Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2020 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący sędzia Przemysław Chrzanowski

Ławnicy: Agnieszka Olga Mika

Elżbieta Trusińska

Protokolant starszy protokolant sądowy Aleksandra Łaszuk

po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2020 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa I. D.

przeciwko „(...) we W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od I. D. na rzecz (...)we W. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Agnieszka Olga Mika sędzia Przemysław Chrzanowski Elżbieta Trusińska

Sygn. VI P 127/19

UZASADNIENIE

Pozwem przesłanym dnia 19 grudnia 2018 roku I. D. wniósł o zasądzenie od (...)we W. kwoty 3.845 zł tytułem odszkodowania za: niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, obciążenie kosztem wydania wizy angielskiej, obciążenie za przejazd pojazdem pozwanego bez zlecenia, obciążanie kosztem zatankowania samochodu prywatnego i szkodę wizerunkową.

(pozew - k. 3-3verte oraz pozew z akt IV P 613/18 – k. 3-3verte)

Pozwany pracodawca wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu. Wskazał, że w dniu 17 listopada na stacji BP przy ul. (...) we W. powód próbował zatankować pojazd prywatny z karty paliwowej jaką otrzymał od pozwanego w celu tankowania ciągnika siodłowego, którym wykonywał obowiązki jako kierowca. Powód na stacji został poinformowany o niedopuszczalności tankowania ciągnika siodłowego i innego samochodu z tego samego dystrybutora i płatności kartą pozwanego. W konsekwencji musiał zapłacić kartą z własnych środków. Pozwany zwrócił powodowi za zatankowanie całości paliwa do obu pojazdów i wystawił notę obciążeniową w zakresie równowartości zatankowania samochodu prywatnego. Pozwany również wskazał na prawidłowość obciążenia powoda z wyjazd ciągnikiem siodłowym bez zlecenia oraz proporcjonalny koszt wyrobienia wizy angielskiej.

(odpowiedź na pozew – k. 18-30)

Sąd ustalił, co następuje:

I. D. był zatrudniony w „(...)we W. na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 25 maja 2018 roku do dnia 27 kwietnia 2020 roku na stanowisku kierowcy na trasach międzynarodowych z wynagrodzeniem 2.100 zł brutto oraz dodatkami do wynagrodzenia zasadniczego według regulaminu tj.: ryczałt za dyżury oraz pracę w godzinach nadliczbowych i nocnych w kwocie 650 zł brutto z zastrzeżeniami regulaminowymi oraz premie zgodnie z regulaminem. Uprzednio powód był zatrudniony w spółce od 16 czerwca 2017 roku na tożsamym stanowisku.

Wynagrodzenie powoda obliczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 2750 zł.

(umowa o pracę - k. 4-4verte; świadectwo pracy – k. 178-178verte; zaświadczenie – k. 197)

Pismem datowanym na 22 listopada 2018 roku pozwany pracodawca rozwiązał z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę wskazał ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, polegające na usiłowaniu zakupu na stacji paliw B. B. we W. oleju napędowego do prywatnego samochodu na koszt pracodawcy tj. za środki pieniężne znajdujące się na powierzonej przez pracodawcę karcie flotowej nr (...), co uczynił bez zgody i wiedzy pracodawcy pod pozerem zakupu oleju napędowego do powierzonego mu ciągnika siodłowego o nr rej (...). Pozwany pracodawca wskazał, że powyższy czyn stanowi naruszenie przepisu art. 100 § 2 pkt 2 oraz 4 KP oraz rażące naruszenie art. 8 § 2 ust. 9 lit. b regulaminu pracy. Ponadto w rozwiązanie umowy o pracę pracodawca podał, że przyczyną jest również utrata zaufania do powoda jako do pracownika w związku z takim działaniem.

(oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia – k. 5-5verte; świadectwo pracy – k. 8)

Z pkt 2.6.1.3 Instrukcji podstawowe czynności i obowiązki kierowcy wykonującego przewozy drogowe w (...)we W. wynika, że karta flotowa może być użyta tylko i wyłącznie na potrzeby związane z realizacją zadań służbowych, wyznaczonych pracownikowi przez pozwanego.

