Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1366/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego(...) z dnia 17 czerwca 2019 r., sygn. akt III K 1090/18

0.1Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1Granice zaskarżenia

0.0.1Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1Ustalenie faktów

0.0.1Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

E. N.

2.1.1.2.

E. C.

0.0.1Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

E. N.

2.1.2.2.

E. C.

0.1Ocena dowodów

0.0.1Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.0.1Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja Prokuratury:

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na niewłaściwym uznaniu, że czyn zarzucany E. N. i E. C. stanowi dokonanie wspólnie i w porozumieniu pomocnictwa do przestępstwa fizycznego znęcania się nad S. C. skutkującego naruszeniem czynności jego ciała na okres powyżej 7 dni, polegające na ułatwieniu innej osobie lub osobom popełnienia tego czynu wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia ww. czynu zabronionego, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego pozwala na przyjęcie, że E. N. i E. C. dopuścili się popełnienia zarzucanego im aktem oskarżenia czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom prokuratora, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie i właściwie przypisał oskarżonym popełnienie czynu zabronionego dokonując prawidłowej kwalifikacji prawnej z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 207 § 1 i 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. a w stosunku do oskarżonego E. C. dodatkowo w zw. z art. 64 § 1 k.k. Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przypisanie oskarżonym popełnienia czynu zabronionego zgodnie z zarzutem zawartym w akcie oskarżenia tj. fizycznego znęcania się ze szczególnym okrucieństwem nad małoletnim S. C.. Z analizy przeprowadzonych dowodów, które w sposób prawidłowy i zgodnie z dyspozycją art. 7 k.p.k. ocenił Sąd Rejonowy wynika, iż doszło do fizycznego znęcania się nad pokrzywdzonym. Materiał dowodowy pozwala również na ustalenie, jakiego rodzaju uszczerbków na zdrowiu doznał małoletni S. C. oraz w jakim okresie one wystąpiły. Nie ma natomiast możliwości, w oparciu o tak zebrany materiał dowodowy, ustalenia, kto dokonał tego czynu.

W procesie poszlakowym ustalenie faktu głównego (winy oskarżonego) jest możliwe wtedy, gdy całokształt materiału dowodowego pozwala na stwierdzenie, że inna interpretacja przyjętych faktów ubocznych (poszlak) poza ustaleniem faktu głównego nie jest możliwa. Poszlaki należy uznać za niewystarczające do ustalenia faktu głównego, gdy nie wyłączają one wszelkich rozsądnych wątpliwości w tym względzie, czyli inaczej, gdy możliwa jest także inna, od zarzucanej oskarżonemu, wersja wydarzeń. Do istoty procesu poszlakowego należy to, że żadna z ustalonych w sprawie poszlak oceniana oddzielnie nie ma znaczenia decydującego, lecz dopiero wszystkie poszlaki złączone w logiczną całość prowadzą do bezwzględnego przekonania o winie oskarżonego. W takiej sprawie szczególnego znaczenia nabiera konieczność rozważenia całokształtu materiału dowodowego i dokonanie ustaleń także co do faktów, które same przez się nie świadczą jednoznacznie o winie oskarżonego, lecz mogą mieć istotne znaczenie w powiązaniu z innymi ustalonymi faktami. (tak Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 czerwca 2016 r. w sprawie II AKa 137/16).

W niniejszej sprawie jedynym bezpośrednim świadkiem przedmiotowego zdarzenia było malutkie dziecko – S. C., który w chwili czynu miał zaledwie kilka miesięcy. Przesłuchani w sprawie liczni świadkowie nie potrafili wskazać, kto mógł dokonać zarzucanego oskarżonym czynu. Sąsiedzi i bliscy oskarżonych opisali w jaki sposób funkcjonowała rodzina E. N. i E. C. oraz rodziców matki dziecka, natomiast nie mieli wiedzy, kto znęcał się fizycznie nad małoletnim. Świadkowie lekarze przytoczyli, kiedy odbywały się wizyty i z jakich powodów, na jakiego rodzaju schorzenia cierpiał S. C. oraz że wykazywał cechy dziecka maltretowanego, natomiast nie mieli wiedzy, kto dopuścił się taki zachowań względem niego.

Zarówno oskarżony E. C., jak i oskarżona E. N. nie przyznali się do popełnienia zarzucanego im czynu, wskazując, że sprawcą tego czynu może być matka E. U. S., przy czym E. N. w toku postępowania zmieniała swoje stanowisko raz twierdząc, że to jej matka znęcała się fizycznie nad S. C., po czym w toku rozprawy sądowej wycofała się z tej wersji twierdząc, że po przemyśleniu doszła do wniosku, że jej matka nie byłaby zdolna do bicia jej syna, a wcześniej tak twierdziła, bo były w złych relacjach. Przesłuchani w sprawie świadkowie, w szczególności sąsiedzi wskazywali na okoliczność, że S. zajmowali się rodzice, a czasem zostawała z nim babcia - U. S., która też w swoich zeznaniach temu nie zaprzeczała, że pod nieobecność rodziców zajmowała się wnukiem. Również podkreślali, że dziecko było zaniedbane higienicznie, że widzieli na główce pokrzywdzonego siniaki, a na nodze opuchliznę, dziecko układało się w sposób nienaturalny oraz że słyszeli przeraźliwy płacz dziecka. Natomiast żadna z przesłuchanych w toku postepowania osób nie widziała, żeby to oskarżeni spowodowali obrażenia ciała u swojego syna. Podkreślenia wymaga również, iż świadkowie potwierdzali, że S. C. w wózku był pozostawiony sam, bez opieki na podwórku przez matkę, która zasłaniała wózek, aby spał i nie płakał.

Jeżeli sprawa ma charakter poszlakowy, to nierozerwalny łańcuch poszlak rozpatrywanych we wzajemnym powiązaniu winien prowadzić do nieodpartego wniosku o sprawstwie oskarżonego pomimo braku na to dowodów bezpośrednich (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2016 r. w sprawie III KK 152/16)

Zebrane w niniejszej sprawie dowody, prawidłowo ocenione przez Sąd Rejonowy, nie pozwalają na udzielenie jednoznacznej odpowiedzi, czy obrażenia, które stwierdzono u S. C. były spowodowane działaniami oskarżonych, czy tylko jednego z nich, jak również nie pozwalają wykluczyć sprawstwa innych osób.

Faktem nie podlegającym dyskusji jest, że wyrok skazujący za zarzucany czyn, może być oparty wyłącznie na dowodach, które nie dają żadnych wątpliwości, co do okoliczności danej sprawy, jak też do winy sprawcy, na dowodach, które wzajemnie ze sobą korespondują, są spójne i w pełni wiarygodne, nadto jednoznacznie wskazują na osobę oskarżonego, jako na sprawcę przestępstwa. W niniejszej sprawie słusznie Sąd Rejonowy ustalił, że brak jest takich dowodów, które pozwalałby na przyjęcie, że to oskarżeni spowodowali obrażenia u S. C. i odwołując się do zasady wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k. wątpliwości występujące w tym zakresie rozstrzygnięto na korzyść oskarżonych.

Przy tak zebranym materiale dowodowym i braku możliwości uzupełnienia go o inne dowody, zarzut z aktu oskarżenia w formie sprawstwa nie mógł się ostać, a tym samym wniosek prokuratora o zmianę wyroku nie zasługiwał na uwzględnienie.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia i przyjęcie opisu czynu i kwalifikacji prawnej czynu jak w akcie oskarżenia, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak jest podstaw do zmiany wyroku we wnioskowany sposób, z uwagi na brak jednoznacznych i niebudzących wątpliwości dowodów, co do sprawstwa oskarżonych w zakresie przyjęcia zarzutu i kwalifikacji prawnej z aktu oskarżenia. Sąd Okręgowy nie podzielił argumentów przytoczonych przez skarżącego w uzasadnieniu zarzutów podnoszonych w apelacji. W ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd I Instancji, rozpatrując sprawę, w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych i należycie wskazał, iż oskarżonym nie można przypisać sprawstwa w zakresie zarzucanego im czynu. Ocena i analiza materiału dowodowego dokonane przez Sąd są dokładne, nie wykazują błędów logicznych i nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów. W przedmiotowej sprawie brak jest zarówno dowodów bezpośrednich pozwalających na przypisanie oskarżonym zarzucanego im aktem oskarżenia czynu, jak również pośrednich, ale tworzących logiczny oraz nieprzerwany ciąg poszlak, którego analiza prowadziłaby do pewności o sprawstwie i winie oskarżonego odnośnie zarzucanego im czynu z art. 207 § 1 i 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. a w stosunku do oskarżonego E. C. dodatkowo w zw. z art. 64 § 1 k.k. wykluczając jednocześnie przyjęcie alternatywnych wersji inkryminowanego zdarzenia. Natomiast materiał dowodowy pozwala na stwierdzenie winy oskarżonych w zakresie czynu przypisanego im przez Sąd I instancji.

