Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 11 marca 2020 roku

Powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od M. A. kwoty 18 114,22 zł z odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że strony zawarły umowę kredytu konsumenckiego, którego pozwany nie spłacił w całości. Ponadto wskazano, że na dochodzoną kwotę składają się: kapitał w kwocie 16 341,31 zł, odsetki umowne od kapitału w kwocie 918,07 zł liczone za okres od dnia 1 marca 2016 r. do dnia 29 września 2016 r. według stopy procentowej 10 % w skali roku oraz odsetki karne od zadłużenia przeterminowanego, według stopy procentowej w wysokości 10 % w skali roku, w kwocie 854,84 zł liczone za okres od dnia 30 września 2016 r. do dnia 31 marca 2017 r. (pozew - k. 4-8).

W dniu 7 marca 2019 r. referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym (nakaz zapłaty – k. 8v).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany M. A. domagał się oddalenia powództwa, wskazując, że w dniu 12 lutego 2019 r. zawarł z powodem porozumienie, na podstawie którego zobowiązał się do spłaty zadłużenia w ratach i terminach ustalonych w harmonogramie spłat, a tym samym, że jest obowiązany do spłaty zadłużenia w terminie wskazanym w porozumieniu (sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 9v).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 11 maja 2014 r. M. A. zawarł z (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. umowę numer (...) o kredyt gotówkowy, przeznaczony na dowolny cel konsumpcyjny niezwiązany z działalnością gospodarczą. Integralną część umowy stanowił regulamin udzielania kredytów konsumpcyjnych wraz z warunkami udzielenia kredytu gotówkowego, taryfa prowizji i opłat oraz tabela oprocentowania. Spłata kredytu miała następować w ratach zgodnie z ustalonym przez strony harmonogramem, stanowiącym załącznik do umowy, na rachunek o numerze (...). Umowa została zawarta na okres 84 miesięcy, licząc od daty spłaty pierwszej raty. Raty były płatne co miesiąc. Datę spłaty pierwszej raty strony ustaliły na dzień 28 czerwca 2014 r. Kwota kredytu wynosiła 19 995 zł i była to suma środków wypłacanych „na rękę” pozwanemu. Od tej kwoty bank naliczał odsetki. Całkowita kwota do zapłaty przez kredytobiorcę wynosiła 32 357,75 zł. Całkowity koszt kredytu wynosił 12 362,75 zł. Była to suma odsetek obliczonych za cały okres obowiązywania umowy i jednorazowej prowizji w wysokości 1 395 zł. Oprocentowanie kredytu było zmienne i w momencie zawarcia umowy wynosiło 13,29 % w skali roku. Na wysokość oprocentowania składały się dwa zmienne parametry: marża banku i stawka bazowa obowiązująca w banku. Zmiana któregokolwiek z nich skutkowała zmianą oprocentowania kredytu. W § 3 umowy zostały zawarte szczegółowe informacje o zasadach zmiany oprocentowania kredytu i terminach, od których przedmiotowe zmiany miały wpływ na wysokość miesięcznych rat.

Zgodnie z umową w razie braku terminowej spłaty kredytu, jego części, bądź opłat i prowizji do zapłaty, niespłacona kwota stawała się należnością przeterminowaną, od której bank naliczał odsetki jak dla należności przeterminowanych. W razie braku spłaty mimo wezwania, bank mógł wypowiedzieć umowę. Wypowiedzenie wymagało formy pisemnej pod rygorem nieważności, a jego termin wynosił 30 dni. Z upływem terminu wypowiedzenia umowa ulegała rozwiązaniu. W okresie wypowiedzenia kredytobiorca miał obowiązek spłaty całego zadłużenia wynikającego z umowy (dowód: umowa kredytu z dnia 11 maja 2014 r. – k. 32-35, formularz - k. 36-38v).

M. A. nie wywiązał się z obowiązku terminowej spłaty kredytu (okoliczność niezaprzeczona przez pozwanego i jako taka uznana za przyznaną, nadto dowód: elektroniczne zestawienie operacji – k. 40-51).

Pismem z dnia 28 czerwca 2016 roku, doręczonym w lipcu 2016 roku, bank wypowiedział M. A. umowę kredytu nr (...) z dnia 11 maja 2014 roku, powołując się na brak spłaty zobowiązania zgodnie z warunkami umowy i wezwał do zapłaty łącznej kwoty16 754,77 zł tytułem należności wynikających z umowy pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową (dowód: wypowiedzenie umowy wraz z wezwaniem do zapłaty – k. 31, zwrotne potwierdzenie odbioru - k. 30-30v).

