Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Puławach II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Aneta Milczek

Protokolant : sekretarz sądowy Agnieszka Pyszczak

przy udziale oskarżyciela publicznego Z Komendy Powiatowej Policji w P. podkom. M. G.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 grudnia 2019 roku

sprawy S. Ś. , syna S. i W. z domu O., urodzonego (...) w P.,

obwinionego o to, że w dniu 14 sierpnia 2018 r. około godz. 15:50 w miejscowości R. kierował na drodze publicznej pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...), nie posiadając przy sobie wymaganego dokumentu w postaci prawa jazdy,

tj. o czyn z art. 95 k.w.

I.  obwinionego S. Ś. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 95 k.w., przy czym czynu tego dopuścił się w stanie ograniczonej poczytalności i za to na mocy art. 95 k.w. wymierza mu karę 100 (stu) złotych grzywny;

II.  zasadza od Skarbu Państwa na rzecz rady (...) P. Ł. kwotę 221,40 ( dwieście dwadzieścia jeden 40/100) złotych

III.  zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II W 1183/18

UZASADNIENIE

Komenda Powiatowa Policji w P. wniosła o ukaranie obwinionego o to, że w dniu 14 sierpnia 2018 r. około godz. 15:50 w miejscowości R. kierował na drodze publicznej pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...), nie posiadając przy sobie wymaganego dokumentu w postaci prawa jazdy, tj. o wykroczenie z art. 95 kw

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. Ś. w dniu 14 sierpnia 2018 r. około godz. 15:50 w miejscowości R. kierował na drodze publicznej pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...), nie posiadając przy sobie wymaganego dokumentu w postaci prawa jazdy. S. Ś. znajdował się w stanie ograniczonej poczytalności ( zeznania świadków: B. K. k. 40,8-9, Ł. K. k. 40v-41,7v; opinia psychiatryczna k. 34-35)

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że pojazdem nie kierował on tylko R. A. ( k. 38v,29-30).

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, który nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, gdyż przeczą im dowody zebrane w sprawie. Obwiniony twierdził, iż kierującym pojazdem był R. A.. Wyjaśnienia obwinionego są sprzeczne z dowodami w postaci zeznań świadków: B. K. (k. 40,8-9), Ł. K. (k. 40v-41,7v), które to dowody Sąd obdarzył wiarą. Obwiniony miał podstawy aby wyjaśniać niezgodnie z rzeczywistością albowiem znajdował się w stanie nietrzeźwości i chciał uchronić się przed odpowiedzialnością karną za czyn art. 178§ 1 k.k.

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania świadków, funkcjonariusza policji B. K. (k. 40,8-9 ),który wykonywał czynności służbowe w związku z wykroczeniem drogowym. Opisał on okoliczności związane z tym czynem. Stwierdził, iż w trakcie kontroli obwinionego, kóra miała miejsce na posesji obwinionego, nie okazał on mu dokumentu w postaci prawa jazdy.

Zeznania świadka Sąd ocenił jako szczere bowiem są one rzeczowe i logiczne. Ponadto korespondują z zeznaniami Ł. K., który obserwował kierującego pojazdem marki S. (...) gdy poruszał się po drodze publicznej do czasu przyjazdu policji na posesje obwinionego. Wobec tego brak jest podstaw aby zeznania tego świadka kwestionować zwłaszcza, że jest osobą obcą dla obwinionego.

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania świadka Ł. K. (k. 40v-41,7v), który opisał okoliczności związane z kierowaniem przez obwinionego pojazdem mechanicznym a co istotne obserwował zachowanie obwinionego również po zatrzymaniu pojazdu na posesji. Nie miał wątpliwości co do tego, iż kierujący pojazdem nie opuszczał pojazdu do czasu przyjazdu policji. Tymczasem świadek funkcjonariusz policji B. K. stwierdził, iż w czasie kontroli obwinionego, która miała miejsce na posesji obwinionego, nie okazał on dokumentu prawa jazdy.

Świadek Ł. K. jako osoba zupełnie obca dla obwinionego, nie miał żadnych postaw aby fakty przedstawiać niezgodnie z rzeczywistością i fałszywie oskarżać obwinionego.

W świetle wiarygodny zeznań świadków B. K. (k. 40,8-9), Ł. K. (k. 40v-41,7v) Sąd uznał za niewiarygodne zeznania R. A., który twierdził, iż to on kierował w dniu 14 sierpnia 2018r. pojazdem należącym do obwinionego, który go o to poprosił. Świadek jako osoba powiązana z obwinionym, gdyż wynajmował od niego lokal miał podstawy aby fakty przedstawiać niezgodnie z rzeczywistością.