Również nie zasługuje na uwzględnienie wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, albowiem nie zostały spełnione przesłanki z art. 437 § 2 k.p.k. W niniejszej sprawie nie zachodzi konieczność przeprowadzania na nowo przewodu sądowego. Materiał dowodowy został zebrany w sposób wyczerpujący i prawidłowo oceniony przez Sąd I instancji. Brak jest innych dowodów, które mogłyby zostać przeprowadzone i o które należałoby uzupełnić przewód sądowy.

3.2.

Apelacja Prokuratury:

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na niewłaściwym wskazaniu początkowej daty popełnienia przez E. N. i E. C. zarzucanego im czynu, tj. w okresie nie później niż od dnia 20 czerwca 2017 r., podczas gdy prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego pozwala na przyjęcie początkowej daty czynu co najmniej w dniu 19 czerwca 2017 r., gdyż w dniu 20 czerwca 2017 roku w godzinach porannych stwierdzono u pokrzywdzonego obrażenia powstałe 12-36 godzin wcześniej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora, w powyższym zakresie, okazała się na tyle skuteczna, że zainicjowała kontrolę instancyjną zaskarżonego orzeczenia, która skutkowała zmianą zaskarżonego orzeczenia dotyczącą wskazania początkowej daty popełnienia przez oskarżonych E. N. i E. C. zarzucanego im czynu, choć nie w sposób zgodny z żądaniem skarżącego.

Z zebranej dokumentacji medycznej dotyczącej leczenia pokrzywdzonego, jak również z opinii biegłych wynika, iż obrażenia jakich doznał S. C. powstały różnoczasowo. Nie można określić, kiedy dokładnie doszło do ich powstania, a jedynie dokonać rozróżnienia z podziałem na złamania „świeższe” i „starsze”. Biegli w opinii wskazali ponadto, że niektóre obrażenia wyglądają tak, jakby na stare obrażenia nakładało się nowe tj. jakby dana okolica została urażona więcej niż jeden raz. W ocenie Sądu Odwoławczego należało zmienić czasokres przypisanego oskarżonym czynu i określić, iż został popełniony w okresie od dnia 17 maja 2017 roku do dnia 5 lipca 2017 roku, albowiem już w dniu 17 maja 2017 roku lekarz H. W. rozpoznała u pokrzywdzonego asymetrię ułożenia i wzmożone napięcie mięśniowe oraz wypisała skierowanie do Poradni (...) Pediatrycznej. Ponadto zawiadomiła Ośrodek Pomocy (...) o konieczności wglądu w sytuację rodzinną dziecka. Świadczy to w sposób bezsporny, iż od tego dnia można już mówić, że S. C. wykazywał cechy dziecka maltretowanego.

Również z opinii biegłych wynika, że część obrażeń jakich doznał S. C. tj. w postaci złamania trzonu kości ramiennej lewej, uszkodzenia okostnej prawej kości ramiennej, złamania trzonu kości promieniowej prawej, złamanie trzonu kości udowej lewej, złamanie trzonu kości udowej prawej, złamanie przynasady dalszej kości piszczelowej prawej są obrażeniami starszymi, powstałymi kilka tygodni wcześniej tj. przed dniem 20 czerwca 2017 roku. Natomiast brak jest w sprawie jednoznacznych dowodów świadczących o tym, iż już od dnia narodzin tj. od dnia 15 marca 2017 roku dochodziło do fizycznego znęcania się nad S. C.. Wprawdzie już w dniu 7 kwietnia 2017 roku po raz pierwszy pokrzywdzony trafił do szpitala z powodu krwistych wymiotów, jednak lekarze nie ustalili, co było przyczyną takiego stanu. Brak jest jakichkolwiek dowodów, iż pobyt w szpitalu był efektem fizycznego znęcania się nad małoletnim.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia i przyjęcie opisu czynu i kwalifikacji prawnej czynu jak w akcie oskarżenia, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest zasadny jedynie w zakresie zmiany daty początkowej czynu przyjętej przez Sąd Rejonowy i określenia jej na dzień 17 maja 2017 roku. W pozostałym zakresie brak jest możliwości uwzględnienia wniosku prokuratora i wskazania okresu, w którym miało dojść do popełnienia czynu zabronionego zgodnie z zarzutem opisanym w akcie oskarżenia. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w szczególności dokumentacja medyczna, opinie biegłych, jak również zeznania lekarzy, którzy opiekowali się S. C. i diagnozowali go, nie pozwalają na przyjęcie, iż do zarzucanego czynu miało już dojść od dnia 15 marca 2017 roku. Natomiast zeznania świadków H. W., J. P., dokumentacja medyczna oraz opinia biegłych wskazują w sposób jednoznaczny, że już w dniu 17 maja 2017 roku S. C. miał obrażenia wskazujące na to, iż dochodzi do fizycznego znęcania się nad nim. W związku z tym Sąd Odwoławczy w tym zakresie zmienił zaskarżony wyrok i określił datę początkową czynu 17 maja 2017 roku.

Nie zasługuje natomiast na uwzględnienie wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, albowiem nie zostały spełnione przesłanki z art. 437 § 2 k.p.k. W niniejszej sprawie nie zachodzi konieczność przeprowadzania na nowo przewodu sądowego. Materiał dowodowy został zebrany w sposób wyczerpujący i prawidłowo oceniony przez Sąd Rejonowy. Brak jest innych dowodów, które mogłyby zostać przeprowadzone i o które należałoby uzupełnić przewód sądowy.

3.3.

Apelacja oskarżonego E. C.:

Błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść orzeczenia, polegający na tym, iż Sąd przyjął, że działając wspólnie i w porozumieniu wbrew prawnemu szczególnemu obowiązkowi określonego przepisem art. 95 § 1 k.r.o. wykonywania pieczy nad synem S. C. i nie dopuszczenia popełnienia czynu zabronionego na jego szkodę, swoim zachowaniem ułatwił oskarżony innej osobie lub osobom popełnienie na szkodę pokrzywdzonego czynu zabronionego, tj. znęcania się ze szczególnym okrucieństwem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a wynikający z rzekomo dowolnej oceny dowodów, okazał się być nietrafny. Apelacja oskarżonego nie przytoczyła tego rodzaju argumentów, które mogłyby podważyć słuszność ustaleń Sądu I instancji. Konfrontując ustalenia te z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami należy stwierdzić, że dokonana rekonstrukcja okoliczności popełnienia przez oskarżonych przypisanego im przestępstwa nie wykazuje błędu i jest zgodna z tymi dowodami, którym Sąd Rejonowy dał wiarę i na nich się oparł. Podzielając wywody Sądu Rejonowego niezawierające błędu w rozumowaniu, nie sposób jest uznać, jak wskazuje skarżący, że oskarżeni nie mieli świadomości, że dochodzi do fizycznego znęcania się nad ich synem. Trudno jest logicznie wytłumaczyć, jak zresztą słusznie dostrzegł Sąd Rejonowy, że oskarżeni nie wiedzieli, co się dzieje z ich synem, skoro z zeznań świadków wynika, że to oni sprawowali nad nim bezpośrednią opiekę. Świadek I. Ż. w toku swoich zeznań wskazała, że widziała zasinienia na czole dziecka i zapytała oskarżonego E. C. co się stało i co powiedział lekarz, na co on udzielił odpowiedzi, że nie ma żadnego urazu, tylko S. rosną zęby. Świadek zwracała również uwagę na nienaturalne ułożenie pokrzywdzonego i jego nadmierny oraz przeraźliwy płacz, co nie mogło ujść uwadze rodziców, którzy przebywali z dzieckiem prawie cały czas. Fakt, iż dziecko miało zasinienia oraz było zaniedbane higieniczne i płakało przeraźliwie potwierdzają też zeznania innych świadków. Również nie znajdują oparcia w materiale dowodowym twierdzenia oskarżonego, że lekarze nie widzieli u dziecka żadnych obrażeń. Już podczas wizyty u lekarza H. W., S. otrzymał skierowanie do Poradni (...) Pediatrycznej oraz zwracano uwagę rodzicom na zespół napięcia u dziecka. Pomimo otrzymania takiego skierowania w dniu 17 maja 2017 roku, rodzice nie udali się z dzieckiem do szpitala. Na wizytę zgłosili się dopiero w dniu 22 czerwca 2017 roku. Również w dniu 20 czerwca 2017 roku lekarz K. G. zauważył u S. C. podbiegnięcia krwawe okolicy czołowo – skroniowej, powstałe 12-36 godzin wcześniej i wybroczyny na lewej stopie i skierował dziecko do szpitala, ale oskarżona odmówiła przewiezienia dziecka do szpitala transportem medycznym, twierdząc, że sama tam dotrze szybciej, czego nie uczyniła. W dniu 22 czerwca 2017 roku na wizycie również oskarżona nie powiedziała lekarce J. P., że S. w dniu 20 czerwca 2017 roku został skierowany do szpitala, a jedynie okazała skierowanie z dnia 17 maja 2017 roku. Kolejne działania mające pomóc pokrzywdzonemu oskarżeni podjęli dopiero w dniu 4 lipca 2017 roku, ale również tego dnia nie zastosowali się do zaleceń lekarza i nie podjęli natychmiastowych działań mających na celu udzielenie pomocy małoletniemu. Dopiero w dniu 5 lipca 2017 roku oskarżona stawiła się z dzieckiem w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym Szpitala przy ul. (...) w W., ale również wtedy nie podała informacji o wcześniejszych wizytach i zaleceniach lekarskich, wskazując zupełnie inny powód przyjazdu. Mając na uwadze powyższe nie można uznać za słuszne zarzutów oskarżonego, który twierdził, że nie miał świadomości tego, co dzieje się z jego dzieckiem oraz przerzucając odpowiedzialność na lekarzy, którzy wielokrotnie informowali o sytuacji dziecka, oferowali pomoc oraz wystawiali liczne skierowania mające na celu ocenę stanu zdrowia S.. Pomimo, że to oskarżona najczęściej chodziła na wizyty z dzieckiem do lekarza nie sposób uznać, że oskarżony nie wiedział co dzieje się z dzieckiem. Oskarżeni, co wynika z licznej korespondencji prowadzonej między nimi, jak również zeznań świadków i ich postępowania po umieszczeniu S. w szpitalu w dniu 5 lipca 2017 roku, są bardzo zżyci ze sobą, spędzali wspólnie praktycznie cały czas razem, nawet często kosztem własnego dziecka, które pozostawiali bez opieki na dworze w wózku, przekazują sobie wszelkie informacje dotyczące życia i ich relacji z innymi osobami, w związku z tym nie sposób uznać, że oskarżona nie przekazała swojemu partnerowi co mówią lekarze o sytuacji zdrowotnej dziecka. Byłoby to całkowicie sprzeczne z zasadami logiki i prawidłowego rozumowania. Należy również podkreślić, iż zarówno w toku postępowania, jak również w sporządzonej apelacji oskarżony starał się przerzucić całą odpowiedzialność za zdarzenie na matkę oskarżonej – U. S.. Analiza materiału dowodowego nie pozwoliła wprawdzie na ustalenie sprawcy fizycznego znęcania się nad pokrzywdzonym, to jednak twierdzenia oskarżonego w tej materii również nie zasługują na uwzględnienie. Skoro oskarżony podjął wątpliwości, co do prawidłowości sprawowanej opieki przez babcię nad S., to powinien od razu podjąć kroki uniemożliwiające kontynuowanie tego procederu, Tymczasem jak wynika z opinii biegłych, S. po przywiezieniu do szpitala w dniu 5 lipca 2017 roku miał również obrażenia świeże tj. powstałe kilka dni wcześniej. Wynika z tego, że oskarżeni nie podjęli żadnych działań mających na celu właściwą opiekę nad synem i zapobiegnięcie podejmowania działań na jego szkodę.

Mając na uwadze wskazane okoliczności, stanowisko apelacji w zakresie błędu w ustaleniach faktycznych, nie zasługiwało na uwzględnienie.

Wniosek

Zmiana wyroku Sądu Rejonowego i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na fakt, iż materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wskazuje na sprawstwo oskarżonego odnośnie przypisanego mu w wyroku czynu. Wniosek jest niezasadny z przyczyn określonych powyżej w części dotyczącej powodów uznania zarzutu za niezasadny.

3.4.

Apelacja oskarżonego E. C.:

Zarzut wymierzenia oskarżonemu E. C. rażąco surowej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analiza materiału dowodowego pozwala bez wątpliwości stwierdzić, iż zachowanie E. C. wypełniło znamiona przypisanego mu czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 207 § 1 i 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające w tej sytuacji odpowiedzialność karną, przedstawione zaś w uzasadnieniu rozumowanie oraz wyciągnięte wnioski potwierdzają trafność rozstrzygnięcia, co do wymiaru kary.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia przepisów prawa, poprzez wymierzenie oskarżonemu E. C. rażąco niewspółmiernej kary. Rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Zarzut rażącej niewspółmierności kary można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 lipca 2000 r. Aka 116/2000 ).

Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa „rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować. Dopiero wykazanie rażącej niewspółmierności kary, a więc istnienia wyraźnej dysproporcji między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, uzasadnia korektę zaskarżonego wyroku. (vide: wyrok Sadu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 2004 roku II Aka 514/2004, Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2003 r. II Aka 163/2003).

Zdaniem Sądu Okręgowego wymierzona oskarżonemu kara nie jest nadmiernie surowa. Sąd I Instancji prawidłowo uwzględnił przesłanki zawarte w art. 53 § 1 i § 2 kk. oraz dyrektywy wymiaru kary wymierzając oskarżonemu karę 6 lat pozbawienia wolności, w szczególności mając na uwadze fakt, iż jest osobą karaną oraz że popełnił przypisany czyn w ramach powrotu do przestępstwa. Ponadto w ocenie Sądu Okręgowego okoliczności sprawy i społeczna szkodliwość czynu wskazują, iż orzeczona kara nie nosi cech rażącej niewspółmierności. Oskarżony dopuścił się popełnienia czynu wobec osoby mu najbliższej, kilkumiesięcznego dziecka całkowicie zależnego od osób dorosłych. Czyn popełniony przez oskarżonego jest czynem wysoce szkodliwym społecznie, także społecznie piętnowanym. Oskarżony będąc ojcem i opiekunem prawnym swojego syna S. oraz mając obowiązek opieki nad nim nie zapewnił mu odpowiednich warunków i nie zapobiegł krzywdzie, jaka działa się jego dziecku, nie bacząc na to, jaki wpływ może wywrzeć jego zachowanie na zdrowiu i życiu małoletniego dziecka. Oskarżony działał z pełną premedytacją, doskonale zdając sobie sprawę jak cierpi jego syn i nie zrobił nic, aby uchronić go przed bólem i chorobą. Działanie oskarżonego było wyjątkowo brutalne, wyrafinowane i sprzeczne zarówno z normami prawnymi, jak również społecznymi. Zważywszy na to, iż występek wskazany w art. 207 § 2 k.k. zagrożony jest karą od 1 roku do 10 lat, jak również fakt, iż dopuścił się popełnienia czynu w warunkach art. art. 64 § 1 k.k. biorąc pod uwagę dyrektywy wymiaru kary i okoliczności sprawy, w szczególności sposób działania sprawcy, orzeczona wobec oskarżonego E. C. kara 6 lat pozbawienia wolności nie jest karą w górnej granicy ustawowego zagrożenia i w żadnym razie nie jest karą nadzwyczaj surową. Oskarżony był już uprzednio karany i to za czyn cechujący się wysoką społeczną szkodliwością na karę 5 lat pozbawienia wolności i pomimo tego, ponownie wszedł w konflikt z prawem dopuszczając się kolejnego czynu zabronionego. Sąd wymierzając oskarżonemu karę wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające, jak i łagodzące o czym świadczy wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary.

