Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 marca 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. stwierdził ,że A. C. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie mająca ustalonego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy , dla której podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne stanowi zadeklarowana kwota nie niższa niż 60% kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 25 stycznia 2019 roku . W uzasadnieniu organ rentowy wskazał ,że wnioskodawczyni od 1 stycznia 2014 roku prowadzi działalność gospodarczą i z tego tytułu dokonała zgłoszenia do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych oraz dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, deklarując jako podstawę wymiaru składek kwotę 9000 zł. Z ustaleń organu wynika ,że wnioskodawczyni w okresie od 6.04.2014 roku do 20.02.2019 roku miała wypłacane świadczenia krótkoterminowe tylko za wyjątkiem okresu od 23-27.05.2018 roku oraz od 25-28.01. 2019 roku. Wnioskodawczyni prowadzi biuro rachunkowe i nie zatrudnia pracowników. W okresie kiedy świadczenia nie były wypłacane wnioskodawczyni wystawiła tylko jedną fakturę z dnia 25.05.2018 roku na jednorazową usługę wdrożenia systemu księgowego. Wobec powyższego organ rentowy doszedł do wniosku ,że działalność nie jest faktycznie prowadzona. W okresie zwolnień lekarskich działalność nie była prowadzona a w okresie przerw w niezdolności do pracy nie przynosiła przychodów. / decyzja z uzasadnieniem w aktach ZUS/.

Odwołanie od powyższej decyzji w ustawowym terminie wniosła ubezpieczona. Wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu podniosła między innymi ,że organ rentowy pozbawił ją prawa do zasiłku chorobowego i opiekuńczego i zobowiązał do zwrotu wypłaconych świadczeń z uwagi na prowadzenie w czasie niezdolności do pracy i opieki działalności gospodarczej./ odwołanie k-3-5/.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji . w ocenie organu rentowego działalność gospodarcza nie była przez wnioskodawczynię prowadzona. Długie okresy zwolnień lekarskich uniemożliwiają prowadzenia działalności i faktycznie świadczą o braku możliwości jej prowadzenia./ odpowiedź na odwołanie k- 8-9/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Wnioskodawczyni A. C. w dniu 1.04.2014 roku zgłosiła prowadzenia działalności gospodarczej – prowadzenie działalności rachunkowo księgowej i doradztwo podatkowe. Powyższa działalność została zawieszona w dniu 1.06.2019 roku. Jako miejsce wykonywania działalności wnioskodawczyni wskazał swój adres zamieszkania K. , ul. (...) . Jako podstawę wymiaru składek wnioskodawczyni zadeklarowała kwotę 9000 zł./ okoliczności niesporne , zaświadczenie z (...) k-16/.

W 2019 roku wnioskodawczyni nawiązała kontakt z M. S. , która również prowadzi biuro rachunkowe. Syn wnioskodawczyni i p. S. uczęszczają do tego samego przedszkola. Tam doszło do przypadkowej rozmowy, podczas której ustalono ,że wnioskodawczyni może jako podwykonawca wykonywać księgowania dla pani S. . Wnioskodawczyni w 2019 roku poza panią S. nie miała innych klientów./ zeznania wnioskodawczyni 00;08;34 CD k-79/.

W ramach usług na rzecz pani S. wnioskodawczyni porządkowała konta klientów pani S. przed ich zamknięciem tak aby można była następnie przygotować bilns.Była to praca na kontach księgowych. Sytuacja taka miała miejsce dwukrotnie – w lutym i maju 2019 roku. Za usługi wnioskodawczyni wystawiła dwie faktury. W miesiącu lutym wnioskodawczyni przede wszystkim zajmoała się porządkowaniem kont bowiem do końca marca miały być sporządzone bilanse. Wnioskodawczyni miała dostęp do kont przez system księgowy w komputerze. W miesiącu maju wnioskodawczyni głównie zajmowała się porządkowaniem kont i układaniem dokumentów. Wnioskodawczyni pracowała w firmie tj. w hurtowni , w której pani S. prowadzi księgowość . Pani S. obsługiwała jedną dużą firmę i kilka małych firm. Pracowała na programie księgowym SFINKS. Początkowo Pani S. zatrudniała w swoim biurze jednego pracownika ale od trzech lat świadczy usługi księgowe jednoosobowo. Spiętrzenie pracy pojawia się cyklicznie w pierwszym półroczu roku. W miesiącu lutym wnioskodawczyni pracowała przy porządkowaniu kont kilka dni- 4 dni natomiast w .maju 2019 roku jej praca trwała dłużej około półtora tygodnia. Obecnie Hurtownia udostępniła pani S. pracownika w ramach osób przez siebie zatrudnianych do pomocy z uwagi na zwiększenie się ilości pracy . Pani S. nie wyklucza dalszej współpracy z wnioskodawczynią w sytuacji spiętrzenia pracy w przyszłości/ zeznania świadka S. 00;08;53 CD k-86, zeznania wnioskodawczyni 00;25;41 CD k-86/

