Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2020 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa Syndyka masy upadłości (...) spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej w K.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 21 marca 2019 r. sygn. akt IX GC 1203/18

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 8.100 zł (osiem tysięcy sto złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Jerzy Bess SSA Robert Jurga SSA Grzegorz Krężołek

Sygn. akt : I AGa 321/19

UZASADNIENIE

W pozwie skierowanym przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K. , Syndyk Masy Upadłości (...) S.A. w upadłości likwidacyjnej w K., domagali się zasądzenia kwoty 746.789,26 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od wskazanych w żądaniu kwot cząstkowych i terminów początkowych odniesionych odrębnie do każdej z nich. Wniósł także o obciążenie strony przeciwnej kosztami procesu.

Jako podstawę swojego żądania wskazał to , iż są to roszczenia dla których podstawą jest zawarta pomiędzy stronami umowa dzierżawy zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 20 lutego 2017r.

Na kwoty dochodzoną pozwem składały się , obciążające pozwaną świadczenia umowne z tytułu :

a/ części opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu za 2018 rok – objętej fakturą VAT nr (...) z dnia 8.05.2018 r. w sumie 600.789,26 zł;

b/ części czynszu dzierżawnego za czerwiec 2018r.-objętego fakturą VAT nr (...)
z dnia 7.06.2018 r. na kwotę 246.000 zł – co do kwoty 146.000 zł

Żądaniem powoda były objęte także odsetki ustawowe od tych należności :

- w zakresie kwoty 600.789,26 zł od dnia wymagalności świadczenia stwierdzonego fakturą (...)

- co do sumy 146.000 zł od dnia upływu terminu wskazanego w wezwaniu do zapłaty z dnia 15.06.2018 r skierowanego przez powoda do strony przeciwnej.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 7 września 2018 r. Sąd Okręgowy w Krakowie żądanie to uwzględnił w całości , zasądzając także na rzecz powódki koszty postepowania w kwocie 16.552 zł.

W sprzeciwie od tego orzeczenia strona pozwana , kwestionując je w całości, domagała się oddalenia powództwa oraz obciążenia przeciwnika procesowego kosztami postępowania.

W swoim stanowisku procesowym podnosiła , że z uwagi na stałą współpracę gospodarczą pomiędzy stronami , ewentualne nieporozumienia , w tym finansowe , powinny być rozstrzygane w oparciu o negocjacje , a nie w ramach sporów rozstrzyganych przez Sąd.

Twierdziła , iż większa część świadczeń dochodzonych przez syndyka została już zaspokojona przez ich zapłatę. Nie dotyczy to tylko części należności z tytułu opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu za rok 2018r , w odniesieniu do kwoty 370.264,99 zł , która nie powinna spółki (...) obciążać.

Twierdziła , że w chwili zawarcia umowy dzierżawy zorganizowanej części przedsiębiorstwa należna opłata była niemal o połowę niższa , a syndyk nie uczynił nic aby przeciwdziałać ustaleniu jej w tak znacznie podwyższonym przez Pezydenta Miasta K. rozmiarze, za kolejny okres rozliczeniowy.

Syndyk uznając to stanowisko za nietrafne wskazał , że dokonana zapłata części dochodzonych świadczeń nastąpiła już po wytoczeniu przez niego powództwa. Zaprzeczył trafności argumentacji pozwanej w odniesieniu do wysokości obciążającej spółkę opłaty za użytkowaniem wieczyste. Argumentował , iż z treści umowy wiążącej strony, nie wynika aby dzierżawca przyjął w niej na siebie obowiązek pokrywania tej opłaty jedynie w wysokości , która była aktualną w chwili jej zawierania.

Nie przeczył , iż rzeczywiście doszło do ustalenia nowej wysokości tej opłaty ale brak było merytorycznych podstaw aby jako użytkownik wieczysty mógł ustalenie nowej wartości tego prawa , a co za tym idzie także zwiększenie opłaty kwestionować , w procedurze przewidzianej przez przepisy prawa.

W toku postępowania , wobec dokonania częściowej zapłaty , syndyk cofnął powództwo w zakresie kwoty 506 000zł.

