocenę jego zdolności do pracy zarobkowej.

Pojęcie niepełnosprawności na gruncie ustawy z 27.08.1997 r. (Dz.U 2016 poz 2046) o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie pokrywa się z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. W wyroku z dnia 20 sierpnia 2003 r. (II UK 386/02 OSNP 2004/12/213), Sad Najwyższy odnosząc się do obu pojęć wskazał, iż na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do ich utożsamiania. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej (pojęcie niezdolności do pracy, zawarte w ustawie o emeryturach i rentach z FUS jest inne niż pojęcie niepełnosprawności, zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych), jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów. Są one też przesłanką do przyznania innego rodzaju świadczeń (uprawnień). Niepełnosprawność sama przez się nie zawsze uniemożliwia świadczenie pracy. Bezpodstawne jest stanowisko jakoby podobne były przesłanki z jednej strony orzekania o niepełnosprawności, a z drugiej strony ustalania niezdolności do pracy jako jednego z warunków świadczeń rentowych z prawa ubezpieczenia społecznego. Niepełnosprawność jako przesłanka materialnoprawnych i proceduralnych mechanizmów rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz szczególnej ochrony zatrudnienia, stanowi odrębny przedmiot regulacji w obrębie prawa socjalnego (por. z 27 sierpnia 1997 r.). Odrębności tej nie usuwają, wynikające z art. 5 ustawy z 27 sierpnia 1997 r., normatywne ustalenia skutków w zakresie rehabilitacji w odniesieniu do orzeczeń lekarza orzecznika ZUS o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy. Z tego powodu osoby, w stosunku do których wydane zostały orzeczenia o niezdolności do pracy są traktowane na równi z osobami uzyskującymi specjalną ochronę prawa socjalnego z zakresu rehabilitacji i zatrudnienia w szczególnych warunkach. Nie ma natomiast podstawy prawnej stanowisko jakoby ustalenie warunków do świadczeń rehabilitacyjnych i szczególnego zatrudnienia powodowało równocześnie konsekwencje prawne w zakresie świadczeń przewidzianych ustawą emerytalno-rentową. /Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2004 r. II UK 68/04 LEX nr 979180/ Osoba, która ze względów dotyczących rehabilitacji uzyskała minimum orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności nie staje się tylko z mocy tego orzeczenia osobą całkowicie niezdolną do pracy, z pominięciem warunków całkowitej niezdolności do pracy określonych w ustawie z 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. /Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2010 r. III UK 60/09 LEX nr 585847/

Ponadto w ocenie Sądu brak jest przy tym, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność wskazanych opinii. Zostały one bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawczyni zdiagnozowali schorzenia, ocenili stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedzieli się co do sprawności organizmu wnioskodawczyni i wpływu dolegliwości na jej zdolność do pracy. Sąd podzielił opinie biegłych uznając, że były pełne, jasne i nie prowadziły do sprzecznych wniosków.

Zaznaczyć należy, że sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2000 roku, I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Sąd nie może też zająć stanowiska odmiennego co do stanu zdrowia wnioskodawcy, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, innej niż wyrażona w opiniach biegłych. (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r.III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Jeszcze raz podnieść należy, iż dowód z opinii biegłego jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Niemniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.. Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna(wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00 L.). Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.).

Odwołująca się nie zgłosiła logicznie i merytorycznie uzasadnionych wniosków dowodowych na poparcie swojego stanowiska, nie podważyła merytorycznej poprawności wniosków opinii biegłych w zakresie oceny braku jej całkowitej niezdolności do pracy na dzień wydania zaskarżonej decyzji. Tym samym wnioskodawczyni nie uczyniła zadość wymogom określonym w art. 6 kc, zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Tymczasem strona w toku procesu winna dowodzić swoich racji, a nie jedynie przedstawiać subiektywne poglądy dotyczące stanu zdrowia i niezdolności do pracy. W konsekwencji żądanie odwołania zmiany zaskarżonych decyzji i przyznania wnioskodawczyni prawa o renty oraz dodatku pielęgnacyjnego w związku z całkowitą niezdolnością do pracy nie mogło zostać zaakceptowane.

Z tych też względów Sąd Okręgowy w Łodzi, na podstawie art. 412 § 2 k.p.c. oddalił skargę o wznowienie postępowania jako bezzasadną.