(instrukcja - k. 62-63)

I. D. na stacji B. B. we W. w dniu 17 listopada 2017 roku o godzinie około 5:20 zatankował łącznie 600 litrów paliwa do samochodów: ciągnika siodłowego o nr rej (...) oraz prywatnego samochodu osobowego nr rej (...). W trakcie tankowania pracownik stacji benzynowej zauważył tankowanie dwóch pojazdów z jednego dystrybutora. Przerwał tankowanie i poinformował powoda o niedopuszczalności takiego działania. Za to została wystawiona faktura VAT na nabywcę powoda, za którą powód zapłacił kwotę 3174 zł prywatną kartą płatniczą. Pracownik stacji benzynowej odmówił przyjęcia płatności za pomocą karty flotowej pozwanego, udostępnionej powodowi. Przed tym tankowaniem zatankował prywatny samochód olejem napędowym w ilości 10,231 litra za co zapłacił 54,12 zł.

Po całym zdarzeniu pracownik stacji benzynowej zadzwonił do bazy pozwanego i poinformował jednego z pracowników o przebiegu zdarzenia – tankowaniu przez powoda ciągnika siodłowego i samochodu prywatnego z jednego dystrybutora oraz próbę płatności kartą pozwanego.

W związku z opłaceniem całej faktury przez powoda, pozwany dokonał zwrotu równowartości zakupionego paliwa powodowi i wystawił na rzecz powoda stosowną notę. W dniu 3 grudnia 2018 roku pozwany wystawił notę obciążeniową (...), w której powód został obciążony za zwiększone koszty firmy, tj. zatankowanie prywatnego samochodu z karty paliwowej z ciągnika (...) na kwotę 258 zł. Zakreślono 3 dniowy termin płatności. Powód nie zgłosił zastrzeżeń do noty obciążeniowej w terminie 3 dni i podpisał odbiór noty.

(paragon i faktura – k. 6-7; nota obciążeniowa – k. 10; wiadomość mail – k. 61; zeznania świadka A. P. na rozprawie IV Po 50/19 – nagranie rozprawy od 00:11;03 do 00:24:55, płyta CD – k. 317, zeznania świadka V. V. – k. 342, k. 346-349)

Zgodnie z treścią porozumienia z dnia 9 października 2017 roku pracodawca wyraził zgodę na udzielenie powodowi wsparcia w zakresie dopełnienia formalności związanych z ubieganiem się przez niego o wizę uprawniającą do wjazdu na terytorium Wielkiej Brytanii i pokrycia opłaty za ten dokument w kwocie 463 Euro. Pozwany pokrył tę kwotę. Zgodnie z punktem 4 porozumienia, w przypadku ustania zatrudnienia pracownika przed upływem ważności wizy pracownik był zobowiązany do niezwłocznego zwrotu na rzecz pracodawcy opłaty w wysokości proporcjonalnej od czasu ważności wizy przypadającej po okresie ustania zatrudnienia. Strony zgodnie ustaliły, że pracodawca potrąci wartość opłaty podlegającej zwrotowi z wynagrodzenia, świadczenia delegacyjnego lub innych świadczeń przewidzianych dla pracownika.

Pismem z dnia 4 grudnia 2018 roku pozwany pracodawca wezwał powoda do zapłaty kwoty 193 EUR (857,11 zł) tytułem części udzielonego wsparcia finansowego w postaci udzielenia pomocy przez pozwanego celem dopełnienia formalności związanych z ubieganiem się o wizę uprawniającą do wjazdu na terytorium Wielkiej Brytanii. Pozwany zakreślił termin do spłaty 14 grudnia 2018 roku. Wobec braku zwrotu, pozwany potrącił kwotę 857,11 zł ze świadczenia delegacyjnego powoda.