Wyrokiem z dnia 21 marca 2019r , Sąd Okręgowy w Krakowie :

- zasądził od strony pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na rzecz powoda syndyka masy upadłości (...) spółki akcyjnej w upadłości w K.:

- kwotę 340.789,26 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 23 maja 2018 roku do dnia zapłaty;

- ustawowe odsetki za opóźnienie liczone od kwoty 146.000 zł , od dnia 23 czerwca 2018 roku do dnia 1 lipca 2018 roku,

- ustawowe odsetki za opóźnienie liczone od kwoty 135.000 zł od dnia 23 maja 2018 roku do dnia 2 lipca 2018 roku,

- ustawowe odsetki za opóźnienie liczone od kwoty 125.000 zł od dnia 23 maja 2018 roku do dnia 5 lipca 2018 roku[ pkt I ] ,

- w pozostałym zakresie postepowanie umorzył [ pkt II] oraz ,

- zasądził a od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 48.157 zł , tytułem zwrotu kosztów postępowania[ pkt III sentencji wyroku ] .

Sąd Okręgowy ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia :

W dniu 20 lutego 2017 r. strony zawarły umowę dzierżawy zorganizowanej części przedsiębiorstwa, której przedmiotem był pawilon handlowy przy ul. (...) w K. wraz z całym wyposażeniem umożliwiającym prowadzenie działalności handlowej, położony na nieruchomości objętej księgą wieczystą nr (...) wraz z parkingiem położonym na nieruchomości objętej księgą wieczystą nr (...).

Zgodnie z ust. 3 pkt 3 tej umowy, ustaliły czynsz dzierżawny na kwotę 246.000 zł brutto za miesiąc. Dzierżawca był zobowiązany do ponoszenia wszelkich opłat związanych z korzystaniem z lokali wchodzących w skład przedmiotu dzierżawy, w tym opłaty za użytkowanie wieczyste.

W dniu 6 grudnia 2017 r. w piśmie skierowanym do (...) SA , Prezydent Miasta K. wypowiedział dotychczasową wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości objętej księgą wieczystą nr (...) w wysokości 260.560,32 zł i ustalił nową opłatę roczną w wysokości 3% wartości gruntu wynoszącą 470.345,70 zł.

Decyzja ta była uzasadniona zmianą wartości gruntu, a za jej podstawę przyjęto wycenę wartości nieruchomości , sporządzoną przez rzeczoznawcę majątkowego w formie operatu szacunkowego. Analogiczne postąpił w odniesieniu do drugiej z nieruchomości objętej księgą wieczystą nr (...) .Dotychczasowa opłata wynosiła 17.031,84 zł, nowa 18.100,86 zł.

Spółka (...) nie złożyła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. wniosku o ustalenie, że nowe opłaty jest nieuzasadnione lub uzasadniona w niższych wysokościach .

W pierwszym okresie trwania umowy zawartej przez strony spółka - dzierżawca regulowała wynikające z niej zobowiązania wobec wydzierżawiającej terminowo. W późniejszym czasie zaczęły się jednak pojawiać zaległości.

W związku z tym, w dniu 15 czerwca 2018 r. syndyk wezwał stronę pozwaną do zapłaty należności w kwocie 1.143.288,67 zł.

Pomimo wezwania do zapłaty w wyznaczonym trzydniowym terminie nie doszło.

Do częściowego uregulowania tego świadczeń dochodziło w drodze kolejnych przelewów datowanych na 19 czerwca 2018r / kwota 246 000 zł ], a następnie w okresie pomiędzy 29 czerwca i 6 lipca 2018r.

W ramach oceny prawnej roszczenia strony powodowej , które Sąd [ w zakresie w jakim ostatecznie było podtrzymywane przez syndyka] uznał za usprawiedliwione , wskazał, że strony łączył stosunek zobowiązaniowy wynikający z umowy dzierżawy zorganizowanej części przedsiębiorstw , którą zawarły w dniu 20 lutego 2017 r., a której treść nie była przez nie w toku postępowania kwestionowana.

Na jej podstawie pozwaną spółkę obciążał obowiązek zapłaty na rzecz wydzierżawiającej [ a potem syndyka masy upadłości ] nie tylko czynszu dzierżawnego, ale również innych opłat związanych z korzystaniem ze składników majątku , którego dotyczyła. Obejmował one także pokrywanie opłaty za użytkowanie wieczyste, co wynikało z ust. 3.6 lit. d) umowy.

Zobowiązanie do spełnienia świadczenia z jej tytułu nie było obwarowane żadnymi dodatkowymi warunkami. Strony nie umawiały się, jak ma wyglądać kwestia informowania o ewentualnych zmianach jej wysokości. Z postanowień umownych nie wynikało także , że pozwana spółka ma pokrywać ją tylko w takiej wysokości , która obowiązywała w dacie dokonywania tej czynności prawnej.