Wnioskodawczyni i pani S. nie spisały żadnej umowy dotyczącej świadczenia przez wnioskodawczynię usług księgowych na rzecz pani S.. / niesporne/

Za wykonane usługi księgowe wnioskodawczyni wystawiła dwie faktury . Pierwsza wystawiona została w dniu 26.02.2019 roku na kwotę 738 zł. Druga faktura została wystawiona w dniu 30.05.2019 roku na kwotę 1845 zł. / faktury załączone do akt/.

Płatność z obu faktur nastąpiła gotówką / zeznania świadka S. 00;08;53 CD k-86, zeznania wnioskodawczyni 00;25;41 CD k-86/

Decyzją z dnia 28 września 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił wnioskodawczyni prawa do zasiłku chorobowego za okres: od 21 lipca 2015 r. do 18 sierpnia 2015 r., od 27 lutego 2016 r. do 13 marca 2016 r., od 13 grudnia 2016 r. do 9 stycznia 2017 r., od 5 września 2017 r. do 22 października 2017 r., od 22 listopada 2017 r. do 20 grudnia 2017 r., od 4 stycznia 2018 r. do 17 stycznia 2018 r., od 1 lutego 2018 r. do 14 lutego 2018 r., od 15 marca 2018 r. do 28 marca 2018 r., od 17 kwietnia 2018 r. do 30 kwietnia 2018 r. oraz prawa do zasiłku opiekuńczego za okres: od 25 sierpnia 2017 r. do 4 września 2017 r., od 23 października 2017 r. do 21 listopada 2017 r., od 28 maja 2018 r. do 11 czerwca 2018 r. Organ rentowy zobowiązał wnioskodawczynię do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego i zasiłku opiekuńczego wraz z odsetkami w łącznej kwocie 58.472,85 złotych (należność główna - 54.260,20 złotych, odsetki - 4.212,65 złotych). Kolejną decyzją z dnia 7 grudnia 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. uchylił decyzję z dnia 28 września 2018 r. w części dotyczącej odsetek i odmówił wnioskodawczyni prawa do zasiłku chorobowego za okres: od 21 lipca 2015 r. do 18 sierpnia 2015 r., od 27 lutego 2016 r. do 13 marca 2016 r., od 13 grudnia 2016 r. do 9 stycznia 2017 r., od 5 września 2017 r. do 22 października 2017 r., od 22 listopada 2017 r. do 20 grudnia 2017 r., od 4 stycznia 2018 r. do 17 stycznia 2018 r., od 1 lutego 2018 r. do 14 lutego 2018 r., od 15 marca 2018 r. do 28 marca 2018 r., od 17 kwietnia 2018 r. do 30 kwietnia 2018 r. oraz prawa do zasiłku opiekuńczego za okres: od 25 sierpnia 2017 r. do 4 września 2017 r., od 23 października 2017 r. do 21 listopada 2017 r., od 28 maja 2018 r. do 11 czerwca 2018 r. Organ rentowy zobowiązał wnioskodawczynię do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego i zasiłku opiekuńczego w kwocie 54.260,20 złotych. Wnioskodawczyni odwołała się od obu decyzji. / okoliczności znane Sądowi z urzędu/.