Wniosek

Złagodzenie zbyt surowej kary orzeczonej przez Sąd Rejonowy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny, albowiem Sąd I instancji wymierzając karę 6 lat pozbawienia wolności, prawidłowo uwzględnił wobec oskarżonego E. C. wszystkie okoliczności mające wpływ na jej wymiar, czemu dał wyraz w pisemnych, szczegółowych i motywach zaskarżonego wyroku, co również znalazło pełną aprobatę Sądu Okręgowego. Kara jest wyważona, oscyluje w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, uwzględnia z jednej strony stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, a z drugiej strony okoliczności łagodzące. Nie nosi ona zatem cechy rażącej niewspółmierności uzasadniającej ewentualną zmianę wyroku w tym zakresie i zmniejszenie kary. Wbrew twierdzeniom oskarżonego przy wymiarze kary uwzględnione zostały zarówno okoliczności łagodzące, jak i obciążające oraz cele wychowawcze i zapobiegawcze, jakie kara ma osiągnąć.

3.5.

Obrońca oskarżonej E. N.:

Obraza przepisów postępowania mogąca mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. przez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, niezgodną z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, tj. wyjaśnień złożonych przez oskarżoną E. N., co w efekcie doprowadziło do uznania przez Sąd Rejonowy za niewiarygodne w części wyjaśnień złożonych przez oskarżoną E. N..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonej analiza całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzone dowody i na ich podstawie wyciągnął wnioski zgodne z zasadami prawidłowego rozumowani oraz wiedzą i doświadczeniem życiowym. Nie ma racji obrońca oskarżonej twierdząc, że wyjaśnienia oskarżonej w toku postępowania odznaczały się konsekwencją, szczerością, a występujące w nich nieścisłości były na tyle drobne, że nie miały wpływu na ocenę ich w całokształcie. Należy podkreślić, iż oskarżona E. N. początkowo wskazała, że sprawcą tego czynu może być jej matka – U. S. i taką wersję zdarzeń przekazywała innym osobom, po czym w toku rozprawy sądowej wycofała się z tej wersji, twierdząc, że po przemyśleniu doszła do wniosku, że jej matka nie byłaby zdolna do bicia jej syna, a wcześniej tak twierdziła, bo były w złych relacjach. Wskazuje to w sposób jednoznaczny, wbrew twierdzeniom odbiorcy, że oskarżona w toku rozprawy głównej znacząco zmieniła swoje dotychczasowe stanowisko. Nie sposób uznać, iż kwestia tego, kto może być sprawcą obrażeń pokrzywdzonego, co miało bardzo istotne znaczenie z punktu widzenia procesu karnego, można traktować jako drobne nieścisłości.

Na uwzględnienie nie zasługuje również argumentacja obrońcy, iż oskarżona z uwagi na swój młody wiek i całkowity brak doświadczenia w opiece nad małym dzieckiem, nie miała świadomości, że ktoś może krzywdzić jej syna, a także, że chodziła z nim do lekarzy, a jeżeli dziecku coś dolegało, to szukała dla niego pomocy.

Jak już wskazano powyżej (pkt 3.3), już podczas wizyty u lekarza H. W., S. otrzymał skierowanie do Poradni (...) Pediatrycznej oraz zwracano uwagę rodzicom na zespół napięcia u dziecka. Pomimo otrzymania takiego skierowania w dniu 17 maja 2017 roku, rodzice nie udali się z dzieckiem do szpitala. Na wizytę zgłosili się dopiero w dniu 22 czerwca 2017 roku. Również w dniu 20 czerwca 2017 roku lekarz K. G. zauważył u S. C. podbiegnięcia krwawe okolicy czołowo – skroniowej, powstałe 12-36 godzin wcześniej i wybroczyny na lewej stopie i skierował dziecko do szpitala, ale oskarżona odmówiła przewiezienia dziecka do szpitala transportem medycznym, twierdząc, że sama tam dotrze szybciej, czego nie uczyniła. W dniu 22 czerwca 2017 roku na wizycie również oskarżona nie powiedziała lekarce J. P., że S. w dniu 20 czerwca 2017 roku został skierowany do szpitala, a jedynie okazała skierowanie z dnia 17 maja 2017 roku. Kolejne działania mające pomóc pokrzywdzonemu oskarżeni podjęli dopiero w dniu 4 lipca 2017 roku, ale również tego dnia nie zastosowali się do zaleceń lekarza i nie podjęli natychmiastowych działań mających na celu udzielenie pomocy małoletniemu. Dopiero w dniu 5 lipca 2017 roku oskarżona stawiła się z dzieckiem w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym Szpitala przy ul. (...) w W., ale również wtedy nie podała informacji o wcześniejszych wizytach i zaleceniach lekarskich, wskazując zupełnie inny powód przyjazdu. Powyższe okoliczności wskazują dobitnie, że oskarżona, po pierwsze, zdawała sobie sprawę, że dziecko wymaga natychmiastowej pomocy medycznej i po drugie, że tej pomocy mu nie zapewniła. Nie można usprawiedliwiać takiego zachowania młodym wiekiem i brakiem doświadczenia w sytuacji, w której oskarżona otrzymała od kilku lekarzy jednoznaczne wskazania co do konieczności podjęcia określonych kroków.

Nie ma również racji obrońca twierdząc, że oskarżona dbała o swojej dziecko. Z zeznań świadków I. Ż., K. Ż., G. P., B. P., R. P., a także z zapisów w raporcie pielęgniarskim wyraźnie wynika, że dziecko było zaniedbane higienicznie, płaczące, cierpiące i pomimo licznych wskazań lekarskich oskarżona nie podejmowała kroków mających na celu zapewnienie natychmiastowej pomocy swojemu dziecku.

Sąd Rejonowy prawidłowo również ocenił zeznania rodziny oskarżonych i A. P. - koleżanki oskarżonej. Do tych zeznań w ocenie Sądu Odwoławczego należy podejść z dużą dozą ostrożności z uwagi na fakt, iż są to osoby bliskie dla oskarżonych, zainteresowane korzystnym rozstrzygnięciem dla nich. W odniesieniu do koleżanki i rodziny oskarżonego należy podkreślić, że stosunkowo rzadko widzieli pokrzywdzonego, nie posiadali pełnej wiedzy o jego sytuacji zdrowotnej i życiowej, natomiast rodzice oskarżonej pozostawali w bezpośrednim kręgu osób podejrzanych o znęcanie się nad małoletnim, a w związku z tym nie mogą być to dowody świadczące o braku winy oskarżonej.

Wniosek

Uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu (...)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Analiza materiału dowodowego pozwala bez wątpliwości stwierdzić, iż zachowanie oskarżonej E. N. wypełniło znamiona przypisanego jej czynu wyczerpującego dyspozycję art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 207 § 1 i 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. i nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające w tej sytuacji odpowiedzialność karną, przedstawione zaś w uzasadnieniu rozumowanie oraz wyciągnięte wnioski potwierdzają trafność rozstrzygnięć, co do winy w zakresie przypisanego czynu i wymiaru kary. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał modyfikacji w opisie czynu zarzucanego oskarżonej, w zakresie przyjęcia kwalifikacji z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 207 § 1 i 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k., albowiem okoliczność ta bezopornie wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonej analiza całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzone dowody i na ich podstawie wyciągnął wnioski zgodne z zasadami prawidłowego rozumowani oraz wiedzą i doświadczeniem życiowym. Nie ma racji obrońca oskarżonej twierdząc, że wyjaśnienia oskarżonej w toku postępowania odznaczały się konsekwencją, szczerością, a występujące w nich nieścisłości były na tyle drobne, że nie miały wpływu na ocenę ich w całokształcie. W zakresie oceny wyjaśnień oskarżonej, jak również oceny całokształtu materiału dowodowego, skutkującego w konsekwencji przypisaniem oskarżonej winy w zakresie przypisanego czynu, Sąd Okręgowy odniósł się uprzednio w przedstawionych powodach uznania niezasadności zarzutów oznaczonych nr 3.3 i 3.5, nie dostrzegając konieczności ponownego powielania przedmiotowej argumentacji. Podobnie, kwestię zamiaru oskarżonej, w tym jej świadomości, co dzieje się z jej dzieckiem oraz określonego sposobu działania zmierzającego do maskowania sprawcy – Sąd Okręgowy omówił powyżej w powodach niezasadności zarzutów oznaczonych nr 3.3 i 3.5.

