Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2020 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Paulina Lebowska

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2020 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

przeciwko (...) spółka akcyjna w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.230 (jeden tysiąc dwieście trzydzieści) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 grudnia 2018 roku;

2.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  Zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.301 (jeden tysiąc trzysta jeden) złotych i 78 (siedemdziesiąt osiem) groszy tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  Zwraca powodowi od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 268 (dwieście sześćdziesiąt osiem) groszy i 64 (sześćdziesiąt cztery) grosze tytułem nadpłaconej zaliczki;

5.  Zwraca pozwanemu od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 268 (dwieście sześćdziesiąt osiem) groszy i 64 (sześćdziesiąt cztery) grosze tytułem nadpłaconej zaliczki.

Sygnatura akt XI GC 904/19

Sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 marca 2019 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. zażądała od pozwanej (...) spółka akcyjna w W. zapłaty kwoty 5.733,30 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 21 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W piśmie wskazano, że doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzony został pojazd, którym poruszał się poszkodowany K. D. i M. D.. Sprawca szkody posiadał polisę obowiązkowego ubezpieczenia OC wykupioną w (...) spółka akcyjna w W.. W związku z niemożliwością korzystania przez poszkodowanego z uszkodzonego pojazdu poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego. Koszt najmu wyniósł 9.348 złotych (200 złotych za dobę).

W sprawie wydano nakaz zapłaty (karta 22).

Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty (karta 27) zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, iż kwestionuje należność objętą pozwem co do wysokości. Zakwestionowała oraz dzienną stawkę najmu i okres najmu. Wskazała, że z niewiadomych względów poszkodowana nie skorzystała z oferty najmu składanej przez ubezpieczyciela.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 sierpnia 2018 roku doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o należący do K. D.. Sprawca zdarzenia posiadał polisę obowiązkowego ubezpieczenia OC wykupioną w (...) spółka akcyjna w W.. Ubezpieczyciel przyjął swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłacił odszkodowanie tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu w kwocie 3.690 złotych, uznając za zasadny okres najmu 24 dni po stawce 153,75 złotych.

Niesporne;

W związku z niemożnością korzystania przez poszkodowanego z uszkodzonego pojazdu, poszkodowany zawarł w dniu 24 sierpnia 2018 roku z (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. umowę najmu pojazdu zastępczego. Wynajęty został pojazd B..

Najem trwał 38 dni. Z tytułu najmu wystawiono fakturę VAT na kwotę 9.348 złotych brutto, przyjmując, że kwota ta stanowi iloczyn 38 dni najmu przy stawce 200 złotych netto powiększonej o podatek VAT za jeden dzień najmu.

D.:

- umowa najmu, karta 16-16v;

- faktura, karta 11;

- oświadczenie karta 12;

- potwierdzenie zwrotu, karta 15;

Powód wzywał ubezpieczyciela do zapłaty.

Niesporne

K. D. zawarł z (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. umowę cesji wierzytelności prawa dochodzenia odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- umowy cesji, karta 13;

Ubezpieczyciel sprawcy proponował poszkodowanemu nieodpłatny najem pojazdu zastępczego przy zgłaszaniu szkody. Poszkodowany nie skorzystała z tego najmu,

Dowód:

- zeznania świadka K. D., protokół, płyta CD karta 61 koperta;

- dokumenty w aktach szkodowych, karta 37;

Uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego wynosił 29 dni, od dnia najmu do dnia 21 września 2018 roku, kiedy to warsztat przy zachowaniu należy tej staranności powinien zakończyć naprawę. Łącznie właściwa naprawa powinna trwać 8 dni roboczych. Na czas faktycznego najmu wpływał czas sprowadzenia części, ilość dni wolnych, procedury wewnętrznej kontroli, przeprowadzenie oględzin pojazdu. Poszkodowany zgłosił szkodę 27 sierpnia - 3 dni po zdarzeniu. Pierwsze oględziny miały miejsce 30 sierpnia 2018 roku. W dniu 31 sierpnia 2018 roku sporządzono kosztorys naprawy, przesłany do zakładu naprawczego 4 września 2018 roku. Nie sposób ustalić na podstawie dokumentów w aktach sprawy sposobu i terminu naprawy pojazdu, jej przebiegu, zatem należało przyjąć okresy hipotetyczne – w przypadku zamawiania części zamiennych, oczekiwania na wolne miejsce w warsztacie, dostarczenia zamawianych części. Kolejny kosztorys przesłano 24 września 2018 roku