Jako wiarygodną Sąd ocenił biegłych psychiatrów oraz psychologa z której wynika, iż u obwinionego rozpoznano zaburzenia zachowania i osobowości na podłożu zmian organicznych OUN oraz łagodne zaburzania procesów poznawczych. Nie rozpoznano choroby psychicznej oraz upoośledzenia umysłowego. W okresie zarzucanego mu czynu zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania postępowaniem była ograniczona w stopniu znacznym. Obwiniony może brać udział w postępowaniu, nie może bronić się w sposób samodzielny i rozsądny ( k. 34-35). Przedmiotową opinię Sąd ocenił jako wiarygodną albowiem była ona rzeczowa i w sposób profesjonalny i kompleksowy rozważała przedmiot badania przez biegłych.

Strony nie zakwestionowały autentyczności i prawdziwości dowodów z dokumentów, dlatego brak jest podstaw aby podważać ich wiarygodność.

W tak kształtujących się okolicznościach faktycznych Sąd uznał obwinionego S. Ś. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu.

Czynem obwiniony wyczerpał znamiona wykroczenia określonego w art. 95a kw.

Zgodnie z treścią art. 95 kw odpowiedzialności na podstawie tego i przepisu podlega ten kto, prowadzi na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu pojazd, nie mając przy sobie wymaganych dokumentów, podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie obwiniony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. S. Ś. miał bowiem pełną świadomość, konsekwencji swojego zachowania, jako kierowca znający przepisy ustawy o ruchu drogowym zapewne wiedział, że prowadzenie pojazdu mechanicznego po drodze publicznej bez prawa jazdy jest wykroczeniem.

Również wina obwinionego nie budzi wątpliwości. Jest ona człowiekiem dorosłym. Zdawał sobie sprawę z bezprawności swojego zachowania. W toku postępowania nie ustalono żadnych okoliczności, które w świetle prawa wyłączałyby winę, czy też bezprawność działania obwinionego. Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania wobec obwinionego nadzwyczajnego złagodzenia kary ze względu na popełnienie czynu w stanie ograniczonej poczytalności.

W ocenie Sądu biorąc pod uwagę powyższe okoliczności można było wymagać od obwinionego zachowania zgodnego z prawem.

Przy wymiarze kary obwinionemu Sąd uwzględnił stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu tj. rodzaj dobra prawnego naruszonego jego zachowaniem – bezpieczeństwo i porządek w komunikacji, działanie obwinionego umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

Sąd wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara ma osiągnąć w stosunku do ukaranego, a także jej cele w zakresie społecznego oddziaływania.

Mając na względzie te okoliczności Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 100 złotych. Jej dolegliwość finansowa skłoni obwinionego do przestrzegania porządku prawnego, powstrzymując go tym samym przed dalszym naruszaniem ogólnie obowiązujących nakazów i zakazów. Zmusi go również do respektowania i szanowania prawa. Wpłynie także ma ukształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Będzie dowodem nieuchronności reakcji karnej na wszelkie zachowania niezgodne z prawem.

Przy określaniu wysokości kary grzywny Sąd miał na uwadze warunki osobiste i majątkowe obwinionego.

W ocenie Sądu wymierzona grzywna nie przekracza jego możliwości finansowych tym bardziej, że prowadzi gospodarstwo rolne zatem bez wątpienia osiąga stałe miesięczne dochody, pozwalające uiścić karę grzywny w orzeczonej wysokości. Kara ta jest także adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu

W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu kara skłoni go do przestrzegania prawa i zapobiegnie powrotowi do popełniania wykroczeń podobnego rodzaju. Dolegliwości wynikające z wykonania kary uświadomią obwinionego nieopłacalność popełniania czynów zabronionych przez prawo.

Zgodnie z art. 624§ 1 k.p.k. w zw. z art. 121 k.p.w. Sąd nie obciążył obwinionego kosztami postępowania na rzecz Skarbu Państwa.

Z uwagi na to, że obwiniony był reprezentowany przez obrońcę z urzędu- zsądzono stosowane wynagrodzenie powiększone o podatek VAT.

W tym stanie rzeczy i na podstawie powołanych przepisów Sąd orzekł jak w wyroku.