Nie zasługuje natomiast na uwzględnienie wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, albowiem nie zostały spełnione przesłanki z art. 437 § 2 k.p.k. W niniejszej sprawie nie zachodzi konieczność przeprowadzania na nowo przewodu sądowego. Materiał dowodowy został zebrany w sposób wyczerpujący i prawidłowo oceniony przez Sąd Rejonowy. Brak jest innych dowodów, które mogłyby zostać przeprowadzone i o które należałoby uzupełnić przewód sądowy.

3.6.

Obrońca oskarżonej E. N.:

Obraza przepisów postępowania mogąca mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 193 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez niedopuszczenie i nieprzeprowadzenie przez Sąd Rejonowy dowodu z opinii biegłego z zakresu badań genetycznych na okoliczność przeprowadzenia u małoletniego S. C. badań genetycznych celem ustalenia, czy małoletni nie cierpi na chorobę wrodzonej łamliwości kości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem biegli opiniujący w sprawie wykluczyli, aby obrażenia powstałe u S. C. spowodowane były tzw. wrodzoną łamliwością kości (O. I.). Wnioski płynące z opinii znalazły również potwierdzenie w diagnozach lekarzy, którzy opiekowali się pokrzywdzonym podczas pobytu w szpitalu przy ul. (...) w W.. Opinie biegłych są wyczerpujące, pełne, nie zawierają wewnętrznych sprzeczności. Zarówno biegli opiniujący w niniejszej sprawie, jak również przesłuchani lekarze stwierdzili, że podstawowym objawem choroby OI, jakim są złamania kości, są także inne objawy kliniczne, których nie stwierdzono u S. C.. Ponadto obraz radiologiczny wskazał, że struktura kości pokrzywdzonego i ich kształt są prawidłowe. Słusznie wskazał Sąd Rejonowy, iż S. C. z uwagi na swój wiek miał ograniczoną ruchliwość, nie mógł samodzielnie przewrócić się ani upaść, uderzyć tułowiem o cokolwiek, wobec tego OI musiałoby mieć u niego ciężką postać, czego nie potwierdzają badania. U pokrzywdzonego nie stwierdzono nie tylko daleko posuniętych nieprawidłowości w budowie kośćca, ale w ogóle żadnych nieprawidłowości wskazujących na OI. Sposób gojenia się złamań i powstania blizny kostnej był wysoko specyficzny dla urazów a niespecyficzny dla OI. Ponadto należy podkreślić, że OI jest chorobą nieuleczalną. Tymczasem podczas pobytu pokrzywdzonego w Szpitalu przy ul. (...) w W., jak również w rodzinie zastępczej nie ujawniły się żadne złamania ani cechy tej choroby. Całokształt wykonanych badań, jak i okoliczności sprawy, w szczególności brak w późniejszym czasie cech OI u pokrzywdzonego pozwolił na podzielenie wniosków opinii biegłych wskazujących na zbędność przeprowadzania badań genetycznych w celu wykluczenia choroby. Wprawdzie świadek U. Z. wskazała, że 100 % pewności, czy dziecko cierpi na OI dają badania genetyczne, jednak w ocenie Sądu Odwoławczego jest to jej stanowisko, które nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonych dowodach, zwłaszcza w szczegółowych opiniach biegłych oraz licznych przeprowadzonych badaniach.

Wniosek

Uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu (...)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego, która wyraźnie wskazuje na popełnienie przez oskarżoną przypisanego jej czynu i nie zachodziły żadne okoliczności wyłączjące w tym zakresie jej odpowiedzialność karną. Również materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, w tym szczegółowe opinie biegłych lekarzy, jak również zeznania lekarzy wykluczają, aby obrażenia powstałe u S. C. spowodowane były tzw. wrodzoną łamliwością kości (O. I.).

Nie zasługuje również na uwzględnienie wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, albowiem nie zostały spełnione przesłanki z art. 437 § 2 k.p.k. W niniejszej sprawie nie zachodzi konieczność przeprowadzania na nowo przewodu sądowego. Materiał dowodowy został zebrany w sposób wyczerpujący i prawidłowo oceniony przez Sąd Rejonowy. Brak jest innych dowodów, które mogłyby zostać przeprowadzone i o które należałoby uzupełnić przewód sądowy.

3.7.

Obrońca oskarżonej E. N.:

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego wyroku, mający istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku polegający na przyjęciu, iż oskarżona działała wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym E. C. w ten sposób, że wbrew prawnemu (określonemu przepisem art. 95 § 1 k.r.o.), szczególnemu obowiązkowi wykonywania pieczy nad jej synem S. C. (ur. (...)) i niedopuszczenia popełnienia czynu zabronionego na jego szkodę, swoim zachowaniem ułatwiła innej osobie lub osobom popełnienie na szkodę S. C. czynu polegającego na tym, że w okresie nie później niż od dnia 20.06.2017 r. do nie później niż do dnia 05.07.2017 r. w W. ze szczególnym okrucieństwem znęcano się fizycznie nad S. C. w ten sposób, że wielokrotnie ze znaczną siłą zadawano mu uderzenia pięściami lub innymi twardymi tępymi lub tępokrawędzistymi przedmiotami w nogi, ręce, okolice żeber i inne części ciała powodując liczne różnoczasowe złamania kości kończyn górnych i dolnych, obustronne złamania żeber oraz uszkodzenia okostnej, co skutkowało naruszeniem czynności narządów jego ciała trwające dłużej niż 7 dni.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutu sformułowanego w apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonej E. N. stwierdzić należy, że wbrew stanowisku skarżącego, w świetle zebranego w toku postępowania materiału dowodowego Sąd Rejonowy poczynił trafne ustalenia faktyczne odnośnie działania wspólnie i w porozumieniu przez oskarżoną z E. C.. Sąd I instancji uczynił to zgodnie z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, nie naruszając treści art. 7 k.p.k. Ponadto Sąd Rejonowy niezwykle skrupulatnie i wnikliwie ustosunkował się do każdego z dowodów wskazując, które z okoliczności uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. W oparciu o tak ustalony stan faktyczny prawidłowo wywiódł o winie oskarżonej i kwalifikacji przypisanego jej przestępstwa. W niniejszej sprawie, wbrew wywodom apelacji, nie może ulec wątpliwości, iż E. N. dopuściła się przypisanego jej czynu działając wspólnie i w porozumieniu z E. C.. Podzielając wywody Sądu Rejonowego niezawierające błędu w rozumowaniu, nie sposób jest uznać, jak wskazuje skarżący, że oskarżeni nie mieli świadomości, że dochodzi do fizycznego znęcania się nad ich synem. Trudno jest logicznie wytłumaczyć, jak zresztą słusznie dostrzegł Sąd Rejonowy, że oskarżona nie wiedziała co dzieje się z jej dzieckiem. W dniu 17 maja 2017 roku lekarz H. W. wystawiła skierowanie do (...), wskazując również na niepokojące objawy występujące u S., a oskarżona dopiero w dniu 22 czerwca 2017 roku zgłosiła się do Poradni (...) Pediatrycznej, zatajając fakt, że dziecko zostało skierowane do szpitala. Lekarz J. P. odmówiła wykonania zabiegów rehabilitacyjnych, informując matkę dziecka, że podejrzewa złamanie kości i zleciła konsultację ortopedy i rentgen kości udowych. Zauważyła również twardy obrzęk obu ud. Pomimo takiej diagnozy, oskarżeni dopiero w dniu 4 lipca 2017 roku podjęli kolejne działania zgłaszając się do Przychodni (...) w M., gdzie lekarz G. P. zauważyła guz prawego uda i podbiegnięcie krwawe na czole pokrzywdzonego i wystawiła skierowanie do szpitala. Pomimo kolejnego skierowania do szpitala oskarżona dopiero następnego dnia stawiła się z dzieckiem w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym przy ul. (...) w W., ale jako powód zgłoszenia podała zaczerwienienie i obrzęk prawego oka. Ponadto w dniu 20 czerwca 2017 roku lekarz K. G. zauważył u pokrzywdzonego podbiegnięcia krwawe w okolicy czołowo-skroniowej powstałe 12-36 godzin wcześniej oraz wybroczyny w lewej stopie i skierował od razu dziecko do szpitala, proponując transport medyczny. Oskarżona E. N. nie skorzystała z tej oferty, twierdząc, że sama zawiezie dziecko, jednak tego nie zrobiła. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I Instancji prawidłowo ustalił, że ta sekwencja zdarzeń prowadzi do jednoznacznego wniosku, że oskarżona wiedziała, co dzieje się z jej synem, zwlekała z udzieleniem mu pomocy, a tym samym swoim zachowaniem, pomimo ciążącego na niej prawnego szczególnego obowiązku opieki i niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego, ułatwiła innej osobie jego popełnienie.