Stawka średnia rynkowa za pojazd klasy takiej, jak pojazd uszkodzony, wynosiła od 163 do 254 złotych – średnio 212 złotych za dobę najmu. Stawka średnia rynkowa za pojazd klasy takiej, jak pojazd faktycznie wynajęty, wynosiła od 335 do 528 złotych – średnio 422 złotych za dobę najmu netto. Stawka zastosowana w umowie stron nie była stawką zawyżoną.

Dowód:

- opinia biegłego, karta 68-83;

- ustana uzupełniająca opinia biegłego, karta 119 protokół płyta CD;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w części (21 %).

Niespornym jest, iż sprawcę szkody i pozwaną łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodna z treścią przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Przepis art. 4 powyższej ustawy wskazuje, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy w obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust 1 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z treścią art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W niniejszej sprawie powód dochodzi kwoty odszkodowania tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego, pomniejszonych o kwotę dotychczas wypłaconego odszkodowania z tytułu najmu pojazdu (9.348 złotych – 3.690 złotych) powiększonej o skapitalizowane odsetki.

W rozpoznawanej sprawie pozwana nie kwestionowała okoliczności, iż co do zasady obciąża ją odpowiedzialność z tytułu kosztów likwidacji szkody oraz zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego.

Poszkodowany i powód zawarli umowę cesji wierzytelności. Sąd nie miał wątpliwości co do skuteczności umowy przelewu wierzytelności. Zgodnie z treścią art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (§ 1), a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę i utrata jej przez cedenta. Przelew powoduje utratę statusu wierzyciela przez cedenta i jego wyłączenie ze stosunku zobowiązaniowego łączącego go dotychczas z dłużnikiem. Wierzycielem staje się cesjonariusz, który nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu.

Za wykonanie umowy najmu powódka nie miała otrzymać wynagrodzenia w formie świadczenia pieniężnego, a świadczeniem wzajemnym poszkodowanej było przeniesienie wierzytelności.

W niniejszym postępowaniu poza sporem pozostała kwestia odpowiedzialności pozwanej za powstałą szkodę, jak i obowiązek wypłaty odszkodowania w związku z najmem pojazdu zastępczego. Sporna, w zakresie najmu pojazdu zastępczego, okazała się wysokość stawki dziennej i okres najmu. Pozwany za zasadny uznał krótszy okres najmu i niższą stawkę.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, a także - opinii biegłego, ostatecznie, po złożeniu ustnej opinii uzupełniającej nie kwestionowanej przez strony.

Sąd przyjął zatem z tej opinii okres najmu jako 29 dni, a zatem liczbę dni, na którą wskazywał powód. Co do stawki najmu, sąd ustalił, że stosowana przez powoda stawka najmu mieściła się wśród stawek rynkowych, nie była zawyżona.