Sąd I instancji zwrócił przy tym uwagę , że (...) spółka z o.o. mająca w relacjach ze strona powodową status przedsiębiorcy - nie kwestionowała swojego zobowiązania aż do momentu, gdy zaległości finansowe stały się przedmiotem sporu pomiędzy nią a syndykiem.

To może wskazywać , że rzeczywistą przyczyną kwestionowania przez nią obecnie swojego obowiązku jest nie wysokość opłaty za użytkowanie wieczyste , a trudności w zachowaniu płynności finansowej.

Jako niezasadny ocenił Sąd Okręgowy argument pozwanej podniesiony w ramach obrony procesowej przed roszczeniem zgłoszonym w pozwie , iż powód nie wykazał się należytą starannością w wykonaniu swojego zobowiązania umownego albowiem nie złożył wniosku do SKO w K. , w warunkach wypowiedzenia przez Prezydenta Miasta K. dotychczasowej wysokości opłaty rocznej i znacznego podwyższenia jej wymiaru na okres kolejny, jak również nie poinformował pozwanej o tym wzroście świadczenia , które obciążało ją jako dzierżawcę.

Zdaniem Sądu I instancji ustalone w postępowaniu fakty nie pozwalają na potwierdzenie , iż istniały uzasadnione podstawy aby kwestionować dokonane wypowiedzenie, a nie można uznawać , że strona powodowa aby nie narazić się na zarzut braku staranności w sposobie wykonywania zobowiązania umownego, miała korzystać z tego środka zaskarżenia , niezależnie od tego czy miał rzeczywiste podstawy.

Wskazał , że pozwana mimo , iż jest podmiotem profesjonalnym , nie uczyniła nic aby, w ramach umowy zawartej w dniu 20 lutego 2017r , zabezpieczyć swoje interesy ekonomiczne w relacjach z kontrahentką po to aby tego rodzaju zmiany jak ta wynikająca z wypowiedzenia dotychczasowej wysokości opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste , nie obciążały jej w skali , którą obecnie kwestionuje.

Z drugiej strony nie dowiodła też na czym miałoby polegać niedołożenie należytej staranności przez drugą stronę. Za jej przejaw nie może być bowiem w jego ocenie uznane nie zakwestionowanie wysokości opłaty , w warunkach gdy powódka nie widziała usprawiedliwionych podstaw do niego.

Uznał wobec tego , że żądanie powódki jest , w zakresie ostatecznie przez nie podtrzymywanym jest uzasadnione , a jego podstawą normatywną jest art. 693 §1 kc.

Sąd umorzył postępowanie w części w której powód cofnął powództwo w oparciu o art. 355 kpc.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu była norma art. 98 §1 i 3 kpc i zasada odpowiedzialności za wynik sprawy. W motywach tej części orzeczenia Sąd wskazał jakie elementy składowe złożyły się na zasądzoną z tego tytułu od pozwanej sumę 48 157 zł.

W apelacji od tego wyroku , zaskarżając go w całości, (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. domagała się w pierwszej kolejności jego zmiany i oddalenia powództwa oraz obciążenia przeciwka procesowego kosztami postępowania za obydwie instancje.

Jako wniosek ewentualny sfomułowała zadanie uchylenia kwestionowanego rozstrzygnięcia i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu w Krakowie do ponownego rozpoznania.

Środek odwoławczy został oparty na następujących zarzutach :

- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez uznanie , iż pozwana spłaciła dochodzone świadczenia już po zawiśnięciu sporu. Wady tej upatrywała takie w konstatacji Sądu I instancji zgodnie z którym na podstawie umowy stron , skarżąca była zobowiązana do ponoszenia opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste gruntu niezależnie od jej wysokości, a także nie uwzględnienie , że realizacja umowy z 20 lutego 2017r wymagała współdziałania obu stron . Tymczasem strona przeciwna nie wykonywała tego obowiązku,

- naruszenia prawa procesowego , w sposób majaczy dla treści orzeczenia istotne znaczenie , a to :

a/ art. 233 §1 kpc wobec przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów poprzez oparcie ustaleń i oceny prawnej ma podstawie której uznał żądanie powoda za usprawiedliwione , jedynie w oparciu jego twierdzenia i jednego świadka [ T. C. ] , wskazanego przez stronę przeciwną,

b/ art. 236 kpc, jako następstwa nie przeprowadzenia dowodów z zeznań R. D.- w charakterze pozwanej oraz świadka D. S. (1) , wnioskowanych przez obecnie apelującą.