(pismo z dnia 04.12.2018 r. – k. 9-9verte; porozumienie z dnia 09.10.2017 r. – k.137)

Ponadto w dniu 16 listopada 2018 roku I. D. bez zlecenia wykonał przejazd ciągnikiem siodłowym (...) na odcinku 590 km. Powód zobowiązał się do pokrycia kosztów wyjazdu z prywatnych pieniędzy. Wobec braku zwrotu, w dniu 3 grudnia 2018 roku pozwany wystawił notę obciążeniową (...)w której powód został obciążony za zwiększone koszty firmy, tj. koszt przejazdu ciągnikiem (...) na bazę bez zlecenia na kwotę 630 zł. Zakreślono 3 dniowy termin płatności. Powód nie zgłosił zastrzeżeń do noty obciążeniowej w terminie 3 dni, podpisał odbiór noty.

(nota obciążeniowa – k. 11; wiadomość tekstowa (...)-18)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych do akt sprawy oraz ww. nagrania CD. Autentyczność tych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron procesu. W zakresie przebiegu zdarzeń Sąd dał wiarę zeznaniom świadków A. P. i V. V., które były spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniały, a nadto miały potwierdzenie w ww. dokumentach oraz nagraniu CD.

Powód został zobowiązany do ustosunkowania się do odpowiedzi na pozew i w tym celu miał możliwość złożenia pisma przygotowawczego, aby odnieść się do wszelkich twierdzeń pozwanego, które zostały zgłoszone w sprawie. Zgodnie z art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Wobec powyższego, skoro powód w pozwie nie podał żadnych innych argumentów na obronę swoich twierdzeń oprócz tego, że od 18 listopada 2018 roku wyjechał na Ukrainę i wrócił 1 grudnia 2018 roku, to Sąd ustalając, że tankowanie samochodów, w tym prywatnego i ww. próba zapłaty, będące przyczyną rozwiązania umowy o pracę, miały miejsce 17 listopada 2018 roku. Sąd uznał okoliczności podane w odpowiedzi na pozew w tym zakresie za przyznane. Ponadto w tym zakresie, jak już wskazano wyżej, przekonywujące są zeznania świadków A. P. i V. V.. Również Sąd uznał, że twierdzenia dotyczące kwestii wizy angielskiej, rozliczenia z powodem za zakup paliwa w dniu 17 listopada 2018 roku oraz przejazdu ciągnikiem siodłowym na bazę bez zlecenia, są wiarygodne w takim kształcie jak zostały przedstawione w odpowiedzi na pozew i w załączonych do niej dokumentach.

Sąd pominął dowód z przesłuchania I. D.. Powód został wezwany na termin rozprawy do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania w charakterze strony, pod rygorem pominięcia dowodu z jego zeznań. Pomimo tego nie stawił się na wyznaczony termin rozprawy i nie usprawiedliwił swojej nieobecności.

Sąd pominął wniosek o świadka S. K. na podstawie art. 235 ² § 1 pkt. 5 k.p.c. jako zbędny w sprawie. Ponadto Sąd nie uwzględnił wniosku pełnomocnika strony pozwanej, związanego z przedstawieniem ewentualnych wniosków dowodowych i zajęciem stanowiska, gdyż zgodnie z art. 156 k.p.c. można odroczyć posiedzenie tylko z ważnej przyczyny, zaś odroczenie rozprawy prowadziłoby jedynie do przedłużenia postępowania (k. 343).

Sąd zważył co następuje:

Wskazać należy, że zgodnie z art. 52 § 1 pkt 1 k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Zgodnie z art. 56 § 1 k.p. pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Roszczenie o odszkodowanie z tego tytułu przysługuje, zatem wyłącznie, gdy doszło do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Ustawodawca nie sprecyzował w Kodeksie pracy pojęcia zawinionego naruszenia obowiązków pracowniczych. Jak jednak trafnie wskazał Sąd Najwyższy (zob. wyrok z dnia 20 grudnia 2013 r., II PK 81/13, LEX nr 1438800), ocena, czy naruszenie obowiązku jest ciężkie, powinna uwzględniać stopień winy pracownika oraz zagrożenie lub naruszenie interesów pracodawcy. Sąd Najwyższy wyjaśnił, iż w użytym w powołanym przepisie pojęciu: "ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych", mieszczą się trzy elementy. Są to: bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego), naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy, a także zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo.