Pismem z dnia 8 lutego 2019 roku Bank wezwał M. A. do zapłaty kwoty 19 474,64 zł, w terminie do dnia 19 lutego 2019 roku. W odpowiedzi na powyższe, M. A. wystąpił do banku z wnioskiem o wyrażenie zgody na spłatę powstałego zadłużenia w miesięcznych ratach. Bank przychylił się do wniosku kredytobiorcy i przesłał mu porozumienie wraz z harmonogramem spłat (okoliczności niezaprzeczone przez pozwanego i jako takie uznana za przyznane, nadto dowód: wezwanie do zapłaty – k. 39-39v, pismo banku – k. 20-20v).

W dniu 15 lutego 2019 roku M. A. zawarł z (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. porozumienie, na mocy którego uznał dług w wysokości 19 491,72 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi do dnia zapłaty, wynikający z umowy numer (...) zawartej w dniu 11 maja 2014 roku i zobowiązał się spłacić wymagalne zadłużenie w pięciu ratach ustalonych w harmonogramie, płatnych odpowiednio do dnia 30 kwietnia 2019 roku, 31 maja 2019 roku, 30 czerwca 2019 roku, 31 lipca 2019 roku i 31 sierpnia 2019 roku (okoliczność niesporna, nadto dowód: porozumienie – k. 21-22).

M. A. nie wywiązał się z zawartego porozumienia i nie uiścił żadnej z rat na rzecz banku (okoliczność niezaprzeczona przez pozwanego i jako taka uznana za przyznaną).

W wyciągu z ksiąg bankowych nr (...) stwierdzono, że na dzień 31 marca 2017 roku figuruje w nich wymagalna wierzytelność strony pozwanej w łącznej kwocie 18 114,22 zł z tytułu umowy kredytu gotówkowego nr (...) z dnia 11 maja 2014 roku (dowód: wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) – k. 29).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów z dokumentów, a także twierdzeń samych stron, niezakwestionowanych przez stronę przeciwną, które na podstawie art. 230 k.p.c. w zw. z art. 229 k.p.c. Sąd przyjął za udowodnione.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawą uwzględnienia powództwa był art. art. 3 ust. 1 i art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim i art. 720 § 2 k.c. Pozwany zawarł z powodem umowę kredytu, na podstawie której zobowiązał się do zwrotu udzielonego kredytu na warunkach i w terminach określonych w umowie. Zasadność roszczenia powoda Sąd oceniał w pierwszej kolejności w świetle przepisów powołanej wyżej ustawy o kredycie konsumenckim, a w świetle przepisów kodeksu cywilnego o tyle tylko, o ile konkretnych kwestii nie regulowały przepisy przedmiotowej ustawy. Analiza przepisów odnoszących się do roszczenia powoda oraz stanu faktycznego ustalonego w sprawie prowadziła do wniosku o zasadności powództwa w całości.

W umowie w sposób bardzo przejrzysty i czytelny zostały wymienione wszystkie kwoty składające się w sumie na kwotę udzielonego kredytu. Bank wyraźnie określił wysokość kwoty wypłaconej pozwanemu oraz wysokość kosztów kredytu, przy czym sama kwota kosztów także została rozbita na odsetki, prowizję i opłatę za ubezpieczenie z podaniem wysokości każdej z nich. Mając więc na uwadze treść umowy i samą jej graficzną formę nie sposób twierdzić, żeby pozwany nie miał wiedzy co do wysokości udzielonego mu kredytu i jego kosztów. Z umowy dobitnie wynika, że pozwany miał zwrócić pozwanemu 32 357,75 zł, gdzie 19 995 zł to kwota fizycznie wypłacona pozwanemu, a 12 362,75 zł to koszty kredytu.

Analiza umowy stron prowadzi do wniosku, że nie narusza ona przepisów ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Przedmiotowa umowa została zawarta w formie pisemnej i jest sformułowana w jednoznaczny, zrozumiały sposób (art. 29 ustawy). Zawiera wszystkie elementy, o których mowa w art. 30 ustawy. P. koszty kredytu nie przekraczają wysokości, o której mowa w art. 36a ustawy.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepisowi temu, na płaszczyźnie proceduralnej odpowiada art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę. Dopiero, gdy powód wykaże, że roszczenie zasługuje na uwzględnienie zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, ciężar udowodnienia, że roszczenie to jest nienależne, bądź jego wysokość jest inna, zostaje przesunięty na pozwanego. Zdaniem Sądu przytaczanie przez stronę dowodów na okoliczność poparcia swoich twierdzeń jest jej obowiązkiem. Obowiązek ten ma charakter procesowy, co oznacza, że nie może być on od strony wyegzekwowany, jednakże zaniechanie udowadniania swoich roszczeń może skutkować ujemnymi sankcjami nawet w postaci negatywnego dla danej strony wyniku procesu. Jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 2012-01-18, I ACa 1320/11).