Skarżąca domagała się przeprowadzenia tych dowodów osobowych w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym.

Odpowiadając na apelację syndyk masy upadłości (...) SA domagał się jej oddalenia jako pozbawionej usprawiedliwionych podstaw oraz obciążenia skarżącej kosztami postępowania apelacyjnego.

Rozpoznając apelację , Sąd Apelacyjny rozważył :

Środek odwoławczy pozwanej nie jest uzasadniony i podlega oddaleniu.

Nie można podzielić jako trafnych, żadnego z zarzutów przez nie sformułowanych.

W pierwszej kolejności zauważyć należy , iż zakresem zaskarżenia apelująca objęła także pkt II sentencji wyroku , którym Sąd Okręgowy w części umorzył postępowanie.

W v tym zakresie apelacją podlega oddaleniu albowiem skarżąca nie ma gravaminis w zaskarżeniu tej części orzeczenia z dnia 21 marca 2019r.

Nie ma racji apelująca podnosząc zarzut naruszenia art. 233 §1 kpc.

Na wstępie jego oceny przypomnieć należy , odwołując się do utrwalonego i podzielanego przez skład Sądu Apelacyjnego rozstrzygającego sprawę , stanowiska Sądu Najwyższego , wypracowanego na tle wykładni art. 233 §1 kpc , iż jego skuteczne postawienie wymaga od strony wykazania na czym , w odniesieniu do zindywidualizowanych dowodów polegała nieprawidłowość postępowania Sądu, w zakresie ich oceny i poczynionych na jej podstawie ustaleń.

W szczególności strona ma wykazać dlaczego obdarzenie jednych dowodów wiarygodnością czy uznanie, w odróżnieniu od innych, szczególnego ich znaczenia dla dokonanych ustaleń , nie da się pogodzić z regułami doświadczenia życiowego i [lub ] zasadami logicznego rozumowania , czy też przewidzianymi przez procedurę regułami dowodzenia.

Nie oparcie stawianego zarzutu na tych zasadach , wyklucza uznanie go za usprawiedliwiony, pozostając dowolną , nie doniosłą z tego punktu widzenia polemiką oceną i ustaleniami Sądu niższej instancji.

/ por. w tej materii , wyrażające podobne stanowisko , powołane tylko przykładowo, orzeczenia Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001, sygn. IV CKN 970/00 i z 6 lipca 2005 , sygn. III CK 3/05 , obydwa powołane za zbiorem Lex/

Ponadto nie można tracić z pola widzenia również , że swobodna ocena dowodów stanowi jeden z podstawowych elementów składających się na jurysdykcyjną kompetencję Sądu , który dowody bezpośrednio przeprowadza.

Ma to m. in. i takie następstwo , że nawet w sytuacji w której z treści dowodów można , w zakresie ustaleń , wyprowadzić równie logiczne , chociaż przeciwne do przyjętych przez Sąd I instancji wnioski , to zarzut naruszenia normy art. 233 §1 kpc , pomimo to , nie zostanie uznany za usprawiedliwiony.

Dopóty , dopóki ocena przeprowadzona przez Sąd ocena mieści się w granicach wyznaczonych przez tę normę procesową i nie doznały naruszenia wskazane tam jej kryteria , Sąd Odwoławczy obowiązany jest ocenę tę , a co za tym idzie także wnioski z niej wynikające dla ustalań faktycznych , aprobować .

To, w jaki sposób skarżąca motywuje ten zarzut wyklucza uznanie go za zasadny.

W miejsce rzeczowej , opranej na wskazanych wyżej zasadach , krytyki oceny przeprowadzonej przez Sąd I instancji spółka poprzestaje jedynie na stwierdzeniu , iż oparł ją , a ustalenia poczynił jedynie w oparciu o twierdzenia powoda oraz relację jednego świadka T. C..

Ta depozycja nie jest uzasadniona już chociażby z tej przyczyny , iż podstawą tych ustaleń była [ także ] treść dokumentów przedłożonych wraz z pozwem oraz na późniejszym etapie postępowania , których wiarygodności żadna ze stron nie kwestionowała.

Ich podstawą natomiast , jak wynika z pisemnych motywów kontrolowanego instancyjnie orzeczenia, , wbrew zarzutowi, nie były twierdzenia powódki.

W odniesieniu do oceny zeznań świadka T. C. , w motywach rosztrzygniecia Sąd Okręgowy wskazali dlaczego uznał jej depozycje za wiarygodne [ jako pozytywnie zweryfikowane przez treść dokumentów] .

W warunkach , gdy skarżąca nie podważyła tych zeznań we wskazany wyżej sposób, samo zakwestionowanie oparcia także na tym dowodzie ustaleń faktycznych nie jest wystarczającym dla uznania omawianego zarzutu za trafny.

Sąd I instancji wskazał także dla czego nie uwzględnił wniosków pozwanej o przeprowadzenia dowodów osobowych.

Trzeba zwrócić uwagę , że skarżąca wobec takiej decyzji procesowej nie podniosła zarzutu naruszenia przez Sąd art. 162 kpc. Wobec tego nie można ona skutecznie , w ramach apelacji, kwestionować jej podjęcia a także odwoływać się do skutków które ich nie uwzględnienie spowodowało dla ustaleń doniosłych w sprawie .Tymczasem , w istocie na nieprzeprowadzeniu tych dowodów buduje ona argumentację wskazującą na zasadność zarzutów na których opiera się konstrukcja apelacji.

Nie podniesienie tego zarzutu powoduje także , iż jako nieusprawiedliwiony niezasadny należy ocenić zarzut naruszenia art. 236 kpc , tym bardziej , że argumenty , które mają ten zarzut wspierać także skupiają się na tym , że zarówno świadek D. S. jak i R. D. [ za pozwaną], nie zostali przesłuchani.

Taka ocena podważanych decyzji procesowych Sądu I instancji powoduje , że wniosek skarżącej o przesłuchanie tych osób w ramach postępowania przed Sądem II instancji nie mógł być uwzględniony albowiem jest wnioskiem spóźnionym w rozumieniu art. 381 kpc.

Niezasadnym jest za rzut błędu w ustaleniach faktycznych , mający zdaniem apelującej, polegać na nie uwzględnieniu przez Sąd I instancji tego , że dotąd nieuiszczoną należności z tytułu czynszu najmu zapłaciła pozwanej przed doręczeniem jej odpisu pozwu.

Z tą wada ustaleń skarżąca wiąże jednak nie to , że Sąd niezasadnie rozstrzygnął sprawę co do meritum ale to że nietrafnie obciążył ją w całości kosztami sporu na rzecz powoda.

Trzeba , analizując zasadności tak motywowanego zarzutu wady ustaleń wskazać , iż dokonanie zapłaty przez pozwaną części dochodzonego świadczenia zdecydował o tym , że syndyk cofnął w części pierwotnie dochodzone roszczenie. Ten akt dyspozycji przedmiotem procesu , bodącej następstwem tej zapłaty spowodował umorzenie postępowania w tym zakresie [ punkt II sentencji zaskarżonego wyroku/

Wpłata nie nie mogły jednak zdecydować o innym sposobie rozłożenia obowiązku rozliczenia kosztów procesu pomiędzy stronami albowiem częściowe zaspokojenie roszczenia powoda nastąpiło już po wniesieniu pozwu , co więcej po tym, kiedy strona pozwana została wezwana do zapłaty świadczeń na ogólną sumę 1 143 288, 67 zł z których część następnie została określona przez żądanie syndyka jako przedmiot sporu stron przed Sądem / por k. 3 i 84 akt /

Nie można wobec tego uznawać , że spółka (...) nie dała podstaw do wytoczenia powództwa, tym bardziej , że w dacie wniesienia pozwu upłynął już termin , który powód oznaczył pozwanej jako dłużnikowi do dobrowolnego zaspokojenia pretensji finansowych z których część następnie dochodził w procesie.

Uzdanie , że żaden z zarzutów procesowych oraz ani ten kwestionujący sposób dokonania ustaleń, nie są trafne , ma to następstwo , że okoliczności , które Sąd I instancji uczynił podstawą faktyczną zaskarżonego wyroku , Sąd II instancji , jako poprawne i kompletne przyjmuje za własne.

Tym nie mniej wobec tego , że gros argumentacji apelacyjnej , podobnie z reszta jak ta , którą pozwana prezentowała w postępowaniu rozpoznawczym przed Sądem Okręgowym , skupiła się na zagadnieniu braku współdziałania powoda z pozwaną w ramach realizacji przez nią obowiązków wynikających z umowy dzierżawy zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 20 lutego 2017r , które miało doprowadzić do obciążenia skarżącej nadmierną należnością z tytułu opłaty za użytkowanie wieczyste nieruchomości na których przedsiębiorstwo jest posadowione, poprzez nie podjęcie kroków zmierzających do zakwestionowania nowej , wyższej , opłaty przerzuconej następnie na skarżącą , Sąd Apelacyjny odniesie się także do niego.