Podzielając powyższe wskazać należy, że jedynie spełnienie wszystkich przesłanek rozwiązania stosunku pracy w tym trybie uzasadniać będzie tzw. dyscyplinarne zwolnienie pracownika z pracy. Przyjmuje się, że zakres podstawowych obowiązków jest zróżnicowany wedle kryterium branżowego i zakładowego, a nadto zindywidualizowany przez rodzaj świadczonej pracy. Powszechnie zaś do obowiązków o charakterze podstawowym zalicza się obowiązki wymienione w art. 100 k.p., do których należy m.in. obowiązek dbałości o dobro zakładu pracy, ochrony jego mienia oraz zachowania w tajemnicy informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę (art. 100 § 2 pkt 4 k.p.).

W wyniku przeprowadzonego postępowania Sąd ustalił, że przyczyna wskazana w treści rozwiązania z powodem stosunku pracy jest rzeczywista i uzasadniona. Jak już wyżej wskazano, obowiązek dbania o mienie pracodawcy został określony w art. 100 k.p., zawierającym w swej treści otwarty katalog podstawowych obowiązków pracowniczych. Dodatkowo obowiązek ten został przywołany w obowiązującym w pozwanej spółce regulaminie pracy, do którego przestrzegania zobowiązał się powód, przy podpisaniu umowy o pracę. Potwierdza to, iż obowiązek ten należy traktować w kategoriach podstawowych obowiązków pracowniczych.

W tej sprawie Sąd ustalił, że w dniu 17 listopada 2018 roku na (...) powód zatankował pojazd służbowy, stanowiący własność poznanego, oraz pojazd prywatny przy czym do płatności chciał wykorzystać kartę flotową, będącą własnością pozwanego. Użycie takiej karty spowodowałoby, że pracodawca powoda poniósłby realną szkodę w majątku. Mimo groźby uszczuplenia majątku pracodawcy, nie doszło do tego z powodu udaremnienia takiej zapłaty przez pracownika ww. stacji benzynowej. Pracownik stacji benzynowej odmówił przyjęcia zapłaty za paliwa zatankowane do obu samochodów kartą pozwanego i powód zmuszony był zapłacić za zatankowane paliwo ze swoich środków pieniężnych.

Nie ulega zatem wątpliwości, że powód dopuścił się zachowania wskazanego w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę, zatem wskazana przyczyna okazała się prawdziwa i rzeczywista. Z powyższego wynika, że niewątpliwie zachowanie powoda należy uznać za naruszenie jego podstawowych obowiązków pracowniczych, jednak aby je określić jako ciężkie, należy również przeanalizować zagadnienie winy pracownika w dopuszczeniu się tego naruszenia.

Przechodząc do kwestii winy powoda należy zauważyć, że wina ta musi przyjąć postać bądź winy umyślnej, bądź też rażącego niedbalstwa (tak też: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2012 r., sygn. akt II PK 285/11). W kwestii winy umyślnej, aby przyjąć jej występowanie po stronie pracownika powinno się ustalić, czy celowo naruszył on swoje obowiązki oraz zmierzał do przywłaszczenia mienia pracodawcy lub przynajmniej, przewidując taką możliwość, godził się na to i nie czynił żadnych kroków, aby spróbować temu zapobiec.

W ocenie Sądu powód musiał doskonale zdawać sobie sprawę z tego, jakie konsekwencje będzie miało zatankowanie obu pojazdów z jednego dystrybutora i potem zapłacenie za to kartą pozwanego. Będzie to oznaczało, że powód za paliwo, które zatankował do samochodu prywatnego, w rzeczywistości nie zapłaci ze swoich środków pieniężnych tylko ze środków pracodawcy. Zależnie od wartości zatankowanego paliwa taką szkodę mógł ponieść pracodawca. Gdyby nie zachowanie pracownika stacji benzynowej, to powód doprowadziłby do zapłacenia kartą flotową pozwanego za zatankowanie obu pojazdów.

Wskazać ponadto należy, iż zgodnie z ugruntowaną już linią orzeczniczą, przywłaszczenie mienia pracodawcy, a nawet usiłowanie kradzieży tego mienia, jest zawsze ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych niezależnie od tego, czy ze względu na jego wartość stanowi przestępstwo, czy wykroczenie (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z 24 listopada 1998 r., sygn. akt I PKN 452/98; Sąd Najwyższy w wyroku z 12 lipca 2001 r., sygn. akt I PKN 532/00).

Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż powód dopuścił się naruszenia swego podstawowego obowiązku, a jego zachowaniu w tym przedmiocie można przypisać winę umyślną.

Przesłanką uznania zachowania pracownika za ciężkie naruszenie przez niego podstawowych obowiązków jest także powstała w majątku pracodawcy, lub też grożąca mu, szkoda. W niniejszej sprawie należy niewątpliwie uznać, iż pracodawca w wyniku zachowania powoda poniósłby szkodę, której wartość była równa wartości przywłaszczonego przez powoda paliwa zatankowanego do pojazdu prywatnego. Mając na uwadze, że powodowi, jak to wskazano wyżej, należy przypisać winę umyślną, Sąd uznał, że w niniejszej sprawie powód dopuścił się ciężkiego naruszenia swych podstawowych obowiązków pracowniczych.

Wobec powyższego rozwiązanie z powodem umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych było w pełni uzasadnione i zgodne z prawem. Sąd ustalił, że ostatecznie doszło do zapłaty za rzeczone paliwo przez powoda i zwrotu za to paliwo przez pozwanego w całości oraz przejazdu ciągnikiem siodłowym (...). Pozwany wskazywał na okoliczności, że potrącił powodowi powyższe kwoty na podstawie not obciążeniowych.

Zgodnie z regulacją zawartą w przepisie art. 87 § 1 k.p. z wynagrodzenia za pracę - po odliczeniu składek na ubezpieczenia społeczne oraz zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych - podlegają potrąceniu tylko następujące należności:

1) sumy egzekwowane na mocy tytułów wykonawczych na zaspokojenie świadczeń alimentacyjnych,

2) sumy egzekwowane na mocy tytułów wykonawczych na pokrycie należności innych niż świadczenia alimentacyjne,

3) zaliczki pieniężne udzielone pracownikowi,

4) kary pieniężne przewidziane w art. 108,

5) w pełnej wysokości, kwoty wypłacone w poprzednim terminie płatności za okres nieobecności w pracy, za który pracownik nie zachowuje prawa do wynagrodzenia (§7)

Natomiast na mocy art. 91 k.p. należności inne niż wymienione w art. 87 § 1 i 7 k.p. mogą być potrącane z wynagrodzenia pracownika tylko za jego zgodą wyrażoną na piśmie.

Z powyższych przepisów wynika, iż w ściśle określonych sytuacjach pracodawca jest uprawniony, a niekiedy obowiązany, do zmniejszenia wynagrodzenia przypadającego pracownikowi do wypłaty poprzez odliczenie pewnych należności i rozdysponowanie ich według ustalonego przepisami sposobu. Innymi słowy pomniejszenie przez pracodawcę wynagrodzenia pracownika jest dopuszczalne tylko w przypadkach określonych ustawowo (art. 87 i 91 k.p.). W innych niewymienionych w ustawie sytuacjach pracodawca nie będzie do przedmiotowego pomniejszania wynagrodzenia uprawniony.

Podkreślenia wymaga, że użyte w powołanym przepisie pojęcie wynagrodzenia rozumiane jest szeroko tak jak w przypadku przepisu ustanawiającego zakaz zrzeczenia się prawa do wynagrodzenia (art. 84 k.p.). Obejmuje zatem nie tylko wynagrodzenie zasadnicze, ale także wszelkie wchodzące w skład otrzymywanego przez pracownika składniki (stałe i niestałe), jak różnego rodzaju premie. Dodatkowo rozciąga się na inne należne pracownikowi ze stosunku pracy świadczenia, jak nagroda jubileuszowa, czy ekwiwalent za niewykorzystany urlop (zob. wyrok z dnia 17 lutego 2004 r., I PK 217/03, OSNP 2004, nr 24, poz. 419 i powołane tam orzecznictwo).