Art. 207 § 1 i 2 k.k. stanowi, że kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Jeżeli jednak ww. czyn połączony jest ze stosowaniem szczególnego okrucieństwa sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. polega na tym, że sprawca umyślnie zadaje cierpienia psychiczne lub fizyczne osobie najbliższej, poprzez znieważanie jej, ubliżanie, naruszanie nietykalności cielesnej itp. Jest to przestępstwo skierowane jednocześnie przeciwko rodzinie i przeciwko życiu, zdrowiu, nietykalności cielesnej, wolności i godności człowieka. Jego istota polega na zadawaniu bólu fizycznego i psychicznego ofierze. Od strony przedmiotowej znęcanie oznacza zazwyczaj zachowanie złożone z jedno lub wielorodzajowych pojedynczych czynności naruszających różne dobra i systematycznie powtarzające się. O uznaniu zachowania za znęcanie decyduje nie subiektywne odczucie pokrzywdzonego, lecz ocena obiektywna czy dane zachowanie powoduje u ofiary poważny ból fizyczny lub cierpienie psychiczne. Istota przestępstwa znęcania się polega na jakościowo innym zachowaniu się sprawcy, aniżeli na zwyczajnym znieważeniu lub naruszeniu nietykalności cielesnej osoby pokrzywdzonej. O uznaniu za "znęcanie się" zachowania sprawiającego cierpienie psychiczne ofiary powinna decydować ocena obiektywna, a nie subiektywne odczucie pokrzywdzonego (wyrok SN z 11.02.2003. IV KKN 312/99).

Ponosi odpowiedzialność karną za pomocnictwo do zabójstwa przez zaniechanie (art. 18 § 3 in fine k.k. w zw. z art. 148 § 1-3 k.k.), kto sprawując pieczę nad dzieckiem (art. 95 k.r.o.) nie przeciwstawia się umyślnemu zamachowi na jego życie, mając taką możliwość. (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2005 r. w sprawie II KK 218/05). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż również w sytuacji zagrożenia dla życia i zdrowia dziecka rodzice pokrzywdzonego mieli obowiązek przeciwstawienia się takiemu postępowaniu wobec niego, a nie czyniąc tego narazili się na odpowiedzialność karną z art. 18 § 3 in fine k.k. Obowiązek sprawowania „pieczy" nad małoletnim, polega także na zobowiązaniu do "ochrony dziecka przed niebezpieczeństwem fizycznym bez względu na źródło zagrożenia", a tym źródłem może być również zachowanie człowieka. Obowiązek ochrony dziecka przed zamachem na jego życie mieści się w tym co stanowi, na gruncie art. 95 k.r.o., pieczę rodziców nad dzieckiem. Pogląd odmienny musiałby zostać uznany za wręcz absurdalny i nienadający się do racjonalnej obrony. Ogólne uwagi dotyczące wykonywania władzy rodzicielskiej zostały zawarte w uzasadnieniu postanowienia SN z 12.12.2000 r., V CKN 1751/00: „Swoje oczekiwania i uprawnienia wynikające z władzy rodzicielskiej rodzice mogą uwzględniać i realizować jedynie w taki sposób i w takim zakresie, który nie prowadzi do kolizji z dobrem dziecka. Stosunki między rodzicami a dziećmi pozostającymi pod ich władzą rodzicielską mają szczególny charakter w tym znaczeniu, że o stopniu staranności rodziców przy jej wykonywaniu decyduje dobro dziecka. Musi być więc ona wykonywana z maksymalną starannością. Przy ocenie poziomu staranności nie można pomijać takich elementów kształtujących wiedzę i świadomość rodzica w tym zakresie jak poziom wykształcenia i pełniona rola w życiu społecznym” (tak Jędrejek Grzegorz, Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz).

Mając na uwadze powyższe rozważania należy stwierdzić, iż nie ulega wątpliwości, że oskarżona wypełniła znamiona przypisanego jej czynu, albowiem nie wywiązała się z ciążącego na niej obowiązku wynikającego z art. 95 k.r.o. i poprzez zaniechanie dopuściła do przestępstwa fizycznego znęcania się nad synem ze szczególnym okrucieństwem.

Wniosek

Uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu (...)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na fakt, iż materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wskazuje na sprawstwo oskarżonej odnośnie przypisanego jej w wyroku czynu. Wniosek jest niezasadny z przyczyn określonych powyżej w części dotyczącej powodów uznania zarzutu za niezasadny.

Nie zasługuje także na uwzględnienie wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, albowiem nie zostały spełnione przesłanki z art. 437 § 2 k.p.k. W niniejszej sprawie nie zachodzi konieczność przeprowadzania na nowo przewodu sądowego. Materiał dowodowy został zebrany w sposób wyczerpujący i prawidłowo oceniony przez Sąd Rejonowy. Brak jest innych dowodów, które mogłyby zostać przeprowadzone i o które należałoby uzupełnić przewód sądowy.

3.8.

Obrońca oskarżonej E. N..

Zarzut wymierzenia oskarżonej E. N. rażąco niewspółmiernej kary polegającej na orzeczeniu 4 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Za bezzasadny należało uznać zarzut rażącej niewspółmierności kary 4 lat pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonej E. N.. Rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Zarzut rażącej niewspółmierności kary można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 lipca 2000 r. Aka 116/2000). Zdaniem Sądu Okręgowego wymierzona oskarżonej w przedmiotowej sprawie kara nie jest nadmiernie surowa, a tym bardziej nie jest rażąco niewspółmierna. Sąd I Instancji prawidłowo uwzględnił przesłanki zawarte w art. 53 § 1 i § 2 kk. wymierzając karę 4 lat pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przestawił, jakie okoliczności obciążające i łagodzące wziął pod uwagę przy wymiarze kary. Sąd I Instancji słusznie wskazał, iż w niniejszej sprawie miał na względzie w szczególności rodzaj i charakter obowiązku, który spoczywał na oskarżonej, rozmiar obrażeń, jakich doznał S. C., długość okresu, w jakim oskarżona zobowiązana była podjąć działania, okoliczność, że nie było żadnych przeszkód utrudniających lub uniemożliwiających podjęcie działań zapobiegających krzywdzeniu syna.