W pierwszej kolejności zauważyć należy , że biorca pod rozwagę to , na jakie okoliczności były wnioskowane przez apelującą dowody osobowe , nie zmierzała ona do wykazania , że istniały rzeczywiste , merytoryczne podstawy do tego aby spółka (...) mogła w sposób uzasadniony podważać dokonane przez Prezydenta Miasta K. wypowiedzenie dotychczasowej opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste gruntu i określenie jej na [ rzeczywiście ] znacznie wyższym od dotychczasowego poziomie.

Po wtóre zarzucane przez skarżącą zaniechanie oraz wcześniejsze nieinformowanie pozwanej - dzierżawcy o potencjalnej możliwości podwyższenia opłaty , nie mogło wpływać bezpośrednio na sposób wykonywania zobowiązania przez dłużnika /pozwaną /. Tego rodzaju następstwo musiałoby wynikać wprost albo z umowy stron albo z charakteru jego zobowiązania jako takiego / być przewidziane przez przepisy kc o umowie dzierżawy /.

Żadne unormowanie umowy stron ani przepis ustawowo wy takiej konsekwencji nie przewidują.

Nie jest dla niego podstawą powoływany w wypowiedzi pełnomocnika procesowego pozwanej na rozprawie apelacyjnej / k.216 akt , zapis dźwiękowi minuty 2-14 oraz 16 / art. 12 ust. 3 umowy – k. 21 akt / Wskazana tam metoda prowadzenia w dobrej wierze rokowań dotyczyła ukształtowania na nowo treści tych postanowień umownych , które wcześniej przyjęte okażą się niezgodne z prawem lub bezskuteczne . W tym kontekście podkreślić też należy , że pozwana [ jak trafnie zwrócił uwagę Sąd I instancji ] nie zadbała o to , aby w ramach kształtowania postanowień umownych przed jej przyjęciem i podpisaniem, zabezpieczyć w relacji z drugą stroną swojej sytuacji, w zakresie przyjmowanych obowiązków, przed następstwami zdarzeń takich jak te , które spowodowały wzrost jej obciążenia finansowego wobec wypowiedzenia dotychczasowej wysokości opłaty rocznej świadczenie z której w całości przyjęła w umowie na siebie / postanowienie pkt 3.6 lit. d/ umowy. /

Ponieważ zasada lojalności wierzyciela , wynikająca z art. 354 §2 kc i wynikający z niej sposób jego postępowania wobec kontrahenta musi być oceniany z punktu widzenia realizacji o obowiązków przez stronę bierną zobowiązania , to ewentualne jej nie przestrzeganie może być kwalifikowane jedynie w kategoriach zwłoki w którą w ramach tego niezbędnego współdziałania popadł wierzyciel. / argument z art. 486 §1 kc/

Nie jest wobec tego wykluczone , że pozwana mogłaby w zarzucanym zaniechaniu upatrywać źródła swojej szkody do której wyrównania zobowiązana byłaby druga strona , przy wykazaniu pozostałych przesłanek jej odpowiedzialności odszkodowawczej.

Kwestia ta nie była i nie mogła być przedmiotem oceny przez Sąd I instancji skoro spółka (...) nie broniła się w rozstrzyganej sprawie np. zarzutem potrącenia tak identyfikowanej wierzytelności.

Wskazując , że skarżąca , skupiając się przede wszystkim na omówionym zagadnieniu , nie podnosiła żadnych zarzutów natury materialnej i uznając , że błędów tego rodzaju Sąd Okręgowy także nie popełnił , oceniając roszczenie syndyka (...) SA [ w jego ostatecznym kształcie ilościowym] , Sąd Apelacyjny oddalił apelację , na podstawie art. 385 kpc.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego była norma art. 98 §1 i 3 kpc w zw z art. 108 §1 i 391 §1 kpc i wynikająca z niej , dla wzajemnego rozliczenia stron z tego tytułu , zasada odpowiedzialności za wynik sprawy.

Uwzględniając wartość przedmiotu zaskarżenia oraz fakt , że powoda zastępował adwokat ustanowiony z wyboru , należna mu kwota od przerywającej pozwanej, została ustalona na podstawie §2 pkt 7 w zw z §10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015[ DzU z 2015 poz. 1800]

SSA Grzegorz Krężołek SSA Robert Jurga SSA Jerzy Bess