W niniejszej sprawie pozwany pracodawca wykazał, że powód potwierdził na piśmie odbiór not obciążeniowych i nie zgłaszał później do nich zastrzeżeń. W związku z opłaceniem całej faktury przez powoda, pozwany dokonał zwrotu równowartości zakupionego paliwa powodowi i wystawił na rzecz powoda stosowną notę. W dniu 3 grudnia 2018 roku pozwany wystawił notę obciążeniową nr(...), w której powód został obciążony za zwiększone koszty firmy, tj. zatankowanie prywatnego samochodu z karty paliwowej z ciągnika (...) na kwotę 258 zł. Zakreślono 3 dniowy termin płatności. Powód nie zgłosił zastrzeżeń do noty obciążeniowej w terminie 3 dni i podpisał odbiór noty. Ponadto w dniu 16 listopada 2018 roku I. D. bez zlecenia wykonał przejazd ciągnikiem siodłowym (...) na odcinku 590 km. Powód zobowiązał się do pokrycia kosztów wyjazdu z prywatnych pieniędzy. Wobec braku zwrotu, w dniu 3 grudnia 2018 roku pozwany wystawił notę obciążeniową nr (...) w której powód został obciążony za zwiększone koszty firmy, tj. koszt przejazdu ciągnikiem (...) na bazę bez zlecenia na kwotę 630 zł. Zakreślono 3 dniowy termin płatności. Powód nie zgłosił zastrzeżeń do noty obciążeniowej w terminie 3 dni, podpisał odbiór noty.

Natomiast odnosząc się do kwestii wizy do Wielkiej Brytanii, to chodzi o kwotę 857,11 zł tytułem zwrotu części kosztów, które pozwany pracodawca uzyskał w związku z koniecznością zapłaty przez powoda proporcjonalnej wartości wizy. W tym zakresie, zgodnie z treścią porozumienia z dnia 9 października 2017 roku, pracodawca wyraził zgodę na udzielenie powodowi wsparcia w zakresie dopełnienia formalności związanych z ubieganiem się przez niego o wizę uprawniającą do wjazdu na terytorium Wielkiej Brytanii i pokrycia opłaty za ten dokument w kwocie 463 Euro. Pozwany pokrył tę kwotę. Zgodnie z punktem 4 porozumienia stron stosunku pracy, w przypadku ustania zatrudnienia pracownika przed upływem ważności wizy, pracownik był zobowiązany do niezwłocznego zwrotu na rzecz pracodawcy opłaty w wysokości proporcjonalnej od czasu ważności wizy przypadającej po okresie ustania zatrudnienia. Strony zgodnie ustaliły, że pracodawca potrąci wartość opłaty podlegającej zwrotowi z wynagrodzenia, świadczenia delegacyjnego lub innych świadczeń przewidzianych dla pracownika. Pismem z dnia 4 grudnia 2018 roku pozwany pracodawca wezwał powoda do zapłaty kwoty 193 EUR (857,11 zł) tytułem części udzielonego wsparcia finansowego w postaci udzielenia pomocy przez pozwanego celem dopełnienia formalności związanych z ubieganiem się o wizę uprawniającą do wjazdu na terytorium Wielkiej Brytanii. Pozwany zakreślił termin do spłaty 14 grudnia 2018 roku. Pozwany pracodawca wskazał, że wezwał powoda do zapłaty tej kwoty i odbiór wezwania został potwierdzony przez powoda. Kwotę 857,11 zł potrącił – zgodnie ze zgodą powoda, wyrażoną w ww. porozumieniu z dnia 9 października 2017 roku – ze świadczenia delegacyjnego, nie wynagrodzenia za pracę.

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie ww. przepisów oddala powództwo I. D. o zapłatę kwoty wymienionej na wstępie.

Odnośnie kosztów zastępstwa procesowego Sąd miał na względzie, że pozwany wygrał proces. Orzeczenie o kosztach zapadło na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. Dodatkowo wskazać należy, iż zastosowanie w niniejszej sprawie ww. przepisu rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości znajduje potwierdzenie w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2011 r., II PZ 5/11, w którym Sąd stwierdził, że podstawę zasądzenia przez sąd opłaty za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego w sprawie ze stosunku pracy o odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 § 1 w związku z art. 58 k.p., stanowi stawka minimalna określona w – ówcześnie obowiązującym – § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.