Wyrokiem z dnia 10 maja 2019 r. w sprawie o sygn. akt XU 989/18 Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi oddalił odwołania od obu powyższych decyzji. / okoliczności znane Sądowi z urzędu/.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 5 listopada 2019 roku w sprawie VIII Ua 78/19 apelacja wnioskodawczyni od powyższego wyroku została oddalona / okoliczności znane Sądowi z urzędu/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie opierając się na dokumentach załączonych do akt sprawy oraz aktach ZUS , które w toku procesu nie były kwestionowane przez strony. Ponadto Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka S. i zeznania wnioskodawczyni. Zeznania wnioskodawczyni co do prowadzenia po dniu 25.01.2019 roku działalności gospodarczej są wiarygodne i znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym , w tym zeznaniach świadka S. i dokumentach w postaci faktur wystawionych przez wnioskodawczynię. W ocenie Sądu brak jest podstaw aby wnioskodawczyni i świadkowi odmówić wiarygodności. Zeznania wnioskodawczyni i świadka są logiczne, konsekwentne i wzajemnie się potwierdzają. Wnioskodawczyni w sposób racjonalny wytłumaczyła jak doszło do nawiązania współpracy między nią a świadkiem, co w ramach świadczonych usług wykonywała, w jakim okresie czasu, gdzie wykonywała usługę, kiedy oraz z jakich narzędzi księgowych korzystała. Podkreślenia wymaga ,że do wykonywania tego typu pracy potrzebna jest specjalistyczna wiedza księgowa oraz umiejętność posługiwania się narzędziami informatycznymi – programem księgowym, co wnioskodawczyni posiadała z racji prowadzenia przez siebie biura księgowego oraz stosownego wykształcenia. W ocenie Sądu nie budzi również wątpliwości ,że usługa została wykonana przez wnioskodawczynię odpłatnie czego potwierdzeniem są zeznania samej wnioskodawczyni świadka oraz wystawione faktury. Podkreślić należy ,że organ rentowy nie złożył żadnych wniosków mających na celu zdyskredytowanie twierdzeń wnioskodawczyni i zeznań świadka w tym zakresie.

Sąd zważył, co następuje :

Odwołanie wnioskodawczyni jest uzasadnione.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga okoliczność ,że w sprawie z odwołania od decyzji organu rentowego, jej treść wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz orzeczenia sądu pracy i ubezpieczeń społecznych (postanowienie Sądu Najwyższego z 13 maja 1999 r., II UZ 52/99, OSNAPiUS 2000 nr 15, poz. 601). Tym samym kontrolna rola sądu musi korespondować z zakresem rozstrzygnięcia dokonanego w decyzji organu rentowego, gdyż - stosownie do treści art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.- w postępowaniu wywołanym wniesieniem odwołania do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych sąd rozstrzyga o prawidłowości zaskarżonej decyzji w granicach jej treści i przedmiotu. W rozpoznawanej sprawie przedmiotem rozpoznania sądu był okres podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym i dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 25 stycznia 2019 roku. Organ rentowy powinien ocenić podleganie ubezpieczeniu od daty wskazanej w decyzji. W ocenie Sądu powoływanie się w uzasadnieniu decyzji na długotrwałe okresy niezdolności do pracy z powodu choroby albo opieki nad dzieckiem od 2014 roku są nietrafne bowiem dotyczą okresów nie objętych sporną decyzją. A zatem organ rentowy nie kwestionuje okresów podlegania ubezpieczeniom przed datą 25.01.2019 roku, w żaden sposób nie wynika to z treści spornej decyzji. Nie jest również przedmiotem sporu ,że za okresy przed datą wskazaną w decyzji wnioskodawczyni zostały wypłacone świadczenia z ubezpieczenia – zasiłki macierzyński , chorobowy i opiekuńczy. Ponadto jak trafnie wskazała wnioskodawczyni organ rentowy zobowiązał ją dwoma prawomocnymi decyzjami do zwrotu otrzymanych świadczeń w okresie od 2015-2018 roku w łącznej kwocie 58.472,85zł uzasadniając to prowadzeniem w powyższym okresie działalności gospodarczej i podejmowaniem w tym zakresie czynności. Powyższe prowadzi do wniosku ,że Sąd powinien ocenić podleganie ubezpieczeniom przez wnioskodawczynię z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej od dnia 25.01.2019 roku bowiem ten okres został wskazany w spornej decyzji .

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r. poz. 1778 ze zm.), obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym, wypadkowym - podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz osobami z nimi współpracującymi.

Stosownie do treści art. 8 ust. 6 pkt 1 za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych.

Na mocy art. 13 pkt 4 analizowanej ustawy osoby prowadzące działalność pozarolniczą podlegają obowiązkowym ubezpieczeniom od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Z mocy art. 11 ust. 2 w/w ustawy ubezpieczeniu chorobowemu osoby prowadzące pozarolniczą działalność podlegają dobrowolnie na swój wniosek.

Okres podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom określa przepis art. 13 pkt 4 zgodnie, z którym osoby prowadzące pozarolniczą działalność obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu podlegają w okresie od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów
o swobodzie działalności gospodarczej.

Art. 18 ust. 8 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych stanowi, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5, stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy. Składka w nowej wysokości obowiązuje od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe w/w osób stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe.

Na podstawie zaś art. 66 ust. 1 pkt. 1c ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych z dnia 27 sierpnia 2004 roku (tekst jednolity Dz. U. z 2015 rok Nr 581, ze zm.) osoby spełniające warunki do objęcia ubezpieczeniami społecznymi, które są osobami prowadzącymi działalność pozarolniczą, podlegają obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego.

Odnosząc się do powyższej spornej kwestii wskazać w pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż na podstawie przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku Nr 1829 z późn. zm.) osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą jest przedsiębiorca, czyli osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie będąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, która we własnym imieniu wykonuje działalność gospodarczą. Zgodnie z art. 2 wspomnianej ustawy działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawania i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Przedsiębiorca, będący osoba fizyczną może podjąć działalność gospodarczą po uzyskaniu wpisu do ewidencji działalności gospodarczej.

W orzecznictwie przyjmuje się, że cechami działalności gospodarczej są:
1) zawodowy (a więc stały) charakter,

2) związana z nią powtarzalność podejmowanych działań,

3) podporządkowanie zasadzie racjonalnego gospodarowania i

4) uczestnictwo w obrocie gospodarczym (por. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 6 grudnia 1991 r., sygn. III CZP 117/91, opubl. OSNCP 1992 nr 5, poz. 65).

Podkreśla się także, iż dla uznania określonej przedmiotowo działalności za działalność gospodarczą konieczne jest łączne zaistnienie trzech jej cech funkcjonalnych: zarobkowości, zorganizowania i ciągłości. Brak którejkolwiek z nich oznacza, że dana działalność nie może być zakwalifikowana do kategorii działalności gospodarczej. Przesłanka wykonywania działalności gospodarczej w sposób ciągły nie jest rozumiana jako konieczność jej wykonywania bez przerwy, lecz jako zamiar powtarzalności określonych czynności w odróżnieniu od ich przypadkowości, sporadyczności lub okazjonalności. Przyjmuje się zatem, że działalność gospodarcza z założenia jest działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany i nastawioną na nieokreślony z góry okres czasu, a ponadto związana jest z nią konieczność ponoszenia przez przedsiębiorcę ryzyka gospodarczego. Nie uznaje się więc za działalność gospodarczą: działalności okresowej i sporadycznej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 30 listopada 2005 r., sygn. I UK 95/05, opubl. Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2006, Nr 19-20, poz. 311, str. 863; postanowienie Sądu Najwyższego z 17 lipca 2003 r., sygn. II UK 111/03, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2003, Nr 17, poz. 1; wyrok NSA z dnia 19 marca 1991 r., (...) SA/Wa 898/90, (...) 1992, nr 3-4, poz. 58; wyrok NSA z dnia 17 września 1997 r., (...) SA/Wa (...), Pr. Gosp. 1998, nr 1, s. 32,).

Podobne stanowisko wyraził także Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 24 stycznia 2017 r. (III AUa 92/16, lex nr 2278246), zgodnie z którym prowadzenie działalności gospodarczej o tyle stanowi tytuł podlegania ubezpieczeniom, o ile faktycznie ubezpieczony działalność tę wykonuje, choć stopień natężenia jego aktywności może być różny. Jednakże, nie każda aktywność może być kwalifikowana jako działalność gospodarcza. Stosownie bowiem do treści art. 2 u.s.d.g., za działalność gospodarczą należy rozumieć zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły. Zatem dla zakwalifikowania danej działalności jako działalności gospodarczej w rozumieniu tego przepisu istotne znaczenia ma jej ciągłość i zarobkowy charakter. Wprawdzie generowanie strat przez osobę prowadzącą działalność gospodarczą (zamiast spodziewanych zysków), z uwagi na koszty działalności przewyższające dochód, nie przekreśla jej zarobkowego charakteru, ale inaczej należy ocenić sytuację, w której od początku wymiernym, stałym i założonym z góry kosztem, nieznajdującym pokrycia w przewidywanych zyskach, staje się opłacanie składek na ubezpieczenia społeczne w wysokości znacznie przekraczającej obowiązujące minimum. Takie multiplikowanie kosztów prowadzonej działalności, nieuzasadnione jest przecież potrzebą inwestowania w podjęte przedsięwzięcie celem jego perspektywicznego rozwoju (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2016 r., I UK 455/15, lex nr LEX nr 2122404).