Powód powołał dowody z dokumentów.

Jedynym z nich był wyciąg z ksiąg bankowych powoda z dnia 31 marca 2017 roku. Należy zauważyć, że wyciąg z ksiąg bankowych powoda z dnia 31 marca 2017 roku nie stanowi dowodu na wysokość roszczenia. Księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych (art. 95 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, zwanej dalej Prawem bankowym). Moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa powyżej, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym (art. 95 ust. 1a Prawa bankowego). Wyciąg z ksiąg rachunkowych banku jest dokumentem prywatnym i stanowi on jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.) .

Jak skonstatował Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 12 lutego 2019 roku o sygn. akt I AGa 274/18, wyciąg z ksiąg bankowych stanowi dowód sporządzenia dokumentu tej treści przez osoby pod nim podpisane, zgodnie z art. 245 k.p.c., potwierdza też pośrednio zawarcie umowy pomiędzy stronami, skoro umowa kredytu została wciągnięta do ksiąg banku, dokument ten nie stanowił jednak dowodu na wysokość zadłużenia.

Powód przedłożył dodatkowo elektroniczne zestawienie operacji kredytu gotówkowego udzielonego pozwanemu (k. 40-51). Dane wynikające z przedstawionego przez powoda zestawienia są zgodne z pozostałym materiałem zgromadzonym w aktach sprawy, zwłaszcza z umową zawartą między stronami, w związku z tym Sąd uznał ten dokument za dowód zarówno co do zasadności jak i wysokości żądania z pozwu. W zestawieniu tym, zostały bowiem przedstawione poszczególne kwoty składające się koszty kredytu, w tym kwota 1 395 zł jako prowizja za otwarcie kredytu. W elektronicznym zestawieniu operacji ujęte były poszczególne spłaty dokonane przez pozwanego. Finalnie, zgodnie z zestawieniem elektronicznym operacji kredytu gotówkowego pozwanego, saldo końcowe – kwota do spłaty wynosiła 18 531,63 zł. Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał przedłożone przez powoda zestawienie elektronicznych operacji za wiarygodny materiał dowodowy w zakresie wysokości niespłaconej kwoty kredytu, zwłaszcza, że powyższe znajduje również potwierdzenie w treści porozumienia, w którym pozwany uznał swoje zobowiązanie względem banku oraz fakt, że w toku postępowania nie kwestionował wysokości dochodzonego roszczenia.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty podnosił wprawdzie, że zawarł z powodem porozumienie z dnia 15 lutego 2019 roku dotyczące spłaty w ratach zadłużenia wynikającego z umowy kredytu gotówkowego o nr (...) z dnia 11 maja 2014 roku, nie przedstawił jednak żadnych dowodów na okoliczność wywiązania się z tego porozumienia i spłaty zadłużenia wobec powoda, ani też nie zgłosił żadnych twierdzeń i dowodów kwestionujących okoliczność zawarcia umowy kredytu konsumpcyjnego. W tej sytuacji twierdzenia powoda co do zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia oraz braku spłaty zadłużenia wynikającego z zawartej umowy należało uznać za przyznane.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. Oświadczenie o wypowiedzeniu zostało zawarte w piśmie z dnia 28 czerwca 2016 roku doręczonym pozwanemu w lipcu 2016 roku Okres wypowiedzenia wynosił 30 dni liczonych od daty otrzymania pisemnego oświadczenia. Powód żądał odsetek od dnia 1 kwietnia 2017 roku., kiedy jego roszczenie z całą pewnością było już wymagalne – przy ustaleniu, że pozwany otrzymał pisemne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy w lipcu 2016 r.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w myśl zasady finansowej odpowiedzialności za wynik sprawy na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Mając na uwadze fakt, że pozwany przegrał sprawę w całości, zobowiązany jest do zwrotu stronie powodowej kosztów celowego dochodzenia praw. Na koszty poniesione przez powódkę składają się: opłata od pozwu w wysokości 227 zł, koszty zastępstwa prawnego w wysokości 3 600 zł zgodnie z § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1805 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie wytoczenia powództwa i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, a zatem łącznie 3 844 złotych, o czym orzeczono w punkcie II sentencji.

S. P. ł S.