Fakt proponowania najmu nie był sporny. Poszkodowany nie chciał korzystać z oferty najmu z nieznanych względów. Nie kwestionował istnienia możliwości najmu. Odnosząc się do zarzutów powoda (51) odnośnie tego, że propozycja najmu nie była skonkretyzowana, że nie wykazano że najem był realny, to wskazać należy że całkowicie bierna postawa świadka, po przedstawieniu mu możliwości najmu zwalniała ubezpieczyciela z tego aby przedstawiać szczegóły najmu, skoro poszkodowany i tak z najmu nie chciał skorzystać nie ze względu nieskonkretyzowania oferty ale z niewiadomych względów (zeznania świadka). W takim układzie, to powód powinien udowodnić, że najem nie był możliwy a warunki najmu były dla poszkodowanego niekorzystne, bowiem z tych okoliczności wywodzi skutki prawne. Okoliczności tych powód nie wykazał, zatem należało przyjąć, jako zasadną i akceptowaną przez pozwaną stawkę najmu za jedną dobę 153,75 złotych brutto. Stąd 24 dni uzasadnionego najmu x 153,75 złotych = 3.690 złotych.

Istotnie, poszkodowany wynajął pojazd za stawkę rynkową (opinia biegłego), nie mniej jednak, zgodnie z zasadą minimalizacji kosztów wysokości szkody, powinien wynająć pojazd za stawkę zdecydowanie niższą a zatem jego działanie zakwalifikować należało jako naruszenie zasady minimalizacji kosztów likwidacji szkody.

Ubezpieczyciela uznał okres najmu krótszy aniżeli wynikał z opinii biegłego. Zatem za pozostałe 5 dni należało najem rozliczyć przyjmując stawkę stosowaną przez powoda jako stawkę rynkową, w niezbędnym okresie najmu, w którym to okresie pozwany nie dostarczyłby pojazdu zastępczego albowiem uznał jedynie 24 z 29 dni najmu. Stąd 5 x 246 złotych = 1.230 złotych.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Sąd wskazuje, że powódka dochodziła najmu za 38 dni, sąd ustalił, że okres zasadny to 29 dni. Zasadnicze twierdzenia na okoliczność potrzeby tak długiego najmu znajdują się dopiero w piśmie powoda – zarzutów do opinii biegłego. Okoliczności te nie powinny być przedmiotem twierdzeń pełnomocnika ale przedmiotem zeznań świadka, świadek zaś nie zeznał jak przebiegał proces naprawczy, kiedy otrzymał pieniądze na naprawę , czy pożyczył pieniądze, od kogo kiedy i w jakiej kwocie i czy rzeczywiście nie dysponował środkami na naprawę, a jeśli tak to w jakim okresie. Jak zauważył poza tym biegły nie znaleziono dokumentów na okoliczność faktycznego przebiegu naprawy, stąd należało proces ten wyliczyć hipotetycznie.

Stąd orzeczono jak w wyroku.

Żądanie zapłaty odsetek znajduje uzasadnienie w treści art. 481 § 1 k.c. Z uwagi na treść art. 817 § 1 i 2 k.c., a także art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, pozwana winna spełnić świadczenie najpóźniej w ciągu 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia w tej sprawie, a najpóźniej w terminie 14 dni od momentu, w którym wyjaśnienie wszystkich okoliczności stało się możliwe (art. 817 § 2 k.c.).

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powód wygrał sprawę w części co do 21 %

Na poniesione przez powoda koszty w kwocie 2.635,36 złotych złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego w kwocie 1.800 złotych, wraz z opłatą od pozwu 287 zł, opłata od pełnomocnictwa 17 złotych, część zaliczki na poczet opinii biegłego 531,36 złotych, gdzie pozostała kwota na wynagrodzenie biegłego pobrana została z zaliczki pozwanego. Stąd 2.635,36 złotych x 21 % = 553,42 złotych.

Na poniesione przez pozwanego koszty w kwocie 2.348,36 złotych składają się koszty analogiczne jak przyznane powodowi, poza opłatą od pozwu. Stąd 2.348,36 złotych x 79 % = 1.855,20 złotych.

Koszty należne pozwanemu od powoda (1.855,20 złotych – 553,42 złotych) wynoszą 1.301,78 złotych.

Dodatkowo zwrócono powodowi i pozwanemu nadpłacone zaliczki (art. 80 i art. 84 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych) w kwotach po 268,64 złotych (800 złotych – 553,42 złotych).

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

-(...)

3. (...)