Wykonywanie (prowadzenie) działalności gospodarczej w rozumieniu art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, obejmuje nie tylko faktyczne wykonywanie czynności należących do zakresu tej działalności, lecz także czynności zmierzające do zaistnienia takich czynności gospodarczych (czynności przygotowawczych). Na przykład, prowadzenie działalności gospodarczej występuje zarówno w okresach faktycznego wykonywania usług, jak też w okresach wykonywania innych czynności związanych z działalnością - takich jak poszukiwanie nowych klientów, zamieszczanie ogłoszeń w prasie, załatwianie spraw urzędowych. Wszystkie te czynności pozostają w ścisłym związku z działalnością usługową, bowiem zmierzają do stworzenia właściwych warunków do jej wykonywania (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 17 grudnia 2003 r., III AUa 1531/03, OSA w B. 2004 nr 1, s. 51; por. też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2003 r., II UK 111/03, Monitor Prawa Pracy-wkładka 2004 nr 7, poz. 16).

Niewątpliwie w ocenie, czy były podejmowane czynności zmierzające bezpośrednio do prowadzenia działalności gospodarczej, należy uwzględniać wszelkie okoliczności sprawy, w tym także zamiar osoby prowadzącej działalność gospodarczą. W wyroku z dnia 30 kwietnia 1997 roku, (...) SA 46/96 (Przegląd Orzecznictwa (...) 1998 nr 2, poz. 48). Naczelny Sąd Administracyjny trafnie wskazał, że w razie uznania za zaprzestanie działalności gospodarczej innych zdarzeń niż jej likwidacja, należy brać pod uwagę nie tylko okoliczności obiektywne, ale także subiektywne, tzn. zamiar podatnika.

W rozpoznawanej sprawie , w ocenie Sądu nie sposób stwierdzić ,że wnioskodawczyni po dniu 25.01.2019 roku zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej. Przeczy temu aktywność jaką podjęła wnioskodawczyni zarówno w miesiącu lutym 2019 roku jak i maju 2019 roku. Wnioskodawczyni podjęła bowiem współpracę z innym biurem księgowym, prowadzonym również w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej przez M. S., w zakresie wykonywania na jej rzecz usług księgowych. Usługi były wykonywane w miesiącu lutym i maju 2019 roku i z tego tytułu wnioskodawczyni osiągnęła przychód w kwotach 738zł i 1845zł. W miesiącu czerwcu wnioskodawczyni zawiesiła prowadzenie działalności gospodarczej. Należy podkreślić ,że wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą od 2014 roku ale z uwagi na stan zdrowia, urodzenie dziecka i konieczność sprawowania opieki nad nim faktycznie prowadziła ją bardzo krótko. Powrót do prowadzenia działalności po tak długiej przerwie nie mógł w krótkim czasie przynieść znaczących i regularnych przychodów. Nie oznacza to jednak ,że wnioskodawczyni działalności nie wznowiła. Okresy wykonywania przez nią usług księgowych nie sposób ocenić jako incydentalne. Zwrócić uwagę należy ,że organ rentowy sporną decyzją objął wyjątkowo krótki kres czasu . Na podstawie tak krótkiego okresu czasu nie sposób w ocenie Sądu ocenić czy ubezpieczona działa w zamiarze prowadzenia nadal działalności czy podejmowane przez nią działania mają charakter pozorny. Gdyby nawet przyjąć argumentację organu rentowego ,że we wcześniejszych latach wnioskodawczyni nie prowadziła działalności gospodarczej z uwagi na stan zdrowia oraz konieczność opieki nad dziećmi a jej rozpoczęcie miło na celu wyłącznie uzyskanie świadczeń z ubezpieczeń społecznych to argumenty powyższe nie są trafne. W sporze zakończonym wydaniem wyroku w sprawie VIII Ua 78/19 przesądzone bowiem zostało ,że wnioskodawczyni jest zobowiązana do zwrotu ZUS kwoty 58.472,85zł z tytułu nienależnie pobranych zasiłków chorobowych i opiekuńczych , ponieważ w okresie ich pobierania prowadziła działalność gospodarczą i w jej ramach podejmowała szereg czynności.

Mając powyższe na uwadze Sąd zmienił zaskarżoną decyzję na podstawie art477 ¹⁴ §2 kpc .