Przy wymiarze kary została również uwzględniona motywacja i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz zachowanie się oskarżonej po popełnieniu czynu. Do okoliczności obciążających należy zaliczyć fakt, iż oskarżona pomimo, iż była matką-najbliższą rodziną dla pokrzywdzonego, który był wówczas malutkim dzieckiem potrzebującym opieki i wsparcia pozwoliła na zadawanie mu cierpień fizycznych. Ponadto wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu wyrażający się w tym, iż swoim działaniem oskarżona narażała wielokrotnie zdrowie i życie oraz poczucie bezpieczeństwa swojego dziecka. Oskarżona nie bacząc na to, jaki wpływ może wywrzeć jej zachowanie na psychice dziecka i nie mając żadnego powodu nie reagowała na to co się dzieje i pomimo wskazań lekarskich nie stosowała się do nich, narażając malutkie dziecko na olbrzymie cierpienia. Oskarżona działała z pełną premedytacją, doprowadzając pokrzywdzonego do życia w ciągłym bólu. Zdaniem Sądu wymierzona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonej oraz jest niezbędna dla osiągnięcia celów kary, zarówno jeśli chodzi o prewencję indywidualną, a także w zakresie społecznego oddziaływania kary.

W ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie nie ujawniły się również żadne szczególne okoliczności, które uzasadniałyby zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, zwłaszcza biorąc pod uwagę charakter przypisanego czynu i jego wysoką społeczną szkodliwość.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie kary wymierzonej oskarżonej E. N. poprzez nadzwyczajne złagodzenie kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o złagodzenie kary nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na występujące w sprawie liczne okoliczności obciążające oraz charakter zarzucanego czynu, który jest czynem bardzo szkodliwym społecznie.

3.9.

Apelacja obrońcy oskarżonego E. C.:

Obraza przepisów prawa procesowego poprzez zaniechanie dążenia do wyjaśnienia istotnych dla wyjaśnienia meritum sprawy okoliczności faktycznych, a w szczególności poprzez nieustalenie faktycznego sprawcy czynów przypisanych oskarżonym w akcie oskarżenia w sytuacji, gdy nastąpiła zmiana kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonym co prowadzi do sytuacji, iż faktyczny sprawca nie został postawiony w stan oskarżenia co ma kluczowe znaczenie dla ustalenia winy bądź braku winy oskarżonego ewentualnie stopnia jego winy, ustalenia okoliczności łagodzących, a w związku z tym wymiaru kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Okręgowego, zarzut nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący i dokładny, w oparciu o dostępny materiał dowodowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i swoje stanowisko szczegółowo uzasadnił. Brak jest dowodów na to, aby w niniejszej sprawie w sposób jednoznaczny ustalić kto był sprawcą i dopuszczał się fizycznego znęcania nad pokrzywdzonym. Szczegółowo kwestie te zostały omówione w pkt 3.1 i w ocenie Sądu Okręgowego nie ma konieczności ich powielania. Należy jednocześnie podkreślić, iż to, że nie udało się ustalić sprawcy fizycznego znęcania się nad S. C., nie wyklucza odpowiedzialności oskarżonych. W procesie karnym każdy ze sprawców odpowiada w granicach swojego zamiaru i zachowania, którego konsekwencje karne wyznaczają znamiona czynu zabronionego.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego E. C. ewentualnie przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o zmianę wyroku jest niezasadny z przyczyn określonych powyżej w części dotyczącej powodów uznania zarzutu za niezasadny.

Nie zasługuje także na uwzględnienie wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, albowiem nie zostały spełnione przesłanki z art. 437 § 2 k.p.k. W niniejszej sprawie nie zachodzi konieczność przeprowadzania na nowo przewodu sądowego. Materiał dowodowy został zebrany w sposób wyczerpujący i prawidłowo oceniony przez Sąd Rejonowy. Brak jest innych dowodów, które mogłyby zostać przeprowadzone i o które należałoby uzupełnić przewód sądowy.

3.10.

Apelacja obrońcy oskarżonego E. C.:

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść wyroku poprzez uznanie, iż zeznania oskarżonego w zakresie wyrażenia przekonania o osobie sprawcy w osobie babki dziecka U. S. oraz zeznania oskarżonej na etapie postępowania przygotowawczego potwierdzające te przekonania, nie są wystarczające do uznania sprawstwa U. S. co do czynów zarzucanych oskarżonemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie zasługuje na uwzględnienie albowiem całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie i prawidłowo ocenionego przez Sąd I instancji nie pozwala w sposób nie budzący wątpliwości na uznanie winy U. S. w zakresie dokonania fizycznego znęcania się ze szczególnym okrucieństwem nad pokrzywdzonym. Szczegółowo kwestie te zostały omówione w pkt 3.1 i w ocenie Sądu Okręgowego nie ma konieczności ich powielania. Należy jednocześnie podkreślić, iż to, że nie udało się ustalić sprawcy fizycznego znęcania się nad S. C., nie wyklucza odpowiedzialności oskarżonych. W procesie karnym każdy ze sprawców odpowiada w granicach swojego zamiaru i zachowania, którego konsekwencje karne wyznaczają znamiona czynu zabronionego.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego E. C. ewentualnie przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na fakt, iż materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wskazuje na sprawstwo oskarżonego odnośnie przypisanego mu w wyroku czynu. Wniosek jest niezasadny z przyczyn określonych powyżej w części dotyczącej powodów uznania zarzutu za niezasadny.

Nie zasługuje także na uwzględnienie wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, albowiem nie zostały spełnione przesłanki z art. 437 § 2 k.p.k. W niniejszej sprawie nie zachodzi konieczność przeprowadzania na nowo przewodu sądowego. Materiał dowodowy został zebrany w sposób wyczerpujący i prawidłowo oceniony przez Sąd Rejonowy. Brak jest innych dowodów, które mogłyby zostać przeprowadzone i o które należałoby uzupełnić przewód sądowy.

3.11.

Apelacja obrońcy oskarżonego E. C.:

Obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 § 3 w zw. z art. 207 § 1 i 2 w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z 64 § 1 k.k. poprzez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się czynu wskazanego w wyroku, tj. polegającego na tym iż oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu, wbrew prawnemu (określonemu przepisem art. 95 § 1 k.r.i.o.) szczególnemu obowiązkowi wykonywania pieczy nad ich synem S. C. (urodzonym (...)) i niedopuszczenia popełnienia czynu zabronionego na jego szkodę, swoim zaniechaniem ułatwili innej osobie lub osobom popełnienie na szkodę S. C. czynu polegającego na tym, że w okresie nie później niż od dnia 20.06.2017 r. do nie później niż do dnia 05.07.2017 r. w W. ze szczególnym okrucieństwem znęcano się fizycznie nad S. C. w ten sposób, że wielokrotnie ze znaczną siłą zadawano mu uderzenia pięściami lub innymi twardymi tępymi lub tępokrawędziastymi przedmiotami w nogi, ręce, okolice żeber i inne części ciała powodując liczne różnoczasowe złamania kości kończyn górnych i dolnych, obustronne złamania żeber oraz uszkodzenia okostnej, co skutkowało naruszeniem czynności narządów jego ciała trwające dłużej niż 7 dni, przy czym E. C. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary powyżej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej przez Sąd za umyślne przestępstwo podobne w sytuacji, gdy powierzał dziecko pod opiekę babci nie mając świadomości, iż w ten sposób może narażać dziecko na maltretowanie, zatem nie działając w zamiarze bezpośrednim ani ewentualnym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy prawa materialnego poprzez przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona czynu z art. 18 § 3 w zw. z art. 207 § 1 i 2 w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z 64 § 1 k.k., polegającego na tym, że oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu, wbrew obowiązkowi wykonywania pieczy nad ich małoletnim synem S. C. i niedopuszczenia popełnienia czynu zabronionego na jego szkodę, swoim zaniechaniem ułatwili innej osobie lub osobom popełnienie na szkodę S. C. czynu, pomimo, że materiał dowodowy zebrany w sprawie nie daje ku temu podstaw. W zakresie zasadności uznania oskarżonego za winnego popełnienia przypisanego mu czynu Sąd Okręgowy odniósł się uprzednio w przedstawionych powodach uznania niezasadności zarzutów oznaczonych nr 3.3 i 3.7, nie dostrzegając konieczności ponownego powielania przedmiotowej argumentacji. Podobnie, kwestię zamiaru oskarżonego, w tym jego świadomości, co dzieje się z jego dzieckiem oraz określonego sposobu działania zmierzającego do maskowania sprawcy – Sąd Okręgowy omówił powyżej w powodach niezasadności zarzutów oznaczonych nr 3.3 i 3.7.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego E. C. ewentualnie przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na fakt, iż materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wskazuje na sprawstwo oskarżonego odnośnie przypisanego mu w wyroku czynu. Wniosek jest niezasadny z przyczyn określonych powyżej w części dotyczącej powodów uznania zarzutu za niezasadny.

Nie zasługuje także na uwzględnienie wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, albowiem nie zostały spełnione przesłanki z art. 437 § 2 k.p.k. W niniejszej sprawie nie zachodzi konieczność przeprowadzania na nowo przewodu sądowego. Materiał dowodowy został zebrany w sposób wyczerpujący i prawidłowo oceniony przez Sąd Rejonowy. Brak jest innych dowodów, które mogłyby zostać przeprowadzone i o które należałoby uzupełnić przewód sądowy.

3.12.

Apelacja obrońcy oskarżonego E. C.:

Na podstawie art. 438 pkt. 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność kary w wysokości 6 lat pozbawienia wolności, pomimo, iż okoliczności sprawy tj. fakt iż oskarżony wskazał na osobę, która w jego przekonaniu czyn ten popełniła tj. U. S. babkę poszkodowanego, a materiał dowodowy zebrany w sprawie w szczególności zeznania oskarżonej złożone w trakcie postępowania przygotowawczego potwierdzają twierdzenia oskarżonego, a także stosunkowo młody wiek oskarżonego, brak doświadczenia życiowego oraz powierzenie dziecka osobie najbliższej dziecku tj. babci, przemawiały za wymierzeniem kary w mniejszej wysokości. Ponadto za nieprawidłowe należy uznać jako zaostrzające wymiar kary działanie oskarżonego w ramach recydywy w sytuacji, gdy powierzając dziecko innej osobie nie miał świadomości, iż osoba ta dopuściła się wobec dziecka przestępstwa stypizowanego w art. 157 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie z przyczyn wskazanych przez Sąd Okręgowy w pkt 3.4.

Odnosząc się do twierdzenia obrońcy oskarżonego, iż Sąd Rejonowy niezasadnie zakwalifikował czyn oskarżonego jako popełniony w warunkach powrotu do przestępstwa tj. art. 64 § 1 k.k. należy wskazać, iż nowe przestępstwo, jakie sprawca popełnia, ma być podobne do tego, za które został skazany (wyrok SN z 30.10.2001r., III KKN 217/01, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 2). Pojęcie przestępstw podobnych wyjaśnia art. 115 § 3 k.k. Przestępstwo to ma zostać przezeń popełnione w okresie 5 lat od odbycia owej części kary pozbawienia wolności. Zarówno pierwsze, jak i kolejne przestępstwo mogą zostać popełnione w dowolnej formie stadialnej lub zjawiskowej. (tak Mozgawa Marek (red.), Kodeks karny. Komentarz aktualizowany Opublikowano: LEX/el. 2020)

Wniosek

Zmianę wyroku w punkcie 3 i wymierzenie E. C. kary 1 roku pozbawienia wolności z jednoczesnym zawieszeniem wykonania tej kary na okres próby wynoszący 5 lat względnie inne złagodzenie wymiaru kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niemożliwym do uwzględnienia jest również wniosek obrońcy o orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem.

Art. 69 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym na dzień popełnienia przez oskarżonego czynu zabronionego stanowił, że Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Z analizy danych o karalności oskarżonego wynika, iż jest on osobą karaną na karę pozbawienia wolności w wymiarze 5 lat. Sama ta okoliczność wyklucza możliwość uwzględnienia wniosku obrońcy i zawieszenie wykonania kary. Ponadto nie sposób postawić wobec oskarżonego pozytywną prognozę kryminologiczną, biorąc pod uwagę charakter przypisanego mu czyni i działanie w warunkach powrotu do przestępstwa i tym samym jest niemożliwym do uwzględnienia wniosek o złagodzenie kary.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy w pozostałym zakresie

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych i należycie wykazał winę oskarżonych, tj. E. C. i E. N.. Sąd meriti prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i dokonał na jego podstawie prawidłowej subsumcji. Ocena oraz analiza materiału dowodowego dokonane przez Sąd są dokładne, nie wykazują błędów logicznych i nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera dokładną, drobiazgową wręcz analizę zebranych dowodów. Sąd Rejonowy przedstawił, które dowody uznał za wiarygodne, a którym odmówił wiary i swoje stanowisko uzasadnił. W trakcie kontroli instancyjnej nie ujawniono też istnienia bezwzględnych przyczyn odwoławczych wskazanych w art. 439 § 1 k.p.k.

0.1Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku w ten sposób, że ustala iż oskarżenia dopuścili się czynu przypisanego im w punkcie 1 wyroku w okresie od dnia 17 maja 2017 roku do dnia 5 lipca 2017 roku.

Zwięźle o powodach zmiany

Prawidłowa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie wskazuje w sposób jednoznaczny, iż zaskarżony wyrok należało zmienić w zakresie daty czynu przypisanego oskarżonym.

Z zebranej dokumentacji medycznej dotyczącej leczenia pokrzywdzonego, jak również z opinii biegłych wynika, iż obrażenia jakich doznał S. C. powstały różnoczasowo. Nie można określić, kiedy dokładnie doszło do ich powstania, a jedynie dokonać rozróżnienia z podziałem na złamania „świeższe” i „starsze”. Biegli w opinii wskazali ponadto, że niektóre obrażenia wyglądają tak, jakby na stare obrażenia nakładało się nowe tj. jakby dana okolica została urażona więcej niż jeden raz. W ocenie Sądu Odwoławczego należało zmienić czasokres przypisanego oskarżonym czynu i określić, iż został popełniony w okresie od dnia 17 maja 2017 roku do dnia 5 lipca 2017 roku, albowiem już w dniu 17 maja 2017 roku lekarz H. W. rozpoznała u pokrzywdzonego asymetrię ułożenia i wzmożone napięcie mięśniowe oraz wypisała skierowanie do Poradni (...) Pediatrycznej. Ponadto zawiadomiła Ośrodek Pomocy (...) o konieczności wglądu w sytuację rodzinną dziecka. Świadczy to w sposób bezsporny, iż od tego dnia można już mówić, że S. C. wykazywał cechy dziecka maltretowanego.

Również z opinii biegłych wynika, że część obrażeń jakich doznał S. C. tj. w postaci złamania trzonu kości ramiennej lewej, uszkodzenia okostnej prawej kości ramiennej, złamania trzonu kości promieniowej prawej, złamanie trzonu kości udowej lewej, złamanie trzonu kości udowej prawej, złamanie przynasady dalszej kości piszczelowej prawej są obrażeniami starszymi, powstałymi kilka tygodni wcześniej tj. przed dniem 20 czerwca 2017 roku.

0.1Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------

5.3.1.4.1.

------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------

0.0.1Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-------------------------------

0.1Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------

------------------------

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O kosztach wynagrodzenia obrońców z urzędu orzeczono w oparciu o art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku – Prawo o adwokaturze (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 1184, ze zm.) oraz §17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata T. W. i adwokata A. K. z urzędu (Dz.U. z 2016 r., poz. 1714, ze zm.).

Sąd zwolnił oskarżonych od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym dochodząc do przekonania, że uiszczenie ich byłoby dla oskarżonych zbyt uciążliwe, z uwagi na osadzenie w Zakładzie Karnym i brak możliwości zarobkowania.

1PODPIS

Sędzia Beata Tymoszów Sędzia Anna Zawadka Sędzia Izabela Kościarz - Depta

0.1G. zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny - Prokuratura Rejonowa W. - P. w W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego (...) z dnia 17 czerwca 2019 r., sygn. akt III K 1090/18

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana

0.1G. zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony - E. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego (...) z dnia 17 czerwca 2019r., sygn. akt III K 1090/18

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

0.1G. zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej E. N. - adw. Ł. R.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego (...) z dnia 17 czerwca 2019r., sygn. akt III K 1090/18

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana

0.1G. zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego E. C. - adw. T. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego (...)z dnia 17 czerwca 2019r., sygn. akt III K 1090/18

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana